Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.218
- Likes
- 25.850
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
Δέκατη μέρα 2/5
Το ταξί μας περίμενε στην είσοδο του ξενοδοχείου στις 8 το πρωί. Αποχαιρετήσαμε τα παιδιά στη ρεσεψιόν και ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο. Είχα διαβάσει ότι πρέπει να βρίσκεσαι τουλάχιστον 3 ώρες πριν την πτήση εκεί, γιατί οι ουρές είναι ατελείωτες. Μας το είπε και ο ταξιτζής.
Εμείς πάντως δεν είχαμε τέτοιο πρόβλημα μέχρι στιγμής. Που να ξέραμε τί μας περίμενε στη συνέχεια!!!
Στο Cancun λοιπόν όλα κύλησαν ομαλά. Καμία καθυστέρηση, καμία τεράστια ουρά. Παραδώσαμε την Visa που μας είχαν δώσει κατά την είσοδό μας στη χώρα, έγινε ο έλεγχος, δώσαμε αποσκευές και είχαμε αρκετό χρόνο για ψώνια και φαγητό.
Το αεροπλάνο απογειώθηκε στην ώρα του και η μακριά σιλουέτα της παραλιακής ζώνης πλαισιωμένη από τυρκουάζ νερά και τροπική βλάστηση φάνηκε από ψηλά.
Παραδομένοι στην ομορφιά του τοπίου δεν ξεκολλήσαμε τα μάτια μας από το παράθυρο μέχρι που όλα χάθηκαν και από κάτω μας υπήρχε μόνον ο ωκεανός.
Ο τίτλος που θα δώσω σε αυτό το κεφάλαιο είναι:
Ο εφιάλτης στο αεροδρόμιο της Φιλαδέλφειας
Η πτήση κυλούσε ομαλά και κοντεύαμε να φτάσουμε στη Φιλαδέλφεια όταν ο κυβερνήτης του αεροπλάνου, μεσ' την καλή χαρά, μας ανακοίνωσε ότι θα φτάναμε νωρίτερα από την προγραμματισμένη ώρα άφιξης στον προορισμό μας. Χαρά και οι συνταξιδιώτες μου διότι θα είχαν μεγαλύτερη άνεση χρόνου να κάνουν κι ένα τσιγαράκι πριν την πολύωρη επόμενη πτήση μας.
Ο ενθουσιασμός μας όμως έμελλε να διαρκέσει μόνο 5 λεπτά.
Καινούργια ανακοίνωση από τον κάπτεν ότι δυστυχώς λόγω αυξημένης κίνησης του αεροδρομίου, θα έπρεπε να κάνουμε μερικούς κύκλους πάνω από την Φιλαδέλφεια. Αρχίζουμε το γύρω-γύρω όλοι, λοιπόν και περιμένουμε εντολή προσγείωσης. Περνάει πολύ ώρα και εμείς ακόμα βολτάρουμε στον ουρανό. Κάποια στιγμή επιτέλους αρχίζουμε την διαδικασία προσγείωσης. Ήδη μετράμε μισή ώρα καθυστέρηση. Αφού έχουμε προσγειωθεί και έχουμε όλοι σηκωθεί από τις θέσεις μας για να μαζέψουμε τα πράγματά μας για αποβίβαση, νέα ανακοίνωση από τα μεγάφωνα ότι δεν λειτουργεί η φυσούνα και περιμένουμε σκάλες να προσεγγίσουν το αεροσκάφος για να κατέβουμε. Περνάει κι άλλο η ώρα και πουθενά σκάλες. Όλοι όρθιοι πλέον και ανήσυχοι για τους χρόνους καθυστέρησης περιμένουμε και περιμένουμε..........
Τελικά σκάλες δεν έρχονται και η αποβίβαση γίνεται από την φυσούνα.
Επιταχύνουμε το βάδισμά μας για να φτάσουμε στον έλεγχο να δούμε τί θα συναντήσουμε από κόσμο εκεί, γιατί ο χρόνος αρχίζει και πιέζει πολύ.
Τσιγάρο ούτε κατά διάνοια πλέον... εδώ υπάρχει φόβος να μην προλάβουμε την πτήση μας.
Στην αίθουσα ελέγχου επικρατεί το αδιαχώρητο. Οι ουρές είναι ατελείωτες. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεμπερδέψουμε από εδώ ούτε σε δύο ώρες. Αυτό σημαίνει bye-bye πτήση για Ρώμη.
Τι να κάνουμε όμως μπαίνουμε και εμείς στην ουρά και ελπίζουμε να προχωρήσει γρήγορα και να προλάβουμε. Εξάλλου η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Κοίταξα το ρολόι μου και ήταν 5 το απόγευμα όταν στηθήκαμε στην ουρά και η πύλη μας για την επόμενη πτήση άνοιγε στις 5:45. Δύσκολα τα πράγματα!!!
Μετά από τρία τέταρτα είχαμε τουλάχιστον 10 άτομα μπροστά μας και είχε αρχίσει να επικρατεί εκνευρισμός σε όλους τους επιβάτες γιατί έβλεπαν ότι κανείς μας δεν θα προλάβει την πτήση του. Πίσω από εμάς στην ουρά και μια Ιταλίδα με τη φίλη της να φωνάζει και ένας Κινέζος με την οικογένειά του να προσπαθεί να τρυπώσει εκεί που υπήρχε ο λιγότερος κόσμος. Πανικός παντού.
Φτάνει επιτέλους η σειρά μας και πιστεύουμε ότι μας έχει μείνει μια αμυδρή ελπίδα να τα καταφέρουμε, αν τρέξουμε σαν τρελοί.
Με τα διαβατήρια έτοιμα στο χέρι στεκόμαστε μπροστά στον υπάλληλο και από μέσα μας παρακαλάμε να κάνει γρήγορα, μπας και προλάβουμε......
Και τότε συμβαίνει το αδιανόητο......
BREAK μας ανακοινώνει με απάθεια, γυρίστε πίσω στην ουρά και όποιος συνάδελφος έχει κενό θα σας φωνάξει.
Αφού δεν τόπαθα εκεί μπροστά του το εγκεφαλικό ή δεν τον χαστούκισα..... τί να πώ??
Τον παρακαλέσαμε χίλιες φορές, του είπαμε ότι χάνουμε την πτήση μας...τίποτα, έκανε διάλειμμα ο τύπος.
Το τί ακολούθησε από τον κόσμο δεν περιγράφεται..... φωνές, απειλές!!!!
Περάσαμε τελικά τελευταίοι τον έλεγχο γιατί ποτέ κανείς άλλος υπάλληλος δεν μας φώναξε στην σειρά μας.
Στην αίθουσα των αποσκευών οι βαλίτσες μας είχαν μείνει μόνες και έρημες να μας περιμένουν.....
Βάλαμε μια τρεχάλα και τις παραδώσαμε για φόρτωση χωρίς να ξέρουμε τί θα γίνει τελικά με εμάς.
Στον σωματικό έλεγχο και στον έλεγχο χειραποσκευών ακολούθησε άλλη κωμικοτραγική κατάσταση. Κόσμος καθυστερημένος πετούσε άρον-άρον τα πράγματά του μέσα στα πλαστικά λεκανάκια, έβγαζε τα παπούτσια του και τα μπουφάν του και στηνόταν με τα πόδια και τα χέρια ανοιχτά για να σκαναριστεί από πάνω μέχρι κάτω, σκυλιά έκοβαν βόλτες ανάμεσά μας......τρέλα!!!
Το ίδιο κάναμε και εμείς φυσικά και τρελαμένοι από την αγωνία μας, αφού αρπάξαμε στην κυριολεξία τα πράγματά μας αρχίσαμε να τρέχουμε τόσο γρήγορα προς την πύλη μας που νόμιζα ότι η καρδιά μου θα ξεκολλήσει από το στήθος μου και θα πεταχτεί έξω!!!
Κάπου στη μέση της διαδρομής ακούμε τον έτερο συνταξιδιώτη να φωνάζει: έχετε πάρει εσείς και τον δικό μου σάκο???
Παγώνουμε, κοιταζόμαστε, πουθενά ο τρίτος σάκος....!!!!
Γύρνα πίσω του λέμε να ψάξεις και εμείς πάμε στην πύλη να δούμε τί γίνεται??
Φτάνουμε στην πύλη μας και φυσικά έχει κλείσει αφού η ώρα ήταν 6:25 δηλαδή η ώρα αναχώρησης της πτήσης.
Εκεί βλέπουμε και την Ιταλίδα με τη φίλη της που είχαμε πίσω μας στην ουρά στον έλεγχο διαβατηρίων. Ούτε και αυτή είχε καταφέρει να προλάβει παρ' όλο που δεν την είχαμε συναντήσει καθόλου στον σωματικό έλεγχο.
Τί γίνεται ?? την ρωτάω. Βρήκες κάποιον να ρωτήσεις τι θα γίνει με εμάς??
Μια υπάλληλος μας είπε να περιμένουμε εδώ να βρει τον υπεύθυνο μου απαντάει.
Πλησιάζουμε στην μεγάλη τζαμαρία και βλέπουμε τους πιλότους καθισμένους στις θέσεις τους. Αρχίζουμε τα κουνάμε τα χέρια λες και θα καταφέρναμε κάτι με αυτήν την κίνηση. Η Ιταλίδα μονολογούσε: παρακαλώ, παρακαλώ, ας γίνει κάτι, αλλά τίποτα δεν γινόταν μέχρι στιγμής. Ούτε ο υπεύθυνος ερχόταν αλλά ούτε και ο συνοδοιπόρος που είχε γυρίσει να ψάξει τον σάκο του.
Η αγωνία έχει χτυπήσει κόκκινο!!!!
Εν το μεταξύ έχουν μαζευτεί και κάποια άλλα καθυστερημένα άτομα της πτήσης μας και είμαστε καμιά δεκαριά όλοι μαζί τώρα.
Επιστρέφει και ο συνταξιδιώτης χωρίς τον σάκο.......έψαξε, ρώτησε πουθενά ο σάκος. Μάλλον κάποιος, πάνω στον πανικό, τον πήρε μαζί του και δεν το κατάλαβε. Για που να ταξιδεύει άραγε τώρα??
Να σου εμφανίζεται και ο " υπεύθυνος" .......
Μια μικρή αχτίδα ελπίδας αρχίζει να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Λες να ανοίξουν πάλι την πύλη και να μας βάλουν στο αεροπλάνο??
Δώστε μου τα διαβατήρια σας, λέει να δούμε τί θα κάνουμε.
Ψάχνει στον υπολογιστή, ξαναψάχνει...... και πριν λιποθυμήσω από την αγωνία μας απαντάει: " βλέπω ότι οι βαλίτσες έχουν φορτωθεί οπότε μπορώ να σας βάλω στο αεροπλάνο ".
Και ναι έγινε το θαύμα!!!!!
Ανοίγει την πύλη και μας λέει: " περάστε".
Τρέχοντας μην τυχόν και το μετανιώσει διασχίζουμε τη φυσούνα κατευθυνόμενοι στην πόρτα του αεροσκάφους. Εκεί συναντάμε τον υπεύθυνο φόρτωσης αποσκευών και λέμε δεν τον ρωτάμε για σιγουριά αν όντως φορτώθηκαν οι αποσκευές μας??
Τί το θέλαμε?? Εγώ από Cancun φόρτωσα μόνο 2 αποσκευές μας απαντάει και είχα 2 πτήσεις. Άντε πάλι.....Το μαρτύριο αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ....
Τί κάνουμε τώρα τον ξαναρωτάμε?? " Μπαίνετε στο αεροπλάνο και προσεύχεστε να έρθουν μαζί σας οι βαλίτσες σας στην Ρώμη. Αλλιώς θα έρθουν με άλλη πτήση, μεθαύριο ".
Μα μεθαύριο εμείς δεν θα είμαστε στη Ρώμη, θα είμαστε στην Αθήνα!!!
JUST HOPE μας λέει και φεύγει!!!!
Με την ελπίδα να μας συντροφεύει για μια ακόμα φορά, βολευτήκαμε στις θέσεις μας..... και με μια ώρα καθυστέρηση το ταξίδι της επιστροφής ξεκίνησε.
Μην είμαστε και αχάριστοι..... βρισκόμαστε τουλάχιστον μέσα στο αεροπλάνο για Ρώμη και όχι σε κάποια καθίσματα του αεροδρομίου της Φιλαδέλφειας να κοιτάζουμε το αεροπλάνο να απογειώνεται χωρίς εμάς μέσα.
Μια εφαρμογή της American Airlines για τη φόρτωση των αποσκευών, που ελέγξαμε και μόνοι μας λίγο πριν την αναχώρησή μας, έδειξε ότι οι αποσκευές μας είχαν φορτωθεί πάντως.
Φτάνοντας χωρίς άλλα απρόοπτα στη Ρώμη, μου ήρθε να πέσω στα γόνατα και να φιλήσω τα εδάφη της γείτονος χώρας, μόλις αντίκρισα και τις βαλίτσες μας να κυλάνε στο διάδρομο αποσκευών.
Τέλος καλό, όλα καλά !!!
Πλήρως ανακουφισμένοι πλέον, χωρίς να μας βασανίζουν άλλες αγωνίες, παρά μόνο το jet lag επιστρέψαμε στην Ελλάδα αργά το απόγευμα, γεμάτοι με λευκές και οινοπνευματί εικόνες που θα μας συνοδεύουν σε όλη μας τη ζωή!!
Το ταξί μας περίμενε στην είσοδο του ξενοδοχείου στις 8 το πρωί. Αποχαιρετήσαμε τα παιδιά στη ρεσεψιόν και ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο. Είχα διαβάσει ότι πρέπει να βρίσκεσαι τουλάχιστον 3 ώρες πριν την πτήση εκεί, γιατί οι ουρές είναι ατελείωτες. Μας το είπε και ο ταξιτζής.
Εμείς πάντως δεν είχαμε τέτοιο πρόβλημα μέχρι στιγμής. Που να ξέραμε τί μας περίμενε στη συνέχεια!!!
Στο Cancun λοιπόν όλα κύλησαν ομαλά. Καμία καθυστέρηση, καμία τεράστια ουρά. Παραδώσαμε την Visa που μας είχαν δώσει κατά την είσοδό μας στη χώρα, έγινε ο έλεγχος, δώσαμε αποσκευές και είχαμε αρκετό χρόνο για ψώνια και φαγητό.
Το αεροπλάνο απογειώθηκε στην ώρα του και η μακριά σιλουέτα της παραλιακής ζώνης πλαισιωμένη από τυρκουάζ νερά και τροπική βλάστηση φάνηκε από ψηλά.
Παραδομένοι στην ομορφιά του τοπίου δεν ξεκολλήσαμε τα μάτια μας από το παράθυρο μέχρι που όλα χάθηκαν και από κάτω μας υπήρχε μόνον ο ωκεανός.
Ο τίτλος που θα δώσω σε αυτό το κεφάλαιο είναι:
Ο εφιάλτης στο αεροδρόμιο της Φιλαδέλφειας
Η πτήση κυλούσε ομαλά και κοντεύαμε να φτάσουμε στη Φιλαδέλφεια όταν ο κυβερνήτης του αεροπλάνου, μεσ' την καλή χαρά, μας ανακοίνωσε ότι θα φτάναμε νωρίτερα από την προγραμματισμένη ώρα άφιξης στον προορισμό μας. Χαρά και οι συνταξιδιώτες μου διότι θα είχαν μεγαλύτερη άνεση χρόνου να κάνουν κι ένα τσιγαράκι πριν την πολύωρη επόμενη πτήση μας.
Ο ενθουσιασμός μας όμως έμελλε να διαρκέσει μόνο 5 λεπτά.
Καινούργια ανακοίνωση από τον κάπτεν ότι δυστυχώς λόγω αυξημένης κίνησης του αεροδρομίου, θα έπρεπε να κάνουμε μερικούς κύκλους πάνω από την Φιλαδέλφεια. Αρχίζουμε το γύρω-γύρω όλοι, λοιπόν και περιμένουμε εντολή προσγείωσης. Περνάει πολύ ώρα και εμείς ακόμα βολτάρουμε στον ουρανό. Κάποια στιγμή επιτέλους αρχίζουμε την διαδικασία προσγείωσης. Ήδη μετράμε μισή ώρα καθυστέρηση. Αφού έχουμε προσγειωθεί και έχουμε όλοι σηκωθεί από τις θέσεις μας για να μαζέψουμε τα πράγματά μας για αποβίβαση, νέα ανακοίνωση από τα μεγάφωνα ότι δεν λειτουργεί η φυσούνα και περιμένουμε σκάλες να προσεγγίσουν το αεροσκάφος για να κατέβουμε. Περνάει κι άλλο η ώρα και πουθενά σκάλες. Όλοι όρθιοι πλέον και ανήσυχοι για τους χρόνους καθυστέρησης περιμένουμε και περιμένουμε..........
Τελικά σκάλες δεν έρχονται και η αποβίβαση γίνεται από την φυσούνα.
Επιταχύνουμε το βάδισμά μας για να φτάσουμε στον έλεγχο να δούμε τί θα συναντήσουμε από κόσμο εκεί, γιατί ο χρόνος αρχίζει και πιέζει πολύ.
Τσιγάρο ούτε κατά διάνοια πλέον... εδώ υπάρχει φόβος να μην προλάβουμε την πτήση μας.
Στην αίθουσα ελέγχου επικρατεί το αδιαχώρητο. Οι ουρές είναι ατελείωτες. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεμπερδέψουμε από εδώ ούτε σε δύο ώρες. Αυτό σημαίνει bye-bye πτήση για Ρώμη.
Τι να κάνουμε όμως μπαίνουμε και εμείς στην ουρά και ελπίζουμε να προχωρήσει γρήγορα και να προλάβουμε. Εξάλλου η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
Κοίταξα το ρολόι μου και ήταν 5 το απόγευμα όταν στηθήκαμε στην ουρά και η πύλη μας για την επόμενη πτήση άνοιγε στις 5:45. Δύσκολα τα πράγματα!!!
Μετά από τρία τέταρτα είχαμε τουλάχιστον 10 άτομα μπροστά μας και είχε αρχίσει να επικρατεί εκνευρισμός σε όλους τους επιβάτες γιατί έβλεπαν ότι κανείς μας δεν θα προλάβει την πτήση του. Πίσω από εμάς στην ουρά και μια Ιταλίδα με τη φίλη της να φωνάζει και ένας Κινέζος με την οικογένειά του να προσπαθεί να τρυπώσει εκεί που υπήρχε ο λιγότερος κόσμος. Πανικός παντού.
Φτάνει επιτέλους η σειρά μας και πιστεύουμε ότι μας έχει μείνει μια αμυδρή ελπίδα να τα καταφέρουμε, αν τρέξουμε σαν τρελοί.
Με τα διαβατήρια έτοιμα στο χέρι στεκόμαστε μπροστά στον υπάλληλο και από μέσα μας παρακαλάμε να κάνει γρήγορα, μπας και προλάβουμε......
Και τότε συμβαίνει το αδιανόητο......
BREAK μας ανακοινώνει με απάθεια, γυρίστε πίσω στην ουρά και όποιος συνάδελφος έχει κενό θα σας φωνάξει.
Αφού δεν τόπαθα εκεί μπροστά του το εγκεφαλικό ή δεν τον χαστούκισα..... τί να πώ??
Τον παρακαλέσαμε χίλιες φορές, του είπαμε ότι χάνουμε την πτήση μας...τίποτα, έκανε διάλειμμα ο τύπος.
Το τί ακολούθησε από τον κόσμο δεν περιγράφεται..... φωνές, απειλές!!!!
Περάσαμε τελικά τελευταίοι τον έλεγχο γιατί ποτέ κανείς άλλος υπάλληλος δεν μας φώναξε στην σειρά μας.
Στην αίθουσα των αποσκευών οι βαλίτσες μας είχαν μείνει μόνες και έρημες να μας περιμένουν.....
Βάλαμε μια τρεχάλα και τις παραδώσαμε για φόρτωση χωρίς να ξέρουμε τί θα γίνει τελικά με εμάς.
Στον σωματικό έλεγχο και στον έλεγχο χειραποσκευών ακολούθησε άλλη κωμικοτραγική κατάσταση. Κόσμος καθυστερημένος πετούσε άρον-άρον τα πράγματά του μέσα στα πλαστικά λεκανάκια, έβγαζε τα παπούτσια του και τα μπουφάν του και στηνόταν με τα πόδια και τα χέρια ανοιχτά για να σκαναριστεί από πάνω μέχρι κάτω, σκυλιά έκοβαν βόλτες ανάμεσά μας......τρέλα!!!
Το ίδιο κάναμε και εμείς φυσικά και τρελαμένοι από την αγωνία μας, αφού αρπάξαμε στην κυριολεξία τα πράγματά μας αρχίσαμε να τρέχουμε τόσο γρήγορα προς την πύλη μας που νόμιζα ότι η καρδιά μου θα ξεκολλήσει από το στήθος μου και θα πεταχτεί έξω!!!
Κάπου στη μέση της διαδρομής ακούμε τον έτερο συνταξιδιώτη να φωνάζει: έχετε πάρει εσείς και τον δικό μου σάκο???
Παγώνουμε, κοιταζόμαστε, πουθενά ο τρίτος σάκος....!!!!
Γύρνα πίσω του λέμε να ψάξεις και εμείς πάμε στην πύλη να δούμε τί γίνεται??
Φτάνουμε στην πύλη μας και φυσικά έχει κλείσει αφού η ώρα ήταν 6:25 δηλαδή η ώρα αναχώρησης της πτήσης.
Εκεί βλέπουμε και την Ιταλίδα με τη φίλη της που είχαμε πίσω μας στην ουρά στον έλεγχο διαβατηρίων. Ούτε και αυτή είχε καταφέρει να προλάβει παρ' όλο που δεν την είχαμε συναντήσει καθόλου στον σωματικό έλεγχο.
Τί γίνεται ?? την ρωτάω. Βρήκες κάποιον να ρωτήσεις τι θα γίνει με εμάς??
Μια υπάλληλος μας είπε να περιμένουμε εδώ να βρει τον υπεύθυνο μου απαντάει.
Πλησιάζουμε στην μεγάλη τζαμαρία και βλέπουμε τους πιλότους καθισμένους στις θέσεις τους. Αρχίζουμε τα κουνάμε τα χέρια λες και θα καταφέρναμε κάτι με αυτήν την κίνηση. Η Ιταλίδα μονολογούσε: παρακαλώ, παρακαλώ, ας γίνει κάτι, αλλά τίποτα δεν γινόταν μέχρι στιγμής. Ούτε ο υπεύθυνος ερχόταν αλλά ούτε και ο συνοδοιπόρος που είχε γυρίσει να ψάξει τον σάκο του.
Η αγωνία έχει χτυπήσει κόκκινο!!!!
Εν το μεταξύ έχουν μαζευτεί και κάποια άλλα καθυστερημένα άτομα της πτήσης μας και είμαστε καμιά δεκαριά όλοι μαζί τώρα.
Επιστρέφει και ο συνταξιδιώτης χωρίς τον σάκο.......έψαξε, ρώτησε πουθενά ο σάκος. Μάλλον κάποιος, πάνω στον πανικό, τον πήρε μαζί του και δεν το κατάλαβε. Για που να ταξιδεύει άραγε τώρα??
Να σου εμφανίζεται και ο " υπεύθυνος" .......
Μια μικρή αχτίδα ελπίδας αρχίζει να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Λες να ανοίξουν πάλι την πύλη και να μας βάλουν στο αεροπλάνο??
Δώστε μου τα διαβατήρια σας, λέει να δούμε τί θα κάνουμε.
Ψάχνει στον υπολογιστή, ξαναψάχνει...... και πριν λιποθυμήσω από την αγωνία μας απαντάει: " βλέπω ότι οι βαλίτσες έχουν φορτωθεί οπότε μπορώ να σας βάλω στο αεροπλάνο ".
Και ναι έγινε το θαύμα!!!!!
Ανοίγει την πύλη και μας λέει: " περάστε".
Τρέχοντας μην τυχόν και το μετανιώσει διασχίζουμε τη φυσούνα κατευθυνόμενοι στην πόρτα του αεροσκάφους. Εκεί συναντάμε τον υπεύθυνο φόρτωσης αποσκευών και λέμε δεν τον ρωτάμε για σιγουριά αν όντως φορτώθηκαν οι αποσκευές μας??
Τί το θέλαμε?? Εγώ από Cancun φόρτωσα μόνο 2 αποσκευές μας απαντάει και είχα 2 πτήσεις. Άντε πάλι.....Το μαρτύριο αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ....
Τί κάνουμε τώρα τον ξαναρωτάμε?? " Μπαίνετε στο αεροπλάνο και προσεύχεστε να έρθουν μαζί σας οι βαλίτσες σας στην Ρώμη. Αλλιώς θα έρθουν με άλλη πτήση, μεθαύριο ".
Μα μεθαύριο εμείς δεν θα είμαστε στη Ρώμη, θα είμαστε στην Αθήνα!!!
JUST HOPE μας λέει και φεύγει!!!!
Με την ελπίδα να μας συντροφεύει για μια ακόμα φορά, βολευτήκαμε στις θέσεις μας..... και με μια ώρα καθυστέρηση το ταξίδι της επιστροφής ξεκίνησε.
Μην είμαστε και αχάριστοι..... βρισκόμαστε τουλάχιστον μέσα στο αεροπλάνο για Ρώμη και όχι σε κάποια καθίσματα του αεροδρομίου της Φιλαδέλφειας να κοιτάζουμε το αεροπλάνο να απογειώνεται χωρίς εμάς μέσα.
Μια εφαρμογή της American Airlines για τη φόρτωση των αποσκευών, που ελέγξαμε και μόνοι μας λίγο πριν την αναχώρησή μας, έδειξε ότι οι αποσκευές μας είχαν φορτωθεί πάντως.
Φτάνοντας χωρίς άλλα απρόοπτα στη Ρώμη, μου ήρθε να πέσω στα γόνατα και να φιλήσω τα εδάφη της γείτονος χώρας, μόλις αντίκρισα και τις βαλίτσες μας να κυλάνε στο διάδρομο αποσκευών.
Τέλος καλό, όλα καλά !!!
Πλήρως ανακουφισμένοι πλέον, χωρίς να μας βασανίζουν άλλες αγωνίες, παρά μόνο το jet lag επιστρέψαμε στην Ελλάδα αργά το απόγευμα, γεμάτοι με λευκές και οινοπνευματί εικόνες που θα μας συνοδεύουν σε όλη μας τη ζωή!!
Attachments
Last edited:
....Επίσης μάλλον δεν πρέπει να ήταν και δύσκολο στην οργάνωση,από όσο βλέπω ούτε αυτοκίνητο νοικιάσατε,απλά κλείσατε διανυκτερεύσεις σε δύο μέρη και τα υπόλοιπα τα είδατε σε ημερήσιες που κανονίσατε επιτόπου;
