Ιταλία Roman Holiday ή αλλιώς ποτέ ξανά στη Ρώμη καλοκαίρι..

[Xrhraki]

Ala Tre
Ημέρα 3η και ημέρα των γενεθλίων μου. Θυμάμαι όταν ήμασταν μικρά τα γενέθλια ήταν μεγάλη υπόθεση, ίσως γιατί έτσι μας έκαναν να νιώθουμε οι μεγάλοι. Στα 25α γενέθλια μου συνειδητοποίησα πως τα τελευταία μαγικά μου γενέθλια ήταν πριν την εφηβεία κι έδωσα υπόσχεση να μην αφήσω να περάσουν έτσι και τα υπόλοιπα και η αλήθεια είναι πως έκτοτε τα έχω καταφέρει.
10 Ιουλίου λοιπόν και It's ma Birthday. Ξυπνάω και το πρώτο πράγμα που παρατηρώ είναι ένας έντονος πόνος σαν κάψιμο στο κεφάλι μου, πάω στον καθρέπτη και τι να δω; Είχε καεί από τον ήλιο η χωρίστρα μου. Κόκκινο το σημείο αυτό σαν τη φανέλα του ολυμπιακού. Αμάν λέω, έπρεπε να πάρουμε καπέλα.
Πιο χαλαρή ημέρα (νομίζαμε) και πάμε για πρωινό, τίμιο, έχω φάει και καλύτερα. Διάφορα ψωμάκια, τυριά, αλλαντικά, βούτυρα, κεικ, τάρτες, πραλίνες, μαρμελάδες, χυμοί και καφές. Φάγαμε γενναίες δόσεις, ξεκουραστήκαμε λιγάκι ακόμη και φύγαμε για την fontana, η κυρία μου χρωστούσε δυο ευχές.
Το πρωινό:

Η γνωστή πλέον διαδρομή της cavour προς το μετρό, κατεβαίνουμε Fontana, το φετινό καρναβάλι στη Πάτρα λιγότερο κόσμο θα έχει, οπότε κατευθυνόμαστε προς το Pantheon που είχαμε κλείσει audio guide. Κι εκεί ίσχυε το dress code. Ενδιαφέρον από άποψη αρχιτεκτονικής, αλλά νομίζω οι Έλληνες δεν εντυπωσιαζόμαστε και ιδιαίτερα με οτιδήποτε δανείζεται από αρχαιοελληνική αρχιτεκτονική, αλλά φυσικά και να πάτε, δεν χάνετε τον χρόνο σας.
Γενικά τη περίοδο που πήγαμε Ρώμη, υπήρχαν ορδές τουριστών, κυρίως Ισπανοί, οπότε έπρεπε να οπλιστούμε με υπομονή. Τσεκ από τη λίστα και το πάνθεον και αρχίζουμε τις βόλτες, το μάτι μας πέφτει σε ένα μαγαζάκι, όπου εξωτερικά υπήρχε ένας τεράστιος ξύλινος Πινόκιο να κάνει ποδήλατο. Μπαίνουμε κι ενώ λέγαμε να πάρουμε στη μαμά μας δώρο κόσμημα από το ponte vecchio (ναι λες και θα μπορούσαμε, αλλά τότε δεν ξέραμε), της πήραμε μια μεγάλη ξύλινη, χειροποίητη φιγούρα του Πινόκιο αγκαλιά με την Νεραϊδονονά του! Το μαγαζί ήταν λες και βγήκε από παραμύθι. Συνεχίζουμε ξανά για τη δεύτερη προσπάθεια μας, προς fontana. Τώρα είχε λιγότερο κόσμο. Η Fontana, μαζί με το Κολοσσαίο το βράδυ και το μνημείο του Vittorio Emanuele ήταν οι αγαπημένες μου εικόνες από τη Ρώμη. Ένιωθες μια ανατριχίλα όταν τα αντίκριζες. Καταφέρνουμε να φτάσουμε στη πηγή, τα κέρματα έτοιμα και οι ευχές μας. Στα καπάκια ανάβουμε τα γενέθλια κεράκια, το τραγουδάκι σε όλες τις γλώσσες, μιας που το τραγουδούσε η αδελφή μου και όλοι οι άνθρωποι που ήταν τριγύρω από τη fontana, δεύτερη ευχή και φύγαμε για piazza Navona.
Φωτογραφίες από Πάνθεον, Fontana & Piazza Navona:

Φτάσαμε και στην Piazza Navona. Εντυπωσιακή πλατεία, πολύ ωραία αγάλματα, ίσως αν δεν τη βλέπαμε αμέσως μετά τη Fontana να μας άρεσε ακόμη περισσότερο. Είχε πάει μεσημέρι και η πείνα θέριζε. Ξανά Osteria Da Fortunata. Οι ουρές αδιανόητες. Περιμέναμε μία ώρα και είχαμε κινηθεί ελάχιστα, οπότε παρατήσαμε το σπορ (η αλήθεια είναι πως οποιαδήποτε άλλη εποχή θα περίμενα, αλλά καλοκαίρι και ζέστη δεν βοήθησαν) κι αρχίσαμε να ψάχνουμε στα τυφλά κάπου να κάτσουμε. Όλα τα μαγαζιά ήταν γεμάτα και είχαμε αρχίσει να απογοητευόμαστε. Είχαμε πλέον αλλάξει γειτονιά από το πολύ περπάτημα, μέχρι που πήρε το μάτι μας ένα άδειο τραπέζι και τρέξαμε να διασφαλίσουμε το φαγητό μας.
Η μικρή τι άλλο; Pizza εγώ ριζότο τρούφας με μανιτάρια, ξανά αχ. Το κρασί διπλό αχ. Πλατό τυριών; ΑχΒαχ! Πολύ καλό μαγαζί, για τιμές να ξέρετε σχεδόν όλα τα μαγαζιά στα ίδια μήκη κυμαίνονται. Αν θέλετε να το επισκεφθείτε 433 λέγεται. Μας διακατέχει όρεξη για γλυκό, οπότε αποφασίζουμε να πάμε στα φημισμένα Pompi. Ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί τόσος ντόρος. Ναι, φρέσκα, αλλά το τιραμισού συσκευασμένο και τα παγωτά απλά οκ. Εγώ πήρα μια παραλλαγή τιραμισού με γεύση φράουλα και η αδελφή μου το κλασικό. Το δικό μου ήταν κάπως καλύτερο, δεν ήταν άσχημο, αλλά δεν ήταν και ιδιαίτερο, στην Ελλάδα βρίσκεις σίγουρα καλύτερο. Κοντά στα 5 ευρώ το ένα.
Τιραμισού από τα λιντλ:

Πλατό τυριών ΑχΒαχ:

Ο ρομαντισμός καλά κρατεί στη Ρώμη:

Ακόμη μια βόλτα στα σοκάκια και ταξί για το δωμάτιο γιατί, απλά δεν. Ταξιτζής στη Ρώμη=ταξιτζής στην Αθήνα, απλά με περισσότερο κέφι. Ο τύπος ήταν από τη Σικελία και μας έδωσε συμβουλές για το που να φάμε -δαγκωτό trastevere- μας είπε πως γενικά είναι δύσκολη η ζωή στη Ρώμη και μας ευχήθηκε να περάσουμε όμορφα. Η διαδρομή σχετικά σύντομη, 8 ευρώ.
Το επόμενο που θυμόμουν είναι να ξυπνάω την επόμενη ημέρα.
Next station: Firenze.
Πρωινό νωρίς, λίγη χαλάρωση και μπρος για το termini. Στον σιδηροδρομικό επικρατούσε ένα χάος, δυσκολευτήκαμε πολύ να βρούμε τον συρμό μας, οι υπάλληλοι δεν μιλούσαν αγγλικά κι αυτό δυσκόλεψε τη κατάσταση, τελικά βρήκαμε την άκρη μας.
Το τραίνο λουξ, καμία σχέση με της Γαλλίας, η οποία φημίζεται για τα γρήγορα τραίνα της. Κοιμηθήκαμε στη διαδρομή. Σε μία ώρα ακριβώς είχαμε φτάσει στον σταθμό της Santa Maria Novella.
Μια στάση στα Milani. Η αδελφή μου σήκωσε όλο το μαγαζί, δώρα για τη μαμά μας και τις φίλες μας και βουρ για τον πιο ωραίο καθεδρικό ναό που έχω αντικρίσει ως σήμερα, όλοι ξέρετε ποιον εννοώ. Οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αποτυπώσουν το μεγαλείο του:

Και μία εστιασμένη στις λεπτομέρειες:

Τρομερές ουρές απ'όπου κι αν κοιτάξεις, εν τω μεταξύ είχαμε φτάσει Φλωρεντία στις 9 το πρωί. Παρόλο που είχαμε εισιτήριο δεν είχαμε την υπομονή να περιμένουμε. Εκτιμώ πως οι άνθρωποι περίμεναν στο νερό 3 ώρες για να μπουν.
Έδωσα υπόσχεση να έρθω ξανά, μιας που τη Φλωρεντία δεν τη χόρτασα, σε ένα άλλο ταξίδι με βάση τη βόρεια Ιταλία.
Η συνέχεια στο επόμενο κεφάλαιο..

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Xrhraki]

Ala Tre
Ημέρα 3η και ημέρα των γενεθλίων μου. Θυμάμαι όταν ήμασταν μικρά τα γενέθλια ήταν μεγάλη υπόθεση, ίσως γιατί έτσι μας έκαναν να νιώθουμε οι μεγάλοι. Στα 25α γενέθλια μου συνειδητοποίησα πως τα τελευταία μαγικά μου γενέθλια ήταν πριν την εφηβεία κι έδωσα υπόσχεση να μην αφήσω να περάσουν έτσι και τα υπόλοιπα και η αλήθεια είναι πως έκτοτε τα έχω καταφέρει.
10 Ιουλίου λοιπόν και It's ma Birthday. Ξυπνάω και το πρώτο πράγμα που παρατηρώ είναι ένας έντονος πόνος σαν κάψιμο στο κεφάλι μου, πάω στον καθρέπτη και τι να δω; Είχε καεί από τον ήλιο η χωρίστρα μου. Κόκκινο το σημείο αυτό σαν τη φανέλα του ολυμπιακού. Αμάν λέω, έπρεπε να πάρουμε καπέλα.
Πιο χαλαρή ημέρα (νομίζαμε) και πάμε για πρωινό, τίμιο, έχω φάει και καλύτερα. Διάφορα ψωμάκια, τυριά, αλλαντικά, βούτυρα, κεικ, τάρτες, πραλίνες, μαρμελάδες, χυμοί και καφές. Φάγαμε γενναίες δόσεις, ξεκουραστήκαμε λιγάκι ακόμη και φύγαμε για την fontana, η κυρία μου χρωστούσε δυο ευχές.
Το πρωινό:

Η γνωστή πλέον διαδρομή της cavour προς το μετρό, κατεβαίνουμε Fontana, το φετινό καρναβάλι στη Πάτρα λιγότερο κόσμο θα έχει, οπότε κατευθυνόμαστε προς το Pantheon που είχαμε κλείσει audio guide. Κι εκεί ίσχυε το dress code. Ενδιαφέρον από άποψη αρχιτεκτονικής, αλλά νομίζω οι Έλληνες δεν εντυπωσιαζόμαστε και ιδιαίτερα με οτιδήποτε δανείζεται από αρχαιοελληνική αρχιτεκτονική, αλλά φυσικά και να πάτε, δεν χάνετε τον χρόνο σας.
Γενικά τη περίοδο που πήγαμε Ρώμη, υπήρχαν ορδές τουριστών, κυρίως Ισπανοί, οπότε έπρεπε να οπλιστούμε με υπομονή. Τσεκ από τη λίστα και το πάνθεον και αρχίζουμε τις βόλτες, το μάτι μας πέφτει σε ένα μαγαζάκι, όπου εξωτερικά υπήρχε ένας τεράστιος ξύλινος Πινόκιο να κάνει ποδήλατο. Μπαίνουμε κι ενώ λέγαμε να πάρουμε στη μαμά μας δώρο κόσμημα από το ponte vecchio (ναι λες και θα μπορούσαμε, αλλά τότε δεν ξέραμε), της πήραμε μια μεγάλη ξύλινη, χειροποίητη φιγούρα του Πινόκιο αγκαλιά με την Νεραϊδονονά του! Το μαγαζί ήταν λες και βγήκε από παραμύθι. Συνεχίζουμε ξανά για τη δεύτερη προσπάθεια μας, προς fontana. Τώρα είχε λιγότερο κόσμο. Η Fontana, μαζί με το Κολοσσαίο το βράδυ και το μνημείο του Vittorio Emanuele ήταν οι αγαπημένες μου εικόνες από τη Ρώμη. Ένιωθες μια ανατριχίλα όταν τα αντίκριζες. Καταφέρνουμε να φτάσουμε στη πηγή, τα κέρματα έτοιμα και οι ευχές μας. Στα καπάκια ανάβουμε τα γενέθλια κεράκια, το τραγουδάκι σε όλες τις γλώσσες, μιας που το τραγουδούσε η αδελφή μου και όλοι οι άνθρωποι που ήταν τριγύρω από τη fontana, δεύτερη ευχή και φύγαμε για piazza Navona.
Φωτογραφίες από Πάνθεον, Fontana & Piazza Navona:

Φτάσαμε και στην Piazza Navona. Εντυπωσιακή πλατεία, πολύ ωραία αγάλματα, ίσως αν δεν τη βλέπαμε αμέσως μετά τη Fontana να μας άρεσε ακόμη περισσότερο. Είχε πάει μεσημέρι και η πείνα θέριζε. Ξανά Osteria Da Fortunata. Οι ουρές αδιανόητες. Περιμέναμε μία ώρα και είχαμε κινηθεί ελάχιστα, οπότε παρατήσαμε το σπορ (η αλήθεια είναι πως οποιαδήποτε άλλη εποχή θα περίμενα, αλλά καλοκαίρι και ζέστη δεν βοήθησαν) κι αρχίσαμε να ψάχνουμε στα τυφλά κάπου να κάτσουμε. Όλα τα μαγαζιά ήταν γεμάτα και είχαμε αρχίσει να απογοητευόμαστε. Είχαμε πλέον αλλάξει γειτονιά από το πολύ περπάτημα, μέχρι που πήρε το μάτι μας ένα άδειο τραπέζι και τρέξαμε να διασφαλίσουμε το φαγητό μας.
Η μικρή τι άλλο; Pizza εγώ ριζότο τρούφας με μανιτάρια, ξανά αχ. Το κρασί διπλό αχ. Πλατό τυριών; ΑχΒαχ! Πολύ καλό μαγαζί, για τιμές να ξέρετε σχεδόν όλα τα μαγαζιά στα ίδια μήκη κυμαίνονται. Αν θέλετε να το επισκεφθείτε 433 λέγεται. Μας διακατέχει όρεξη για γλυκό, οπότε αποφασίζουμε να πάμε στα φημισμένα Pompi. Ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί τόσος ντόρος. Ναι, φρέσκα, αλλά το τιραμισού συσκευασμένο και τα παγωτά απλά οκ. Εγώ πήρα μια παραλλαγή τιραμισού με γεύση φράουλα και η αδελφή μου το κλασικό. Το δικό μου ήταν κάπως καλύτερο, δεν ήταν άσχημο, αλλά δεν ήταν και ιδιαίτερο, στην Ελλάδα βρίσκεις σίγουρα καλύτερο. Κοντά στα 5 ευρώ το ένα.
Τιραμισού από τα λιντλ:

Πλατό τυριών ΑχΒαχ:

Ο ρομαντισμός καλά κρατεί στη Ρώμη:

Ακόμη μια βόλτα στα σοκάκια και ταξί για το δωμάτιο γιατί, απλά δεν. Ταξιτζής στη Ρώμη=ταξιτζής στην Αθήνα, απλά με περισσότερο κέφι. Ο τύπος ήταν από τη Σικελία και μας έδωσε συμβουλές για το που να φάμε -δαγκωτό trastevere- μας είπε πως γενικά είναι δύσκολη η ζωή στη Ρώμη και μας ευχήθηκε να περάσουμε όμορφα. Η διαδρομή σχετικά σύντομη, 8 ευρώ.
Το επόμενο που θυμόμουν είναι να ξυπνάω την επόμενη ημέρα.
Next station: Firenze.
Πρωινό νωρίς, λίγη χαλάρωση και μπρος για το termini. Στον σιδηροδρομικό επικρατούσε ένα χάος, δυσκολευτήκαμε πολύ να βρούμε τον συρμό μας, οι υπάλληλοι δεν μιλούσαν αγγλικά κι αυτό δυσκόλεψε τη κατάσταση, τελικά βρήκαμε την άκρη μας.
Το τραίνο λουξ, καμία σχέση με της Γαλλίας, η οποία φημίζεται για τα γρήγορα τραίνα της. Κοιμηθήκαμε στη διαδρομή. Σε μία ώρα ακριβώς είχαμε φτάσει στον σταθμό της Santa Maria Novella.
Μια στάση στα Milani. Η αδελφή μου σήκωσε όλο το μαγαζί, δώρα για τη μαμά μας και τις φίλες μας και βουρ για τον πιο ωραίο καθεδρικό ναό που έχω αντικρίσει ως σήμερα, όλοι ξέρετε ποιον εννοώ. Οι φωτογραφίες δεν μπορούν να αποτυπώσουν το μεγαλείο του:

Και μία εστιασμένη στις λεπτομέρειες:

Τρομερές ουρές απ'όπου κι αν κοιτάξεις, εν τω μεταξύ είχαμε φτάσει Φλωρεντία στις 9 το πρωί. Παρόλο που είχαμε εισιτήριο δεν είχαμε την υπομονή να περιμένουμε. Εκτιμώ πως οι άνθρωποι περίμεναν στο νερό 3 ώρες για να μπουν.
Έδωσα υπόσχεση να έρθω ξανά, μιας που τη Φλωρεντία δεν τη χόρτασα, σε ένα άλλο ταξίδι με βάση τη βόρεια Ιταλία.
Η συνέχεια στο επόμενο κεφάλαιο..

 

[Iris_90]

Ωραίο το οδοιπορικό σε Ρώμη και Φλωρεντία . Η Ρώμη δεν εξαντλείται ποτέ , πάντα κάτι θα μας ξεφύγει και θα χουμε αφορμές να γυρίσουμε σε εκείνη . Η Φλωρεντία είναι απαράμιλλης ομορφιάς σαν να βγήκε από όνειρο , σαν να βγήκε από παραμύθι .

 

[Eleni P]

Πολύ ωραίο το τουρ σας κορίτσια!! Αγαπημένος προορισμός η Ρώμη κ με βεβαιότητα θα πω ότι μια φορά δεν φτάνει. Γενικά το κέντρο εχει τσιμπημενες τιμές, η Τραστέβερε είναι μια πολύ αξιόλογη περιοχή, ειδικά σε ο,τι αφορά το φαγητό και το ποτό, την προτιμούν πολύ και οι ντόπιοι.
Τελευταία φορά ήθελα κ εγώ να πάω στην Φορτουνατα για φαγητό, αλλά όπως είπες κ εσύ η ουρά δεν παλευοταν.
Αν ποτέ σας ξανά βγάλει ο δρόμος προς την αιώνια πόλη, επιλέξτε ένα κατάλυμα στο ιστορικό κέντρο, ειδικότερα στην περιοχή Fiori. Θα είστε κεντρικά, με εύκολη πρόσβαση (με τα πόδια κυρίως) στα κύρια αξιοθέατα αλλά και την Τραστέβερε.

 

[Xrhraki]

Ala Quattro
Η θερμοκρασία στην Φλωρεντία ήταν πολύ υψηλή με οτι αυτό συνεπάγεται.
Από το τραίνο κατέβηκε πολύς κόσμος και σου δινόταν η εντύπωση πως η πόλη των Μεδίκων βουλιάζει.
Εγώ προσπαθούσα να ψήσω την αδελφή μου να ξεκλέψουμε 3 ωρίτσες για να πεταχτούμε Πίζα, η οποία με το τραίνο απείχε 50 λεπτά και τα εισιτήρια κόστιζαν 9 ευρώ μετ'επιστροφής το άτομο, τσάμπα πράμα.
Βέβαια η άρνηση της ήταν κατηγορηματική κι έτσι ''καθίσαμε στα αυγά μας''.
Αν και ήθελα πολύ να πάω στο Uffizi, δεν μπορούσαμε να μεταβούμε στη Φλωρεντία οποιαδήποτε άλλη ημέρα πλην της Δευτέρας, όπου το μουσείο/γκαλερί ήταν κλειστό..
Χάσαμε έτσι και το Duomo λόγω πολυκοσμίας και τον Botticelli, δεν πειράζει την επόμενη φορά.
Ιδιαίτερο πρόγραμμα δεν υπήρχε, οπότε απλά αρχίσαμε την περιήγηση.
Η Φλωρεντία σου χαρίζει απλόχερα μια μεγαλοπρεπή αίσθηση. Οι ντόπιοι μπορούν να ξεχωρίσουν εύκολα από τον υπόλοιπο κόσμο. Το χρήμα ρέει κι αυτό φαίνεται.
Άπειρα μαγαζιά από fast fashion μέχρι luxury brands. Οι μεγάλοι οίκοι ασφυκτικά γεμάτοι.
Μπήκαμε σε διάφορα μαγαζιά, κυρίως για να αγοράσουμε δώρα στους δικούς μας, αλλά και για τους εαυτούς μας. Τα Victoria Secret στη Φλωρεντία, τουλάχιστον το καλοκαίρι είχαν τρομερές εκπτώσεις στα περισσότερα προϊόντα τους. Κάποια στιγμή μας τράβηξε το μάτι ένα μαγαζάκι που φτιάχνει ποδιές, καπέλα σεφ, μπουρνούζια. Διαλέξαμε μία ποδιά για τη μαμά μας και η κοπέλα που μας εξυπηρέτησε έγραψε με κλωστή το μήνυμα που της ζητήσαμε πάνω στην ποδιά, νομίζω αυτό υπάρχει σε πολλές χώρες, οπότε όλο και κάπου θα το έχετε πετύχει. Η ποδιά κόστισε 20 ευρώ.
Συνεχίσαμε με προορισμό το Ponte Vecchio. Gps δεν χρειαστήκαμε, απλά ακολουθήσαμε τον κόσμο.
Γενικά προσανατολίζεσαι πολύ εύκολα στη Φλωρεντία. Το Ponte Vecchio κι αυτό έτοιμο να βουλιάξει, όμως δεν γινόταν να μη το περιδιαβούμε. Στην αρχή σταθήκαμε στη γέφυρα που βρίσκεται ανάμεσα στο ponte και τον ποταμό, βγάλαμε φωτογραφίες τόσο τη γέφυρα, όσο και αρκετούς Κινέζους τουρίστες και κατευθυνθήκαμε στα ενδότερα.
Δεν ξετρελάθηκα με την πραμάτια στα μαγαζιά, υποθέτω πως θα έχουν όντως αξία, αλλά οι τιμές ήταν εξωφρενικές, εμείς δεν βρήκαμε κάτι κάτω από 200 ευρώ, ενώ συχνά βλέπαμε κομμάτια που ανέρχονταν στις 50.000.
Φωτογραφία του Ponte Vecchio:

Συνεχίσαμε την περιήγηση μας θαυμάζοντας τα ιστορικά κτίρια, τα σοκάκια ήταν έργο τέχνης.

Η ώρα είχε πάει 15:30 και αποφασίσαμε να φάμε. Σε όποιο ''must'' μαγαζί προσπαθήσαμε να καθίσουμε, δεν υπήρχε τραπέζι και τρομερή αναμονή αν αποφάσιζες να περιμένεις.
Κουρασμένες και πεινασμένες, περάσαμε από ένα μαγαζί που δεν υπήρχε κενό τραπέζι στον εξωτερικό χώρο, είχε όμως μέσα. Ακόμη καλύτερα λέμε εμείς, καθίσαμε ευθύς αμέσως, με τη δροσιά του κλιματιστικού να μας γαργαλά τη πλάτη.
Το μαγαζί μέσα παρέπεμπε σε περασμένους αιώνες. Ξύλινα βαριά τραπεζάκια και καρέκλες, σερβίτσια και δίσκοι φτιαγμένα από χαλκό, πέτρα, χαμηλός φωτισμός.. Φαντάζομαι τον χειμώνα θα ήταν ακόμη πιο ατμοσφαιρικά. Η αδελφή μου παρήγγειλε τα καθιερωμένα της κι εγώ μια μακαρονάδα με ραγού.
Είχαμε ακούσει γενικά πως στη Ρώμη και στο Μιλάνο δεν τρως καλά. Εμείς στη Ρώμη φάγαμε υπέροχα.
Είχαμε επίσης ακούσει πως ο Νότος κι ο Βορράς έχουν τη καλύτερη κουζίνα. Νότια δεν έχω πάει ακόμη, αλλά παιδιά.. δεν έχω ξαναφάει τέτοια μακαρονάδα στη ζωή μου, το ίδιο και η πίτσα. Μάλιστα η αδελφή μου είχε συγκλονιστεί τόσο πολύ με τη γευστική έκρηξη που τράβηξε τον εαυτό της βίντεο να τρώει τη συγκεκριμένη πίτσα, έτσι για να το θυμάται.. Το κρασί φυσικά δεν απογοήτευσε καμία φορά.
Η μακαρονάδα κόστισε 11 με 13 ευρώ και η πίτσα 9, το κρασί 7 ευρώ. Με μία μικρή επιφύλαξη, το όνομα του μαγαζιού είναι Brandolino Firenze.
Αν για κάτι μετανιώνω είναι που αποφασίσαμε να πάρουμε cheesecake από αυτό το μαγαζί και δεν πήγαμε για παγωτό σε κάποια τζελατερία. Ο αρχικός στόχος ήταν να φάμε και το cheesecake και αργότερα παγωτό, αλλά είχαμε σκάσει.
Φωτογραφία από το καλύτερο γεύμα της ζωής μας:

Συνεχίσαμε την περιήγηση μας, όμως η ώρα είναι βία 17:30 κι εμείς αναχωρούμε για Ρώμη στις 9 παρά. Προσπαθήσαμε να κάτσουμε να ξεκουραστούμε, μπήκαμε σε διάφορα μαγαζιά για να δροσιστούμε (zara ο καλύτερος κλιματισμός!!!), αλλά δεν αντέχαμε άλλες 3,5 ώρες αναμονή. Πήγαμε λοιπόν στον σταθμό, βγάλαμε πανεύκολα εισιτήρια από το αυτόματο μηχάνημα για το επόμενο τραίνο και μέσα σε 10 λεπτά είχαμε επιβιβαστεί στον συρμό μας. Η Ιταλία έχει πολύ οργανωμένο σιδηροδρομικό σύστημα, τα νέα εισιτήρια μας κόστισαν 40 ευρώ που για τελευταία στιγμή πάλι καλά. Με early booking νομίζω μας είχαν κοστίσει πάλι 40 αλλά μετ'επιστροφής. Τα τραίνα μέσα έχουν αυτόματους πωλητές, πρίζες για φόρτιση και άπλετο χώρο, ενώ ήταν πολύ εύκολο το να βγάλεις εισιτήριο από τα μηχανήματα μόνος σου. Πιο εύκολο κι από το μετρό στην Ελλάδα, ενώ στη Φλωρεντία οι υπάλληλοι ήξεραν αγγλικά και μπορούσαν να σε κατατοπίσουν άμεσα.
Γενικά αν αποφασίσετε να πάτε μονοήμερη χωρίς αμάξι (είχα σκεφτεί να νοικιάσουμε, αλλά η απόσταση με το αμάξι είναι 3 ώρες, ενώ με τραίνο 1) μην ενθουσιαστείτε και κλείσετε πολύ πρωί άφιξη και πολύ απόγευμα αναχώρηση. Με τον ίδιο τρόπο την πάτησα και στο Στρασβούργο και καταλήξαμε να καθόμαστε 3 ώρες στα μακ, επειδή δεν αντέχαμε άλλο την βροχή. Σίγουρα αν είχαμε χωρέσει στο πρόγραμμα μας και την Πίζα αυτές οι ώρες θα βόλευαν.
Μέσα σε μια ώρα είχαμε φτάσει Ρώμη και απλά σωριαστήκαμε στο κρεβάτι, την επόμενη μέρα είχαμε Castel Sant' Angelo. Κοιμηθήκαμε σερί από το απόγευμα μέχρι το επόμενο πρωί. Κοιμηθήκαμε τόσο πολύ, που χάσαμε και το Castel Sant' Angelo.
Δεν πειράζει, ελεύθερη μέρα σκεφτήκαμε. Προσπαθήσαμε να πάμε στο Trastevere, αλλά αυτές οι συντηρήσεις στο μετρό είχαν επεκταθεί και στα λεωφορεία, οπότε αποχαιρετήσαμε κι αυτό το όνειρο.
Τελευταία προσπάθεια για Osteria, κάθε φορά χειροτέρευε η κατάσταση με τον κόσμο και την αναμονή, πάει κι αυτό.. Βρίσκουμε ένα μαγαζί κοντά στη στάση Vittorio Emanuele, ωραίο μαγαζάκι.
Πίτσα, νιόκι, αραμπιάτα, πλατό τυριών, σουπλί και κρασάκι το αποχαιρετιστήριο γεύμα μας.
Η μικρή είχε αρχίσει να στεναχωριέται πολύ που θα φύγουμε και το εξέφραζε με κάθε τρόπο.
Αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στην πλατεία του Vittorio Emanuele. Είχαν κάποια δρώμενα κι απλά καθίσαμε σε ένα παγκάκι να χαζέψουμε τον κόσμο και να αναλογιστούμε το ταξίδι μας.
Πλατό τυριών:

Πλατεία Vittorio Emanuele:

Δεν μπορούσαμε να φύγουμε χωρίς να δούμε μία τελευταία φορά το αγαπημένο μας Κολοσσαίο φωτισμένο.. Φτάσαμε λοιπόν με τα πόδια με τα τζελάτο μας στο χέρι και καθίσαμε στα σκαλάκια, δεν μιλούσαμε απλά το χαζεύαμε. Οι Ιταλοί όσες φορές κι αν περάσαμε από εκεί, κατέβαιναν συστηματικά. Μεγάλες παρέες κάθονταν στα σκαλάκια, με παγωτά, κρυμμένες μπύρες, ηχεία. Γέλια, φλυαρία στην πιο παραστατική γλώσσα του κόσμου.

Φτάσαμε εύκολα στο αεροδρόμιο, η πτήση μας είχε πάλι καθυστέρηση, ο πιλότος στο τέλος το πάτησε για να φτάσουμε στην ώρα μας.. Μια μικρή αναγούλα με έπιασε. Ήταν ευχάριστη αίσθηση που ακούσαμε επιτέλους και κάποιον άλλον να μιλάει ελληνικά.
Η αλήθεια είναι πως δεν πετύχαμε αρκετούς Έλληνες στην Ιταλία, αλλά οκ το καλοκαίρι μένουμε Ελλάδα.

Epilogo:
Για εμένα αυτό ήταν το δεύτερο κατά σειρά ταξίδι μου στο εξωτερικό και ένιωθα ένα αίσθημα ευθύνης για το που θα πάμε, πως, τι θα δούμε κλπ. μιας που η μικρή δεν είχε ταξιδέψει ξανά. Το μόνο που θα άλλαζα είναι η εποχή που πήγαμε κι αυτό γιατί η Ιταλία ως μεσογειακή χώρα έχει τις ίδιες θερμοκρασίες με την Ελλάδα.. Ε δεν θα πήγαινα κατακαλόκαιρο να ανέβω στην Ακρόπολη. Η ζέστη όταν πας κάπου αποκλειστικά και μόνο για τουρισμό, χωρίς την επιλογή της θάλασσας, σε δυσκολεύει αφάνταστα. Θεωρώ πως αν κάναμε ακριβώς τα ίδια πράγματα σε μια ενδιάμεση εποχή, δεν θα νιώθαμε την ίδια εξάντληση.
Στο Παρίσι είδα ο,τι υπάρχει να δεις και με μεγαλύτερες αποστάσεις και δεν ένιωσα τη κούραση αυτή.
Νιώθω πως η Ιταλία είναι ανεξάντλητη και αξίζει να την γυρίσεις όλη, δεν ξεχρεώνεις με ένα μόνο ταξίδι.
Έχει μία από τις καλύτερες κουζίνες στον κόσμο.- Οι πρώτες τους ύλες είναι τόσο μα τόσο ποιοτικές κι επειδή αγαπούν το φαγητό, αυτό βγαίνει και στα πιάτα τους. Όμως, δεν θα μπορούσα να τρώω κάθε μα κάθε μέρα πάστα, πίτσα και θαλασσινά, νομίζω πως αυτό που τους λείπει είναι λιγάκι παραπάνω ποικιλία.
Οι Ιταλοί με τους Έλληνες ούνα φάτσα ούνα ράτσα, θα νιώσετε λες και είστε στην Ελλάδα, το ταπεραμέντο τους εκδηλώνεται με την πρώτη ευκαιρία.. Δεν νομίζω πως θα δυσκολευτείτε σε κανένα στάδιο του ταξιδιού σας, ιδανικά προτείνεται για πρώτη επαφή με το εξωτερικό.
Καθώς περιμέναμε στο αεροδρόμιο για την επιστροφή μας, βλέπει η μικρή μία πτήση για Αυστρία.
''Ωραία θα ήταν να πηγαίναμε και μια Αυστρία''.. Χαμογέλασα σαρδόνια με μια υπόσχεση για το μέλλον..
Y.Γ. Η μικρή με το που πατήσαμε το πόδι μας Αθήνα παρήγγειλε πίτσα τιμής ένεκεν. Πίτσα fan. ΠΙΤΣΑ FAN. Δίδυμος παιδί μου, αψυχολόγητο πλάσμα.
Μετά από αυτό το ταξίδι έχω αρχίσει να καταλαβαίνω την ατάκα του Ιταλού f.r.i.e.n.d. μας : ''Joey doesn't share food!''.
Arrivederci!

 

[Xrhraki]

Ωραίο το οδοιπορικό σε Ρώμη και Φλωρεντία . Η Ρώμη δεν εξαντλείται ποτέ , πάντα κάτι θα μας ξεφύγει και θα χουμε αφορμές να γυρίσουμε σε εκείνη . Η Φλωρεντία είναι απαράμιλλης ομορφιάς σαν να βγήκε από όνειρο , σαν να βγήκε από παραμύθι .

Νομίζω η φράση σου ''Η Ιταλία δεν εξαντλείται'' είναι ο,τι πιο to the point μπορούσε να πει κανείς!
Η Φλωρεντία μου άρεσε ένα τσικ παραπάνω από τη Ρώμη..

 

[Iris_90]

Νομίζω η φράση σου ''Η Ιταλία δεν εξαντλείται'' είναι ο,τι πιο to the point μπορούσε να πει κανείς!
Η Φλωρεντία μου άρεσε ένα τσικ παραπάνω από τη Ρώμη..

Συμφωνώ με 1000 !!!

 

[Xrhraki]

Πολύ ωραίο το τουρ σας κορίτσια!! Αγαπημένος προορισμός η Ρώμη κ με βεβαιότητα θα πω ότι μια φορά δεν φτάνει. Γενικά το κέντρο εχει τσιμπημενες τιμές, η Τραστέβερε είναι μια πολύ αξιόλογη περιοχή, ειδικά σε ο,τι αφορά το φαγητό και το ποτό, την προτιμούν πολύ και οι ντόπιοι.
Τελευταία φορά ήθελα κ εγώ να πάω στην Φορτουνατα για φαγητό, αλλά όπως είπες κ εσύ η ουρά δεν παλευοταν.
Αν ποτέ σας ξανά βγάλει ο δρόμος προς την αιώνια πόλη, επιλέξτε ένα κατάλυμα στο ιστορικό κέντρο, ειδικότερα στην περιοχή Fiori. Θα είστε κεντρικά, με εύκολη πρόσβαση (με τα πόδια κυρίως) στα κύρια αξιοθέατα αλλά και την Τραστέβερε.

Τι στο καλό με την Φορτουνάτα; Σκέφτομαι πως θα εξυπηρετούσε καλύτερα ένα σύστημα κρατήσεων.. Μέχρι στο cafe central έβαλαν..
Ευχαριστώ για τις συμβουλές, σίγουρα θα επισκεφθώ ξανά τη Ρώμη έστω και ως ενδιάμεσο σταθμό!

 

[psilos3]

Πολύ ωραία και κατατοπιστική η ιστορία σου για δύο πόλεις που έχω δει κι εγώ και εκτιμώ τη καθεμια ξεχωριστά. Εύχομαι να επιστρέψετε κι αυτή τη φορά με διανυκτέρευση στη Φλωρεντία και γιατί όχι, τις γύρω περιοχές της Τοσκάνης.

Εκείνη τη μέρα κάναμε 50.000 βήματα και για εμένα ήταν η πιο κουραστική απ'όλες.

Από περιέργεια άνοιξα τις δικές μου σημειώσεις γιατί θυμόμουν κάτι αντίστοιχο, και είδα ότι την μία από τις ημέρες που ήμουν στη Ρώμη, το κοντέρ έγραψε 39278 βήματα, ή καλύτερα 31,3 χιλιόμετρα (μόνο στην Αβάνα κατάφερα να φτάσω αυτό το νούμερο), γεγονός που αποδεικνύει πόσο ευχάριστη και βολική είναι αυτή η πόλη για περπάτημα!
Βεβαια σε καμία περίπτωση δε θα 'λεγα το ίδιο με 40 βαθμούς...

 

[thanos75]

Η μικρή με το που πατήσαμε το πόδι μας Αθήνα παρήγγειλε πίτσα τιμής ένεκεν. Πίτσα fan. ΠΙΤΣΑ FAN. Δίδυμος παιδί μου, αψυχολόγητο πλάσμα.

pizza fan για να τιμήσει την Ιταλία? Χριστέ μου τί ιεροσυλία! Πάντως κάτι παρόμοια "νόστιμα" τα κάνω και εγώ. Το βράδυ που γύρισα από Ιταλία το προηγούμενο καλοκαίρι, παρήγγειλα spaghetti με θαλασσινά από ένα ωραίο ιταλικό εστιατόριο (θα δώσω λεπτομέρειες στο αντίστοιχο thread περί εστιατορίων της Αθήνας). Δύο ώρες είχα προσγειωθεί στην Αθήνα και ήθελα ακόμα γεύση Ιταλίας

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[Xrhraki]

Πολύ ωραία και κατατοπιστική η ιστορία σου για δύο πόλεις που έχω δει κι εγώ και εκτιμώ τη καθεμια ξεχωριστά. Εύχομαι να επιστρέψετε κι αυτή τη φορά με διανυκτέρευση στη Φλωρεντία και γιατί όχι, τις γύρω περιοχές της Τοσκάνης.


Από περιέργεια άνοιξα τις δικές μου σημειώσεις γιατί θυμόμουν κάτι αντίστοιχο, και είδα ότι την μία από τις ημέρες που ήμουν στη Ρώμη, το κοντέρ έγραψε 39278 βήματα, ή καλύτερα 31,3 χιλιόμετρα (μόνο στην Αβάνα κατάφερα να φτάσω αυτό το νούμερο), γεγονός που αποδεικνύει πόσο ευχάριστη και βολική είναι αυτή η πόλη για περπάτημα!
Βεβαια σε καμία περίπτωση δε θα 'λεγα το ίδιο με 40 βαθμούς...

Βέβαια και στην Αβάνα θα σε έφαγε η ζέστη και τα κουνούπια!
Δόλωμα είναι το ''τη περπατάς τη Ρώμη'' για να καίμε τις θερμίδες των μακαρονάδων.. Δε λειτούργησε και πολύ βέβαια..