travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.968
- Likes
- 17.262
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
Να και η Σουηδία!
14/4/1982 (22:00)
Μάλμοε: Φτάσαμε στη Σουηδία. Και μάλιστα χωρίς να το καταλάβω. Δεν το κατάλαβα γιατί το τρένο που ήμασταν μπήκε σε ένα πλοίο (αυτό το κατάλαβα) και το πλοίο ξεκίνησε (αυτό δεν το κατάλαβα) και έφτασε πολύ γρήγορα στην απέναντι ακτή. Αυτή η διαδρομή έγινε από τον Χέλσινγκορ της Δανίας στο Χέλσινμποργκ της Σουηδίας.
Τώρα υπάρχει μεγάλη γέφυρα που συνδέει τις δύο χώρες.
Ο έλεγχος των σουηδών, για λαθραία εισαγωγή πραγμάτων, ήταν πιο αυστηρός από ό,τι στις άλλες δυτικές χώρες. Πάντως τις δικές μας τσάντες δεν τις ανακάτωσαν. Από το Χέλσινμποργκ πήραμε το τρένο για το Μάλμοε και η απόσταση είναι μία ώρα. Είκοσι λεπτά πριν το Μάλμοε είναι μία μικρή πόλη, το Λουντ. Εκεί ο Γιώργος έχει μια καλοκαιρινή γνωριμία και σταμάτησε (κατέβηκε από το τρένο). Εγώ με το Στρατή ήρθαμε στο Μάλμοε. Αυτός θα μείνει εκεί (ο Γιώργος) και εγώ δεν ξέρω πόσες μέρες. Μπορεί να συναντηθούμε αύριο, μπορεί και να τον ξαναδώ στην Αθήνα. Πάντως, αν συμβεί το δεύτερο, τότε σε δυο τρεις μέρες θα χωρίσουμε και με τον Στρατή . Αυτός θα γυρίσει στην Ελλάδα, ενώ εγώ θα καθίσω κάμποσες μέρες πιο πολύ στη Σουηδία και μετά έτσι όπως θα είμαι μόνος μου θα πάω όπου με βγάλει.
Το ότι υπήρχε πιθανότητα να χωρίσει η παρέα το ξέραμε από πριν φύγουμε από την Ελλάδα. Δεν με ενοχλεί πάντως καθόλου. Με το να είμαστε οι δύο μας με το Στρατή, αυτός έχει κόψει τα πολλά αστεία και εγώ πάντως δε γελώ με όσα γελούσα όταν ήμασταν και οι τρεις μαζί.
Ο Γιώργος με είχε προειδοποιήσει πριν την έναρξη του ταξιδιού ότι μάλλον θα κατέβαινε στο Λουντ για να συναντήσει τον κοπέλα εκείνη. Και ο Στρατής ξέραμε ότι θα επέστρεφε στην Ελλάδα νωρίτερα από εμάς για να παρουσιαστεί στο στρατό. Πριν χωρίσουμε με το Γιώργο στο τρένο, κράτησε τα τηλέφωνα από διάφορα Youth Hostel που ήταν πιθανό να πάω να μείνω (Μάλμοε, Στοκχόλμη, Γκέτεμποργκ, κλπ), ώστε όταν θα έφευγε από το Λουντ (αν έφευγε σύντομα) να με βρει. Τα τηλέφωνα τα είχαμε σε ένα βιβλίο με διευθύνσεις και τηλέφωνα όλων των Youth Hostel της Ευρώπης που είχαμε μαζί.
Εδώ στο Μάλμοε φτάσαμε κατά τις 1:30, κάναμε βόλτα δυο, τρεις ώρες, μέχρι που ήρθαμε στο Youth Hostel. Το δωμάτιο μας έχει πέντε κρεβάτια, μα μόνο τα δύο δικά μας είναι πιασμένα. Τα υπόλοιπα είναι άδεια. Πληρώνουμε περίπου 400 δρχ χωρίς όμως πρωινό.
Αύριο το πρωί εγώ θα φύγω για την Στοκχόλμη, ενώ ο Στρατής ούτε που ξέρει τι θα κάνει γιατί θα πάρει το Γιώργο τηλέφωνο να συνεννοηθεί. Τώρα είπα για τηλέφωνο και θυμήθηκα ότι πήρα τον αδερφό μου στην Ελλάδα και πολύ ευχαριστήθηκα που του μίλησα.
Ο καιρός σήμερα ήταν πολύ καλός μα τώρα το βραδάκι έριχνε λίγο ψιχάλες.
Εδώ βραδιάζει αργά, κατά τις εννέα και ξημερώνει νωρίς, κατά τις έξι ή επτά. Είναι φυσικό, γιατί στις βόρειες χώρες από τον Μάρτη και μετά (μετά δηλαδή από την ισημερία) οι μέρες είναι μεγαλύτερες από τις ημέρες στις πιο νότιες χώρες. Το ότι οι μέρες είναι μεγάλες είναι καλό, γιατί έχουμε την ευκαιρία να βλέπουμε με το φως της μέρας (όχι του ήλιου) περισσότερα πράγματα.
Το απόγευμα λοιπόν κατά τις επτά βγήκαμε ξανά για 2, 3 ώρες βόλτα με το Στρατή στην πόλη. Δεν είναι και πολύ μεγάλη και είναι πολύ όμορφη. Έχει αρκετά πάρκα με λιμνούλες. Οι δρόμοι είναι αρκετά μεγάλοι και τα αυτοκίνητα λίγα, έτσι δεν έχουν πολύ κίνηση. Εξάλλου πολύς κόσμος, όπως και στη Δανία, κυκλοφορεί με ποδήλατο. Το ποδήλατο προσφέρεται στη Δανία και στη νότια Σουηδία γιατί το έδαφος είναι επίπεδο και οριζόντιο. Στην άκρη των δρόμων υπάρχουν ειδικοί διάδρομοι για ποδήλατα. Ακόμη υπάρχουν και κάτι φαναράκια (Σταμάτης – Γρηγόρης) γι αυτά. Έχουν φάση, γιατί κυκλοφορούν με ποδήλατο άνθρωποι κάθε ηλικίας. Τα μηχανάκια είναι λιγοστά. Οι άνθρωποι στα φανάρια δεν ξεκινούν να περάσουν το δρόμο αν δεν ανάψει το πράσινο. Είναι πολύ προσεκτικοί σε αυτό και ας μην περνούν αυτοκίνητα. Πάντως εμείς συνήθως περνάμε. Ως τώρα στο ταξίδι, από φαγητό πάμε πολύ καλά (δεν πεινάμε) και δεν ξοδεύουμε και πολλά χρήματα.
15/4/1982 (09:15)
Τώρα πια είναι σίγουρο ότι το Γιώργο θα τον ξαναδώ στη Ελλάδα. Το πρωί επικοινωνήσαμε και την έχει αράξει για καλά στην κοπελιά εκεί στο Λουντ. Τι σου κάνει ο άνθρωπος για τον έρωτα! Και μόνο αυτό; Και πολλά παραπάνω. Την Μαρία ο Γιώργος δεν την πολυγουστάρει, την βρίσκει όμως μαζί της.
Τώρα είμαι με το Στρατή στο σιδηροδρομικό σταθμό του Μάλμοε, και στις δέκα θα φύγει το τρένο για Στοκχόλμη. Εκεί θα μείνομε μαζί για 1, 2 μέρες και μετά θα πάρει αυτός το δρόμο του γυρισμού, και εγώ θα πάω στο Γκέτεμποργκ. Δεν μπορώ να ξέρω από τώρα αν έτσι είναι καλύτερα ή χειρότερα. Αυτό θα το ξέρω όταν γυρίσω στην πατρίδα. Προς το παρόν θα προτιμούσα να έχω την παρέα, ξέροντας όμως ότι και μόνος μου δεν θα νιώθω και τόσο άσχημα.
Εγώ δε νομίζω να έχω προβλήματα. Μόνο που ίσως μερικές φορές να νιώθω μοναξιά. Τώρα που θα μείνω μόνος, μπορεί η ροή του ταξιδιού να αλλάξει απρόβλεπτα πάρα πολύ.
15/4/1982 (21:30)
Στοκχόλμη: Μετά από 7ωρο ταξίδι με το τρένο φτάσαμε, κατά τις πέντε το απόγευμα, στην πρωτεύουσα της Σουηδίας. Πήγαμε με το Στρατή σε ένα πρωτότυπο Youth Hostel. Είναι ένα πλοίο αραγμένο και τις καμπίνες του τις έχουν κάνει δωμάτια για τον κόσμο. Σε ένα από αυτά είμαι και εγώ. Έχει οκτώ κρεβάτια. Μια χαρά είναι. Έχει αρκετό κόσμο εδώ. Κλείσαμε δωμάτιο για δυο μέρες, μα μου φαίνεται ότι θα μείνουμε παραπάνω.
Μια από αυτές τις μέρες θα πάμε στη Ουψάλα για μονοήμερη βόλτα.
Όταν ερχόμασταν στο Youth Hostel συναντήσαμε δυο έλληνες, στην ηλικία μας, και κάναμε παρέα λίγο, αφού αφήσαμε τα πράγματά μας στο δωμάτιο. Μας είπαν κάμποσα χρήσιμα πράγματα για την παραμονή μας εδώ. Καλά παιδιά φαίνονται. Μπορεί να τους ξαναδούμε. Έχουν 6, 7 χρόνια στη Σουηδία και δουλεύουν. Δεν περνάνε λένε και άσχημα. Ο ένας από αυτούς ξεκίνησε για φοιτητής εδώ, μα τα παράτησε. Σκοπεύει όμως να συνεχίσει, γιατί θέλει μόνο ένα χρόνο να τελειώσει οικονομικές επιστήμες και ίσως μετά γυρίσει στην Ελλάδα.
Η Σουηδία όπως λέει είναι ένας βούρκος που σε τραβά και εσύ θέλεις να φύγεις μα δεν μπορείς, γιατί ακριβώς σε τραβά, και χωρίς να φαίνεται, σε δένει κιόλας.
Μας πήγαν σε ένα σούπερ μάρκετ και ψωνίσαμε διάφορα (κυρίως κονσέρβες) για 3, 4 μέρες. Πάντως για σήμερα αγοράσαμε ένα κοτόπουλο (20 κορώνες) και το φάγαμε μαζί με το Στρατή, όπως και ένα λίτρο γάλα. Είχαμε να φάμε από χτες το βράδυ. Είχαμε μαζί μας κονσέρβες, αλλά δεν μπορούσαμε να φάμε μέσα στο τρένο. Τώρα πάντως εμένα το στομάχι μου είναι γεμάτο.
Η φάση στο σούπερ μάρκετ είναι ξεχωριστή: με το που βλέπει ο Στρατής κάτι ψημένο, το αγοράζει σε πακετάκι. Νομίζω ότι ήταν ένα μπούτι κοτόπουλου. Πεινούσε τόσο όμως που το καταβροχθίζει σε ένα λεπτό. Πετά και τα χαρτιά περιτυλίγματος κάπου στα κρυφά και έτσι δεν το πλήρωσε.
Όταν χωρίσαμε από αυτούς τους δυο Έλληνες που έλεγα πριν, συναντήσαμε κάποιον άλλον και τον άρχισε ο Στρατής τις ερωτήσεις περί έρωτος στη Σουηδία και σεξουαλικές ελευθερίες. Και ήταν σοβαρός άνθρωπος, γύρω στα σαράντα. Αυτός ήταν φοιτητής στην Ελλάδα, μα όταν ήταν να πάει φαντάρος (πριν πάρει το πτυχίο του) ήρθε εδώ, το 1971. Όπως λέει ανήκει στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Αυτός δε νομίζω ότι σκοπεύει να γυρίσει ποτέ στην πατρίδα, αν και πολύ τον ενδιαφέρουν αυτά που γίνονται εκεί.
Εγώ τώρα θα πάω να κάνω ένα μπάνιο και μετά για ύπνο γιατί είμαι πολύ κουρασμένος.
16/4/1982 (11:00)
Τελικά σήμερα το πρωί σμίξαμε πάλι με το Γιώργο. Δεν το περίμενα. Ήρθε στη Στοκχόλμη και με βρήκε αφού πήρε τηλέφωνο στο Youth Hostel. Έτσι τώρα κάνομε βόλτα στην πόλη, που φαίνεται πολύ όμορφη. Έχει συννεφιά μα δεν κάνει πολύ κρύο.
Εν τω μεταξύ έχομε μια κοινή ιδέα με το Γιώργο: να πάμε στο Νάρβικ, που βρίσκεται πάνω από το βόρειο πολικό κύκλο. Και μάλλον θα πάμε, γιατί το θέλομε και οι δυο. Για κάτι τέτοια το Στρατή δεν τον ρωτάμε. Αυτός ακολουθά και δε ρωτά. Πάντως αν πάμε θα πάμε πιο πολύ για να ικανοποιήσομε ένα κάποιο εγωισμό, παρά επειδή μας τραβά το Νάρβικ. Άλλωστε εμάς μας νοιάζει να περάσομε το βόρειο πολικό και όπου πάμε.
16/4/1982 (16:00)
Κάναμε μια καλούτσικη βόλτα με τα παιδιά σε κάτι πάρκα της Στοκχόλμης. Αυτή η πόλη πρέπει να είναι γεμάτη πράσινο. Είναι και γεμάτη νερό, αλλά μία βρύση να πιείς νερό δεν μπορείς να βρεις. Σ' αυτή τη βόλτα που κάναμε είχαμε πολύ κέφι. Πάλι κύρια στο Στρατή. Αυτός μάλλον δεν ακούει καλά και το άσχημο είναι ότι όταν του πεις κάτι και δεν το ακούσει, σε ρωτά αν είπες κάτι που αυτός φαντάζεται. Για παράδειγμα, του λέω προχθές να βάλει κάτι στο νεροχύτη και αυτός μου λέει: τι να κάνω το ανοιχτήρι;
Όμως για τα πολλά σημερινά γέλια φταίει βέβαια ο Στρατής αλλά αν δεν ήταν και ο Γιώργος δεν θα γελούσαμε τόσο. Θέλω να πω ότι ο Στρατής έκανε τα ίδια και όταν ήμασταν οι δυο μας, όμως δεν γελούσα και τόσο πολύ.
Τώρα είμαι σε ένα κτήριο στο κέντρο της πόλης (κέντρο κουλτούρας για μετανάστες) που έχει βιβλία, μουσική, εφημερίδες και δεν ξέρω τι άλλο, από όλες τις χώρες, και όποιος θέλει έρχεται και ασχολείται δωρεάν με ό,τι από αυτά τον ενδιαφέρει. Καλό κέντρο είναι αυτό γιατί και πράγματα που δεν είναι εύκολο να μάθεις τα μαθαίνεις κι εμείς μπορούμε πιο εύκολα να συναντήσομε κάποιον έλληνα εδώ.
Σε λίγο πάντως θα σηκωθώ να φύγω, γιατί άρχισα και βαριέμαι, ίσως να φταίει που εδώ μέσα απαγορεύουν το κάπνισμα. Στη Στοκχόλμη ούτως ή άλλως θα καθίσουμε ακόμα δύο βραδιές και μετά μάλλον για βόρειο πόλο θα τραβήξουμε.
17/4/1982 (14:00)
Σήμερα το βράδυ στην Ελλάδα θα έχουν Ανάσταση. Εμείς εδώ έχομε ένα απλό Σάββατο. Και Τρίτη να ήταν το ίδιο θα έκανε. Πάντως Ανάσταση δεν έχομε. Θα τηλεφωνήσω το απόγευμα στην Ελλάδα να δω αν μου μεταδώσουν λίγη από την ατμόσφαιρα που επικρατεί εκεί.
Εμείς εδώ τα ίδια και τα ίδια. Βόλτες και κόντρα βόλτες.
Σήμερα το πρωί ξεκίνησα στις 8:30 από το Youth Hostel και άραξα μόνο πριν από μία ώρα. Έκανα αρκετά χιλιόμετρα σε μέρη της πόλης που ως τώρα δεν είχα πάει. Όμως δεν ήταν τόσο ωραία όσο περίμενα.
Μερικές φορές στο ημερολόγιο χρησιμοποιώ το πρώτο ενικό πρόσωπο, όπως πιο πάνω ακριβώς, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω αν εννοώ ότι πήγα μόνος ή ήταν και τα παιδιά. Το πρώτο ενικό δεν αποκλείει να ήμασταν όλοι μαζί.
Τώρα πάλι έχω αράξει στο κέντρο που έγραφα και χθες το απόγευμα σε αυτό το χαρτί. Άκουσα ένα δίσκο (την «Ιθαγένεια» του Μαρκόπουλου με τον Ξυλούρη+). Τον άκουσα με ακουστικά φυσικά. Έχουν καμιά εικοσαριά πικ-απ και αφού παραγγείλεις, πας και κάθεσαι και σου το βάζουν.
Πέρασε μια ώρα (τώρα είναι 15:00) και βρίσκομαι στο Youth Hostel που θα μείνω για τελευταία βραδιά. Το άσχημο είναι ότι τα δωμάτια θα ανοίξουν σε μια ώρα και εγώ πρέπει να περιμένω εδώ. Μια και δεν έχω τι να κάνω θα αρχίσω να γράφω ό,τι μου κατέβει.
Έχω αράξει στη ρεσεψιόν και πίνω ζεστό καφεδάκι. Σήμερα έχω δώσει ένα σωρό λεφτά για φαί, χωρίς να έχω φάει κάτι που να στένει (χορταίνει). Έδωσα 6 κορώνες για μπισκότα (στην Ελλάδα θα έκαναν 2 κορώνες=22 δραχμές), 6,25 κορώνες για ψωμί (στην Ελλάδα θα έκανε 3 κορώνες=33 δραχμές), 6 κορώνες για μισό κιλό γιαούρτι (στην Ελλάδα θα έκανε 4 κορώνες=44 δραχμές) και 6,75 κορώνες για 7 μπανάνες=1,2 κιλά (που στην Ελλάδα θα τις πλήρωνα περισσότερο). Δηλαδή έχομε ένα σύνολο 25 κορώνες, δηλαδή περίπου 270 δραχμές. Το καλό είναι ότι νιώθω το στομάχι μου γεμάτο και μου έχουν περισσέψει και τα μισά, εκτός από το γιαούρτι που το έφαγα όλο (ήταν πολύ νόστιμο με διάφορα φρούτα μέσα). Το έφαγα βάζοντάς του μέσα και ψωμί. Η πλάκα είναι ότι όταν το έτρωγα τα γένια μου γύρω από το στόμα είχαν γεμίσει γιαούρτι και τώρα κολλάνε.
Στους δρόμους της Στοκχόλμης συναντάς διάφορους τύπους. Παρατήρησα ότι κυκλοφορούν πολλοί τρελοί ή μισότρελοι. Υπάρχουν όμως και ωραίοι τύποι. Για παράδειγμα σήμερα είδα τα εξής: σε μια πλατεία ήταν ένας μεσογειακός τύπος και έπαιζε κιθάρα και φυσαρμόνικα ταυτόχρονα, έχοντας ενισχυτή και δυο ωραία ηχεία. Πολύ τον γούσταρα. Κόσμος πολύς γύρω-γύρω τον άκουγε και χειροκροτούσε. Δεν έλειπε και ένας ηλίθιος, που πήγαινε πίσω από το νεαρό μουσικό και έκανε ηλίθιες γκριμάτσες και χειρονομίες.
Δίπλα, σε μια άλλη πλατεία ήταν καμιά 10ριά άλλοι νεαροί και 5-6 κοπελιές και γύρω τους πολύς κόσμος που έβλεπε. Οι άντρες φορούσαν κάτι παράξενα ρούχα (μάλλον λουρίδες από ύφασμα ήταν) και είχαν τα κεφάλια τους κουρεμένα, όλα εκτός από μια μικρή τούφα μαλλιών που έμενε στην κορυφή ακούρευτη. Οι γυναίκες ήταν κανονικά κουρεμένες. Ένας από τους νεαρούς έπαιζε ένα περίεργο ταμ-ταμ και μερικοί από τους υπόλοιπους χτυπούσαν κάτι περίεργα χάλκινα πιατάκια (τα πιάτα της μπάντας που λένε, αλλά μικρά). Και όλοι μαζί αυτοί, χόρευαν και τραγουδούσαν στο ρυθμό που έπαιζαν. Είκοσι ακόμα λεπτά και πάω να κατουρήσω.
Μάλλον θα ήταν ινδουιστές ή βουδιστές από κάποια χώρα της Ινδοκίνας. Τότε στην Ελλάδα δεν είχαμε τέτοια και μου φαινόταν περίεργα.
18/4/1982 (10:00)
Σε λίγα λεπτά αφήνουμε τη Στοκχόλμη. Μπορεί να περάσομε ξανά πηγαίνοντας στο Γκέτεμποργκ. Προς το παρόν ο επόμενος σταθμός μας είναι η Ουψάλα. Από εκεί το απόγευμα λέμε να φύγομε για Νάρβικ. Τίποτα όμως δεν είναι σίγουρο.
Τώρα έχομε μείνει δύο. Ο Στρατής έφυγε (όπως και το γέλιο από τα χείλη μας) πριν λίγο, για να κατηφορίζει προς Ελλάδα. Γι αυτόν είναι σίγουρο ότι δεν θα τον ξαναδούμε πριν πάμε κι εμείς στην πατρίδα.
Σήμερα είναι Πάσχα για τους Έλληνες. Ψήνουν αρνιά και τέτοια. Εμείς τρώμε κονσέρβες φασολάδα και σαρδέλα. Πήρα χτες τηλέφωνο στο χωριό και μίλησα με αυτούς εκεί λίγο. Ξαναείπα ότι ο αδερφός μου θα έκανε εκεί Πάσχα. Εγώ το έκανα στη Στοκχόλμη. Χτες στις 12 τα μεσάνυχτα που οι παπάδες λένε το Χριστός Ανέστη εγώ ήμουν στην τουαλέτα. Μόνο τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής μου δεν έκανα Πάσχα στην Ελλάδα.
Τις μέρες που είμαι στη Σουηδία η θερμοκρασία είναι από +5οC μέχρι 11οC (τώρα έχει +5οC). Συχνά βλέπεις σε διάφορα κτήρια φωτεινούς πίνακες με τη θερμοκρασία, την ώρα και κάποια διαφήμιση.
Θυμάμαι ότι είχα δει ένα τουριστικό γραφείο και είχε τη θερμοκρασία στην Κω (τότε πήγαιναν πολλοί Σκανδιναβοί στα Δωδεκάνησα) και έγραφε ένα νούμερο ίσως πάνω από 20 βαθμούς Κελσίου.
18/4/1982 (15:30)
Ουψάλα: Ωραία πόλη η Ουψάλα που ήρθαμε. Έχει και καλό καιρό. Βέβαια κυκλοφορούμε με σακάκι, κασκόλ, σκούφο και γάντια, αλλά έχει και λιακάδα που όταν είσαι σε αυτήν και δε φυσά, ζεσταίνεσαι. Τώρα καθόμαστε δίπλα στο ποταμάκι της, που είναι αρκετά ορμητικό και με πολλά νερά γιατί λιώνουν τα χιόνια. Σε κάμποση ώρα φεύγομε για το Νάρβικ.
Στην Ουψάλα πήγαμε γιατί ήταν διάσημη στην Ελλάδα από το σεισμολογικό εργαστήριο που είχε. Μετά το σεισμό του 1981 στην Αθήνα ακούγαμε συνεχώς γι αυτή την πόλη.
14/4/1982 (22:00)
Μάλμοε: Φτάσαμε στη Σουηδία. Και μάλιστα χωρίς να το καταλάβω. Δεν το κατάλαβα γιατί το τρένο που ήμασταν μπήκε σε ένα πλοίο (αυτό το κατάλαβα) και το πλοίο ξεκίνησε (αυτό δεν το κατάλαβα) και έφτασε πολύ γρήγορα στην απέναντι ακτή. Αυτή η διαδρομή έγινε από τον Χέλσινγκορ της Δανίας στο Χέλσινμποργκ της Σουηδίας.
Τώρα υπάρχει μεγάλη γέφυρα που συνδέει τις δύο χώρες.
Ο έλεγχος των σουηδών, για λαθραία εισαγωγή πραγμάτων, ήταν πιο αυστηρός από ό,τι στις άλλες δυτικές χώρες. Πάντως τις δικές μας τσάντες δεν τις ανακάτωσαν. Από το Χέλσινμποργκ πήραμε το τρένο για το Μάλμοε και η απόσταση είναι μία ώρα. Είκοσι λεπτά πριν το Μάλμοε είναι μία μικρή πόλη, το Λουντ. Εκεί ο Γιώργος έχει μια καλοκαιρινή γνωριμία και σταμάτησε (κατέβηκε από το τρένο). Εγώ με το Στρατή ήρθαμε στο Μάλμοε. Αυτός θα μείνει εκεί (ο Γιώργος) και εγώ δεν ξέρω πόσες μέρες. Μπορεί να συναντηθούμε αύριο, μπορεί και να τον ξαναδώ στην Αθήνα. Πάντως, αν συμβεί το δεύτερο, τότε σε δυο τρεις μέρες θα χωρίσουμε και με τον Στρατή . Αυτός θα γυρίσει στην Ελλάδα, ενώ εγώ θα καθίσω κάμποσες μέρες πιο πολύ στη Σουηδία και μετά έτσι όπως θα είμαι μόνος μου θα πάω όπου με βγάλει.
Το ότι υπήρχε πιθανότητα να χωρίσει η παρέα το ξέραμε από πριν φύγουμε από την Ελλάδα. Δεν με ενοχλεί πάντως καθόλου. Με το να είμαστε οι δύο μας με το Στρατή, αυτός έχει κόψει τα πολλά αστεία και εγώ πάντως δε γελώ με όσα γελούσα όταν ήμασταν και οι τρεις μαζί.
Ο Γιώργος με είχε προειδοποιήσει πριν την έναρξη του ταξιδιού ότι μάλλον θα κατέβαινε στο Λουντ για να συναντήσει τον κοπέλα εκείνη. Και ο Στρατής ξέραμε ότι θα επέστρεφε στην Ελλάδα νωρίτερα από εμάς για να παρουσιαστεί στο στρατό. Πριν χωρίσουμε με το Γιώργο στο τρένο, κράτησε τα τηλέφωνα από διάφορα Youth Hostel που ήταν πιθανό να πάω να μείνω (Μάλμοε, Στοκχόλμη, Γκέτεμποργκ, κλπ), ώστε όταν θα έφευγε από το Λουντ (αν έφευγε σύντομα) να με βρει. Τα τηλέφωνα τα είχαμε σε ένα βιβλίο με διευθύνσεις και τηλέφωνα όλων των Youth Hostel της Ευρώπης που είχαμε μαζί.
Εδώ στο Μάλμοε φτάσαμε κατά τις 1:30, κάναμε βόλτα δυο, τρεις ώρες, μέχρι που ήρθαμε στο Youth Hostel. Το δωμάτιο μας έχει πέντε κρεβάτια, μα μόνο τα δύο δικά μας είναι πιασμένα. Τα υπόλοιπα είναι άδεια. Πληρώνουμε περίπου 400 δρχ χωρίς όμως πρωινό.
Αύριο το πρωί εγώ θα φύγω για την Στοκχόλμη, ενώ ο Στρατής ούτε που ξέρει τι θα κάνει γιατί θα πάρει το Γιώργο τηλέφωνο να συνεννοηθεί. Τώρα είπα για τηλέφωνο και θυμήθηκα ότι πήρα τον αδερφό μου στην Ελλάδα και πολύ ευχαριστήθηκα που του μίλησα.
Ο καιρός σήμερα ήταν πολύ καλός μα τώρα το βραδάκι έριχνε λίγο ψιχάλες.
Εδώ βραδιάζει αργά, κατά τις εννέα και ξημερώνει νωρίς, κατά τις έξι ή επτά. Είναι φυσικό, γιατί στις βόρειες χώρες από τον Μάρτη και μετά (μετά δηλαδή από την ισημερία) οι μέρες είναι μεγαλύτερες από τις ημέρες στις πιο νότιες χώρες. Το ότι οι μέρες είναι μεγάλες είναι καλό, γιατί έχουμε την ευκαιρία να βλέπουμε με το φως της μέρας (όχι του ήλιου) περισσότερα πράγματα.
Το απόγευμα λοιπόν κατά τις επτά βγήκαμε ξανά για 2, 3 ώρες βόλτα με το Στρατή στην πόλη. Δεν είναι και πολύ μεγάλη και είναι πολύ όμορφη. Έχει αρκετά πάρκα με λιμνούλες. Οι δρόμοι είναι αρκετά μεγάλοι και τα αυτοκίνητα λίγα, έτσι δεν έχουν πολύ κίνηση. Εξάλλου πολύς κόσμος, όπως και στη Δανία, κυκλοφορεί με ποδήλατο. Το ποδήλατο προσφέρεται στη Δανία και στη νότια Σουηδία γιατί το έδαφος είναι επίπεδο και οριζόντιο. Στην άκρη των δρόμων υπάρχουν ειδικοί διάδρομοι για ποδήλατα. Ακόμη υπάρχουν και κάτι φαναράκια (Σταμάτης – Γρηγόρης) γι αυτά. Έχουν φάση, γιατί κυκλοφορούν με ποδήλατο άνθρωποι κάθε ηλικίας. Τα μηχανάκια είναι λιγοστά. Οι άνθρωποι στα φανάρια δεν ξεκινούν να περάσουν το δρόμο αν δεν ανάψει το πράσινο. Είναι πολύ προσεκτικοί σε αυτό και ας μην περνούν αυτοκίνητα. Πάντως εμείς συνήθως περνάμε. Ως τώρα στο ταξίδι, από φαγητό πάμε πολύ καλά (δεν πεινάμε) και δεν ξοδεύουμε και πολλά χρήματα.
15/4/1982 (09:15)
Τώρα πια είναι σίγουρο ότι το Γιώργο θα τον ξαναδώ στη Ελλάδα. Το πρωί επικοινωνήσαμε και την έχει αράξει για καλά στην κοπελιά εκεί στο Λουντ. Τι σου κάνει ο άνθρωπος για τον έρωτα! Και μόνο αυτό; Και πολλά παραπάνω. Την Μαρία ο Γιώργος δεν την πολυγουστάρει, την βρίσκει όμως μαζί της.
Τώρα είμαι με το Στρατή στο σιδηροδρομικό σταθμό του Μάλμοε, και στις δέκα θα φύγει το τρένο για Στοκχόλμη. Εκεί θα μείνομε μαζί για 1, 2 μέρες και μετά θα πάρει αυτός το δρόμο του γυρισμού, και εγώ θα πάω στο Γκέτεμποργκ. Δεν μπορώ να ξέρω από τώρα αν έτσι είναι καλύτερα ή χειρότερα. Αυτό θα το ξέρω όταν γυρίσω στην πατρίδα. Προς το παρόν θα προτιμούσα να έχω την παρέα, ξέροντας όμως ότι και μόνος μου δεν θα νιώθω και τόσο άσχημα.
Εγώ δε νομίζω να έχω προβλήματα. Μόνο που ίσως μερικές φορές να νιώθω μοναξιά. Τώρα που θα μείνω μόνος, μπορεί η ροή του ταξιδιού να αλλάξει απρόβλεπτα πάρα πολύ.
15/4/1982 (21:30)
Στοκχόλμη: Μετά από 7ωρο ταξίδι με το τρένο φτάσαμε, κατά τις πέντε το απόγευμα, στην πρωτεύουσα της Σουηδίας. Πήγαμε με το Στρατή σε ένα πρωτότυπο Youth Hostel. Είναι ένα πλοίο αραγμένο και τις καμπίνες του τις έχουν κάνει δωμάτια για τον κόσμο. Σε ένα από αυτά είμαι και εγώ. Έχει οκτώ κρεβάτια. Μια χαρά είναι. Έχει αρκετό κόσμο εδώ. Κλείσαμε δωμάτιο για δυο μέρες, μα μου φαίνεται ότι θα μείνουμε παραπάνω.
Μια από αυτές τις μέρες θα πάμε στη Ουψάλα για μονοήμερη βόλτα.
Όταν ερχόμασταν στο Youth Hostel συναντήσαμε δυο έλληνες, στην ηλικία μας, και κάναμε παρέα λίγο, αφού αφήσαμε τα πράγματά μας στο δωμάτιο. Μας είπαν κάμποσα χρήσιμα πράγματα για την παραμονή μας εδώ. Καλά παιδιά φαίνονται. Μπορεί να τους ξαναδούμε. Έχουν 6, 7 χρόνια στη Σουηδία και δουλεύουν. Δεν περνάνε λένε και άσχημα. Ο ένας από αυτούς ξεκίνησε για φοιτητής εδώ, μα τα παράτησε. Σκοπεύει όμως να συνεχίσει, γιατί θέλει μόνο ένα χρόνο να τελειώσει οικονομικές επιστήμες και ίσως μετά γυρίσει στην Ελλάδα.
Η Σουηδία όπως λέει είναι ένας βούρκος που σε τραβά και εσύ θέλεις να φύγεις μα δεν μπορείς, γιατί ακριβώς σε τραβά, και χωρίς να φαίνεται, σε δένει κιόλας.
Μας πήγαν σε ένα σούπερ μάρκετ και ψωνίσαμε διάφορα (κυρίως κονσέρβες) για 3, 4 μέρες. Πάντως για σήμερα αγοράσαμε ένα κοτόπουλο (20 κορώνες) και το φάγαμε μαζί με το Στρατή, όπως και ένα λίτρο γάλα. Είχαμε να φάμε από χτες το βράδυ. Είχαμε μαζί μας κονσέρβες, αλλά δεν μπορούσαμε να φάμε μέσα στο τρένο. Τώρα πάντως εμένα το στομάχι μου είναι γεμάτο.
Η φάση στο σούπερ μάρκετ είναι ξεχωριστή: με το που βλέπει ο Στρατής κάτι ψημένο, το αγοράζει σε πακετάκι. Νομίζω ότι ήταν ένα μπούτι κοτόπουλου. Πεινούσε τόσο όμως που το καταβροχθίζει σε ένα λεπτό. Πετά και τα χαρτιά περιτυλίγματος κάπου στα κρυφά και έτσι δεν το πλήρωσε.
Όταν χωρίσαμε από αυτούς τους δυο Έλληνες που έλεγα πριν, συναντήσαμε κάποιον άλλον και τον άρχισε ο Στρατής τις ερωτήσεις περί έρωτος στη Σουηδία και σεξουαλικές ελευθερίες. Και ήταν σοβαρός άνθρωπος, γύρω στα σαράντα. Αυτός ήταν φοιτητής στην Ελλάδα, μα όταν ήταν να πάει φαντάρος (πριν πάρει το πτυχίο του) ήρθε εδώ, το 1971. Όπως λέει ανήκει στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Αυτός δε νομίζω ότι σκοπεύει να γυρίσει ποτέ στην πατρίδα, αν και πολύ τον ενδιαφέρουν αυτά που γίνονται εκεί.
Εγώ τώρα θα πάω να κάνω ένα μπάνιο και μετά για ύπνο γιατί είμαι πολύ κουρασμένος.
16/4/1982 (11:00)
Τελικά σήμερα το πρωί σμίξαμε πάλι με το Γιώργο. Δεν το περίμενα. Ήρθε στη Στοκχόλμη και με βρήκε αφού πήρε τηλέφωνο στο Youth Hostel. Έτσι τώρα κάνομε βόλτα στην πόλη, που φαίνεται πολύ όμορφη. Έχει συννεφιά μα δεν κάνει πολύ κρύο.
Εν τω μεταξύ έχομε μια κοινή ιδέα με το Γιώργο: να πάμε στο Νάρβικ, που βρίσκεται πάνω από το βόρειο πολικό κύκλο. Και μάλλον θα πάμε, γιατί το θέλομε και οι δυο. Για κάτι τέτοια το Στρατή δεν τον ρωτάμε. Αυτός ακολουθά και δε ρωτά. Πάντως αν πάμε θα πάμε πιο πολύ για να ικανοποιήσομε ένα κάποιο εγωισμό, παρά επειδή μας τραβά το Νάρβικ. Άλλωστε εμάς μας νοιάζει να περάσομε το βόρειο πολικό και όπου πάμε.
16/4/1982 (16:00)
Κάναμε μια καλούτσικη βόλτα με τα παιδιά σε κάτι πάρκα της Στοκχόλμης. Αυτή η πόλη πρέπει να είναι γεμάτη πράσινο. Είναι και γεμάτη νερό, αλλά μία βρύση να πιείς νερό δεν μπορείς να βρεις. Σ' αυτή τη βόλτα που κάναμε είχαμε πολύ κέφι. Πάλι κύρια στο Στρατή. Αυτός μάλλον δεν ακούει καλά και το άσχημο είναι ότι όταν του πεις κάτι και δεν το ακούσει, σε ρωτά αν είπες κάτι που αυτός φαντάζεται. Για παράδειγμα, του λέω προχθές να βάλει κάτι στο νεροχύτη και αυτός μου λέει: τι να κάνω το ανοιχτήρι;
Όμως για τα πολλά σημερινά γέλια φταίει βέβαια ο Στρατής αλλά αν δεν ήταν και ο Γιώργος δεν θα γελούσαμε τόσο. Θέλω να πω ότι ο Στρατής έκανε τα ίδια και όταν ήμασταν οι δυο μας, όμως δεν γελούσα και τόσο πολύ.
Τώρα είμαι σε ένα κτήριο στο κέντρο της πόλης (κέντρο κουλτούρας για μετανάστες) που έχει βιβλία, μουσική, εφημερίδες και δεν ξέρω τι άλλο, από όλες τις χώρες, και όποιος θέλει έρχεται και ασχολείται δωρεάν με ό,τι από αυτά τον ενδιαφέρει. Καλό κέντρο είναι αυτό γιατί και πράγματα που δεν είναι εύκολο να μάθεις τα μαθαίνεις κι εμείς μπορούμε πιο εύκολα να συναντήσομε κάποιον έλληνα εδώ.
Σε λίγο πάντως θα σηκωθώ να φύγω, γιατί άρχισα και βαριέμαι, ίσως να φταίει που εδώ μέσα απαγορεύουν το κάπνισμα. Στη Στοκχόλμη ούτως ή άλλως θα καθίσουμε ακόμα δύο βραδιές και μετά μάλλον για βόρειο πόλο θα τραβήξουμε.
17/4/1982 (14:00)
Σήμερα το βράδυ στην Ελλάδα θα έχουν Ανάσταση. Εμείς εδώ έχομε ένα απλό Σάββατο. Και Τρίτη να ήταν το ίδιο θα έκανε. Πάντως Ανάσταση δεν έχομε. Θα τηλεφωνήσω το απόγευμα στην Ελλάδα να δω αν μου μεταδώσουν λίγη από την ατμόσφαιρα που επικρατεί εκεί.
Εμείς εδώ τα ίδια και τα ίδια. Βόλτες και κόντρα βόλτες.
Σήμερα το πρωί ξεκίνησα στις 8:30 από το Youth Hostel και άραξα μόνο πριν από μία ώρα. Έκανα αρκετά χιλιόμετρα σε μέρη της πόλης που ως τώρα δεν είχα πάει. Όμως δεν ήταν τόσο ωραία όσο περίμενα.
Μερικές φορές στο ημερολόγιο χρησιμοποιώ το πρώτο ενικό πρόσωπο, όπως πιο πάνω ακριβώς, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω αν εννοώ ότι πήγα μόνος ή ήταν και τα παιδιά. Το πρώτο ενικό δεν αποκλείει να ήμασταν όλοι μαζί.
Τώρα πάλι έχω αράξει στο κέντρο που έγραφα και χθες το απόγευμα σε αυτό το χαρτί. Άκουσα ένα δίσκο (την «Ιθαγένεια» του Μαρκόπουλου με τον Ξυλούρη+). Τον άκουσα με ακουστικά φυσικά. Έχουν καμιά εικοσαριά πικ-απ και αφού παραγγείλεις, πας και κάθεσαι και σου το βάζουν.
Πέρασε μια ώρα (τώρα είναι 15:00) και βρίσκομαι στο Youth Hostel που θα μείνω για τελευταία βραδιά. Το άσχημο είναι ότι τα δωμάτια θα ανοίξουν σε μια ώρα και εγώ πρέπει να περιμένω εδώ. Μια και δεν έχω τι να κάνω θα αρχίσω να γράφω ό,τι μου κατέβει.
Έχω αράξει στη ρεσεψιόν και πίνω ζεστό καφεδάκι. Σήμερα έχω δώσει ένα σωρό λεφτά για φαί, χωρίς να έχω φάει κάτι που να στένει (χορταίνει). Έδωσα 6 κορώνες για μπισκότα (στην Ελλάδα θα έκαναν 2 κορώνες=22 δραχμές), 6,25 κορώνες για ψωμί (στην Ελλάδα θα έκανε 3 κορώνες=33 δραχμές), 6 κορώνες για μισό κιλό γιαούρτι (στην Ελλάδα θα έκανε 4 κορώνες=44 δραχμές) και 6,75 κορώνες για 7 μπανάνες=1,2 κιλά (που στην Ελλάδα θα τις πλήρωνα περισσότερο). Δηλαδή έχομε ένα σύνολο 25 κορώνες, δηλαδή περίπου 270 δραχμές. Το καλό είναι ότι νιώθω το στομάχι μου γεμάτο και μου έχουν περισσέψει και τα μισά, εκτός από το γιαούρτι που το έφαγα όλο (ήταν πολύ νόστιμο με διάφορα φρούτα μέσα). Το έφαγα βάζοντάς του μέσα και ψωμί. Η πλάκα είναι ότι όταν το έτρωγα τα γένια μου γύρω από το στόμα είχαν γεμίσει γιαούρτι και τώρα κολλάνε.
Στους δρόμους της Στοκχόλμης συναντάς διάφορους τύπους. Παρατήρησα ότι κυκλοφορούν πολλοί τρελοί ή μισότρελοι. Υπάρχουν όμως και ωραίοι τύποι. Για παράδειγμα σήμερα είδα τα εξής: σε μια πλατεία ήταν ένας μεσογειακός τύπος και έπαιζε κιθάρα και φυσαρμόνικα ταυτόχρονα, έχοντας ενισχυτή και δυο ωραία ηχεία. Πολύ τον γούσταρα. Κόσμος πολύς γύρω-γύρω τον άκουγε και χειροκροτούσε. Δεν έλειπε και ένας ηλίθιος, που πήγαινε πίσω από το νεαρό μουσικό και έκανε ηλίθιες γκριμάτσες και χειρονομίες.
Δίπλα, σε μια άλλη πλατεία ήταν καμιά 10ριά άλλοι νεαροί και 5-6 κοπελιές και γύρω τους πολύς κόσμος που έβλεπε. Οι άντρες φορούσαν κάτι παράξενα ρούχα (μάλλον λουρίδες από ύφασμα ήταν) και είχαν τα κεφάλια τους κουρεμένα, όλα εκτός από μια μικρή τούφα μαλλιών που έμενε στην κορυφή ακούρευτη. Οι γυναίκες ήταν κανονικά κουρεμένες. Ένας από τους νεαρούς έπαιζε ένα περίεργο ταμ-ταμ και μερικοί από τους υπόλοιπους χτυπούσαν κάτι περίεργα χάλκινα πιατάκια (τα πιάτα της μπάντας που λένε, αλλά μικρά). Και όλοι μαζί αυτοί, χόρευαν και τραγουδούσαν στο ρυθμό που έπαιζαν. Είκοσι ακόμα λεπτά και πάω να κατουρήσω.
Μάλλον θα ήταν ινδουιστές ή βουδιστές από κάποια χώρα της Ινδοκίνας. Τότε στην Ελλάδα δεν είχαμε τέτοια και μου φαινόταν περίεργα.
18/4/1982 (10:00)
Σε λίγα λεπτά αφήνουμε τη Στοκχόλμη. Μπορεί να περάσομε ξανά πηγαίνοντας στο Γκέτεμποργκ. Προς το παρόν ο επόμενος σταθμός μας είναι η Ουψάλα. Από εκεί το απόγευμα λέμε να φύγομε για Νάρβικ. Τίποτα όμως δεν είναι σίγουρο.
Τώρα έχομε μείνει δύο. Ο Στρατής έφυγε (όπως και το γέλιο από τα χείλη μας) πριν λίγο, για να κατηφορίζει προς Ελλάδα. Γι αυτόν είναι σίγουρο ότι δεν θα τον ξαναδούμε πριν πάμε κι εμείς στην πατρίδα.
Σήμερα είναι Πάσχα για τους Έλληνες. Ψήνουν αρνιά και τέτοια. Εμείς τρώμε κονσέρβες φασολάδα και σαρδέλα. Πήρα χτες τηλέφωνο στο χωριό και μίλησα με αυτούς εκεί λίγο. Ξαναείπα ότι ο αδερφός μου θα έκανε εκεί Πάσχα. Εγώ το έκανα στη Στοκχόλμη. Χτες στις 12 τα μεσάνυχτα που οι παπάδες λένε το Χριστός Ανέστη εγώ ήμουν στην τουαλέτα. Μόνο τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής μου δεν έκανα Πάσχα στην Ελλάδα.
Τις μέρες που είμαι στη Σουηδία η θερμοκρασία είναι από +5οC μέχρι 11οC (τώρα έχει +5οC). Συχνά βλέπεις σε διάφορα κτήρια φωτεινούς πίνακες με τη θερμοκρασία, την ώρα και κάποια διαφήμιση.
Θυμάμαι ότι είχα δει ένα τουριστικό γραφείο και είχε τη θερμοκρασία στην Κω (τότε πήγαιναν πολλοί Σκανδιναβοί στα Δωδεκάνησα) και έγραφε ένα νούμερο ίσως πάνω από 20 βαθμούς Κελσίου.
18/4/1982 (15:30)
Ουψάλα: Ωραία πόλη η Ουψάλα που ήρθαμε. Έχει και καλό καιρό. Βέβαια κυκλοφορούμε με σακάκι, κασκόλ, σκούφο και γάντια, αλλά έχει και λιακάδα που όταν είσαι σε αυτήν και δε φυσά, ζεσταίνεσαι. Τώρα καθόμαστε δίπλα στο ποταμάκι της, που είναι αρκετά ορμητικό και με πολλά νερά γιατί λιώνουν τα χιόνια. Σε κάμποση ώρα φεύγομε για το Νάρβικ.
Στην Ουψάλα πήγαμε γιατί ήταν διάσημη στην Ελλάδα από το σεισμολογικό εργαστήριο που είχε. Μετά το σεισμό του 1981 στην Αθήνα ακούγαμε συνεχώς γι αυτή την πόλη.
