Γαλλία Ελβετία Ισπανία Ιταλία Interail 1984 1-31 Αυγούστου

[connosp]

Ξεκουράζομαι και κατεβαίνω κάτω στην ρεσεψιόν όπου ακούω ελληνικά (τρελάθηκα) ένα γκρουπ πρόσκοποι με λεωφορείο, τους ζητάω να με πάρουν μαζί τους στην πόλη, δέχονται . Μπαίνω και εγώ μαζί τους και ξεκινάμε στην διαδρομή στην συζήτηση δεν ξέρω τι κατάλαβαν (μάλλον για περιθωριακό τύπο με πέρασαν) και οι μεγαλύτεροι, λένε στον οδηγό να με κατεβάσει κάτω, τους παρακαλάω, τίποτα. Βρέθηκα στην Ζυρίχη στη μέση του πουθενά. Ήταν η χειρότερη στιγμή μου στο ταξίδι, με έπιασαν τα κλάματα, με τα λίγα ψιλά προσπάθησα να πάρω τηλέφωνο στην Ελλάδα(δεν γνώριζα ότι ήθελε κωδικό 0030)κάθισα σαν χαμένος δεν ξέρω και εγώ πόσο. Βλέπω ένα περιπολικό το σταματάω και λέω στους αστυνομικούς ότι χάθηκα, με βάζουν στο περιπολικό και πάμε σε ένα αστυνομικό τμήμα, τους εξηγώ ότι δεν ήξερα που είναι το hostel , ότι πεινάω και δεν έχω καθόλου χρήματα. Στον τοίχο υπήρχε ένας μεγάλος χάρτης της Ζυρίχης, με έδειξαν 4 σημεία που υπήρχαν hostel αναγνώρισα αυτόν που έμεινα, με έβαλαν στο περιπολικό και με πήγαν ακριβώς μπροστά, πριν βγω, με έδωσαν 2 χαρτονομίσματα 5 και 10 φράνκα Ελβετίας, τους χιλιοευχαρίστησα και έτρεξα στο πρώτο μαγαζί τροφίμων. Αγόρασα ένα ψωμί, ένα σαλάμι και μια σοκολάτα. Τα 10 τα έβαλα στην κάλτσα μου( το κρατάω ακόμα σαν ενθύμιο). Την επόμενη ξεκινάω για Ίνσμπρουκ. Στο τρένο γνώρισα έναν δανό που σκόπευε να κάνει τον γύρο του κόσμου σε 2 χρόνια, μάλιστα με ρωτούσε που μπορεί να δουλέψει σε χωράφια, του είπα για ελιές και για πορτοκάλια στην Πελοπόννησο και Κρήτη. Μάζεψα και 15-20 δολάρια, οι αμερικάνοι αποδείχτηκαν οι σωτήρες μου. Με άλλη ψυχολογία πήγα στο hostel, η πόλη απ΄την πρώτη στιγμή με άρεσε πολύ. Πράσινο, ποδηλατοδρόμοι, ευγενικοί πολίτες, καθαριότητα τι να πω ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ. Μέχρι τελεφερίκ πήρα και είδα την πόλη από ψηλά. Έχω τις καλύτερες εντυπώσεις έμεινα 2 ημέρες. Επόμενος σταθμός Βερόνα, στο δρόμο για το hostel πέτυχα μια festa Γιορτή υπαίθρια με δωρεάν pizza e vino. Έφαγα και ήπια δεν ξέρω πόσο, ξύπνησα την επόμενη μέρα μέσα σε έναν κήπο!!!!!!!!!!!δεν θυμόμουν τίποτα!!!!!! Πήγα στο hostel, οι ιταλοί με υποδέχτηκαν θερμά τους είπα ότι κοιμήθηκα σε έναν κήπο(giardino) γελούσαν με τα χάλια μου. Πήγα όμως και στην αρένα της Βερόνας, το βράδυ που ξάπλωσα πήρα την απόφαση να επιστρέψω στην Ελλάδα, δεν πήγαινε άλλο. Το σακίδιο μου φαινόταν ασήκωτο και φοβόμουν μήπως λιποθυμήσω. Φτάνω Βενετία και κοιτάω δρομολόγια είχε το βράδυ, βγαίνω έξω και ακούω να με φωνάζουν στα ελληνικά. ΄Ηταν 2 έλληνες ξαπλωμένοι, με ζητάνε λεφτά, παιδιά τους λέω ούτε για ψωμί( στα ίδια χάλια σκέφτηκα.) Η αλήθεια είναι ότι είχα γύρω στα 10 δολάρια και τα 10 φράνκα, έφυγα, πήγα πιο μακριά και ξάπλωσα. Οι ώρες φάνταζαν ατέλειωτες ώσπου ένας ήρθε ξαφνικά και με αγκάλιασε ήταν ο Χουαν ο αργεντινός που είχα συναντήσει στην Βαρκελώνη. Μιλήσαμε αρκετή ώρα, για τα ταξίδια-περιπέτειες μας. Πήγε με έφερε φαγητό και χυμούς, δεν υπήρχε περίπτωση να με αφήσει να φύγω. Με δικά του χρήματα πήραμε ένα βαπορέτο και πήγαμε σε ένα νησάκι που ήταν το hostel. Περάσαμε καταπληκτικά, ήπιαμε μέχρι και καφέ στην πλατεία του Α. Μάρκου. Τον πρότινα να έρθει στην Ελλάδα να τον φιλοξενήσω, ήταν φοιτητής όμως και θα πετούσε από Βενετία για Μαδρίτη και από εκεί για Μπουένος Άιρες( να΄ναι καλά). Φιληθήκαμε-χαιρετηθήκαμε με έδωσε και κάτι δολάρια και επέστρεψα Ελλάδα.( Για κάποια χρόνια είχαμε αλληλογραφία, μετά τέλος). Έφτασα στην Σαλόνικα μετά από ένα ταξίδι πολύωρο, είχαμε την τύχη να χαλάσει το τρένο μέσα στην Γιουγκοσλαβία. Με το που βγαίνω από τον σταθμό πήγα στα απέναντι μπουγασταστίδικα( όσοι είναι από Σαλονίκη ξέρουν) έφαγα 3 μερίδες, ξαναγύρισα στο σταθμό περίμενα το τρένο γιατί ήμουν από επαρχία. Εξάντλησα και τις 31 ημέρες. ΤΕΛΟΣ

Ο πατέρας μου μόλις με είδε με λέει «σαν τον Άγιο Ουνούφριο κατάντησες» είχα χάσει 7 κιλά.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3

First Προηγούμενη 3 of 3

Go to chapter

Go

[travelbreak]

INTERAIL 1984 1-31 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΚΑΙ -7 ΚΙΛΑ.

Παρακινήθηκα από την ιστορία του travelbreak

Θα σας διηγηθώ και εγώ την ταξίδι με το Ιnterrail τον Αύγουστο(1-31) του 1984. Σε ηλικία 19 χρονών. Η σκέψη έπεσε την αρχή της χρονιάς, στην φοιτητοπαρέα σαν πλάκα, τελικά βρήκα ένα φίλο του αδερφού μου, 2 χρόνια μεγαλύτερο. Ξεκίνησα το ψάξιμο στις εγκυκλοπαίδειες??????Μέχρι τότε κανένας γνωστός–φίλος δεν το είχε επιχειρήσει. Στον πατέρα μου που το ανέφερα με το απέκλεισε δια ροπάλου. Βρήκα δουλειά, ξεφόρτωνα λάδια και λάστιχα για να μαζέψω τα χρήματα, μια και από τον πατέρα μου δεν θα είχα ούτε δραχμή. Ο φίλος μου δεν είχε οικονομικό πρόβλημα μιας και ήταν γιος δικηγόρου. Κάναμε ένα πλάνο το που θα πάμε και σχεδόν το τήρησα εγώ( γιατί θα μάθετε παρακάτω). Βγάλαμε την κάρτα για τα Υouth Hostel και μαζί την κάρτα Interail και για χρήματα μάρκα, φράνκα και δολάρια δεν πρέπει να ήταν πάνω από 20.000-22.000 δραχμές τα δικά μου(αν θυμάμαι υπήρχε όριο) ο Ρ. λίγο περισσότερα. Ένα σακίδιο με υπνόσακο και πολλές-πολλές κονσέρβες . Ξεκινήσαμε από Σαλόνικα για Μόναχο. Μεγάλο ταξίδι για τα δεδομένα μας, μιας και στην Γιουγκοσλαβία έκλεβαν πολύ στα τρένα. Εγώ επειδή φοβόμουν τα είχα μοιράσει, είχα βάλει μέσα στην κάλτσα μου μερικά χαρτονομίσματα. Φτάνοντας στο Μόναχο πάθαμε πλάκα από τον σταθμό ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ τον χαζεύαμε σαν εξωγήινοι. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να πάμε στο γραφείο τουρισμού και να πάρουμε χάρτες, αυτό το κάναμε σε όλες τις πόλεις. Βρήκαμε το youth hostel προτιμούσαμε το κοντινότερο για θέμα μετακίνησης. Μείναμε 2 ημέρες πήγαμε στο γήπεδο και σε έναν ψηλό πύργο και είδαμε την πόλη από ψηλά, μπύρα και λουκάνικα, τίποτα το ιδιαίτερο. Φεύγουμε για Παρίσι, φτάνουμε βράδυ, ύπνος στο σταθμό(πριτς) Gare du Nord δυο φορές μας έβγαλαν έξω, μιλάμε για 200-300 περίπου τουρίστες, ξανά μέσα όλοι, τα μεσάνυχτα ήρθαν 3-4 κλούβες της αστυνομίας και μας πλάκωσαν στις ροπαλιές εγώ την έφαγα στην πλάτη, ο Ρ. στα πόδια. Το σακίδιο στην πλάτη και δρόμο όπου φύγει-φύγει. Τι να κάνουμε πάμε σε ένα πάρκο και ξαπλώνουμε, ο ένας κοιμάται , ο άλλος φύλακας(που να κοιμηθείς) τελικά ξημέρωσε και μπορέσαμε να προσανατολιστούμε. Βρήκαμε ένα Υouth Hostel αρκετά παλιό αλλά φάνταζε παλάτι μετά την βραδινή ταλαιπωρία, μείναμε σε ένα μεγάλο δωμάτιο μαζί με άλλους 15. Εξερευνήσαμε την περιοχή, προμηθευτήκαμε τρόφιμα και ξεκινήσαμε για τον Tour d΄ Eiffel μιας και τον βλέπαμε ότι είναι κοντά!!!!!!!!!!Περπατήσαμε ίσαμε 4-5 ώρες μέχρι να τον φτάσουμε, κάναμε λάθος εκτίμηση, φαίνεται από παντού, αλλά είναι ΠΟΛΥ-ΠΟΛΥ ΨΗΛΟΣ, εμείς έχοντας σαν μέτρο σύγκρισης τον ΠΥΡΓΟ ΤΟΥ ΟΤΕ ΤΗΝ ΠΑΤΉΣΑΜΕ. Μεγάλη ουρά αλλά εμείς σαν Έλληνες πήγαμε μπροστά κόψαμε εισιτήριο και ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο, η αλήθεια είναι ότι προσπαθήσαμε να μπούμε στο ασανσέρ με το απλό εισιτήριο αλλά μας έδειξαν τα σκαλοπάτια, ΘΕΑ ΟΝΕΙΡΟ. Με τα πόδια ικανοποιηθήκαμε το ότι είδαμε πολλά πράγματα από κοντά. Στην επιστροφή είπαμε να πάρουμε το ΜΕΤΡΟ. Πηδήξαμε το μηχάνημα χωρίς να κόψουμε εισιτήριο, αλλά μόλις φτάσαμε στην αποβάθρα μας περίμεναν αστυνομικοί, μας έστησαν στον τοίχο με ανοιχτά τα πόδια και τα χέρια ψηλά, τα ψιλοπαίξαμε γιατί μας πέρασαν για άραβες( μελαχρινοί με μαύρο μαλλί και οι 2), τελικά τους δείξαμε τα διαβατήρια, μας λυπήθηκαν δεν ξέρω….μας ανέβασαν σε εκδοτήριο κόψαμε εισιτήριο και επιστρέψαμε στο hostel . Tην επόμενη Λούβρο απ΄έξω φυσικά, Πομπιντού, Παναγία Παρισίων, Μον παρνές, Μονμάρτη και στα πολυκαταστήματα Γκαλερί Λαφαγέτ κ.τ.λ. Χαζεύαμε σαν μικρά παιδιά, ο Ρ. μάλιστα είδε ένα δερμάτινο και ήθελε να το αγοράσει, εγώ είχα τις αντιρρήσεις μου, γιατί είχαμε πολλές ημέρες ακόμα, αλλά δεν τον έπεισα, τελικά το πήρε. Και την επόμενη ημέρα πέρασε με βόλτες, εφοδιαστήκαμε με προμήθειες μείναμε 3 ημέρες στο Παρίσι. Την επόμενη θα φεύγαμε για Βαρκελώνη, ταξίδι πάνω από 1000χλμ. Στο τρένο ξεθαρρέψαμε και ανοίξαμε συζητήσεις με πολλούς τουρίστες , όλες οι φυλές μέσα στο τρένο και πολλοί αμερικάνοι φορτωμένοι δολάρια. Στο κουπέ μας είχαμε 3 γαλλίδες(κουκλάκια!!!!) και 1 γάλλο που ήταν παρέα και πήγαιναν στη Μαγιόρκα, μάλιστα τόσες ώρες μαζί επέμεναν να τους ακολουθήσουμε και θα μας φιλοξενούσαν στο σπίτι που νοίκιασαν, εμείς αρνηθήκαμε ευγενικά μία και είχαμε σαν σκοπό να κάνουμε το γύρο μας. Φτάσαμε τελικά αλλά φεύγοντας από τον σταθμό ο Ρ. ξέχασε την τσάντα του με τα τρόφιμα. Εφοδιαστήκαμε χάρτες και λεωφορείο για το hostel. Θυμάμαι ήταν σε ένα λόφο μακριά από το κέντρο με καταπληκτική θέα στην πόλη, ένα μεγάλο αρχοντικό μόνο που ήταν γεμάτο. Αυτός πρέπει να είναι:https://www.xanascat.cat/choosehostellang.tjc?id=237&lang=en&index=1 Τι να κάνουμε παίρνουμε απόφαση να πάμε στην επόμενη πόλη που ήταν η Ταραγκόνα πιο νότια αλλά υποσχεθήκαμε να επιστρέψουμε σ΄αυτό το hostel γιατί μας άρεσε πολύ.( Τέλος 1 μέρος)

Μπράβο connosp!
Βλέπω οι ιστορίες μας μοιάζουν. Κάποια από αυτά που γράφεις για το Παρίσι τα ζήσαμε κι εμείς ακριβώς έτσι (στο μετρό, στον πύργο του Άιφελ, με τις κονσέρβες κλπ).
Επίσης τη λάθος εκτίμηση με τα ψηλά κτίρια την κάναμε πολλές φορές, για να γλυτώσουμε χρήματα. Ακόμα και σήμερα την κάνω πότε-πότε.
Συνέχισε......

 

[connosp]

Respect. Συγνώμη που έβαλα της δική μου ιστορία μαζί με την δική σου. Mια και είσαι λίγο πιο μεγάλος, πάντος μπράβο σε ολους επιχείρησαν εκείνα τα χρόνια τέτοιου είδους περιπέτειες, θα ακολουθήσουν πάντος άλλα 2 επεισόδια για οσους ενδιαφέρονται.......

 

[KIKI]

Περιμενω και τα άλλα επεισόδια ...
Τελικά τωρα με ιντερνετ , κρατησεις καταλυματων απο πριν που ξερεις και πόσα τμ ειναι το δωμάτιο και τι στρωμα εχει το κρεβατι χάνει πολυ απο τη πλάκα που ειχε παλιά . Τότε οτι ξεραμε ηταν οντως απο εγκυκλοπαιδεια και αφηγησεις γνωστων και οταν φταναμε στις πολεις πληροφοριες απο τα γραφεια τουρισμου τι αξιζει να δουμε .
Ειχε ταλαιπωρία αλλά μου αρεσε . Ακομα και τωρα αποφευγω να ξερω παρα πολλα για τα μερη που παω γιατι φτανοντας εκει ειναι σαν να τα γνωρίζω και ετσι χανεται η μαγεία .
Το άλλο καλό ηταν οτι εκεινα τα χρόνια δεν υπηρχε μαζικος τουρισμος και μπαιναμε αμεσως χωρις ουρές στα αξιοθεατα .

 

[connosp]

Η Ταραγκόνα ήταν μια παραλιακή πόλη σχετικά κοντά, βρήκαμε το hostel και πήγαμε για μπάνιο στην θάλασσα με έναν αμερικάνο που συναντήσαμε στο hostel. To απόγευμα επιστρέψαμε και πήγαμε για να πλύνουμε τα ρούχα μας, αυτό ήταν….ο Ρ. που είχε αφήσει τα χρήματα είχαν κάνει φτερά. Τι να ζητήσεις ευθύνες και από ποιον, που κοιμόμασταν σε ένα θάλαμο μαζί με άλλους 15-20. Ο Ρ. ήταν αρκετά απρόσεκτος σε πολλά θέματα….Συνεχίσαμε την επόμενη μέρα για Βαρκελώνη, βρήκαμε κρεβάτια στο όμορφο hostel και πολύ καλή παρέα( γερμανίδες, ολλάδέζες, αμερικάνες ότι θέλεις) και έναν αργεντινό( αυτόν θυμηθείτε τον στο τέλος) Περάσαμε πάρα πολύ ωραία και φτηνά, η Ισπανία ήταν το 1984 πιο φτηνή και από την Ελλάδα. Σαγράδα φαμίλια, λα ράμπλας ωραία πράγματα είδαμε, βγαίναμε μεγάλη παρέα έξω. Κάποιος από την παρέα μας είπε για την Ανδόρα και αποφασίσαμε να πάμε να την δούμε από κοντά. Το ταξίδι το κάναμε μέχρι ενός σημείου με το τρένο (δεν θυμάμαι τον σταθμό)διανυκτερεύσαμε έξω από τον σταθμό, αλλά εκείνο που θυμάμαι είναι το κρύο γιατί ήταν πάνω στα Πυρηναία 2000 υψόμετρο???? Μηδενικές θερμοκρασίες εκεί κατάλαβα ότι το sleeping bag ήταν «τσιγαρόχαρτο» φόρεσα μέχρι και τα παπούτσια μου και τουρτουρίζαμε σαν κομπρεσέρ, ήπιαμε ένα ουζάκι και ένα κονιάκ που τα κρατούσαμε για τέτοια περίπτωση. Την επόμενη μείναμε σε ένα ξενώνα, γυρίσαμε την πόλη και με πολύ λίγα λεφτά κινήσαμε για Μασσαλία. Τώρα ξεκινούσαν τα δύσκολα, μοιράσαμε τα λίγα δολάρια ο Ρ. πήρε τον δρόμο για Ελλάδα και εγώ για την Νίκαια πολύ περίεργα συναισθήματα, από εκείνη την στιγμή ξεκίνησα την επαιτεία σε κάθε τρένο που ανέβαινα γυρνούσα όλο τρένο πλησιάζοντας τους αμερικάνους και τους ζητούσα 1-2 δολάρια( please help me, I ΄m hungry , no money, give me 1-2 dollars)το σχέδιο έπιανε και μάζευα δολάρια, ειδικά οι αμερικάνοι ήταν όλοι φορτωμένοι χρήμα, το 1 δολάριο ήταν τίποτα γι΄αυτούς. Τότε πρωτοέβαλα και την σημαία της Ελλάδας στο σακίδιο μου. Έφτασα βραδάκι βγήκα στον σταθμό όπου είχα μια περίεργη συνάντηση, ένας μεσήλικας με πλησίασε και με έκανε διάφορες ερωτήσεις ( από πού είμαι, πόσων χρονών κτλ) στην αρχή δεν κατάλαβα και του απαντούσα λόγω μοναξιάς. Ήμουν-είμαι αρκετά ψηλός 1.89μ και γυμνασμένος (στίβο-μπάσκετ) να μην πολυλογώ άρχισε να με κάνει προτάσεις του τύπου, «έλα στο σπίτι μου να σε φιλοξενήσω, πάμε βόλτα με το αυτοκίνητο μου», τότε κατάλαβα με τι είχα να κάνω, μέχρι χρήματα μου πρόσφερε, τον απέφευγα μέχρι και στην τουαλέτα με ακολούθησε αυτό επί 2-3 ώρες, μέχρι που κατάλαβε ότι δεν ενδίδω και έφυγε(ουφ!!!!) Κοιμήθηκα( τρόπος του λέγειν) γιατί και εκεί ήρθαν οι αστυνομικοί τα μεσάνυχτα με γλόμπς και μας πέταξαν έξω όλους, μαζί με άλλους ξένους πήγαμε σε ένα πάρκο και ξημερώσαμε….. Η ταλαιπωρία και η κούραση με οδήγησε στο hostel, πήγα έκανα μπάνιο και κοιμήθηκα, βγήκα βόλτα το μόνο που θυμάμαι είναι η τεράστια παραλία οι φοίνικες και ο πλούτος και εμένα να τρώω μόνο ψωμί γιατί όλα τα λεφτά πήγαν στο hostel. Έφυγα την άλλη μέρα για Μονακό έπαθα ΣΟΚ από την πολυτέλεια, γιοτ, λιμουζίνες, τεράστια κτίρια, καζίνα τα έχασα στην κυριολεξία. Καθώς περπατούσα στην μαρίνα χαζεύοντας τα κότερα είδα αρκετά κέρματα στον βυθό!!!!!!Τα νερά ήταν πολύ καθαρά. Δεν ξέρω τι με έπιασε, παρατάω το σακίδιο, ξεντύνομαι, φορούσα μαγιό και βουτάω και προσπαθώ να πιάσω μερικά, ήταν 2-3 μέτρα βαθιά. Οι άνθρωποι που ήταν στα κότερα έκαναν χάζι με εμένα και πετούσαν κι άλλα, σε λίγο άκουσα σφυρίγματα και έφτασε ένα πλοιάριο μάλλον του Λιμενικού, οι δυο μου χούφτες ήταν γεμάτες κέρματα, αναγκάστηκα και άφησα μερικά, με πέταξαν ένα σωσίβιο και με ανέβασαν πάνω, άρχισαν να απομακρύνονται, έβαλα τις φωνές γιατί το σακίδιο μου ήταν στην ξηρά, ευτυχώς γύρισαν το πήραν, με οδήγησαν σε ένα Σταθμό Λιμενικό. Στα αγγλικά τους εξήγησα ότι δεν είχα χρήματα, γι΄αυτό το έκανα (I΄not ΟNASSIS, γέλασαν μέχρι δακρύων). Έδειχναν απορημένοι το πώς ταξιδεύω χωρίς χρήματα, με ρώτησαν αν θέλω να ειδοποιήσουν το προξενείο, αρνήθηκα γιατί φοβήθηκα. Φεύγοντας με έδωσαν σε μια σακούλα με κάτι σαν γλυκό το οποίο το κατάπια με μιας. Το βράδυ στο σταθμό αναχωρώ για Μιλάνο, πανικός στο τρένο, δεν υπήρχε ούτε πιθαμή κενή(τέλη Αυγούστου) ο ένας πάνω στον άλλο, έπιασα συζήτηση με μια ιταλίδα, με πρόσφερε και ένα gelato(παγωτό), είχε επισκεφτεί και ελληνικά νησιά, κατέβηκε στην Γένουα, συνέχισα μόνος για Μιλάνο. Στο Μιλάνο πήγα κατευθείαν στο hostel λόγω κούρασης και εξάντλησης που δυστυχώς ήταν και αυτό γεμάτο. Αλλαγή σχεδίου σταθμός και αναχώρηση για Ζυρίχη. Επαιτεία και ύπνος στο τρένο. Φτάνοντας, χάρτες και στο hostel. Η ασιτία αρχίζει να με ζαλίζει. Το hostel μοντέρνο και μεγάλο, αλλά η τιμή 5-6 φορές πάνω(φωτιά) απ΄ότι η Ισπανία, τι να κάνω όμως έδωσα σχεδόν όλα τα χρήματα μου, με έμειναν διάφορα κέρματα ψιλά(πετσέτες,φράνκα).( Τέλος 2 Μέρος)

s

 

[travelbreak]

Η Ταραγκόνα ήταν μια παραλιακή πόλη σχετικά κοντά, βρήκαμε το hostel και πήγαμε για μπάνιο στην θάλασσα με έναν αμερικάνο που συναντήσαμε στο hostel. To απόγευμα επιστρέψαμε και πήγαμε για να πλύνουμε τα ρούχα μας, αυτό ήταν….ο Ρ. που είχε αφήσει τα χρήματα είχαν κάνει φτερά. Τι να ζητήσεις ευθύνες και από ποιον, που κοιμόμασταν σε ένα θάλαμο μαζί με άλλους 15-20. Ο Ρ. ήταν αρκετά απρόσεκτος σε πολλά θέματα….Συνεχίσαμε την επόμενη μέρα για Βαρκελώνη, βρήκαμε κρεβάτια στο όμορφο hostel και πολύ καλή παρέα( γερμανίδες, ολλάδέζες, αμερικάνες ότι θέλεις) και έναν αργεντινό( αυτόν θυμηθείτε τον στο τέλος) Περάσαμε πάρα πολύ ωραία και φτηνά, η Ισπανία ήταν το 1984 πιο φτηνή και από την Ελλάδα. Σαγράδα φαμίλια, λα ράμπλας ωραία πράγματα είδαμε, βγαίναμε μεγάλη παρέα έξω. Κάποιος από την παρέα μας είπε για την Ανδόρα και αποφασίσαμε να πάμε να την δούμε από κοντά. Το ταξίδι το κάναμε μέχρι ενός σημείου με το τρένο (δεν θυμάμαι τον σταθμό)διανυκτερεύσαμε έξω από τον σταθμό, αλλά εκείνο που θυμάμαι είναι το κρύο γιατί ήταν πάνω στα Πυρηναία 2000 υψόμετρο???? Μηδενικές θερμοκρασίες εκεί κατάλαβα ότι το sleeping bag ήταν «τσιγαρόχαρτο» φόρεσα μέχρι και τα παπούτσια μου και τουρτουρίζαμε σαν κομπρεσέρ, ήπιαμε ένα ουζάκι και ένα κονιάκ που τα κρατούσαμε για τέτοια περίπτωση. Την επόμενη μείναμε σε ένα ξενώνα, γυρίσαμε την πόλη και με πολύ λίγα λεφτά κινήσαμε για Μασσαλία. Τώρα ξεκινούσαν τα δύσκολα, μοιράσαμε τα λίγα δολάρια ο Ρ. πήρε τον δρόμο για Ελλάδα και εγώ για την Νίκαια πολύ περίεργα συναισθήματα, από εκείνη την στιγμή ξεκίνησα την επαιτεία σε κάθε τρένο που ανέβαινα γυρνούσα όλο τρένο πλησιάζοντας τους αμερικάνους και τους ζητούσα 1-2 δολάρια( please help me, I ΄m hungry , no money, give me 1-2 dollars)το σχέδιο έπιανε και μάζευα δολάρια, ειδικά οι αμερικάνοι ήταν όλοι φορτωμένοι χρήμα, το 1 δολάριο ήταν τίποτα γι΄αυτούς. Τότε πρωτοέβαλα και την σημαία της Ελλάδας στο σακίδιο μου. Έφτασα βραδάκι βγήκα στον σταθμό όπου είχα μια περίεργη συνάντηση, ένας μεσήλικας με πλησίασε και με έκανε διάφορες ερωτήσεις ( από πού είμαι, πόσων χρονών κτλ) στην αρχή δεν κατάλαβα και του απαντούσα λόγω μοναξιάς. Ήμουν-είμαι αρκετά ψηλός 1.89μ και γυμνασμένος (στίβο-μπάσκετ) να μην πολυλογώ άρχισε να με κάνει προτάσεις του τύπου, «έλα στο σπίτι μου να σε φιλοξενήσω, πάμε βόλτα με το αυτοκίνητο μου», τότε κατάλαβα με τι είχα να κάνω, μέχρι χρήματα μου πρόσφερε, τον απέφευγα μέχρι και στην τουαλέτα με ακολούθησε αυτό επί 2-3 ώρες, μέχρι που κατάλαβε ότι δεν ενδίδω και έφυγε(ουφ!!!!) Κοιμήθηκα( τρόπος του λέγειν) γιατί και εκεί ήρθαν οι αστυνομικοί τα μεσάνυχτα με γλόμπς και μας πέταξαν έξω όλους, μαζί με άλλους ξένους πήγαμε σε ένα πάρκο και ξημερώσαμε….. Η ταλαιπωρία και η κούραση με οδήγησε στο hostel, πήγα έκανα μπάνιο και κοιμήθηκα, βγήκα βόλτα το μόνο που θυμάμαι είναι η τεράστια παραλία οι φοίνικες και ο πλούτος και εμένα να τρώω μόνο ψωμί γιατί όλα τα λεφτά πήγαν στο hostel. Έφυγα την άλλη μέρα για Μονακό έπαθα ΣΟΚ από την πολυτέλεια, γιοτ, λιμουζίνες, τεράστια κτίρια, καζίνα τα έχασα στην κυριολεξία. Καθώς περπατούσα στην μαρίνα χαζεύοντας τα κότερα είδα αρκετά κέρματα στον βυθό!!!!!!Τα νερά ήταν πολύ καθαρά. Δεν ξέρω τι με έπιασε, παρατάω το σακίδιο, ξεντύνομαι, φορούσα μαγιό και βουτάω και προσπαθώ να πιάσω μερικά, ήταν 2-3 μέτρα βαθιά. Οι άνθρωποι που ήταν στα κότερα έκαναν χάζι με εμένα και πετούσαν κι άλλα, σε λίγο άκουσα σφυρίγματα και έφτασε ένα πλοιάριο μάλλον του Λιμενικού, οι δυο μου χούφτες ήταν γεμάτες κέρματα, αναγκάστηκα και άφησα μερικά, με πέταξαν ένα σωσίβιο και με ανέβασαν πάνω, άρχισαν να απομακρύνονται, έβαλα τις φωνές γιατί το σακίδιο μου ήταν στην ξηρά, ευτυχώς γύρισαν το πήραν, με οδήγησαν σε ένα Σταθμό Λιμενικό. Στα αγγλικά τους εξήγησα ότι δεν είχα χρήματα, γι΄αυτό το έκανα (I΄not ΟNASSIS, γέλασαν μέχρι δακρύων). Έδειχναν απορημένοι το πώς ταξιδεύω χωρίς χρήματα, με ρώτησαν αν θέλω να ειδοποιήσουν το προξενείο, αρνήθηκα γιατί φοβήθηκα. Φεύγοντας με έδωσαν σε μια σακούλα με κάτι σαν γλυκό το οποίο το κατάπια με μιας. Το βράδυ στο σταθμό αναχωρώ για Μιλάνο, πανικός στο τρένο, δεν υπήρχε ούτε πιθαμή κενή(τέλη Αυγούστου) ο ένας πάνω στον άλλο, έπιασα συζήτηση με μια ιταλίδα, με πρόσφερε και ένα gelato(παγωτό), είχε επισκεφτεί και ελληνικά νησιά, κατέβηκε στην Γένουα, συνέχισα μόνος για Μιλάνο. Στο Μιλάνο πήγα κατευθείαν στο hostel λόγω κούρασης και εξάντλησης που δυστυχώς ήταν και αυτό γεμάτο. Αλλαγή σχεδίου σταθμός και αναχώρηση για Ζυρίχη. Επαιτεία και ύπνος στο τρένο. Φτάνοντας, χάρτες και στο hostel. Η ασιτία αρχίζει να με ζαλίζει. Το hostel μοντέρνο και μεγάλο, αλλά η τιμή 5-6 φορές πάνω(φωτιά) απ΄ότι η Ισπανία, τι να κάνω όμως έδωσα σχεδόν όλα τα χρήματα μου, με έμειναν διάφορα κέρματα ψιλά(πετσέτες,φράνκα).( Τέλος 2 Μέρος)

s

Φίλε, πέρασες πολύ ζόρικα! Θα έπαιρνα το τρένο για Ελλάδα και η Ευρώπη εκεί θα έμενε, δε θα έφευγε.

 

[connosp]

Φίλε, πέρασες πολύ ζόρικα! Θα έπαιρνα το τρένο για Ελλάδα και η Ευρώπη εκεί θα έμενε, δε θα έφευγε.

Να σου πω, όσο το σκέφτομαι τι έχω περάσει, με πιάνει τρέλα, αλλά η ζωή δεν είναι μια τρέλα...στέλνω και την συνέχεια εκεί να δεις....

 

[connosp]

Ξεκουράζομαι και κατεβαίνω κάτω στην ρεσεψιόν όπου ακούω ελληνικά (τρελάθηκα) ένα γκρουπ πρόσκοποι με λεωφορείο, τους ζητάω να με πάρουν μαζί τους στην πόλη, δέχονται . Μπαίνω και εγώ μαζί τους και ξεκινάμε στην διαδρομή στην συζήτηση δεν ξέρω τι κατάλαβαν (μάλλον για περιθωριακό τύπο με πέρασαν) και οι μεγαλύτεροι, λένε στον οδηγό να με κατεβάσει κάτω, τους παρακαλάω, τίποτα. Βρέθηκα στην Ζυρίχη στη μέση του πουθενά. Ήταν η χειρότερη στιγμή μου στο ταξίδι, με έπιασαν τα κλάματα, με τα λίγα ψιλά προσπάθησα να πάρω τηλέφωνο στην Ελλάδα(δεν γνώριζα ότι ήθελε κωδικό 0030)κάθισα σαν χαμένος δεν ξέρω και εγώ πόσο. Βλέπω ένα περιπολικό το σταματάω και λέω στους αστυνομικούς ότι χάθηκα, με βάζουν στο περιπολικό και πάμε σε ένα αστυνομικό τμήμα, τους εξηγώ ότι δεν ήξερα που είναι το hostel , ότι πεινάω και δεν έχω καθόλου χρήματα. Στον τοίχο υπήρχε ένας μεγάλος χάρτης της Ζυρίχης, με έδειξαν 4 σημεία που υπήρχαν hostel αναγνώρισα αυτόν που έμεινα, με έβαλαν στο περιπολικό και με πήγαν ακριβώς μπροστά, πριν βγω, με έδωσαν 2 χαρτονομίσματα 5 και 10 φράνκα Ελβετίας, τους χιλιοευχαρίστησα και έτρεξα στο πρώτο μαγαζί τροφίμων. Αγόρασα ένα ψωμί, ένα σαλάμι και μια σοκολάτα. Τα 10 τα έβαλα στην κάλτσα μου( το κρατάω ακόμα σαν ενθύμιο). Την επόμενη ξεκινάω για Ίνσμπρουκ. Στο τρένο γνώρισα έναν δανό που σκόπευε να κάνει τον γύρο του κόσμου σε 2 χρόνια, μάλιστα με ρωτούσε που μπορεί να δουλέψει σε χωράφια, του είπα για ελιές και για πορτοκάλια στην Πελοπόννησο και Κρήτη. Μάζεψα και 15-20 δολάρια, οι αμερικάνοι αποδείχτηκαν οι σωτήρες μου. Με άλλη ψυχολογία πήγα στο hostel, η πόλη απ΄την πρώτη στιγμή με άρεσε πολύ. Πράσινο, ποδηλατοδρόμοι, ευγενικοί πολίτες, καθαριότητα τι να πω ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ. Μέχρι τελεφερίκ πήρα και είδα την πόλη από ψηλά. Έχω τις καλύτερες εντυπώσεις έμεινα 2 ημέρες. Επόμενος σταθμός Βερόνα, στο δρόμο για το hostel πέτυχα μια festa Γιορτή υπαίθρια με δωρεάν pizza e vino. Έφαγα και ήπια δεν ξέρω πόσο, ξύπνησα την επόμενη μέρα μέσα σε έναν κήπο!!!!!!!!!!!δεν θυμόμουν τίποτα!!!!!! Πήγα στο hostel, οι ιταλοί με υποδέχτηκαν θερμά τους είπα ότι κοιμήθηκα σε έναν κήπο(giardino) γελούσαν με τα χάλια μου. Πήγα όμως και στην αρένα της Βερόνας, το βράδυ που ξάπλωσα πήρα την απόφαση να επιστρέψω στην Ελλάδα, δεν πήγαινε άλλο. Το σακίδιο μου φαινόταν ασήκωτο και φοβόμουν μήπως λιποθυμήσω. Φτάνω Βενετία και κοιτάω δρομολόγια είχε το βράδυ, βγαίνω έξω και ακούω να με φωνάζουν στα ελληνικά. ΄Ηταν 2 έλληνες ξαπλωμένοι, με ζητάνε λεφτά, παιδιά τους λέω ούτε για ψωμί( στα ίδια χάλια σκέφτηκα.) Η αλήθεια είναι ότι είχα γύρω στα 10 δολάρια και τα 10 φράνκα, έφυγα, πήγα πιο μακριά και ξάπλωσα. Οι ώρες φάνταζαν ατέλειωτες ώσπου ένας ήρθε ξαφνικά και με αγκάλιασε ήταν ο Χουαν ο αργεντινός που είχα συναντήσει στην Βαρκελώνη. Μιλήσαμε αρκετή ώρα, για τα ταξίδια-περιπέτειες μας. Πήγε με έφερε φαγητό και χυμούς, δεν υπήρχε περίπτωση να με αφήσει να φύγω. Με δικά του χρήματα πήραμε ένα βαπορέτο και πήγαμε σε ένα νησάκι που ήταν το hostel. Περάσαμε καταπληκτικά, ήπιαμε μέχρι και καφέ στην πλατεία του Α. Μάρκου. Τον πρότινα να έρθει στην Ελλάδα να τον φιλοξενήσω, ήταν φοιτητής όμως και θα πετούσε από Βενετία για Μαδρίτη και από εκεί για Μπουένος Άιρες( να΄ναι καλά). Φιληθήκαμε-χαιρετηθήκαμε με έδωσε και κάτι δολάρια και επέστρεψα Ελλάδα.( Για κάποια χρόνια είχαμε αλληλογραφία, μετά τέλος). Έφτασα στην Σαλόνικα μετά από ένα ταξίδι πολύωρο, είχαμε την τύχη να χαλάσει το τρένο μέσα στην Γιουγκοσλαβία. Με το που βγαίνω από τον σταθμό πήγα στα απέναντι μπουγασταστίδικα( όσοι είναι από Σαλονίκη ξέρουν) έφαγα 3 μερίδες, ξαναγύρισα στο σταθμό περίμενα το τρένο γιατί ήμουν από επαρχία. Εξάντλησα και τις 31 ημέρες. ΤΕΛΟΣ

Ο πατέρας μου μόλις με είδε με λέει «σαν τον Άγιο Ουνούφριο κατάντησες» είχα χάσει 7 κιλά.

 

[travelbreak]

Ξεκουράζομαι και κατεβαίνω κάτω στην ρεσεψιόν όπου ακούω ελληνικά (τρελάθηκα) ένα γκρουπ πρόσκοποι με λεωφορείο, τους ζητάω να με πάρουν μαζί τους στην πόλη, δέχονται . Μπαίνω και εγώ μαζί τους και ξεκινάμε στην διαδρομή στην συζήτηση δεν ξέρω τι κατάλαβαν (μάλλον για περιθωριακό τύπο με πέρασαν) και οι μεγαλύτεροι, λένε στον οδηγό να με κατεβάσει κάτω, τους παρακαλάω, τίποτα. Βρέθηκα στην Ζυρίχη στη μέση του πουθενά. Ήταν η χειρότερη στιγμή μου στο ταξίδι, με έπιασαν τα κλάματα, με τα λίγα ψιλά προσπάθησα να πάρω τηλέφωνο στην Ελλάδα(δεν γνώριζα ότι ήθελε κωδικό 0030)κάθισα σαν χαμένος δεν ξέρω και εγώ πόσο. Βλέπω ένα περιπολικό το σταματάω και λέω στους αστυνομικούς ότι χάθηκα, με βάζουν στο περιπολικό και πάμε σε ένα αστυνομικό τμήμα, τους εξηγώ ότι δεν ήξερα που είναι το hostel , ότι πεινάω και δεν έχω καθόλου χρήματα. Στον τοίχο υπήρχε ένας μεγάλος χάρτης της Ζυρίχης, με έδειξαν 4 σημεία που υπήρχαν hostel αναγνώρισα αυτόν που έμεινα, με έβαλαν στο περιπολικό και με πήγαν ακριβώς μπροστά, πριν βγω, με έδωσαν 2 χαρτονομίσματα 5 και 10 φράνκα Ελβετίας, τους χιλιοευχαρίστησα και έτρεξα στο πρώτο μαγαζί τροφίμων. Αγόρασα ένα ψωμί, ένα σαλάμι και μια σοκολάτα. Τα 10 τα έβαλα στην κάλτσα μου( το κρατάω ακόμα σαν ενθύμιο). Την επόμενη ξεκινάω για Ίνσμπρουκ. Στο τρένο γνώρισα έναν δανό που σκόπευε να κάνει τον γύρο του κόσμου σε 2 χρόνια, μάλιστα με ρωτούσε που μπορεί να δουλέψει σε χωράφια, του είπα για ελιές και για πορτοκάλια στην Πελοπόννησο και Κρήτη. Μάζεψα και 15-20 δολάρια, οι αμερικάνοι αποδείχτηκαν οι σωτήρες μου. Με άλλη ψυχολογία πήγα στο hostel, η πόλη απ΄την πρώτη στιγμή με άρεσε πολύ. Πράσινο, ποδηλατοδρόμοι, ευγενικοί πολίτες, καθαριότητα τι να πω ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ. Μέχρι τελεφερίκ πήρα και είδα την πόλη από ψηλά. Έχω τις καλύτερες εντυπώσεις έμεινα 2 ημέρες. Επόμενος σταθμός Βερόνα, στο δρόμο για το hostel πέτυχα μια festa Γιορτή υπαίθρια με δωρεάν pizza e vino. Έφαγα και ήπια δεν ξέρω πόσο, ξύπνησα την επόμενη μέρα μέσα σε έναν κήπο!!!!!!!!!!!δεν θυμόμουν τίποτα!!!!!! Πήγα στο hostel, οι ιταλοί με υποδέχτηκαν θερμά τους είπα ότι κοιμήθηκα σε έναν κήπο(giardino) γελούσαν με τα χάλια μου. Πήγα όμως και στην αρένα της Βερόνας, το βράδυ που ξάπλωσα πήρα την απόφαση να επιστρέψω στην Ελλάδα, δεν πήγαινε άλλο. Το σακίδιο μου φαινόταν ασήκωτο και φοβόμουν μήπως λιποθυμήσω. Φτάνω Βενετία και κοιτάω δρομολόγια είχε το βράδυ, βγαίνω έξω και ακούω να με φωνάζουν στα ελληνικά. ΄Ηταν 2 έλληνες ξαπλωμένοι, με ζητάνε λεφτά, παιδιά τους λέω ούτε για ψωμί( στα ίδια χάλια σκέφτηκα.) Η αλήθεια είναι ότι είχα γύρω στα 10 δολάρια και τα 10 φράνκα, έφυγα, πήγα πιο μακριά και ξάπλωσα. Οι ώρες φάνταζαν ατέλειωτες ώσπου ένας ήρθε ξαφνικά και με αγκάλιασε ήταν ο Χουαν ο αργεντινός που είχα συναντήσει στην Βαρκελώνη. Μιλήσαμε αρκετή ώρα, για τα ταξίδια-περιπέτειες μας. Πήγε με έφερε φαγητό και χυμούς, δεν υπήρχε περίπτωση να με αφήσει να φύγω. Με δικά του χρήματα πήραμε ένα βαπορέτο και πήγαμε σε ένα νησάκι που ήταν το hostel. Περάσαμε καταπληκτικά, ήπιαμε μέχρι και καφέ στην πλατεία του Α. Μάρκου. Τον πρότινα να έρθει στην Ελλάδα να τον φιλοξενήσω, ήταν φοιτητής όμως και θα πετούσε από Βενετία για Μαδρίτη και από εκεί για Μπουένος Άιρες( να΄ναι καλά). Φιληθήκαμε-χαιρετηθήκαμε με έδωσε και κάτι δολάρια και επέστρεψα Ελλάδα.( Για κάποια χρόνια είχαμε αλληλογραφία, μετά τέλος). Έφτασα στην Σαλόνικα μετά από ένα ταξίδι πολύωρο, είχαμε την τύχη να χαλάσει το τρένο μέσα στην Γιουγκοσλαβία. Με το που βγαίνω από τον σταθμό πήγα στα απέναντι μπουγασταστίδικα( όσοι είναι από Σαλονίκη ξέρουν) έφαγα 3 μερίδες, ξαναγύρισα στο σταθμό περίμενα το τρένο γιατί ήμουν από επαρχία. Εξάντλησα και τις 31 ημέρες. ΤΕΛΟΣ

Ο πατέρας μου μόλις με είδε με λέει «σαν τον Άγιο Ουνούφριο κατάντησες» είχα χάσει 7 κιλά.

Ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας την ιστορία σου. Σκέφτομαι καμιά φορά ότι αυτά που ζήσαμε αν γινόταν ταινία θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον. Βέβαια εσύ ταλαιπωρήθηκες πολύ σε σχέση με μας.
Δεν πιστεύω να ξανάκανες Inter-rail με αυτό τον τρόπο. Αν και πιστεύω ότι η ατυχία ήταν το κλέψιμο των χρημάτων που σας συνέβη.

 

[connosp]

Ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας την ιστορία σου. Σκέφτομαι καμιά φορά ότι αυτά που ζήσαμε αν γινόταν ταινία θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον. Βέβαια εσύ ταλαιπωρήθηκες πολύ σε σχέση με μας.
Δεν πιστεύω να ξανάκανες Inter-rail με αυτό τον τρόπο. Αν και πιστεύω ότι η ατυχία ήταν το κλέψιμο των χρημάτων που σας συνέβη.

Στα 19 δεν έχεις και πολύ μυαλό, παρά τρέλα. Τα λεφτά ήταν σίγουρα πολύ λίγα, δεδομένο δεν γνωρίζαμε και το κόστος στα άλλα κράτη. Πάντος αν είχα την οικονομική δυνατότητα εκείνη την εποχή, ίσως να το ξανάκανα. Τώρα αν ο γιος μου αν με ζητούσε να κάνει τέτοιο ταξίδι θα του το αρνιόμουνα, θέλω να πιστεύω οτι τα σημερινά παιδιά είναι ΑΨΗΤΑ. Έχω ακόμα δολάρια και τα 10 ελβετικά φράνκα όπως επίσης και την κάρτα των hostel και το interrail ενθύμια....μιας άλλης εποχής.

 

[kabamarou]

connosp η δική σου ιστορία θα μπορούσε να γίνει άνετα ταινία. Είναι οι σημερινοί νέοι λίγο φλώροι και δεν γίνονται πια τέτοια πράγματα; Υπάρχει πιο πολύ φόβος από παλιότερα λόγω αυξημένης εγκληματικότητας και είναι αυτό που φρενάρει τέτοιες καταστάσεις; Δεν ξέρω. Πάντως προσπαθούσα να βρω άτομα για να πάμε για αυθημερόν στην Ρώμη να ξενυχτήσουμε στους δρόμους και να φύγουμε με το πρωινό το αεροπλάνο και δυσκολεύτηκα πολύ. Η φάση είναι ότι νόμιζα ότι έκανα κάτι και εγώ που έκανα αυτό το πράγμα και τώρα διαβάζω τις ιστορίες σας και έχω πάθει πλάκα

 

[connosp]

Γυρνώντας πίσω, δεν θα άλλαζα τίποτα. Να σκεφτείτε πόσα άλλα συμβάντα με συνέβησαν, παραλίγο να πνιγούμε στην Ταραγκόνα και οι 2 από χαζομάρα μας, στο στριμωξίδι στο τρένο για Μιλάνο έχασα το ένα μου αθλητικό, κτλ. Τα μόνα πράγματα που αγόρασα ήταν ένα σύνολο της Barca για τον αδερφό μου τον μεγάλο και μια μπλούζα της Μονακό για τον μικρό, για μένα έμειναν οι αναμνήσεις!!!!!!!!!!