Αυστρία Ιταλία Σλοβενία Roadtrip Ιταλία, Σλοβενία, Αυστρία, Σαν Μαρίνο: Σεπτέμβριος 2017

[MakisSRV]

8η Ημέρα

Τελευταία ημέρα του ταξιδιού μας κυρίες και κύριοι.
Η ημέρα περιλαμβάνει περίπου 7 ώρες οδήγηση μέχρι το Σαν Μαρίνο! Ακολούθησα τον ίδιο δρόμο από τον οποίο ήρθα, δηλαδή από Σάλτσμπουργκ - Λιουμπλιάνα και από εκεί στο Ούντινε στην Ιταλία γιατί εάν πήγαινα από το Ίννσπρουκ έπρεπε να κατέβω μέσα από τις Άλπεις και εκτός του ότι ήταν 1 ώρα παραπάνω, υπήρχε ο κίνδυνος της βαριάς χιονόπτωσης στο βουνό.

Τσούπ και φτάσαμε. Δυστυχώς είναι 6.30 το απόγευμα, οπότε δεν μπορώ να πω ότι είδαμε το Σαν Μαρίνο. Μάλλον κάναμε μια βόλτα στο Σαν Μαρίνο. Δεν πειράζει, next time. Ας πάμε σε αυτά που είδαμε.

Το Σαν Μαρίνο είναι η μακροβιότερη δημοκρατία που έχει κράτος στον κόσμο. Βρίσκεται κεντρικά-βόρεια της Ιταλία προς την πλευρά της Αδριατικής και δεν διαθέτει δικό της στρατό. Αντίθετα, η Ιταλία είναι επιφορτισμένη με την φύλαξη των συνόρων της. Εδώ θα συναντήσετε όλες τς τράπεζες, καταστήματα με όπλα και ηλεκτρικές συσκευές.
Το Σαν Μαρίνο έχει τρεις μεγάλους πύργους: τον Guaita, που είναι και ο παλαιότερος (11ος αιώνας), τον Cesta του 13ου αιώνα και τον Montale, του 14ου αιώνα, ο οποίος είναι ακόμη ιδιωτικός πύργος.
Το ξενοδοχείο μας ήταν κοντά στον Guaita. Η διαδρομή με φουρκέτες μέχρι να ανέβεις στο βουνό, με πάρκινγκ παντού, αφού δεν επιτρέπεται να μπεις εντός των τειχών του κάστρου με αυτοκίνητο, εκτός και αν είσαι ντόπιος και έχεις άδεια. Επίσης, με τόσες κάμερες που έχει, δεν υπάρχει η πιθανότητα να γλιτώσω κάποιο πρόστιμο, γιατί μπήκα μέσα στα τείχη, ρώτησα που να παρκάρω και βγήκα. όμως στο εξωτερικό δύσκολα χαρίζονται, οπότε περιμένω κάπια μέρα να λάβω το γράμμα...
Τέλος πάντων, στον Guaita στις 7 έκλειναν, οπότε μας λυπήθηκαν και μας άφησαν ίσα να μπούμε και να περιηγηθούμε για μισή ώρα. Ατμόσφαιρα μαγική- δείτε και μόνοι σας:



θέα από ψηλά...έως την Αδριατική. Κοιτάζεις κάτω στον γκρεμό, παίρνεις βαθιά ανάσα. Αισθάνεσαι την καθαρή ατμόσφαιρα. Το μυαλό καθαρίζει. Είσαι ανίκητος εδώ.



Η Βασιλική του Σαν Μαρίνο (καθολική εκκλησία)



Η κουκλίστικη και αρχαιοπρεπής βουλή του Σαν Μαρίνο.



Περιδιαβαίνοντας στα σοκάκια. Αισθάνεσαι τόσο μόνος εδώ αυτή την ώρα, που είναι απόλαυση. Μπορείς να παρατηρείς τα πάντα με την ησυχία σου, χωρις να νιώθεις ανασφάλεια. Το κίτρινο χρώμα από τις λάμπες φθορίου κάνει τα κτήρια παλιακά, αλλά με γοητευτικό τρόπο, όπως θα δείτε.











Συνεχίζεται....

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[MakisSRV]

Ημέρα 3η

Σλοβενία (Λιουμπλιάνα)
Πρωινό ξύπνημα στις 8 π.μ. και αντίο Μπολόνια και Ιταλία. Σε 3 1/2 ώρες θα είμαστε στη Λιουμπλιάνα.
Ο καιρός ήταν καλός στην Ιταλία αλλά όσο προχωρούσαμε προς τα πάνω το κρύο έκανε την εμφάνισή του. Το τοπίο σε όλη τη διαδρομή ήταν μαγευτικό, με τη φύση να οργιάζει, με ατελείωτο πράσινο και ελεύθερα ζώα μέσα σε φάρμες, όμοια με καρτποστάλ. Στην είσοδο μας στη Σλοβενία προμηθεύτηκα με την απαραίτητη βινιέτα, ένα αυτοκόλλητο που τοποθετείς επάνω στο παρ μπριζ και ισχύει για ελεύθερες διελεύσεις από τα διόδια. Έτσι δεν χρειάζεται να σταματήσεις πουθενά. Αν θυμάμαι καλά κόστισε κάπου στα 17 ευρώ. Τελικά στις 2 μ.μ. φτάσαμε στη Λιουμπλιάνα. Οι Σλοβένοι είναι εξυπηρετικότατοι, ευγενικότατοι και μιλούν αγγλικά.

Η Λιουμπλιάνα χρωστάει την πολιτιστική της κληρονομιά σε δύο ανθρώπους. Τον αρχιτέκτονα Joze Plecnik και τον ποιητή France Preseren. Την πόλη χωρίζει στα δύο ο ποταμός Λιουμπλιάνιτσα και την ενώνουν πολλές γέφυρες. Η πιο γνωστή είναι η Τριπλή Γέφυρα, η οποία ξεκινάει από την κεντρική πλατεία Preseren. Επάνω στο λόφο, πάνω από την πόλη, βρίσκεται επιβλητικό το κάστρο της πόλης.

Η πλατεία Preseren και η εκκλησία της Αναλήψεως

Το άγαλμα του Preseren επάνω στην πλατεία.

Η Τριπλή Γέφυρα

Η θέα από την Τριπλή Γέφυρα προς το κάστρο της Λιουμπλιάνας (Ljubljanski Grad)

Προχωρώντας κατά μήκος της γέφυρας, φτάνουμε στην Γέφυρα του Δράκου (Zmajski most), η οποία χτίστηκε στις αρχές του περασμένου αιώνα. Ο μύθος λέει πως την πόλη την προστάτευε ένας δράκος, τον οποίο σκότωσαν οι Αργοναύτες, όταν έφτασαν εκεί για να περάσουν το χειμώνα.

Ο χρόνος, αμείλικτος εχθρός, έχει περάσει αρκετά και είναι ώρα για ένα καλό γεύμα.
Επιλέξαμε το Julija που βρίσκεται παράλληλα με τον δρόμο του ποταμού Λιουμπλιάνιτσα, στην πλατεία
Stari trg. Ομολογώ ότι η μπριζόλα που έφαγα ήταν νόστιμη και τα συνδύασα με την τοπική μπίρα Lasko.

μμμ...μου άνοιξε η όρεξη.

Συντριβάνι ΄The Fountain of the Three Carniolan Rivers΄
Αφήνοντας πίσω το Julija συνεχίσαμε παράλληλα με το ποτάμι, πέφτοντας επάνω στο συντριβάνι ΄The Fountain of the Three Carniolan Rivers΄ του Βενετσιάνου γλύπτη της μπαρόκ εποχής Franscesco Robba, το οποίο βρίσκεται μπροστά από το δημαρχείο της πόλης. Πιστεύεται οτι οι τρεις μορφές που απεικονίζονται υποδηλώνουν καθέναν από τους τρεις ποταμούς της Λιουμπλιάνα: τον Σάβα, τον Λιουμπλιάνιτσα και τον Κρκα.

Στη δεύτερη φωτογραφία, η σκυθρωπή πόζα της κοπέλας με τα λουλούδια στο πλάι, μας οδήγησε στο να παραφράσουμε το γνωστό τίτλο του βιβλίου του Πάουλου Κουέλιο ΄΄στις όχθες του ποταμού Πιέδρα έκατσα και έκλαψα΄΄ σε ΄΄στις όχθες του ποταμού Λιουμπλιάνιτσα έκατσα και έκλαψα΄΄.

Δημαρχείο
Αφού είμαστε εδώ, δεν μπαίνουμε και στο δημαρχείο;; Ας μπούμε...
Το δημαρχείο στεγάζεται σε ένα κτίσμα που δημιουργήθηκε το 1484 και είναι γοτθικού ρυθμού.

και μία όψη από μέσα, σε εσωτερικό προαύλιο, τύπου patio που έχουν και τα ισπανικά κτίρια.

Η βόλτα συνεχίστηκε για καμια ώρα ακόμα αλλά τα πόδια πλέον είχαν βαρύνει και είχε σουρουπώσει. Η ώρα της επιστροφής είχε έρθει.

Ας πάρουμε ταξί για την επιστροφή αφού είμαστε μακριά από το ξενοδοχείο. Πέρασε κανένανα δεκάλεπτο που περιμέναμε σε κεντρικό δρόμο αλλα ταξί δεν σταματούσε ακόμα και αν ήταν ελεύθερο. Κάτι παίζει εδώ σκεφτήκαμε. Ρωτάμε έναν περαστικό και μας λέει, πρέπει να πάτε προς το σταθμό των λεωφορείων (σ.σ. 20 λεπτά με τα πόδια). Στη Σλοβενία οι πιάτσες είναι ελάχιστες και όλοι καλούν για να έρθει ταξί.

Καληνύχτα για σήμερα...Αύριο θα ανέβουμε στο κάστρο και θα πάμε στο τεράστιο πάρκο Tivoli.

 

[MakisSRV]

Ημέρα 4η

Πρωινό ξύπνημα (πλέον έχουμε συνηθίσει), πλούσιο πρωινό, τσεκάρισμα για φορτισμένα κινητά και χρήματα.
Πάμε πάλι στο κέντρο. Περάσαμε από την πλατεία Preseren και περπατήσαμε κατα μήκος του ποταμούς Λιουμπλιάνιτσα. Στάση στην Γέφυρα των Χασάπηδων (Butchers Bridge). Εδώ, όπως πλέον γίνεται σε πολλές ευρωπαικές πόλεις που διαθέτουν γέφυρες, υπάρχουν λουκέτα με τα οποία οι ερωτευμένοι κλειδώνουν την αγάπη τους.

Η γυναίκα μου γράφει το δικό μας.

Κάστρο Λιουμπλιάνας (Ljubljanksi Grad)
Συνεχίζουμε κατευθυνόμενοι προς το τελεφερικ που ανεβάζει στο κάστρο. Υπάρχει και διαδρομή από μονοπάτι αλλά προτιμήσαμε να προφυλαχτούμε από τη βροχή, έστω για λίγο.
Η κατασκευή του κάστρου ξεκίνησε τον 11ο αιώνα μ.Χ. και ανα τους αιώνες λειτούργησε άλλοτε ως φρούριο, άλλοτε ως φυλακή και σήμερα χρησιμοποιείται ακόμη και για γάμους. Θα το χαρακτήριζα ως ΄τουριστικό΄ κάστρο - οι Σλοβένοι το έχουν εκμεταλευτεί στο έπακρο. Όμως πάνω απο όλα, το δυνατότερο του σημείο δεν είναι αυτά που βλέπεις εντός του, αλλά αυτά που μπορείς να δείς πέρα απ τα τείχη του. Απλά, κατεβείτε παρακάτω και θα καταλάβετε.

Θέα από το τελεφερικ

Εντός των τειχών

Μέσα από την καμάρα

Ανεβαίνοντας στο καλύτερο σημείο του κάστρου. Μια φουτουριστική άποψη.

Το καλύτερο. Απολαύστε τη θέα.

Πάρκο Tivoli
Αφού μείναμε δύο ώρες στο κάστρο, αποφασίσαμε οτι έπρεπε να κατηφορίσουμε προς το πάρκο Tivoli, το οποίο απείχε περίπου 20 λεπτά με τα πόδια από το κάστρο. Στο δρόμο για το πάρκο συναντήσαμε και το όμορο κτήριο της Εθνικής Πινακοθήκης, το οποίο δυστηχώς, δεν είχαμε χρόνο να επισκεφτούμε.

Το Tivoli park σχεδιάστηκε το 1813 από τον Γάλλο μηχανικό Jean Blanchard και στην ουσία ένωσε δύο προυπάρχοντα πάρκα. Φυσικά, από το 1921 έως το 1939, υπήρξαν αναμορφωτικές παρεμβάσεις από τον Σλοβένο αρχιτέκτονα Jose Plesnic (και που δεν έβαλε το χέρι του!). Σαν έκταση είναι τεράστιο (5 χλμ.) και φιλοξενεί καλλιτεχνικές εκθέσεις στον υπαίθριο χώρο του, ενώ προσφέρεται για περίπατο ή ποδήλατο. Παράλληλα, υπάρχουν αρκετά αγάλματα.

Αχ... που να μπάμε να ξεκουράσουμε τα ποδια μας και να φάμε μεσημεριανό (τι μεσημεριανό; απόγευμα έχει πάει). Πάμε εδώ, στο Robba. Καλό φαγητό και εδώ.

Τελευταίος προορισμός το Neboticnik, ο μοναδικός ουρανοξύστης της Λιουμπλιάνα, από τον οποίο απολαμβάνει τη θέα της πόλης από ψηλά, αλλά και του κάστρου. Στον τελευταίο όροφο λειτουργεί και bar για να απολαύσεις το ποτό σου. Ωστόσο, το τσουχτερό κρύο δεν το επέτρεπε. Ας αρκεστούμε στη θέα λοιπόν.

Σήμερα όμως είναι και η μέρα που επιστρέφουν οι πρωταθλητές Ευρώπης του μπάσκετ. Οι Σλοβένοι!! Κόσμος παντού στο δρόμο!!! Χθές, στο Julija που κάτσαμε για μεσημεριανό, ο σερβιτόρος έκανε τέτοιο promo για την εθνική ομάδα της Σλοβενίας, που ήταν σαν να είχαν πάρει ήδη το τρόπαιο. Ειδική μνεία έγινε στον Luka Dončić, το next best thing του ευρωπαικού μπάσκετ.

Άλλη μια βραδιά φτάνει στο τέλος της. Η τελευταία στη Λιουμπλιάνα. Σας αποχαιρετούμε με αυτή τη φωτογραφία.

 

[MakisSRV]

Ημέρα 5η

Λίμνη Bled (Σλοβενία)

Η σημερινή ημέρα περιλαμβάνει διανυκτέρευση στη μαγευτική λίμνη Bled, η οποία αποτελεί μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Απέχει μόλις 50 λεπτά από τη Λιουμπλιάνα. Στο κέντρο της λίμνης υπάρχει ένα φυσικό νησάκι με μια εκκλησία, ενώ το τοπίο συμπληρώνεται από τις χιονισμένες κορυφές των Ιουλιανών Άλπεων και το ατελείωτο πράσινο. Στο βουνο επάνω βρίσκεται και το κάστρο του Bled. Το νησί είναι προσβάσιμο με βάρκες που φέρουν κουπιά και που ξεκινούν τη διαδρομή τους από δύο σημεία περιμετρικά της λίμνης, τις λεγόμενες βάρκες pletna. Δυστυχώς, την ημέρα που πήγαμε είχε βροχή και αναγκαστικά μεταφερθήκαμε με κλειστή μηχανοκίνητη βάρκα, η οποία δεν επέτρεπε τη φωτογράφηση του νησιού από μέση ή κοντινή απόσταση. Παρόλα αυτά, όπως είχε γράψει κάποιος/α παλαιότερα, ΄τίποτα δεν μπορεί να τσαλακώσει την ομορφιά αυτού του τοπίου΄. Όμως, την επόμενη ημέρα που φεύγαμε για Αυστρία, ο καιρός άλλαξε και προλάβαμε, έστω και φευγαλέα, να απαθανατίσουμε τον ειδυλλιακό αυτό τόπο.

Πριν από τη συγγραφή της εμπειρίας μας αυτής, έλεγα οτι δεν θα συμπεριλάβω κάποιο από τα καταλύματα που διαμείναμε, ωστόσο δεν μπορώ να μην βάλω αυτό της λίμνης του Bled, καθώς συμπλήρωνε την παραμυθένια ατμόσφαιρα.

Στο δρόμο προς το Bled

Το δωμάτιο μας

Η βάρκα Pletna

Κάστρο Bled (Bledjski Grad)

Σε υψόμετρο 130 μέτρων από τη λίμνη, βρίσκεται το κάστρο του Bled. Eίναι το παλαιότερο κάστρο της Σλοβενίας, αφού η κατασκευή του χρονολογείται από το 1011 μ.Χ. Η πρόσβαση σε αυτό περιλαμβάνει σχεδόν μισή ώρα ανάβασης με σκαλοπάτια (σου βγαίνει η γλώσσα!), αλλά αξίζει τον κόπο καθώς προσφέρει την καλύτερη θέα στη λίμνη από ψηλά. Δείτε και το βίντεο.

και ένα μικρού μήκους βίντεο

Ο καλλιτέχνης του κάστρου, ο οποίος ήταν παραδοσιακά ντυμένος, έφτιαχνε γκραβούρες με τοπία της λίμνης και στο τέλος τις σφράγιζε με βουλοκέρι.

Η λίμνη Bled με το νησί

Άλλο ένα βίντεο...

Το καραβάκι προς το νησί του Bled ήταν κλειστό από παντού, οπότε κραμαστηκα απ΄έξω για να βγάλω την παρακάτω ιδιαίτερη φωτογραφία.

Πάμε να ανέβουμε τα 98 σκαλοπάτια;;

Η εκκλησία του Bled island
Στο μέρος όπου είναι χτισμένη η εκκλησία της λίμνης βρισκόταν ένα παγανιστικό ιερό αφιερωμένο στη Živa, θεά του έρωτα για τους Σλάβους. Μετά το 745 μ.Χ. όταν και η περιοχή εκχριστιανίστηκε, το ιερό αντικαταστάθηκε από την γοτθική εκκλησία, η οποία είναι αφιερωμένη στην Παρθένο Μαρία.
Στο εσωτερικό του ναού, από την οροφή, διέρχεται το σχοινί για το καμπαναριό. Λέγεται οτι όποιος κάνει μια ευχή και χτυπήσει τρεις φορές την καμπάνα, η ευχή του θα πραγματοποιηθεί. Η τρίτη φωτογραφία τραβήχτηκε επειδή μου έκανε εντύπωση που, αντί για φυσικά κεριά, η εκκλησία είχε ηλεκτρικά κεριά. Ρίχνοντας το κέρμα των 50 λεπτών έβλεπες κάποια από τις λάμπες των κεριών να αναβοσβήνει αρκετές φορές, έτσι ώστε να καταλάβεις πιο κερί έχεις ανάψει!
Παρότι με ξένισε στην αρχή ως γεγονός, το θεωρώ λογικό, αφού δεν υπάρχει μόνιμα πάτερ εκεί, ως μέτρο πρόληψης για την αποφυγή πρόκλησης πυρκαγιάς.

Μείναμε στο νησί για μισή ώρα, αφού τοσο επιτρεπόταν. Η ώρα της επιστροφής μας συνέπεσε με την ωρα του φαγητού.Για μεσημεριανό τιμήσαμε κάτι τοπικά λουκάνικα και μετά επιστρέψαμε στο δωμάτιό μας.

Το βράδυ βγήκαμε για να δοκιμάσουμε ένα τοπικό γλυκό που μοιάζει με μιλφγέιγ, το kremsnita.

Επιστροφή στο κατάλυμα. Καληνύχτα για σήμερα. Αύριο φεύγουμε για Αυστρία και Salzburg...

 

[MakisSRV]

Ημέρα 6η

Salzburg

Φεύγουμε και αφήνουμε πίσω μας το Bled και τη Σλοβενία για το Salzburg. Τα τοπία τριγύρω θυμίζουν τη Μελωδία της Ευτυχίας. Σετάρουμε το GPS που λέει ότι είμαστε 2.30 ώρες μακριά. Ο δρόμος ήταν ΄χαλί΄ και εκεί που βλέπαμε αυτό

μπαίνουμε σε ένα τούνελ 8 χιλιομέτρων, και βγαίνοντας αντικρύζουμε αυτό

Καλωσήρθατε στην Αυστρία. Δεν είχαμε περάσει ποτέ από σύνορα οδικώς, και είχα την εντύπωση οτι θα υπήρχε ένας υποτυπώδης έλεγχος, αλλά στην πραγματικότητα πληρώνεις κάποια διόδια και περνάς ορισμένους αστυνομικούς, χωρίς έλεγχο, και είσαι στην επόμενη χώρα. Η Αυστρία έχει και αυτή το ίδιο σύστημα με τη βινιέτα όπως και η Σλοβενία.

Φτάνοντας στο Salzburg καταλαβαίνεις αμέσως ότι βρίσκεσαι στη χώρα που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Mozart. Τα πάντα συνδέονται με αυτόν και την οικογένειά του. Η μορφή του αποτυπώνεται παντού: σε σοκολατάκια, καφέδες, σουβενίρ κλπ. Ακόμη, διατηρούνται ως μουσεία, το σπίτι που μεγάλωσε και η εξοχική κατοικία της οικογένειας. Το χρώμα της πόλης είναι πιο μουντό, τα κτήρια είναι βαμμένα λευκά με μαύρες στέγες. Στην πανοραμική φωτογραφία παρακάτω, θα δείτε την άμεση αντίθεση που κάνει σε σχέση με την αντίστοιχη φώτο που τραβήχτηκε στη Λιουμπλιάνα. Τις ημέρες που επισκεφτήκαμε το Salzburg, γιόρταζε ο άγιος της πόλης, Rupert, και είχε στηθεί υπαίθρια αγορά. Σχεδόν όλοι οι ντόπιοι ήταν ντυμένοι παραδοσιακά αλλά το κρύο ήταν τσουχτερό και ανα διαστήματα έπιανε έντονη βροχή.

Εγώ και το μπρέτσελ

Αφου περιηγηθήκαμε για λίγο στα στενά της πόλης, ξεκιμήσαμε την επίσκεψη στα αξιοθέατα.
Πρώτη στάση Mozarts Geburtshaus. Εδώ που γεννήθηκε ο Mozart.

Η κουζίνα που έτρωγε ο Mozart

Οκ. Ενδιαφέρον, αλλά όχι και τίποτα το ιδιαίτερο. Πίσω στο δρόμο...

Με φόντο το Hohensalzburg fortress και την εκκλησία του Αγίου Rupert και Βιργιλίου

Περνώντας έξω από την αντιπροσωπεία της Maserati

Lunch time. Επιλέξαμε μια μπυραρία για φαγητό και βλέπουμε ένα τασάκι επάνω στο τραπέζι. Λέμε, λές να επιτρέπεται το κάπνισμα μέσα εδω;;; Μόλις κάνει την εμφάνισή του ο σερβιτόρος, τον ρωτάμε, δειλά, αν μπορούμε να καπνίσουμε μέσα. Εκείνος, αποστομώνοντάς μας, μας απαντάει ΄Of course, this is Austria΄.. Πράγματι, μας εξήγησε ότι μέχρι τον Μάρτιο του 2018 επιτρέπεται το κάπνισμα εντός κλειστών χώρων και μετά τέλος. Φυσικά δεν αφήσαμε την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλευτη, γιατί ως γνωστόν, ένα καλό γεύμα πρέπει να συνοδεύεται από ένα καλό τσιγάρο.

Σνιτσελάκι...

Έξω και πάλι. Πάμε να επισκεφτούμε την εκκλησία του Αγίου Rupert και του Αγίου Βιργιλίου, γιατί η ώρα περνάει και σκοτινιάζει. Η εκκλησία είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ, όπως φυσικά αρμόζει σε μία Μπαρόκ εκκλησία του 17ου αιώνα. Θα το δείτε και στην πανοραμική φωτογραφία που βγάλαμε την επόμενη ημέρα επάνω από το φρούριο.

Είναι τόσα πολλά στα οποία μπορείς να φωτογραφήσεις σε αυτή την εκκλησία, που συμπληρώνεις άλμπουμ.

Συνεχίζεται...

 

[MakisSRV]

Ημέρα 7η
Salzburg

2η και τελευταία μέρα στο Salzburg. Από αύριο θα ξεκινήσει το ταξίδι της επιστροφής. Σήμερα όμως θα δούμε τους Κήπους του παλατιού Mirabell και το φρούριο Hohensalzburg.

Mirabell Palace

Το Παλάτι Mirabell χτίστηκε από τον πρίγκιπα Wolf Dietrich το 1606 για την ερωμένη του, την Salome Alt, και τα παιδιά της. Μετατράπηκε σε μπαρόκ στυλ σε δύο στάδια. Πρώτον, το 1689 σχεδιάστηκε από τον Fischer von Erlach ένα νέο παλάτι και ο κήπος του. Δεύτερον, ο Lukas von Hildebrandt αναμόρφωσε τον κήπο μεταξύ 1721 και 1727. Ο κεντρικός άξονας του κήπου είναι ευθυγραμμισμένος με το Hohensalzburg, το κάστρο στην άλλη πλευρά του ποταμού Salzach. Διαθέτει ένα συντριβάνι στο κέντρο του, υπαίθριο θέατρο και μια υπέροχη συλλογή γλυπτών. Το Mirabell βρίσκεται σε κεντρική τοποθεσία στην πόλη, κοντά στον ποταμό και ανάμεσα στην παλιά πόλη και την νέα πόλη. Το Mirabelle Palace χρησιμοποιείται ως γραφείο μητρώου, ενώ στον κήπο του πραγματοποιούνται λαμπεροί γάμοι. Ο Κήπος Mirabell και το εξοχικό σπίτι στο Hellbrunn προβλήθηκαν στην ταινία Sound of Music (Μελωδία της Ευτυχίας).

Απολαύστε υπεύθυνα.

Το συντριβάνι στο κέντρο του κήπου



Μια πανοραμική φωτογραφία, όσο αυτό μποτούσε να γίνει, αφού γινόταν χαμός από κόσμο.
Στο βάθος της φωτογραφίας επάνω στο λόφο, φαίνεται το κάστρο Hohensalzburg.



Η είσοδος στον κήπο.





Όμορφα λαξευμένα αγάλματα



Αφού μείναμε στο χώρο για περίπου 45 λεπτά και καθίσαμε και σε παγκάκια που υπήρχαν για να ξεκουραστείς, πήραμε το δρόμο για το κάστρο.

Φρούριο Hohensalzburg

Το φρούριο Hohensalzburg βρίσκεται στο Festungsberg, ψηλά πάνω από τις στέγες της ιστορικής περιοχής του μπαρόκ. Το μεγαλύτερο πλήρως διατηρημένο κάστρο στην Κεντρική Ευρώπη είναι το έμβλημα του Σάλτσμπουργκ (μαζί με τον Μότσαρτ).

Το έτος 1077, ο αρχιεπίσκοπος Gebhard έχτισε το φρούριο και έτσι άλλαξε τ0 Σάλτσμπουργκ για πάντα. Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι διάδοχοί του οδήγησαν στη συνεχή ανάπτυξη της αρχιτεκτονικής του φρουρίου. Το σύμπλεγμα απέκτησε την εμφάνιση που αναγνωρίζουμε σήμερα υπό τον αρχιεπίσκοπο Leonhard von Keutschach το 1500. Ο αρχικός σκοπός του φρουρίου ήταν να προστατεύσει το πριγκιπάτο και τους αρχιεπισκόπους από εχθρικές επιθέσεις. Σε όλα αυτά τα χρόνια, ποτέ δεν έχει καταλήφθηκε από ξένα στρατεύματα.

Μέσα στο φρούριο υπάρχει το μουσείο Μαριονέτας καθώς και το μουσείο του Ράλι Ράιερ. Επιπλέον, το φρούριο χρησιμεύει και ως χώρος για διάσημες συναυλίες. Μετά από εκτεταμένες εργασίες στο τμήμα Hoher Stock του φρουρίου, ένα ΄μαγικό θέατρο΄ και εγκαταστάσεις σύγχρονων πολυμέσων προσφέρουν εμπειρίες που ανοίγουν τα μάτια. Αξίζει να σημειωθεί ότι κάθε Κυριακή, στις 11:45 π.μ., μουσικοί από τον πυργίσκο που ονομάζεται "Trumpeter Tower" κάνουν μπαρόκ fanfares οι οποίες αντηχούν μέχρι την παλιά πόλη!

Το κάστρο από κάτω.





Μια φωτογραφία εσωτερικά του φρουρίου



Το μουσείο Μαριονέτας



Διαδραστικό βίντεο με την ιστορία του φρουρίου



Στιγμιότυπα μάχης



Και μετά από τόσο περπάτημα, στάση για ξεκούραση στο καφέ του φρουρίου. Το ντεκόρ δεν θα μπορούσε παρά να φέρνει σε μεσαίωνα και ιππότες!



Μετά τον καπουτσίνο, πάμε στο τελευταίο μέρος που πρέπει να δούμε στο φρούριο. Τον ψηλό του πύργο που χαρίζεί μια αμφιθεατρική εικόνα της πόλης, αλλά από που ανεβαίνουν; Κοιτούσα μία τον χάρτη που μας είχαν δώσει και μία το σημείο που βρισκόματαν. Πήγαινα από εδώ, πήγαινα από εκεί δεν μπορούσα να βγάλω άκρη..Εφόσον ο πύργος δεν είχε ο ίδιος πόρτα άρα από κάπου εσωτερικά πρέπε να προσεγγγίζεις το σημείο. κάπου βλέπω μια ουρά από 100 άτομα, αλλά είναι μακριά από το σημείο, αλλά τί περιμένουν εκεί;
Καλά καταλάβατε, από εκεί έπρεπε να πάμε. Δεν πτοούμαστε, μπουκαλάκι με νερό έχουμε, κάθε μέρα δεν μπορούμε να είμαστε εδώ...άρα αναμονή. Στην είσοδο μας έδωσαν κάτι συσκευές σαν κινητό τηλέφωνο. Εντός του κτηρίου που μπήκαμε υπήρχαν μακέτες με όλη την ιστορία και τις φάσεις του φρουρίου. Στο τέλος φτάσαμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα.. Άξιζε τον κόπο....







Με αυτά και με κείνα μείναμε γύρω στη 1,5 ώρα στο φρούριο μέσα και το στομάχι άρχισε να γουργουρίζει. Στο πρόγραμμά μας είχαμε να καάτσουμε σε κάποια από τις υπαίθριες μπυραρίες, αλλά τελικά αποφασίσαμε ότι ήταν καλύτερη η ιδέα του να φάμε κάπου με κλειστό χώρο, θωρακισμένοι από το κρύο. Μετά θα μπορούσαμε να απολαύσουμε τη μπύρα μας στην υπαίθρια αγορά.
Δυστυχώς δεν θυμάμαι ούτε που κάτσαμε αλλά ούτε και τι παραγγείλαμε. Το μόνο που θυμάμαι είναι οτι ήταν γευστικό. Α.. ορίστε και ένα πειστήριο αυτού που δοκίμασα.




Αφού γευματίσαμε, ξεκινήσαμε για την τελευταία βόλτα κατα μήκος του ποταμού. Σίγουρα, όταν γνωρίζεις οτι κάτι πάει να τελειώσει, μελαγχολείς ελαφρά. Περπατώντας αργά έξω από τα διάφορα μεγάλα κτήρια, βλέπουμε μια ταμπέλα που λέει university: η πόρτα είναι ανοιχτή και στο βάθος φαίνεται μια εσωτερική αυλή. Ας μπούμε και εδώ...
Η αυλή ήταν τετράγωνη, περιτρυγυρισμένη από λουλούδια και στο κέντρο της είχε χαλίκι. Σε κάθε μία από τις τέσσερις πλευρές υπήρχε ένα ζευγάρι παγκάκια. Στο μέση, υπήρχε αυτό το φουτουριστικό άγαλμα...



Ανάσα ηρεμίας και πάμε να πιούμε τη μπύρα μας... Άλλα κιόσκια ήταν κλειστά και άλλα ανοιχτά. Ήταν σίγουρο ότι θα καταλήξουμε σε ανοιχτό κιόσκι, καθώς τα κλειστά μύριζαν, τόσο που δεν το αντέχαμε. Όμως σε κάποια από τα κλειστά, έπαιζαν παραδοσιακή μουσική μπάντες



Σε ένα από τα πολλά λοιπόν, κιόσκια, δοκιμάσαμε την μπύρα Stiegl- διάσημη αυστρική μπύρα.



Ο τύπος που μας σέρβιρε, πάνω κάτω στην ηλικία μας, γύρω στα 30, μας ρωτάει από που είμαστε, και μόλις είπαμε οτι είμαστε από την Ελλάδα, γυρνάει και μου λέει σε σπαστά ΄που σαι ρε μα...κα;΄. Αφού γελάμε, μας λέει οτι έχει έναν Έλληνα φίλο του που ζει στην Αυστρία και όποτε σηκώνει το τηλέφωνο του λέει αυτή τη φράση.

Μετά την τελευταία ρουφηξιά μπύρας, λέμε να δοκιμάσουμε κάπου και μια σοκολάτα βιενουά αφού είμαστε στην Αυστρία. Πηγαίνουμε λοιπόν, στην κεντρική πλατεία μπροστά από την μεγάλη εκκλησία και καθόμαστε σε ένα καφέ. Η ώρα ήταν 9.30 το βράδυ, οπότε σχεδόν τα πάντα έκλειναν. Τυχεροί είμαστε που αυτό παρέμενε ανοιχτό. Εδώ, αν και ήρθα για τη βιενουά, παρόλα αυτά, το μάτι μου έπεσε επάνω στον κατάλογο, που έγραφε Mozarts coffee. Έτσι, δοκίμασα αυτό. Ήταν κάτι σαν τον ιρλανδικό καφέ, αλλά νομίζω ότι είχε κάποιο λικέρ μέσα, από όσο μπορώ να θυμάμαι. Νά και μια φωτογραφία από τα κλασικίζοντα φλυτζάνια.



Ο καφές τελείωσε, το τσιγάρο καπνίστηκε, η ώρα της επιστροφής στο ξενοδοχείο έφτασε.
Καλό ύπνο.

 

[MakisSRV]

8η Ημέρα

Τελευταία ημέρα του ταξιδιού μας κυρίες και κύριοι.
Η ημέρα περιλαμβάνει περίπου 7 ώρες οδήγηση μέχρι το Σαν Μαρίνο! Ακολούθησα τον ίδιο δρόμο από τον οποίο ήρθα, δηλαδή από Σάλτσμπουργκ - Λιουμπλιάνα και από εκεί στο Ούντινε στην Ιταλία γιατί εάν πήγαινα από το Ίννσπρουκ έπρεπε να κατέβω μέσα από τις Άλπεις και εκτός του ότι ήταν 1 ώρα παραπάνω, υπήρχε ο κίνδυνος της βαριάς χιονόπτωσης στο βουνό.

Τσούπ και φτάσαμε. Δυστυχώς είναι 6.30 το απόγευμα, οπότε δεν μπορώ να πω ότι είδαμε το Σαν Μαρίνο. Μάλλον κάναμε μια βόλτα στο Σαν Μαρίνο. Δεν πειράζει, next time. Ας πάμε σε αυτά που είδαμε.

Το Σαν Μαρίνο είναι η μακροβιότερη δημοκρατία που έχει κράτος στον κόσμο. Βρίσκεται κεντρικά-βόρεια της Ιταλία προς την πλευρά της Αδριατικής και δεν διαθέτει δικό της στρατό. Αντίθετα, η Ιταλία είναι επιφορτισμένη με την φύλαξη των συνόρων της. Εδώ θα συναντήσετε όλες τς τράπεζες, καταστήματα με όπλα και ηλεκτρικές συσκευές.
Το Σαν Μαρίνο έχει τρεις μεγάλους πύργους: τον Guaita, που είναι και ο παλαιότερος (11ος αιώνας), τον Cesta του 13ου αιώνα και τον Montale, του 14ου αιώνα, ο οποίος είναι ακόμη ιδιωτικός πύργος.
Το ξενοδοχείο μας ήταν κοντά στον Guaita. Η διαδρομή με φουρκέτες μέχρι να ανέβεις στο βουνό, με πάρκινγκ παντού, αφού δεν επιτρέπεται να μπεις εντός των τειχών του κάστρου με αυτοκίνητο, εκτός και αν είσαι ντόπιος και έχεις άδεια. Επίσης, με τόσες κάμερες που έχει, δεν υπάρχει η πιθανότητα να γλιτώσω κάποιο πρόστιμο, γιατί μπήκα μέσα στα τείχη, ρώτησα που να παρκάρω και βγήκα. όμως στο εξωτερικό δύσκολα χαρίζονται, οπότε περιμένω κάπια μέρα να λάβω το γράμμα...
Τέλος πάντων, στον Guaita στις 7 έκλειναν, οπότε μας λυπήθηκαν και μας άφησαν ίσα να μπούμε και να περιηγηθούμε για μισή ώρα. Ατμόσφαιρα μαγική- δείτε και μόνοι σας:



θέα από ψηλά...έως την Αδριατική. Κοιτάζεις κάτω στον γκρεμό, παίρνεις βαθιά ανάσα. Αισθάνεσαι την καθαρή ατμόσφαιρα. Το μυαλό καθαρίζει. Είσαι ανίκητος εδώ.



Η Βασιλική του Σαν Μαρίνο (καθολική εκκλησία)



Η κουκλίστικη και αρχαιοπρεπής βουλή του Σαν Μαρίνο.



Περιδιαβαίνοντας στα σοκάκια. Αισθάνεσαι τόσο μόνος εδώ αυτή την ώρα, που είναι απόλαυση. Μπορείς να παρατηρείς τα πάντα με την ησυχία σου, χωρις να νιώθεις ανασφάλεια. Το κίτρινο χρώμα από τις λάμπες φθορίου κάνει τα κτήρια παλιακά, αλλά με γοητευτικό τρόπο, όπως θα δείτε.











Συνεχίζεται....

 

[MakisSRV]

Η επόμενη ημέρα μας βρήκε να ταξιδεύουμε προς το Bari για να πάρουμε το απογευματινό πλοίο για Ηγουμενίτσα. Αισθανόμουν τόσο γεμάτος από όσα είδα σε αυτό το ταξίδι, που δεν υπήρχε αυτή η γλυκόπικρη που μένει όταν πρέπει να επιστρέψεις πίσω.

Κλείνοντας την περιγραφή του ταξιδιού μας, θα αναφερθώ σε ορισμένα συμβάντα που προέκυψαν στο ταξίδι μας αλλά θα δώσω και ορισμένες συμβουλές για όσους θέλουν να ταξιδέψουν με αντίστοιχο τρόπο.

• Το πρώτο βράδυ στη Μπολόνια, με ξυπνάει η γυναίκα μου στις 4 τα ξημερώματα. Το στομάχι της είναι χάλια και δυστυχώς ενώ έχουμε πάρει φάρμακα μαζί μας, δυστυχώς, έχουμε ξεχάσει να πάρουμε κάποιο για το στομάχι. Οπότε κατεβαίνω στη ρεσεψιόν και ζητάω κάποιο χάπι, εάν έχουν. Ο υπάλληλος, μου λέει πως δεν έχουν, αλλά και αν είχαν δεν θα μπορούσαν να μου το δώσουν αφού στην Ιταλία, τέτοιου είδους χάπια δίνονται μόνο με συνταγή γιατρού. Περιμένουμε να ξημερώσει ο Θεός τη μέρα Του και να πάω να βρω φαρμακείο. Μην ξεχνάτε ότι σήμερα είναι η μέρα που θα πρέπει να πάμε στη Σλοβενία. Ντύνομαι στις 8 και αφού ενεργοποιώ στο κινητό μου το gps για το πλησιέστερο φαρμακείο, κατεβαίνω στη ρεσεψιόν και ρωτάω και εκεί για φαρμακείο, μήπως και υπάρχει κάποιο πιο κοντινό από αυτό που μου βγάζει gps. Πράγματι, μου λένε για ένα το οποίο βρίσκεται στα 500 μέτρα. Αφού δεν καταφέρνω να το βρω, ρωτάω έναν περαστικό για το αν βρίσκομαι κοντά σε φαρμακείο στα αγγλικά, εκείνος σηκώνει τα χέρια μπροστά στο στήθος του σε στυλ προσευχεις και τα κουνάει μπρος - πίσω (όσοι βλέπουν ποδόσφαιρο θα καταλάβουν αυτή την κίνηση trademark των Ιταλών) μου λέει ¨ah, farmacia? Ah Madonna Mia - καταλαβαίνω από τα συμφραζόμενα οτι είμαι μακριά. Συνεχίζω λοιπόν , προς την κατεύθυνση που μου έδειχναν τα χέρια του, αλλά τώρα ενεργοποιώ κοιτάζω και το gps. Φτάνω στο φαρμακείο. Κλειστό. Μάλιστα... Τώρα βλέπω μια ηλικιωμένη κοντά μου και λέω να την ρωτήσω...κοντοστέκομαι...Εδώ μιλούν αγγλικά οι νέοι με το ζόρι, η κυρία εδώ τι να μιλήσει; Πρέπει να δοκιμάσω όμως γιατί είμαι ήδη μισή ώρα στο δρόμο. Η κυρία, φυσικά, στα ιταλικά μου μιλάει και αυτό που μου λέει είναι οτι τα συνοικιακά φαρμακεία ανοίγουν στις 9. Αυτό καταλαβαίνω από την ομοιότητα που έχουν με τα ισπανικά τουλάχιστον. Της λέω που μπορώ να βρω ανοιχτό τέτοια ώρα. Απαντάει, στον σταθμό του τρένου έχει φαρμακείο που είναι ανοιχτά, ένα δεκάλεπτο ποδαρόδρομος περίπου. Οκ, αλλά πως θα πάω. Μου κάνει η κυρία, smartphone? Μπράβο, σκέφτομαι, 70 χρονών και ξέρει από κινητά; Βγάζω το κινητό, πληκτρολογεί τη διεύθυνση, την ευχαριστώ και φεύγω. Φτάνω στο φαρμακείο και η νεαρή φαρμακοποιός μου λέει ότι και ο ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου, οτι, δηλαδή, χωρίς συνταγή δεν μπορεί να μου δώσει το συγκεκριμένο φάρμακο που ζητάω. Μα, της λέω, είμαστε τουρίστες και σήμερα θα πρέπει να ταξιδέψουμε για Σλοβενία, πρέπει κάτι να γίνει. Και μου λέει θα σου δώσω γεννόσημο, είναι η ίδια ουσία και δεν χρειάζεται συνταγογράφηση. Λέω, θα κάνει δουλειά; Με διαβεβαιώνει οτι θα κάνει. Τέλεια. Το παίρνω, μπαίνω σε ένα ταξί και μετά από συνολικά 1 1/2 ώρα περιπλάνησης είμαι πίσω στο ξενοδοχείο. Αφού το πήρε η Δ. το χάπι σε δύο ώρες ήταν περδίκι. Τη συνέχεια στη Σλοβενία την είδατε παραπάνω.

Τι χρειάζεστε για να ξεκινήσετε ένα τέτοιο ταξίδι:

1) Κέφι, διάθεση να γνωρίσετε τον υπόλοιπο κόσμο.

2) Ορισμένα έγγραφα: Α) πράσινη κάρτα για το αυτοκίνητο (αυθημερόν την στέλνουν οι εταιρείες ασφάλισης των αυτοκινήτων). Είναι μια μετάφραση του ασφαλιστηρίου σας αγγλικά. Β) Ταυτότητα νέου τύπου, που να έχει επάνω τα στοιχεία σας και με λατινικούς χαρακτήρες. Γ) Δίπλωμα νέου τύπου. Αυτό που είναι σαν πιστωτική κάρτα. Τίποτα άλλο αν ταξιδεύετε σε χώρες που ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σε διαφορετική περίπτωση θα χρειαστείτε διαβατήριο.

3) Έναν σχεδιασμό της διαδρομής που θα ακολουθήσετε και για τα μέρη που θα επισκεφτείτε, τί πρέπει να δείτε από αξιοθέατα κλπ. Εγώ χρησιμοποίησα το www.viamichelin.com για τις διαδρομές. Για τα μέρη και τα αξιοθέατα που πρέπει να δείτε, το ίντερνετ είναι γεμάτο πληροφορίες. Αν κάποιος θέλει να το πάει και παραπέρα ή θέλει να έχει και κάτι σε έντυπο, όπως εγώ, υπάρχει βιβλιοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας που είναι εξειδικευμένο σε ταξίδια, με τουριστικούς οδηγούς κλπ.

4) Οι εταιρείες κινητών τηλεφώνων έχουν πλέον καθιερώσει να ισχύουν πανευρωπαϊκά οι χρεώσεις του συμβολαίου σας που ισχύουν και στην Ελλάδα. Καλού κακού ρωτήστε όμως συγκεκριμένα για τις χώρες που θέλετε να δείτε.

5) Φυσικά, φροντίζουμε να έχουμε κάνει ένα γενικό σέρβις στο αυτοκίνητο μας, τουλάχιστον 1 μήνα πριν από το προγραμματισμένο ταξίδι, έτσι ώστε αν προκύψει κάποιο ζήτημα - αστοχία να έχουμε χρόνο να το επιλύσουμε. Στην κατηγορία αυτοκίνητο, να μην ξεχνάμε και τα λάστιχα, τον πυροσβεστήρα (με σωστή ημερομηνία λήξης), το φαρμακείο και το τρίγωνο.


Έτρα Tips
1) Μπισκότα και διάφορα που μας κρατούν σε εγρήγορση και κόβουν την πείνα. + μπουκάλι νερό.

2) Φαρμακείο. Καλό είναι να έχετε πέρα από το υποχρεωτικό φαρμακείο του αυτοκινήτου, ορισμένα έξτρα φάρμακα, τα οποία είναι βασικά όμως και σας γλυτώνουν χρόνο και κόπο. Βάλτε κανένα Immodium, Buscopan κλπ.

3) Βενζίνη - Πετρέλαιο. Η μέθοδος που ακολούθησα ήταν μόλις έφτανε ο δείκτης πετρελαίου στη μέση, έμπαινα στο επόμενο βενζινάδικο να φουλάρω. Αυτό θα σας σώσει από το να ψάχνεστε την τελευταία στιγμή, απελπισμένα για καύσιμο, επάνω στην εθνική και να δείτε πινακίδα που θα σας ενημερώνει οτι το επόμενο βενζινάδικο βρίσκεται στα 40 χιλιόμετρα.

Τέλος ιστορίας! Ελπίζω να σας άρεσε!

 

[makisg]

και βέβαια μας άρεσε καθώς και οι φωτογραφίες σου.

 

[PhysioDuck]

Πολύ ωραία ιστορία και φανταστικά μέρη! Λιουμπλιάνα και Μπλεντ είχαμε πάει γαμήλιο ταξίδι και ξετρελαθήκαμε. Πολύ αγωνία αυτό με το φαρμακείο. Αλλά το πήγες πολύ καλά, μπράβο!

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[georgeant]

Εξαιρετική! Και τέλειες οι φωτογραφίες! Ευχαριστούμε