Vito
Member
- Μηνύματα
- 746
- Likes
- 1.019
“ Το αεροπλάνο κάνει βόλτες πάνω από το αεροδρόμιο Sheremetyevo της Μόσχας. Δεν μπορεί να προσγειωθεί λόγω χιονοθύελλας και χιονιού στη πίστα του αεροδρομίου. Τελικά, προσγειωνόμαστε με καθυστέρηση το απόγευμα. Βγαίνω από το αεροπλάνο, κάνω το πρώτο συνάλλαγμα, αγοράζω μία ρώσικη κάρτα SIM για το κινητό μου και κατευθύνομαι στη στάση του λεωφορείου. Σκοπός μου είναι να φτάσω στο σταθμό του τρένου Lenigrasky από όπου θα αγοράσω τα εισιτήρια για όλα τα τρένα που θα χρησιμοποήσω τον υπόλοιπο μήνα (Όπως ήδη έχω αναφέρει, βρήκα τις ώρες των δρομολογίων μέσω internet).
Περιμένω στη στάση του λεωφορείου... Το λεωφορείο δεν έρχεται... Περιμένω... Βάζω τα γάντια... Περιμένω, περιμένω... Βάζω την κουκούλα... Το λεωφορείο δεν έρχεται... Περιμένω, περιμένω, περιμένω... Βάζω δεύτερο ζευγάρι γάντια και το σκουφί... Δεν αντέχω άλλο το κρύο!!!
Μετά από αρκετή ώρα στο τσουχτερό κρύο φτάνω στο σταθμό του τραίνου. Ωστόσο, το μαρτύριο συνεχίζεται για αρκετές ώρες: τεράστιες ουρές στα κισέ του σταθμού. Έρχεται η σειρά μου. Η υπάλληλος στα εισιτήρια δεν ξέρει αγγλικά, οι ώρες των δρομολογίων που είχα βρει δεν ισχύουν και έτσι απλά, χωρίς καμία εξυπηρέτηση με προσπερνάει και συνεχίζει με τον επόμενο πελάτη. Με τη βοήθεια κάποιων ανθρώπων και μετά από κάποιες ώρες ψάξιμο σε ένα μηχάνημα, βρίσκω τις ώρες των δρομολογίων που με βολεύουν. Πάω στο κισέ, πάλι δεν βγάζω άκρη. Πάω, ξαναπάω, βάζω Ρώσους να με βοηθήσουν... Τίποτα. Τώρα, μου λένε ότι πρέπει να βγάλω καθε εισιτήριο από το σημείο αναχώρησης. Βλακείες! Μετά από 5 – 6 ώρες στο σταθμό, το μόνο που καταφέρνω να αγοράσω είναι το εισιτήριο για Αγία Πετρούπολη για σήμερα το βράδυ!
Μετά από τόσες ώρες, το μόνο που καταφέρνω να κάνω είναι μια βόλτα γύρω από το σταθμό του τραίνου. Υπάρχει ένα παζάρι με πάρα πολύ κόσμο στους δρόμους. Ακούγονται ότι να ΄ναι μουσικές από κασετόφωνα με χάλια ήχο. Πάγκοι με φαγητά εδώ και ΄κει. Ωστόσο, η περιοχή δεν μου φαίνεται και πολύ ασφαλής. Δεν είναι και η καλύτερη περιοχή να κάνεις βόλτα το βράδυ με ένα backpackστη πλάτη. Επιστρέφω στο σταθμό και κάθομαι εκει μέχρι την ώρα της αναχώρησης για Αγία Πετρούπολη...”
Ρώσικα τραίνα και... φιλοξενεία από την 1η μέρα κιόλας!
Επειδή ήταν η πρώτη φορά που θα ταξίδευα με τα ρώσικα τραίνα, αποφάσισα να βγάλω εισιτήριο 2ης θέσης για Αγία Πετρούπολη. Ωστόσο, το εισιτήριο της επιστροφής για Μόσχα ήταν 3ης θέσης. Η διαφορά τους είναι ότι στα βαγόνια της 2ης θέσης υπάρχουν τα κλασσικά κουπέ των 4 ατόμων (2 κουκέτες πάνω-κάτω), ενώ τα βαγόνια της 3ης θέσης είναι σαν κινούμενες κατασκηνώσεις. Κουπέ των 4 ατόμων χωρίς πόρτα, πιο στενά, το ένα δίπλα στο άλλο και από την άλλη πλευρά του βαγονιού ο διάδρομος και κολλητά στο παράθυρο κουκέτα πάνω-κάτω, που το κάτω κρεβάτι μπορεί να μετατραπεί σε τραπέζι με 2 καρέκλες. Κάποιος θα μπορούσε άνετα να το αποκαλέσει τσαντήρι, πάντως για μένα, το ταξίδι στη Ρωσία με βαγόνι της 3ης θέσης είναι ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσεις πραγματικά το λαό της χώρας και να ζήσεις κάποια από τα βιώματα τους χωρίς να είσαι θεατής αυτών. Τι θέλω να πω μ’ αυτό.. Οι Ρώσοι δεν θεωρούν το τραίνο ένα απλό μέσο μεταφοράς αλλά ένα μέσο κοινωνικής συναναστροφής. Γι αυτούς το τραίνο είναι «οι διακοπές» τους. Θα γνωρίσουν καινούργιο κόσμο, θα πιουν, θα γλεντήσουν, θα μεθύσουν και τελικά θα φτάσουν στον προορισμό τους χωρίς να έχει και ιδιαίτερη σημασία. Ακόμα και αν κάνουν ταξίδι 4 ημερών με σκοπό να κάτσουν στον προορισμό τους μία μέρα και να επιστρέψουν μετά. Από το πρώτο βράδυ κιόλας μπήκα στο νόημα με τη γνωριμία που έκανα στο τραίνο για Αγία Πετρούπολη: τους Vitaly, Helenκαι Olga.
Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο τραίνο πιάσαμε την κουβέντα αν και ήξεραν λιγότερο και από τα βασικά Αγγλικά. Λίγο νοηματική, λιγο οι φωτογραφίες, λίγο η καλή θέληση και από τις δύο πλευρές, τι βγάλαμε την άκρη! Λοιπόν, ο Vitaly και η Helen, ένα νιόπαντρο ζευγάρι, ξεκίνησαν από το Αστραχάν της Κασπίας το ταξίδι του μέλλιτος. Μόνο που αυτό το ταξίδι ήταν δύο μέρες στο τραίνο για Αγία Πετρούπολη, μία μέρα εκεί χωρίς διανυκτέρευση και δύο μέρες η επιστροφή!!! Επίσης, συζητησαμε για το πως είναι η ζωή στις χώρες μας. Ο Vitaly που είναι αστυνομικός, μου είπε ότι δεν τα βγάζει άκρη με τα 300 $ το μήνα, γι αυτό αποφάσησε να πάει στην Τσετσενία ως ελέυθερος σκοπευτής με μισθό 5.000 $ για ένα 6μηνο. Μου έδειχνε και φωτογραφίες, όλο περιφάνεια!
Ήταν και οι πρώτοι Ρώσοι που μου έδειξαν τις φοβείες τους και την έγνοιά τους γι αυτό που πάω να κάνω. Μάλιστα, ο Vitaly, ως αστυνομικός, μου είπε να τον παρω τηλέφωνο αν μου συμβεί κάτι, ώστε να καθαρίσει... Βέβαια, πως θα μπορούσε να κάνει κάτι στην άλλη άκρη της χώρας... ούτε ο ίδιος το ήξερε! Περνώντας ένα ενδιαφέρον βράδυ με ευχάριστη παρέα και με κερασμένο τσάι, φτάσαμε το πρωί στην Αγία Πετρούπολη.
υποσημείωση 3: Ένα χαρακτηριστικό των τραίνων είναι ότι σε κάθε βαγόνι υπάρχει βραστήρας, μια πολύπλοκη και ιδιαίτερη πατέντα (μέχρι και μηχανολογικό σχέδιο από τη Σοβιετική εποχή υπάρχει), ο οποίος επί μονίμου βάσεως έχει ζεστό νερό τσάμπα, χρήσιμο για το τσάι (με ελάχιστα λεφτά μπορείς να αγοράσεις φακελάκι τσάι σε ποτήρι με σκαλιστή μεταλλική βάση) και το φαγητό (ξηρά τροφή σε πολύ μκρά κοματάκια, ότι μπορεί να φανταστεί το μυαλό σου, η οποία με ζεστό νερό μετατρέπεται σε κανονικό γεύμα).
Αγία Πετρούπολη: Ονειρική και παραμυθένια
Η Αγία Πετρούπολη είνια μια πόλη βγαλμένη από παραμύθι. Με τόσα κανάλια, ποτάμια και νησάκια που έχει, δικαίως την αποκαλούν και αυτή Βενετία του Βορρά. Η πόλη είναι ένα τεράστιο υπαίθριο μουσείο με παλάτια και αρχοντικά κτήρια. Καταπληκτικό σημείο που αξίζεις να κάτσεις και μια ολόκληρη μέρα για να θαυμάσεις τη θέα, καθώς επίσης, τις εναλλαγές του φωτός τη μέρα και τη νύχτα, είναι στις όχθες του ποταμού Νέβα.
Την πρώτη μέρα, ύστερα από μια πρώτη γνωριμία με την πόλη κατευθύνθηκα στο ύπερ-διάσημο Ερμιτάζ. Το χειμερινό παλάτι του τσάρου που έχει μετατραπεί σε ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου: 1.057 δωμάτια, 117 σκάλες, 3.000.000 εκθέματα. Λέγεται ότι για να δεις όλο το μουσείο χρειάζεσαι 11 μέρες, αρκεί να κάθεσαι σε κάθε έκθεμα 1 λεπτό. Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό μου, είχα επιλέξει εξαρχής ποιες ενότητες θα επισκεφτώ. Ωστόσο, ακόμα και με χάρτη στο χέρι ποτέ δεν μπόρεσα να βρω τις συγκεκριμένες αίθουσες. Τελικά, οι αντοχές μου μέσα στο μουσείο έφτασαν τις δύο ώρες. Σειρά είχε βόλτα μες την πόλη. Πάντως, η εντύπωση που δημιούργησα για το μουσείο είναι ότι πιο πολύ με εντυπωσίασε το ίδιο το κτίριο από τα εθέματα.
Με αντίπαλο το κρύο, συνέχισα τις βολτες στη πόλη. Εξαιρετικής ομορφιάς η εκκλησία «churchoftheSaviouronSpilledBlood», με χρώματα και σχέδια στο εξωτερικό μέρος και με ψηφιδωτά στο εσωτερικό και ο καθεδρικός St. Isaac, από όπου μπορείς να έχεις πανοραμική άποψη της πόλης.
Το βράδυ πια κουρασμένος, επέστρεψα στο CubaHostel. Toσυστήνω ανεπιφύλακτα! Βρίσκεται σε πολύ κεντρικό σημείο, καθαρό και τα παιδιά που δουλέυουν πολύ φιλικά. Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, καταλήξαμε να κάνουμε διαγωνισμό καλύτερης μπύρας Μπάλτικα. Η Μπάλτικα είναι ρώσικη και κυκλοφορεί σε 9 διαφορετικές συσκευασίες, Μπάλτικα Νο 1, Μπάλτικα Νο 2,..., ανάλογα με το πόσο βαριά είναι. Η Μπάλτικα Νο 9 είναι η πιο βαριά. Σύμφωνα με τα γούστα μου, μακράν οι καλύτερες η Νο 7 και Νο 9! ...
Δεύτερη μέρα και αφού συνειδητοποίησα ότι αρχίζει να ξημερώνει στις 8:45!!, αποφάσισα να κινηθώ λίγο πιο μακριά από το τουριστικό κέντρο (την περιοχή γύρω από τη λεωφόρο Νιέφσκι Πρόσπεκτ) με κατεύθυνση τα νησιά της Αγίας Πετρούπολης. Πέρασα μια από τις γέφυρες του Νέβα και κατευθύνθηκα στο ιστορικό Θωρηκτό Αυρόρα, το πλοίο που έδωσε το εναρκτήριο έναυσμα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Και μόνο από ιστορικής πλευράς, σε πιάνει ένα δέος όταν περπατάς στα αμπάρια του πλοίου. Το εσωτερικό έχει διαμορφωθεί σε ένα αξιόλογο μικρό μουσείο με αντικείμενα, σημαίες, ιστορικές καταγραφές της εποχής... και όλα αυτά χωρίς εισιτήριο. Επόμενη στάση στο τζαμί της πόλης, ένα κτιριο τεχνοτροπίας των τζαμιών της Σαμαρκάνδης και μετά στο «όχι και κάτι το ιδιαίτερο» οχυρό του Πέτρου και του Παύλου. Πάντως η θέα από το νησάκι που είναι το οχυρό αλλά έξω από αυτό προς την άλλη όχθη του ποταμού ήταν μοναδική. Ειδικά όταν είδα ανθρώπους να κάθονται πάνω στον μισοπαγωμένο ποταμό, να ανοίγουν τρύπες για να ψαρέψουν..
Στη συνέχεια, βρέθηκα στο νησί που βρίσκεται η περιοχή Πέτρογκραντ, μια περιοχή όπου βλέπεις την καθημερινή ζωή των ντόπιων. Άνθρωποι εδώ και κεί στους δρόμους, παιδιά στις πλατείες, αγορές, ωραία μαγαζάκια με τοπικό φαγητό... Η τελευταία βόλτα πριν αποχαιρετήσω την Αγία Πετρούπολη έγινε στο ένα από τα δύο καλύτερα εναλλακτικά μπαρς, όπως μου είπαν, το Fidel, με νέο κόσμο, ωραία μουσική και άφθονη βότκα.
Περιμένω στη στάση του λεωφορείου... Το λεωφορείο δεν έρχεται... Περιμένω... Βάζω τα γάντια... Περιμένω, περιμένω... Βάζω την κουκούλα... Το λεωφορείο δεν έρχεται... Περιμένω, περιμένω, περιμένω... Βάζω δεύτερο ζευγάρι γάντια και το σκουφί... Δεν αντέχω άλλο το κρύο!!!
Μετά από αρκετή ώρα στο τσουχτερό κρύο φτάνω στο σταθμό του τραίνου. Ωστόσο, το μαρτύριο συνεχίζεται για αρκετές ώρες: τεράστιες ουρές στα κισέ του σταθμού. Έρχεται η σειρά μου. Η υπάλληλος στα εισιτήρια δεν ξέρει αγγλικά, οι ώρες των δρομολογίων που είχα βρει δεν ισχύουν και έτσι απλά, χωρίς καμία εξυπηρέτηση με προσπερνάει και συνεχίζει με τον επόμενο πελάτη. Με τη βοήθεια κάποιων ανθρώπων και μετά από κάποιες ώρες ψάξιμο σε ένα μηχάνημα, βρίσκω τις ώρες των δρομολογίων που με βολεύουν. Πάω στο κισέ, πάλι δεν βγάζω άκρη. Πάω, ξαναπάω, βάζω Ρώσους να με βοηθήσουν... Τίποτα. Τώρα, μου λένε ότι πρέπει να βγάλω καθε εισιτήριο από το σημείο αναχώρησης. Βλακείες! Μετά από 5 – 6 ώρες στο σταθμό, το μόνο που καταφέρνω να αγοράσω είναι το εισιτήριο για Αγία Πετρούπολη για σήμερα το βράδυ!
Μετά από τόσες ώρες, το μόνο που καταφέρνω να κάνω είναι μια βόλτα γύρω από το σταθμό του τραίνου. Υπάρχει ένα παζάρι με πάρα πολύ κόσμο στους δρόμους. Ακούγονται ότι να ΄ναι μουσικές από κασετόφωνα με χάλια ήχο. Πάγκοι με φαγητά εδώ και ΄κει. Ωστόσο, η περιοχή δεν μου φαίνεται και πολύ ασφαλής. Δεν είναι και η καλύτερη περιοχή να κάνεις βόλτα το βράδυ με ένα backpackστη πλάτη. Επιστρέφω στο σταθμό και κάθομαι εκει μέχρι την ώρα της αναχώρησης για Αγία Πετρούπολη...”
Ρώσικα τραίνα και... φιλοξενεία από την 1η μέρα κιόλας!
Επειδή ήταν η πρώτη φορά που θα ταξίδευα με τα ρώσικα τραίνα, αποφάσισα να βγάλω εισιτήριο 2ης θέσης για Αγία Πετρούπολη. Ωστόσο, το εισιτήριο της επιστροφής για Μόσχα ήταν 3ης θέσης. Η διαφορά τους είναι ότι στα βαγόνια της 2ης θέσης υπάρχουν τα κλασσικά κουπέ των 4 ατόμων (2 κουκέτες πάνω-κάτω), ενώ τα βαγόνια της 3ης θέσης είναι σαν κινούμενες κατασκηνώσεις. Κουπέ των 4 ατόμων χωρίς πόρτα, πιο στενά, το ένα δίπλα στο άλλο και από την άλλη πλευρά του βαγονιού ο διάδρομος και κολλητά στο παράθυρο κουκέτα πάνω-κάτω, που το κάτω κρεβάτι μπορεί να μετατραπεί σε τραπέζι με 2 καρέκλες. Κάποιος θα μπορούσε άνετα να το αποκαλέσει τσαντήρι, πάντως για μένα, το ταξίδι στη Ρωσία με βαγόνι της 3ης θέσης είναι ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσεις πραγματικά το λαό της χώρας και να ζήσεις κάποια από τα βιώματα τους χωρίς να είσαι θεατής αυτών. Τι θέλω να πω μ’ αυτό.. Οι Ρώσοι δεν θεωρούν το τραίνο ένα απλό μέσο μεταφοράς αλλά ένα μέσο κοινωνικής συναναστροφής. Γι αυτούς το τραίνο είναι «οι διακοπές» τους. Θα γνωρίσουν καινούργιο κόσμο, θα πιουν, θα γλεντήσουν, θα μεθύσουν και τελικά θα φτάσουν στον προορισμό τους χωρίς να έχει και ιδιαίτερη σημασία. Ακόμα και αν κάνουν ταξίδι 4 ημερών με σκοπό να κάτσουν στον προορισμό τους μία μέρα και να επιστρέψουν μετά. Από το πρώτο βράδυ κιόλας μπήκα στο νόημα με τη γνωριμία που έκανα στο τραίνο για Αγία Πετρούπολη: τους Vitaly, Helenκαι Olga.
Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο τραίνο πιάσαμε την κουβέντα αν και ήξεραν λιγότερο και από τα βασικά Αγγλικά. Λίγο νοηματική, λιγο οι φωτογραφίες, λίγο η καλή θέληση και από τις δύο πλευρές, τι βγάλαμε την άκρη! Λοιπόν, ο Vitaly και η Helen, ένα νιόπαντρο ζευγάρι, ξεκίνησαν από το Αστραχάν της Κασπίας το ταξίδι του μέλλιτος. Μόνο που αυτό το ταξίδι ήταν δύο μέρες στο τραίνο για Αγία Πετρούπολη, μία μέρα εκεί χωρίς διανυκτέρευση και δύο μέρες η επιστροφή!!! Επίσης, συζητησαμε για το πως είναι η ζωή στις χώρες μας. Ο Vitaly που είναι αστυνομικός, μου είπε ότι δεν τα βγάζει άκρη με τα 300 $ το μήνα, γι αυτό αποφάσησε να πάει στην Τσετσενία ως ελέυθερος σκοπευτής με μισθό 5.000 $ για ένα 6μηνο. Μου έδειχνε και φωτογραφίες, όλο περιφάνεια!
Ήταν και οι πρώτοι Ρώσοι που μου έδειξαν τις φοβείες τους και την έγνοιά τους γι αυτό που πάω να κάνω. Μάλιστα, ο Vitaly, ως αστυνομικός, μου είπε να τον παρω τηλέφωνο αν μου συμβεί κάτι, ώστε να καθαρίσει... Βέβαια, πως θα μπορούσε να κάνει κάτι στην άλλη άκρη της χώρας... ούτε ο ίδιος το ήξερε! Περνώντας ένα ενδιαφέρον βράδυ με ευχάριστη παρέα και με κερασμένο τσάι, φτάσαμε το πρωί στην Αγία Πετρούπολη.
υποσημείωση 3: Ένα χαρακτηριστικό των τραίνων είναι ότι σε κάθε βαγόνι υπάρχει βραστήρας, μια πολύπλοκη και ιδιαίτερη πατέντα (μέχρι και μηχανολογικό σχέδιο από τη Σοβιετική εποχή υπάρχει), ο οποίος επί μονίμου βάσεως έχει ζεστό νερό τσάμπα, χρήσιμο για το τσάι (με ελάχιστα λεφτά μπορείς να αγοράσεις φακελάκι τσάι σε ποτήρι με σκαλιστή μεταλλική βάση) και το φαγητό (ξηρά τροφή σε πολύ μκρά κοματάκια, ότι μπορεί να φανταστεί το μυαλό σου, η οποία με ζεστό νερό μετατρέπεται σε κανονικό γεύμα).
Αγία Πετρούπολη: Ονειρική και παραμυθένια
Η Αγία Πετρούπολη είνια μια πόλη βγαλμένη από παραμύθι. Με τόσα κανάλια, ποτάμια και νησάκια που έχει, δικαίως την αποκαλούν και αυτή Βενετία του Βορρά. Η πόλη είναι ένα τεράστιο υπαίθριο μουσείο με παλάτια και αρχοντικά κτήρια. Καταπληκτικό σημείο που αξίζεις να κάτσεις και μια ολόκληρη μέρα για να θαυμάσεις τη θέα, καθώς επίσης, τις εναλλαγές του φωτός τη μέρα και τη νύχτα, είναι στις όχθες του ποταμού Νέβα.
Την πρώτη μέρα, ύστερα από μια πρώτη γνωριμία με την πόλη κατευθύνθηκα στο ύπερ-διάσημο Ερμιτάζ. Το χειμερινό παλάτι του τσάρου που έχει μετατραπεί σε ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου: 1.057 δωμάτια, 117 σκάλες, 3.000.000 εκθέματα. Λέγεται ότι για να δεις όλο το μουσείο χρειάζεσαι 11 μέρες, αρκεί να κάθεσαι σε κάθε έκθεμα 1 λεπτό. Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό μου, είχα επιλέξει εξαρχής ποιες ενότητες θα επισκεφτώ. Ωστόσο, ακόμα και με χάρτη στο χέρι ποτέ δεν μπόρεσα να βρω τις συγκεκριμένες αίθουσες. Τελικά, οι αντοχές μου μέσα στο μουσείο έφτασαν τις δύο ώρες. Σειρά είχε βόλτα μες την πόλη. Πάντως, η εντύπωση που δημιούργησα για το μουσείο είναι ότι πιο πολύ με εντυπωσίασε το ίδιο το κτίριο από τα εθέματα.
Με αντίπαλο το κρύο, συνέχισα τις βολτες στη πόλη. Εξαιρετικής ομορφιάς η εκκλησία «churchoftheSaviouronSpilledBlood», με χρώματα και σχέδια στο εξωτερικό μέρος και με ψηφιδωτά στο εσωτερικό και ο καθεδρικός St. Isaac, από όπου μπορείς να έχεις πανοραμική άποψη της πόλης.
Το βράδυ πια κουρασμένος, επέστρεψα στο CubaHostel. Toσυστήνω ανεπιφύλακτα! Βρίσκεται σε πολύ κεντρικό σημείο, καθαρό και τα παιδιά που δουλέυουν πολύ φιλικά. Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, καταλήξαμε να κάνουμε διαγωνισμό καλύτερης μπύρας Μπάλτικα. Η Μπάλτικα είναι ρώσικη και κυκλοφορεί σε 9 διαφορετικές συσκευασίες, Μπάλτικα Νο 1, Μπάλτικα Νο 2,..., ανάλογα με το πόσο βαριά είναι. Η Μπάλτικα Νο 9 είναι η πιο βαριά. Σύμφωνα με τα γούστα μου, μακράν οι καλύτερες η Νο 7 και Νο 9! ...
Δεύτερη μέρα και αφού συνειδητοποίησα ότι αρχίζει να ξημερώνει στις 8:45!!, αποφάσισα να κινηθώ λίγο πιο μακριά από το τουριστικό κέντρο (την περιοχή γύρω από τη λεωφόρο Νιέφσκι Πρόσπεκτ) με κατεύθυνση τα νησιά της Αγίας Πετρούπολης. Πέρασα μια από τις γέφυρες του Νέβα και κατευθύνθηκα στο ιστορικό Θωρηκτό Αυρόρα, το πλοίο που έδωσε το εναρκτήριο έναυσμα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Και μόνο από ιστορικής πλευράς, σε πιάνει ένα δέος όταν περπατάς στα αμπάρια του πλοίου. Το εσωτερικό έχει διαμορφωθεί σε ένα αξιόλογο μικρό μουσείο με αντικείμενα, σημαίες, ιστορικές καταγραφές της εποχής... και όλα αυτά χωρίς εισιτήριο. Επόμενη στάση στο τζαμί της πόλης, ένα κτιριο τεχνοτροπίας των τζαμιών της Σαμαρκάνδης και μετά στο «όχι και κάτι το ιδιαίτερο» οχυρό του Πέτρου και του Παύλου. Πάντως η θέα από το νησάκι που είναι το οχυρό αλλά έξω από αυτό προς την άλλη όχθη του ποταμού ήταν μοναδική. Ειδικά όταν είδα ανθρώπους να κάθονται πάνω στον μισοπαγωμένο ποταμό, να ανοίγουν τρύπες για να ψαρέψουν..
Στη συνέχεια, βρέθηκα στο νησί που βρίσκεται η περιοχή Πέτρογκραντ, μια περιοχή όπου βλέπεις την καθημερινή ζωή των ντόπιων. Άνθρωποι εδώ και κεί στους δρόμους, παιδιά στις πλατείες, αγορές, ωραία μαγαζάκια με τοπικό φαγητό... Η τελευταία βόλτα πριν αποχαιρετήσω την Αγία Πετρούπολη έγινε στο ένα από τα δύο καλύτερα εναλλακτικά μπαρς, όπως μου είπαν, το Fidel, με νέο κόσμο, ωραία μουσική και άφθονη βότκα.
