MARCANGELO
Member
H διαδρομή για την Όπερα όπου και το επαγγελματικό δείπνο δε φαίνεται μεγάλη, κατήφορος μπροστά μας οπότε λέμε να το πάρομε ποδαράτο...Τι το θέλαμε; βουνό μας φάνηκε η κατηφόρα και με μόνη αξιοθέατη στάση την Πλατεία Trinite με την ομώνυμη εκκλησία, κατάκοποι την πέφτουμε για απογευματινό δροσιστικό ποτάκι το οποίο ως συνοδευτικό είχε αφράτες τηγανιτές πατάτες παρακαλώ...Μπροστά μας μία από τις πάμπολλες στάσεις ενοικίασηςποδηλάτων που έχει δημιουργήσει ο Δήμος του Παρισιού.Ποδήλατα παρκαρισμένα σε μία κάτι σα μαγνητική μπάρα που με τη χρήση κάποιας κάρτας απελευθερωνόταν και σας πληροφορώ ότι όση ώρα κάθησα εκεί πάμπολλοι έπαιρναν ή άφηναν τα εν λόγω δίτροχα και δε σας κρύβω ότι πολύ μετάνοιωσα τελικά που δε το είχα ψάξει να βρω τον τρόπο χρήσης αυτού του μέτρου καθότι ...έλειωσα στον ποδαρόδρομο... Αφού κινδυνέψαμε να μη βρουμε το εστιατόριο έχοντας ξεχάσει τη διεύθυνση στο ξενοδοχείο ( διαισθητικά τελικά το ανακαλύψαμε) και μετά από ένα μέτριο τυπικό γαλλικό δείπνο αρχίσαμε να κατηφορίζουμε για Λούβρο.
Η πρώτη γνωριμία του κλειστού τέτοια ώρα μεγαλύτερου μουσείου του κόσμου ψαρωτική. Τεράστιος σα μέγεθος αρχοντικός χώρος, η ματιά κουράζεται και μόνο να περιδιαβεί από τη μία γωνιά στην άλλη το σε σχήμα Π μεγαλοπρεπές κτίριο κι αναρωτιέμαι εύλογα πόσο χρόνο χρειάζεται άραγε κανείς να το περπατήσει και να το απολαύσει. Η φωτιζόμενη πυραμίδα , είσοδος των εκδοτηρίων στη μέση της πλατείας χωρίς τις ουρές αναμονής δεκαδων μέτρων τέτοια ώρα,μαγική, μοντέρνα, από όποια μεριά και να τη φωτογραφίσεις είναι πανέμορφη κι ας λένε μερικοί μερικοί ότι δε ταιριάζει με το χώρο. Εμένα αυτή καθεαυτή η αντίθεση με εντυπωσίασε κι αυτό μου φτάνει.
Επιτέλους βολτάρουμε δίπλα στο Σηκουάνα. Τα μπατώ μεταφέρουν τα τελευταία καραβάνια τουριστών, παντού νεολαία, παντού δυσοσμία λες και τα τειχία του ποταμού είναι δημόσιες τουαλέτες. Κάτω στις όχθες του έχει στηθεί ένα τεράστιο πάρτυ...Παρέες των πέντε δέκα ατόμων γελάνε, ονειρεύονται, τραγουδούν γύρω από ένα κιθαρωδό, αγκαλιάζονται είτε μεταξύ τους είτε με μία μπύρα στο χέρι ενώ πιο πέρα σε ένα αγκυροβολημένο κλαμπ-πλοιάριο εκατοντάδες νέοι λικνίζονται σε dance μοντέρνους ρυθμούς.
Ήδη περπατώ στην Pont Neuf, την πιο φωτισμένη και μεγαλοπρεπή γέφυρα που οδηγεί στο νησί Ill de la Cite' . Aλήθεια μπορεί να μου πει κανείς γιατί νόμιζα ότι είναι μικρό και πεζοδρομημένο μόνο; Λυπάμαι έχασα, αρχοντικά και μεγαλοπρεπή τόσο το Palais de Justice που φιλοξενεί την πιο όμορφη εκκλησία του Παρισιού την Σεν Σαπέλ(οπωσδήποτε θα την επισκεφτώ την επόμενη φορά) όσο και το κτήριο της Κονσιερζερί, παλιά φυλακή του δεκτου τετάρτού αιώνα. Δύο τετράγωνα πιο κάτω η μεγάλη ...ντίβα της πόλης η Νοτρ Νταμ, γνωστή κι ως Παναγία των Παρισίων. Δε με μάγεψε, δε με κράτησε πάνω από πέντε λεπτά, εξάλλου είχα σκοπό να την ξαναεπισκεφτώ την επομένη για re ματι control (δικό μου, μη το ψάχνετε...).
Τελευταία στάση η καρδιά της ζωής το Saint Germain ακριβώς απέναντι κι η οδός Rue de la Huchette με τα ελληνικά εστιατόρια-ψητοπωλεία. Αφού πρόλαβα να φωτογραφίσω το maison de gyros!!!!!!, διαπιστώνω ότι η περιοχή διαθέτει πάμπολλα.... κολαστήρια για την πιτσιρικαρία που περιμένει ουρά κοιτώντας στα μάτια το φουσκωτό πορτιέρη για ένα νεύμα εισόδου προς τον παράδεισο της τεχνιτής κάπνας και της εκωφαντικής μουσικής. Ένας ...μοντέλος φορώντας μόνο πηλίκιο, αρβύλλες και λαμέ μαύρο μποξεράκι πετάγεται ένα λέπτο έξω για λίγη δόση οξυγόνου. Το παρτυ έχει μόλις αρχίσει κι εμείς την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια για ένα μοχίτο στην πιο ήσυχη Saint-Michel.
Οι δυνάμεις μας υπό το βάρος του ποδαρόδρομου και των αμέτρητων εικόνων που κουβαλάμε από όλη τη μέρα μας εγκαταλείπουν...Ταξάκι, διαδρομή ταχύτατη παραπλεύρως του Σηκουάνα και ξενοδοχείο. Καλή σας νύχτα, δε περιγράφω άλλο...., αύριο πάλι.
Η πρώτη γνωριμία του κλειστού τέτοια ώρα μεγαλύτερου μουσείου του κόσμου ψαρωτική. Τεράστιος σα μέγεθος αρχοντικός χώρος, η ματιά κουράζεται και μόνο να περιδιαβεί από τη μία γωνιά στην άλλη το σε σχήμα Π μεγαλοπρεπές κτίριο κι αναρωτιέμαι εύλογα πόσο χρόνο χρειάζεται άραγε κανείς να το περπατήσει και να το απολαύσει. Η φωτιζόμενη πυραμίδα , είσοδος των εκδοτηρίων στη μέση της πλατείας χωρίς τις ουρές αναμονής δεκαδων μέτρων τέτοια ώρα,μαγική, μοντέρνα, από όποια μεριά και να τη φωτογραφίσεις είναι πανέμορφη κι ας λένε μερικοί μερικοί ότι δε ταιριάζει με το χώρο. Εμένα αυτή καθεαυτή η αντίθεση με εντυπωσίασε κι αυτό μου φτάνει.
Επιτέλους βολτάρουμε δίπλα στο Σηκουάνα. Τα μπατώ μεταφέρουν τα τελευταία καραβάνια τουριστών, παντού νεολαία, παντού δυσοσμία λες και τα τειχία του ποταμού είναι δημόσιες τουαλέτες. Κάτω στις όχθες του έχει στηθεί ένα τεράστιο πάρτυ...Παρέες των πέντε δέκα ατόμων γελάνε, ονειρεύονται, τραγουδούν γύρω από ένα κιθαρωδό, αγκαλιάζονται είτε μεταξύ τους είτε με μία μπύρα στο χέρι ενώ πιο πέρα σε ένα αγκυροβολημένο κλαμπ-πλοιάριο εκατοντάδες νέοι λικνίζονται σε dance μοντέρνους ρυθμούς.
Ήδη περπατώ στην Pont Neuf, την πιο φωτισμένη και μεγαλοπρεπή γέφυρα που οδηγεί στο νησί Ill de la Cite' . Aλήθεια μπορεί να μου πει κανείς γιατί νόμιζα ότι είναι μικρό και πεζοδρομημένο μόνο; Λυπάμαι έχασα, αρχοντικά και μεγαλοπρεπή τόσο το Palais de Justice που φιλοξενεί την πιο όμορφη εκκλησία του Παρισιού την Σεν Σαπέλ(οπωσδήποτε θα την επισκεφτώ την επόμενη φορά) όσο και το κτήριο της Κονσιερζερί, παλιά φυλακή του δεκτου τετάρτού αιώνα. Δύο τετράγωνα πιο κάτω η μεγάλη ...ντίβα της πόλης η Νοτρ Νταμ, γνωστή κι ως Παναγία των Παρισίων. Δε με μάγεψε, δε με κράτησε πάνω από πέντε λεπτά, εξάλλου είχα σκοπό να την ξαναεπισκεφτώ την επομένη για re ματι control (δικό μου, μη το ψάχνετε...).
Τελευταία στάση η καρδιά της ζωής το Saint Germain ακριβώς απέναντι κι η οδός Rue de la Huchette με τα ελληνικά εστιατόρια-ψητοπωλεία. Αφού πρόλαβα να φωτογραφίσω το maison de gyros!!!!!!, διαπιστώνω ότι η περιοχή διαθέτει πάμπολλα.... κολαστήρια για την πιτσιρικαρία που περιμένει ουρά κοιτώντας στα μάτια το φουσκωτό πορτιέρη για ένα νεύμα εισόδου προς τον παράδεισο της τεχνιτής κάπνας και της εκωφαντικής μουσικής. Ένας ...μοντέλος φορώντας μόνο πηλίκιο, αρβύλλες και λαμέ μαύρο μποξεράκι πετάγεται ένα λέπτο έξω για λίγη δόση οξυγόνου. Το παρτυ έχει μόλις αρχίσει κι εμείς την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια για ένα μοχίτο στην πιο ήσυχη Saint-Michel.
Οι δυνάμεις μας υπό το βάρος του ποδαρόδρομου και των αμέτρητων εικόνων που κουβαλάμε από όλη τη μέρα μας εγκαταλείπουν...Ταξάκι, διαδρομή ταχύτατη παραπλεύρως του Σηκουάνα και ξενοδοχείο. Καλή σας νύχτα, δε περιγράφω άλλο...., αύριο πάλι.