evaT
Member
- Μηνύματα
- 2.195
- Likes
- 19.127
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Χιροσίμα Αγάπη μου
Δανείζομαι τον τίτλο από την υπέροχη ομώνυμη ταινία του Αλέν Ρενέ και τώρα που το σκέφτομαι είναι μια καλή ευκαιρία να την ξαναδώ.
Ευδιάθετοι και έμπειροι πια στις μετακινήσεις με τα τρένα, πήραμε ξανά το Shinkansen, σε μιάμιση ωρίτσα κατεβαίναμε στο σταθμό της Χιροσίμα, οι περισσότεροι έρχονται από Κιότο ή Οσάκα για ημερήσια εδώ. Ωστόσο εμείς θα μέναμε δύο βράδια κι επειδή οι τιμές δεν είχαν καμία σχέση με τις προηγούμενες πόλεις, είχα κλείσει δύο ολόκληρα διαμερίσματα, ο καθένας μας θα είχε από μία διπλή κρεβατάρα για την πάρτη του, θα το κάψουμε κυρ Στέφανε.
Αφήσαμε τις βαλίτσες σπίτι και πήραμε το δρόμο για να δούμε τι άλλο; το πάρκο της Ειρήνης, και το Μουσείο της Ατομικής βόμβας, ο Κυριάκος ήταν ήδη εκεί από νωρίτερα, μας προειδοποιούσε για το πλήθος κόσμου, το χασομερήσαμε λίγο να φύγουν τα σχολεία, τελικά είχε ακόμη πολλά παιδάκια όταν φτάσαμε, τουλάχιστον αποφύγαμε τις ουρές.
Στο μεταξύ είμαστε στο νότο πια και το μεσημέρι ο ήλιος ζεματάει λες και έχουμε Μάη κι όχι Νοέμβρη μήνα.
Αυτό είναι το Dome, το μόνο κτίριο διατηρείται από την έκρηξη μέσα στο Πάρκο μνήμης για να θυμίζει την καταστροφή
Η αίσθηση όταν βρίσκεσαι σε τέτοια μνημεία είναι καταρχάς μια παγωμάρα.
Περπατήσαμε το μεγάλο πάρκο με τα διάσπαρτα μνημεία.
Mπήκαμε στο μουσείο.
Πρώτα από όλα το ρολόι με την ημερομηνία και ώρα της καταστροφής.
Το αεροσκάφος Enola Gay, έριξε την πρώτη ατομική βόμβα στον κόσμο στη Χιροσίμα το 1945.
Η βόμβα εξερράγη στον αέρα, 600 μέτρα πάνω από την πόλη και έσπειρε τον όλεθρο. Όλες οι υποδομές της πόλη καταστράφηκαν, η βοήθεια άργησε πολύ, ενώ οι διασωθέντες ήδη έλιωναν μέρα με τη μέρα από τα τραύματα και τις ανοιχτές πληγές στο σώμα τους.
Η ραδιενεργή βροχή που ακολούθησε τους αποτελείωσε, οι άνθρωποι διψασμένοι κατάπιναν τις σταγόνες της μαύρης βροχής που έπεσε ανίδεοι για τα καταστροφικά αποτελέσματα.
Ξεκινάς με μια προβολή, την αναπαράσταση της έκρηξης που είναι γροθιά στο στομάχι.
- YouTube
και όσο προχωράς βλέπεις φωτογραφίες της πόλης μετά την έκρηξη.
ενδύματα που περισώθηκαν
εδώ βλέπουμε τη σκιά ενός κακομοίρη που περίμενε στα σκαλιά μιας τράπεζας να ανοίξει-στο σημείο 0 της έκρηξης και απλά εξαυλώθηκε! έμεινε μόνο η σκιά του στα σκαλιά, πόσο τρομαχτικό.
Υπήρχαν πολλές επιγραφές και ιστορίες για το πως επιλέχθηκε η περιοχή και τη σκοπιμότητα αλλά δεν θα γράψω άλλα, η κατήφεια ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων και όπως έχω ξαναγράψει αλλού, η ανθρωπότητα δεν έχει μάθει από τα λάθη της, ο πλανήτης βιώνει ξανά και ξανά τον όλεθρο του πολέμου σε ένα σωρό περιοχές και δεν ξέρω αν θα καταλήξουμε σε μια ολοκληρωτική καταστροφή και τον οριστικό αφανισμό του ανθρώπινου είδους μαζί με τη βλακεία του, εκτός
αν ο πλανήτης αποφασίσει να μας ξεφορτωθεί νωρίτερα από μόνος του.
Μετά από αυτό το αισιόδοξο μήνυμα, προχωράω με το οδοιπορικό της ημέρας...
Κινήσαμε για το κέντρο της πόλης. Αν και μόνο 80 ετών, η Χιροσίμα είναι κ αυτή άλλη μια άσχημη ιαπωνική πόλη με πολύ μπετόν και καθόλου φαντασία (τις στόλισα όλες!).
Υπήρχε μια ολόιδια κλειστή αγορά, εκεί πέτυχα μπροστά μου το Ichiran που είναι διάσημη αλυσίδα Ramen, όπου μπορείς να απολαύσεις τη σούπα σου μονάχος στο κουτί σου, όπως αρέσκονται οι εσωστρεφείς γιαπωνέζοι.
Η αγορά
Να βρε, που κ που ξεφαντώνουν κ αυτοί! Αντροπαρέα μεσημεριανό διάλειμμα από τη δουλειά
Εδώ τρώω τη σούπα μου στο booth μόνη μου, παραδίπλα κάθονται οι υπόλοιποι της παρέας και το διακωμωδούμε. Το Ramen τους πάντως τα έσπαγε.
Μετά το φαγητό οι γυναίκες με τον Αριβάτσο βγήκαμε για shopping therapy.
Σκόπιμα είχαμε αποφασίσει να αφήσουμε πολλά από τα ψώνια για τη Χιροσίμα, ώστε να μη σέρνουμε επιπλέον βάρος σ όλη τη χώρα.
Βρήκαμε το πολυκατάστημα Don Quijote και ξαμολυθήκαμε.
Δείτε το ράφι με τα Kit Kat για μία γεύση μόνο! Είχε ξεχωριστό για κάθε διαφορετική εκδοχή.
Ψώνισα τα υπόλοιπα καλλυντικά που ήθελα και τα σοκολατάκια μου και θα σας τα δείξω μαζεμένα στο τέλος όπως τα παράταξα όταν επέστρεψα σπίτι μου.
Ο Αριβάτσο με βοήθησε με τις βαριές τσάντες (τι παιδί!) και γυρίσαμε για ξεκούραση.
Αργότερα ξαναβγήκαμε τσάρκα για τη νυχτερινή ζωή, η Χιροσίμα έβγαζε μια πιο χαλαρή όψη, δεν σε άγχωνε, δεν ήταν καν τόσο καθαρή, ενώ εκεί που βρεθήκαμε, πολλά από τα μπαράκια έδειχναν ή άραγε ήταν; κάπως ύποπτα...δεν φοβηθήκαμε ακριβώς,η όλη ατμόσφαιρα όμως θύμιζε κακόφημη συνοικία.
Ξετρυπώσαμε ένα εξαιρετικό ταβερνείο σε όροφο, εκεί μας βρήκε ο Κυριάκος, καθίσαμε όλοι μαζί παρέα, φάγαμε κι ήπιαμε τις μπύρες μας, εκείνος ήταν στην αρχή του ταξιδιού του και μεις στο.... παρά πέντε, ανταλλάξαμε τις απόψεις μας που κάπως διέφεραν, αλλά αυτά θα τα πούμε στο τέλος.
'Αλλωστε για την επόμενη είχαμε κατά νου μια από τις ωραιότερες εκδρομές που μπορεί να κάνει κανείς στη χώρα, αυτή στο νησάκι Miyajima.
Κανονίσαμε να ξυπνήσουμε όπως ήθελε το σώμα του καθενός και να συναντηθούμε όλοι μαζί εκεί.
Κυριάκο αν δε το κατάλαβες, χαλαρά έχεις ήδη μπει στην ομάδα μου
Δανείζομαι τον τίτλο από την υπέροχη ομώνυμη ταινία του Αλέν Ρενέ και τώρα που το σκέφτομαι είναι μια καλή ευκαιρία να την ξαναδώ.
Ευδιάθετοι και έμπειροι πια στις μετακινήσεις με τα τρένα, πήραμε ξανά το Shinkansen, σε μιάμιση ωρίτσα κατεβαίναμε στο σταθμό της Χιροσίμα, οι περισσότεροι έρχονται από Κιότο ή Οσάκα για ημερήσια εδώ. Ωστόσο εμείς θα μέναμε δύο βράδια κι επειδή οι τιμές δεν είχαν καμία σχέση με τις προηγούμενες πόλεις, είχα κλείσει δύο ολόκληρα διαμερίσματα, ο καθένας μας θα είχε από μία διπλή κρεβατάρα για την πάρτη του, θα το κάψουμε κυρ Στέφανε.
Αφήσαμε τις βαλίτσες σπίτι και πήραμε το δρόμο για να δούμε τι άλλο; το πάρκο της Ειρήνης, και το Μουσείο της Ατομικής βόμβας, ο Κυριάκος ήταν ήδη εκεί από νωρίτερα, μας προειδοποιούσε για το πλήθος κόσμου, το χασομερήσαμε λίγο να φύγουν τα σχολεία, τελικά είχε ακόμη πολλά παιδάκια όταν φτάσαμε, τουλάχιστον αποφύγαμε τις ουρές.
Στο μεταξύ είμαστε στο νότο πια και το μεσημέρι ο ήλιος ζεματάει λες και έχουμε Μάη κι όχι Νοέμβρη μήνα.
Αυτό είναι το Dome, το μόνο κτίριο διατηρείται από την έκρηξη μέσα στο Πάρκο μνήμης για να θυμίζει την καταστροφή
Η αίσθηση όταν βρίσκεσαι σε τέτοια μνημεία είναι καταρχάς μια παγωμάρα.
Περπατήσαμε το μεγάλο πάρκο με τα διάσπαρτα μνημεία.
Mπήκαμε στο μουσείο.
Πρώτα από όλα το ρολόι με την ημερομηνία και ώρα της καταστροφής.
Το αεροσκάφος Enola Gay, έριξε την πρώτη ατομική βόμβα στον κόσμο στη Χιροσίμα το 1945.
Η βόμβα εξερράγη στον αέρα, 600 μέτρα πάνω από την πόλη και έσπειρε τον όλεθρο. Όλες οι υποδομές της πόλη καταστράφηκαν, η βοήθεια άργησε πολύ, ενώ οι διασωθέντες ήδη έλιωναν μέρα με τη μέρα από τα τραύματα και τις ανοιχτές πληγές στο σώμα τους.
Η ραδιενεργή βροχή που ακολούθησε τους αποτελείωσε, οι άνθρωποι διψασμένοι κατάπιναν τις σταγόνες της μαύρης βροχής που έπεσε ανίδεοι για τα καταστροφικά αποτελέσματα.
Ξεκινάς με μια προβολή, την αναπαράσταση της έκρηξης που είναι γροθιά στο στομάχι.
- YouTube
και όσο προχωράς βλέπεις φωτογραφίες της πόλης μετά την έκρηξη.
ενδύματα που περισώθηκαν
εδώ βλέπουμε τη σκιά ενός κακομοίρη που περίμενε στα σκαλιά μιας τράπεζας να ανοίξει-στο σημείο 0 της έκρηξης και απλά εξαυλώθηκε! έμεινε μόνο η σκιά του στα σκαλιά, πόσο τρομαχτικό.
Υπήρχαν πολλές επιγραφές και ιστορίες για το πως επιλέχθηκε η περιοχή και τη σκοπιμότητα αλλά δεν θα γράψω άλλα, η κατήφεια ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων και όπως έχω ξαναγράψει αλλού, η ανθρωπότητα δεν έχει μάθει από τα λάθη της, ο πλανήτης βιώνει ξανά και ξανά τον όλεθρο του πολέμου σε ένα σωρό περιοχές και δεν ξέρω αν θα καταλήξουμε σε μια ολοκληρωτική καταστροφή και τον οριστικό αφανισμό του ανθρώπινου είδους μαζί με τη βλακεία του, εκτός
αν ο πλανήτης αποφασίσει να μας ξεφορτωθεί νωρίτερα από μόνος του.
Μετά από αυτό το αισιόδοξο μήνυμα, προχωράω με το οδοιπορικό της ημέρας...
Κινήσαμε για το κέντρο της πόλης. Αν και μόνο 80 ετών, η Χιροσίμα είναι κ αυτή άλλη μια άσχημη ιαπωνική πόλη με πολύ μπετόν και καθόλου φαντασία (τις στόλισα όλες!).
Υπήρχε μια ολόιδια κλειστή αγορά, εκεί πέτυχα μπροστά μου το Ichiran που είναι διάσημη αλυσίδα Ramen, όπου μπορείς να απολαύσεις τη σούπα σου μονάχος στο κουτί σου, όπως αρέσκονται οι εσωστρεφείς γιαπωνέζοι.
Η αγορά
Να βρε, που κ που ξεφαντώνουν κ αυτοί! Αντροπαρέα μεσημεριανό διάλειμμα από τη δουλειά
Εδώ τρώω τη σούπα μου στο booth μόνη μου, παραδίπλα κάθονται οι υπόλοιποι της παρέας και το διακωμωδούμε. Το Ramen τους πάντως τα έσπαγε.
Μετά το φαγητό οι γυναίκες με τον Αριβάτσο βγήκαμε για shopping therapy.
Σκόπιμα είχαμε αποφασίσει να αφήσουμε πολλά από τα ψώνια για τη Χιροσίμα, ώστε να μη σέρνουμε επιπλέον βάρος σ όλη τη χώρα.
Βρήκαμε το πολυκατάστημα Don Quijote και ξαμολυθήκαμε.
Δείτε το ράφι με τα Kit Kat για μία γεύση μόνο! Είχε ξεχωριστό για κάθε διαφορετική εκδοχή.
Ψώνισα τα υπόλοιπα καλλυντικά που ήθελα και τα σοκολατάκια μου και θα σας τα δείξω μαζεμένα στο τέλος όπως τα παράταξα όταν επέστρεψα σπίτι μου.
Ο Αριβάτσο με βοήθησε με τις βαριές τσάντες (τι παιδί!) και γυρίσαμε για ξεκούραση.
Αργότερα ξαναβγήκαμε τσάρκα για τη νυχτερινή ζωή, η Χιροσίμα έβγαζε μια πιο χαλαρή όψη, δεν σε άγχωνε, δεν ήταν καν τόσο καθαρή, ενώ εκεί που βρεθήκαμε, πολλά από τα μπαράκια έδειχναν ή άραγε ήταν; κάπως ύποπτα...δεν φοβηθήκαμε ακριβώς,η όλη ατμόσφαιρα όμως θύμιζε κακόφημη συνοικία.
Ξετρυπώσαμε ένα εξαιρετικό ταβερνείο σε όροφο, εκεί μας βρήκε ο Κυριάκος, καθίσαμε όλοι μαζί παρέα, φάγαμε κι ήπιαμε τις μπύρες μας, εκείνος ήταν στην αρχή του ταξιδιού του και μεις στο.... παρά πέντε, ανταλλάξαμε τις απόψεις μας που κάπως διέφεραν, αλλά αυτά θα τα πούμε στο τέλος.
'Αλλωστε για την επόμενη είχαμε κατά νου μια από τις ωραιότερες εκδρομές που μπορεί να κάνει κανείς στη χώρα, αυτή στο νησάκι Miyajima.
Κανονίσαμε να ξυπνήσουμε όπως ήθελε το σώμα του καθενός και να συναντηθούμε όλοι μαζί εκεί.
Κυριάκο αν δε το κατάλαβες, χαλαρά έχεις ήδη μπει στην ομάδα μου
Attachments
Last edited:
