ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
Η παραλία της ήταν ένας παράδεισος, ακόμα δεν έχω βρει θάλασσα που να την θεωρήσω καλύτερη από τις ελληνικές, αλλά αυτές οι τεράστιες ακτές με τους φοίνικες ήταν μοναδικές, περπατούσαμε κατά μήκος της θάλασσας και συναντούσαμε μικρά χωριουδάκια που οι κάτοικοι τους ζούσαν από το ψάρεμα, τα παιδιά έπαιζαν με τις ώρες με την άμμο και τα κόκκινα καβούρια που το πρωί κάλυπταν όλη την αμμουδιά. Την πρώτη ημέρα που φτάσαμε εκεί, προσβάλαμε τα ήθη της χώρας γιατί κάναμε μπάνιο με τα μαγιό μας, μόλις εμφανιστήκαμε εγώ και η φίλη μου τα παιδιά μας έδειχναν σοκαρισμένα, με τους άνδρες δεν είχαν πρόβλημα εμείς ήμασταν οι πέτρες του σκανδάλου, την επόμενη μέρα ήρθε και μια παρέα από βιρμανούς, αγόρια κορίτσια, τα αγόρια έβγαλαν άνετα τα ρούχα τους και έμειναν με τα μαγιό τους, τα κορίτσια μπήκαν στο νερό με τα ρούχα τους και στέγνωσαν φορώντας τα. Μπάνιο δεν ξανάκανα, δεν άντεχα τον δημόσιο διασυρμό.
Ξεκινήσαμε για ένα trekking μέσα στο δάσος, (μην με ρωτάτε που δεν θυμάμαι πια) οι άνδρες έχουν προπορευθεί με τον οδηγό μας αλλά εμείς, οι βασίλισσες που λέγαμε, έχουμε καθυστερήσει στην όχθη του ποταμού που είναι γεμάτη με ένα είδος κογχυλιών, ακολουθούμε το μονοπάτι που μας βγάζει στην άδεια αυλή μιας αγροικίας, συνεχίζουμε και στην άκρη της αυλής όπου περνάει ένα φαρδύ ρυάκι, εκεί βρίσκουμε τα πατήματα των συντρόφων μας, δύο πατημασιές δείχνουν ότι κάποιος ή κάποιοι από αυτούς έχουν γλιστρήσει και έχουν πέσει στην λάσπη του ποταμού, τους φωνάζουμε, πως θα καταφέρουμε εμείς να υπερπηδήσουμε το ποταμάκι εάν αυτοί δεν τα κατάφεραν; Τι μπορούν να κάνουν για εμάς; Όμως οι υπήκοο αγνοούν τις βασίλισσες τους, να προσπαθήσετε να πηδήξετε μας λένε, τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα όταν μια γυναίκα βγαίνει από το σπιτάκι τρέχει προς το μέρος μας με τα χέρια ψηλά φωνάζοντας “stop, stop” πίσω της ο άντρας της με ένα ξύλο στον ωμό, όλοι ανησυχούμε, κανείς τους ως τώρα δεν έκφρασε κανένα είδους επιθετικότητας εναντίον μας, μήπως είχαμε ξεπεράσει κάποιο επιτρεπτό όριο; Οι άνδρες της παρέας γυρίζουν πίσω τρέχοντας και είναι έτοιμοι να ξαναλασπωθούν στο ποτάμι για να έρθουν κοντά μας όταν η κυρία μας φτάνει, «stop» μας ξαναλέει και μετά μιλάει στον άντρα της που πλησιάζει υπάκουα με αυτό το τεράστιο ξύλο που αποδεικνύεται ότι είναι μια χοντρή σανίδα, και την τοποθετεί πάνω από το ποτάμι, ο άνθρωπος κουβαλούσε αυτό το βαρύ πράμα τόσο δρόμο μόνο και μόνο για να μην βραχούμε εμείς, ήταν τόσο συγκινητική και αυθόρμητη η ευγένεια τους, θα ήθελα τόσο πολύ να τους εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου αλλά δεν έχω λόγια, δίνω στην γυναίκα, ένα ευτελές μενταγιόν με ένα δελφινάκι που φορούσα, και φεύγουμε, το κρατάει ψηλά και γελάει εκεί στην άκρη της αυλής της, το γέλιο της μας συνοδεύει μέσα στο δάσος, ακόμα το ακούω μερικές φορές.
Ξεκινήσαμε για ένα trekking μέσα στο δάσος, (μην με ρωτάτε που δεν θυμάμαι πια) οι άνδρες έχουν προπορευθεί με τον οδηγό μας αλλά εμείς, οι βασίλισσες που λέγαμε, έχουμε καθυστερήσει στην όχθη του ποταμού που είναι γεμάτη με ένα είδος κογχυλιών, ακολουθούμε το μονοπάτι που μας βγάζει στην άδεια αυλή μιας αγροικίας, συνεχίζουμε και στην άκρη της αυλής όπου περνάει ένα φαρδύ ρυάκι, εκεί βρίσκουμε τα πατήματα των συντρόφων μας, δύο πατημασιές δείχνουν ότι κάποιος ή κάποιοι από αυτούς έχουν γλιστρήσει και έχουν πέσει στην λάσπη του ποταμού, τους φωνάζουμε, πως θα καταφέρουμε εμείς να υπερπηδήσουμε το ποταμάκι εάν αυτοί δεν τα κατάφεραν; Τι μπορούν να κάνουν για εμάς; Όμως οι υπήκοο αγνοούν τις βασίλισσες τους, να προσπαθήσετε να πηδήξετε μας λένε, τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα όταν μια γυναίκα βγαίνει από το σπιτάκι τρέχει προς το μέρος μας με τα χέρια ψηλά φωνάζοντας “stop, stop” πίσω της ο άντρας της με ένα ξύλο στον ωμό, όλοι ανησυχούμε, κανείς τους ως τώρα δεν έκφρασε κανένα είδους επιθετικότητας εναντίον μας, μήπως είχαμε ξεπεράσει κάποιο επιτρεπτό όριο; Οι άνδρες της παρέας γυρίζουν πίσω τρέχοντας και είναι έτοιμοι να ξαναλασπωθούν στο ποτάμι για να έρθουν κοντά μας όταν η κυρία μας φτάνει, «stop» μας ξαναλέει και μετά μιλάει στον άντρα της που πλησιάζει υπάκουα με αυτό το τεράστιο ξύλο που αποδεικνύεται ότι είναι μια χοντρή σανίδα, και την τοποθετεί πάνω από το ποτάμι, ο άνθρωπος κουβαλούσε αυτό το βαρύ πράμα τόσο δρόμο μόνο και μόνο για να μην βραχούμε εμείς, ήταν τόσο συγκινητική και αυθόρμητη η ευγένεια τους, θα ήθελα τόσο πολύ να τους εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου αλλά δεν έχω λόγια, δίνω στην γυναίκα, ένα ευτελές μενταγιόν με ένα δελφινάκι που φορούσα, και φεύγουμε, το κρατάει ψηλά και γελάει εκεί στην άκρη της αυλής της, το γέλιο της μας συνοδεύει μέσα στο δάσος, ακόμα το ακούω μερικές φορές.
)
