Γερμανία Δανία Νορβηγία Ουγγαρία Σουηδία Τσεχική Δημοκρατία Inter-Rail 1982. Γυρνώ πίσω 35 χρόνια

[travelbreak]

Τελευταίο μέρος της περιγραφής του ταξιδιού μας.
Θα έχετε καταλάβει ότι το ταξίδι που διαβάσατε ήταν γραμένο εκείνη την εποχή. Υπενθυμίζω ότι μόνο τα πλάγια γράμματα είναι σύγχρονες προσθήκες.
Σήμερα το τελευταίο μέρος γίνεται λίγο πιο προσωπικό. Σκέφτηκα να αφαιρέσω το συγκεκριμένο κομμάτι (θα καταλάβετε διαβάζοντας τι εννοώ) αλλά σας νιώθω λίγο ως φίλους και ας μη γνωρίζω καθόλου τους περισσότερους.

24/4/1982 (16:00)

Είμαστε στο τρένο και σε μια δυο ώρες θα φτάσουμε στο Βερολίνο. Εμείς βέβαια θα πάμε μόνο στο Δυτικό. Τώρα μου ήρθε η ιδέα, να προσπαθήσω παίρνοντας από κάπου βίζα, να πάω και στο Ανατολικό. Θα δούμε τι μπορεί να γίνει.

Βρισκόμαστε στο έδαφος βέβαια της Ανατολικής Γερμανίας. Μερικές διαφορές από την Δυτική Γερμανία που μπορώ να δω είναι: Τα αυτοκίνητα που βλέπω έξω είναι μικρά και όχι από διάσημες μάρκες. Μια άλλη διαφορά είναι ότι τα σπίτια φαίνονται πιο παλιά και όχι τόσο περιποιημένα όπως στη Δυτική. Και τα δύο αυτά είναι χαρακτηριστικά των Ανατολικών χωρών.

Σήμερα πρωί-πρωί φτάσαμε στο Αννόβερο από την Κοπεγχάγη. Εγώ αγόρασα ένα ρολόι Citizen για τον αδερφό μου με 84 μάρκα. Είχα σκοπό να πάρω και ένα καλό κομπιουτεράκι, αλλά ήταν πολύ ακριβό και δεν το πήρα.

Το κομπιουτεράκι που ήθελα να πάρω ήταν ένα Texas, TI50. Το χρησιμοποιούσαν πολύ συμφοιτητές μας και το ήθελα. Πάμε λοιπόν σε ένα μαγαζί και του ζητάμε ένα κομπιουτεράκι Texas. Μας ρωτά ποιο μοντέλο θέλουμε και του λέμε επί λέξει: Τι Άι πενήντα. Αυτός μας κοίταζε περίεργα: What is this? Εμείς του επαναλαμβάνουμε: Τι Άι πενήντα. Πάλι δεν κατάλαβε. Επί τέλους καταλάβαμε εμείς και του το είπαμε κατανοητά: Τι Άι φίφτυ. Μας είπε την τιμή και φύγαμε. Τόσο έκανε και στην Ελλάδα.

24 Απριλίου 1982 (7:53:8) απόγευμα

Τώρα φορώ το ρολόι που πήρα για τον αδερφό μου, και αυτό το νόημα έχει η πλήρης αναγραφή της ώρας πιο πάνω.

Είμαι στο Βερολίνο (το Δυτικό), στην πόλη των τρελών. Και σε άλλες πόλεις έβλεπα ηλίθιες φάτσες (συνήθως φαίνονταν έτσι από το μεθύσι) μα εδώ είναι πάρα πολλές. Ίσως να έπεσα και σε τέτοια συνοικία που το έχει, να είναι πολλές άσχημες φάτσες.

Πάντως μέσα στο Youth hostel που είμαι τώρα, έχει πολλά ωραία κοριτσάκια. Είναι μικρά όμως και δεν είναι εύκολες οι προσβάσεις. Μια και μίλησα για καμάκι, αναφέρω ότι ο Γιώργος, κατά παράδοξο τρόπο, δεν έχει κάνει σ' αυτή την εκδρομή πολλά καμάκια. Πως και το έπαθε;

Στη Σκανδιναβία είχε πολλούς μεθυσμένος. Παντού έπεφτες σε θεοκούζουλους από το μεθύσι. Τους λυπάμαι αυτούς τους ανθρώπους, τους βλέπεις και ζητιανεύουν για να πιουν. Και καθώς πρέπει όμως άνθρωποι με κουστούμια και γραβάτα βλέπεις να κάνουν βλακείες από την επίδραση του πιοτού.

Και στην Ελλάδα μεθάνε οι άνθρωποι, μα πηγαίνουν με παρέα και τα πίνουνε. Και αυτό δείχνει το αντίθετο από ό,τι δείχνει εδώ πέρα. Δηλαδή ότι οι άνθρωποι εδώ νιώθουν μοναξιά. Το θεωρώ ηλίθιο να μπαίνουν, ας πούμε, στο τρένο και μέσα σε πέντε, έξι ώρες του ταξιδιού τους να κατεβάζουν 5, 6 μπουκάλια με οινόπνευμα διαφόρων ειδών. Τι να πεις; Τουλάχιστο στη Σκανδιναβία έχουν δεκάδες αστυνομικούς συνεχώς να περιπολούν. Σε όλους τους δρόμους το βλέπεις καθαρά. Και μάλλον προσέχουν εκτός των άλλων και τους μεθυσμένους. Εδώ στη Γερμανία όμως δεν βλέπω πολλούς αστυνομικούς.

Δεν ξέρουμε ακόμη πόσο θα καθίσουμε στο Βερολίνο. Πρέπει να μην είναι πάντως και τόσο δύσκολο να πάμε για μερικές ώρες στο Ανατολικό. Θα το ρωτήσουμε. Είναι κρίμα να έρθουμε ως εδώ και να μην το επισκεφτούμε.

Προσωρινά έχουμε κλείσει δωμάτιο εδώ για ένα βράδυ. Είναι και ακριβά: κάπου 15 μάρκα. Δηλαδή 400 δρχ.

Αρχίσαμε πάλι να κυκλοφορούμε τσάμπα με το μετρό. Το Youth hostel που μένουμε δεν είναι στο κέντρο της πόλης, αλλά δεν είναι και πολύ έξω. Άλλωστε το Βερολίνο είναι τόσο μεγάλο, ακόμη και κομμένο στα δύο.

25 Απριλίου 1982, οχτώ το βράδυ

Καλησπέρα. Μην κλαις απόψε που σε πάλι μοναχός,

εσύ τη διάλεξες ετούτη τη ζωή

κι αν τώρα θες πολύ ν’ αλλάξεις δρόμο

προχώρα, πίσω να κάνεις δεν μπορείς.

Αυτούς τους στίχους είχα γράψει πριν μερικούς μήνες (το ποίημα έχει και άλλους, αυτούς μόνο θυμάμαι). Από τότε που τους έγραψα, πολύ συχνά τους τραγουδώ με κάποιο ρυθμό. Πολλές φορές όταν νιώθω βέβαια μόνος. Και τώρα έτσι νιώθω. Για να λένε την αλήθεια είμαι κιόλας. Αυτό πάντως δε σημαίνει ότι θα ήθελα και παρέα. Γουστάρω μόνος. Τώρα. Όχι και κάθε ώρα.

Πριν από λίγο τσατίστηκα με τον Γιώργο, για κάτι εντελώς ασήμαντο. Εκείνος έχει πάει για βόλτα στην πόλη. Θα πήγαινα μαζί του, αν και δεν είχα καθόλου όρεξη, αλλά μετά από το τσάτισμα προτίμησα να μην πάω, όχι τόσο για να μην είμαι μαζί του και εκνευρίζομαι, μα περισσότερο επειδή αποφάσισα να κάνω αυτό ακριβώς που θέλω.

Και νάμαι τώρα στο Τίεργκαρντεν του Βερολίνου, σε ένα άνετο παγκάκι, τριγυρισμένος από δέντρα και μία λιμνούλα με πάπιες μπροστά μου. Νιώθω περίφημα. Δεν θέλω τίποτα πιο πολύ, μόνο που αρχίζει να βραδιάζει και δεν θα είναι ωραία σε λίγο. Δε σκάω. Προς το παρόν εδώ είναι πολύ ωραία. Ησυχία και ομορφιά. Δεν είμαι κουρασμένος, δεν νυστάζω, δεν διψώ, δεν κρυώνω, έχω τσιγάρα, είμαι άνετος. Καλά να είναι ο Γιώργος που πήγε αλλού. Αν ήταν εδώ θα ήθελε να πάει αλλού, όταν εγώ είχα όρεξη να μείνω εδώ.

Ας γράψω λοιπόν καμία ιστορία, ώσπου να πλακώσει το σκοτάδι. Σήμερα το πρωί με το Γιώργο, γυρίσαμε όλο το Τίεργκαρντεν με τα πόδια. Είναι πολύ ωραίο πάρκο. Τα αίσχη αρχίζουν στα ανατολικά του, που είναι και η πύλη του Μαγδεμβούργου. Ακριβώς σε εκείνο το σημείο χωρίζεται το Ανατολικό από τον Δυτικό Βερολίνο. Βλέπεις στρατιώτες, φρουρούς, απαγορευτικές πινακίδες, κάγκελα, τοίχους και από κάθε μεριά η πόλη κομμένη.

Οι άνθρωποι που μέχρι το πόλεμο ήταν γείτονες, τώρα τους χωρίζει εκτός από το τείχος, δύο διαφορετικά κράτη, δύο ιδεολογίες, δύο συστήματα. Τα σπίτια τους απέχουν λίγα μέτρα. Η ζωή τους χιλιόμετρα. Για να πάει ο ένας στον άλλον να ζητήσει κρεμμύδια, όπως παλιά, θέλει βίζες, ελέγχους, διαβατήρια, ιστορίες. Και αν τον αφήσουν τελικά. Μάλλον το φαγητό θα είναι άνοστο χωρίς κρεμμύδια. Αφού χώρισαν το λαό και τη χώρα στα δύο, τι διάολο ήθελαν να χωρίσουν και την πόλη; Και έτσι οι Δυτικοί είναι μαντρωμένοι και για να πάνε μία εκδρομή στην εξοχή, έρχονται στο Τίεργκαρντεν και τους βλέπεις στο γρασίδι και στα δέντρα να ψήνουν το φαΐ τους και να κάθονται κάτω να τρώνε λες και η κουζίνα του σπιτιού τους δεν είναι ένα χιλιόμετρο πιο πέρα.

Αυτή τη βόλτα στην Πύλη του Μαγδεμβούργου τη θυμάμαι κυρίως γιατί θυμάμαι το όνομα του δρόμου που περνά από εκεί: Unter den Linden Strasse, δηλαδή: Οδός υπό τας Φιλύρας. Εννοείται ότι μου το έμαθε ο Γιώργος με τα καλά Γερμανικά που γνώριζε.

Εμείς αύριο θα πάμε στο ανατολικό μέρος της πόλης, όσες διαδικασίες και αν θέλει. Και μάλλον από εκεί κατευθείαν στην Πράγα.

Εγώ από κάθε πόλη σχεδόν που πηγαίνουμε, στέλνω φωτογραφίες στους φίλους και συγγενείς μου στην Ελλάδα. Τις πιο πολλές πάντως τις έχω στείλει στον αδερφό μου. Οι κάρτες και εδώ είναι πανάκριβες. Στη Γερμανία κάνουν 10 με 15 δρχ η μία, αλλά στη Σκανδιναβία από 15 μέχρι 20 δρχ.

26 Απριλίου 1982, μεσάνυχτα

Είμαστε στο Ανατολικό Βερολίνο και σε λίγο φεύγουμε για Πράγα, αν δεν μας πετάξουν έξω από το τρένο. Σήμερα ήταν μία λίγο περιπετειώδης μέρα και θα ακολουθήσει μία περισσότερο περιπετειώδης νύχτα. Κατά τις 12 το μεσημέρι μπήκαμε στο Ανατολικό Βερολίνο, μετά από ένα μικρό έλεγχο. Ρωτήσαμε, και επειδή είχαμε βίζα για Τσεχοσλοβακία δεν χρειαζόταν σχεδόν τίποτα για να διασχίσουμε μέσα στη σημερινή μέρα την Ανατολική Γερμανία και να πάμε στη Πράγα.

Νιώθω πολύ τυχερός που έχω επισκεφτεί το Α. και Δ. Βερολίνο την εποχή του τείχους. Μάλιστα έζησα και την διαδικασία της μετακίνησης από το ένα στο άλλο, βλέποντας τους ντόπιους ηλικιωμένους με τις τσαντούλες τους να περνάνε. Αυτά που περιγράφω παρακάτω για τα χρήματα που ζητούσαν ήταν μια «τραγωδία» που τη ζήσαμε και στο Α. Βερολίνο και στην Τσεχοσλοβακία. Ποτέ δε γνώριζες ποιας χώρας το νόμισμα θα σου ζητήσουν. Το αποτέλεσμα ήταν να την πατήσουμε μερικές φορές.

Ήρθαμε λοιπόν στο σταθμό των τρένων για Πράγα, ρωτήσαμε πόσο κάνει το εισιτήριο. Μας απάντησε ο υπάλληλος και πήγαμε και αλλάξαμε χρήματα. Αλλάξαμε όσα μάρκα ανατολικά χρειαζόταν γι αυτό και ορισμένα ακόμα τα οποία ξοδέψαμε σε φαγητό και σε διάφορα άλλα.

Στην αρχή, εκεί στο σταθμό που ήμασταν, δεν ήταν καθόλου ωραία περιοχή και ήμασταν απογοητευμένοι από την ασχήμια, νομίζοντας ότι αυτή ήταν όλη κι όλη η πόλη (επειδή νομίζαμε ότι ήμασταν στο κέντρο). Πήγαμε όμως στην περιοχή Αλεξάντερ και εκεί ήταν πολύ ωραία. Στο δρόμο συναντήσαμε κάποιον που μας αλλάζετε μάρκα ανατολικά, δίνοντάς μας τρεις φορές περισσότερα από ό,τι η τράπεζα. Δεν αλλάξαμε όμως γιατί δε μας χρειάζονταν.

Θυμάμαι ότι κάτσαμε και φάγαμε από ένα γλυκό σε ένα ωραίο αλλά με χαμηλό φωτισμό μαγαζί. Είδαμε όμως ότι υπάρχουν και καλοντυμένοι άνθρωποι και χαρούμενοι. Όλη μέρα μόνο κακόκεφους και φτωχικούς γερμανούς βλέπαμε.

Κατά τις 11 το βράδυ πήγαμε στο σταθμό να βγάλουμε το εισιτήριο και μας λένε ότι πρέπει να πληρώσουμε σε μάρκα Δυτικής Γερμανίας. Εμείς όμως τέτοια δεν έχουμε πολλά και αποφασίσαμε να μπούμε στο τρένο και ας γίνει ό,τι γίνει.

Τελικά όμως ανακαλύπτουμε πως ο σταθμός που ήμασταν δεν είναι ο σωστός και κακήν κακώς πριν λίγο μεταφερθήκαμε στο σωστό σταθμό. Καθόμαστε τώρα λίγο, μέχρι να περάσει η ώρα. Το άσχημο είναι ότι θα μας ζητήσουν μάρκα Δυτικής Γερμανίας για το εισιτήριο οι ανατολικογερμανοί και οι τσεχοσλοβάκοι μπαίνοντας στη χώρα τους.

Για κάθε μέρα στη Τσεχοσλοβακία ακούσαμε ότι θέλουν 25 μάρκα και εμείς λέμε να καθίσουμε δύο μέρες. Έτσι συνολικά θέλει ο καθένας μας μαζί με το εισιτήριο 80 μάρκα και εμείς έχουμε 25. Βέβαια έχουμε δολάρια αν θέλουν, αλλά να δούμε τι διάολο θα γίνει. Και τι θα αποκάνουμε με τα μάρκα ανατολικής Γερμανίας δεν ξέρω. Δεν πειράζει όμως. Τι θα μας κάνουν; Το πολύ-πολύ να μας στείλουν στη Σιβηρία! Μα είναι βλάκες οι ανατολικοί; Τι δουλειά έχουν τα δυτικά μάρκα στο εισιτήριο τρένου ανατολικών χωρών; Μήπως επειδή είμαστε τουρίστες; Μάλλον.

Το Ανατολικό Βερολίνου δεν είναι και τόσο άσχημο, όσο μας φάνηκε την πρώτη ώρα που βγήκαμε από το σταθμό για να κάνουμε βόλτα. Πραγματικά τότε, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως θα περάσουν δώδεκα ώρες αναμονής σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Τελικά δεν περάσαμε και τόσο άσχημα. Κι αν είχαμε αλλάξει και λίγα λεφτά παραπάνω, θα περνούσαμε καλύτερα. Και αυτό γιατί εδώ τα πράγματα είναι πιο φθηνά. Ειδικά τα φαγητά. Φαντάσου να αλλάζαμε και λεφτά στη μαύρη αγορά, θα ήταν τσάμπα.

Η όψη πάντως του Ανατολικού Βερολίνου διαφέρει αρκετά από του Δυτικού. Εδώ συναντάς πιο σοβαρούς ανθρώπους, ένα σωρό αστυνομικούς, όλα τα αυτοκίνητα είναι πολύ μικρά και γενικά έχει τα χαρακτηριστικά όλων των πόλεων της ανατολικής Ευρώπης. Η μόνη από αυτές τις πόλεις που διασώζεται, είναι ίσως η Βουδαπέστη, από όσες βέβαια έχω δει.

27 Απριλίου 1982, τέσσερις το απόγευμα

Τελικά δεν μας πέταξαν από το τρένο, δε μας έστειλαν στη Σιβηρία, δεν μας έκαναν σουβλάκια για τους πεινασμένους κουμουνιστές. Είμαστε ολόκληροι και μάλιστα στη Πράγα. Πληρώσαμε σε ένα ωραίο κορίτσι (ήταν ελεγκτής στο τρένο) το εισιτήριο της διαδρομής ως τα σύνορα σε μάρκα ανατολικής Γερμανίας και από εκεί ως την Πράγα σε μάρκα Δυτικής Γερμανίας. αφού δεν είχαμε τσέχικα.

Θα γράψω και άλλα για σήμερα, αλλά αργότερα, γιατί τώρα δεν με βολεύει.

28 Απριλίου 1982, οχτώ το πρωί

Η Πράγα είναι αρκετά ωραία πόλη. Θα γράψω τα χθεσινά γεγονότα τώρα. Για κάθε μέρα που θα μείνομε στην Τσεχοσλοβακία, είμαστε υποχρεωμένοι να αλλάζομε περίπου δωδεκάμισι δολάρια ή 30 μάρκα. Έτσι εμείς αλλάξαμε 25 δολάρια ο καθένας. Μετά πήγαμε σε ένα τουριστικό γραφείο και κλείσαμε δωμάτιο σε ξενοδοχείο. Θα έπρεπε να πάμε εκεί μετά τις πέντε το απόγευμα, και τότε ήταν εννέα το πρωί ακόμα. Έτσι αφήσαμε τα πράγματά μας στο σταθμό και αρχίσανε τις βόλτες.

Πήγαμε σε κάτι δενδρόφυτους λόφους της πόλης και ήταν περίφημα. Όμως εγώ δεν είχα κοιμηθεί καλά όλο το βράδυ στο τρένο και δεν είχα και πολύ όρεξη. Κατά τις τρεις μας την έπεσαν και δυο μαυραγορίτες και αλλάξαμε 70 δολάρια και οι δυο μαζί. Με την αλλαγή που κάναμε στην τράπεζα κάθε κορώνα μας ερχόταν 6 δρχ ενώ με τη μαύρη γινόταν 2,50 δραχμές. Αρκετά καλή τιμή.

Έτσι κάναμε σχέδια για να αγοράσουμε διάφορα πράγματα με τα τόσα λεφτά που πήραμε.

Ήρθαμε στις 5:30 στο ξενοδοχείο και αντί για κτήριο βλέπουμε κάτι μεγάλα βαρέλια σκόρπια σε ένα κήπο. Σε ένα τέτοιο βαρέλι μείναμε. Έχει την πλάκα του αλλά είναι πολύ κρύο το δωμάτιο γιατί δεν θερμαίνεται. Κάθε βαρέλι έχει δύο κρεβάτια. Δεν είναι και πολύ άνετα αλλά είναι συμπαθητικά. Άλλωστε μας κοστίζει 60 κορώνες στον κάθε ένα, τι θέλαμε, πολυτέλειες;

Εγώ μόλις μπήκα μέσα στο βαρέλι, άρχισα να περιεργάζομαι τα λεφτά που μας έδωσαν οι μαυραγορίτες. Ήταν 1750 κορώνες. Ήταν τρία χαρτονομίσματα των 500 και τα άλλα ήταν ψιλά. Παρατηρώ ότι τα πεντακοσάρικα είχαν γραμμένη τη λέξη SPECIMEN με πολύ μικρές τρυπίτσες και μου φάνηκε περίεργο, γιατί πρώτη φορά έβλεπα τρύπες πάνω σε νόμισμα. Δηλαδή γιατί να έχουν τρύπες; Το λέω στον Γιώργο και κοιτάζοντας αυτός βλέπει χρονολογία έκδοσης 1941, που σημαίνει ότι τα τρία πεντακοσάρικά είναι άκυρα και οι μαυραγορίτες μας ψέκασαν κανονικά. Τα άλλα ψιλά ήταν εντάξει. Επίσης SPECIMEN σημαίνει δείγμα. Πως την πάθαμε έτσι και χάσαμε τόσα λεφτά, δεν μπορώ να καταλάβω.

Από εκείνη τη στιγμή χάσαμε την όρεξη μας και οι δύο. Τώρα και να πετύχουμε αυτούς τους τύπους, δεν μπορούμε να τους κάνουμε τίποτα. Να τους δείρομε, να τους πάμε στην αστυνομία; Βλακείες! Πάντως εγώ χθες βράδυ στο βαρέλι είχα κάτι νύστες και ξάπλωσα στις εφτά και ξύπνησα σήμερα το πρωί. Εγώ λέω να αλλάξω πάλι λεφτά στη μαύρη και να ψωνίσω αυτά που είχα σκοπό.

Λέγαμε να φύγουμε σήμερα το βράδυ για την Ελλάδα, αλλά δεν έχουμε όρεξη να καθίσουμε πιο πολύ εδώ και γι αυτό ίσως φύγουμε νωρίτερα. Θα δούμε.

28/4/1982 (21:00)

Τελικά οι Τσέχοι μόνο που δεν μας ……... Είχαμε εισιτήριο ως τα σύνορά τους με την Αυστρία, αλλά δεν είχαμε κλείσει θέση. Για το ρεζερβέ έπρεπε να πληρώσουμε επιπλέον τέσσερις κορώνες, δηλαδή τίποτα, αλλά ήταν υποχρεωτικό και γι' αυτό μας έβαλαν πρόστιμο 40 φορές επιπλέον στον καθένα. Εμείς όμως δεν είχαμε κορώνες και μας άλλαξε αυτός ο υπάλληλος του τρένου δολάρια. Με την αλλαγή που μας έκανε, μας ήρθε γύρω στις 13 δραχμές κάθε κορώνα. Οι παλιοκλέφτες.

Με το τρένο φύγαμε στις τρεις το απόγευμα από τη Πράγα και σε λίγο θα φτάσουμε στη Βιέννη. Εν τω μεταξύ με τα λεφτά που είχαμε, αγοράσαμε κάτι πράγματα, κυρίως φαγώσιμα, από την Πράγα. Εγώ πήρα και δυο ρακέτες για πινγκ πονγκ με 120 κορώνες. Φαίνονται καλές.

28 Απριλίου 1982, 11:15 το βράδυ

Σήμερα παρ’ όλες τις ατυχίες στα οικονομικά, φανήκαμε τυχεροί στο να προφταίνουμε τα τρένα. Στην Πράγα ήμασταν σε λάθος σταθμό και τρέξαμε με τα πράγματα στα χέρια στο σωστό σταθμό, όπου φτάσαμε έξι λεπτά πριν φύγει το τρένο, που όμως είχε καθυστέρηση πέντε λεπτών. Και πριν από λίγο στη Βιέννη φτάσαμε στο σωστό σταθμό τέσσερα, πέντε λεπτά πριν φύγει το τρένο για το Ζάγκρεμπ. Και από εκεί βέβαια θα πάμε στη Αθήνα. Όμως εδώ στο τρένο δεν βολευτήκαμε καλά, γιατί έχει κόσμο. Πιστεύω στην πρώτη στάση να βρούμε κάποιο άδειο κουπέ.

29 Απριλίου 1982, εφτάμιση το πρωί

Θα τους πάρει και θα τους σηκώσει και τους Γιουγκοσλάβους. Τώρα είμαστε στο Ζάγκρεμπ, σε ένα βαγόνι, αυτό με το οποίο ξεκινήσαμε από τη Βιέννη, που είναι εντελώς μόνο. Δηλαδή δεν έχει κανένα βαγόνι ούτε μπροστά ούτε πίσω. Ούτε μηχανή. Τίποτα. Μόνο κάμποσους ανθρώπους. Και περιμένουμε εδώ, πάνω από μία ώρα, και ο θεός ξέρει για πόσο ακόμα. Μάλλον θα περιμένει το βαγόνι μας κάποιο άλλο τρένο για να του κολλήσει και να συνεχίσει, ίσως μέχρι την Αθήνα.

Στο τρένο από την Πράγα για τη Βιέννη είχαμε παρέα δύο κάπως ευχάριστους τύπους: την Χέιζελ από την Σκωτία, που ζει στο Δ. Βερολίνο και τον Larry από την Αμερική. Αυτή τη στιγμή φεύγουμε με το τραίνο. Πολύ πιθανό να τους ξαναδούμε το καλοκαίρι στην Κρήτη που θα έρθουν, χωριστά ο καθένας. Τελικά το τρένο ξαναγύρισε πίσω και σταμάτησε. Δεν ξέρω τι διάολο έχει σκοπό να κάνει. Το άσχημο είναι ότι πλάκωσε και κόσμος.

Ας αφήσω όμως τα ηλίθια συστήματα των Γιουγκοσλάβων και ας πω και τίποτα από τα δικά μου. Γυρίζουμε τελικά στην Ελλάδα τέσσερις, πέντε μέρες νωρίτερα από ό,τι υπολόγιζα και αυτό οφείλεται στο ότι καθίσαμε λιγότερες ημέρες στη Σκανδιναβία από όσες σκεφτόμασταν. Και μείναμε λιγότερο γιατί δεν καθίσαμε να προγραμματίσουμε καθόλου πόσες μέρες χρειαζόμασταν για τον γυρισμό. Αυτά για τώρα. Πάντως το τρένο τώρα έχει ξεκινήσει και προχωρά κανονικά.

30 Απριλίου 1982, οχτώ το βράδυ

Αθήνα: φτάσαμε τελικά σ’ αυτή την πόλη. Και μάλιστα με μεγάλη μας χαρά. Αν και σκεφτόμουν να φύγω σήμερα κιόλας για την Κρήτη, επειδή ήμουν κουρασμένος το άφησα μάλλον για αύριο. Πριν τέσσερις ώρες πατήσαμε σε ελληνικό χώμα και μάλιστα αθηναϊκό. Από την Πράγα μέχρι την Αθήνα είχαμε 48 ώρες συνεχώς μέσα στο τρένο, εκτός από τη Βιέννη που σταματήσαμε για μιάμιση ώρα. Διάφορα άλλα για την εκδρομή θα γράψω αργότερα εδώ ή αλλού.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

First Προηγούμενη 5 of 5

Go to chapter

Go

[KIKI]

Αλλο ενα ωραίο οδοιπορικό !
Τι μου θυμίζεις . Το συνάλλαγμα (μέχρι 1981 που θυμάμαι σιγουρα )ηταν 300 δολλάρια ,εκτος που δεν εφταναν , ηταν και για όλο το χρόνο !
Αντε να ηθελες να πας και άλλο ταξίδι μέσα στη χρονιά ..
Τι αντοχές είχαμε τότε , θυμάμαι χρειαστηκε να επιστρεψω εκτακτα απο Μαδριτη και το εκανα χωρις σταση Μαδριτη - Μπαρι , μετα πλοιο 24 ωρες τότε μεχρι Πατρα και Πατρα -Αθηνα με το χειροτερο τραίνο ολου του ταξιδιου
Δεν θυμαμαι γιατί αλλά 82-85 που εκανα ιντερ ρεηλ , ποτέ δεν πηγα απο Γιουγκοσλαβια ,μόνο με πλοιο Πατρα - Ιταλία , το οποίο ηταν μεσα στην τιμή που είχαμε ήδη πληρώσει .

Να είσαι καλά να μας γραφεις , μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες σου και για τα παλιά και τα τωρινά σου ταξιδια . Δηλώνω φαν ....

 

[travelbreak]

Αλλο ενα ωραίο οδοιπορικό !
Τι μου θυμίζεις . Το συνάλλαγμα (μέχρι 1981 που θυμάμαι σιγουρα )ηταν 300 δολλάρια ,εκτος που δεν εφταναν , ηταν και για όλο το χρόνο !
Αντε να ηθελες να πας και άλλο ταξίδι μέσα στη χρονιά ..
Τι αντοχές είχαμε τότε , θυμάμαι χρειαστηκε να επιστρεψω εκτακτα απο Μαδριτη και το εκανα χωρις σταση Μαδριτη - Μπαρι , μετα πλοιο 24 ωρες τότε μεχρι Πατρα και Πατρα -Αθηνα με το χειροτερο τραίνο ολου του ταξιδιου
Δεν θυμαμαι γιατί αλλά 82-85 που εκανα ιντερ ρεηλ , ποτέ δεν πηγα απο Γιουγκοσλαβια ,μόνο με πλοιο Πατρα - Ιταλία , το οποίο ηταν μεσα στην τιμή που είχαμε ήδη πληρώσει .

Να είσαι καλά να μας γραφεις , μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες σου και για τα παλιά και τα τωρινά σου ταξιδια . Δηλώνω φαν ....

Χαίρομαι που σου αρέσει η ιστορία μου.
Και αντοχές είχαμε τότε και νομίζαμε ότι αυτό είναι καλοπέραση!
Από Ιταλία δεν πηγαίναμε γιατί μας ερχόταν πιο ακριβά, αφού ο προορισμός μας ήταν η κεντρική και ανατολική Ευρώπη. Το πλοίο είχε νομίζω χρέωση το μισό εισιτήριο. Τρώγαμε τη Γιουγκοσλαβία και όταν πηγαίναμε και όταν γυρίζαμε.
Στο τρίτο Inter rail που έκανα το 1984 προς Ισπανία και Πορτογαλία πήγαμε από Ιταλία. Αλλά και από εκεί δεν ήταν λίγη η ταλαιπωρία.

 

[travelbreak]

Η ιστορία συνεχίζεται. Μέρος δεύτερο.
Υπενθυμίζω ότι με πλάγια γράμματα είναι προσθήκες σημερινές, τα υπόλοιπα είναι από το ημερολόγιο που κρατούσα.

8 Απριλίου 1982, στις 10 το βράδυ

Βιέννη: δεν είδα ακόμα τίποτα από αυτή την πόλη, εκτός από αυτά που φαινόταν από το τρένο όταν ερχόμασταν, αλλά αυτά που είδα ήταν ωραία. Όταν λοιπόν φτάσαμε στη Βιέννη κατά τις οχτώ το βραδάκι, προσπαθήσαμε να τηλεφωνήσουμε από το σταθμό του τρένου σε κάποιο Youth hostel, αλλά δεν απαντούσαν. Εκείνη την ώρα ήρθε ένας γέρος (τότε τους εξηντάρηδες τους έλεγα γέρους!) και μας ρώτησε αγγλικά αν ψάχναμε για δωμάτια. Τον ρωτήσαμε το λόγο και μας είπε ότι νοικιάζει το σπίτι του. Τον ακολουθήσαμε κι εγώ δεν ξέρω που, αφού δεν είχαμε άλλη ευκολότερη λύση. Τελικά θα μείνουμε σε ένα σπίτι δικό του σε ένα δωμάτιο με τρία κρεβάτια και κουζίνα, τουαλέτα και διάφορα μαγειρικά σκεύη. Και αυτός ο ηλικιωμένος και η γυναίκα του είναι συμπαθητικοί και εδώ που ήρθαμε είναι πολύ άνετα με ωραία παλιά έπιπλα. Δίνουμε 100 σελίνια (το καθένα ισοδυναμεί με 3,85 δρχ) και θα μας δώσει και πρωινό. Μάλλον θα μείνομε και αύριο εδώ. Πιστεύω να προλάβουμε αύριο όλη μέρα να δούμε τη Βιέννη.

Ως τώρα έτρωγα συνήθως κονσέρβες (που κρατούσα από την Ελλάδα) και καθόλου δεν πείνασα. Μου έχουν μείνει και μερικές για αύριο.

9 Απριλίου 1982, στις μία το μεσημέρι

Βιέννη: τελικά είναι πολύ ωραία εδώ που ήρθαμε και μείναμε. Έχουμε πολλές ανέσεις και είναι σχετικά φτηνά. Αν δε βιαζόμασταν σ' αυτό το ταξίδι, εγώ θα πρότεινα στα παιδιά να μέναμε 5, 6 μέρες γιατί βέβαια σε 1, 2 μέρες δεν προλαβαίνεις να δεις και πολλά πράγματα από μία τέτοια πόλη.

Τις πρώτες 15-20 μέρες εδώ γράφω ότι βιαζόμασταν και τελικά επιστρέψαμε στην Ελλάδα τέσσερις μέρες πριν τελειώσει το Inter-rail.

Σήμερα σηκωθήκαμε νωρίς και πήραμε το πρωινό μας στο σπίτι εδώ. Μετά κάνανε 3, 4 ώρες βόλτα εδώ γύρω στη γειτονιά. Είναι πολύ όμορφα. Είδα πολλά πράγματα άλλα δεν ξέρω πως τα λένε. Αυτό που κατάλαβα καλά είναι ο ζωολογικός κήπος, γιατί μπήκα μέσα δίνοντας 25 σελίνια.

Για ζωολογικός κήπος καλός πρέπει να είναι, μόνο που κάτι τέτοια πράγματα πρέπει να τα λένε «ζωολογικές φυλακές». Είμαι σίγουρος ότι οι φυλακισμένοι άνθρωποι νιώθουν λιγότερη θλίψη για τη θέση τους από αυτά τα ζώα. Για πολλούς λόγους: γιατί έχουν πιο μεγάλη ελευθερία κινήσεων (δύο ελέφαντες τους έχουν δεμένους με αλυσίδες στα δύο τους πόδια), γιατί οι άνθρωποι ξέρουν ότι κάποτε θα βγουν έξω (άσχετα αν και αυτό το έξω αποτελεί μια άλλη φυλακή άλλου είδους). Γιατί οι άνθρωποι σίγουρα μπορεί να σκέφτονται στη φυλακή, να διαβάζουν ή να εργάζονται. Οι άνθρωποι στις φυλακές μπορεί να κάνουν φιλίες και νέες γνωριμίες. Τέλος πάντων όμως. Γυρίσαμε στο δωμάτιο και φάγαμε μεσημεριανό. Το απόγευμα θα συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Ο καιρός πια δεν είναι και τόσο καλός. Έχει ήλιο αλλά κάνει πολύ κρύο.

9 Απριλίου 1982, στις 11 το βράδυ

Τελικά το μεσημέρι ρίξαμε όλοι μας κάτι σπέσιαλ ύπνους ως τις 16:30. Και τότε ξυπνήσαμε με το ζόρι γιατί έπρεπε κάποτε να αρχίσομε τη βόλτα στο κέντρο της Βιέννης.

Τριγυρίζαμε από τις πέντε ως τώρα. Είναι αρκετά ωραία πόλη. Έχει πολλά παλιά και εντυπωσιακά συγχρόνως κτήρια. Βαρεθήκαμε να περπατάμε. Και 6, 7 φορές πάντως πήραμε το μετρό ή το τραμ για πολύ κοντινές αποστάσεις. Όμως σε καμιά δεν πληρώσαμε. Αλίμονο και πληρώναμε. Θα μας έβγαινε ο πάτος (οικονομικά). Το εισιτήριο κοστίζει 10,5 σελίνια (40 δραχμές). Και στη Βουδαπέστη πάντως αν και ήταν φτηνό δεν πληρώναμε.

Πέρσι που είχαμε ξανάρθει Αυστρία πήγαινε 3,5 δρχ το σελίνι και τώρα σχεδόν τέσσερις.

Στη βόλτα μας είχαμε πολύ μεγάλη φάση. Όλη την ώρα γελούμε, κυρίως εγώ με το Στρατή.

Οι Βιεννέζες είναι πολύ ωραίες γκόμενες, αλλά ακόμα δεν κάναμε κανένα καμάκι. Τώρα μάλλον θα κοιμηθώ.

10/4/1982 (16:30)

Η περασμένη νύχτα ήταν λίγο επεισοδιακή. Εγώ ροχάλιζα και έτσι ο Γιώργος δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Ο Στρατής τα κατάφερε. Ξαφνικά λοιπόν ξυπνώ και βλέπω ότι ο Γιώργος από το διπλανό κρεβάτι μου είχε πετάξει ένα μαξιλάρι για να ξυπνήσω και να μη ροχαλίζω. Πιάνω και εγώ το ίδιο μαξιλάρι και του το ξαναπετώ λέγοντάς του, αν ξανά αρχίσω το ροχαλητό να μου το ξαναπετάξει. Μετά από λίγο είχαμε τα ίδια. Τελικά με ξύπνησε 3, 4 φορές. Πάντως στο τέλος κατάφερε και κοιμήθηκε. Και εγώ φυσικά.

Το πρωί πήραμε το πρωινό με τους δύο ηλικιωμένους, τους αποχαιρετήσαμε και φύγαμε. Είχαμε σκοπό από τη Βιέννη να πάμε στην Πράγα, μα το τρένο φεύγει στις 9.30 το βράδυ και θα φτάναμε εκεί τις 3, 4 τα ξημερώματα. Επειδή δεν θα είχαμε τι να κάνουμε, αποφασίσαμε να φύγουμε στις εφτά για να πάμε στο Αννόβερο με ένα ολονύκτιο τρένο και Πράγα να πάμε όταν θα γυρίζουμε από τη Σουηδία, να μην πάει χαμένη και η Visa. Από το Αννόβερο εν τω μεταξύ θα κοιτάξουμε να δούμε αν μπορούμε να πάμε στο Δυτικό Βερολίνο χωρίς να χρειαστούμε βίζα ανατολικής Γερμανίας και να ισχύει και το Inter-rail. Αν υπάρχουν αυτές οι δυο προϋποθέσεις μάλλον θα πάμε. Βέβαια μπορεί να υπάρξει και καμιά διαφορετική πρόταση, όπως ας πούμε να πάμε στο γυρισμό στο Βερολίνο και από εκεί αν είναι δυνατόν στην Πράγα. Πάντως γενικά σ’ αυτό το ταξίδι οι εναλλακτικές λύσεις είναι πάρα πολλές για κάθε περίπτωση και γι αυτό τίποτα δεν είναι σίγουρο.

Από το πρωί στις 8:30 τριγυρίζαμε στην πόλη. Την πιο πολλή ώρα βέβαια με τα πόδια, αλλά αρκετή και με το μετρό και το τραμ. Είχε πάλι κρύο, αλλά όχι όσο χθες.

Οι κονσέρβες που είχα πάρει από την Ελλάδα σήμερα μας τελείωσαν. Τις φάγαμε σχεδόν στο δρόμο, κάτω από ένα δέντρο. Και φυσικά οι περίεργοι μας κοίταζαν με παράξενο βλέμμα, αλλά εμείς δε δίναμε σημασία.

Γενικά έχομε πολύ πλάκα στην παρέα. Δεν το περίμενα. Και αυτό οφείλεται κύρια στο Στρατή, που όμως αυτά που κάνει (ή τουλάχιστο τα περισσότερα) δεν τα κάνει για αστείο, μα εγώ τα παίρνω στην πλάκα και έτσι γελάμε τελικά όλοι μαζί.

Σήμερα πήγαμε στο Πράτερ. Δε νομίζω ότι είναι τίποτα το σπουδαίο, εκτός από ένα καλό και σίγουρα πανάκριβο Λούνα Παρκ. Μα και τι δεν είναι ακριβό στη Βιέννη; Ακόμα και τα κομπιουτεράκια και τα ρολόγια. Θα αγοράσω ένα ρολόι από τη Γερμανία στον αδερφό μου που μου το παράγγειλε.

Αν καθόμουν παραπάνω στη Βιέννη θα βαριόμουν. Και αυτό γιατί όταν δε διαθέτεις λεφτά για να τρως σε ένα εστιατόριο ή να κάθεσαι σε ένα μαγαζί να πιεις ένα καφέ, δε σου μένει τίποτε άλλο από το να κάνεις βόλτες στους δρόμους βλέποντας τα κτήρια, τις βιτρίνες και τους ανθρώπους. Και όταν τύχει και κάνει και κρύο, άστα να πάνε. Τότε δε σου κάνει όρεξη να κάνεις βόλτες συνέχεια.

Η Βιέννη είναι να έρθεις να κάτσεις το λιγότερο μια εβδομάδα, να χαλάσεις το λιγότερο 10 χιλιάδες δραχμές και να το ευχαριστηθείς. Εμείς με το να θέλομε να ξοδέψομε τόσο λίγα λεφτά, δεν είμαστε για πολλές μέρες, σε μια οποιαδήποτε ακριβή πόλη. Έτσι είναι ωραία το καλοκαίρι στις Κυκλάδες ή στην Κρήτη που το χαίρεσαι. Λίγο φαί και λίγο νερό να έχεις να πίνεις. Να μην έχεις το πρόβλημα πως θα περάσει η ώρα μερικές φορές. Κι ας μη βλέπεις πανύψηλες εκκλησίες, σιντριβάνια, πάρκα και αγάλματα. Καλά δεν τα λέω ρε Γιώργο; Όχι παίζομε.

Βέβαια χθες που έκανα για πρώτη φορά βόλτα στη Βιέννη την έβρισκα κάργα, παρ’ όλο το κρύο. Σήμερα όμως βαρέθηκα. Αν έκανε καλό καιρό θα την άραζα και σε κανένα παγκάκι ρίχνοντας κάτι ξεγυρισμένους ύπνους αλλά αυτά τα πράγματα τέτοια εποχή μόνο στην Ελλάδα γίνονται.

Τώρα κάθομαι στο σταθμό, απ’ όπου στις 7 θα φύγει το τρένο για Αννόβερο, γιατί βαριέμαι να τριγυρνώ στο κρύο και κύρια βλέποντας τα ίδια και τα ίδια. Είναι βέβαια και ο λόγος που έλεγα και πιο πριν: ότι θάθελα πότε-πότε να την αράζω για ένα καφέ, που λέει ο λόγος, κάπου. Και δεν έχω σελίνι για σελίνι πάνω μου. Ούτε να κατουρήσω δεν μπορώ γιατί και εκεί πρέπει να πληρώσεις. Και δεν είναι βέβαια τίποτα σπουδαίο να πάω να αλλάξω 5-6 δολάρια και να κάνω ό,τι γουστάρω, αλλά πρώτον βαριέμαι τώρα και δεύτερον αν το κάνω αυτό όποτε κάνω κέφι (εδώ είχα γράψει μια άλλη λέξη!) (και μου κάνει κέφι συχνά, (και εδώ)) θα έμενα σε λίγες μέρες χωρίς φράγκο στην τσέπη. Καλά είμαι λοιπόν εδώ που κάθομαι και τούτα δω πιο πολύ τα γράφω για να περνά η ώρα παρά γιατί θέλω να τα γράψω (γι αυτό γράφω και πολλές άχρηστες λεπτομέρειες). Τι φταίτε κι εσείς να τα διαβάζεται τώρα;

Ο Στρατής είναι εδώ δίπλα, που δεν κάνει πολύ κρύο, και λαγοκοιμάται, ενώ ο Γιώργος κάνει δωρεάν βόλτες με τα τραμ για να βλέπει την πόλη.

Σήμερα στο μετρό τα χρειαστήκαμε, γιατί ο ελεγκτής ήταν στο δίπλα βαγόνι (κάνοντας έλεγχο στα εισιτήρια) και εμείς ίσα-ίσα που προλάβαμε και κατεβήκαμε. Μετά αρχίσαμε και προσέχαμε περισσότερο μη μας έρθει κανείς τέτοιος ουρανοκατέβατος και μας τσιμπήσει (και εδώ άλλη λέξη ήταν, όπως και σε πολλά άλλα σημεία του γραπτού).

Με το γράψιμο η ώρα πήγε 5:30 και σε καμιά ώρα ακόμα θα ψάχνουμε για το Gleis μας. Σε μισή ώρα πρέπει να φανεί και ο Γιώργος, να μαζεύουμε τα πράγματά μας από τις θυρίδες που τα έχουμε βάλει.

Στην Αυστρία θυμάμαι και από πέρυσι που είχα έρθει, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που σχεδόν παντού τους βλέπεις να πουλάνε εφημερίδες στους περαστικούς ανθρώπους που πάνε με τα πόδια ή με το αυτοκίνητο. Ε, όλοι αυτοί είναι ασιάτες ή Αιγύπτιοι. Δεν βλέπεις κανένα ξανθό. Εγώ πέρυσι που τους είχα δει, νόμιζα ότι πουλούσαν εφημερίδες κάποιου αραβικού κινήματος (Παλαιστίνιοι ή κάτι τέτοιο). Όμως τώρα διαπίστωσα ότι πουλάνε αυστριακές εφημερίδες και αυτή είναι η δουλειά τους σε τούτη τη χώρα.

Τώρα είπα για άραβες και θυμήθηκα ότι το μεσημέρι είδα μια διαδήλωση που μάλλον την έκαναν γενικά οι μουσουλμάνοι και απ’ ό,τι κατάλαβα τα παιδιά τα είχαν με τη Σοβιετική Ένωση. Ίσως να διαδήλωναν και για το Αφγανιστάν, που τότε οι Σοβιετικοί προσπαθούσαν να το φτιάξουν. Μετά πήγαν με τη σειρά τους οι Αμερικάνοι και το έκαναν σαν τα μούτρα τους. Πάντως όλοι αυτοί έκαναν αρκετά έντονη την παρουσία τους σε πολλούς δρόμους της πόλης. Εγώ τους υπολογίζω σε 1000 με 1500 το πολύ. Δεν είχαν όμως πυκνές γραμμές και φαινόταν περισσότεροι, ή τουλάχιστον έκαναν τόση φασαρία όση 5000 άτομα. Πως φαίνεται το φοιτηταριό της εποχής! Ξέραμε να υπολογίζομε τους διαδηλωτές με ακρίβεια.

Ο Γιώργος ήρθε τώρα και εγώ λέω να στρίψω κανένα τσιγάρο. Πήρα πάλι καπνό και χαρτάκια και στρίβω τσιγαράκια που τόσο μου αρέσουν! Έτσι (με το στρίψιμο) και η ώρα περνά και λιγότερο καπνίζω. Και φυσικά ευχαριστιέμαι πιο πολύ από τον άσσο σκέτο. Πάντως μερικές φορές τον άσσο σκέτο τον ευχαριστιέμαι φοβερά. Ίσως γι' αυτό δεν κόβω και το τσιγάρο.

11 Απριλίου 1982, τρεις το απόγευμα

Αμβούργο: να λοιπόν όπως έλεγα, όταν έχει κανείς (όχι βέβαια και ο καθένας) Inter-rail, δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το που θα πάει και πόσο θα καθίσει. Φτάσαμε που λες πρωί-πρωί στο Αννόβερο και ρωτήσαμε για το Βερολίνο. Μας είπαν ότι ναι μεν δε χρειάζεται βίζα, αλλά χρειάζεται εισιτήριο που μόνο να πας θέλει γύρω στα 30 μάρκα δηλαδή περίπου στις 800 δρχ. Έτσι αποφασίσαμε, στα γρήγορα, να μην πάμε σήμερα αλλά να το κοιτάξουμε και αυτό όπως και την Πράγα στο γυρισμό. Να δούμε δηλαδή πόσα χρήματα θα μας έχουν μείνει. Αν και τώρα που το καλοσκέφτομαι καλύτερα θα ήταν να πηγαίναμε γιατί στο γυρισμό δεν βλέπω να υπάρχει όρεξη για τέτοια ταξίδια.

Η ουσία είναι ότι κατά τις 10 το πρωί βρεθήκαμε στο Αμβούργο και τώρα την έχουμε βολέψει σε ένα Youth Hostel, που όμως δεν μου αρέσει και πολύ. Δίνουμε 11,3 γερμανικά μάρκα το άτομο και έχει και πρωινό. Είναι κάπως έξω από το κέντρο της πόλης.

Σε λίγο θα ξυπνήσουν τα παιδιά να πάμε μια βόλτα στην πόλη, αν και γι' αυτό χρειάζεται πολύ θάρρος λόγω του κρύου. Το έχουμε νομίζω. Άλλωστε είναι απαραίτητο, γιατί στη Σουηδία που θα πάμε θα συναντήσουμε χειρότερα κρύα. Και τι θα κάνουμε; Μέσα θα καθόμαστε; Η πλάκα τώρα είναι ότι όταν σταματά το χιόνι βγάζει και ήλιο.

Οι άνθρωποι εδώ τώρα έχουν Πάσχα. Στην Ελλάδα έχουν Κυριακή των Βαΐων. Εγώ δεν μπορώ να το καταλάβω από πουθενά (βιτρίνες κλπ) ότι έχουν εδώ Πάσχα. Πάντως στη Βουδαπέστη, και νομίζω και στη Βιέννη, θυμάμαι τα μαγαζιά που πουλούσαν κεράκια με κορδέλες και σοκολατένια αυγά.

Το Αμβούργο είναι η πιο βόρεια πόλη της γης που έχω πάει. Δεν μπορώ να πω αν είναι όμορφη ή όχι γιατί δεν την είδα. Θα σου πω το βράδυ που θα γυρίσω από την βόλτα. Τώρα θα κάτσω να γράψω μερικές κάρτες για να στείλω.

12 Απριλίου 1982, εννέα το βράδυ

Κοπεγχάγη: Μεγαλοβδομάδα αλλά εμείς εδώ δεν καταλαβαίνομε τέτοια πράγματα. Φτάσαμε πριν από τρεις ώρες περίπου στην πρωτεύουσα της Δανίας, μετά από 6ωρο ταξίδι από το Αμβούργο. Πρώτη φορά σε αυτή την εκδρομή που συναντήσαμε πολύ κόσμο στο τρένο. Δεν μας ήταν όμως καθόλου ενοχλητικό.

Για να φτάσομε στην Κοπεγχάγη το τρένο μπήκε για 40 περίπου λεπτά σε πλοίο, που είχε και αυτό ράγες. Εμείς βγήκαμε από το τρένο και κάναμε βόλτα στο πλοίο.

Κατά παράδοξο τρόπο εδώ στην Κοπεγχάγη ο καιρός είναι πολύ καλός (τουλάχιστον έτσι ήταν πριν από μια ώρα που ήμουν έξω για τελευταία φορά). Αν ήμουν βέβαια στην Ελλάδα θα έλεγα πως ήταν παλιόκαιρος, μα δεν ξεχνώ ότι είμαι στην Δανία. Και ο καιρός είναι κάπως παράξενος: όσο έχει σύννεφα ξεπαγιάζεις, αλλά μόλις σε δει ο ήλιος αμέσως νιώθεις μια δυνατή ζέστη, αρκεί να μη φυσά εκεί που είσαι. Βέβαια το να σε δει ο ήλιος δε συμβαίνει και τόσο συχνά.

Ήρθαμε σε ένα Youth Hostel που είναι κάπως φτηνό αλλά αν δεν έχεις σεντόνια πληρώνεις 180 δραχμές για να σου δώσουν κάτι χάρτινα πράγματα μιας χρήσης που σου τα προσφέρουν για σεντόνια. Εγώ ευτυχώς κρατούσα, μα τα άλλα παιδιά όχι και έτσι πλήρωσαν αυτά τα λεφτά. Εγώ πλήρωσα 260 δραχμές περίπου για το κρεβάτι, χωρίς να έχει πρωινό.

Το Youth Hostel είναι πολύ καλό. Την πόλη δεν την είδα σχεδόν καθόλου. Ελπίζω να κάτσομε αύριο να τη δούμε. Και λέω ελπίζω γιατί ο Γιώργος έχει τσατιστεί, κι εγώ δεν ξέρω για πιο συγκεκριμένο λόγο (ίσως για τα σεντόνια που πλήρωσε), και νομίζω θέλει να φύγει. Πάντως εγώ σκάφτομαι να κάτσω κι ας φύγει αυτός. Για να δω λίγο την πόλη, γιατί έχω ακούσει πολλά ωραία γι αυτήν. Και τώρα που το σκέφτομαι μάλλον έτσι θα κάνω. Βέβαια έτσι θα χαλάσει η παρέα. Όμως με το Γιώργο ξέρω ότι αυτό μπορεί να γίνει κάθε στιγμή, και το ξέρει κι αυτός και δεν παρεξηγούμαστε. Το πολύ-πολύ να δώσουμε κάποιο ραντεβού μετά από λίγες μέρες και να συνεχίσομε μαζί. Ελπίζω όμως ότι τελικά δε θα φύγει.

Τελικά το Αμβούργο δεν είναι και πολύ όμορφη πόλη, τουλάχιστο αυτά που είδα, δε μου έκαναν εντύπωση. Χτες το απόγευμα κάναμε βόλτα στην πόλη παρ’ όλο το χιόνι που έριχνε. Είχαμε ντυθεί για καλά και δε μας ενοχλούσε και πολύ.

Τη βρίσκω πολύ με την παρέα, και σε αυτό φταίει ο Στρατής. Με όλους τους μελαχρινούς που συναντά στα ξενοδοχεία που μένουμε μιλά (αυτή τη στιγμή μιλά με ένα Ινδό). Τον τραβάνε πολύ οι ανατολίτες, ξέρει διάφορες γλώσσες και τα βγάζει πέρα με οποιονδήποτε. Εγώ όμως αναρωτιέμαι μήπως και η αιτία που όλο κουβεντιάζει με μελαχρινούς δεν είναι τόσο η πρόθεση του Στρατή, όσο η φάτσα του, ότι δηλαδή είναι και αυτός μελαχρινός. Οι ξανθοί, τόχω καταλάβει, δεν τους γουστάρουν τους νότιους. Γι αυτό και δεν μας πολυμιλούν. Ίσως και να το κάνουν επειδή είναι ψυχροί και ανάποδοι. Οι μελαχρινοί όμως μας πιάνουν κουβέντα με ικανοποίηση.

Σήμερα στο σιδηροδρομικό σταθμό του Αμβούργου πετύχαμε ένα Έλληνα μετανάστη και μας έπιασε την κουβέντα. Πιστεύω ότι έκανε βόλτες στο σταθμό για να μιλά με Έλληνες ταξιδιώτες και να μαθαίνει νέα. Δεκαπέντε χρόνια στη Γερμανία και δεν έχει μαζέψει, όπως έλεγε, κάμποσα λεφτά για να σηκωθεί να φύγει. Περιμένει να αυξηθεί η αποζημίωση για τους μετανάστες που εγκαταλείπουν τη Γερμανία για να γυρίσει πίσω. Έχει τέσσερα χρόνια να πάει στην Ελλάδα. Μου φάνηκε (και ήταν) πολύ απογοητευμένος από τη ζωή του στην ξένη χώρα. Στη δουλειά που είναι παίρνει γύρω στα 1000 μάρκα, που νομίζω δε θα του περισσεύει τίποτε από αυτά. Στην Ελλάδα να ήταν δε θα του έφταναν, φαντάσου στη Γερμανία. Αυτός πάντως πίστευε ότι με 20.000 δραχμές στην Ελλάδα θα καλοπέρναγε, εγώ του έλεγα όχι. Φύγαμε και τον αφήσαμε στην τύχη του.

Στο Αμβούργο κυκλοφορούσαμε με το μετρό. Φυσικά δεν πληρώναμε καθόλου μα είχαμε συνεχώς το φόβο. Από τότε που στη Βιέννη κινδυνέψαμε να πιαστούμε, φοβόμαστε και γι αυτό προσέχομε πολύ κάθε φορά που μπαίνομε στο τρένο. Αφού λέγαμε ότι καλύτερα θα ήταν να πληρώναμε εισιτήριο (τώρα βέβαια θα είχαμε 3, 4 κατοστάρικα λιγότερα) προκειμένου να μην έχομε αυτό το φόβο και το άγχος. Τώρα είναι αργά και δε σηκώνει να πάμε να δούμε την πόλη. Θα κάνω ένα μπάνιο και ίσως πάω για ύπνο.

Έκανα το μπάνιο και συνεχίζω να γράφω εδώ, μια και δεν έχω τίποτε άλλο να κάνω. Νυστάζω βέβαια μα θα κάτσω λίγο ακόμη.

Νομίζω ότι μπορώ τώρα να κάνω λίγες συγκρίσεις τούτου του ταξιδιού με το περσινό. Σε τούτο προστέθηκαν δυο βασικά πράγματα: ο Στρατής και η πείρα που έχομε από το προηγούμενο. Και τα δυο για μένα είναι θετικά. Η πείρα μας κάνει πιο άνετο το ταξίδι και χωρίς απρόσμενες δυσκολίες. Φοβάμαι όμως ότι χωρίς δυσκολίες θα καταντήσει ανιαρό.

Η πείρα, για παράδειγμα, μας έκανε να μην πάμε στην Πράγα. Μια περιπέτεια όμως στην Πράγα θα τη θυμόμασταν σε όλη τη ζωή μας, όπως πέρσι στη Ρώμη (που κοιμηθήκαμε στο δρόμο δύο βραδιές), στο Βελιγράδι και αλλού. Τώρα όπου πάμε, πάμε στα σίγουρα. Και όπου υποψιαζόμαστε κακοπέραση δεν πάμε καθόλου. Καλά είναι όμως κι έτσι. Και στο κάτω-κάτω στην αρχή του ταξιδιού είμαστε. Έχομε ακόμη τρεις εβδομάδες. Μέχρι τότε μπορεί να έχομε πάθει μεγάλες πλάκες.

Ένα άλλο πράγμα που βρίσκω διαφορετικό σε αυτό το ταξίδι είναι ότι ο Γιώργος δεν κάνει και πολλά καμάκια. Του έχει φύγει η όρεξη; Δε βρίσκει προσβάσεις; Πέρυσι θυμάμαι μαλώναμε συχνά και ήταν το πολύ καμάκι η αιτία. Τώρα σχεδόν καθόλου δε μαλώνουμε. Μια χαρά τα πάμε. Ενώ τώρα δε θα με ένοιαζε να ψέκαζε και λίγο. (ψεκάζω στην αργκό της παρέας μας σήμαινε: κάνω καμάκι) Θα τον βοηθούσα κι εγώ. Επίσης, πέρυσι δεν τα βρίσκαμε ακόμη και σε ποιο μέρος θα κάναμε τη βόλτα μας. Τώρα κανένα τέτοιο πρόβλημα δεν υπάρχει. Τι άλλαξε; Εμείς;

Στην ουσία όμως το ταξίδι είναι ίδιο. Τα ουσιαστικά στοιχεία δεν άλλαξαν. Α, ξέχασα πιο πριν να γράψω ότι φέτος δεν πεινάμε. Τουλάχιστον μέχρι τώρα. Αυτά περί αυτών.

Άρχισα ήδη να στέλνω κάρτες σε διάφορους φίλους και συγγενείς. Έχω στείλει πέντε, έχω έτοιμη και μια έχτη. Αυτά για σήμερα.

13/4/1982 (20:00)

Από το πρωί στις 09:30 τριγυρίζαμε στην Κοπεγχάγη, ως τις 4 το απόγευμα περίπου. Μια χαρά πόλη είναι. Με τα όλα της. Είναι όμως πολύ ακριβή. Δεν είναι για Έλληνες τουρίστες σαν εμάς. Πρέπει να κρατάς πολύ παραδάκι. Μπήκαμε σε ένα μαγαζί πάντως και αγοράσαμε φαγώσιμα για τις ανάγκες μας. Κονσέρβες, γάλα και ψωμί. Έτσι σήμερα έχομε φάει καλά.

Είμαστε πολύ τυχεροί με τον καιρό, αφού έλιαζε όλη μέρα και το κρύο δεν ήταν τόσο τσουχτερό. Πήγαμε και σε κείνη την γκόμενα που είναι καθισμένη σε ένα βράχο στα βρώμικα από τις βιομηχανίες νερά της θάλασσας. Σαν γκόμενα δεν αξίζει και πολλά. Στ’ αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω τι της βρίσκουν και έχει γίνει τόσο διάσημη. Ο κόσμος της έβγαζε φωτογραφίες. Εγώ βέβαια όχι, ίσως μόνο και μόνο επειδή σε αυτή την εκδρομή δεν κρατώ τη φωτογραφική μου μηχανή. Έτσι πραγματικά έχω απαλλαγεί από τον μπελά του να θέλω κάθε λίγο να τραβώ φωτογραφίες. Και με αυτό το κρύο θα ήταν οδυνηρό. Κρατά ο Γιώργος μα και αυτός σπάνια βγάζει.

Τελικά και ο Γιώργος και ο Στρατής έμειναν και μια δεύτερη βραδιά εδώ στην πόλη. Έτσι αύριο θα φύγομε όλοι μαζί για το Μάλμοε. Εκεί βλέπομε τι θα γίνει, γιατί ο Γιώργος έχει μια παλιά γνωστή και αν θέλει να μείνει εκεί μαζί της κάμποσες μέρες, εγώ δεν έχω όρεξη να μείνω περισσότερες από μια, δυο.

Κατά τις 4 το απόγευμα πήραμε το τρένο και πήγαμε βόρεια σε μια μικρή πόλη, το Χέλσιγκορ. Κάναμε βόλτα μια ώρα και φύγαμε. Κι αν είχε τίποτα το εξαιρετικό εκεί, εμείς δε το είδαμε. Πιο πολύ άξιζε η όμορφη διαδρομή. Πολύ κοντά, απέναντι, φαινόταν η Σουηδία.

Τώρα είμαι κουρασμένος μα δεν πάω να ξαπλώσω, για να κοιμηθώ νωρίς το βράδυ.

Κάθομαι τώρα σε κάτι καρέκλες στο Youth Hostel και τη βρίσκω γράφοντας, πίνοντας καφέ και στρίβοντας τσιγαράκι. Αυτό που με ενοχλεί λίγο είναι μια παρέα παλιοαμερικάνοι που χαζογελάνε και φωνάζουν εδώ δίπλα. Δεν τους χωνεύω καθόλου. Όταν είναι στην Ελλάδα μου φαίνεται μας δίνουν πιο πολύ σημασία. Δηλαδή αλλάζει κάπως η ψυχολογία τους, ανάλογα με το αν βρίσκονται στην πατρίδα μου ή όχι. Ίσως εκείνοι να το σκέφτονται και συμφεροντολογικά: Στην Ελλάδα όπως και να το κάνομε έχουν κάπως την ανάγκη μου, να τους βοηθήσω ίσως, μια και είμαι ντόπιος. Εδώ όμως, θα προτιμήσουν να γνωρίσουν κανένα Δανό ή να τη βρουν μόνοι τους.

 

[Dina Z]

Τι δροσερη ιστορια!
Διαβαζοντας την αλλοτε γελω και αλλοτε χαμογελω με την αθωοτητα, τη φυσικοτητα, το θαρρος, την ανεμελια του -νεαρου τοτε- travelbreak!
Επισης μου κανει εντυπωση το γεγονος πως οχι μονο κρατουσες ημερολογιο αλλα εγραφες καθημερινα με τοσες λεπτομερειες.
Ομως παρατηρησα και μια ουσιαστικη διαφορα με το παρον: την ψιλο-αδιαφορια σου για τις φωτογραφιες. Ειναι προφανες πως οι προτεραιοτητες τοτε ηταν διαφορετικες

 

[travelbreak]

Τι δροσερη ιστορια!
Διαβαζοντας την αλλοτε γελω και αλλοτε χαμογελω με την αθωοτητα, τη φυσικοτητα, το θαρρος, την ανεμελια του -νεαρου τοτε- travelbreak!
Επισης μου κανει εντυπωση το γεγονος πως οχι μονο κρατουσες ημερολογιο αλλα εγραφες καθημερινα με τοσες λεπτομερειες.
Ομως παρατηρησα και μια ουσιαστικη διαφορα με το παρον: την ψιλο-αδιαφορια σου για τις φωτογραφιες. Ειναι προφανες πως οι προτεραιοτητες τοτε ηταν διαφορετικες

ΟΚ. Απαντώ για τις φωτογραφίες. Από τα 14 έκανα οικονομίες για να αγοράσω την πρώτη μου φωτογραφική. Μου άρεσε η φωτογραφία. Όμως ως φοιτητής άρχισα να αδιαφορώ για διάφορα που θεωρούσα αστικά. Έτσι η κάμερα ήρθε σε δεύτερη θέση. Τώρα έχω επανέλθει στην αγάπη για τη φωτογραφία.

 

[travelbreak]

Να και η Σουηδία!
14/4/1982 (22:00)

Μάλμοε: Φτάσαμε στη Σουηδία. Και μάλιστα χωρίς να το καταλάβω. Δεν το κατάλαβα γιατί το τρένο που ήμασταν μπήκε σε ένα πλοίο (αυτό το κατάλαβα) και το πλοίο ξεκίνησε (αυτό δεν το κατάλαβα) και έφτασε πολύ γρήγορα στην απέναντι ακτή. Αυτή η διαδρομή έγινε από τον Χέλσινγκορ της Δανίας στο Χέλσινμποργκ της Σουηδίας.

Τώρα υπάρχει μεγάλη γέφυρα που συνδέει τις δύο χώρες.

Ο έλεγχος των σουηδών, για λαθραία εισαγωγή πραγμάτων, ήταν πιο αυστηρός από ό,τι στις άλλες δυτικές χώρες. Πάντως τις δικές μας τσάντες δεν τις ανακάτωσαν. Από το Χέλσινμποργκ πήραμε το τρένο για το Μάλμοε και η απόσταση είναι μία ώρα. Είκοσι λεπτά πριν το Μάλμοε είναι μία μικρή πόλη, το Λουντ. Εκεί ο Γιώργος έχει μια καλοκαιρινή γνωριμία και σταμάτησε (κατέβηκε από το τρένο). Εγώ με το Στρατή ήρθαμε στο Μάλμοε. Αυτός θα μείνει εκεί (ο Γιώργος) και εγώ δεν ξέρω πόσες μέρες. Μπορεί να συναντηθούμε αύριο, μπορεί και να τον ξαναδώ στην Αθήνα. Πάντως, αν συμβεί το δεύτερο, τότε σε δυο τρεις μέρες θα χωρίσουμε και με τον Στρατή . Αυτός θα γυρίσει στην Ελλάδα, ενώ εγώ θα καθίσω κάμποσες μέρες πιο πολύ στη Σουηδία και μετά έτσι όπως θα είμαι μόνος μου θα πάω όπου με βγάλει.

Το ότι υπήρχε πιθανότητα να χωρίσει η παρέα το ξέραμε από πριν φύγουμε από την Ελλάδα. Δεν με ενοχλεί πάντως καθόλου. Με το να είμαστε οι δύο μας με το Στρατή, αυτός έχει κόψει τα πολλά αστεία και εγώ πάντως δε γελώ με όσα γελούσα όταν ήμασταν και οι τρεις μαζί.

Ο Γιώργος με είχε προειδοποιήσει πριν την έναρξη του ταξιδιού ότι μάλλον θα κατέβαινε στο Λουντ για να συναντήσει τον κοπέλα εκείνη. Και ο Στρατής ξέραμε ότι θα επέστρεφε στην Ελλάδα νωρίτερα από εμάς για να παρουσιαστεί στο στρατό. Πριν χωρίσουμε με το Γιώργο στο τρένο, κράτησε τα τηλέφωνα από διάφορα Youth Hostel που ήταν πιθανό να πάω να μείνω (Μάλμοε, Στοκχόλμη, Γκέτεμποργκ, κλπ), ώστε όταν θα έφευγε από το Λουντ (αν έφευγε σύντομα) να με βρει. Τα τηλέφωνα τα είχαμε σε ένα βιβλίο με διευθύνσεις και τηλέφωνα όλων των Youth Hostel της Ευρώπης που είχαμε μαζί.

Εδώ στο Μάλμοε φτάσαμε κατά τις 1:30, κάναμε βόλτα δυο, τρεις ώρες, μέχρι που ήρθαμε στο Youth Hostel. Το δωμάτιο μας έχει πέντε κρεβάτια, μα μόνο τα δύο δικά μας είναι πιασμένα. Τα υπόλοιπα είναι άδεια. Πληρώνουμε περίπου 400 δρχ χωρίς όμως πρωινό.

Αύριο το πρωί εγώ θα φύγω για την Στοκχόλμη, ενώ ο Στρατής ούτε που ξέρει τι θα κάνει γιατί θα πάρει το Γιώργο τηλέφωνο να συνεννοηθεί. Τώρα είπα για τηλέφωνο και θυμήθηκα ότι πήρα τον αδερφό μου στην Ελλάδα και πολύ ευχαριστήθηκα που του μίλησα.

Ο καιρός σήμερα ήταν πολύ καλός μα τώρα το βραδάκι έριχνε λίγο ψιχάλες.

Εδώ βραδιάζει αργά, κατά τις εννέα και ξημερώνει νωρίς, κατά τις έξι ή επτά. Είναι φυσικό, γιατί στις βόρειες χώρες από τον Μάρτη και μετά (μετά δηλαδή από την ισημερία) οι μέρες είναι μεγαλύτερες από τις ημέρες στις πιο νότιες χώρες. Το ότι οι μέρες είναι μεγάλες είναι καλό, γιατί έχουμε την ευκαιρία να βλέπουμε με το φως της μέρας (όχι του ήλιου) περισσότερα πράγματα.

Το απόγευμα λοιπόν κατά τις επτά βγήκαμε ξανά για 2, 3 ώρες βόλτα με το Στρατή στην πόλη. Δεν είναι και πολύ μεγάλη και είναι πολύ όμορφη. Έχει αρκετά πάρκα με λιμνούλες. Οι δρόμοι είναι αρκετά μεγάλοι και τα αυτοκίνητα λίγα, έτσι δεν έχουν πολύ κίνηση. Εξάλλου πολύς κόσμος, όπως και στη Δανία, κυκλοφορεί με ποδήλατο. Το ποδήλατο προσφέρεται στη Δανία και στη νότια Σουηδία γιατί το έδαφος είναι επίπεδο και οριζόντιο. Στην άκρη των δρόμων υπάρχουν ειδικοί διάδρομοι για ποδήλατα. Ακόμη υπάρχουν και κάτι φαναράκια (Σταμάτης – Γρηγόρης) γι αυτά. Έχουν φάση, γιατί κυκλοφορούν με ποδήλατο άνθρωποι κάθε ηλικίας. Τα μηχανάκια είναι λιγοστά. Οι άνθρωποι στα φανάρια δεν ξεκινούν να περάσουν το δρόμο αν δεν ανάψει το πράσινο. Είναι πολύ προσεκτικοί σε αυτό και ας μην περνούν αυτοκίνητα. Πάντως εμείς συνήθως περνάμε. Ως τώρα στο ταξίδι, από φαγητό πάμε πολύ καλά (δεν πεινάμε) και δεν ξοδεύουμε και πολλά χρήματα.

15/4/1982 (09:15)

Τώρα πια είναι σίγουρο ότι το Γιώργο θα τον ξαναδώ στη Ελλάδα. Το πρωί επικοινωνήσαμε και την έχει αράξει για καλά στην κοπελιά εκεί στο Λουντ. Τι σου κάνει ο άνθρωπος για τον έρωτα! Και μόνο αυτό; Και πολλά παραπάνω. Την Μαρία ο Γιώργος δεν την πολυγουστάρει, την βρίσκει όμως μαζί της.

Τώρα είμαι με το Στρατή στο σιδηροδρομικό σταθμό του Μάλμοε, και στις δέκα θα φύγει το τρένο για Στοκχόλμη. Εκεί θα μείνομε μαζί για 1, 2 μέρες και μετά θα πάρει αυτός το δρόμο του γυρισμού, και εγώ θα πάω στο Γκέτεμποργκ. Δεν μπορώ να ξέρω από τώρα αν έτσι είναι καλύτερα ή χειρότερα. Αυτό θα το ξέρω όταν γυρίσω στην πατρίδα. Προς το παρόν θα προτιμούσα να έχω την παρέα, ξέροντας όμως ότι και μόνος μου δεν θα νιώθω και τόσο άσχημα.

Εγώ δε νομίζω να έχω προβλήματα. Μόνο που ίσως μερικές φορές να νιώθω μοναξιά. Τώρα που θα μείνω μόνος, μπορεί η ροή του ταξιδιού να αλλάξει απρόβλεπτα πάρα πολύ.

15/4/1982 (21:30)

Στοκχόλμη: Μετά από 7ωρο ταξίδι με το τρένο φτάσαμε, κατά τις πέντε το απόγευμα, στην πρωτεύουσα της Σουηδίας. Πήγαμε με το Στρατή σε ένα πρωτότυπο Youth Hostel. Είναι ένα πλοίο αραγμένο και τις καμπίνες του τις έχουν κάνει δωμάτια για τον κόσμο. Σε ένα από αυτά είμαι και εγώ. Έχει οκτώ κρεβάτια. Μια χαρά είναι. Έχει αρκετό κόσμο εδώ. Κλείσαμε δωμάτιο για δυο μέρες, μα μου φαίνεται ότι θα μείνουμε παραπάνω.

Μια από αυτές τις μέρες θα πάμε στη Ουψάλα για μονοήμερη βόλτα.

Όταν ερχόμασταν στο Youth Hostel συναντήσαμε δυο έλληνες, στην ηλικία μας, και κάναμε παρέα λίγο, αφού αφήσαμε τα πράγματά μας στο δωμάτιο. Μας είπαν κάμποσα χρήσιμα πράγματα για την παραμονή μας εδώ. Καλά παιδιά φαίνονται. Μπορεί να τους ξαναδούμε. Έχουν 6, 7 χρόνια στη Σουηδία και δουλεύουν. Δεν περνάνε λένε και άσχημα. Ο ένας από αυτούς ξεκίνησε για φοιτητής εδώ, μα τα παράτησε. Σκοπεύει όμως να συνεχίσει, γιατί θέλει μόνο ένα χρόνο να τελειώσει οικονομικές επιστήμες και ίσως μετά γυρίσει στην Ελλάδα.

Η Σουηδία όπως λέει είναι ένας βούρκος που σε τραβά και εσύ θέλεις να φύγεις μα δεν μπορείς, γιατί ακριβώς σε τραβά, και χωρίς να φαίνεται, σε δένει κιόλας.

Μας πήγαν σε ένα σούπερ μάρκετ και ψωνίσαμε διάφορα (κυρίως κονσέρβες) για 3, 4 μέρες. Πάντως για σήμερα αγοράσαμε ένα κοτόπουλο (20 κορώνες) και το φάγαμε μαζί με το Στρατή, όπως και ένα λίτρο γάλα. Είχαμε να φάμε από χτες το βράδυ. Είχαμε μαζί μας κονσέρβες, αλλά δεν μπορούσαμε να φάμε μέσα στο τρένο. Τώρα πάντως εμένα το στομάχι μου είναι γεμάτο.

Η φάση στο σούπερ μάρκετ είναι ξεχωριστή: με το που βλέπει ο Στρατής κάτι ψημένο, το αγοράζει σε πακετάκι. Νομίζω ότι ήταν ένα μπούτι κοτόπουλου. Πεινούσε τόσο όμως που το καταβροχθίζει σε ένα λεπτό. Πετά και τα χαρτιά περιτυλίγματος κάπου στα κρυφά και έτσι δεν το πλήρωσε.

Όταν χωρίσαμε από αυτούς τους δυο Έλληνες που έλεγα πριν, συναντήσαμε κάποιον άλλον και τον άρχισε ο Στρατής τις ερωτήσεις περί έρωτος στη Σουηδία και σεξουαλικές ελευθερίες. Και ήταν σοβαρός άνθρωπος, γύρω στα σαράντα. Αυτός ήταν φοιτητής στην Ελλάδα, μα όταν ήταν να πάει φαντάρος (πριν πάρει το πτυχίο του) ήρθε εδώ, το 1971. Όπως λέει ανήκει στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Αυτός δε νομίζω ότι σκοπεύει να γυρίσει ποτέ στην πατρίδα, αν και πολύ τον ενδιαφέρουν αυτά που γίνονται εκεί.

Εγώ τώρα θα πάω να κάνω ένα μπάνιο και μετά για ύπνο γιατί είμαι πολύ κουρασμένος.

16/4/1982 (11:00)

Τελικά σήμερα το πρωί σμίξαμε πάλι με το Γιώργο. Δεν το περίμενα. Ήρθε στη Στοκχόλμη και με βρήκε αφού πήρε τηλέφωνο στο Youth Hostel. Έτσι τώρα κάνομε βόλτα στην πόλη, που φαίνεται πολύ όμορφη. Έχει συννεφιά μα δεν κάνει πολύ κρύο.

Εν τω μεταξύ έχομε μια κοινή ιδέα με το Γιώργο: να πάμε στο Νάρβικ, που βρίσκεται πάνω από το βόρειο πολικό κύκλο. Και μάλλον θα πάμε, γιατί το θέλομε και οι δυο. Για κάτι τέτοια το Στρατή δεν τον ρωτάμε. Αυτός ακολουθά και δε ρωτά. Πάντως αν πάμε θα πάμε πιο πολύ για να ικανοποιήσομε ένα κάποιο εγωισμό, παρά επειδή μας τραβά το Νάρβικ. Άλλωστε εμάς μας νοιάζει να περάσομε το βόρειο πολικό και όπου πάμε.

16/4/1982 (16:00)

Κάναμε μια καλούτσικη βόλτα με τα παιδιά σε κάτι πάρκα της Στοκχόλμης. Αυτή η πόλη πρέπει να είναι γεμάτη πράσινο. Είναι και γεμάτη νερό, αλλά μία βρύση να πιείς νερό δεν μπορείς να βρεις. Σ' αυτή τη βόλτα που κάναμε είχαμε πολύ κέφι. Πάλι κύρια στο Στρατή. Αυτός μάλλον δεν ακούει καλά και το άσχημο είναι ότι όταν του πεις κάτι και δεν το ακούσει, σε ρωτά αν είπες κάτι που αυτός φαντάζεται. Για παράδειγμα, του λέω προχθές να βάλει κάτι στο νεροχύτη και αυτός μου λέει: τι να κάνω το ανοιχτήρι;

Όμως για τα πολλά σημερινά γέλια φταίει βέβαια ο Στρατής αλλά αν δεν ήταν και ο Γιώργος δεν θα γελούσαμε τόσο. Θέλω να πω ότι ο Στρατής έκανε τα ίδια και όταν ήμασταν οι δυο μας, όμως δεν γελούσα και τόσο πολύ.

Τώρα είμαι σε ένα κτήριο στο κέντρο της πόλης (κέντρο κουλτούρας για μετανάστες) που έχει βιβλία, μουσική, εφημερίδες και δεν ξέρω τι άλλο, από όλες τις χώρες, και όποιος θέλει έρχεται και ασχολείται δωρεάν με ό,τι από αυτά τον ενδιαφέρει. Καλό κέντρο είναι αυτό γιατί και πράγματα που δεν είναι εύκολο να μάθεις τα μαθαίνεις κι εμείς μπορούμε πιο εύκολα να συναντήσομε κάποιον έλληνα εδώ.

Σε λίγο πάντως θα σηκωθώ να φύγω, γιατί άρχισα και βαριέμαι, ίσως να φταίει που εδώ μέσα απαγορεύουν το κάπνισμα. Στη Στοκχόλμη ούτως ή άλλως θα καθίσουμε ακόμα δύο βραδιές και μετά μάλλον για βόρειο πόλο θα τραβήξουμε.

17/4/1982 (14:00)

Σήμερα το βράδυ στην Ελλάδα θα έχουν Ανάσταση. Εμείς εδώ έχομε ένα απλό Σάββατο. Και Τρίτη να ήταν το ίδιο θα έκανε. Πάντως Ανάσταση δεν έχομε. Θα τηλεφωνήσω το απόγευμα στην Ελλάδα να δω αν μου μεταδώσουν λίγη από την ατμόσφαιρα που επικρατεί εκεί.

Εμείς εδώ τα ίδια και τα ίδια. Βόλτες και κόντρα βόλτες.

Σήμερα το πρωί ξεκίνησα στις 8:30 από το Youth Hostel και άραξα μόνο πριν από μία ώρα. Έκανα αρκετά χιλιόμετρα σε μέρη της πόλης που ως τώρα δεν είχα πάει. Όμως δεν ήταν τόσο ωραία όσο περίμενα.

Μερικές φορές στο ημερολόγιο χρησιμοποιώ το πρώτο ενικό πρόσωπο, όπως πιο πάνω ακριβώς, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω αν εννοώ ότι πήγα μόνος ή ήταν και τα παιδιά. Το πρώτο ενικό δεν αποκλείει να ήμασταν όλοι μαζί.

Τώρα πάλι έχω αράξει στο κέντρο που έγραφα και χθες το απόγευμα σε αυτό το χαρτί. Άκουσα ένα δίσκο (την «Ιθαγένεια» του Μαρκόπουλου με τον Ξυλούρη+). Τον άκουσα με ακουστικά φυσικά. Έχουν καμιά εικοσαριά πικ-απ και αφού παραγγείλεις, πας και κάθεσαι και σου το βάζουν.

Πέρασε μια ώρα (τώρα είναι 15:00) και βρίσκομαι στο Youth Hostel που θα μείνω για τελευταία βραδιά. Το άσχημο είναι ότι τα δωμάτια θα ανοίξουν σε μια ώρα και εγώ πρέπει να περιμένω εδώ. Μια και δεν έχω τι να κάνω θα αρχίσω να γράφω ό,τι μου κατέβει.

Έχω αράξει στη ρεσεψιόν και πίνω ζεστό καφεδάκι. Σήμερα έχω δώσει ένα σωρό λεφτά για φαί, χωρίς να έχω φάει κάτι που να στένει (χορταίνει). Έδωσα 6 κορώνες για μπισκότα (στην Ελλάδα θα έκαναν 2 κορώνες=22 δραχμές), 6,25 κορώνες για ψωμί (στην Ελλάδα θα έκανε 3 κορώνες=33 δραχμές), 6 κορώνες για μισό κιλό γιαούρτι (στην Ελλάδα θα έκανε 4 κορώνες=44 δραχμές) και 6,75 κορώνες για 7 μπανάνες=1,2 κιλά (που στην Ελλάδα θα τις πλήρωνα περισσότερο). Δηλαδή έχομε ένα σύνολο 25 κορώνες, δηλαδή περίπου 270 δραχμές. Το καλό είναι ότι νιώθω το στομάχι μου γεμάτο και μου έχουν περισσέψει και τα μισά, εκτός από το γιαούρτι που το έφαγα όλο (ήταν πολύ νόστιμο με διάφορα φρούτα μέσα). Το έφαγα βάζοντάς του μέσα και ψωμί. Η πλάκα είναι ότι όταν το έτρωγα τα γένια μου γύρω από το στόμα είχαν γεμίσει γιαούρτι και τώρα κολλάνε.

Στους δρόμους της Στοκχόλμης συναντάς διάφορους τύπους. Παρατήρησα ότι κυκλοφορούν πολλοί τρελοί ή μισότρελοι. Υπάρχουν όμως και ωραίοι τύποι. Για παράδειγμα σήμερα είδα τα εξής: σε μια πλατεία ήταν ένας μεσογειακός τύπος και έπαιζε κιθάρα και φυσαρμόνικα ταυτόχρονα, έχοντας ενισχυτή και δυο ωραία ηχεία. Πολύ τον γούσταρα. Κόσμος πολύς γύρω-γύρω τον άκουγε και χειροκροτούσε. Δεν έλειπε και ένας ηλίθιος, που πήγαινε πίσω από το νεαρό μουσικό και έκανε ηλίθιες γκριμάτσες και χειρονομίες.

Δίπλα, σε μια άλλη πλατεία ήταν καμιά 10ριά άλλοι νεαροί και 5-6 κοπελιές και γύρω τους πολύς κόσμος που έβλεπε. Οι άντρες φορούσαν κάτι παράξενα ρούχα (μάλλον λουρίδες από ύφασμα ήταν) και είχαν τα κεφάλια τους κουρεμένα, όλα εκτός από μια μικρή τούφα μαλλιών που έμενε στην κορυφή ακούρευτη. Οι γυναίκες ήταν κανονικά κουρεμένες. Ένας από τους νεαρούς έπαιζε ένα περίεργο ταμ-ταμ και μερικοί από τους υπόλοιπους χτυπούσαν κάτι περίεργα χάλκινα πιατάκια (τα πιάτα της μπάντας που λένε, αλλά μικρά). Και όλοι μαζί αυτοί, χόρευαν και τραγουδούσαν στο ρυθμό που έπαιζαν. Είκοσι ακόμα λεπτά και πάω να κατουρήσω.

Μάλλον θα ήταν ινδουιστές ή βουδιστές από κάποια χώρα της Ινδοκίνας. Τότε στην Ελλάδα δεν είχαμε τέτοια και μου φαινόταν περίεργα.

18/4/1982 (10:00)

Σε λίγα λεπτά αφήνουμε τη Στοκχόλμη. Μπορεί να περάσομε ξανά πηγαίνοντας στο Γκέτεμποργκ. Προς το παρόν ο επόμενος σταθμός μας είναι η Ουψάλα. Από εκεί το απόγευμα λέμε να φύγομε για Νάρβικ. Τίποτα όμως δεν είναι σίγουρο.

Τώρα έχομε μείνει δύο. Ο Στρατής έφυγε (όπως και το γέλιο από τα χείλη μας) πριν λίγο, για να κατηφορίζει προς Ελλάδα. Γι αυτόν είναι σίγουρο ότι δεν θα τον ξαναδούμε πριν πάμε κι εμείς στην πατρίδα.

Σήμερα είναι Πάσχα για τους Έλληνες. Ψήνουν αρνιά και τέτοια. Εμείς τρώμε κονσέρβες φασολάδα και σαρδέλα. Πήρα χτες τηλέφωνο στο χωριό και μίλησα με αυτούς εκεί λίγο. Ξαναείπα ότι ο αδερφός μου θα έκανε εκεί Πάσχα. Εγώ το έκανα στη Στοκχόλμη. Χτες στις 12 τα μεσάνυχτα που οι παπάδες λένε το Χριστός Ανέστη εγώ ήμουν στην τουαλέτα. Μόνο τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής μου δεν έκανα Πάσχα στην Ελλάδα.

Τις μέρες που είμαι στη Σουηδία η θερμοκρασία είναι από +5οC μέχρι 11οC (τώρα έχει +5οC). Συχνά βλέπεις σε διάφορα κτήρια φωτεινούς πίνακες με τη θερμοκρασία, την ώρα και κάποια διαφήμιση.

Θυμάμαι ότι είχα δει ένα τουριστικό γραφείο και είχε τη θερμοκρασία στην Κω (τότε πήγαιναν πολλοί Σκανδιναβοί στα Δωδεκάνησα) και έγραφε ένα νούμερο ίσως πάνω από 20 βαθμούς Κελσίου.

18/4/1982 (15:30)

Ουψάλα: Ωραία πόλη η Ουψάλα που ήρθαμε. Έχει και καλό καιρό. Βέβαια κυκλοφορούμε με σακάκι, κασκόλ, σκούφο και γάντια, αλλά έχει και λιακάδα που όταν είσαι σε αυτήν και δε φυσά, ζεσταίνεσαι. Τώρα καθόμαστε δίπλα στο ποταμάκι της, που είναι αρκετά ορμητικό και με πολλά νερά γιατί λιώνουν τα χιόνια. Σε κάμποση ώρα φεύγομε για το Νάρβικ.

Στην Ουψάλα πήγαμε γιατί ήταν διάσημη στην Ελλάδα από το σεισμολογικό εργαστήριο που είχε. Μετά το σεισμό του 1981 στην Αθήνα ακούγαμε συνεχώς γι αυτή την πόλη.

 

[Dina Z]

Η ιστορια σου με ελκει διοτι περιγραφεις καταστασεις που θα ηθελα να εχω ζησει κι εγω αλλα δυστυχως οι επιλογες εκεινης της ηλικιας δεν μου το επετρεψαν.

Σημερα ομως που ειμαι στο σπιτι, πινω τον καφε μου και νοιωθω μελος της απιστευτης παρεας σας!
Χαμογελω με την απουσια προγραμματισμου και με το σχεδιο ταξιδιου σε στυλ "παμε και θα δουμε".

Ποσο διαφορετικα απο το παρον που - εγω τουλαχιστον - θελω να προγραμματιζω και να ελεγχω τα παντα ..... Μεγαλωνω !!!
Διεκρινα παντως πως ησουν ενα παιδι που ειχε επαφη με τα συναισθηματα του και παρ' ολο που περνουσες καλα, σου ελειπαν οι δικοι σου και το Πασχα που εχανες.
Οσο για τον Γιωργο ελπιζω να μην παντρευτηκε εκεινη τη Μαρια γιατι με οσα αποκαλυπτεις για το Λουντ - εστω και μετα απο 35 χρονια - θα βρει τον μπελα του

 

[travelbreak]

Η ιστορια σου με ελκει διοτι περιγραφεις καταστασεις που θα ηθελα να εχω ζησει κι εγω αλλα δυστυχως οι επιλογες εκεινης της ηλικιας δεν μου το επετρεψαν.

Σημερα ομως που ειμαι στο σπιτι, πινω τον καφε μου και νοιωθω μελος της απιστευτης παρεας σας!
Χαμογελω με την απουσια προγραμματισμου και με το σχεδιο ταξιδιου σε στυλ "παμε και θα δουμε".

Ποσο διαφορετικα απο το παρον που - εγω τουλαχιστον - θελω να προγραμματιζω και να ελεγχω τα παντα ..... Μεγαλωνω !!!
Διεκρινα παντως πως ησουν ενα παιδι που ειχε επαφη με τα συναισθηματα του και παρ' ολο που περνουσες καλα, σου ελειπαν οι δικοι σου και το Πασχα που εχανες.
Οσο για τον Γιωργο ελπιζω να μην παντρευτηκε εκεινη τη Μαρια γιατι με οσα αποκαλυπτεις για το Λουντ - εστω και μετα απο 35 χρονια - θα βρει τον μπελα του

Συμφωνώ μαζί σου για την άποψη που έχεις για την τότε ηλικία μου.
Ο Γιώργος όχι δεν την πήρε τη Μαρία. Πήρε άλλη πατριώτισσά της.

 

[flying Doc]

Κατά τις μία στη ντισκοτέκ έβαλαν τσόντα, έχοντας μια μηχανή προβολής. Είχαν μαζευτεί καμιά 30ριά άτομα και έβλεπαν την τσόντα. Ήταν γερμανική και χωρίς υπότιτλους. Δεν αξίζει τίποτα.

Δια τους έχοντας προβλήματα ακοής. Να μη χάσουν την υπόθεση.....

 

[LULLU]

τι ωραιες αναμνησεις απο ταξιδια νιοτης.. νασε καλα που τα θυμασαι και μας γραφεις..

 

[travelbreak]

τι ωραιες αναμνησεις απο ταξιδια νιοτης.. νασε καλα που τα θυμασαι και μας γραφεις..

Ευτυχώς τα είχα γραμμένα, αλλιώς μετά από τόσα χρόνια δε θα θυμόμουν και τόσα πολλά.