Xrhraki
Member
- Μηνύματα
- 33
- Likes
- 223
- Επόμενο Ταξίδι
- Γερμανία, Ελβετία, Γαλλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Rovaniemi & Norway..
Περιεχόμενα
Ala Quattro
Η θερμοκρασία στην Φλωρεντία ήταν πολύ υψηλή με οτι αυτό συνεπάγεται.
Από το τραίνο κατέβηκε πολύς κόσμος και σου δινόταν η εντύπωση πως η πόλη των Μεδίκων βουλιάζει.
Εγώ προσπαθούσα να ψήσω την αδελφή μου να ξεκλέψουμε 3 ωρίτσες για να πεταχτούμε Πίζα, η οποία με το τραίνο απείχε 50 λεπτά και τα εισιτήρια κόστιζαν 9 ευρώ μετ'επιστροφής το άτομο, τσάμπα πράμα.
Βέβαια η άρνηση της ήταν κατηγορηματική κι έτσι ''καθίσαμε στα αυγά μας''.
Αν και ήθελα πολύ να πάω στο Uffizi, δεν μπορούσαμε να μεταβούμε στη Φλωρεντία οποιαδήποτε άλλη ημέρα πλην της Δευτέρας, όπου το μουσείο/γκαλερί ήταν κλειστό..
Χάσαμε έτσι και το Duomo λόγω πολυκοσμίας και τον Botticelli, δεν πειράζει την επόμενη φορά.
Ιδιαίτερο πρόγραμμα δεν υπήρχε, οπότε απλά αρχίσαμε την περιήγηση.
Η Φλωρεντία σου χαρίζει απλόχερα μια μεγαλοπρεπή αίσθηση. Οι ντόπιοι μπορούν να ξεχωρίσουν εύκολα από τον υπόλοιπο κόσμο. Το χρήμα ρέει κι αυτό φαίνεται.
Άπειρα μαγαζιά από fast fashion μέχρι luxury brands. Οι μεγάλοι οίκοι ασφυκτικά γεμάτοι.
Μπήκαμε σε διάφορα μαγαζιά, κυρίως για να αγοράσουμε δώρα στους δικούς μας, αλλά και για τους εαυτούς μας. Τα Victoria Secret στη Φλωρεντία, τουλάχιστον το καλοκαίρι είχαν τρομερές εκπτώσεις στα περισσότερα προϊόντα τους. Κάποια στιγμή μας τράβηξε το μάτι ένα μαγαζάκι που φτιάχνει ποδιές, καπέλα σεφ, μπουρνούζια. Διαλέξαμε μία ποδιά για τη μαμά μας και η κοπέλα που μας εξυπηρέτησε έγραψε με κλωστή το μήνυμα που της ζητήσαμε πάνω στην ποδιά, νομίζω αυτό υπάρχει σε πολλές χώρες, οπότε όλο και κάπου θα το έχετε πετύχει. Η ποδιά κόστισε 20 ευρώ.
Συνεχίσαμε με προορισμό το Ponte Vecchio. Gps δεν χρειαστήκαμε, απλά ακολουθήσαμε τον κόσμο.
Γενικά προσανατολίζεσαι πολύ εύκολα στη Φλωρεντία. Το Ponte Vecchio κι αυτό έτοιμο να βουλιάξει, όμως δεν γινόταν να μη το περιδιαβούμε. Στην αρχή σταθήκαμε στη γέφυρα που βρίσκεται ανάμεσα στο ponte και τον ποταμό, βγάλαμε φωτογραφίες τόσο τη γέφυρα, όσο και αρκετούς Κινέζους τουρίστες και κατευθυνθήκαμε στα ενδότερα.
Δεν ξετρελάθηκα με την πραμάτια στα μαγαζιά, υποθέτω πως θα έχουν όντως αξία, αλλά οι τιμές ήταν εξωφρενικές, εμείς δεν βρήκαμε κάτι κάτω από 200 ευρώ, ενώ συχνά βλέπαμε κομμάτια που ανέρχονταν στις 50.000.
Φωτογραφία του Ponte Vecchio:
Συνεχίσαμε την περιήγηση μας θαυμάζοντας τα ιστορικά κτίρια, τα σοκάκια ήταν έργο τέχνης.
Η ώρα είχε πάει 15:30 και αποφασίσαμε να φάμε. Σε όποιο ''must'' μαγαζί προσπαθήσαμε να καθίσουμε, δεν υπήρχε τραπέζι και τρομερή αναμονή αν αποφάσιζες να περιμένεις.
Κουρασμένες και πεινασμένες, περάσαμε από ένα μαγαζί που δεν υπήρχε κενό τραπέζι στον εξωτερικό χώρο, είχε όμως μέσα. Ακόμη καλύτερα λέμε εμείς, καθίσαμε ευθύς αμέσως, με τη δροσιά του κλιματιστικού να μας γαργαλά τη πλάτη.
Το μαγαζί μέσα παρέπεμπε σε περασμένους αιώνες. Ξύλινα βαριά τραπεζάκια και καρέκλες, σερβίτσια και δίσκοι φτιαγμένα από χαλκό, πέτρα, χαμηλός φωτισμός.. Φαντάζομαι τον χειμώνα θα ήταν ακόμη πιο ατμοσφαιρικά. Η αδελφή μου παρήγγειλε τα καθιερωμένα της κι εγώ μια μακαρονάδα με ραγού.
Είχαμε ακούσει γενικά πως στη Ρώμη και στο Μιλάνο δεν τρως καλά. Εμείς στη Ρώμη φάγαμε υπέροχα.
Είχαμε επίσης ακούσει πως ο Νότος κι ο Βορράς έχουν τη καλύτερη κουζίνα. Νότια δεν έχω πάει ακόμη, αλλά παιδιά.. δεν έχω ξαναφάει τέτοια μακαρονάδα στη ζωή μου, το ίδιο και η πίτσα. Μάλιστα η αδελφή μου είχε συγκλονιστεί τόσο πολύ με τη γευστική έκρηξη που τράβηξε τον εαυτό της βίντεο να τρώει τη συγκεκριμένη πίτσα, έτσι για να το θυμάται.. Το κρασί φυσικά δεν απογοήτευσε καμία φορά.
Η μακαρονάδα κόστισε 11 με 13 ευρώ και η πίτσα 9, το κρασί 7 ευρώ. Με μία μικρή επιφύλαξη, το όνομα του μαγαζιού είναι Brandolino Firenze.
Αν για κάτι μετανιώνω είναι που αποφασίσαμε να πάρουμε cheesecake από αυτό το μαγαζί και δεν πήγαμε για παγωτό σε κάποια τζελατερία. Ο αρχικός στόχος ήταν να φάμε και το cheesecake και αργότερα παγωτό, αλλά είχαμε σκάσει.
Φωτογραφία από το καλύτερο γεύμα της ζωής μας:
Συνεχίσαμε την περιήγηση μας, όμως η ώρα είναι βία 17:30 κι εμείς αναχωρούμε για Ρώμη στις 9 παρά. Προσπαθήσαμε να κάτσουμε να ξεκουραστούμε, μπήκαμε σε διάφορα μαγαζιά για να δροσιστούμε (zara ο καλύτερος κλιματισμός!!!), αλλά δεν αντέχαμε άλλες 3,5 ώρες αναμονή. Πήγαμε λοιπόν στον σταθμό, βγάλαμε πανεύκολα εισιτήρια από το αυτόματο μηχάνημα για το επόμενο τραίνο και μέσα σε 10 λεπτά είχαμε επιβιβαστεί στον συρμό μας. Η Ιταλία έχει πολύ οργανωμένο σιδηροδρομικό σύστημα, τα νέα εισιτήρια μας κόστισαν 40 ευρώ που για τελευταία στιγμή πάλι καλά. Με early booking νομίζω μας είχαν κοστίσει πάλι 40 αλλά μετ'επιστροφής. Τα τραίνα μέσα έχουν αυτόματους πωλητές, πρίζες για φόρτιση και άπλετο χώρο, ενώ ήταν πολύ εύκολο το να βγάλεις εισιτήριο από τα μηχανήματα μόνος σου. Πιο εύκολο κι από το μετρό στην Ελλάδα, ενώ στη Φλωρεντία οι υπάλληλοι ήξεραν αγγλικά και μπορούσαν να σε κατατοπίσουν άμεσα.
Γενικά αν αποφασίσετε να πάτε μονοήμερη χωρίς αμάξι (είχα σκεφτεί να νοικιάσουμε, αλλά η απόσταση με το αμάξι είναι 3 ώρες, ενώ με τραίνο 1) μην ενθουσιαστείτε και κλείσετε πολύ πρωί άφιξη και πολύ απόγευμα αναχώρηση. Με τον ίδιο τρόπο την πάτησα και στο Στρασβούργο και καταλήξαμε να καθόμαστε 3 ώρες στα μακ, επειδή δεν αντέχαμε άλλο την βροχή. Σίγουρα αν είχαμε χωρέσει στο πρόγραμμα μας και την Πίζα αυτές οι ώρες θα βόλευαν.
Μέσα σε μια ώρα είχαμε φτάσει Ρώμη και απλά σωριαστήκαμε στο κρεβάτι, την επόμενη μέρα είχαμε Castel Sant' Angelo. Κοιμηθήκαμε σερί από το απόγευμα μέχρι το επόμενο πρωί. Κοιμηθήκαμε τόσο πολύ, που χάσαμε και το Castel Sant' Angelo.
Δεν πειράζει, ελεύθερη μέρα σκεφτήκαμε. Προσπαθήσαμε να πάμε στο Trastevere, αλλά αυτές οι συντηρήσεις στο μετρό είχαν επεκταθεί και στα λεωφορεία, οπότε αποχαιρετήσαμε κι αυτό το όνειρο.
Τελευταία προσπάθεια για Osteria, κάθε φορά χειροτέρευε η κατάσταση με τον κόσμο και την αναμονή, πάει κι αυτό.. Βρίσκουμε ένα μαγαζί κοντά στη στάση Vittorio Emanuele, ωραίο μαγαζάκι.
Πίτσα, νιόκι, αραμπιάτα, πλατό τυριών, σουπλί και κρασάκι το αποχαιρετιστήριο γεύμα μας.
Η μικρή είχε αρχίσει να στεναχωριέται πολύ που θα φύγουμε και το εξέφραζε με κάθε τρόπο.
Αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στην πλατεία του Vittorio Emanuele. Είχαν κάποια δρώμενα κι απλά καθίσαμε σε ένα παγκάκι να χαζέψουμε τον κόσμο και να αναλογιστούμε το ταξίδι μας.
Πλατό τυριών:
Πλατεία Vittorio Emanuele:
Δεν μπορούσαμε να φύγουμε χωρίς να δούμε μία τελευταία φορά το αγαπημένο μας Κολοσσαίο φωτισμένο.. Φτάσαμε λοιπόν με τα πόδια με τα τζελάτο μας στο χέρι και καθίσαμε στα σκαλάκια, δεν μιλούσαμε απλά το χαζεύαμε. Οι Ιταλοί όσες φορές κι αν περάσαμε από εκεί, κατέβαιναν συστηματικά. Μεγάλες παρέες κάθονταν στα σκαλάκια, με παγωτά, κρυμμένες μπύρες, ηχεία. Γέλια, φλυαρία στην πιο παραστατική γλώσσα του κόσμου.
Φτάσαμε εύκολα στο αεροδρόμιο, η πτήση μας είχε πάλι καθυστέρηση, ο πιλότος στο τέλος το πάτησε για να φτάσουμε στην ώρα μας.. Μια μικρή αναγούλα με έπιασε. Ήταν ευχάριστη αίσθηση που ακούσαμε επιτέλους και κάποιον άλλον να μιλάει ελληνικά.
Η αλήθεια είναι πως δεν πετύχαμε αρκετούς Έλληνες στην Ιταλία, αλλά οκ το καλοκαίρι μένουμε Ελλάδα.
Epilogo:
Για εμένα αυτό ήταν το δεύτερο κατά σειρά ταξίδι μου στο εξωτερικό και ένιωθα ένα αίσθημα ευθύνης για το που θα πάμε, πως, τι θα δούμε κλπ. μιας που η μικρή δεν είχε ταξιδέψει ξανά. Το μόνο που θα άλλαζα είναι η εποχή που πήγαμε κι αυτό γιατί η Ιταλία ως μεσογειακή χώρα έχει τις ίδιες θερμοκρασίες με την Ελλάδα.. Ε δεν θα πήγαινα κατακαλόκαιρο να ανέβω στην Ακρόπολη. Η ζέστη όταν πας κάπου αποκλειστικά και μόνο για τουρισμό, χωρίς την επιλογή της θάλασσας, σε δυσκολεύει αφάνταστα. Θεωρώ πως αν κάναμε ακριβώς τα ίδια πράγματα σε μια ενδιάμεση εποχή, δεν θα νιώθαμε την ίδια εξάντληση.
Στο Παρίσι είδα ο,τι υπάρχει να δεις και με μεγαλύτερες αποστάσεις και δεν ένιωσα τη κούραση αυτή.
Νιώθω πως η Ιταλία είναι ανεξάντλητη και αξίζει να την γυρίσεις όλη, δεν ξεχρεώνεις με ένα μόνο ταξίδι.
Έχει μία από τις καλύτερες κουζίνες στον κόσμο.- Οι πρώτες τους ύλες είναι τόσο μα τόσο ποιοτικές κι επειδή αγαπούν το φαγητό, αυτό βγαίνει και στα πιάτα τους. Όμως, δεν θα μπορούσα να τρώω κάθε μα κάθε μέρα πάστα, πίτσα και θαλασσινά, νομίζω πως αυτό που τους λείπει είναι λιγάκι παραπάνω ποικιλία.
Οι Ιταλοί με τους Έλληνες ούνα φάτσα ούνα ράτσα, θα νιώσετε λες και είστε στην Ελλάδα, το ταπεραμέντο τους εκδηλώνεται με την πρώτη ευκαιρία.. Δεν νομίζω πως θα δυσκολευτείτε σε κανένα στάδιο του ταξιδιού σας, ιδανικά προτείνεται για πρώτη επαφή με το εξωτερικό.
Καθώς περιμέναμε στο αεροδρόμιο για την επιστροφή μας, βλέπει η μικρή μία πτήση για Αυστρία.
''Ωραία θα ήταν να πηγαίναμε και μια Αυστρία''.. Χαμογέλασα σαρδόνια με μια υπόσχεση για το μέλλον..
Y.Γ. Η μικρή με το που πατήσαμε το πόδι μας Αθήνα παρήγγειλε πίτσα τιμής ένεκεν. Πίτσα fan. ΠΙΤΣΑ FAN. Δίδυμος παιδί μου, αψυχολόγητο πλάσμα.
Μετά από αυτό το ταξίδι έχω αρχίσει να καταλαβαίνω την ατάκα του Ιταλού f.r.i.e.n.d. μας : ''Joey doesn't share food!''.
Arrivederci!
Η θερμοκρασία στην Φλωρεντία ήταν πολύ υψηλή με οτι αυτό συνεπάγεται.
Από το τραίνο κατέβηκε πολύς κόσμος και σου δινόταν η εντύπωση πως η πόλη των Μεδίκων βουλιάζει.
Εγώ προσπαθούσα να ψήσω την αδελφή μου να ξεκλέψουμε 3 ωρίτσες για να πεταχτούμε Πίζα, η οποία με το τραίνο απείχε 50 λεπτά και τα εισιτήρια κόστιζαν 9 ευρώ μετ'επιστροφής το άτομο, τσάμπα πράμα.
Βέβαια η άρνηση της ήταν κατηγορηματική κι έτσι ''καθίσαμε στα αυγά μας''.
Αν και ήθελα πολύ να πάω στο Uffizi, δεν μπορούσαμε να μεταβούμε στη Φλωρεντία οποιαδήποτε άλλη ημέρα πλην της Δευτέρας, όπου το μουσείο/γκαλερί ήταν κλειστό..
Χάσαμε έτσι και το Duomo λόγω πολυκοσμίας και τον Botticelli, δεν πειράζει την επόμενη φορά.
Ιδιαίτερο πρόγραμμα δεν υπήρχε, οπότε απλά αρχίσαμε την περιήγηση.
Η Φλωρεντία σου χαρίζει απλόχερα μια μεγαλοπρεπή αίσθηση. Οι ντόπιοι μπορούν να ξεχωρίσουν εύκολα από τον υπόλοιπο κόσμο. Το χρήμα ρέει κι αυτό φαίνεται.
Άπειρα μαγαζιά από fast fashion μέχρι luxury brands. Οι μεγάλοι οίκοι ασφυκτικά γεμάτοι.
Μπήκαμε σε διάφορα μαγαζιά, κυρίως για να αγοράσουμε δώρα στους δικούς μας, αλλά και για τους εαυτούς μας. Τα Victoria Secret στη Φλωρεντία, τουλάχιστον το καλοκαίρι είχαν τρομερές εκπτώσεις στα περισσότερα προϊόντα τους. Κάποια στιγμή μας τράβηξε το μάτι ένα μαγαζάκι που φτιάχνει ποδιές, καπέλα σεφ, μπουρνούζια. Διαλέξαμε μία ποδιά για τη μαμά μας και η κοπέλα που μας εξυπηρέτησε έγραψε με κλωστή το μήνυμα που της ζητήσαμε πάνω στην ποδιά, νομίζω αυτό υπάρχει σε πολλές χώρες, οπότε όλο και κάπου θα το έχετε πετύχει. Η ποδιά κόστισε 20 ευρώ.
Συνεχίσαμε με προορισμό το Ponte Vecchio. Gps δεν χρειαστήκαμε, απλά ακολουθήσαμε τον κόσμο.
Γενικά προσανατολίζεσαι πολύ εύκολα στη Φλωρεντία. Το Ponte Vecchio κι αυτό έτοιμο να βουλιάξει, όμως δεν γινόταν να μη το περιδιαβούμε. Στην αρχή σταθήκαμε στη γέφυρα που βρίσκεται ανάμεσα στο ponte και τον ποταμό, βγάλαμε φωτογραφίες τόσο τη γέφυρα, όσο και αρκετούς Κινέζους τουρίστες και κατευθυνθήκαμε στα ενδότερα.
Δεν ξετρελάθηκα με την πραμάτια στα μαγαζιά, υποθέτω πως θα έχουν όντως αξία, αλλά οι τιμές ήταν εξωφρενικές, εμείς δεν βρήκαμε κάτι κάτω από 200 ευρώ, ενώ συχνά βλέπαμε κομμάτια που ανέρχονταν στις 50.000.
Φωτογραφία του Ponte Vecchio:
Συνεχίσαμε την περιήγηση μας θαυμάζοντας τα ιστορικά κτίρια, τα σοκάκια ήταν έργο τέχνης.
Η ώρα είχε πάει 15:30 και αποφασίσαμε να φάμε. Σε όποιο ''must'' μαγαζί προσπαθήσαμε να καθίσουμε, δεν υπήρχε τραπέζι και τρομερή αναμονή αν αποφάσιζες να περιμένεις.
Κουρασμένες και πεινασμένες, περάσαμε από ένα μαγαζί που δεν υπήρχε κενό τραπέζι στον εξωτερικό χώρο, είχε όμως μέσα. Ακόμη καλύτερα λέμε εμείς, καθίσαμε ευθύς αμέσως, με τη δροσιά του κλιματιστικού να μας γαργαλά τη πλάτη.
Το μαγαζί μέσα παρέπεμπε σε περασμένους αιώνες. Ξύλινα βαριά τραπεζάκια και καρέκλες, σερβίτσια και δίσκοι φτιαγμένα από χαλκό, πέτρα, χαμηλός φωτισμός.. Φαντάζομαι τον χειμώνα θα ήταν ακόμη πιο ατμοσφαιρικά. Η αδελφή μου παρήγγειλε τα καθιερωμένα της κι εγώ μια μακαρονάδα με ραγού.
Είχαμε ακούσει γενικά πως στη Ρώμη και στο Μιλάνο δεν τρως καλά. Εμείς στη Ρώμη φάγαμε υπέροχα.
Είχαμε επίσης ακούσει πως ο Νότος κι ο Βορράς έχουν τη καλύτερη κουζίνα. Νότια δεν έχω πάει ακόμη, αλλά παιδιά.. δεν έχω ξαναφάει τέτοια μακαρονάδα στη ζωή μου, το ίδιο και η πίτσα. Μάλιστα η αδελφή μου είχε συγκλονιστεί τόσο πολύ με τη γευστική έκρηξη που τράβηξε τον εαυτό της βίντεο να τρώει τη συγκεκριμένη πίτσα, έτσι για να το θυμάται.. Το κρασί φυσικά δεν απογοήτευσε καμία φορά.
Η μακαρονάδα κόστισε 11 με 13 ευρώ και η πίτσα 9, το κρασί 7 ευρώ. Με μία μικρή επιφύλαξη, το όνομα του μαγαζιού είναι Brandolino Firenze.
Αν για κάτι μετανιώνω είναι που αποφασίσαμε να πάρουμε cheesecake από αυτό το μαγαζί και δεν πήγαμε για παγωτό σε κάποια τζελατερία. Ο αρχικός στόχος ήταν να φάμε και το cheesecake και αργότερα παγωτό, αλλά είχαμε σκάσει.
Φωτογραφία από το καλύτερο γεύμα της ζωής μας:
Συνεχίσαμε την περιήγηση μας, όμως η ώρα είναι βία 17:30 κι εμείς αναχωρούμε για Ρώμη στις 9 παρά. Προσπαθήσαμε να κάτσουμε να ξεκουραστούμε, μπήκαμε σε διάφορα μαγαζιά για να δροσιστούμε (zara ο καλύτερος κλιματισμός!!!), αλλά δεν αντέχαμε άλλες 3,5 ώρες αναμονή. Πήγαμε λοιπόν στον σταθμό, βγάλαμε πανεύκολα εισιτήρια από το αυτόματο μηχάνημα για το επόμενο τραίνο και μέσα σε 10 λεπτά είχαμε επιβιβαστεί στον συρμό μας. Η Ιταλία έχει πολύ οργανωμένο σιδηροδρομικό σύστημα, τα νέα εισιτήρια μας κόστισαν 40 ευρώ που για τελευταία στιγμή πάλι καλά. Με early booking νομίζω μας είχαν κοστίσει πάλι 40 αλλά μετ'επιστροφής. Τα τραίνα μέσα έχουν αυτόματους πωλητές, πρίζες για φόρτιση και άπλετο χώρο, ενώ ήταν πολύ εύκολο το να βγάλεις εισιτήριο από τα μηχανήματα μόνος σου. Πιο εύκολο κι από το μετρό στην Ελλάδα, ενώ στη Φλωρεντία οι υπάλληλοι ήξεραν αγγλικά και μπορούσαν να σε κατατοπίσουν άμεσα.
Γενικά αν αποφασίσετε να πάτε μονοήμερη χωρίς αμάξι (είχα σκεφτεί να νοικιάσουμε, αλλά η απόσταση με το αμάξι είναι 3 ώρες, ενώ με τραίνο 1) μην ενθουσιαστείτε και κλείσετε πολύ πρωί άφιξη και πολύ απόγευμα αναχώρηση. Με τον ίδιο τρόπο την πάτησα και στο Στρασβούργο και καταλήξαμε να καθόμαστε 3 ώρες στα μακ, επειδή δεν αντέχαμε άλλο την βροχή. Σίγουρα αν είχαμε χωρέσει στο πρόγραμμα μας και την Πίζα αυτές οι ώρες θα βόλευαν.
Μέσα σε μια ώρα είχαμε φτάσει Ρώμη και απλά σωριαστήκαμε στο κρεβάτι, την επόμενη μέρα είχαμε Castel Sant' Angelo. Κοιμηθήκαμε σερί από το απόγευμα μέχρι το επόμενο πρωί. Κοιμηθήκαμε τόσο πολύ, που χάσαμε και το Castel Sant' Angelo.
Δεν πειράζει, ελεύθερη μέρα σκεφτήκαμε. Προσπαθήσαμε να πάμε στο Trastevere, αλλά αυτές οι συντηρήσεις στο μετρό είχαν επεκταθεί και στα λεωφορεία, οπότε αποχαιρετήσαμε κι αυτό το όνειρο.
Τελευταία προσπάθεια για Osteria, κάθε φορά χειροτέρευε η κατάσταση με τον κόσμο και την αναμονή, πάει κι αυτό.. Βρίσκουμε ένα μαγαζί κοντά στη στάση Vittorio Emanuele, ωραίο μαγαζάκι.
Πίτσα, νιόκι, αραμπιάτα, πλατό τυριών, σουπλί και κρασάκι το αποχαιρετιστήριο γεύμα μας.
Η μικρή είχε αρχίσει να στεναχωριέται πολύ που θα φύγουμε και το εξέφραζε με κάθε τρόπο.
Αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στην πλατεία του Vittorio Emanuele. Είχαν κάποια δρώμενα κι απλά καθίσαμε σε ένα παγκάκι να χαζέψουμε τον κόσμο και να αναλογιστούμε το ταξίδι μας.
Πλατό τυριών:
Πλατεία Vittorio Emanuele:
Δεν μπορούσαμε να φύγουμε χωρίς να δούμε μία τελευταία φορά το αγαπημένο μας Κολοσσαίο φωτισμένο.. Φτάσαμε λοιπόν με τα πόδια με τα τζελάτο μας στο χέρι και καθίσαμε στα σκαλάκια, δεν μιλούσαμε απλά το χαζεύαμε. Οι Ιταλοί όσες φορές κι αν περάσαμε από εκεί, κατέβαιναν συστηματικά. Μεγάλες παρέες κάθονταν στα σκαλάκια, με παγωτά, κρυμμένες μπύρες, ηχεία. Γέλια, φλυαρία στην πιο παραστατική γλώσσα του κόσμου.
Φτάσαμε εύκολα στο αεροδρόμιο, η πτήση μας είχε πάλι καθυστέρηση, ο πιλότος στο τέλος το πάτησε για να φτάσουμε στην ώρα μας.. Μια μικρή αναγούλα με έπιασε. Ήταν ευχάριστη αίσθηση που ακούσαμε επιτέλους και κάποιον άλλον να μιλάει ελληνικά.
Η αλήθεια είναι πως δεν πετύχαμε αρκετούς Έλληνες στην Ιταλία, αλλά οκ το καλοκαίρι μένουμε Ελλάδα.
Epilogo:
Για εμένα αυτό ήταν το δεύτερο κατά σειρά ταξίδι μου στο εξωτερικό και ένιωθα ένα αίσθημα ευθύνης για το που θα πάμε, πως, τι θα δούμε κλπ. μιας που η μικρή δεν είχε ταξιδέψει ξανά. Το μόνο που θα άλλαζα είναι η εποχή που πήγαμε κι αυτό γιατί η Ιταλία ως μεσογειακή χώρα έχει τις ίδιες θερμοκρασίες με την Ελλάδα.. Ε δεν θα πήγαινα κατακαλόκαιρο να ανέβω στην Ακρόπολη. Η ζέστη όταν πας κάπου αποκλειστικά και μόνο για τουρισμό, χωρίς την επιλογή της θάλασσας, σε δυσκολεύει αφάνταστα. Θεωρώ πως αν κάναμε ακριβώς τα ίδια πράγματα σε μια ενδιάμεση εποχή, δεν θα νιώθαμε την ίδια εξάντληση.
Στο Παρίσι είδα ο,τι υπάρχει να δεις και με μεγαλύτερες αποστάσεις και δεν ένιωσα τη κούραση αυτή.
Νιώθω πως η Ιταλία είναι ανεξάντλητη και αξίζει να την γυρίσεις όλη, δεν ξεχρεώνεις με ένα μόνο ταξίδι.
Έχει μία από τις καλύτερες κουζίνες στον κόσμο.- Οι πρώτες τους ύλες είναι τόσο μα τόσο ποιοτικές κι επειδή αγαπούν το φαγητό, αυτό βγαίνει και στα πιάτα τους. Όμως, δεν θα μπορούσα να τρώω κάθε μα κάθε μέρα πάστα, πίτσα και θαλασσινά, νομίζω πως αυτό που τους λείπει είναι λιγάκι παραπάνω ποικιλία.
Οι Ιταλοί με τους Έλληνες ούνα φάτσα ούνα ράτσα, θα νιώσετε λες και είστε στην Ελλάδα, το ταπεραμέντο τους εκδηλώνεται με την πρώτη ευκαιρία.. Δεν νομίζω πως θα δυσκολευτείτε σε κανένα στάδιο του ταξιδιού σας, ιδανικά προτείνεται για πρώτη επαφή με το εξωτερικό.
Καθώς περιμέναμε στο αεροδρόμιο για την επιστροφή μας, βλέπει η μικρή μία πτήση για Αυστρία.
''Ωραία θα ήταν να πηγαίναμε και μια Αυστρία''.. Χαμογέλασα σαρδόνια με μια υπόσχεση για το μέλλον..
Y.Γ. Η μικρή με το που πατήσαμε το πόδι μας Αθήνα παρήγγειλε πίτσα τιμής ένεκεν. Πίτσα fan. ΠΙΤΣΑ FAN. Δίδυμος παιδί μου, αψυχολόγητο πλάσμα.
Μετά από αυτό το ταξίδι έχω αρχίσει να καταλαβαίνω την ατάκα του Ιταλού f.r.i.e.n.d. μας : ''Joey doesn't share food!''.
Arrivederci!
Attachments
Last edited:
