Βραζιλία Brasil, um sonho intenso, um raio vivido

[xrisa]

λοιπον .....όταν κάνεις τόσο καιρό να μας πεις τα νέα σου θα μας τα λες μαζεμένα.δεν σε πιέζουμε αλλά πάλεψέ το με όλες τις δυνάμεις σου. να είσαι καλά και περιμένουμε νέα σου με ανυπομονησία

 

[10900km]

Τι να γράψω μετά από τρεις εβδομάδες εξαφάνισης;... Πώς να χωρέσω μία λίμνη (για να μην πω ωκεανό) σε ένα μπουκάλι;... Η πρώτη βδομάδα μου στο Ρίο πέρασε τόσο γεμάτα που τα μισά βράδια, αν και είχα πληρωμένο κρεβάτι σε χόστελ, κατέληξα να κοιμηθώ σε σπίτια ντόπιων που συνάντησα, μετά από βραδιές γεμάτες μουσική και ποτό (μην πάει όμως το μυαλό σας στο πονηρό). Τη δεύτερη βδομάδα μου στο Ρίο ο λόγος της εξαφάνισής μου απέκτησε ονοματεπώνυμο, και μάλιστα μεγάλο... Ξέρετε πώς είναι τα βραζιλιάνικα ονόματα... “Τσιμπήθηκα” . Και πολύ το χάρηκα (ΤΩΡΑ το μυαλό σας μπορεί να πάει ΚΑΙ στο πονηρό). Η κοπέλα μού άρεσε/αρέσει πολύ, αν όλα πάνε όπως τα έχουμε σχεδιάσει θα περάσουμε μαζί τις τελευταίες ημέρες του ταξιδιού μου στο Σάο Πάουλο, κι ίσως, ίσως, πετάξει μαζί μου για Ελλάδα, στις 9 Δεκεμβρίου, για να περάσουμε έναν μήνα μαζί στη δική μου πλευρά του κόσμου... (τα ουκ ολίγα χαζοχαρούμενα χαμογελαστά προσωπάκια που έχω συμπεριλάβει σε λίγες μόλις γραμμές, νομίζω ότι μιλάνε από μόνα τους για το πόσο... χαζοχαρούμενος αισθάνομαι εδώ και μέρες).
Μετά από 16-17 μέρες στο Ρίο, χρειάστηκε να με... κλοτσήσω στον πισινό για να ξεκουμπιστώ. Η Λίτζι έπρεπε να επιστρέψει στη δουλειά της, στην πόλη της, και παρά το γεγονός ότι έμεινα μόνος στο Ρίο έχοντας ήδη περάσει πολλές ημέρες εκεί, δεν ήθελα να φύγω. Αν δεν ήμουν τόσο ερωτευμένος με την ιδέα να πάω νότια μέχρι το Μπουένος Άιρες, θα έμενα στο Ρίο για έναν ακόμη μήνα. Δεν έμαθα την πόλη απ' έξω κι ανακατωτά, ούτε καν τη Θεσσαλονίκη τολμώ να πω ότι ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά, άσχετα αν έχω ζήσει όλη τη ζωή μου εκεί, όμως... τολμώ να πω ότι έμαθα το Ρίο “καλά”. Τεράστιο ρόλο σε αυτό έπαιξε το ότι έκανα παρέα κάθε μέρα με ντόπιους, μέλη ιστοσελίδας, άτομα πολύ διαφορετικά ο ένας από τον άλλο. Τη μία βραδιά ακούγαμε και χορεύαμε σάμπα στη Λάπα (χόρευΑΝ, εγώ απλά το πάλευα, άχαρος από τη φύση μου στον χορό), την άλλη ήμουν σε αλτέρνατιβ ροκ κλαμπ στην καρδιά της πιο κίνκι γειτονιάς του Ρίο, με ροκάδες να μοιράζονται την περιοχή με κοπέλες που χορεύουν στην είσοδο “μαγαζιών” που στο ισόγειο λειτουργούν σαν μπαρ, και στους 2-3 ορόφους σαν... για να μην ψάχνω πιο λάιτ λέξη, μπουρδέλα. Είχε δε πλάκα το ότι μερικές φορές μιλούσα με ντόπιους για το πού με είχαν πάει άλλοι το προηγούμενο βράδυ, και τα άτομα στην παρέα μου δεν ήξεραν πού ήταν αυτό το μέρος, κι έπρεπε να τους δώσω εγώ, ο τουρίστας, να καταλάβουν πού ακριβώς βρίσκεται το... διαμάντι όπου με είχαν οδηγήσει το προηγούμενο βράδυ άλλοι ντόπιοι. Όνειρο... Δύο βδομάδες όνειρο, από τις καλύτερες της ζωής μου, χωρίς ίχνος υπερβολής...
Όσο για το ζήτημα της ασφάλειας στο Ρίο που όλοι οι τουρίστες (ακόμη και οι ίδιοι οι Βραζιλιάνοι που πηγαίνουν στο Ρίο σαν τουρίστες) έχουν συνέχεια στο πίσω μέρος του μυαλού τους, συγχωρήστε με, αλλά δεν έχω καμία συνταρακτική ιστορία να μοιραστώ επ' αυτού. Εγώ, με τα μάτια μου, δεν είδα τίποτα, άσχετα αν πήγα σε πολλές “επίφοβες” περιοχές. Όπως και πριν από δύο χρόνια, σε χόστελ που έμεινα, άκουσα ιστορίες άλλων, για επιθέσεις με μαχαίρι, μέρα-μεσημέρι, στην Κοπακαμπάνα (για να αναφέρω μία μόνο περίπτωση), όμως επαναλαμβάνω ότι εγώ, με τα μάτια μου, δεν είδα τίποτα, και μόνο μία φορά, κατά τη διάρκεια βόλτας, μία φωνούλα στο κεφάλι μου με προέτρεψε να τραβήξω χειρόφρενο, βλέποντας κάτι... παράξενες φάτσες σε μία γωνία. Μέχρι και το “διαβόητο” τούνελ που συνδέει την Κοπακαμπάνα με το Μποταφόγκο, την περιοχή του χόστελ μου, διέσχισα 3-4 φορές, άσχετα αν πολλοί με χαρακτήρισαν ανόητο γι' αυτό. Την πρώτη φορά που πήγα, είδα κοπέλες μόνες τους να περνούν το τούνελ, και μία μαμά με μωρό σε καρότσι. Σκέφτηκα ότι αν ΕΚΕΙΝΕΣ δεν είχαν πρόβλημα, τότε...
Όσο για το πόσο ακριβό βρίσκουν οι τουρίστες το Ρίο (βαρέθηκα να ακούω κόσμο στο χόστελ μου να λέει πόσο ακριβά είναι τα πάντα εκεί), επιτρέψτε μου να έχω διαφορετική άποψη. Υπάρχουν πολλά χόστελ, ΚΑΛΑ χόστελ, με κρεβάτια κάτω από τα δέκα ευρώ, ποσό που για μένα αποτελεί λεπτή κόκκινη γραμμή όταν μιλάμε για τιμές κρεβατιών σε χόστελ. Με οκτώ ευρώ είχα κρεβάτι, σούπερ πρωινό, ασύρματο ίντερνετ, και πολύ ευχάριστο -καθαρό- περιβάλλον, είχα δηλαδή όσα, νομίζω, ελπίζει κανείς να βρει σε ένα χόστελ. Δίκλινο δωμάτιο σε αξιοπρεπέστατο ξενοδοχείο μάς βγήκε στα 70 χεάις, περίπου 28 ευρώ. Μην τρελαθούμε τελείως... Επειδή η Βραζιλία είναι κατά γενική ομολογία πιο ακριβή από σχεδόν όλες τις υπόλοιπες χώρες της Νότιας Αμερικής, δεν πάει να πει ότι είναι και “ακριβή”. Αν άνεργος Έλληνας (η αφεντιά μου) περνάει σαν πασάς με ελάχιστα χρήματα εδώ, τότε η συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων τουριστών περνάει άνετα εδώ, εκτός κι αν κάποιος έχει κόλλημα με πεντάστερα ξενοδοχεία και γεύματα σε πολυτελή ρεστοράν, οπότε... ναι, το Ρίο είναι ακριβό, πανάκριβο (υποθέτω). Όσο για ποτά και φαγητό, ισχύει αυτό που ισχύει, κατ' εμέ, οπουδήποτε, ότι δηλαδή ξοδεύεις όσα θέλεις, όσα μπορείς. Για μία σάμπα βραδιά για παράδειγμα, μπορείς να πας σε στιλάτο μαγαζί όπου πληρώνεις είσοδο και ακριβά ποτά, μπορείς όμως να πας και στην... περατζάδα στο κέντρο της Λάπα, εκεί που μαζεύεται κόσμος και κοσμάκης, και να αγοράζεις μπίρα από πλανόδιους πωλητές σε rock bottom τιμές (περίπου ένα ευρώ για μπίρα σε μπουκάλι ενός λίτρου). Το τρενάκι για το άγαλμα του Χριστού είναι στα 36 χεάις (περίπου 15 ευρώ), η θέα από την κορυφή του “Ζαχαρόψωμου” βγαίνει στα 44 χεάις, όμως το πλοίο για Νιτερόι, στην απέναντι πλευρά του κόλπου, κοστίζει κάτι περισσότερο από ένα μόλις ευρώ, με τη θέα όμως να αξίζει πολύ-πολύ περισσότερο. Αν κάποιος δεν θέλει να έρθει στο Ρίο επειδή... δεν ξέρω... έχει αλλεργία στα μέρη όπου ακόμη και κρυόκωλοι σαν εμένα πηγαίνουν και καταλήγουν να περάσουν μερικές από τις καλύτερες ημέρες της ζωής τους, ok, have it your way... Αν όμως κάποιος θέλει να έρθει, και διστάζει επειδή τον αποθαρρύνουν ιστορίες για... ανθρωποφάγους στους δρόμους και πολύ υψηλές τιμές, τον προτρέπω να αφήσει τους δισταγμούς κατά μέρους, και να πηδήξει στο πρώτο αεροπλάνο για Ρίο...
Όσο για το από πού γράφω αυτό το κείμενο, η πόλη λέγεται Κουριτσίμπα, είναι 13 ώρες νοτιοδυτικά από το Ρίο με λεωφορείο, και είναι όντως αυτό που περιγράφεται σε ταξιδιωτικούς οδηγούς και στη wikipedia... Μία πόλη που γεωγραφικά βρίσκεται στη Βραζιλία, που... από σχεδόν κάθε άλλη άποψη όμως, βρίσκεται κάπου στη Γερμανία, στην Πολωνία, γενικά στην κεντροδυτική Ευρώπη. Οι δεύτερης και τρίτης γενιάς Πολωνοί και Ουκρανοί είναι εκατοντάδες χιλιάδες, και πρόκειται για την πιο κρύα πρωτεύουσα Πολιτείας στη Βραζιλία (λόγω υψόμετρου, είναι πολύ πιο κρύα από πρωτεύουσες άλλων Πολιτειών, ακόμη πιο νότια, όπως το Πόρτο Αλέγκρε όπου θα είμαι αύριο το πρωί). Δεν έχει θάλασσα, δεν έχει ποτάμι, δεν έχει λίμνη, έχει όμως ΠΟΛΥ πράσινο (λες και εκείνος που σχεδίασε την πόλη, έπινε κάποιον πράσινο χυμό, άτσαλα, πιτσίλισε τον χάρτη με τον χυμό του σε είκοσι μέρη, και στο τέλος του άρεσε το κατά βάση πράσινο σχέδιό του), και γενικά... η γοητεία της είναι ότι διαφέρει ΠΟΛΥ από την υπόλοιπη Βραζιλία, κάτι που για μένα τουλάχιστον, την καθιστά ενδιαφέρουσα. Δεν ξετρελαίνεσαι, δεν μπαίνεις στον πειρασμό να πουλήσεις ό,τι έχεις και δεν έχεις για να μετακομίσεις εδώ, όμως... για 2-3 ημέρες είναι μια χαρά, ειδικά αν φιλοξενείσαι από σούπερ φιλικό παντρεμένο ζευγάρι, που αναλαμβάνει επίσης ρόλο ξεναγού, με τόσο ζήλο που... σε κάνουν να λες ότι αν κάποια μέρα σου ανταποδώσουν την επίσκεψη, όχι απλά θα τους συμπεριφερθείς σαν βασιλιάδες, αλλά μέχρι και το αμάξι σου θα τους δώσεις για να ταξιδέψουν από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τη Μονεμβασιά και πίσω...
Πόρτο Αλέγκρε λοιπόν... Και μετά Ουρουγουάη... Και μετά... ααααααχ μετά . Μπουένος Άιρες. Εφηβικό απωθημένο μου . Και μετά; Μετά επιστροφή στη Βραζιλία για λίγες ημέρες, λίγες ημέρες-κερασάκι στην τούρτα αυτού του ταξιδιού... (άντε πάλι με τα χαζοχαρούμενα χαμογελαστά προσωπάκια).


Χαιρετίσματα σε όλους, και παρότρυνση στους πιο... μαζεμένους, μετρημένους, και διστακτικούς, να συμπεριλάβουν τη Βραζιλία ΑΜΕΣΑ στα σχέδιά τους...

 

[getxowoman]

Χαθηκες αλλα για καλο λογο!!! Δηλαδη θα γινεις μονιμος κατοικος Βραζιλιας;;;

Have fun!

 

[mariath]

Cherchez la femme λοιπόν για την εξαφάνιση του Δημήτρη! Τι να πω, πάντα τέτοια!

 

[eva kas]

κοιτα τον που ερωτευτηκε κιολας!!!μπραβο!χαιρομαι!αντε και με το καλο να μας φερεις την κουκλα σου να την γνωρισουμε!
οσο για τα αλλα που γραφεις ......εγω ηδη εχω κανονισει 2 μηνες μεσα στο 2010 να τους περασω εκει που εισαι τωρα!
καλα να περνας και περιμενουμε συνεχεια!

 

[Lalibela]

έλα σειρά η Αφρική τώρα... το καθυστέρησες πολύ....
Αυτό το story περιμένω εγώ...θέλω να τη δω από τα μάτια σου ..τελείωνε με το latin (και ξαναπάς):xmas_wink:

 

[10900km]

Να 'σαι καλά Lalibela . Μ' έκανες και γέλασα... Συνέχισε να διαβάζεις αυτό το κείμενο, και θα καταλάβεις γιατί...


Έχουν περάσει δύο μήνες -και κάτι- από την τελευταία... εμφάνισή μου εδώ (πού να μην είχα υποσχεθεί κιόλας, Αύγουστο μήνα, ότι θα έγραφα κάθε 2-3 ημέρες...), αυτό όμως δε σημαίνει ότι τις τελευταίες 70 μέρες δε στρώθηκα ούτε μια φορά στο γράψιμο. Εφτά φορές (τις δύο τελευταίες μετά τις 10 Δεκεμβρίου, μετά την επιστροφή μου στην Θεσσαλονίκη) ήμουν έτοιμος να ανεβάσω κείμενα που είχα γράψει, όμως και τις εφτά τα κράτησα για μένα, κρίνοντας ότι ήταν πολύ-πολύ περισσότερο προσωπικές εξομολογήσεις, και προκλητικά λιγότερο αναφορές σε μέρη που επισκεπτόμουν. Κι επειδή το σάιτ λέγεται travelstories κι όχι self-psychoanalyzingstories, είμαι βέβαιος ότι καλά έκανα και κράτησα τα κατεβατά μου για τα μάτια μου μόνο...


Πριν από 70 μέρες λοιπόν, ήμουν στην Curitiba, νοτιοδυτικά του Rio, έτοιμος να πάρω βραδινό λεωφορείο για Porto Alegre, στο οποίο αντί για τέσσερις ημέρες, κατέληξα να περάσω εννιά(...). Μετά, τέσσερις ημέρες στο Montevideo, δύο στην Colonia del Sacramento, δύο ΒΔΟΜΑΔΕΣ στο Μπουένος Άιρες, πέντε μέρες στο Rosario, τρεις στη Santa Fe, τέσσερις στην Asunción (Παραγουάη), δύο στο Foz do Iguaçu (στη βραζιλιάνικη πλευρά), και μία γεμάτη βδομάδα στο São Paulo, μέχρι τις 9 Δεκεμβρίου που πέταξα για Θεσσαλονίκη μέσω Salvador da Bahia και Φρανκφούρτης. Ματώνει η ψυχή μου που συνοψίζω σε πέντε γραμμές περιπλάνηση εβδομάδων, όμως... πρέπει να μου βάλω χαλινάρι, γιατί αν δεν...


Επέστρεψα λοιπόν στην Θεσσαλονίκη, έχοντας περάσει τις περισσότερες ώρες των πτήσεων με τον 'South America on a shoestring' οδηγό του Lonely Planet στα πόδια μου, κάνοντας όνειρα για Βενεζουέλα-Κολομβία-Περού-Εκουαδόρ, ένα από τα τρία σχέδια που δούλευα στο μυαλό μου. Ένα άλλο είχε να κάνει, Lalibela μου , με τη Νότια Αφρική, την οποία είχα σκοπό να συνδυάσω με Ναμίμπια και Μοζαμβίκη. Ο τρίτος 'φάκελος' στο μυαλό μου έγραφε από έξω 'Νοτιοανατολική Ασία'. Όσο για το ενδεχόμενο να μείνω Θεσσαλονίκη και να ψάξω για δουλειά, ας το θέσω έτσι... “Χαχαχα!!” Σας κάλυψα; Τα έβαλα λοιπόν κάτω, μέτρησα τα υπέρ και τα κατά, σκέφτηκα ότι στη Λατινική Αμερική ήδη πέρασα οκτώ μήνες, σκέφτηκα ότι δεν έχω πατήσει ποτέ στην Αφρική, εκείνο όμως που στο τέλος έπαιξε τον μεγαλύτερο ρόλο στο να διαλέξω την... κουρτίνα τρία, ήταν τα σε εξευτελιστική τιμή εισιτήρια που βρήκα για Kuala Lumpur. Όχι ότι τα εισιτήρια για Νότια Αφρική ήταν ακριβά... Δεν ήταν όμως στα 390 ευρώ (Αθήνα-Μαλαισία-Αθήνα, με Egypt Air). Μαλαισία, σίγουρα Ταϊλάνδη, και μετά; Θα δείξει... Μπορεί Μιανμάρ, μπορεί Λάος/Καμπότζη/Βιετνάμ. Ο καλύτερος μήνας για να πάει κανείς στις Φιλιππίνες (από πλευράς καιρού) είναι ο Απρίλιος... Κι η Ινδονησία, ειδικά η Σουμάτρα, είναι μια ανάσα από την Kuala Lumpur, στην οποία θα είμαι σίγουρα στις 12 Μαΐου για την πτήση της επιστροφής. Αφήνω όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά, δεν καίγομαι να καταστρώσω λεπτομερές σχέδιο, θα το αφήσω... φτερό στον άνεμο, να πάει όπου το... στείλουν τα άτομα που θα γνωρίσω, το πώς θα αισθάνομαι κάθε βράδυ που θα πέφτω για ύπνο, αλλά και οι... φλασιές που παραδοσιακά 'τρώω', φέρνοντας τα πάνω-κάτω, ειδικά όταν όλα μού πηγαίνουν φανταστικά, ίσως επειδή, όπως κατέληξα να συμπεράνω, πολύ απλά, δεν αντέχω την ευτυχία ... (Παίρνετε μια ιδέα τού γιατί δεν ανέβασα κείμενο τους τελευταίους δυόμισι μήνες... Μ' ευχαριστείτε ολόθερμα, το ξέρω... ).


Αυτά... Ένα κείμενο-κλείσιμο της ιστορίας που άρχισε τον Αύγουστο στη Βραζιλία, ούτως ή άλλως, είχα σκοπό να το γράψω. Το σχόλιο της Lalibela απλά μου έδωσε το έξτρα σπρωξιματάκι που χρειαζόμουν . Αύριο, τελευταία μέρα του χρόνου, μέρα τέλεια για αναδρομές στα πεπραγμένα όλης της χρονιάς, θα αξιωθώ επιτέλους να ανεβάσω φωτογραφίες, έτσι, για να δω πώς γίνεται, και να είμαι προετοιμασμένος ΑΝ αρχίσω νέα ιστορία μέσα στον Ιανουάριο, όταν φύγω για Νοτιοανατολική Ασία. Δεν μπήκα στη διαδικασία να επιλέξω φωτογραφίες από ΗΠΑ-Γουατεμάλα-Μεξικό-Κούβα (Απρίλιος-Αύγουστος), μόνο από Βραζιλία-Ουρουγουάη-Αργεντινή-Παραγουάη, και λίγες, έτσι, για να βάλω πιο... πρέπον τέλος σε αυτήν την ιστορία.


Καλά, ΚΑΛΑ ταξίδια σε όλους, μέσα απ' την καρδιά μου, κι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους μου έκαναν παρέα όσο διάστημα έγραφα, και σε όσους με θυμήθηκαν με προσωπικά μηνύματα μετά την... εξαφάνισή μου .


Hasta mañana, até amanhã...

 

[romantic woman]

καλώς όρισες στην πατρίδα!περιμένουμε φωτογραφίες,...δε μας είπες όμως το κορίτσι τελικά ήρθε μαζί σου;:xmas_smile:

 

[pattyyy]

Διάβασα όλη την ιστορία σου σήμερα! Τι υπέροχη εμπειρία...Να'σαι πάντα καλά να καταστρώνεις και να πραγματοποιείς τέτοια καταπληκτικά ταξίδια!

 

[Lalibela]

εκείνο όμως που στο τέλος έπαιξε τον μεγαλύτερο ρόλο στο να διαλέξω την... κουρτίνα τρία, ήταν τα σε εξευτελιστική τιμή εισιτήρια που βρήκα για Kuala Lumpur.......................

πες μας μας ότι κάνεις διάλειμμα και άσε τα φθηνά εισητήρια στην άκρη ,όπως και τον κατάλληλο καιρό! (που τα πουλάς αυτά?)
Η αλήθεια είναι ότι πας για overdose αν πας Αφρική,οπότε θα βολευτούμε με την πλακίτσα στην Kuala.
πως το λένε αλλίως ? peoplewatching

 

[10900km]

Romantic woman, με τη Λίτζι όντως βρεθήκαμε στο Σάο Πάουλο, αρχές Δεκεμβρίου, όπως είχαμε σχεδιάσει στο Ρίο τον Οκτώβριο, όμως στο μεταξύ είχαν μεσολαβήσει... 'πράγματα'. Όχι μόνο δεν ήρθε μαζί μου στην Ελλάδα, αλλά ούτε καν περάσαμε μαζί ολόκληρη βδομάδα στο Σάο Πάουλο όπως είχαμε σχεδιάσει. Το ότι παραμένουμε σε σχεδόν καθημερινή επαφή και θέλει να έρθει στην Ελλάδα τον Ιούνιο, παρά το πώς της συμπεριφέρθηκα, την κάνει να φαντάζει πολύ big στα μάτια μου...


Pattyyy, ευχαριστώ για την ευχή, αλλά το... πανηγυράκι θα λάβει τέλος τον Μάιο. Μετά από 13-14 μήνες στις λατινικές Αμερικές και στις νοτιοανατολικές Ασίες θα είναι, λέει η λογική , η ώρα να επιστρέψω στην άχρωμη-άοσμη-άγευστη ζωούλα μου στην Θεσσαλονίκη, να ψάξω για δουλειά, να βρω μία (σημαντική λεπτομέρεια...), να νοικιάσω ένα μικρό/φθηνό σπιτάκι, και να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι θα πρέπει να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου σαν... φυσιολογικός άνθρωπος , κάνοντας δηλαδή ένα-δύο ταξιδάκια τον χρόνο, έχοντας τουλάχιστον την ικανοποίηση ότι θα έχω κάνει αυτό που πολλοί, πιστεύω, ονειρεύονται, ένα year-long ταξίδι...


Lalibela, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα , την Αφρική (τη Νότια τουλάχιστον) θα τη δω τον Ιούνιο... από την τηλεόραση (Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου). Λογικά κάποια στιγμή θα πάω με άδεια για 10-15 μέρες, όμως το Κάιρο-Κέιπ Τάουν οδικώς, θα μείνει απωθημένο . Δεν είμαι όμως -υπερβολικά- πλεονέκτης...


Φωτογραφίες όντως ανέβασα χθες, όμως... χρειάζομαι εξάσκηση... Μέχρι να βγάλω άκρη, μου πήρε ώρα. Κι όταν τελείωσα, είδα ότι κάποιες δεν είχαν ανεβεί. Ειδικά εκείνη που διάλεξα από Σάο Πάουλο αρνείται πεισματικά να εμφανιστεί. Στο blogspot.com είναι παιχνιδάκι. Εδώ... τα βρήκα μπαστούνια. Προφανώς κάτι κάνω λάθος...


ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

 

[McElk]

Ζωντανή και χειμαρρώδης περιγραφή όπως ταιριάζει σʼ έναν αθλητικογράφο. Αυτός που σε διαβάζει νοιώθει σαν να είναι παρών. Ενδιαφέρων και ο εκτενής σχολιασμός των φωτογραφιών σου. ----- Καλή χρονιά και χρόνια πολλά σε όλους.