SPROM
Member
- Μηνύματα
- 774
- Likes
- 177
- Επόμενο Ταξίδι
- Εξεταστική
- Ταξίδι-Όνειρο
- Δεν ξέρω τώρα...
Περιεχόμενα
Η Falls Rd. είναι ένας μακρύς δρόμος. Περίπου προς το τέλος του, συναντήσαμε τα γραφεία του κόμματος Sinn Fein: τα γραφεία του Κόμματος. Το Sinn Fein- ‘Ourselves Alone’-, το πολιτικό παρακλάδι του IRA για πολλές δεκαετίες, διατηρούσε, λοιπόν, ένα γραφείο πάνω στη Falls Rd. χωρίς καμία ιδιαίτερη αξίωση. Ήταν ένα μικρό γραφείο που θα περνούσε απαρατήρητο, αν δεν υπήρχε η μεγάλη επιγραφή πάνω από την πόρτα του.
Μπήκαμε μέσα και με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι και ο μπογιατζής κατευθυνόταν προς τα γραφεία του κόμματος. Αμέσως, εκδήλωσα ενδιαφέρον για το βιβλιοπωλείο του γραφείου: μία διπλή βιβλιοθήκη με βιβλία για την ιστορία του IRA, του κόμματος και των Ταραχών. Ένας τύπος γύρω στα 25 στεκόταν στο ταμείο και με παρατηρούσε.
Δεν είχα χρόνο για χάσιμο κι έτσι του ζήτησα να μου προτείνει το καλύτερο βιβλίο που είχε στη διάθεσή του σε σχέση με τον IRA. Γρήγορα, κατάλαβα ότι ο τύπος δεν είχε ιδέα και φρόντισα να το δείξω. Εκείνος μου είπε ότι θα πήγαινε ‘δίπλα’ να ρωτήσει, γιατί οι ‘διπλανοί’ γνώριζαν καλύτερα. ‘Δίπλα’ στεγαζόταν ένα κουρείο. Τα κουρεία είναι τόσο άφθονα στην Ιρλανδία όσο και οι ιρλανδικές σημαίες: θα αποτελούσαν, λοιπόν, προσφιλή βιτρίνα για τον ιρλανδικό στρατό.
Όταν ο νεαρός επέστρεψε, μου μετέφερε πως ρώτησε τους ‘διπλανούς που ξέρουν καλύτερα’ και οι ‘διπλανοί που ξέρουν καλύτερα’ του πρότειναν ‘αυτό’. ‘Αυτό’ δεν ήταν παρά ένα ογκώδες βιβλίο- μία συλλογή πολλαπλών βιογραφιών των αγωνιστών του IRA, όπου περιγραφόταν η δράση τους και οι βάναυσες δολοφονίες τους. Οι ‘διπλανοί που ξέρουν καλύτερα’ συμπλήρωσαν επίσης, όπως μου μεταφέρθηκε από το νεαρό, ότι εκείνο το βιβλίο ‘έλεγε την αλήθεια’. Άγγιξα για λίγο κάποια προπαγανδιστικά εξώφυλλα και βγήκα από τα γραφεία.
Οι τοιχογραφίες για τον Bobby Sands και τους συντρόφους του ήταν διάσπαρτες μέσα στην ‘κοινότητα’. Η λέξη ‘κοινότητα’ χρησιμοποιούνταν ακόμα κατά κόρον από τους κατοίκους του δυτικού Belfast και έφερε το ιστορικό βάρος ενός αιώνα ένοπλου αγώνα και μίσους. Η ‘κοινότητα’, λοιπόν, της πλευράς των καθολικών και του IRA διατηρούσε και το δικό της μουσείο, όπως φρόντισαν να μας πληροφορήσουν.
Το Μουσείο της Ιρλανδικής Ρεπουμπλικανικής Ιστορίας βρισκόταν στο σύμπλεγμα του μύλου Conway, στα δεξιά του Falls Rd.. Καταχωνιασμένο σε μία γωνία, το μουσείο φαινόταν παράνομο, αν και, κατά πάσα πιθανότητα, δεν ήταν. Γύρω από την πύλη του, υπήρχαν μεγάλες αφίσες, όπου διαφημίζονταν τηλέφωνα ανάγκης για όλους όσοι είχαν συγγενείς που παρέμεναν φυλακισμένοι.
Μέσα στο μύλο, υπήρχε μία αίθουσα εκθεμάτων, μία ερασιτεχνική βιβλιοθήκη με υπολογιστές και μία απομίμηση κελιού. Η αίθουσα με τα εκθέματα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μία τραγελαφική παρουσίαση της πραγματικότητας: οι προθήκες ήταν γεμάτες με τα όπλα των αντιπάλων, με ρεπουμπλικανικές εφημερίδες και με αντικείμενα πυροβολημένα. Μία προθήκη, μάλιστα, είχε δυο-τρία kalashnikov και την επιγραφή: These are the few weapons the IRA used. Σκέφτηκα ότι, όντως, ο IRA δεν χρησιμοποίησε πολλά όπλα· η ειδικότητά του ήταν οι βόμβες: βόμβες σε αυτοκίνητα, βόμβες σε τσάντες, βόμβες σε πακέτα από τσιγάρα, βόμβες σε γυναίκες που παρίσταναν τις εγγύους.
Όση ώρα τριγυρνούσαμε στις προθήκες του μουσείου, τρεις γέροι κάθονταν σε μια γωνιά και συζητούσαν: υπήρχε διάχυτη η ατμόσφαιρα του καφενείου. Ένας από αυτούς με πλησίασε για να μου δείξει κάποια DVD. Οι δίσκοι ήταν, στην πραγματικότητα, κόπιες των αυθεντικών, με ένα φωτοτυπημένο εξώφυλλο μπροστά για να τις ξεχωρίζουν. Οι ταινίες ήταν, όλες, σχετικές με τις Ταραχές και τον ιρλανδικό αγώνα. Όμως, πολλές ταινίες απουσίαζαν από την κάπως φτωχή συλλογή τους. Φυσικά, απουσίαζαν αυτές που υιοθετούσαν κριτική στάση απέναντι στον ένοπλο αγώνα, αν όχι και απέναντι στον ίδιο το σκοπό του αγώνα.
Καθώς συζητούσαμε με τον γέρο, είδα τον μπογιατζή να μπαίνει στο μουσείο και να κατευθύνεται προς τη μικρή σύναξη που είχε δημιουργηθεί στη γωνία. Όλοι μας κοιτούσαν περίεργα. Βεβαίως, δεν ήθελε και πολύ για να αντιληφθώ ότι τόσο η προφορά μου όσο και τα κόκκινα μαλλιά του φίλου μου, σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον που δείχναμε για τον IRAκαι τις φωτογραφικές μας μηχανές, μας είχαν στοχοποιήσει. Άλλωστε, πόσοι πραγματικοί μπογιατζήδες θα αποκτούσαν ξαφνικά ενδιαφέρον για τον Κήπο της Ανάμνησης, για τα γλυκά του ζαχαροπλαστείου που επισκεφθήκαμε, για τα γραφεία του SinnFein, για το μουσείο της Ρεπουμπλικανικής Ιστορίας; Η απάντηση ήταν προφανής: κανείς. Φρόντισα, λοιπόν, να τους ενημερώσω διακριτικά ότι ερχόμασταν από την Ελλάδα, μία χώρα με ιστορία στις επαναστάσεις και το μπάχαλο. Το κόλπο μου, ευτυχώς, πέτυχε: ξαφνικά, γίναμε και πάλι αδιάφοροι τουρίστες και, έκτοτε, δεν ξαναείδαμε τον μπογιατζή.
Μπήκαμε μέσα και με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι και ο μπογιατζής κατευθυνόταν προς τα γραφεία του κόμματος. Αμέσως, εκδήλωσα ενδιαφέρον για το βιβλιοπωλείο του γραφείου: μία διπλή βιβλιοθήκη με βιβλία για την ιστορία του IRA, του κόμματος και των Ταραχών. Ένας τύπος γύρω στα 25 στεκόταν στο ταμείο και με παρατηρούσε.
Δεν είχα χρόνο για χάσιμο κι έτσι του ζήτησα να μου προτείνει το καλύτερο βιβλίο που είχε στη διάθεσή του σε σχέση με τον IRA. Γρήγορα, κατάλαβα ότι ο τύπος δεν είχε ιδέα και φρόντισα να το δείξω. Εκείνος μου είπε ότι θα πήγαινε ‘δίπλα’ να ρωτήσει, γιατί οι ‘διπλανοί’ γνώριζαν καλύτερα. ‘Δίπλα’ στεγαζόταν ένα κουρείο. Τα κουρεία είναι τόσο άφθονα στην Ιρλανδία όσο και οι ιρλανδικές σημαίες: θα αποτελούσαν, λοιπόν, προσφιλή βιτρίνα για τον ιρλανδικό στρατό.
Όταν ο νεαρός επέστρεψε, μου μετέφερε πως ρώτησε τους ‘διπλανούς που ξέρουν καλύτερα’ και οι ‘διπλανοί που ξέρουν καλύτερα’ του πρότειναν ‘αυτό’. ‘Αυτό’ δεν ήταν παρά ένα ογκώδες βιβλίο- μία συλλογή πολλαπλών βιογραφιών των αγωνιστών του IRA, όπου περιγραφόταν η δράση τους και οι βάναυσες δολοφονίες τους. Οι ‘διπλανοί που ξέρουν καλύτερα’ συμπλήρωσαν επίσης, όπως μου μεταφέρθηκε από το νεαρό, ότι εκείνο το βιβλίο ‘έλεγε την αλήθεια’. Άγγιξα για λίγο κάποια προπαγανδιστικά εξώφυλλα και βγήκα από τα γραφεία.
Οι τοιχογραφίες για τον Bobby Sands και τους συντρόφους του ήταν διάσπαρτες μέσα στην ‘κοινότητα’. Η λέξη ‘κοινότητα’ χρησιμοποιούνταν ακόμα κατά κόρον από τους κατοίκους του δυτικού Belfast και έφερε το ιστορικό βάρος ενός αιώνα ένοπλου αγώνα και μίσους. Η ‘κοινότητα’, λοιπόν, της πλευράς των καθολικών και του IRA διατηρούσε και το δικό της μουσείο, όπως φρόντισαν να μας πληροφορήσουν.
Το Μουσείο της Ιρλανδικής Ρεπουμπλικανικής Ιστορίας βρισκόταν στο σύμπλεγμα του μύλου Conway, στα δεξιά του Falls Rd.. Καταχωνιασμένο σε μία γωνία, το μουσείο φαινόταν παράνομο, αν και, κατά πάσα πιθανότητα, δεν ήταν. Γύρω από την πύλη του, υπήρχαν μεγάλες αφίσες, όπου διαφημίζονταν τηλέφωνα ανάγκης για όλους όσοι είχαν συγγενείς που παρέμεναν φυλακισμένοι.
Μέσα στο μύλο, υπήρχε μία αίθουσα εκθεμάτων, μία ερασιτεχνική βιβλιοθήκη με υπολογιστές και μία απομίμηση κελιού. Η αίθουσα με τα εκθέματα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μία τραγελαφική παρουσίαση της πραγματικότητας: οι προθήκες ήταν γεμάτες με τα όπλα των αντιπάλων, με ρεπουμπλικανικές εφημερίδες και με αντικείμενα πυροβολημένα. Μία προθήκη, μάλιστα, είχε δυο-τρία kalashnikov και την επιγραφή: These are the few weapons the IRA used. Σκέφτηκα ότι, όντως, ο IRA δεν χρησιμοποίησε πολλά όπλα· η ειδικότητά του ήταν οι βόμβες: βόμβες σε αυτοκίνητα, βόμβες σε τσάντες, βόμβες σε πακέτα από τσιγάρα, βόμβες σε γυναίκες που παρίσταναν τις εγγύους.
Όση ώρα τριγυρνούσαμε στις προθήκες του μουσείου, τρεις γέροι κάθονταν σε μια γωνιά και συζητούσαν: υπήρχε διάχυτη η ατμόσφαιρα του καφενείου. Ένας από αυτούς με πλησίασε για να μου δείξει κάποια DVD. Οι δίσκοι ήταν, στην πραγματικότητα, κόπιες των αυθεντικών, με ένα φωτοτυπημένο εξώφυλλο μπροστά για να τις ξεχωρίζουν. Οι ταινίες ήταν, όλες, σχετικές με τις Ταραχές και τον ιρλανδικό αγώνα. Όμως, πολλές ταινίες απουσίαζαν από την κάπως φτωχή συλλογή τους. Φυσικά, απουσίαζαν αυτές που υιοθετούσαν κριτική στάση απέναντι στον ένοπλο αγώνα, αν όχι και απέναντι στον ίδιο το σκοπό του αγώνα.
Καθώς συζητούσαμε με τον γέρο, είδα τον μπογιατζή να μπαίνει στο μουσείο και να κατευθύνεται προς τη μικρή σύναξη που είχε δημιουργηθεί στη γωνία. Όλοι μας κοιτούσαν περίεργα. Βεβαίως, δεν ήθελε και πολύ για να αντιληφθώ ότι τόσο η προφορά μου όσο και τα κόκκινα μαλλιά του φίλου μου, σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον που δείχναμε για τον IRAκαι τις φωτογραφικές μας μηχανές, μας είχαν στοχοποιήσει. Άλλωστε, πόσοι πραγματικοί μπογιατζήδες θα αποκτούσαν ξαφνικά ενδιαφέρον για τον Κήπο της Ανάμνησης, για τα γλυκά του ζαχαροπλαστείου που επισκεφθήκαμε, για τα γραφεία του SinnFein, για το μουσείο της Ρεπουμπλικανικής Ιστορίας; Η απάντηση ήταν προφανής: κανείς. Φρόντισα, λοιπόν, να τους ενημερώσω διακριτικά ότι ερχόμασταν από την Ελλάδα, μία χώρα με ιστορία στις επαναστάσεις και το μπάχαλο. Το κόλπο μου, ευτυχώς, πέτυχε: ξαφνικά, γίναμε και πάλι αδιάφοροι τουρίστες και, έκτοτε, δεν ξαναείδαμε τον μπογιατζή.
Attachments
-
142,9 KB Προβολές: 100
Last edited by a moderator: