Jimmy78
Member
- Μηνύματα
- 37
- Likes
- 206
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ν.Ζηλανδία ή Αλάσκα
Περιεχόμενα
by @World Nomad
Day 2 λοιπόν… Ξυπνάμε πουρνό πουρνό, αποχαιρετάμε την Honfleuer και φορτώνουμε στο gps τον επόμενο προορισμό: Le Havre! Για να φτάσουμε εκεί περάσαμε από τη γέφυρα της Νορμανδίας, η οποία την εποχή που κατασκευάστηκε (1995) ήταν η μακρύτερη καλωδιωτή γέφυρα του κόσμου και επίσης είχε το μακρύτερο άνοιγμα μεταξύ πείρων απ' οποιαδήποτε άλλη γέφυρα.
Στο δρόμο προς τη Χάβρη γίνεται αναμπουμπούλα στο αυτοκίνητο:
-Στρίβουμε εδώ; Η φωνή στο gps λέει παραμείνατε δεξιά.
-Όχι, εννοεί συνεχίζουμε δεξιά λωρίδα.
-Η πινακίδα λεει Χάβρη δεξιά.
-Το gps δείχνει ευθεία.
-ΣΤΡΙΨΕΕΕ!
-Όχι απότομα, έρχεται αυτοκίνητο, ΘΑ ΣΚΟΤΩΘΟΥΜΕ!
-ΒΟΗΘΕΙΑ!!
-ΠΕΙΝΑΩ!
Τελικά έπρεπε να στρίψουμε, χάσαμε την έξοδο και κάναμε 13km τσάμπα, μέχρι να βρούμε την επόμενη έξοδο και άλλα τόσα μετά για να ξαναβρούμε το δρόμο για Χάβρη. Καλή φάση.
Με τα πολλά λοιπόν φτάνουμε Χάβρη, πάμε κέντρο, κοιτάμε από δω, κοιτάμε από κει, τίποτα να μας εντυπωσιάσει.
- Μια σύγχρονη βιομηχανοποιημένη πόλη, παιδιά.
- Δε μ’αρέσει τίποτα εδώ.
-Ποιός είπε να έρθουμε Χάβρη;
-Πεινάω!
Τέλος πάντων, φύγαμε γκαζώνοντας και από τότε η Χάβρη έγινε το ανέκδοτο της εκδρομής μας.(-Πολύ όμορφα εδώ, σαν την Χάβρη, -Πού θα πάμε το καλοκαίρι; -Χάβρη φυσικά! κτλ)
Επόμενος σταθμός, Deauville-Trouville. Πρόκειται για 2 πόλεις που χωρίζονται από ένα ποτάμι, αρκετά όμορφες θα έλεγα, με το λιμανάκι τους και τα κλασικά κτίρια νορμανδικής αρχιτεκτονικής. Εδώ επιτέλους ξεπείνασα,καθώς έφαγα ένα τεράστιο croque monsieur (ένα είδος ψητού σάντουιτς με ζαμπόν και τυρί).
Επόμενος προορισμός, η Caen. Πρόκειται για την γενέτειρα του Γουλιέλμου του Κατακτητή, όπου υπάρχει και το καλοδιατηρημένο κάστρο του, χτισμένο από το 1060μ.Χ. παρακαλώ. Από τις επάλξεις του κάστρου απολαύσαμε τη φανταστική θέα της πόλης, με το γοτθικό καθεδρικό Σαιν Πιερ να δεσπόζει. Μέσα στο κάστρο υπάρχει το Νορμανδικό Μουσείο, όπως και το Musee des Beaux-Arts που έχει μια πλούσια συλλογή από ιστορικούς και θρησκευτικούς πίνακες, αλλά και έργα ιταλών δημιουργών και όχι μόνο. Έξω από το κάστρο, υπάρχει το μνημείο για την ειρήνη, αφιερωμένο στους στρατιώτες που απελευθέρωσαν την Caen στις 9-7-1944, μετά την απόβαση της Νορμανδίας.
30χλμ αργότερα, βρισκόμασταν στην Bayeux. Μικρή πόλη, γραφική, με τα μεσαιωνικά διατηρητέα της κτίρια, τον ποταμό Ορ(Aure) να τη διασχίζει, τον καθεδρικό της ναό και την περίφημη ταπισερί της. Πρόκειται για μοναδικό στο είδος του δημιούργημα: Είναι μια ταπισερί με μήκος 70,4 μ. και πλάτος 0,5 μ, στην οποία απεικονίζονται 72 διαφορετικές εικόνες, σχετικές με τη κατάκτηση της Αγγλίας από τον Γουλιέλμο τον Κατακτητή.
Εδώ βρήκαμε επιτέλους να δοκιμάσουμε crepe suzette, ένα παραδοσιακό γαλλικό γλυκό, που αποτελείται απο κρέπες οι οποίες παρασκευάζονται με βούτυρο, ζάχαρη, χυμό και ξύσμα εσπεριδοειδών (κυρίως πορτοκαλιού και μανταρινιού). Προστίθεται λικέρ Grand Marnier ή Curacao και σερβίρεται ‘’φλαμπέ’’. Εγώ πάντως δεν ενθουσιάστηκα. Δε ξέρω, μάλλον θέλω να έχει σοκολάτα για να πω ότι μ’αρέσει ένα γλυκό Συν τις άλλοις, καθυστερήσαμε με την αναθεματισμένη τη suzette και χάσαμε χρόνο με μοιραία αποτελέσματα( βλ. ωράριο μουσείων, νύχτα) από τον επόμενο προορισμό…
..που ήταν η Omaha beach. Μια από τις 5 παραλίες που επιλέχθηκαν για την απόβαση των Συμμάχων στο Β’Παγκόσμιο Πόλεμο, (Omaha ήταν η κωδική ονομασία της παραλίας στην επιχείρηση Overlord, όπως ονομάστηκε η απόβαση της Νορμανδίας) όπου έγινε η μεγαλύτερη σφαγή (όλοι θυμόμαστε την εντυπωσιακή σκηνή μάχης στην ταινία «Η διάσωση του Στρατιώτη Ραιαν», όποιος δε θυμάται ή δεν την έχει δει, να βάλει να τη δει 2 φορές ) Εκεί λοιπόν, βλέποντας την απέραντη παραλία και ξέροντας τι έχει γίνει, φαντάζεσαι τη θάλασσα κόκκινη από το αίμα, σε πιάνει μια ανατριχίλα, μια θλίψη για τις ζωές που χάθηκαν. Ένα περίεργο συναίσθημα. Σε ένα σημείο της παραλίας έχουν φτιάξει ένα μνημείο για τους πεσόντες, αποδίδοντας φόρο τιμής.
Στο μουσείο που υπάρχει εκεί, Operation Overlord Museum, έχουν πάρα πολλά αντικείμενα από την απόβαση, από εξοπλισμό στρατιωτών μέχρι πολυβόλα και τανκς και ποιος ξέρει τι άλλο, αφού εμείς δε τα είδαμε καθώς είχε κλείσει το μουσείο (αναθεματισμένη suzette). Συνεχίζοντας δυτικά, ανάμεσα στις παραλίες Utah και Omaha, είναι ο λόφος Pointe Du Hoc, όπου εκεί οι Γερμανοί είχαν βαριές αντιεροπορικές άμυνες. Μπορεί κανείς να δει τις οχυρώσεις, τις θέσεις των πολυβόλων και το γεμάτο κρατήρες έδαφος από τους ανελέητους βομβαρδισμούς.
Εδώ έχει ένα άλλο μνημείο, αφιερωμένο στην μονάδα Rangers του αμερικανικού στρατού, που αφού σκαρφάλωσε τα βράχια ύψους 30μ. επιτέθηκε και κατέλαβε το Pointe Du Hoc. Δυστυχώς αυτά προλάβαμε να δούμε, καθώς αφού η αναθεματισμένη suzette μας καθυστέρησε, είχε βραδιάσει και δε μπορούσαμε να προχωρήσουμε στις άλλες παραλίες της απόβασης, όπου μια ντόπια κυρία μας είπε ότι μπορούσαμε να δούμε τανκς κολλημένα στην άμμο όπως και απομεινάρια της πλωτής γέφυρας που κατασκεύασε η μονάδα μηχανικών για να αποβιβαστούν τα τανκς.
Μέσα στο μαύρο σκοτάδι λοιπόν, ξεκινήσαμε για τον τελευταίο σταθμό της Day 2, το Mont Saint Michel, όπου θα διανυκτερεύαμε κιόλας σε ξενοδοχείο λίγο πιο έξω. Το Mont Saint Michel είναι μία μικρή νησίδα στις ακτές της Νορμανδίας, σε μικρή απόσταση από την ακτή, με την οποία συγκοινωνεί με ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Στην κορυφή του υπάρχει το περίφημο αββαείο με το επίχρυσο άγαλμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην κορυφή του καμπαναριού. Από κάτω, πίσω από τα τείχη που περιβάλλουν το αββαείο, βρίσκεται μικρό γραφικό χωριό. Φτάσαμε λίγο μετά τις 22:00, το πάρκιν είναι δωρέαν μετά από αυτή την ώρα, οπότε αφήσαμε το αμάξι και περπατήσαμε όλη την απόσταση (4χλμ) μέχρι τις πύλες. Είχε και λεωφορείο που σε μεταφέρει δωρεάν, αλλά σαν hardcore travellers πήγαμε με τα πόδια (και καλά, απλά το μάθαμε αργότερα ότι έχει λεωφορείο ) Μέσα στο βαθύ σκοτάδι περπατούσαμε, ψυχή δε κυκλοφορούσε, απόλυτη ησυχία, ο ουρανός γεμάτος αστέρια να αντικατοπτρίζονται στα λιμνάζοντα νερά και στο βάθος το ολοφώτιστο Mont Saint Michel να λάμπει…Μαγεία!!!
Περάσαμε τις πύλες, εξακολουθούσε να μην υπάρχει άνθρωπος, τα πάντα ήταν κλειστά, μόνο ένα παρεκκλήσι ήταν ανοιχτό. Καλύτερα, βγάλαμε φωτογραφίες τα μεσαιωνικά κτίρια χωρίς κινεζογιαπονεζοκορεάτες με selfie sticks να παρεμβάλλονται, όπως ήταν σε ολόκληρο το ταξίδι μας Περπατώντας στα στενά σοκάκκια περιτριγυρισμένος από τα τείχη και το αββαείο να δεσπόζει πάνω από το κεφάλι σου μεταφερόσουν νοερά στην εποχή των ιπποτών…Φανταστικά!!
Φεύγοντας, είπαμε να πάμε για κανα ποτάκι στη γύρω περιοχή. Δεν υπήρχε τίποτα ανοιχτό! Σε ένα μπαρ που είδαμε κόσμο μέσα, μόλις κάτσαμε μας λένε κλείσαμε. Στο διπλανό είχαν πάρτυ τα ΚΑΠΗ και φάγαμε πόρτα, οπότε γυρίσαμε άπραγοι στο ξενοδοχείο να κάνουμε απολογισμό της μέρας, η οποία τελικά ήταν υπερ του δέοντος γεμάτη αλλά συνάμα κουραστική, με αποτέλεσμα να μην απολαύσουμε κάποιους προορισμούς όσο θα πρεπε. Μας κατέλαβε το πνεύμα του ταξιδιώτη που θέλαμε αδηφάγα να δούμε όσο περισσότερα μέρη γίνεται και να γεμίσουμε εικόνες και στιγμές. Άλλη φορά, λιγότεροι προορισμοί σε μια μερα!!
[Day 3 loading...]
Day 2 λοιπόν… Ξυπνάμε πουρνό πουρνό, αποχαιρετάμε την Honfleuer και φορτώνουμε στο gps τον επόμενο προορισμό: Le Havre! Για να φτάσουμε εκεί περάσαμε από τη γέφυρα της Νορμανδίας, η οποία την εποχή που κατασκευάστηκε (1995) ήταν η μακρύτερη καλωδιωτή γέφυρα του κόσμου και επίσης είχε το μακρύτερο άνοιγμα μεταξύ πείρων απ' οποιαδήποτε άλλη γέφυρα.
Στο δρόμο προς τη Χάβρη γίνεται αναμπουμπούλα στο αυτοκίνητο:
-Στρίβουμε εδώ; Η φωνή στο gps λέει παραμείνατε δεξιά.
-Όχι, εννοεί συνεχίζουμε δεξιά λωρίδα.
-Η πινακίδα λεει Χάβρη δεξιά.
-Το gps δείχνει ευθεία.
-ΣΤΡΙΨΕΕΕ!
-Όχι απότομα, έρχεται αυτοκίνητο, ΘΑ ΣΚΟΤΩΘΟΥΜΕ!
-ΒΟΗΘΕΙΑ!!
-ΠΕΙΝΑΩ!
Τελικά έπρεπε να στρίψουμε, χάσαμε την έξοδο και κάναμε 13km τσάμπα, μέχρι να βρούμε την επόμενη έξοδο και άλλα τόσα μετά για να ξαναβρούμε το δρόμο για Χάβρη. Καλή φάση.
Με τα πολλά λοιπόν φτάνουμε Χάβρη, πάμε κέντρο, κοιτάμε από δω, κοιτάμε από κει, τίποτα να μας εντυπωσιάσει.
- Μια σύγχρονη βιομηχανοποιημένη πόλη, παιδιά.
- Δε μ’αρέσει τίποτα εδώ.
-Ποιός είπε να έρθουμε Χάβρη;
-Πεινάω!
Τέλος πάντων, φύγαμε γκαζώνοντας και από τότε η Χάβρη έγινε το ανέκδοτο της εκδρομής μας.(-Πολύ όμορφα εδώ, σαν την Χάβρη, -Πού θα πάμε το καλοκαίρι; -Χάβρη φυσικά! κτλ)
Επόμενος σταθμός, Deauville-Trouville. Πρόκειται για 2 πόλεις που χωρίζονται από ένα ποτάμι, αρκετά όμορφες θα έλεγα, με το λιμανάκι τους και τα κλασικά κτίρια νορμανδικής αρχιτεκτονικής. Εδώ επιτέλους ξεπείνασα,καθώς έφαγα ένα τεράστιο croque monsieur (ένα είδος ψητού σάντουιτς με ζαμπόν και τυρί).
Επόμενος προορισμός, η Caen. Πρόκειται για την γενέτειρα του Γουλιέλμου του Κατακτητή, όπου υπάρχει και το καλοδιατηρημένο κάστρο του, χτισμένο από το 1060μ.Χ. παρακαλώ. Από τις επάλξεις του κάστρου απολαύσαμε τη φανταστική θέα της πόλης, με το γοτθικό καθεδρικό Σαιν Πιερ να δεσπόζει. Μέσα στο κάστρο υπάρχει το Νορμανδικό Μουσείο, όπως και το Musee des Beaux-Arts που έχει μια πλούσια συλλογή από ιστορικούς και θρησκευτικούς πίνακες, αλλά και έργα ιταλών δημιουργών και όχι μόνο. Έξω από το κάστρο, υπάρχει το μνημείο για την ειρήνη, αφιερωμένο στους στρατιώτες που απελευθέρωσαν την Caen στις 9-7-1944, μετά την απόβαση της Νορμανδίας.
30χλμ αργότερα, βρισκόμασταν στην Bayeux. Μικρή πόλη, γραφική, με τα μεσαιωνικά διατηρητέα της κτίρια, τον ποταμό Ορ(Aure) να τη διασχίζει, τον καθεδρικό της ναό και την περίφημη ταπισερί της. Πρόκειται για μοναδικό στο είδος του δημιούργημα: Είναι μια ταπισερί με μήκος 70,4 μ. και πλάτος 0,5 μ, στην οποία απεικονίζονται 72 διαφορετικές εικόνες, σχετικές με τη κατάκτηση της Αγγλίας από τον Γουλιέλμο τον Κατακτητή.
Εδώ βρήκαμε επιτέλους να δοκιμάσουμε crepe suzette, ένα παραδοσιακό γαλλικό γλυκό, που αποτελείται απο κρέπες οι οποίες παρασκευάζονται με βούτυρο, ζάχαρη, χυμό και ξύσμα εσπεριδοειδών (κυρίως πορτοκαλιού και μανταρινιού). Προστίθεται λικέρ Grand Marnier ή Curacao και σερβίρεται ‘’φλαμπέ’’. Εγώ πάντως δεν ενθουσιάστηκα. Δε ξέρω, μάλλον θέλω να έχει σοκολάτα για να πω ότι μ’αρέσει ένα γλυκό
Συν τις άλλοις, καθυστερήσαμε με την αναθεματισμένη τη suzette και χάσαμε χρόνο με μοιραία αποτελέσματα( βλ. ωράριο μουσείων, νύχτα) από τον επόμενο προορισμό…..που ήταν η Omaha beach. Μια από τις 5 παραλίες που επιλέχθηκαν για την απόβαση των Συμμάχων στο Β’Παγκόσμιο Πόλεμο, (Omaha ήταν η κωδική ονομασία της παραλίας στην επιχείρηση Overlord, όπως ονομάστηκε η απόβαση της Νορμανδίας) όπου έγινε η μεγαλύτερη σφαγή (όλοι θυμόμαστε την εντυπωσιακή σκηνή μάχης στην ταινία «Η διάσωση του Στρατιώτη Ραιαν», όποιος δε θυμάται ή δεν την έχει δει, να βάλει να τη δει 2 φορές
) Εκεί λοιπόν, βλέποντας την απέραντη παραλία και ξέροντας τι έχει γίνει, φαντάζεσαι τη θάλασσα κόκκινη από το αίμα, σε πιάνει μια ανατριχίλα, μια θλίψη για τις ζωές που χάθηκαν. Ένα περίεργο συναίσθημα. Σε ένα σημείο της παραλίας έχουν φτιάξει ένα μνημείο για τους πεσόντες, αποδίδοντας φόρο τιμής.
Στο μουσείο που υπάρχει εκεί, Operation Overlord Museum, έχουν πάρα πολλά αντικείμενα από την απόβαση, από εξοπλισμό στρατιωτών μέχρι πολυβόλα και τανκς και ποιος ξέρει τι άλλο, αφού εμείς δε τα είδαμε καθώς είχε κλείσει το μουσείο (αναθεματισμένη suzette). Συνεχίζοντας δυτικά, ανάμεσα στις παραλίες Utah και Omaha, είναι ο λόφος Pointe Du Hoc, όπου εκεί οι Γερμανοί είχαν βαριές αντιεροπορικές άμυνες. Μπορεί κανείς να δει τις οχυρώσεις, τις θέσεις των πολυβόλων και το γεμάτο κρατήρες έδαφος από τους ανελέητους βομβαρδισμούς.
Εδώ έχει ένα άλλο μνημείο, αφιερωμένο στην μονάδα Rangers του αμερικανικού στρατού, που αφού σκαρφάλωσε τα βράχια ύψους 30μ. επιτέθηκε και κατέλαβε το Pointe Du Hoc. Δυστυχώς αυτά προλάβαμε να δούμε, καθώς αφού η αναθεματισμένη suzette μας καθυστέρησε, είχε βραδιάσει και δε μπορούσαμε να προχωρήσουμε στις άλλες παραλίες της απόβασης, όπου μια ντόπια κυρία μας είπε ότι μπορούσαμε να δούμε τανκς κολλημένα στην άμμο όπως και απομεινάρια της πλωτής γέφυρας που κατασκεύασε η μονάδα μηχανικών για να αποβιβαστούν τα τανκς.Μέσα στο μαύρο σκοτάδι λοιπόν, ξεκινήσαμε για τον τελευταίο σταθμό της Day 2, το Mont Saint Michel, όπου θα διανυκτερεύαμε κιόλας σε ξενοδοχείο λίγο πιο έξω. Το Mont Saint Michel είναι μία μικρή νησίδα στις ακτές της Νορμανδίας, σε μικρή απόσταση από την ακτή, με την οποία συγκοινωνεί με ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Στην κορυφή του υπάρχει το περίφημο αββαείο με το επίχρυσο άγαλμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην κορυφή του καμπαναριού. Από κάτω, πίσω από τα τείχη που περιβάλλουν το αββαείο, βρίσκεται μικρό γραφικό χωριό. Φτάσαμε λίγο μετά τις 22:00, το πάρκιν είναι δωρέαν μετά από αυτή την ώρα, οπότε αφήσαμε το αμάξι και περπατήσαμε όλη την απόσταση (4χλμ) μέχρι τις πύλες. Είχε και λεωφορείο που σε μεταφέρει δωρεάν, αλλά σαν hardcore travellers πήγαμε με τα πόδια (και καλά, απλά το μάθαμε αργότερα ότι έχει λεωφορείο
) Μέσα στο βαθύ σκοτάδι περπατούσαμε, ψυχή δε κυκλοφορούσε, απόλυτη ησυχία, ο ουρανός γεμάτος αστέρια να αντικατοπτρίζονται στα λιμνάζοντα νερά και στο βάθος το ολοφώτιστο Mont Saint Michel να λάμπει…Μαγεία!!!
Περάσαμε τις πύλες, εξακολουθούσε να μην υπάρχει άνθρωπος, τα πάντα ήταν κλειστά, μόνο ένα παρεκκλήσι ήταν ανοιχτό. Καλύτερα, βγάλαμε φωτογραφίες τα μεσαιωνικά κτίρια χωρίς κινεζογιαπονεζοκορεάτες με selfie sticks να παρεμβάλλονται, όπως ήταν σε ολόκληρο το ταξίδι μας
Περπατώντας στα στενά σοκάκκια περιτριγυρισμένος από τα τείχη και το αββαείο να δεσπόζει πάνω από το κεφάλι σου μεταφερόσουν νοερά στην εποχή των ιπποτών…Φανταστικά!!
Φεύγοντας, είπαμε να πάμε για κανα ποτάκι στη γύρω περιοχή. Δεν υπήρχε τίποτα ανοιχτό! Σε ένα μπαρ που είδαμε κόσμο μέσα, μόλις κάτσαμε μας λένε κλείσαμε. Στο διπλανό είχαν πάρτυ τα ΚΑΠΗ και φάγαμε πόρτα, οπότε γυρίσαμε άπραγοι στο ξενοδοχείο να κάνουμε απολογισμό της μέρας, η οποία τελικά ήταν υπερ του δέοντος γεμάτη αλλά συνάμα κουραστική, με αποτέλεσμα να μην απολαύσουμε κάποιους προορισμούς όσο θα πρεπε. Μας κατέλαβε το πνεύμα του ταξιδιώτη που θέλαμε αδηφάγα να δούμε όσο περισσότερα μέρη γίνεται και να γεμίσουμε εικόνες και στιγμές. Άλλη φορά, λιγότεροι προορισμοί σε μια μερα!!
[Day 3 loading...]
Last edited:
