Ηνωμένο Βασίλειο The Angels' share (ή Έψαχνα για οδηγό και οδηγό δεν βρήκα).

[gelf]

10 - Water of Leith.

Επειδή είμαι άνθρωπος του νερού, κάθε φορά που βρίσκομαι στο Εδιμβούργο περπατώ κατά μήκος του μονοπατιού του Water of Leith.
Το Water of Leith είναι μια διαδρομή κατά μήκους του «καναλιού» του Εδιμβούργου και αποτελεί τον ιδανικό τρόπο για μια πρώτη γεύση από τη βρετανική εξοχή χωρίς απομάκρυνση από την υπέροχη πόλη του Εδιμβούργου. Η διαδρομή κινείται παράλληλα με τις λεωφόρους του κέντρου, περνά από ενδιαφέρουσες γωνιές του Εδιμβούργου όπως ο Βοτανικός Κήπος, η Εθνική Πινακοθήκη Μοντέρνας Τέχνης και διασχίζει μονοπάτια κατάλληλα για ποδηλασία, για να ρομαντζάρουν, για οικογενειακές βόλτες, για ψάρεμα, κλπ μέχρι να καταλήξει στο λιμάνι του Leith. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, η περιοχή έχει γίνει δημοφιλέστατη διαδρομή απογευματινών περιπάτων για τους ντόπιους, αλλά και για τους τουρίστες, κατά τις ηλιόλουστες ημέρες.

Την πρώτη φορά που κατέβηκα προς το μονοπάτι, ο καιρός ήταν βροχερός. Ήταν η πρώτη ημέρα, είχα ανέβει στον λόφο Calton, είχα κάνει βόλτα στο Royal Mile, είχα γυρίσει τη Νέα Πόλη και κατά το μεσημέρι είχε αρχίσει να ψιχαλίζει. Είχα αφήσει την πλατεία Moray και κατηφόριζα.

Στο δρόμο μου, συνάντησα μια Σκωτσέζα που χαμογελώντας μου είπε: "Μερικές φορές κάνει καλό καιρό εδώ στο Εδιμβούργο". Χαμογελάσαμε και της είπα ότι εμένα αυτός ο καιρός μου αρέσει. Απολαμβάνω το Εδιμβούργο, με οποιοδήποτε καιρό. Βέβαια αυτή τη φορά ψιλοέβρεξε μόνο από το μεσημέρι της πρώτης ημέρας, μέχρι το μεσημέρι της δεύτερης ημέρας. Η βροχή απλώς μου δυσκολεύει τις φωτογραφίες. Συνέχισα το δρόμο μου και κατέβηκα στο ποτάμι και συγκεκριμένα στη γέφυρα της Deanhaugh Street.

Αφού παρατήρησα τον ποταμό Leith και από τις δύο πλευρές της γέφυρας και προς νότο

και προς βορρά.

Στη συνέχεια κατέβηκα προς το μονοπάτι,

έκανα μια μεγάλη βόλτα κατά μήκος του ποταμού και στη μετά ανηφόρισα

προς το κέντρο της πόλης μέσω των οδών North West Circus Place, Howe Street και Queen Street Gardens, προκειμένου να ασχοληθώ με το αγαπημένο μου άθλημα, δηλαδή στη γευσιγνωσία με malt whisky

Τη δεύτερη φορά που κατέβηκα προς το μονοπάτι, ο καιρός ήταν ηλιόλουστος. Ήταν η τελευταία ημέρα, είχα ανέβει το πρωί στον λόφο Calton, είχα επιστρέψει στο ξενοδοχείο, είχα μαζέψει την αποσκευή μου και είχα κάνει χαλαρή βόλτα στο Royal Mile και στη Νέα Πόλη, όπου μέσω της Rose Street είχα φτάσει στη Charlotte Square. Από τη Charlotte Square, μέσω των Hope Street, Queensferry Street, έφτασα στη Dean Bridge.

Είχα βρεθεί στο δυτικό πεζοδρόμιο της Dean Bridge και παρατηρούσα προς κατάντη, τα όμορφα σπιτάκια δίπλα στον ποταμό και το παραποτάμιο μονοπάτι.

Πέρασα το δρόμο με δυσκολία, λόγω μεγάλης κίνησης, μικρής ορατότητας, μεγάλης ταχύτητας αυτοκινήτων και από το απέναντι πεζοδρόμιο στόχευσα προς βορρά.

Στη συνέχεια ξαναπέρασα το δρόμο. Αυτή τη φορά με ευκολία. Άρχισα να κατηφορίζω μέσω της Bells Brae

προς τη μικρή χαμηλή γέφυρα Dean Path.

Από τη μικρή χαμηλή γέφυρα Dean Path παρατήρησα τον ποταμό Leith και προς βόρεια-βορειοανατολικά

και προς νότια-νοτιοδυτικά.

Αφού παρατήρησα τον ποταμό Leith, από την τοξωτή γέφυρα Dean Path, προχώρησα μέσα από τα στενά δρομάκια και συγκεκριμένα το Damside,

προς το Water of Leith Walkway, Dean Village Entrance και προς μια μικρή πεζογέφυρα, η θέση της οποίας σύμφωνα με τους χάρτες της google ονομάζεται Viewpoint Water of Leith.
Ανέβηκα στη μικρή πεζογέφυρα και πράγματι η θέα και προς τις δύο όψεις του μικρού ποταμού ήταν εξαιρετική. Και προς τη δυτική όψη

και προς την ανατολική όψη.

Αφού παρατήρησα για αρκετή ώρα τη θέα, ακολούθησα το παραποτάμιο μονοπάτι Hawthornbank Ln, ανατολικά, σταμάτησα σε ένα σημείο, όπου προς τα πίσω φαινόταν η μικρή πεζογέφυρα,

η απέναντι πλευρά του ποταμού και τα όμορφα κτίρια,

ενώ μπροστά διακρινόταν η μικρή χαμηλή γέφυρα Dean Path.

Συνέχισα κατά μήκος του παραποτάμιου μονοπατιού Hawthornbank Ln βόρεια, και όταν έφτασα στη μικρή γέφυρα Dean Path, συνέχισα να ακολουθώ το παραποτάμιο μονοπάτι Miller Row,

προέκταση του προηγουμένου, πρώτα βόρεια και στη συνέχεια ανατολικά και βορειοανατολικά και κάποια στιγμή επέστρεψα στο κέντρο της πόλης για γευσιγνωσία με malt whisky

Πάντα είναι πολύ όμορφα να περπατάς κατά μήκος του μονοπατιού του Water of Leith.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12
• …

  Go to chapter

  Go
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Προβλέπω να ετοιμάζεται ακόμα μια σπουδαία ιστορία - οδηγός, για μια πόλη που αρκετοί θέλουν να την επισκεφτούν και αποτελεί και δικό μου προσωπικό στόχο.
Αναμένω τη συνέχεια με μεγάλο ενδιαφέρον, άλλωστε το εισαγωγικό κεφάλαιο είναι πολλά υποσχόμενο!

 

[fenia42]

Βλέπω ακόμα δεν έμαθες να πίνεις

 

[gelf]

@psilos3, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ. Ελπίζω να μην σε διαψεύσω. Όμως τον περισσότερο χρόνο αυτού του ταξιδιού το αφιέρωσα στα μπαράκια, πίνοντας malt whisky.


@fenia42, νέος είμαι, κάποτε θα μάθω να πίνω. Βέβαια κάποιοι έχουν άλλη γνώμη και δεν θέλουν να με αφήσουν να μάθω να πίνω. Είχα μια τελευταία τραυματική εμπειρία, όταν σε κρίση συνείδησης επισκέφτηκα ένα γιατρό, ο οποίος τυχαίνει να είναι και φίλος μου.
Ο γιατρός με κοίταξε βλοσυρά καθισμένος πίσω από το γραφείο του σε θέση ισχύος και μου είπε:
-Πρέπει να κόψεις το αλκοόλ.
Του απάντησα άμεσα:
-Οι εξετάσεις μου που έχεις αυτή τη στιγμή στα χέρια σου, δείχνουν ότι είμαι πολύ καλά. Φαίνεται ότι δεν έχω πιει ποτέ αλκοόλ. Οι εξετάσεις μου είναι άριστες.
Τότε ο γιατρός, πιάνοντας την καράφλα του βροντοφώναξε:
-Έχεις πιει πολύ αλκοόλ, όχι για μια ζωή αλλά για πολλές. Είσαι εθισμένος. Θυμάμαι προ 20ετίας που στο City bar είχες πιει ένα μπουκάλι Cardhu και ήταν ακόμα μεσημέρι.
Άρχισα να ψελλίζω:
-Μα το Cardhu είναι καθαρό ποτό, δεν ενοχλεί τον οργανισμό.
Ο γιατρός αγρίεψε περισσότερο:
-Έχεις ξεπεράσει οποιοδήποτε όριο. Και μια σταγόνα θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Δεν υπάρχουν πράγματα που αγαπάς στη ζωή σου;
Καταπτοημένος απαντώ:
-Αγαπώ τα ταξίδια, τη δουλειά μου, τη γευσιγνωσία, τις γυναίκες και πολλά άλλα.
Τότε αγριεύει περισσότερο:
-Για να τα κάνεις αυτά δεν θα ξαναβάλεις αλκοόλ στο στόμα σου.
Απαντώ:
-Και πώς θα απολαμβάνω τα παραπάνω; Ξεροσφύρι; Μπορείς να φας ένα ωραίο φαγητό χωρίς τον κατάλληλο εκλεκτό οίνο; Μπορείς να ταξιδεύεις χωρίς να δοκιμάσεις τα τοπικά ποτά; Μπορ...
Εκεί με διακόπτει πολύ αγριεμένος:
-Στο εξήγησα καθαρά. Ούτε σταγόνα. Σου γράφω αυτά τα χάπια θα τα πίνεις τρεις φορές την ημέρα, Αυτά θα τα πίνεις κάθε μεσημέρι. Και αυτά το βράδυ πριν τον ύπνο. Και στις 11 τη νύχτα θα είσαι στο κρεβάτι σου, όχι κάτι 3 με 4 το πρωί που έλεγες προηγουμένως.
Ψέλλισα:
-Δηλαδή δεν μπορώ να πίνω ούτε το λεγόμενο κοινωνικό ποτό;
Η απάντησή του ήταν κατηγορηματική:
-Εσύ συγκεκριμένα όχι. Το κοινωνικό ποτό για σένα μπορεί να ξεπεράσει το μπουκάλι. Πάρε αυτή τη συνταγή, κατέβα κάτω στο φαρμακείο, πάρε τα φάρμακα και ξεκίνησε αμέσως. Και πρόσεξε, το νυχτερινό θα το παίρνεις τις πρώτες ημέρες κοντά στο κρεβάτι σου, μπορεί να σε ζαλίσει. Για μερικές ημέρες δεν θα οδηγείς αυτοκίνητο. Πήγαινε να ξεκινήσεις άμεσα τη θεραπεία. Έλα σε δέκα ημέρες και μέχρι τότε να μην έχεις πιει τίποτα.
Συνέχισα να ψελλίζω:
-Μετά κάποιο ποτό έστω μέρα παρά μέρα;
Ο τρομοκράτης με την άσπρη μπλούζα, προσπάθησε να είναι όσο πιο ευγενικός μπορούσε να γίνει:
-Σε παρακαλώ κατέβα στο φαρμακείο και πήγαινε να ξεκινήσεις τη θεραπεία.
Τον άκουσα, κατέβηκα κάτω, έψαξα τον κάδο ανακύκλωσης για χαρτικά, πέταξα εκεί τη συνταγή, ανέβηκα στο γραφείο μου, ζήτησα να μην με ενοχλήσουν τα τηλέφωνα, έκλεισα την πόρτα και έβγαλα εισιτήρια για Μπέλφαστ, προκειμένου να επισκεφτώ το παλαιότερο εν λειτουργία (από το έτος 1608) αποστακτήριο του κόσμου, το Bushmills. Κοντά στο Giant's Causeway. Έκλεισα και διαμονή κοντά στο αποστακτήριο.
Η τρομοκρατία δεν θα περάσει.
Ο τρομοκράτης με την άσπρη μπλούζα μπορεί να κάνει τη δική του δουλειά κι εγώ τη δική μου.
Μόλις τελείωσα με τις κρατήσεις, άνοιξα το μπαρ του γραφείου πήρα ένα malt Glenlivet, γέμισα ένα ποτήρι και το ήπια στην υγειά μου. Και στην υγειά σας.

 

[psilos3]

...Όμως τον περισσότερο χρόνο αυτού του ταξιδιού το αφιέρωσα στα μπαράκια, πίνοντας malt whisky.

Μα αυτό κι αν είναι τρομερά ενδιαφέρον!
Είμαι σίγουρος ότι ο συνδυασμός μπαράκια & μαγική πόλη που ακούει στο όνομα ''Εδιμβούργο'' θα δώσει στο κοινό σου ακόμα μία εκπληκτική ιστορία.

Όσο για την απάντηση στη Φένια, δεν έχω να πω πολλά. Απλά ταυτίζομαι...

 

[gelf]

2 - Προθέρμανση.

Έψαχνα για οδηγό και οδηγό δεν βρήκα. Έψαχνα για οδηγό για να γυρίσουμε σε κάποια αποστακτήρια τα οποία δεν είχα επισκεφτεί, αλλά κανείς από τους φίλους μου δεν δεχόταν να μείνει στεγνός για να οδηγήσει. Κι εγώ δεν ήθελα να οδηγήσω, για να μην βρεθώ σε κάποια σκωτσέζικη φυλακή. Αρχές Ιανουαρίου του έτους 2018, λίγες ημέρες πριν φύγω για Μαρόκο (βλ. ιστορία "Για γευσιγνωσία ξεκινήσαμε, αλλού βρεθήκαμε"), είχα βγάλει με Aegean, φτηνό εισιτήριο (110 ευρώ) για Εδιμβούργο, με αναχώρηση 11 - 10 -2018 και επιστροφή 15 - 10- 2018 δηλαδή έξι το πρωί της Τρίτης 16 - 10- 2018.
Ένα μήνα πριν φύγω, μου προέκυψε επαγγελματικό ταξίδι στο Σακραμέντο.
Η πτήση μου για Σαν Φρανσίσκο, με Lufthansa, είχε προγραμματιστεί για το μεσημέρι της Τρίτης 16 - 10- 2018. Αφού επιμήκυνα κάπως το επαγγελματικό ταξίδι, ώστε να περάσω λίγες ημέρες στο Σαν Φρανσίσκο και ελάχιστες στο Λος Άντζελες, σκέφτηκα ότι η επιλογή να μείνω στο Εδιμβούργο ήταν η καλύτερη.
Οπότε αποφάσισα χαλάρωση με malt whisky στο Εδιμβούργο. Ήταν η καλύτερη και ασφαλέστερη επιλογή.
Η πτήση για Εδιμβούργο ήταν για τις 20.50. Βράδυ Πέμπτης. Αυτό μου επέτρεψε να κάνω μερικές επείγουσες εργασίες το πρωί, να επιστρέψω έγκαιρα στο σπίτι μου, να πέσω για αρκετή ώρα στη δροσερή θάλασσα και να ετοιμάσω την αποσκευή μου με το δυσμενές δεδομένο. Άλλωστε, λόγω επαγγέλματος λαμβάνω πάντα τους απαιτούμενους συντελεστές ασφαλείας, οι οποίοι στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ότι δεν θα επέστρεφα στο σπίτι μου. Δεν θα επέστρεφα στο σπίτι μου μεταξύ των δύο ταξιδιών.
Έφτασα νωρίς στο αεροδρόμιο. Άφησα μια κενή αποσκευή στο check in της Aegan, προκειμένου να τη γεμίσω με malt whisky, τα οποία δεν βρίσκω στην Ελλάδα. Αποφάσισα να κατευθυνθώ προς το lounge Α της Aegean. Βαρέθηκα τους διπλούς ελέγχους, προκειμένου να πάω στην πτέρυγα Β στο lounge της Lufthansa, Έτσι βρέθηκα άμεσα στο lounge Α της Aegean. Διαπίστωσα ότι όπως κάθε καλό lounge, έτσι και αυτό ήταν δίπλα στην πύλη αναχώρησης (Α11).

Μπήκα στο lounge Α της Aegean. Αφού έφαγα ελάχιστα, ασχολήθηκα με το μπουκάλι το Cardhu, το οποίο συνεχώς γλιστρούσε προς τα χέρια μου. Πήρα και συνοδευτικό για να πίνω του Cardhu μου.

Κάποια στιγμή το βλέμμα μου έπεσε στο ηλιοβασίλεμα από το lounge Α της Aegean.

Όταν έφτασε η ώρα της αναχώρησης, σηκώθηκα από το lounge και παρατήρησα τη διαφορά που είχε το μπουκάλι Cardhu, από την ώρα που άρχισα να πίνω,

μέχρι την ώρα που σταμάτησα να πίνω.

Ήταν η καλύτερη προθέρμανση για το ταξίδι μου στο Εδιμβούργο.

Όπως είχα προαναφέρει η πύλη αναχώρησης, ήταν δίπλα στο lounge. Ανέβηκα άμεσα στο αεροπλάνο και κάθισα στην αγαπημένη μου (για νυκτερινές πτήσεις) θέση 1C.

 

[gelf]

3 - Η πρώτη νύχτα.

Η ενασχόλησή μου με το Cardhu στο αεροδρόμιο και ο κατ' επέκταση ύπνος στο αεροπλάνο, με βοήθησαν να βγω ως έφηβος στο αεροδρόμιο του Εδιμβούργου, δηλαδή σε πάρα πολύ κατάσταση. Κάλεσα Uber για το ξενοδοχείο μου. Το αεροπλάνο είχε φτάσει στο Εδιμβούργο 23.10 και η ώρα να παραλάβω την κενή αποσκευή μου δεν μου είχε επιβαρύνει το χρόνο πάνω από 10 λεπτά. Έτσι περίπου τα μεσάνυχτα, είχα κάνει check in στο ξενοδοχείο και εγώ με τη φωτογραφική μου μηχανή, βγήκαμε στο κέντρο του Εδιμβούργου. Δίπλα στο ξενοδοχείο, βρίσκεται το αγαπημένο μου jazz bar του Εδιμβούργου. Αμέσως πήγα να το επισκεφτώ. Ευτυχώς, που από πρόσφατο ταξίδι μου στο Λονδίνο, είχα λίρες. Τις μόνες λίρες Αγγλίας που χρησιμοποίησα, για όλες τις ημέρες που έμεινα στο Εδιμβούργο, ήταν αυτές, για την είσοδο στο jazz bar. Τα ποτά τα πληρώνεις με κάρτα. Για την είσοδο απαιτείται ρευστό. Ευχαριστήθηκα πολύ τη μουσική, αλλά και με τα ποτά.

Ήπια και τα πρώτα malt σε αυτό το ταξίδι στο Εδιμβούργο.
Όταν τελείωσε το πρόγραμμα, κατά τις 03.00 πμ, αποφάσισα να περπατήσω στο Royal Mile.
Προχωρώντας προς το Royal Mile, το οποίο απείχε λίγες δεκάδες μέτρων από το ξενοδοχείο μου και από το jazz bar στο οποίο βρισκόμουν, έβγαλα τις πρώτες μου φωτογραφίες σε αυτό το ταξίδι στο αγαπημένο μου Εδιμβούργο.

Έφτασα άμεσα στο Royal Mile. Έριξα μια ματιά ανάντη,

και μια ματιά κατάντη.

Τότε πήρα την απόφαση. Στην αρχή ανηφόρισα,

κάποια στιγμή, σε ένα στενό (το οποίο ονομάζουν close) έστριψα δεξιά, πέρασα από το μουσείο των συγγραφέων,

προχώρησα και παρατήρησα τη νέα πόλη,

ενώ στη συνέχεια ανηφόρισα από κάποιο άλλο στενό (το κάθε στενό το ονομάζουν close), στο Royal Mile, όπου παρατήρησα το κτίριο του The Scotch Whisky Experience.

Συνέχισα να ανηφορίζω κατά μήκος του Royal Mile και σε λίγα μέτρα είδα το περίφημο κάστρο του Εδιμβούργου,

προχώρησα προς την πύλη, η οποία προφανώς εκείνη την ώρα, δηλαδή περασμένες τρεις μετά τα μεσάνυχτα, ήταν κλειστή,

οπότε προχώρησα προς το πλάτωμα μπροστά στο κάστρο, παρατηρώντας το νυχτερινό Εδιμβούργο, από ψηλά.

Στη συνέχεια άρχισα να κατηφορίζω.

Κατηφορίζοντας κατά μήκος του άδειου Royal Mile, συναντούσα συνεχώς κάθε λίγα μέτρα και από ένα κάθετο προς την κεντρική οδό, στενό (close),

ενώ σε λίγο πέρασα από τον καθεδρικό ναό του Εδιμβούργου, τον καθεδρικό ναό του St Giles.

Συνέχισα κατηφορίζοντας,

συνήθισα να συναντώ τακτικά και ένα στενό (close), κάθετο στο Royal Mile,

μέχρι που συνάντησα την κεντρική οδό που είναι το ξενοδοχείο μου (South Bridge) και η οποία είναι κάθετη στο Royal Mile.

Αντί να πάω προς το ξενοδοχείο μου για να ξεκουραστώ, εγώ συνέχισα τον ασύμβατο (λόγω ώρας) δρόμο.
Συνέχιζα να κατηφορίζω κατά μήκος του άδειου Royal Mile, πέρασα από ένα μπαρ στο οποίο είχα περάσει στο παρελθόν πάρα πολύ όμορφα,

αλλά δυστυχώς την πολύ προχωρημένη εκείνη ώρα ήταν προφανώς κλειστό, πέρασα μπροστά από το σπίτι του Τζον Νοξ (περισσότερα στην ενότητα Royal Mile)

και συνέχισα να κατηφορίζω.

Όταν έφτασα στο τέλος του Royal Mile, διαπίστωσα ότι το παλάτι ήταν σκοτεινό, διακρινόταν μόνο το κατάστημα με τα αναμνηστικά,

οπότε και ξεκίνησα το δρόμο της επιστροφής, ανηφορίζοντας στο άδειο Royal Mile.

Έτσι πέρασε η πρώτη μου νύχτα στο Εδιμβούργο. Ανεβαίνοντας στο δωμάτιό μου σκεφτόμουνα ότι από το επόμενο πρωινό θα ξεκινούσε η χαλάρωση. Γευσιγνωσία με malt whisky και λίγα διαλείμματα από τη γευσιγνωσία, με χαλαρές βόλτες στην πόλη. Στην παρούσα ιστορία δεν θα ασχοληθώ με το κυρίως θέμα, δηλαδή με τη γευσιγνωσία, η οποία θεωρώ ότι δεν ενδιαφέρει την μεγάλη πλειοψηφία. Ή για να είμαι πιο ακριβής θα ασχοληθώ λίγο. Το μερίδιο των Αγγέλων το κρατάω για μένα. Στην παρούσα ιστορία θα ασχοληθώ με τα λίγα διαλείμματα που έκανα από τη γευσιγνωσία. Και μάλιστα ανά ενότητα.

 

[fotast]

Να καταθέσω ότι προσωπικά με ενδιαφέρει περισσότερο η γευσιγνωσία.Φυσικά εσύ σαν συγγραφέας αποφασίζεις τι θα παρουσιάσεις.

 

[gelf]

@fotast, αφού το θες, θα γράψω εδάφιο για malt whisky. Με μεγάλη ευχαρίστηση. Αν κι έχω κάτι κενά στα αποστακτήρια της Σκωτίας (και στο λαρύγγι μου).
Άλλωστε ο Mark Twain το είχε πει και το είχε γράψει ξεκάθαρα:
"Το ουίσκι ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Φυσικά. Το ουίσκι δεν έρχεται ποτέ σε λάθος στιγμή".

Παρακάτω γράφω το επόμενο εδάφιο της μικρής ιστορίας.




4 - Συνοπτικά στοιχεία για την πόλη.

Το Εδιμβούργο είναι η πρωτεύουσα της Σκωτίας από το έτος 1437 και η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της. Η πόλη αποτέλεσε μεγάλο κέντρο την εποχή του Διαφωτισμού χάρη στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου.
Ο πληθυσμός της πόλης ανέρχεται σε 490.000 περίπου κατοίκους.
Το κέντρο της πόλης είναι ιδιαίτερα βολικό για περπάτημα. Όλα τα αξιοθέατά της πόλης βρίσκονται σε μικρή απόσταση μεταξύ τους. Η μεσαιωνική παλιά πόλη, διαμορφωμένη γύρω από το περίφημο Royal Mile,

χωρίζεται από την γεωργιανή νέα πόλη από ένα μεγάλο πάρκο σε μικρότερο υψόμετρο από τα δύο τμήματα της πόλης, το πάρκο Princes Street Gardens

και το οποίο βρίσκεται δίπλα στην Princes Street,

τη βασική αρτηρία της νέας πόλης. Στους δύο παραπάνω άξονες και στις περιοχές που τους περιβάλλουν βρίσκονται τα αξιοθέατα του Εδιμβούργου, μιας πόλης με πλούσιο πολιτισμικό παρελθόν.

Η Παλαιά Πόλη έχει διατηρήσει τη μεσαιωνική της αρχιτεκτονική

και πολλά κτίρια από την εποχή της Μεταρρύθμισης. Όπως προαναφέρθηκε, η μεσαιωνική παλιά πόλη είναι διαμορφωμένη γύρω από το περίφημο Royal Mile.

Η Νέα Πόλη δημιουργήθηκε το 18ο αιώνα, ως λύση για τον υπερπληθυσμό της Παλαιάς Πόλης.

Το Λέιθ (Leith) είναι ένα ιστορικό λιμάνι, το επίνειο του Εδιμβούργου. Αποτελεί ξεχωριστή οντότητα από το Εδιμβούργο, το έτος 1920 μάλιστα, υπήρξαν πολλές αντιδράσεις, όταν το "φρούριο" του Λέιθ ενώθηκε με την κομητεία του Εδιμβούργου.
Το Leith, εδώ και αιώνες διατηρούσε εμπορικούς δεσμούς με τη Σκανδιναβία, τη Βαλτική και την Ολλανδία.
Αυτή τη φορά στο Leith, δεν πήγα. Το είχα δει άλλες φορές και αυτή τη φορά πήγα για τέσσερις ημέρες στο Εδιμβούργο για να χαλαρώσω πίνοντας malt whisky.
Το Leith, το είδα αυτή τη φορά, μόνο από ψηλά, από το Κάλτον Χιλ.

Μετά τα παραπάνω, στα επόμενα δύο εδάφια, αναφέρω συνοπτικά στοιχεία για την παλιά και τη νέα πόλη, αφήνοντας το Leith, για άλλη φορά.

 

[gelf]

5 - Η Παλαιά Πόλη.

Η Παλαιά Πόλη έχει διατηρήσει τη μεσαιωνική της αρχιτεκτονική και πολλά κτίρια από την εποχή της Μεταρρύθμισης. Όπως προαναφέρθηκε, η μεσαιωνική παλαιά πόλη, είναι διαμορφωμένη γύρω από το περίφημο Royal Mile.
Μεγάλα τετράγωνα ανάμεσα στους δρόμους αποτελούν λαϊκές αγορές ή δημόσια κτίρια. Υπάρχουν πολλά σημεία ενδιαφέροντος στην παλαιά πόλη, τα οποία θα αναφερθούν σε παρακάτω εδάφια, όπως το Μουσείο της Σκωτίας, το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και πολυάριθμοι υπόγειοι δρόμοι, απομεινάρια παλαιότερων φάσεων οικοδόμησης της πόλης τα περίφημα closes. Όπως προαναφέρθηκε, η πόλη πολλαπλασιάστηκε πληθυσμιακά, ιδιαίτερα μετά τον μεγάλο λιμό της Ιρλανδίας, με αποτέλεσμα η επέκταση της πόλης να πραγματοποιηθεί καθ' ύψος, όπου στα υπόγεια, στα ισόγεια (όπου και η μεγάλη ρύπανση από την έλλειψη αποχετευτικών δικτύων) και στους άνω ορόφους κατοικούσε η οικονομικά ασθενέστερη τάξη, ενώ στους μεσαίους ορόφους κατοικούσε η μεσαία και ανώτερη οικονομικά τάξη.
Έκανα αρκετές βόλτες στην Παλαιά Πόλη, με όλες τις καιρικές συνθήκες. Ήταν υπέροχα.

Ήταν υπέροχα, μια νύχτα που βρέθηκα στη Grassmarket.

Ήταν μάλιστα και Σάββατο νύχτα.
Η Grassmarket βρίσκεται κατάντι του κάστρου και κοντά στο ξενοδοχείο μου. Στη Grassmarket προσεγγίζει και η οδός Cowgate, η οποία διέρχεται δίπλα από το ξενοδοχείο μου σε χαμηλότερο επίπεδο.

Παρακάτω η πρώτη μου φωτογραφία στο παρόν ταξίδι, μόλις είχα φτάσει μεταμεσονύχτια από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο και ήταν φωτογραφία της οδού Cowgate.

Η οδός Cowgate ήταν στο παρελθόν μακρύ και σκοτεινό ρέμα, από όπου δίπλα σε αυτό οδηγούσαν τα κοπάδια από τους βοσκοτόπους γύρω από το κάθισμα του Αρθούρου.
Η Grassmarket ήταν χώρος αγοράς από τον 15ο αιώνα έως τις αρχές του 20ου αιώνα και από τα πολύ κεντρικά σημεία της παλαιάς πόλης, τόπος εκτελέσεων στο παρελθόν, ενώ στις αρχές του 19ου αιώνα ήταν η περιοχή όπου έδρασαν οι διαβόητοι δολοφόνοι Μπερκ και Χέαρ. Σήμερα η πλατεία που περιβάλλεται από ψηλά κτίρια είναι γεμάτη από παμπ και είναι κατ' ουσία το κέντρο της νυχτερινής ζωής της πόλης.

Γύρισα αρκετά μπαρ και τελικά κατέληξα στο Fiddlers Arms.

Πέρασα υπέροχα. Αργότερα άρχισα να ανηφορίζω προς το κάστρο,

παρατηρώντας προς τα κάτω,

προς τη Grassmarket. Ανέβηκα στον περιβάλλοντα χώρο του κάστρου.

Βέβαια το κάστρο εκείνη τη μεταμεσονύχτια ώρα ήταν κλειστό. Όμως εγώ από το υπέροχα φωτισμένο κάστρο, παρατήρησα τη νυχτερινή θέα της πόλης από ψηλά.

Στη συνέχεια περπάτησα κατά μήκος του Royal Mile. Κατηφόριζα παρατηρώντας το περιβάλλον προς τα άνω,

πλάγια

και ευθεία μπροστά.

Μου αρέσει να περπατώ στο νυχτερινό Εδιμβούργο.
Μια άλλη ημέρα πέρασα από το μουσείο των συγγραφέων,

το οποίο είχα δει και στην πρώτη μεταμεσονύχτια βόλτα, την ημέρα ή μάλλον τη νύχτα της άφιξής μου στην πόλη. Μπήκα και μέσα στο μουσείο, το οποίο είναι αξιόλογο, αλλά απαγορευόταν η φωτογράφιση, όρο τον οποίο σεβάστηκα. Το μουσείο των συγγραφέων στεγάζεται σε μια όμορφη έπαυλη, κατασκευασμένη το έτος 1622. Τη δεκαετία του 1720, η χήρα του κόμη Στερ, Ελίζαμπεθ αγόρασε την έπαυλη και από τότε το κτίριο ονομάστηκε Λέιντι Στερς Χάους. Περιτριγυρίζοντας τους χώρους του μουσείου, συνειδητοποίησα ότι είναι ένα μουσείο αφιερωμένο σε τρεις μεγάλους Σκωτσέζους συγγραφείς και συγκεκριμένα αφιερωμένο στον Ρόμπερτ Μπερνς, στον σερ Γουόλτερ Σκοτ και στον Ρόμπερτ Λιούις Στήβενσον.
Μια άλλη ημέρα, βγαίνοντας από το Εθνικό Μουσείο της Σκωτίας, ακολούθησα την George IV Bridge, όπου πέρασα μπροστά από ένα πολύ γνωστό καφέ το οποίο ονομάζεται The Elephant House.

Είναι πολύ γνωστό, γιατί η συγγραφέας του Harry Potter, Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, ως θαμώνας του καφέ, εμπνεύστηκε εκεί το έργο της και έγραψε αρκετά από τα κεφάλαια των βιβλίων της.
Σκέφτηκα να σταματήσω για ένα ποτό. Μπήκα μέσα,

αλλά ο χώρος δεν με ενέπνευσε.
Οπότε με κέρδισε το διπλανό ατμοσφαιρικό μπαρ Frankenstein.

Η διακόσμηση στο μπαρ αυτό, είναι προφανής.

Άλλωστε το Εδιμβούργο πουλάει το μυστήριο.
Την Παλαιά Πόλη την παρατηρούσα και όταν έκανα τις βόλτες μου στη Νέα Πόλη.

Προφανώς την Παλαιά Πόλη, την είδα και ημέρα και νύχτα και όπως προαναφέρθηκε σε όλες τις καιρικές συνθήκες,

Άλλωστε και το ξενοδοχείο μου στην Παλαιά Πόλη βρισκόταν.

Μου αρέσουν πολύ οι βόλτες στην Παλαιά Πόλη του Εδιμβούργου. Βόλτες στο Κάστρο και στο Royal Mile,

βόλτες στην ευρύτερη περιοχή

και βόλτες στα closes.

 

[gelf]

Αφού επέστρεψα και μάλιστα σύντομα, το καθήκον με καλεί να συνεχίσω την ιστορία μου για το ταξίδι στον επί της γης παράδεισο. Για να μη χαρακτηριστώ ασυνεπής και μπω στη λίστα με αυτούς που δεν ολοκληρώνουν τις ιστορίες τους. Ονόματα δε γράφω, υπολήψεις δεν θίγω... κλπ.
Πάντως για άλλους ο παράδεισος είναι ψηλά, για άλλους ο παράδεισος είναι μακριά, για μένα είναι πολύ κοντά. Συνεχίζω την ιστορία μου, γιατί οι άγγελοι μπορεί να μου πιουν όλο το ποτό.
Όπως έγραψα το μερίδιο των αγγέλων είναι μόλις 2% το χρόνο.
Η εφορία, μου παίρνει πολύ παραπάνω.
Οι άγγελοι είναι ολιγαρκείς. Και τους ευχαριστώ γι αυτό.





6 - Η Νέα Πόλη.

Όπως προαναφέρθηκε η Νέα Πόλη δημιουργήθηκε το 18ο αιώνα, ως λύση για τον υπερπληθυσμό της Παλαιάς Πόλης. Το έτος 1766, πραγματοποιήθηκε διαγωνισμός για την κατασκευή της Νέας Πόλης, η οποία δημιουργήθηκε με αυστηρό σχεδιασμό, όπως ταίριαζε και στο ορθολογιστικό πνεύμα που επικρατούσε τότε, στην εποχή του Διαφωτισμού. Η κατασκευή της ξεκίνησε το έτος 1767 και ολοκληρώθηκε το έτος 1850. Οι Princes Street Gardens

διαμορφώθηκαν κατά την πρώτη κατασκευαστική φάση της Νέας Πόλης, στην κοιλάδα όπου κάποτε βρισκόταν η Nor' Loch (Βόρεια Λίμνη), μια ελώδης κοιλότητα, η οποία αποξηράνθηκε κατά τις αρχές του 19ου αιώνα.
Για την οικοδόμηση της Νέας Πόλης απαιτήθηκαν περίπου δύο εκατομμύρια φορτία από μπάζα για επιχωματώσεις, ώστε να είναι εφικτή και η σύνδεση με την Παλαιά Πόλη.
Τα κτίρια της Νέας Πόλης είναι νεοκλασικά και γεωργιανής αρχιτεκτονικής.

Ο κύριος εμπορικός δρόμος είναι η Princes Street,

ενώ στην ανατολική και δυτική άκρη της Νέας Πόλης υπάρχουν οι πλατείες St. Andrew's Square, στην οποία δεσπόζει η ραβδωτή στήλη του Μνημείου Μέλβιλ (στη μνήμη του Χένρι Ντάντας, πρώτου υποκόμη του Μέλβιλ ο οποίος έζησε από το έτος 1742 έως το 1811 και ήταν ο ισχυρότερος Σκωτσέζος πολιτικός της εποχής του)

και Charlotte Square

αντίστοιχα. Η Charlotte Square, το αρχιτεκτονικό κόσμημα της Νέας Πόλης, σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Ρόμπερτ Άνταμ, λίγο πριν το θάνατό του το έτος 1791 και κατασκευάστηκε μεταξύ των ετών1792 έως 1811 με σκοπό να στεγάσει τα πολυτελή σπίτια των επιτυχημένων εμπόρων της εποχής. Στη βόρεια πλευρά της πλατείας στον αριθμό 6, βρίσκεται κι η επίσημη κατοικία του Πρωθυπουργού της Σκωτίας, επονομαζόμενη Bute House, ενώ δίπλα στον αριθμό 7, βρίσκεται το κτίριο το οποίο ανήκει στον Οργανισμό Προστασίας Αρχαιοτήτων της Σκωτίας και είναι ανοιχτό για το κοινό, αφού ανακαινίστηκε όπως ήταν ένα τυπικό γεωργιανό σπίτι της ανώτερης τάξης του Εδιμβούργου κατά τον 18ο αιώνα.

Οι δύο πλατείες συνδέονται με την οδό George. Street,

η οποία θεωρείται και είναι η κεντρική οδός της Νέας Πόλης.
Στη μέση περίπου της George. Street, βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Αντρέα, προστάτη Αγίου της Σκωτίας.

Σκέφτηκα ότι η Σκωτία με την Πάτρα, συνδέεται εκτός από την αγάπη για το whisky και με τον προστάτη Άγιο.
Απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Αντρέα, επί της George. Street, βρίσκεται ένα εξαιρετικό restaurant-bar το οποίο ονομάζεται The Dome και το οποίο τίμησα ιδιαίτερα. Το κτίριο στο οποίο στεγάζεται το restaurant-bar The Dome είναι ιδιαίτερα επιβλητικό.

Βόρεια της Charlotte Square, βρίσκεται.η πλατεία Moray, μια κυκλική πλατεία η οποία περιβάλλεται από μεγάλα και όμορφα οικοδομήματα βικτωριανής εποχής.

Η Νέα Πόλη ήταν τόσο επιτυχημένη που γρήγορα επεκτάθηκε, χωρίς βέβαια να διατηρήσει τον αυστηρό σχεδιασμό της. Αποτελεί, ωστόσο, ένα από τα καλύτερα δείγματα Γεωργιανής αρχιτεκτονικής σε όλο τον κόσμο.

Όπως προαναφέρθηκε o κύριος εμπορικός δρόμος είναι η Princes Street,

ενώ η κεντρική οδός της Νέας Πόλης είναι η George Street.

Σε έναν κάθετο δρόμο της Princes Street και της George. Street και συγκεκριμένα της Castle Street,

βρισκόταν το σπίτι του συγγραφέα σερ Γουόλτερ Σκοτ.

Όμως εμένα μου άρεσε πολύ η Rose Street,

ένας όμορφος πεζόδρομος, παράλληλος και μεταξύ της Princes Street και της George. Street.

 

[Smaragda53]

Μ΄αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις, θυμίζει λίγο Max Frisch (Homo Faber). Το Εδιμβούργο με μάγεψε έτσι όπως το παρουσιάζεις, μακάρι να πάω κάποτε αν και δεν πίνω ουίσκυ