Βραζιλία Brasil, um sonho intenso, um raio vivido

[RTW]

Last, RTW, τα Πορτογαλικά ίσως δε σου αρέσουν επειδή είναι πολύ... nasal. Οι ίδιοι οι Βραζιλιάνοι αστειεύονται λέγοντας ότι ακούγοντάς τους κανείς να μιλάει έχει την εντύπωση ότι όλοι τους είναι μονίμως κρυωμένοι... Υπάρχουν ΠΟΛΛΟΙ ήχοι που παραπέμπουν σε άτομο που έχει βουλωμένη μύτη... Έλα όμως στη Βραζιλία, άκουσε γυναίκα να σου μιλάει Πορτογαλικά, και... εεεεεμμμ, ίιιιισως αλλάξεις γνώμη... ;-)

χαχαχα...μπα, μάλλον αν ακούσω άντρα να μου μιλάει πορτογαλικά , τότε μπορεί
Καταλαβαίνω την απογοήτευση να μην πιάνεις την προφορά των ντόπιων..δε μου λες, παρακολουθείς καθόλου τηλεόραση που κ που ? (είναι καλή ακουστική εξάσκηση).. Εκεί τα πιάνεις?

Εν αναμονή του επόμενου επεισοδίου....

 

[LULLU]

...λοιπον κοιτα τωρα την ωρα που σε διαβαζω ακουω και απο το χαζοκουτι που ειναι ανοιχτο δηλωσεις πολιτικου και σχεδια και εχω την επιθυμια να φυγωωωωωω και ας φαω βροχες και καταιγιδες!!!!!!!!!!!!!!
νασε καλα και με βροχες ,χιονια και λιακαδες!!!!!!!!!!

 

[10900km]

Déjà vu II, the sequel (ένα όμως που τουλάχιστον δε με άφησε embaraçado (τσεκάρω να δω αν... διαβάσατε το μάθημά σας -την τελευταία χθεσινή παράγραφό μου). Χρονιά, δεν θυμάμαι. Τιφλίδα. Τη μέρα του αγώνα του ΠΑΟΚ με την τοπική Λοκομοτίβ. Στο στάδιο. Ρωτάω Γεωργιανό συνάδελφο πώς ακριβώς προφέρονται τα ονόματα των παικτών της Λοκομοτίβ, κι εκείνος αρχίζει, “Κοοομπιιιιααασβίιιλιιι, Σαααχαααράαατζεεε, Μπουουουνταααγκααασβίιιλιιι” και πάει λέγοντας. Μου 'ρθε να του πω την ατάκα από το “Δεν βλέπω τίποτα, δεν ακούω τίποτα” (κωμωδία με τον Τζιν Γουάιλντερ και τον μακαρίτη τον Ρίτσαρντ Πράιορ, ο ένας είναι κουφός κι ο άλλος τυφλός, ένας τύπος μιλάει στον κουφό -Γουάιλντερ- πολύυυ αργάαα, κι ο τυφλός -Πράιορ- του λέει “μποοορείιι νααα είιιναιιι τυυυφλόοος, αααλλάαα δεεεν είιιναιιι ηηηλίιιθιιιοοος). Κρατήθηκα.
Σήμερα πήγα σε κατάστημα της Claro (εταιρεία κινητής τηλεφωνίας) να ρωτήσω πού πήγαν τα 11 χεάις με τα οποία γέμισα (σε μορφή χρόνου ομιλίας) το βραζιλιάνικο νούμερό μου προχθές. Από την πρώτη στιγμή ξεκαθάρισα στο παλικάρι που με εξυπηρέτησε ότι έπρεπε να μιλάει αργά για να τον καταλάβω, εκείνος όμως το... παράκανε. “Duuuaaas chaaamaaadaaas. Uuum miiinuuutooo, eee oooiiitooo miiinuuutooos”. Πλάκα είχε... Πλάκα ΔΕΝ είχε το ότι τα έντεκα χεάις μου έκαναν φτερά μετά από εννιά ΜΟΛΙΣ λεπτά ομιλίας. Άουτς...
Τα κυριακάτικα πρωινά στην Barra είναι σκέτη απόλαυση. Οι αμμουδερές παραλίες και στις δύο πλευρές (σε εκείνη του ωκεανού και σε εκείνη του κόλπου, “μέσα”), γεμίζουν κόσμο (και τι κόσμο... Φάτε μάτια ψάρια...), ενώ η αστυνομία κλείνει το μεγαλύτερο μέρος του παραλιακού δρόμου στα αυτοκίνητα, μετατρέποντας μία απόσταση περίπου πεντακοσίων μέτρων σε πεζόδρομο, με χαζομπαμπάδες να μαθαίνουν στα πιτσιρίκια τους πώς να κάνουν ποδήλατο, με τραμπάλες για μπόμπιρες, με προς ενοικίαση “τρίκυκλα ποδήλατα”, με γεμάτες βεράντες στα απέναντι καφέ-εστιατόρια, και με πολλά σημεία με... βραζιλιάνικα “βρόμικα”, τοπική εκδοχή των δικών μας σουβλακοκαντινών. Προσθέστε σε αυτά τον Α Ψ Ο Γ Ο καιρό που είχαμε σήμερα όλη τη μέρα στο Salvador, ρίξτε και μπόλικη μυρωδιά αντηλιακού, κι έχετε την... κόλαση στην οποία πέρασα ο δύσμοιρος το σημερινό πρωινό. Πήρα πάλι τα βιβλία μου, στρώθηκα στο λιγότερο πνιγμένο από κόσμο σημείο της παραλίας, έκανα την επανάληψή μου, κάηκα -φυσικά- από τον ήλιο, κι όταν κάποια στιγμή το αεράκι κόπασε και κατάλαβα ότι στην πλάτη μου μπορούσε κανείς να τηγανίσει αυγό, τα μάζεψα κι επέστρεψα στο χόστελ μου (όπου αφού έκανα ντουζ, έβαλα αντηλιακό, και βγήκα βόλτα. Το πιάσατε; Αντηλιακό ΜΕΤΑ το κάψιμο. Σαν να βάζεις προφυλακτικό αφού ήδη έχεις... ξέρετε).
Μόλις διάβασα τι έγραψα στην προηγούμενη παράγραφο, θυμήθηκα τις έγραψα τις προάλλες (για το πόσο ερωτεύσιμη πόλη είναι το Salvador), και... κρίνω σκόπιμο να αποκαταστήσω λίγο την πλήρη αλήθεια. Δεν πρέπει να μείνει κανείς με την εντύπωση ότι το Salvador, ούτε καν η Barra, η πιο... chique (Σίκι, η βραζιλιάνικη εκδοχή τού “σικ”) περιοχή της πόλης, είναι κανένας... παράδεισος. Η πρώτη εικόνα που είδα το πρωί βγαίνοντας από το χόστελ, ήταν μία κοπέλα να κοιμάται στο πεζοδρόμιο. Λίγο πιο πέρα, ένας άνδρας, το ίδιο. Στη γωνία με τον κεντρικό δρόμο, δύο άστεγοι, μεθυσμένοι (στις εννέα και μισή το πρωί παρακαλώ) μάλωναν, και οι περαστικοί έκαναν τον... κύκλο για να μην περάσουν από δίπλα τους και... ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται... Τις Κυριακές τα μαγαζιά (με εξαίρεση τα εμπορικά κέντρα) είναι κλειστά, και στους δρόμους ΠΛΗΝ του παραλιακού η ατμόσφαιρα είναι... “κάπως”. Βλέπεις, στην καλύτερη περίπτωση, κάτι τύπους που με μία σφυρίχτρα στο στόμα σχεδόν... διατάζουν περαστικούς οδηγούς να παρκάρουν (για να τους πλύνουν το αυτοκίνητο, να τους το... “προσέξουν”, και φυσικά στο τέλος να πάρουν το κατιτίς τους), και στην χειρότερη κάτι τύπους με κουρέλια που περπατούν αργά, και κοιτάνε επίμονα μέσα σε κάθε αυτοκίνητο (μα σε ΚΑΘΕ αυτοκίνητο), κι όταν περνάς από δίπλα τους σε τσεκάρουν από πάνω μέχρι κάτω... Οι δε Βραζιλιάνοι με τους οποίους κάνω παρέα από τότε που ήρθα, με έχουν ταράξει στις συμβουλές, λέγοντάς μου ποια ώρα, ποια μέρα, δεν είναι συνετό να περπατάω σε ποια συγκεκριμένα περιοχή... Το πρόβλημα με το Salvador είναι ότι τα όρια των περιοχών στις οποίες μπορείς να έχεις το κεφάλι σου -κάπως- ήσυχο, και των περιοχών στις οποίες καλά θα κάνεις να αποφύγεις ακόμη και κατά τη διάρκεια της ημέρας, είναι πολύ... blur. Στη Θεσσαλονίκη μπορείς να πας στις τρεις το πρωί σε ATM τράπεζας στην Τούμπα, να βγάλεις χρήματα, και να τα μετρήσεις στη μέση του δρόμου, χωρίς να κοιτάς πίσω από την πλάτη σου (εντάξει... Ίσως υπερβάλω λίιιγο). Στον αντίποδα, ξέρεις ότι... για παράδειγμα... στον Δενδροπόταμο (χωρίς παρεξήγηση, Δενδροποταμίτες συμπολίτες μου), δεν μπορείς να είσαι τόσο... χαλαρός. Εδώ; Εδώ ακόμη και στην πιο chique περιοχή του Salvador, πρέπει να έχεις μάτια και στον bunda (πισινός)...
Κάτι ακόμη... Τη μέρα του αγώνα (Βραζιλία-Χιλή), ήταν πολύ ενδιαφέρον το ότι το 90% των παικτών της Βραζιλίας ήταν μαύροι, το 110% των μελών του γκρουπ που έπαιξε μουσική πριν το παιχνίδι ήταν μαύροι, όμως στις κερκίδες το 95% των θεατών ήταν λευκοί, ή, στη... σκουρότερη περίπτωση, 50-50. Οι μαύροι στις κερκίδες ήταν (πήγα να γράψω “λιγότεροι κι από οπαδούς του Άρη στη Θύρα 4 της Τούμπας σε ντέρμπι ΠΑΟΚ-Άρη”, αλλά ο Γιώργος δικαίως θα μου γράψει ότι άρχισα τις εξυπνάδες, οπότε...) ΠΟΛΥ ΛΙΓΟΙ. Σήμερα, στην παραλία, είκοσι μαντράχαλοι έπαιζαν μπάλα. Είκοσι ΜΑΥΡΟΙ μαντράχαλοι έπαιζαν μπάλα. Καμιά πενηνταριά ΜΑΥΡΟΙ τους παρακολουθούσαν από το πεζούλι, ψηλά, μεταξύ αμμουδιάς και δρόμου. Αργότερα, στο εμπορικό κέντρο που πήγα για να μιλήσω με άνθρωπο της Claro, στα 500 μέτρα από την παραλία, το 99% των shoppers ήταν λευκοί. Μαύροι ήταν μόνο οι υπεύθυνοι ασφαλείας, και αρκετές κοπέλες-πωλήτριες σε καταστήματα... Κι όλα αυτά στην “πιο μαύρη πόλη της Βραζιλίας”. Αν δω μαύρο Βραζιλιάνο σε κερκίδα γηπέδου στο Porto Alegre, στη νοτιότερη μεγάλη πόλη της Βραζιλίας, στο... βασίλειο των “gauchos” (γιεπ, η Αργεντινή δεν έχει την... αποκλειστικότητα, gauchos αυτοαποκαλούνται πολλοί Βραζιλιάνοι στις νότιες Πολιτείες), θα τον βγάλω φωτογραφία...
Γιώργο, σήμερα με βοήθησες να καταλάβω ότι δεν είμαι τόσο αγύριστο κεφάλι όσο νόμιζα. Believe it or not, έφαγα ώρα ψάχνοντας στο ίντερνετ πόσο κοστίζουν τα αεροπορικά εισιτήρια από τα μεγαλύτερα hubs της Βραζιλίας για Βολιβία. Το Μπουένος Άιρες το έχω σαν must σε αυτό το ταξίδι, ακόμη και πραξικόπημα να γίνει στην Αργεντινή παραμονές της μετάβασής μου στο Μπουένος Άιρες εγώ στο Μπουένος Άιρες ΘΑ ΠΑΩ, και με αυτό σαν δεδομένο μπήκα στο τριπάκι να συμπεριλάβω την Ουρουγουάη στο ταξίδι. Και μετά, αφού η πτήση της επιστροφής είναι από Σάο Πάουλο, είπα... “δεν πηγαίνω και στην Παραγουάη λίγες ημέρες, πριν κάνω ένα τσουπ στο Ιγκουασού, κι από εκεί πάρω το λεωφορείο για Σάμπα;” (Sampa, Σάο Πάουλο). Η Βολιβία είναι λίγο... παράταιρη, γεωγραφικά, ΟΜΩΣ, το σκέφτομαι. Απόδειξη; “Πηδάω” τα μέρη που σκόπευα να επισκεφτώ στη Βραζιλία πριν πάω στο Ρίο, θα πετάξω απευθείας στο Ρίο, έτσι ώστε να εξοικονομήσω ημέρες, “μήπως και” βρω φθηνά εισιτήρια και συμπεριλάβω τη Βολιβία στο ταξίδι. Μεταξύ μας, δύσκολο το βλέπω, όμως... χωρίς πλάκα, με ξάφνιασα σήμερα, μπαίνοντας στη διαδικασία να ψάξω τιμές εισιτηρίων.
RTW, ούπσι... Απαντώντας στην ερώτησή σου, τηλεόραση... λίγα πράγματα. Ακούω όμως πολύ ραδιόφωνο (ας είναι καλά το κινητό μου). Έχω προσέξει ότι καταλαβαίνω πολλά στα δελτία ειδήσεων, αρκετά σε εκπομπές στις οποίες κόσμος μιλάει... με τάξη, ένας-ένας, και πολύ λίγα σε νεανικές εκπομπές, σε εκπομπές που πολύς κόσμος είναι μαζεμένος στο στούντιο και όλοι τους χρησιμοποιούν “girias” (σλανγκ, ιδιωματισμούς) κάθε δύο δευτερόλεπτα. Εκεί χάνω την μπάλα... LULLU, κόπιασε στη Βραζιλία. “Συντονίσου” στο σάιτ της Condor (γερμανική αεροπορική εταιρεία), μάθε πρώτη τις προσφορές τους, πάντρεψε ένα φθηνό Φρανκφούρτη-Βραζιλία-Φρανκφούρτη με ένα όσο γίνεται φθηνότερο Ελλάδα-Φρανκφούρτη-Ελλάδα, και μπορείς να πατήσεις Βραζιλία με 500-550 ευρώ (ίσως και και με λιγότερο, ανάλογα με τα... κέφια της Condor και πόσο τρελές είναι οι προσφορές τους). Σούπερ προσφορές έχουν κατά καιρούς και οι Iberia, Swiss, και δεν αποκλείω κι άλλες αεροπορικές εταιρείες...


Até amanhã...

 

[Yorgos]

η πτήση της επιστροφής είναι από Σάο Πάουλο, είπα... “δεν πηγαίνω και στην Παραγουάη λίγες ημέρες, πριν κάνω ένα τσουπ στο Ιγκουασού, κι από εκεί πάρω το λεωφορείο για Σάμπα;” (Sampa, Σάο Πάουλο). Η Βολιβία είναι λίγο... παράταιρη, γεωγραφικά, ΟΜΩΣ, το σκέφτομαι. Απόδειξη; “Πηδάω” τα μέρη που σκόπευα να επισκεφτώ στη Βραζιλία πριν πάω στο Ρίο, θα πετάξω απευθείας στο Ρίο, έτσι ώστε να εξοικονομήσω ημέρες, “μήπως και” βρω φθηνά εισιτήρια και συμπεριλάβω τη Βολιβία στο ταξίδι.

Εύκολα πράγματα: Από Σάο Πάολο για Σάντα Κρους είναι 202 ευρώ μετ' επιστροφής με τη Gol...

 

[LULLU]

Déjà vu II, the sequel (-

LULLU, κόπιασε στη Βραζιλία. “Συντονίσου” στο σάιτ της Condor (γερμανική αεροπορική εταιρεία), μάθε πρώτη τις προσφορές τους, πάντρεψε ένα φθηνό Φρανκφούρτη-Βραζιλία-Φρανκφούρτη με ένα όσο γίνεται φθηνότερο Ελλάδα-Φρανκφούρτη-Ελλάδα, και μπορείς να πατήσεις Βραζιλία με 500-550 ευρώ (ίσως και και με λιγότερο, ανάλογα με τα... κέφια της Condor και πόσο τρελές είναι οι προσφορές τους). Σούπερ προσφορές έχουν κατά καιρούς και οι Iberia, Swiss, και δεν αποκλείω κι άλλες αεροπορικές εταιρείες...


Até amanhã...

...
.Θα το εχω κατα νου .....ευχαριστω....μετα απο ενα Κογκο και Ουγκαντα θανε οτι πρεπει για ξεκουραση!!!!!

 

[Rosa]

...
μετα απο ενα Κογκο και Ουγκαντα...

Ω, θεέ μου, λιποθυμώ..................................

(Βαλτοί είστε κι οι δυο, μου φαίνεται.........)

 

[getxowoman]

Δεν ειμαι, πιστευω , η μονη σταθερη αναγνωστρια που εχεις εδω μεσα,απλα σου γραφω συχνα! Επισης μια μικρη συμβουλη μπορεις να αγορασεις after-sun για να βαζεις μετα το ντουζ και οχι ΑΝΤΙΛΙΑΚΟ!!!

Have fun!

 

[Yorgos]

Πες μας λίγα και για το οικονομικό της υπόθεσης. Π.χ πόσο κάνουν τα μαθήματα, το νοίκι, το φαγητό, οι συγκοινωνίες, η ψυχαγωγία...

 

[meli]

Μολις αντιληφθηκα τι συμβαινει εδω...κι εχω σκασει απο την ζηλεια μου!!!
Γιωργο και Δημητρη,τι να πω....
Αχ,παρτε κι εμενα μαζι....
Μπραβο σας!!!!

 

[10900km]

Όταν περνάω αρκετές ημέρες “εξαφανισμένος”, τρεις είναι οι -βασικές- πιθανές εξηγήσεις της εξαφάνισής μου. Μία είναι ότι μπορεί να μην αισθάνομαι ότι έχω κάτι να γράψω, κάτι άξιο... διαβάσματος. Μία άλλη είναι ότι μπορεί οι μέρες μου να είναι ΤΟΣΟ γεμάτες που να μην έχω χρόνο να συγκεντρωθώ στο γράψιμο. Μία τρίτη πάλι είναι ότι μπορεί να έχω κάνει κάποια... χοντρή μακακία, είμαι τσατισμένος με τον εαυτό μου, και, αυτοκαταστροφικός από τη φύση μου, με “τιμωρώ” στερώντας μου τη χαρά που μου δίνει το γράψιμο. Η τρίτη πιθανή εξήγηση μην σας ξαφνιάζει... Το 2004, όταν απέτυχα (παταγωδώς) να κάνω τη Μελβούρνη νέο σπίτι μου, το πρώτο που έκανα επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη ήταν να πετάξω το διαβατήριό μου στο πατάρι, και να γεμίσω μία μεγάλη μαύρη σακούλα σκουπιδιών με τους Lonely Planet μου... Είχα αποφασίσει να με “τιμωρήσω” με το να μην ταξιδέψω ξανά, ποτέ, μα ποτέ (λέμε τώρα...). Αυτά ως -μη- εξήγηση του γιατί εξαφανίστηκα επί μιάμιση βδομάδα...
Τετάρτη απόγευμα στο Salvador da Bahia, και σε λίγες ώρες παίρνω πτήση για Belo Horizonte. Εδώ και τρεις ημέρες μένω στο σπίτι ενός παιδιού, μέλους του couchsurfing.org, παιδί-μέλος μεγάλης παρέας που τα ήπιαμε, όλοι μαζί, την Παρασκευή το βράδυ, σε μία περιοχή που λέγεται Rio Vermelho, και είναι κάτι σαν... την Αρετσού και το Καραμπουρνάκι στη Θεσσαλονίκη, when it comes to nightlife. Ήρθε στα καλά καθούμενα και μου είπε ότι πολύ καιρό πέρασα σε χόστελ, κι ότι τουλάχιστον τις τελευταίες ημέρες μου στο Salvador θα με φιλοξενούσε, παρά τους γενικότερους ενδοιασμούς μου για το να φιλοξενούμαι. Να φιλοξενώ, μου αρέσει. Να φιλοξενούμαι... εεεε, έτσι κι έτσι. Χαίρομαι όμως που του είπα ναι, επειδή έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να δω μία πλευρά του Salvador καινούργια για μένα, είδα πώς ζει μία σχετικά ευκατάστατη βραζιλιάνικη οικογένεια, ξυπνούσα κάθε πρωί και χάζευα τη θέα προς τη θάλασσα από το παράθυρο του δωματίου “μου” στον όγδοο όροφο πολυκατοικίας, έφαγα φανταστικό σπιτικό φαγητό, και πέρασα αρκετό χρόνο μιλώντας με το παιδί και φίλους του, όλοι τους στα 20 και κάτι, πολύ νεότεροί μου δηλαδή, κάτι που το θεωρώ μπόνους, μια και άκουσα πράγματα που δεν φανταζόμουν(...).
Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να αναφερθώ με λεπτομέρειες στο πώς πέρασαν οι δέκα τελευταίες ημέρες, αν και... με τρώνε τα δάκτυλα να αναφερθώ στη συναυλία της ΘΕΑΣ Margareth Menezes. Η γυναίκα έχει ΦΩΝΑΡΑ, έχει τον τύπο της δυνατής φωνής που σε κάνει να νομίζεις ότι αν σταθεί μπροστά σε ένα βουνό και “διατάξει” το βουνό να μετακινηθεί, το βουνό θα λουφάξει και θα κάνει στην άκρη... Τα βασικά highlight όμως των τελευταίων ημερών είχαν να κάνουν με επαφές μου με ντόπιους και τουρίστες που ζουν/ταξιδεύουν αυτές τις ημέρες εδώ, επαφές κατά τις οποίες μου... θύμισα τον εαυτό μου που λάτρεψα πριν από δύο χρόνια στη Βραζιλία, τότε που κατάλαβα ότι βαθιάααα μέσα στον ξενέρωτο εαυτό μου υπάρχει και μία αλέγκρα πλευρά. Από την άλλη όμως, δεν απέφυγα συμπεριφορές που με κάνουν να αισθάνομαι ότι... τον εαυτό μου κοροϊδεύω κάνοντας αυτό το ταξίδι, μια και κάθε τρεις και λίγο επαναλαμβάνω τα ίδια ανόητα λάθη, λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης και τσαγανού (το τσαγανό μού φέρνει σε κάτι πολύ κοντινό στην αυτοπεποίθηση, μπορεί να είναι και πλεονασμός να έχω αυτές τις λέξεις δίπλα-δίπλα, όμως, έτσι, για έμφαση, θα τις αφήσω δίπλα-δίπλα). Σε περισσότερες λεπτομέρειες δεν προχωράω, επειδή το σημερινό κείμενο ήδη έχει πάρει τη μορφή... αυτο-ψυχανάλυσης...
Από το Salvador φεύγω με μισή καρδιά... Θα μου λείψει η... ξέγνοιαστη ζωή μου εδώ. Θα μου λείψει η καθημερινότητά μου, τα πρωινά μαθήματα, οι μεσημεριανές/απογευματινές βόλτες μου, οι συναντήσεις σχεδόν σε καθη-βραδινή βάση με ντόπιους και τουρίστες, θα μου λείψει το ότι ήξερα πού έπρεπε να πάω για να βρω τι, θα μου λείψει δηλαδή η αίσθηση οικειότητας που ανέπτυξα μετά τις 2-3 πρώτες ημέρες με αυτήν την πόλη, κι ειδικά με την Barra, την περιοχή στην οποία έμεινα αυτές τις τρεις (και βάλε) βδομάδες. Για να είμαι ειλικρινής, την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είμαι λυπημένος, όχι τόσο επειδή φεύγω, όσο επειδή έχω ένα πολύ-πολύ δυνατό προαίσθημα ότι δεν θα επιστρέψω ποτέ σε αυτήν την πόλη, την αδυναμία μου στην οποία δεν έκρυψα σε κανένα από τα -λιγοστά, σχετικά- κείμενά μου αυτές τις 25-26 μέρες που ήμουν εδώ. Ξέρω ότι ανά πάσα στιγμή μπορώ να πάρω το αεροπλάνο και να επιστρέψω, όμως... δεν ξέρω... δεν ξέρω πώς να εξηγήσω αυτήν τη βεβαιότητα, σχεδόν, που έχω, ότι δεν πρόκειται να επιστρέψω, ποτέ... Δραματοποιώντας -κι άλλο- την κατάσταση, “λέω” ότι αισθάνομαι σαν να αποχαιρετώ έναν πολύ κοντινό φίλο μου, που λόγω ανίατης ασθένειας σύντομα δεν θα είναι πλέον κοντά μας... (Το μάτωσα, αλλά ειλικρινά έτσι αισθάνομαι).
Για να αποκτήσει το σημερινό κείμενο ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ κάποια χρηστική αξία (επειδή κατά τα άλλα... μισο-εξομολογήσεις ενός μελαγχολικού τύπου ήταν), απαντάω στις ερωτήσεις του Γιώργου. Τα μαθήματα για τρεις εβδομάδες μού κόστισαν 1.096 (για την ακρίβεια) χεάις, περίπου 425 ευρώ. “Μιλάμε” για είκοσι ώρες μαθημάτων την εβδομάδα, σε γκρουπ, που άλλοτε είχε 4, άλλοτε 3, κι άλλοτε μόλις 2 άτομα (ανάλογα με την εβδομάδα). Η σχολή μου λέγεται “Idioma”, και τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Άψογη ατμόσφαιρα, άψογο προσωπικό, σοβαρότατοι και ικανότατοι δάσκαλοι (κάθε βδομάδα είχα διαφορετικό), και “τίμια” αντιμετώπιση του μαθητή/πελάτη, αντίθετα με άλλες σχολές που έχουν μεν ίδιες τιμές, αλλά σε χρεώνουν 100 χεάις “registration fee”, νταβατζιλίκι που κανένας μας δεν θα έπρεπε να ανέχεται. Ποτέ δεν κατάλαβα τι στο διάολο πάει να πει “registration fee”... Ζήτησέ μου να σου προπληρώσω όλα τα χρήματα, όμως μη μου ζητάς 100 χεάις “registration fee”, λεφτά για κοπανιστό αέρα! (τα είπα και ξαλάφρωσα λίγο). Αν είχα την οικονομική δυνατότητα, θα είχα μείνει με οικογένεια, όπως στην πάμφθηνη Γουατεμάλα. Τα 39 χεάις όμως τη βραδιά, ήταν διπλάσια από τα 20 που κατά μέσο όρο έδινα σε χόστελ, κι επειδή όσα χόστελ δοκίμασα στην Barra με άφησαν σούπερ ικανοποιημένο, δεν το πήρα κατάκαρδα που δεν έμεινα με οικογένεια. Μετακινήσεις; Τα αστικά λεωφορεία κοστίζουν 2,20 χεάις, μία γραμμή προαστιακού σιδηροδρόμου (χρήσιμη για εξερεύνηση εντελώς off the beaten path προορισμών στην πόλη) κοστίζει μόλις 50 σεντάβος, και τα πλοιάρια που πηγαίνουν στη Ribeira (το μέρος που πηγαίνουν όλοι για παγωτό) με την “από εδώ” (κάτσε καλά περιγραφή...) πλευρά τις πόλης, κάνουν μόλις ένα χεάου (το ευρώ είναι περίπου στα 2,60 χεάις). Διασκέδαση; Εξαρτάται από το πώς την εννοεί κανείς. Για συναυλίες έδωσα 50 και 20 χεάις. Κάποια μπαρ/κλαμπ έχουν χρέωση 15 χεάις, τα οποία μάλιστα δεν αντιστοιχούν στο πρώτο ποτό που παίρνεις. Μία μεγάλη μπίρα μπορείς να τη βρεις με 2,50 χεάις, μπορείς να τη βρεις και με 7,50, ανάλογα με το πόσο σικ θα είναι το μαγαζί που θα επιλέξεις. Οι καφέδες σε απλά μαγαζιά είναι κάτω από το ευρώ, στο upmarket μαγαζί που πήγα με τον host μου χθες για να τον κεράσω, δύο καφέδες μού βγήκαν οκτώ ευρώ (ok, μαζί με κάτι ψιλό φαγώσιμο που πήραμε για να συνοδέψει τον καφέ). Σε δε γιαπωνέζικο ρεστοράν, πάνω στη θάλασσα, με κομψοντυμένες κοπέλες στην υποδοχή και τα σχετικά, τέσσερις μπίρες και δύο πιάτα με... τσιμπολόγια, βγήκαν στα 50 χεάις (περίπου 20 ευρώ, για δύο άτομα). Πολύ χρήσιμα μπορούν να φανούν σε κάποιον μαγαζιά που χρεώνουν 11 χεάις και σου επιτρέπουν να γεμίσεις το πιάτο σου όσες φορές μπορείς, προσφέροντάς σου μάλιστα πάνω από 20 επιλογές φαγητού. Κι αν είσαι του πολύ-πολύ low budget, με ενάμιση χεάου (περίπου 60 λεπτά του ευρώ) μπορείς να πάρεις χοτ ντογκ ΚΑΙ χυμό. Με δύο τέτοια “πακέτα” είσαι καλυμμένος για αρκετές ώρες, πιστέψτε με. Προσωπικά δοκίμασα λίγο απ' όλα, πηγαίνοντας επίσης αρκετές φορές σε σούπερ μάρκετ για φρούτα. Σημαντική λεπτομέρεια: όλα τα χόστελ στην Barra προσφέρουν φανταστικά πρωινά και ασύρματη σύνδεση στο ίντερνετ για εμάς που έχουμε laptop/netbook μαζί μας, λεπτομέρεια που το δικό μου μπάτζετ τουλάχιστον, το επηρέασε σημαντικά, σημαντικά-θετικά, εννοείται...
Για το Belo Horizonte έχω ακούσει και διαβάσει πολύ ενδιαφέροντα σχόλια. Ανυπομονώ να πάω, κυρίως όμως ανυπομονώ να με δω σαν επισκέπτη επί σχεδόν μία βδομάδα στο σπίτι συνομήλικού μου που προθυμοποιήθηκε να με φιλοξενήσει, όταν διαπίστωσα ότι το μοναδικό χόστελ της πόλης θα είναι fully booked όλες σχεδόν τις ημέρες μου εκεί. Vamos ver...

 

[GTS]

Ωραία που ξεκινά η μέρα με αφηγήσεις από τη μακρινή Βραζιλία.....

 

[RTW]

Για να είμαι ειλικρινής, την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είμαι λυπημένος, όχι τόσο επειδή φεύγω, όσο επειδή έχω ένα πολύ-πολύ δυνατό προαίσθημα ότι δεν θα επιστρέψω ποτέ σε αυτήν την πόλη, την αδυναμία μου στην οποία δεν έκρυψα σε κανένα από τα -λιγοστά, σχετικά- κείμενά μου αυτές τις 25-26 μέρες που ήμουν εδώ. Ξέρω ότι ανά πάσα στιγμή μπορώ να πάρω το αεροπλάνο και να επιστρέψω, όμως... δεν ξέρω... δεν ξέρω πώς να εξηγήσω αυτήν τη βεβαιότητα, σχεδόν, που έχω, ότι δεν πρόκειται να επιστρέψω, ποτέ...

καταλαβαίνω πως το εννοείς αλλα ξέρεις τι λένε, ε? --> ποτέ μη λες ποτέ! Καλή συνεχεια στο Belo Horizonte..