Ιταλία Gardaland, Άλπεις, όπερα, βίλλες, λίμνες. Που αλλού; Στην Ιταλία.

[Grerena]

3η ημέρα - Ενυδρείο, safari zoo και ….όπερα
Μετά το πλούσιο πρωινό μας ξεκινήσαμε για το ενυδρείο. Sea life λέγεται και βρίσκεται απέναντι από το κυρίως πάρκο της Gardaland. Όταν λέω απέναντι εννοώ ότι έχουν το ίδιο parking. Από τη μία μεριά το κυρίως πάρκο, η Gardaland, από την άλλη το Sea Life και στη μέση το parking τους (κόστος 5€).

Επειδή οι κριτικές για το ενυδρείο που είχα διαβάσει δεν ήταν πολύ καλές και επειδή μάλλον έχουμε δει και καλύτερα από αυτό, αποφασίσαμε να μην μπει μέσα ο άνδρας μου, γιατί ήταν και λίγο ακριβό. Ο ενήλικος είχε 15€ είσοδο. Η κόρη μου είχε δει μόνο του Ηρακλείου της Κρήτης και αυτό όταν ήταν πιο μικρή, οπότε για εκείνη μάλλον θα ήταν κάτι εντυπωσιακό, οπότε μπήκαμε μέσα η κόρη μου και εγώ.
Υπήρχε και συνδυαστικό εκπτωτικό εισιτήριο και για τα δύο πάρκα αν όμως τα επισκεπτόσουν την ίδια μέρα. Εμείς όμως θέλαμε μια πλήρη μέρα στη Gardaland.
Όπως το περίμενα ήταν ένα σχετικά μικρό ενυδρείο, που το γυρίσαμε μέσα σε 40’. Στη μικρή άρεσε πολύ. Εντυπωσιάστηκε από το γυάλινο τούνελ μέσα στο νερό, με τα ψάρια να κολυμπούν παντού γύρω της. Αυτό που θυμάται ιδιαίτερα ήταν το ότι άγγιξε έναν αστερία μέσα στο νερό κάτι που της άρεσε πολύ.

Φύγαμε γρήγορα και κατευθυνθήκαμε προς ένα άλλο πάρκο-must της περιοχής, στο ζωολογικό κήπο, που απείχε περίπου 13km από το ξενοδοχείο μας. Ακολουθήσαμε ταμπέλες προς Natura Viva, όπως λέγεται και το βρήκαμε πολύ εύκολα.

Αυτός ο ζωολογικός κήπος χωρίζεται σε τρία τμήματα:
Στο πρώτο τμήμα μπήκαμε μέσα κατ’ ευθείαν, όπως είμαστε, με το αυτοκίνητο. Ήταν ένα ιδιαίτερο κομμάτι του κήπου που μπορούσες να κάνεις «σαφάρι». Μπορούσες δηλαδή να μπεις στο χώρο με το αυτοκίνητο και να δεις ζώα, τα οποία δεν βρίσκονταν σε κλουβιά, αλλά βρίσκονταν ελεύθερα στο χώρο. Βέβαια ζώα όπως λιοντάρια και τίγρεις την ώρα που περάσαμε εμείς ήταν πάνω σε κάτι βράχια και λιάζονταν και τα είδαμε από μακριά. Από τον ένα χώρο π.χ. των λιονταριών για να μπούμε στο χώρο των π.χ. καμηλοπαρδάλεων μπαίναμε από μεγάλες πύλες, οι οποίες μόλις τις πλησιάζαμε, μας έπιανε η κάμερα των φροντιστών και άνοιγαν για να περάσουμε και μετά έκλειναν πίσω μας. Έτσι ήταν απομονωμένες οι ομάδες των ζώων, η κάθε μια στο χώρο της.
Οι καμηλοπαρδάλεις ήταν οι πλέον κοινωνικές. Σε πλησίαζαν πολύ εύκολα. Μία από αυτές ήρθε τόσο κοντά στο αυτοκίνητό μας που αν άπλωνες χέρι την άγγιζες. Σκίρτησε και λίγο η καρδιά μας όταν μας πλησίασε. Είναι και τόσο τεράστια. Εννοείτε ότι κλείσαμε το παράθυρο και δεν επιχειρήσαμε να την αγγίξουμε. Αυτή η αίσθηση της αμεσότητας με τα ζώα ήταν πάντως πολύ πρωτόγνωρη.

Αφού κάναμε αυτή τη βόλτα με το αυτοκίνητο μέσα στο χώρο για τρία τέταρτα περίπου, βγήκαμε από το χώρο και παρκάραμε στο parking, προκειμένου να πάμε στο 2ο κομμάτι του κήπου.

Το δεύτερο κομμάτι του κήπου είναι το «κλασικό κομμάτι» που έχουν οι περισσότεροι ζωολογικοί (όπως και ο δικός μας των Σπάτων) με ζώα που βρίσκονταν σε μεγάλους χώρους φυσικού περιβάλλοντος και μπορούσες να τα δεις πίσω από τζαμαρίες. Είδα και ρινόκερους που δεν θυμάμαι να είχα ξαναδεί.

Το τρίτο κομμάτι του πάρκου ήταν επίσης ιδιαίτερο. Επρόκειτο για έναν κήπο που έβλεπες εκθέματα δεινοσαύρων. Ομοιώματα δεινοσαύρων παντός είδους που βρίσκονταν πίσω από ξύλινα κάγκελα, γιατί τα υλικά με τα οποία είχαν κατασκευαστεί προκειμένου να φαίνονται ρεαλιστικοί ήταν τέτοια που δεν έπρεπε να τα αγγίζεις και με τα κάγκελα σε κρατούσαν λίγο σε απόσταση. Το όλο σκηνικό ήταν σε κάποιες περιπτώσεις πολύ ρεαλιστικό, γιατί εκεί που περπατούσες στα μονοπάτια του πάρκου συναντούσες τους δεινόσαυρους ξαφνικά να ξεπροβάλλουν μέσα από τα φυλλώματα των δέντρων. Έχω ξαναδεί δεινόσαυρους σε μουσεία φυσικής Ιστορίας, αλλά εδώ που βρίσκονταν σε φυσικό περιβάλλον μου φάνηκαν πιο εντυπωσιακοί. Για τη μικρή ούτε λόγος. Θα το ξαναπώ. Ευτυχώς που έχω και μικρά παιδιά και βρίσκω δικαιολογία και πηγαίνω και βλέπω «παιδικά» θέματα. Αν δεν είχα τη μικρή μαζί μου μάλλον δεν θα έβαζα στο πρόγραμμά μου το ζωολογικό κήπο. Ανάμεσα σε όλα αυτά εκμεταλλευτήκαμε τη δροσιά του πάρκου εκείνη την αρκετά ζεστή μέρα και κάναμε το πικ-νικ μας, φάγαμε και τη γρανίτα παγωτό μας, έκανε και κούνια η κόρη μας και γενικά φύγαμε όλοι ευχαριστημένοι.

Τώρα είχαμε σκοπό να πάμε να φάμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείο μας να ξεκουραστούμε λίγο και το απόγευμα να πηγαίναμε στη Βερόνα ελπίζοντας μήπως καταφέρουμε και βρούμε εισιτήρια για την παράσταση του Nabucco που είχε σήμερα στη ρωμαϊκή αρένα της. Μόλις φτάσαμε και μπαίνουμε μέσα στο δωμάτιο και ω! τι έκπληξη! Πάνω στο κρεβάτι μας υπήρχαν τρία εισιτήρια για το Nabucco για σήμερα το βράδυ. Η φοβερή νεαρή ξενοδόχα μας είχε βγάλει τα εισιτήρια. Της είχα πει το πρωί ότι θέλαμε να πάμε στην αρένα και μου είπε ότι θα προσπαθήσει να μου βρει εισιτήρια. Αργότερα είδα ότι μου είχε στείλει και μήνυμα στο κινητό που δεν είχα δει. Το κόστος τους ήταν 81,50€ και για τους τρεις. Ήμουνα πάρα πολύ χαρούμενη. Φάγαμε στο ξενοδοχείο (μακαρονάδα, πίτσα και σαλάτα καπρέζε), που ήταν όλα φοβερά και ετοιμαστήκαμε για την όπερα.

Μισή ώρα διαδρομή ήταν η Βερόνα από το ξενοδοχείο μας. Φτάσαμε γύρω στις 8:00 το βράδυ και παρκάραμε λίγο μακριά γιατί φοβήθηκα ότι αν προχωρούσαμε θα μπλέκαμε στο Ιστορικό κέντρο και είχε και την παράσταση σήμερα. Ήμασταν όμως αρκετά μακριά. Πως θα βρούμε την αρένα; Βρήκα μια κυρία στο δρόμο και τη ρώτησα. Δεν ήξερε καθόλου Αγγλικά και εγώ δεν ξέρω Ιταλικά. Από τα λόγια μου υποθέτω ότι κατάλαβε τη λέξη αρένα και μου απάντησε στα Ιταλικά με πολλά λόγια και λεπτομέρειες και με τόση έμφαση και ήταν τόσο μα τόσο παραστατική που κατάλαβα τα πάντα. Έπρεπε να προχωρήσω ίσια και μόλις συναντήσω ένα κάστρο θα έπρεπε να το «κυκλώσω» προς τα δεξιά και αμέσως στα δεξιά μου θα έβλεπα από μακριά την αρένα. Και προφανώς τη βρήκαμε γρήγορα.
Θα κάνω παρένθεση πάλι, για να πω ότι στα ταξίδια μου στην Ιταλία, τέτοιους Ιταλούς συναντάω. Είτε ξέρουν, είτε δεν ξέρουν Αγγλικά πάντα προσπαθούν φιλότιμα να βοηθήσουν. Μα με Ιταλικά, μα με Αγγλικά μα με παντομίμα, πάντα προσπαθούν.

Η ώρα ήταν περίπου 9:00 και μόλις είχε δύσει ο ήλιος. Η αρένα ήταν φωταγωγημένη και είχε κόσμο γύρω της. Χωρίς γκισέ και ταλαιπωρία πήγαμε κατ’ ευθείαν στην είσοδό της και μπήκαμε αμέσως μέσα. Μια χαρά ήταν οι θέσεις μας. Ψηλά αλλά άνετες με καλή ορατότητα.

Η όπερα που είδαμε ήταν ο «Nabucco» του Τζουζέπε Βέρντι. Nabucco είναι η σύντμηση του ονόματος του Ναβουχοδονόσορα και η όπερα είναι βασισμένη στη βιβλική ιστορία του Ναβουχοδονόσορα. Το γνωστότερο κομμάτι του Nabucco είναι το Va pensiero του χορού. Ο χορός είναι οι Βαβυλώνιοι αιχμάλωτοι.

Η παράσταση ήταν καταπληκτική. Τα σκηνικά, τα κοστούμια, η μουσική, η ατμόσφαιρα! Πάντα ήθελα να πάω να παρακολουθήσω όπερα σε ιταλικό έδαφος και τώρα μάλιστα να μου τύχει σε ρωμαϊκή αρένα; Τέλεια. Βέβαια μάλλον δεν θα έλεγα ότι η σημερινή βραδιά ήταν από τις καλύτερες για την κόρη μου, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Να φτάσω τόσο κοντά σε ένα τέτοιο happening και να μην πάω; Ήταν όμως πολύ ήσυχη. Έπαιζε στην αρχή λίγο με το tablet της και προς το τέλος ξάπλωσε πάνω μας και την πήρε και λίγο ο ύπνος. Περίμενε το παγωτό που της είχαμε υποσχεθεί ότι θα παίρναμε μετά το τέλος της παράστασης. Είπαμε στην Ιταλία είμαστε. Δικαιολογούμαστε να τρώμε παγωτά.

Μετά από τρεις ώρες παράσταση πήγαμε και για παγωτό και για μια μικρή βόλτα στη νυχτερινή Βερόνα και γύρω από την αρένα. Δεν μείναμε πολύ γιατί την επόμενη ημέρα είχαμε μια μακρινή ημερήσια εκδρομή και ήταν ήδη αργά.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[chris7]

Πάρα πολύ ωραίες φωτογραφίες.

 

[Grerena]

Πάρα πολύ ωραίες φωτογραφίες.

Ευχαριστώ πολύ.
Νομίζω όμως ότι το μέρος αδικείται πολύ από τις φωτογραφίες. Από κοντά είναι απλά...παραδεισένιο. Μπορείς να πάρεις μια ιδέα αν χτυπήσεις βιντεάκι σε villa balbianello in casino royal.

 

[makisg]

πανέμορφες φωτογραφίες και ωραία περιγραφή. από τά μέρη που λατρεύω. περιμένω και εγώ την συνέχεια για την λίμνη που με ενδιαφέρει.

 

[Grerena]

Συνεχίζω με την επόμενη συναρπαστική μας μέρα....

2η ημέρα - Η μέρα αφιερωμένη στη Gardaland!!!
Το πρωί μετά το πρωινό και το check out φύγαμε με κατεύθυνση τη λίμνη Garda. H Gardaland ανοίγει στις 10:00 το πρωί και κλείνει στις 11:00 το βράδυ, τώρα που είναι καλοκαίρι. Εμένα στόχος μου ήταν να είμαστε εκεί κατά τις 11:00 για να μην «φάμε» και τις ουρές τις πρωινές. Βέβαια και εδώ έπεσα έξω χρονικά. Φεύγοντας από το Treviolo, μέχρι να βρούμε το επόμενο ξενοδοχείο μας στη Garda, να ψωνίσουμε σε ένα Super Market διάφορα, να τακτοποιηθούμε στο δωμάτιο κ.τ.λ., στην είσοδο της Gardaland φτάσαμε στη 1:00 το μεσημέρι.
Μπήκαμε μέσα. Η κόρη μου είχε αλλάξει φάτσα από την έκπληξη και τη χαρά της. Δεν πίστευε στα μάτια της. Τα πρώτα πράγματα που συναντάς μπαίνοντας απευθύνονται σε παιδιά της ηλικίας της κόρης μου. Ένας δρόμος με χρωματιστά σπιτάκια δεξιά και αριστερά, με δέντρα με τεράστια μάτια που σε παρακολουθούν, συντριβάνια που σε πιτσιλάνε και χρώματα, πολλά χρώματα. Ο δρόμος καταλήγει σε ένα τεράστιο δεντρόσπιτο, το οποίο είναι ορατό απ’ όλο το πάρκο και είναι το σπίτι της μασκότ του Πάρκου, του Prezzemolo, ενός συμπαθούς πράσινου κροκόδειλου.

Εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση και να πω δυο πράγματα για αυτό το πάρκο.
Διαβάζω διάφορα στο διαδίκτυο του τύπου: καλή είναι η Gardaland, αλλά δεν είναι Disney. Έχω και δυο φίλους που έχουν πάει και μου έχουν πει χωρίς ενθουσιασμό: καλή είναι. Εγώ έχω εντελώς διαφορετική άποψη μετά την επίσκεψή μου αυτή. Το πάρκο ήταν εξαιρετικό. Έχει πάρα πολλά παιχνίδια για μικρούς και μεγάλους και το κυριότερο έχει πολλά παιχνίδια που είναι για όλη την οικογένεια. Πολλά από αυτά έχουν σχέση με το νερό (γι’αυτό το πάρκο αυτό το ευχαριστιέσαι πιο πολύ το καλοκαίρι), με κορυφαίο παιχνίδι την Ατλαντίδα. Έχει μεγάλη σημασία το πότε θα το επισκεφτείς. Την Άνοιξη ή το Φθινόπωρο, που ο καιρός είναι αλλιώς, σαφώς δεν ευχαριστιέσαι το ίδιο τα παιχνίδια του νερού όσο το καλοκαίρι. Τα Χριστούγεννα πάλι που είναι ανοιχτό το πάρκο, τα παιχνίδια του νερού δεν λειτουργούν. Το χειμώνα το πάρκο δεν λειτουργεί. Το καλοκαίρι όμως είναι ανοιχτό έως τις 11:00 το βράδυ! Τα Σαββατοκύριακα έχει πολύ κόσμο, αλλά τις καθημερινές και ειδικά Τετάρτη που πήγα εγώ ήταν ιδανικά. Στα δημοφιλή παιχνίδια περίμενες το πολύ 20 λεπτά. Τα παιχνίδια είναι πολύ ποιοτικά και κάποια από αυτά είναι μοναδικά. Εγώ τουλάχιστον δεν τα είχα ξαναδεί σε άλλα πάρκα (Disney & Portaventura) που έχω πάει, όπως είναι η Ατλαντίδα και το «μαγικό σπίτι».

Κάνοντας και μία δεύτερη παρένθεση θέλω να πω επίσης δύο πράγματα για το ξενοδοχείο μας. Πρόκειται για ένα ξενοδοχείο που βρίσκεται σε μία μικρή πόλη που λέγεται Colά. Τα δωμάτιά του είναι μικρές θεματικές σουίτες. Το θέμα τους ήταν τα στοιχεία της φύσης. Το δικό μας δωμάτιο είχε θέμα το νερό. Ήταν μεγάλο, πεντακάθαρο, με 42άρα τηλεόραση εντοιχισμένη, με πολύ μεγάλο μπάνιο επίσης, το ντους του οποίου έπαιζε με μπλε χρωματισμούς, με φωτεινές επιγραφές στο πάτωμα με τη λέξη aqua να σχηματίζεται μέσα από βότσαλα κ.α. τέτοιες μικρο-πολυτέλειες. Το λόμπυ του ξενοδοχείου είναι η πιτσαρία του ισογείου, στην οποία τρώγαμε το πρωινό μας, αλλά και το γεύμα μας γιατί είχε εξαιρετική Ιταλική κουζίνα, αλλά είχε και έκπτωση για τους θαμώνες του ξενοδοχείου 20%. Η δε οικοδέσποινα είναι μια νεαρή κοπέλα, πολύ δραστήρια και πολύ εξυπηρετική. Όταν φτάσαμε μας είχε έτοιμα τα εισιτήρια της Gardaland στο χέρι και έτσι δεν χρειάστηκε να χάσουμε χρόνο σε καμιά ουρά. Τις επόμενες μέρες επίσης μου έδωσε στο χέρι εισιτήρια του ζωολογικού κήπου με έκπτωση καθώς και εισιτήρια από την αρένα της Βερόνα που πήγαμε…..ας πούμε απρογραμμάτιστα να δούμε όπερα.
Επίσης η θέση του είναι καταπληκτική (αν έχεις αυτοκίνητο πάντα). Είναι πολύ κοντά σε Gardaland & ενυδρείο, πολύ κοντά στο ζωολογικό κήπο και επίσης 30’ μόλις από την πόλη της Βερόνα και αποτελεί συγχρόνως πολύ καλή βάση για το γύρο της λίμνης και κυρίως για το βουνό Mode Baldo. Η τιμή του τρίκλινου ήταν 90€ το βράδυ. Είναι από τα καλύτερα ξενοδοχεία που έχω μείνει αν όχι το καλύτερο.
Κλείνουν οι παρενθέσεις και συνεχίζω…..

…Συνεχίζω με την Gardaland

Λοιπόν, λέω για την κόρη μου που τρελάθηκε όταν μπήκε μέσα, αλλά μάλλον και εγώ δεν πήγα πίσω. Ήταν όλα τόσο ωραία. Ένιωσα τύψεις που ήρθαμε τόσο αργά. Θα τα προλάβουμε όλα; Με έπιασε ένα άγχος. Δεν ήξερα σε πιο παιχνίδι να πρωτομπούμε. Θα προλαβαίναμε τουλάχιστον τα βασικά; Δεν είχα και χάρτη και ήμουν αποπροσανατολισμένη.
Τελικά βρήκα ένα χάρτη του πάρκου, συμβουλεύτηκα και τις σημειώσεις μου (από το trip advisor) για τα καλύτερα παιχνίδια που δεν έπρεπε να χάσουμε και ξεκινήσαμε με την Ατλαντίδα.
Η Ατλαντίδα είχε το πιο εντυπωσιακό σκηνικό. Έμπαινες σε μια βάρκα με άλλα άτομα και ακολουθούσες μια διαδρομή θαλάσσια, μέσα σε μια αρχαία μισοβυθισμένη πολιτεία, δίπλα σε μυθικά τέρατα και σε κολοσσιαία αγάλματα (δελφινιών, πλασμάτων της θάλασσας ακόμα και του θεού Ποσειδώνα), η οποία διαδρομή είχε και πολύ απότομες πτώσεις που συνοδεύονταν με τα απαραίτητα ουρλιαχτά. Εννοείται ότι μετά από αυτό το παιχνίδι έβγαινες μούσκεμα.
Μετά από την Ατλαντίδα αράξαμε για λίγο σε ένα πλάτωμα από το οποίο είχαμε ορατότητα σε όλη την αρχαία Πολιτεία, απολαμβάνοντας τη γρανίτα μας. Η γρανίτα ήταν το snack που κυκλοφορούσε ευρέως σε όλο το πάρκο. Σερβιριζόταν σε ένα μακρύ μπουκάλι με τη μορφή του Prezzemolo και όταν τελείωνε το ξαναγέμιζες το μπουκάλι ξανά και ξανά. Είχα και ένα άγχος με αυτό το μπουκάλι αν θα μπορέσουμε να το περάσουμε στο αεροπλάνο γιατί ήταν μακρύ, δεν χώραγε στη βαλίτσα και η κόρη μου το λάτρεψε. Αγοράσαμε επίσης και ένα λούτρινο κροκοδειλάκι prezzemolo για τη μικρή, η οποία έπλεε σε πελάγη ευτυχίας.

Μετά το μικρό διάλειμμα συνεχίσαμε με τα υπόλοιπα παιχνίδια. Μπήκαμε σε παιχνίδια τα οποία είναι δημοφιλή για όλες τις ηλικίες όπως:
• Colorado road. Μια υδάτινη διαδρομή με κανό 2-3 ατόμων, όπου γίνεσαι φυσικά μούσκεμα.
• Rabits: Με στρογγυλές κίτρινες βάρκες κατεβαίνουμε ένα φαράγγι (τύπου Grand Canyon). Παρόμοιο έχει και το Portaventura της Ισπανίας. Επίσης γίνεσαι μούσκεμα. Όχι μόνο από τα νερά της βάρκας, αλλά και από παρακείμενους καταρράκτες και από νεροκανόνια που εκτόξευαν άλλοι θαμώνες του πάρκου κατά τη διαδρομή.
• Corsari. Ήπια διαδρομή με βάρκα σε περιβάλλον πειρατικό. Ατμοσφαιρικό και χαλαρό.
• Ramses. Σκοτεινή διαδρομή με τρενάκι, όπου παίζεις με πιστόλια, στόχους και Laser. Παρόμοιο έχει και η Disney.
• Mammut: Καταπληκτικό τρενάκι τύπου Roller Coaster, σαν το Big Thunder Mountain της Disney.
• Magic House: Μεγάλη κούνια σε σκοτεινό περιβάλλον που επίσης κινείται. Εννοώ ότι κινείται και ο περιβάλλοντα χώρος και σου δημιουργείται η εντύπωση ότι είσαι ανάποδα και όλα γυρίζουν. Κάπου είναι πραγματικό και κάπου ίσως ψυχολογικό. Πολύ ιδιαίτερο παιχνίδι που δεν το έχω ξανασυναντήσει.
• Flying Island: Κάτι σαν ιπτάμενος δίσκος που ήπια ανεβαίνει ψηλά και βλέπεις θέα του πάρκου και της λίμνης. Καλή η θέα, αλλά σαν παιχνίδι δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Παρόμοιο έχει και η legoland της Γερμανίας.

Εκτός από τα παραπάνω παιχνίδια υπάρχουν και τρεις 4D παραστάσεις. Εμείς μπήκαμε στις δύο. Στην Spectacular 4D και στη L’ era glaciale 4D artic adventure, οι οποίες ήταν εκπληκτικές!!! Ειδικά στην δεύτερη ένιωσα ότι συμμετείχα κανονικά. Είμαστε σε ένα τρενάκι που έτρεχε ανάμεσα σε παγετώνες και νιώθαμε το κρύο, την ταχύτητα, τα ανεβοκατεβάσματα, τις συγκρούσεις όλα! Αλλά όλα αυτά ήταν μια προσωμοίωση. Δεν συνέβαιναν πραγματικά. Είμαστε καθισμένοι απλά σε μια καρέκλα. Νομίζω ότι ήταν το πιο διασκεδαστικό απ’ όλα.
Είδαμε και δύο θεατρικές παραστάσεις. Η μία ήταν σε κλειστό θεατράκι με μαριονέτες σε φυσικό μέγεθος. Υποτίθεται ότι ήταν για παιδιά, αλλά ομολογώ ότι και εγώ το βρήκα αρκετά διασκεδαστικό. Η άλλη ήταν ένα μουσικοχορευτικό show με πειρατές και πειρατίνες που διαδραματιζόταν πάνω σε ένα καράβι. Καλό ήταν και αυτό.
Επίσης στο πιο παιδικό τμήμα έχει παιχνίδια τύπου λούνα παρκ (καρουζέλ, τρενάκια στον αέρα, τρενάκια, γύρω γύρω, απότομες πτώσεις για μικρούς και μεγάλους, καθώς και μεγάλα Roller Coaster για πιο μεγάλα παιδιά και για ακόμα πιο μεγάλα «παιδιά» που αντέχουν.
Υπήρχε και τσίρκο, το οποίο όμως δεν λειτούργησε την ημέρα που πήγαμε. Γενικά όσον αφορά τις παραστάσεις, δεν είναι καθημερινές. Άλλες πραγματοποιούνται τη μία μέρα και άλλες την άλλη. Μπορεί όμως κάποιος να ενημερωθεί από το official site της Gardaland για το πρόγραμμα των παραστάσεων.

Εννοείται ότι δεν έβγαλα πολλές φωτογραφίες γιατί ήταν πρακτικώς αδύνατον. Ή θα έβγαζα φωτογραφίες ή θα κρατιόμουν ή θα ούρλιαζα. Δεν μπορούσα να τα κάνω όλα μαζί. Χώρια του ότι θα βρεχόταν και η μηχανή. Γενικά ήταν πολύ έντονη η όλη κατάσταση και παράλληλα ήθελα να χαρώ το παιδάκι μου που χαιρόταν τόσο πολύ και επίσης ήθελα να ευχαριστηθεί και το «παιδάκι που κρύβω μέσα μου».
Αφού τελειώσαμε με τα πολλά είπαμε να πάμε και στο τμήμα με τα πιο παιδικά. Τα κάναμε και αυτά. Είχε φτάσει η ώρα 10:30, τα είχαμε κάνει όλα και είπαμε να φύγουμε. Με βαριά καρδιά η κόρη μου μας ακολουθούσε προς την έξοδο. Μπροστά όμως στην έξοδο είχε ένα καρουζέλ. Α! τι καλά προλαβαίνουμε να ανεβούμε και στο καρουζέλ. Δεν ανεβήκαμε μόνο μία φορά. Αφού είχαμε χρόνο η μικρή μας έλεγε: ακόμα μία φορά και ακόμα μία φορά. «Παίζει» τελικά να ανέβηκε σε όλα τα αλογάκια και τα αμαξάκια του καρουζέλ μέχρι που φύγαμε στις 11:01, σύμφωνα με το ρολόι του πάρκου.
Τι έντονη ημέρα!!!

Νομίζω ότι γενικά τα θεματικά πάρκα αυτού του τύπου προσφέρουν πολύ μεγάλη διασκέδαση ανεξάρτητα από την ηλικία που έχει ο καθένας. Τώρα αυτοί που έχουν παιδιά είναι τυχεροί γιατί έχουν την ευκαιρία να το ανακαλύψουν γρήγορα. Έχουν και τη δικαιολογία. Θα πρέπει όλοι όμως να τολμούν να συμπεριλάβουν τα θεματικά πάρκα στα ταξιδιωτικά προγράμματά τους.
Τώρα όσον αφορά το οικονομικό σκέλος, ειδικά η Gardaland είναι value for money. Το οικογενειακό εισιτήριο των τριών μας στοίχισε 91,50€, δηλ. 30,50€ το άτομο. Αν κάνω σύγκριση με γνωστό λούνα παρκ της Αθήνας, που η είσοδος για τα παιδιά κοστίζει περί τα 20€ ε! μάλλον η Gardaland για αυτά που προσφέρει (roller coasters, παιχνίδια, shows, 4D παραστάσεις, τσίρκο) εμένα τουλάχιστον μου φαίνεται και φθηνή.
Εδώ θα ήθελα να κάνω μια παρένθεση και να αναφέρω ότι εκτός από τη Disney έχω πάει στο παρελθόν (πάλι με παιδί) και στο Portaventura της Ισπανίας, το οποίο επίσης μου έκανε πολύ καλή εντύπωση.

Τέλος για σήμερα. Σε δέκα λεπτά βρισκόμασταν στο υπέροχο δωμάτιό μας, που όλοι μας κοιμηθήκαμε με όνειρα γλυκά.

Ένα είναι σίγουρο: ότι την επόμενη φορά που θα πάω, θα πάω με αδιάβροχη φωτογραφική μηχανή και σίγουρα δεν θα χρειάζομαι δικαιολογία του τύπου ΅πήγα για τα παιδιά¨!!!

 

[Grerena]

3η ημέρα - Ενυδρείο, safari zoo και ….όπερα
Μετά το πλούσιο πρωινό μας ξεκινήσαμε για το ενυδρείο. Sea life λέγεται και βρίσκεται απέναντι από το κυρίως πάρκο της Gardaland. Όταν λέω απέναντι εννοώ ότι έχουν το ίδιο parking. Από τη μία μεριά το κυρίως πάρκο, η Gardaland, από την άλλη το Sea Life και στη μέση το parking τους (κόστος 5€).

Επειδή οι κριτικές για το ενυδρείο που είχα διαβάσει δεν ήταν πολύ καλές και επειδή μάλλον έχουμε δει και καλύτερα από αυτό, αποφασίσαμε να μην μπει μέσα ο άνδρας μου, γιατί ήταν και λίγο ακριβό. Ο ενήλικος είχε 15€ είσοδο. Η κόρη μου είχε δει μόνο του Ηρακλείου της Κρήτης και αυτό όταν ήταν πιο μικρή, οπότε για εκείνη μάλλον θα ήταν κάτι εντυπωσιακό, οπότε μπήκαμε μέσα η κόρη μου και εγώ.
Υπήρχε και συνδυαστικό εκπτωτικό εισιτήριο και για τα δύο πάρκα αν όμως τα επισκεπτόσουν την ίδια μέρα. Εμείς όμως θέλαμε μια πλήρη μέρα στη Gardaland.
Όπως το περίμενα ήταν ένα σχετικά μικρό ενυδρείο, που το γυρίσαμε μέσα σε 40’. Στη μικρή άρεσε πολύ. Εντυπωσιάστηκε από το γυάλινο τούνελ μέσα στο νερό, με τα ψάρια να κολυμπούν παντού γύρω της. Αυτό που θυμάται ιδιαίτερα ήταν το ότι άγγιξε έναν αστερία μέσα στο νερό κάτι που της άρεσε πολύ.

Φύγαμε γρήγορα και κατευθυνθήκαμε προς ένα άλλο πάρκο-must της περιοχής, στο ζωολογικό κήπο, που απείχε περίπου 13km από το ξενοδοχείο μας. Ακολουθήσαμε ταμπέλες προς Natura Viva, όπως λέγεται και το βρήκαμε πολύ εύκολα.

Αυτός ο ζωολογικός κήπος χωρίζεται σε τρία τμήματα:
Στο πρώτο τμήμα μπήκαμε μέσα κατ’ ευθείαν, όπως είμαστε, με το αυτοκίνητο. Ήταν ένα ιδιαίτερο κομμάτι του κήπου που μπορούσες να κάνεις «σαφάρι». Μπορούσες δηλαδή να μπεις στο χώρο με το αυτοκίνητο και να δεις ζώα, τα οποία δεν βρίσκονταν σε κλουβιά, αλλά βρίσκονταν ελεύθερα στο χώρο. Βέβαια ζώα όπως λιοντάρια και τίγρεις την ώρα που περάσαμε εμείς ήταν πάνω σε κάτι βράχια και λιάζονταν και τα είδαμε από μακριά. Από τον ένα χώρο π.χ. των λιονταριών για να μπούμε στο χώρο των π.χ. καμηλοπαρδάλεων μπαίναμε από μεγάλες πύλες, οι οποίες μόλις τις πλησιάζαμε, μας έπιανε η κάμερα των φροντιστών και άνοιγαν για να περάσουμε και μετά έκλειναν πίσω μας. Έτσι ήταν απομονωμένες οι ομάδες των ζώων, η κάθε μια στο χώρο της.
Οι καμηλοπαρδάλεις ήταν οι πλέον κοινωνικές. Σε πλησίαζαν πολύ εύκολα. Μία από αυτές ήρθε τόσο κοντά στο αυτοκίνητό μας που αν άπλωνες χέρι την άγγιζες. Σκίρτησε και λίγο η καρδιά μας όταν μας πλησίασε. Είναι και τόσο τεράστια. Εννοείτε ότι κλείσαμε το παράθυρο και δεν επιχειρήσαμε να την αγγίξουμε. Αυτή η αίσθηση της αμεσότητας με τα ζώα ήταν πάντως πολύ πρωτόγνωρη.

Αφού κάναμε αυτή τη βόλτα με το αυτοκίνητο μέσα στο χώρο για τρία τέταρτα περίπου, βγήκαμε από το χώρο και παρκάραμε στο parking, προκειμένου να πάμε στο 2ο κομμάτι του κήπου.

Το δεύτερο κομμάτι του κήπου είναι το «κλασικό κομμάτι» που έχουν οι περισσότεροι ζωολογικοί (όπως και ο δικός μας των Σπάτων) με ζώα που βρίσκονταν σε μεγάλους χώρους φυσικού περιβάλλοντος και μπορούσες να τα δεις πίσω από τζαμαρίες. Είδα και ρινόκερους που δεν θυμάμαι να είχα ξαναδεί.

Το τρίτο κομμάτι του πάρκου ήταν επίσης ιδιαίτερο. Επρόκειτο για έναν κήπο που έβλεπες εκθέματα δεινοσαύρων. Ομοιώματα δεινοσαύρων παντός είδους που βρίσκονταν πίσω από ξύλινα κάγκελα, γιατί τα υλικά με τα οποία είχαν κατασκευαστεί προκειμένου να φαίνονται ρεαλιστικοί ήταν τέτοια που δεν έπρεπε να τα αγγίζεις και με τα κάγκελα σε κρατούσαν λίγο σε απόσταση. Το όλο σκηνικό ήταν σε κάποιες περιπτώσεις πολύ ρεαλιστικό, γιατί εκεί που περπατούσες στα μονοπάτια του πάρκου συναντούσες τους δεινόσαυρους ξαφνικά να ξεπροβάλλουν μέσα από τα φυλλώματα των δέντρων. Έχω ξαναδεί δεινόσαυρους σε μουσεία φυσικής Ιστορίας, αλλά εδώ που βρίσκονταν σε φυσικό περιβάλλον μου φάνηκαν πιο εντυπωσιακοί. Για τη μικρή ούτε λόγος. Θα το ξαναπώ. Ευτυχώς που έχω και μικρά παιδιά και βρίσκω δικαιολογία και πηγαίνω και βλέπω «παιδικά» θέματα. Αν δεν είχα τη μικρή μαζί μου μάλλον δεν θα έβαζα στο πρόγραμμά μου το ζωολογικό κήπο. Ανάμεσα σε όλα αυτά εκμεταλλευτήκαμε τη δροσιά του πάρκου εκείνη την αρκετά ζεστή μέρα και κάναμε το πικ-νικ μας, φάγαμε και τη γρανίτα παγωτό μας, έκανε και κούνια η κόρη μας και γενικά φύγαμε όλοι ευχαριστημένοι.

Τώρα είχαμε σκοπό να πάμε να φάμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείο μας να ξεκουραστούμε λίγο και το απόγευμα να πηγαίναμε στη Βερόνα ελπίζοντας μήπως καταφέρουμε και βρούμε εισιτήρια για την παράσταση του Nabucco που είχε σήμερα στη ρωμαϊκή αρένα της. Μόλις φτάσαμε και μπαίνουμε μέσα στο δωμάτιο και ω! τι έκπληξη! Πάνω στο κρεβάτι μας υπήρχαν τρία εισιτήρια για το Nabucco για σήμερα το βράδυ. Η φοβερή νεαρή ξενοδόχα μας είχε βγάλει τα εισιτήρια. Της είχα πει το πρωί ότι θέλαμε να πάμε στην αρένα και μου είπε ότι θα προσπαθήσει να μου βρει εισιτήρια. Αργότερα είδα ότι μου είχε στείλει και μήνυμα στο κινητό που δεν είχα δει. Το κόστος τους ήταν 81,50€ και για τους τρεις. Ήμουνα πάρα πολύ χαρούμενη. Φάγαμε στο ξενοδοχείο (μακαρονάδα, πίτσα και σαλάτα καπρέζε), που ήταν όλα φοβερά και ετοιμαστήκαμε για την όπερα.

Μισή ώρα διαδρομή ήταν η Βερόνα από το ξενοδοχείο μας. Φτάσαμε γύρω στις 8:00 το βράδυ και παρκάραμε λίγο μακριά γιατί φοβήθηκα ότι αν προχωρούσαμε θα μπλέκαμε στο Ιστορικό κέντρο και είχε και την παράσταση σήμερα. Ήμασταν όμως αρκετά μακριά. Πως θα βρούμε την αρένα; Βρήκα μια κυρία στο δρόμο και τη ρώτησα. Δεν ήξερε καθόλου Αγγλικά και εγώ δεν ξέρω Ιταλικά. Από τα λόγια μου υποθέτω ότι κατάλαβε τη λέξη αρένα και μου απάντησε στα Ιταλικά με πολλά λόγια και λεπτομέρειες και με τόση έμφαση και ήταν τόσο μα τόσο παραστατική που κατάλαβα τα πάντα. Έπρεπε να προχωρήσω ίσια και μόλις συναντήσω ένα κάστρο θα έπρεπε να το «κυκλώσω» προς τα δεξιά και αμέσως στα δεξιά μου θα έβλεπα από μακριά την αρένα. Και προφανώς τη βρήκαμε γρήγορα.
Θα κάνω παρένθεση πάλι, για να πω ότι στα ταξίδια μου στην Ιταλία, τέτοιους Ιταλούς συναντάω. Είτε ξέρουν, είτε δεν ξέρουν Αγγλικά πάντα προσπαθούν φιλότιμα να βοηθήσουν. Μα με Ιταλικά, μα με Αγγλικά μα με παντομίμα, πάντα προσπαθούν.

Η ώρα ήταν περίπου 9:00 και μόλις είχε δύσει ο ήλιος. Η αρένα ήταν φωταγωγημένη και είχε κόσμο γύρω της. Χωρίς γκισέ και ταλαιπωρία πήγαμε κατ’ ευθείαν στην είσοδό της και μπήκαμε αμέσως μέσα. Μια χαρά ήταν οι θέσεις μας. Ψηλά αλλά άνετες με καλή ορατότητα.

Η όπερα που είδαμε ήταν ο «Nabucco» του Τζουζέπε Βέρντι. Nabucco είναι η σύντμηση του ονόματος του Ναβουχοδονόσορα και η όπερα είναι βασισμένη στη βιβλική ιστορία του Ναβουχοδονόσορα. Το γνωστότερο κομμάτι του Nabucco είναι το Va pensiero του χορού. Ο χορός είναι οι Βαβυλώνιοι αιχμάλωτοι.

Η παράσταση ήταν καταπληκτική. Τα σκηνικά, τα κοστούμια, η μουσική, η ατμόσφαιρα! Πάντα ήθελα να πάω να παρακολουθήσω όπερα σε ιταλικό έδαφος και τώρα μάλιστα να μου τύχει σε ρωμαϊκή αρένα; Τέλεια. Βέβαια μάλλον δεν θα έλεγα ότι η σημερινή βραδιά ήταν από τις καλύτερες για την κόρη μου, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Να φτάσω τόσο κοντά σε ένα τέτοιο happening και να μην πάω; Ήταν όμως πολύ ήσυχη. Έπαιζε στην αρχή λίγο με το tablet της και προς το τέλος ξάπλωσε πάνω μας και την πήρε και λίγο ο ύπνος. Περίμενε το παγωτό που της είχαμε υποσχεθεί ότι θα παίρναμε μετά το τέλος της παράστασης. Είπαμε στην Ιταλία είμαστε. Δικαιολογούμαστε να τρώμε παγωτά.

Μετά από τρεις ώρες παράσταση πήγαμε και για παγωτό και για μια μικρή βόλτα στη νυχτερινή Βερόνα και γύρω από την αρένα. Δεν μείναμε πολύ γιατί την επόμενη ημέρα είχαμε μια μακρινή ημερήσια εκδρομή και ήταν ήδη αργά.

 

[Grerena]

4η ημέρα (Γύρος της λίμνης & Ιταλικές Άλπεις)
Σήμερα θα κάναμε το γύρο της λίμνης. Έχει πολλά πράγματα να δεις και να κάνεις. Έχει υπέροχα χωριά παραλίμνια, αρχαίες ρωμαϊκές βίλλες, κήπους και παραλίες κ.α. Από όλα αυτά στο πρόγραμμα είχα οπωσδήποτε την ανάβαση με τελεφερίκ στην κορυφή Mode Baldo των Άλπεων, την επίσκεψη στους καταρράκτες Varone και τη διάσχιση ενός εντυπωσιακού δρόμου της Strada della fora, που περνούσε μέσα από ένα πολύ κλειστό και απότομο φαράγγι. Από εκεί και πέρα ότι άλλο προλαβαίναμε καλό θα ήταν.

Έτσι, μετά το πρωινό μας ξεκινήσαμε προς βορρά έχοντας αριστερά μας τη λίμνη. Πρώτη μας στάση στη Malcesine, σε ένα παραλίμνιο μαγαζάκι για καφέ και παγωτό για τη μικρή. Με θέα το κάστρο της Malcesine μέσα στη λίμνη και το βουνό επιβλητικό πάνω από το κεφάλι μας, μείναμε λίγη ώρα και χαζεύαμε τη λίμνη και τα γύρω βουνά. Στη συνέχεια μπήκαμε στην πόλη ψάχνοντας για parking (εδώ δεν υπάρχει πουθενά ελεύθερο παρκάρισμα), που τελικά βρήκαμε στην παραλία. Με τα πόδια λοιπόν ανηφορίσαμε προς την είσοδο του τελεφερίκ, όπου εκεί αφού πληρώσαμε το τσουχτερό εισιτήριο των 48€ (και οι τρεις) και ύστερα από 20’ ουρά μπήκαμε στο βαγόνι των 45 ατόμων. Με το ότι φτάσαμε λίγο αργά σημαίνει ότι γλυτώσαμε την ουρά της μιας και μιάμισης ώρας που διάβαζα στο διαδίκτυο, αλλά δεν γλυτώσαμε το στριμωξίδι μέσα στο βαγόνι.
Μέσα σε 10 λεπτά και αφού αλλάξαμε βαγόνι στη μισή περίπου διαδρομή φτάσαμε στην κορυφή του Mode Baldo, σε υψόμετρο 1800m.
Άλλος αέρας. Ένα μοντέρνο σαλέ βρισκόταν εκεί, με ταράτσα γεμάτη πολύχρωμες ξαπλώστρες που μπορούσες να αράξεις έχοντας «πιάτο» τη λίμνη. Μία αναζωογονητική καλοκαιρινή ψυχρούλα και η θέα από τη μια μεριά της λίμνης, αλλά και των άλλων κορυφών από την άλλη σε προκαλούσε να πάρεις ένα από τα πολλά περιπατητικά μονοπάτια που υπήρχαν και να εξερευνήσεις.
Τώρα το καλοκαίρι πολύς κόσμος ανεβαίνει στο Mode Baldo για περπάτημα και για παρά πέντε. Γεμάτο ήταν το μέρος με περιπατητές, οργανωμένους με μπαστουνάκια και νερό, αλλά και με «παραπεντίστες».
Εμείς επιλέξαμε ένα μονοπάτι που έκανε μια κυκλική διαδρομή διάρκειας μιας ώρας (ήθελα κάτι εύκολο, αφού είχα και το παιδί μαζί μου). Στο δρόμο σταματήσαμε και καθίσαμε στο γρασίδι για πικ-νικ. Η θέα ήταν καταπληκτική. Ενώ φάγαμε το κολατσιό μας δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε. Μείναμε εκεί πολύ ώρα χαζεύοντας τη θέα, αλλά και τους «παραπεντίστες», που πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας σε πολύ κοντινή απόσταση. Ένας από αυτούς μας πλησίασε πολύ και μας φώναζε: «Hello everybody». Η κόρη μου τρελάθηκε. «Ciao» του απαντούσε και σήκωνε τα χέρια και τον χαιρετούσε. Και από εκείνη την ώρα δεν έβαλε γλώσσα μέσα της όλο Ciao και Hello, τους φώναζε. Είχε ξεσηκώσει τους πάντες. Είμαστε σε ένα ήσυχο και μεγαλειώδες τοπίο και εκείνη φώναζε. Μέχρι και τον μπαμπά της ξύπνησε που τον είχε πάρει ο ύπνος καθώς ήταν μισοξαπλωμένος στο γρασίδι. Το περιβάλλον σε «ρούφαγε».
Ύστερα από αρκετή ώρα, αποφασίσουμε να προχωρήσουμε λίγο στο μονοπάτι. Φτάσαμε σε ένα σημείο απ’ όπου μπορούσαμε να δούμε μεγάλο κομμάτι της λίμνης και μάλιστα το βορειότερο χωριό τη Riva del Garda απ’ όπου θα περνούσαμε αργότερα προκειμένου να στρίψουμε νότια για να κάνουμε το γύρο. Εδώ τη θέση των parapente είχαν πάρει οι αγελάδες που έβοσκαν στα δεξιά μας λιβάδια. Ένιωσα σαν τη μικρή Χάιντι.
Τελικά δεν προλαβαίναμε να κάνουμε όλο το περιπατητικό μονοπάτι που σχεδίαζα αρχικά, γιατί είχαμε χαζολογήσει πολύ στο πικ-νικ μας και πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Στην επιστροφή μας όμως άλλη έκπληξη μας περίμενε. Συναντήσαμε τα «άλπακα». Πρόκειται για κάποια ζώα που μοιάζουν πολύ με τα λάμα, αλλά επειδή αυτή η ας πούμε παραλλαγή ζει αποκλειστικά εδώ στις Άλπεις, πήραν και το όνομά τους από αυτές. Σταμάτησα και σε ένα υπαίθριο μαγαζάκι για να πάρω ένα σουβενίρ. Ήθελα να μείνω κι άλλο, αλλά ο άνδρας μου είχε αγχωθεί με το parking, που είχαμε πληρώσει για δύο ώρες και εμείς είχαμε κλείσει ήδη τρεις και μέχρι να κατέβουμε θα περνούσε και άλλο ένα μισάωρο.
Με τον ίδιο τρόπο κατεβήκαμε (αλλάξαμε βαγόνια και βουλώνανε και ξεβουλώνανε τα αυτιά από το υψόμετρο) και φτάσαμε στο αυτοκίνητο αισίως. Εννοείτε ότι είχαμε βγει εντελώς εκτός χρονικού προϋπολογισμού.


Το χωριό Malcesine (απ΄όπου πήραμε το τελεφερίκ)

Μέσα σε 10΄ βουλώσανε τα αυτιά μας.

Φτάσαμε στα 1800μ.

Εδώ βλέπουμε τη λίμνη Garda "πιάτο"

Στο βάθος το χωριό Riva del Garda

Τα alpaka

Επόμενη στάση θα ήταν οι καταρράκτες Varone, που βρίσκονται 3 km έξω από την Riva del Garda. Δεν προλαβαίναμε ούτε για καφέ να καθίσουμε ούτε για φαγητό. Δεν πειράζει μετά…….
Εύκολα, ακολουθώντας ταμπέλες φτάσαμε στους καταρράκτες. Οριακά φτάσαμε. Είμαστε οι τελευταίοι που μπήκαμε, μαζί με μία άλλη οικογένεια
Στην ουσία ήταν είναι ένα μέρος που συνδυάζει σπήλαιο-φαράγγι και καταρράκτες μαζί. Μόλις μπήκαμε μέσα αμέσως μας ήρθαν στο πρόσωπο ψιχάλες, πολλές ψιχάλες. Συνειδητοποιήσαμε ότι για να μπούμε πιο μέσα θα έπρεπε να «οχυρωθούμε» λίγο. Επιστρέφω γρήγορα στο αυτοκίνητο για να πάρω τα αδιάβροχα (που υποτίθεται θα χρησιμοποιούσα στα παιχνίδια του νερού στη Gardaland), αλλά μάλλον τώρα τα έχουμε πιο πολύ ανάγκη. Τα φορέσαμε και μπήκαμε.
Ήταν μια πολύ στενή χαράδρα, η οποία αποτελούσε και δίοδο νερού. Τα βράχια φωτίζονταν με μπλε και κόκκινους χρωματισμούς και το όλο περιβάλλον έτσι έμοιαζε μαγικό. Εμείς περπατήσαμε σε χτιστό στενό διάδρομο βλέποντας τη χαράδρα από χαμηλά, αλλά και σε γέφυρα που βρισκόταν στο πάνω σπήλαιο, βλέποντας τη χαράδρα από ψηλά. Φωτογραφίες ήταν πολύ δύσκολο να τραβήξω, με την κοινή φωτογραφική μηχανή που έχω. Χωρίς φλας δεν μπορούσαν να αποτυπωθούν τα σκούρα μαυροκοκκινομπλέ χρώματα και με φλας έβγαιναν μόνο οι ψιχάλες με κάποιο αδιόρατο σκούρο φόντο.
Επαφύομαι λοιπόν στη μνήμη μου για να θυμάμαι την ομορφιά αυτής της χαράδρας.
Παρόλο που προστατευτήκαμε με τα αδιάβροχα, είχαμε βραχεί αρκετά. Ειδικά η μικρή έπρεπε να αλλάξει. Φύγαμε τελευταίοι. Βγήκαμε από το σπήλαιο και η πόρτα κλείδωσε πίσω μας πριν προλάβουμε να κάνουμε μισό βήμα. Ακόμα και το μαγαζί με τα σουβενίρ είχε κλείσει. Μέχρι να αλλάξουμε και ρούχα, ο ιδιοκτήτης μας προσπέρασε και μείναμε μόνοι μας στο parking.

Η είσοδος στους καταρράκτες Varone

Μία φωτογραφία με φλας

Και μία χωρίς φλας

Αφού λοιπόν ετοιμαστήκαμε πήραμε το δρόμο της επιστροφής από τη δυτική πλευρά της λίμνης. Στα δυτικά της λίμνης το βουνό «πέφτει» πολύ απότομα μέσα στο νερό. Δεν υπάρχει χώρος για παραλίμνιο δρόμο. Έτσι ο δρόμος είτε ανεβαίνει ψηλά (όπου «βρει κενό»), είτε «τρυπάει» το βουνό, είτε βρίσκει φυσικά τούνελ για να περάσει. Εννοείται ότι είναι δύσκολος, στενός και με στροφές.
Στο συγκεκριμένο δρόμο έχουν γυριστεί και σκηνές από μία καταδίωξη του James Bond στο Quantum of Solace. Αυτός ο Bond προτιμά συχνά την Ιταλία….

Η πιο όμορφη όμως διαδρομή στην περιοχή είναι η Strada della Fora (δρόμος του φαραγγιού). Πρόκειται για μια διαδρομή που συνδέει το ορεινό χωριό Tremosine με τον παραλιακό δρόμο. Ο δρόμος αυτός «τρέχει» δίπλα από ένα ποταμάκι και όπου το ποταμάκι χώνεται μέσα στα βράχια, χώνεται και ο δρόμος. Πρόκειται για φυσικά ανοίγματα και κουφάλες που έχουν δημιουργηθεί στο βουνό, από τα οποία ίσα που περνάει αυτοκίνητο. Σε κάποια σημεία βέβαια έχουν επέμβει για να μεγαλώσουν λίγο τα ανοίγματα, αλλά αυτό έχει γίνει με τρόπο τόσο εναρμονισμένο με τη φύση! Σε κάποια άλλα σημεία δεν χωρούσαν δύο αυτοκίνητα μαζί. Θα έπρεπε το ένα από τα δύο να κάνει όπισθεν ωσότου συναντήσει κάποιο ας πούμε πλάτωμα. Η όλη διαδρομή είναι μικρή, περίπου 15’. Η επίσημη ονομασία του δρόμου είναι Via Pavone, αλλά όλοι τη γνωρίζουν σαν Stada della Fora. Αυτή τη διαδρομή δεν τη βρήκαμε τυχαία. Είχα διαβάσει για αυτήν στο trip advisor σαν ένα από τα «πρέπει» της περιοχής. Και οι φωτογραφίες που είχα δει με έπεισαν ότι αξίζει μια ματιά.

Strada della fora

Εδώ φαίνεται και το ποτάμι που ρέει δίπλα στο δρόμο.

Βγαίνοντας από τη strada della fora και αντικρύζοντας τη λίμνη. Από την απέναντι πλευρά της (αριστερά από τους καθρέπτες της φωτογραφίας) φαίνεται το ΅ίχνος΅ του τελεφερίκ.

Σήμερα από νωρίς το πρωί είχαμε βγει εκτός χρονικού προϋπολογισμού και τώρα στο τέλος της ημέρας ίσα που είχαμε προλάβει να δούμε αυτά που ήθελα οπωσδήποτε. Τώρα πια είχε αρχίσει να σουρουπώνει και είχαμε τρεις επιλογές για την επιστροφή μας. Είτε να γυρίσουμε πίσω μέχρι τη Riva και από εκεί να πάρουμε ταχύτερο δρόμο (και όχι από τον παραλιακό που ήρθαμε), είτε να συνεχίσουμε και να πάρουμε από το επόμενο λιμάνι, το Maderno, που είναι δυτικά της λίμνης, καραβάκι για απέναντι, στο Torre del Benaco, που είναι ανατολικά της λίμνης (μάλλον δύσκολο τέτοια ώρα να έχει καραβάκι), είτε να συνεχίσουμε παραλιακά ολοκληρώνοντας τον οδικό κύκλο της λίμνης. Παρόλο που θα ήταν νύχτα πια και δεν θα βλέπαμε και πολλά, επιλέξαμε την τρίτη λύση. Συνεχίσαμε λοιπόν ομολογώ λίγο βιαστικά πια γιατί αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό στο ξενοδοχείο μας αντί να φάμε τυχαία σε κανένα ακριβό μαγαζί των χωριών της λίμνης και θέλαμε να προλάβουμε ανοιχτή την κουζίνα του.
Παρόλο που ήταν νύχτα μπορέσαμε να δούμε τα πανέμορφα χωριά. Το ένα ήταν καλύτερο από το άλλο. Τα αρχοντικά καλοδιατηρημένα και φωτισμένα, πολλά από τα οποία είχαν γίνει ξενοδοχεία απέπνεαν μια κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα άλλης εποχής. Οι κήποι διαδέχονταν τις βίλλες εναλλάξ. Ήταν τελείως διαφορετικό το σκηνικό σε σχέση με την απέναντι πλευρά της λίμνης. Η περιοχή επίσης είχε και αρχαίες ρωμαϊκές βίλλες, πράγμα που σημαίνει ότι ήταν δημοφιλής από τους ρωμαϊκούς χρόνους ως τόπος αναψυχής. Μακάρι να είχαμε χρόνο να εξερευνήσουμε αυτήν την πλευρά. Δεν αρκεί τελικά μία μέρα για το γύρο της λίμνης.
Φτάσαμε λοιπόν στο νοτιότερο άκρο της, κοντά στην πόλη Sirmione, όπου πίστευα ότι την τελευταία μέρα θα την επισκεπτόμασταν και αυτή. Εκεί οι διασταυρώσεις και οι πινακίδες ήταν αρκετά πολύπλοκες και ευτυχώς μας βοήθησε ο δορυφόρος να ξεμπλέξουμε. Τελικά φτάσαμε γύρω στις 11:00 στο ξενοδοχείο μας, όπου και προλάβαμε οριακά το εστιατόριο και φάγαμε.
Άλλη μια φοβερή μέρα τελείωσε.
Ουσιαστικά σήμερα τέλειωσε η εκδρομή μας. Η αυριανή μέρα ήταν η μέρα της επιστροφής. Είχαμε λίγο χρόνο, αλλά δεν έπαυε να είναι η μέρα της επιστροφής! Κάνοντας ανασκόπηση βλέπω πόση ποικιλία είχε αυτό το ταξίδι. Είχε φύση, τέχνη, διασκέδαση. Πραγματικά αυτό το κομμάτι της Ιταλίας μπορεί να προσφέρει τα πάντα. Νομίζω ότι ήταν λίγες τελικά οι μέρες για αυτό το κομμάτι της Ιταλίας. Υπήρχαν τόσα ακόμη που θα ήθελα να δω.

Υπήρχε η Movieland. Ένα πάρκο τύπου Walt Disney studios με παιχνίδια και παραστάσεις βασισμένα σε ταινίες του Holywood. Εδώ θα έπρεπε να συνοδεύομαι από μεγαλύτερης ηλικίας παιδί. Είπαμε χρειάζομαι και μια δικαιολογία για να πάω…
Υπήρχε ένα πάρκο με καταρράκτες, το Cascate Molina. Είναι ένα πάρκο με περιπατιτικές διαδρομές διαφόρων επιπέδων δυσκολίας, το οποίο είναι γεμάτο καταρράκτες. Αυτό ήταν το plan B μου σε περίπτωση που δεν τα κατάφερνα με την όπερα της Βερόνα.
Υπήρχε ένας καταπληκτικός κήπος, ο κήπος Sigurta κοντά στο Borghetto που πήγαμε (την τελευταία ημέρα). Και αυτόν τον είχα για εναλλακτικό σενάριο. Θα ήταν πολύ διασκεδαστικό να γυρίσουμε όλον τον κήπο με τα ηλεκτρικά mini αυτοκινητάκια που διέθετε.
Υπήρχε το Parco Thermale del Garda. Πρόκειται για μια μεγάλη λίμνη-πισίνα με θερμό νερό μέσα σε ένα καταπράσινο περιβάλλον πολύ κοντά επίσης στο ξενοδοχείο μας και στον ζωολογικό.
Πραγματικά η περιοχή γύρω από τη Garda αποτελεί ένα χώρο διασκέδασης και χαλάρωσης για όλους. Μέρες να’χεις να αφιερώσεις.

Ελπίζω σύντομα να ολοκληρώσω την ιστορία μου με το 5ο και τελευταίο μέρος.

 

[vasiliss]

Ωραία ιστορία!
Μου άναψες φυτιλιές και νομίζω ότι σύντομα θα σε ενοχλήσω για πληροφορίες.
Πολύ θα με ενδιέφερε και το οικονομικό σκέλος της ιστορίας, αν δεν σου είναι κόπος.

 

[Grerena]

Ωραία ιστορία!
Μου άναψες φυτιλιές και νομίζω ότι σύντομα θα σε ενοχλήσω για πληροφορίες.
Πολύ θα με ενδιέφερε και το οικονομικό σκέλος της ιστορίας, αν δεν σου είναι κόπος.

Κανένας κόπος. Ισα ίσα τα έχω έτοιμα γιατί θα τα ανέφερα ούτως ή άλλως στο τελευταίο κομμάτι της ιστορίας μου που ετοιμάζω τώρα.
Αφού όμως φυτιλιάστηκες θα τα αναφέρω νωρίτερα....

Ενοικίαση αυτοκινήτου για 4 ημέρες: 150€
Βενζίνη για 700km: 50€
Parking και διόδια: 47€
Είσοδοι σε αξιοθέατα/πάρκα (Balbianello, Gardaland, ενυδρείο, ζωολογικός κήπος, όπερα Nabucco, τελεφερίκ Mode Baldo, καταρράκτες Varone): 318€ (για τρία άτομα)
Φαγητό: 120€ (πίτσες, μακαρονάδες, σαλάτες, παγωτά, espresso)
Ξενοδοχεία: 346€ (τρίκλινο για 4 βράδια, μαζί με δημ. φόρους)
Όλα τα παραπάνω αφορούν δύο ενήλικες και ένα οκτάχρονο.

Αυτά είναι χονδρικά. Τώρα αν θέλεις καμιά άλλη λεπτομέρεια οικονομική ή μη, είμαι στη διάθεσή σου.

 

[alma]

Mου αρέσουν πολύ οι φωτογραφίες και η ιστορία σου.Διακρίνω μια παιδικότητα στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τα θεματικά πάρκα και όλα τα μέρη που πήγατε και αυτό μου αρέσει πολύ. Έτσι τα χαίρεσαι πραγματικά κι εσύ, κι ας μην είσαι παιδί.

Βρήκα μια κυρία στο δρόμο και τη ρώτησα. Δεν ήξερε καθόλου Αγγλικά και εγώ δεν ξέρω Ιταλικά. Από τα λόγια μου υποθέτω ότι κατάλαβε τη λέξη αρένα και μου απάντησε στα Ιταλικά με πολλά λόγια και λεπτομέρειες και με τόση έμφαση και ήταν τόσο μα τόσο παραστατική που κατάλαβα τα πάντα. Έπρεπε να προχωρήσω ίσια και μόλις συναντήσω ένα κάστρο θα έπρεπε να το «κυκλώσω» προς τα δεξιά και αμέσως στα δεξιά μου θα έβλεπα από μακριά την αρένα. Και προφανώς τη βρήκαμε γρήγορα.
Θα κάνω παρένθεση πάλι, για να πω ότι στα ταξίδια μου στην Ιταλία, τέτοιους Ιταλούς συναντάω. Είτε ξέρουν, είτε δεν ξέρουν Αγγλικά πάντα προσπαθούν φιλότιμα να βοηθήσουν. Μα με Ιταλικά, μα με Αγγλικά μα με παντομίμα, πάντα προσπαθούν.

Ακριβώς αυτό που περιγράφεις μου συμβαίνει στην Ιταλία και ακριβώς αυτό λατρεύω.Τη ζεστασία με την οποία σε αντιμετωπίζουν και την προθυμία να σε εξυπηρετήσουν ακόμα κι αν ρωτάς στα αγγλικά κι απαντούν στα ιταλικά. Νομίζω πως ειδικά αν μιλάς γαλλικά και ισπανικά ,ακόμα κι αν ξέρεις ελάχιστα ή καθόλου ιταλικά, τελικά συνεννοήσαι μια χαρά.

 

[Grerena]

Mου αρέσουν πολύ οι φωτογραφίες και η ιστορία σου.

Ευχαριστώ πολύ.

Διακρίνω μια παιδικότητα στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τα θεματικά πάρκα και όλα τα μέρη που πήγατε και αυτό μου αρέσει πολύ. Έτσι τα χαίρεσαι πραγματικά κι εσύ, κι ας μην είσαι παιδί.

Η αλήθεια είναι ότι έχω μεγάλο ενθουσιασμό όταν ταξιδεύω. Προσπαθώ να ΅ρουφάω¨ όλες τις εμπειρίες. Ακόμα και στα ΅μικροάσχημα΅ που μου τυχαίνουν βρίσκω κάποια γοητεία. Οταν καταγράφω ένα ταξίδι προσπαθώ να καταγράψω όσο γίνεται τα συναισθήματα της εκάστοτε στιγμής ώστε διαβάζοντάς το μετά από χρόνια να το ξαναζώ και πάλι. Τώρα ενδεχομένως στην παρούσα ιστορία να μου βγήκε πιο πολύ η ΅παιδικότητα-ενθουσιασμός΅ λόγω του μικρού συνταξιδιώτη μου.

 

[chrgkoutz]

Πολυ καλη και χρησιμη (μελλοντικα) η περιγραφη σου για την περιηγηση της Garda, αλλα και της υπαρξης της GardaLand,για την οποια δεν ειχα ιδεα.
Και φυσικα,η οικονομικη αναλυση του ταξιδιου για οσους προγραμματιζουν.
Παντα Καλα ταξιδια.