Ινδονησία Ubud, το δικό μου Μπαλί

[manoo]

4η μέρα και ξεκίνησε με επίσκεψη στον γκουρού Kettut, γνωστό πλέον από την ταινία Eat Pray Love. Είχαμε ακούσει στο χωριό για το πόσο κόσμο, πόσους φτωχούς, είχε βοηθήσει επί πολλά χρόνια. Μιας και εκεί, ο γκουρού είναι και γιατρός και πολλά άλλα. Σε ταξιδιωτικό οδηγό είχα διαβάσει ότι έχει τρελή αναμονή και ότι του προσφέρεις όποιο ποσό θέλεις εσύ. Στο ξενοδοχείο μας είπαν πως μας εξασφάλισαν ραντεβού δύσκολα μέσω ενός ανηψιού του που ήταν υπάλληλος του ξενοδοχείου. Πήγαμε, περιμέναμε να έρθει η σειρά μας, η ουρά ατελείωτη, πρέπει να πέρασε μία τουλάχιστον ώρα. Ο γκουρού αποδείχτηκε...κουρού! Ίδια πράγματα πάνω-κάτω έλεγε σε όλους, γενικότητες. Ίσως κάποτε να ήταν όλα αυτά που ισχυριζόντουσαν στο χωριό καθώς και άτομα που έχουν μαθητεύσει δίπλα του. Μετά την επιτυχία της ταινίας όμως, έγινε και αυτός ένα εμπόριο. Και όχι, δεν μπορούσες να αφήσεις ότι θέλεις, μείναμε άναυδοι όταν πήγαμε να αφήσουμε προσφορά στο κουτάκι του φεύγοντας και μας ενημέρωσαν πως η ταρίφα ήταν 25?. Πολλάααα λεφτά για Μπαλί. Πριν από εμάς, είχε δεκτεί 40 περίπου άτομα, άλλα τόσα περίμεναν μετά από εμάς. Θέλετε κομπιουτεράκι??? Δεν το μετανιώσαμε πάντως, είχαμε την ευκαιρία με αυτό τον τρόπο να δούμε ένα παραδοσιακό μπαλινέζικο σπίτι (με ναό όπως όλα τα σπίτια, υπέροχο κήπο κλπ) και η αλήθεια είναι ότι η γαλήνη, η ενέργεια που νιώσαμε στον χώρο του, ήταν μοναδική. Κρίμα πάντως...

Στη συνέχεια μας παρέλαβε ο οδηγός μας και κατεβήκαμε να βρούμε τους υπόλοιπους φίλους μας που έμεναν πια στη Σεμινιάκ. Συνηθισμένοι από την ησυχία και γαλήνη του Ubud, πάθαμε πολιτισμικό σοκ ξανα-αντικρύζοντας την κίνηση στους δρόμους καθώς και την εικόνα της Σεμινιάκ. Η οποία Σεμινιάκ, από όσο μας είπαν οι φίλοι μας, ήταν και η πιο "μαζεμένη" και σικ περιοχή των νότων παραλίων, απείρως καλύτερη από Nusa Dua, Kuta, Leggian κλπ. Μου άρεσε που είδαμε και αυτή την πλευρά του νησιού. Δεν θα έμενα όμως εκεί με τίποτα. Άλλο νησί, τόσο άσχημη τουριστική ανάπτυξη, φύση μηδέν. Οκ, πολλές καλές μπουτίκ για όποιον ενδιαφέρεται αλλά προσωπικά, αν θέλω ψώνια, πάω Ιταλία, πάει κάποιος Λονδίνο ή οπουδήποτε, όχι στην άλλη άκρη του κόσμου!

Κατεβήκαμε για μπάνιο, κάναμε τελικά μόνο ηλιοθεραπεία. Οι άντρες μας επιχείρησαν να μάθουν σερφ χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, χαχα! Ήταν όμορφα στην παραλία, άλλοι να παλεύουν με τα κύματα, κάποιοι να κάνουν τζοκινγκ, άλλοι να παίζουν με τα παιδιά τους, τα σκυλιά τους, άπειροι μικροπωλητές με όοοτι μπορεί να φανταστεί κανείς. Μου χει μείνει το χαμόγελο της κυρίας που μας πούλησε, μας έκοψε καρύδες. Και η πρώτη φορά που είδα ωκεανό στη ζωή μου, θα μου μείνει ανεξίτηλη, τόση αγριάδα, τόση ομορφιά

Χαιρετήσαμε τους φίλους μας που γκρίνιαζαν για την επιλογή τους διαμονής στη Σεμινιάκ και συνεχίσαμε με τον οδηγό μας για το ναό Tanah Lot. Η διαδρομή ήταν υπέροχη, τόσοι ορυζώνες, τόση βλάστηση! Στο δε ναό, το τοπίο ήταν εκπληκτικό! Δυστυχώς είχε συννεφιά και δεν απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα όσο θέλαμε αλλά άξιζε με το παραπάνω η επίσκεψη.

Επιστρέψαμε γοητευμένοι στο χωριό μαςΤο βράδυ φάγαμε στο Warung Enak. Nόστιμη η τοπική κουζίνα, λίγο βαριά για τα γούστα μας. Δεν την τιμήσαμε τις επόμενες μέρες ιδιαίτερα καθώς ήταν λίγες οι επιλογές χωρίς κρέας και εμείς δεν το τρώμε. Το συστήνω όμως ανεπιφύλακτα το συγκεκριμένο warung, όμορφο, περιποιημένο, νόστιμο φαγητό και καλό σέρβις
Τέλος και αυτής της ημέρας

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[manoo]

Μέρα 2η. Την αφιερώσαμε όλη στο χωριό "μας"! Καταρχάς επιλέξαμε και μείναμε και τις 9 μέρες στο ξενοδοχείο στο Ubud, δεν "κατεβήκαμε" παραλιακά παρά μόνο για εκδρομές και δεν το μετανιώσαμε στιγμή. Σε αντίθεση με τους φίλους μας που έμειναν μόνο 3 μέρες πάνω και μετά κατέβηκαν στη Σεμινιάκ και χτυπούσαν το κεφάλι τους. Το Ubud είναι ένα υπέροχο χωριό, "εναλλακτικό" θα έλεγα, γεμάτο καλλιτέχνες και γενικά βρίσκει κανείς άτομα ψαγμένα. Πολλοί ξένοι που αποφάσισαν να μείνουν μόνιμα εκεί, "ξεχασμένοι" τουρίστες, στην πλειοψηφία τους Αυστραλοί. Θυμάμαι σε ένα καφέ καθόντουσαν δίπλα μας ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Αυστραλών που ήταν σε διακοπές και ρωτούσαν έναν συμπατριώτη τους, μόνιμο πλέον κάτοικο εκεί, πως τα κατάφερε, τι δυσκολίες αντιμετώπισε. Συμβουλές ζητούσαν, το σκεφτόντουσαν και εκείνοι σοβαρά. Και εμείς επίσης, οπότε κρυφακούγαμε την κουβέντα τους!
Επισκεπτήκαμε το Ubud Monkey Forest, τόση πλάκα τα πιθηκάκια, οι μοϊκάνοι! Έτοιμοι μονίμως για ζαβολιά, να κλέψουν οτιδήποτε, ανεβαίνουν πάνω σου, απίθανα πλάσματα! Καμιά φορά, βγαίνουν και κυκλοφορούν ελεύθερα στο χωριό, ερχόντουσαν και στο ξενοδοχείο μας που ήταν δίπλα. Κανένας δεν τα ενοχλεί, είναι απίστευτος ο σεβασμός των ντόπιων σε όλα τα πλάσματα και στη φύση. Σε αυτό, παίζει σημαντικότατο ρόλο η θρησκεία τους.
Στη συνέχεια χαζέψαμε στα μαγαζιά και στους δρόμους του χωριού. Παντού χρειάζεται παζάρι , όπως έχουν αναφέρει και οι προλαλήσαντες, ενδεικτικά να ξεκινάτε στο 1/4 της τιμής ώστε να το πάρετε στο 1/2, αρκετές φορές και πιο κάτω. Παντού μαγαζιά με μασάζ, το οποίο τιμήσαμε δεόντως καθημερινά, τσάμπα εννοείται. Για τις κυρίες που διαβάζουν να πω να μην επιχειρήσουν άλλες υπηρεσίες, πχ μανικιούρ, χρειάστηκε να πάω λόγω ατυχήματος και οι συνθήκες υγιεινής είναι ξεχασμένες.
Μαγαζιά που μας άρεσαν πολύ για ψώνια το Coo (είδη σπιτιού, υλικά μαγειρικής, έξυπνα δώρα), πολλά άλλα με βιολογικές γεύσεις Μπαλί (θα προσπαθήσω να θυμηθώ ονόματα), το Sagittarius για δώρα και αναμνηστικά (μεταξωτά φουλάρια, είδη από rattin κλπ, αρκετά εξυπηρετικοί και τρομερά παζάρια!). Αποφύγετε την Ubud market, οι τιμές είναι 50% πάνω.
Οι βόλτες μας συνεχίστηκαν μέχρι το βράδυ. Κάναμε μια στάση τυχαία σε ένα καφέ, εξωτερικά δεν φαινόταν κάτι ιδιαίτερο. Στο βάθος τελικά, έβγαινε σε ορυζώνα, τρελαθήκαμε! Στο φαγητό είπαμε να το παίξουμε τουρίστες και πάλι και φάγαμε στο Taco's, τι άλλο, μεξικάνικο και να σας πω την αλήθεια, ήταν υπέροχο. Το βράδυ ξαναφάγαμε στο ξενοδοχείο, υπερβολή αλλά ήταν τόσο ωραία!
Κουρασμένοι από το πολύ περπάτημα αλλά τόσο ενθουσιασμένοι, επιστρέψαμε στο σπιτάκι μας. Ακούγοντας ήχους, φωνές από πλάσματα που δεν έχουμε συνηθίσει, χαζεύοντας από την τζαμαρία ολόγυρα στο σπιτάκι, φυτά και δέντρα που δεν είχαμε ξαναδεί στη ζωή μας, αφεθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα

 

[manoo]

Tρίτη μέρα και καιρός να αρχίσουμε τις εκδρομές! Από εκείνη την ημέρα, αφεθήκαμε με τους φίλους μας στα έμπιστα χέρια του Wayan, του συμπαθέστατου, ευγενικού και πολύ φτηνού οδηγού μας.

Mε κάποιες δικές μου ενστάσεις, επισκεπτήκαμε το πάρκο με τους ελέφαντες. Ως ενεργή εθελόντρια φιλόζωος, καθόλου δεν μου άρεσε η ιδέα. Ο Αυστραλός αν δεν κάνω λάθος επιχειρηματίας, έχει κάνει τρελή μπίζνα, το εισιτήριο αν θυμάμαι καλά ήταν στα 25? το άτομο, τρελό ποσό για το Μπαλί. Στην είσοδο άπειρες φωτογραφίες από τους διάσημους celebrities που έχουν επισκεπτεί το πάρκο-προσωπικά με κάτι τέτοια ξερνάω. Είχαμε αναμονή 1 ώρα! Ο χώρος υπέροχος, κάναμε βόλτα με ελέφαντες, ήταν γλυκύτατοι. Έπιασα κουβέντα με τον οδηγό του δικού μας ελέφαντα, ήταν από τη Σουμάτρα όπως και όλοι οι ελέφαντες. Μου είπε πως στη Σουμάτρα κοντεύουν να εξαφανιστούν και πως σε αυτό το πάρκο γίνεται προσπάθεια διάσωσης και αναπαραγωγής τους. Τώρα...αλήθεια...ψέμματα...σε διακοπές ήμουν και επέλεξα να τον πιστέψω. Η αλήθεια είναι πως δεν είδα κάτι άσχημα αλλά...ποιος ξέρει.

Φεύγοντας από το πάρκο, επισκεπτήκαμε διάφορα χωριά, το καθένα έχει την "ειδικότητά" του , στο ένα είναι τα ξυλόγλυπτα, σε άλλο βρίσκει κανείς χρυσά κοσμήματα, στο παράλλο γλυπτά από μάρμαρο και ούτω καθεξής. Αν κάποιος θέλει περισσότερες πληροφορίες για τα ονόματα των χωριών , είμαι στη διάθεσή του αν και σχεδόν όλοι οι οδηγοί και οι εκδρομές περιλαμβάνουν επίσκεψη εκεί.

Στη συνέχεια πήγαμε στο ηφαίστειο Kινταμάνι και τη λίμνη Mπατούρ. Οκ, όμορφο τοπίο αλλά δεν θα το πρότεινα, είναι μεγάλη η διαδρομή και θεωρώ ότι μπορεί κανείς να το αφήσει. Εκτός εάν έχει κάποιος τον χρόνο και την όρεξη να κατεβεί στη λίμνη ή να κάνει πεζοπορία στο ηφαίστειο. Εμείς είδαμε απλά τη θέα, μας έκαναν εντύπωση κάποιοι μικροπωλητές που υπήρχαν εκεί, μιλούσαν όλοι μόνο Ισπανικά και σε όψη έμοιαζαν με Περουβιανούς. Κατά τ'άλλα, μικροπωλητές που σε κυνηγούν από πίσω διαρκώς και με πολύ φορτικό τρόπο για να σου πουλήσουν το οτιδήποτε, υπήρχαν παντού και πάντα!

Τελευταία μας στάση αν θυμάμαι καλά ήταν σε μία φυτεία καφέ. Δοκιμάσαμε διάφορες ποικιλίες καφέ και τσαγιού. Στα προσφέρουν δωρεάν ώστε να δελεαστείς να ψωνίσεις. Είχαν και πολλά άλλα προϊόντα, όπως μπαχαρικά, τοπικά ποτά κλπ αλλά μην κάνετε το λάθος να ψωνίσετε από εκεί, τα ίδια προϊόντα τα βρήκαμε στο Ubud σε πολύ πιο χαμηλές τιμές.

Το βράδυ πήγαμε για φαγητό στο φημισμένο Mozaik. Είναι το πιο καλό εστιατόριο του Ubud, από τα πιο φημισμένα γενικά στην Ασία, πολλάκις βραβευμένο σε παγκόσμιους διαγωνισμούς. Δεν θα το συνιστούσα ούτε αυτό. Ο εσωτερικός χώρος όπου είναι lounge και πίνει κανείς ένα ποτό μέχρι να πάει στο τραπέζι του καρα-κιτς (και μόνο εκεί, στον εσωτερικό χώρο επιτρέπεται το κάπνισμα), ο εξωτερικός χώρος σε κήπο, πολύ όμορφος. Το μενού είναι degustation, οι τιμές υψηλές, το ξέραμε. Το φαγητό οκ, έχω φάει πολύ καλύτερο στη ζωή μου και αυτό που μας απογοήτευσε πλήρως ήταν η αντιμετώπιση σε ένα δικό τους λάθος. Στο επιδόρπιο ενός από εμάς, βρέθηκε γυαλί. Οκ, λάθη γίνονται, έχω εργαστεί πολλά χρόνια στον χώρο της εστίασης, αλλά τα λάθη φροντίζουμε να τα διορθώσουμε και να φύγει ο πελάτης ευχαριστημένος, να ξεχάσει την όποια δυσαρέσκειά του. Ο maitre άφαντος, θέλησαν απλά να αντικαταστήσουν το ένα επιδόρπιο. Στη χώρα μας, σε ανάλογο συμβάν, θα έκανε ο maitre και το προσωπικό τούμπες, πολλές φορές γίνεται μεγάλη έκπτωση ενώ άλλες δεν χρεώνεται καν ο λογαριασμός. Εκεί, μετά από πολλή γκρίνια, κουβέντα, πίεση, αξιώθηκαν να μας κάνουν ένα 10% (μόνο στο φαγητό, ποτά κανονικότατα).

Φύγαμε μέσα στα νεύρα. Μόλις ξάπλωσα σε εκείνο το μαγικό κρεβάτι, τα ξέχασα όλα

 

[manoo]

4η μέρα και ξεκίνησε με επίσκεψη στον γκουρού Kettut, γνωστό πλέον από την ταινία Eat Pray Love. Είχαμε ακούσει στο χωριό για το πόσο κόσμο, πόσους φτωχούς, είχε βοηθήσει επί πολλά χρόνια. Μιας και εκεί, ο γκουρού είναι και γιατρός και πολλά άλλα. Σε ταξιδιωτικό οδηγό είχα διαβάσει ότι έχει τρελή αναμονή και ότι του προσφέρεις όποιο ποσό θέλεις εσύ. Στο ξενοδοχείο μας είπαν πως μας εξασφάλισαν ραντεβού δύσκολα μέσω ενός ανηψιού του που ήταν υπάλληλος του ξενοδοχείου. Πήγαμε, περιμέναμε να έρθει η σειρά μας, η ουρά ατελείωτη, πρέπει να πέρασε μία τουλάχιστον ώρα. Ο γκουρού αποδείχτηκε...κουρού! Ίδια πράγματα πάνω-κάτω έλεγε σε όλους, γενικότητες. Ίσως κάποτε να ήταν όλα αυτά που ισχυριζόντουσαν στο χωριό καθώς και άτομα που έχουν μαθητεύσει δίπλα του. Μετά την επιτυχία της ταινίας όμως, έγινε και αυτός ένα εμπόριο. Και όχι, δεν μπορούσες να αφήσεις ότι θέλεις, μείναμε άναυδοι όταν πήγαμε να αφήσουμε προσφορά στο κουτάκι του φεύγοντας και μας ενημέρωσαν πως η ταρίφα ήταν 25?. Πολλάααα λεφτά για Μπαλί. Πριν από εμάς, είχε δεκτεί 40 περίπου άτομα, άλλα τόσα περίμεναν μετά από εμάς. Θέλετε κομπιουτεράκι??? Δεν το μετανιώσαμε πάντως, είχαμε την ευκαιρία με αυτό τον τρόπο να δούμε ένα παραδοσιακό μπαλινέζικο σπίτι (με ναό όπως όλα τα σπίτια, υπέροχο κήπο κλπ) και η αλήθεια είναι ότι η γαλήνη, η ενέργεια που νιώσαμε στον χώρο του, ήταν μοναδική. Κρίμα πάντως...

Στη συνέχεια μας παρέλαβε ο οδηγός μας και κατεβήκαμε να βρούμε τους υπόλοιπους φίλους μας που έμεναν πια στη Σεμινιάκ. Συνηθισμένοι από την ησυχία και γαλήνη του Ubud, πάθαμε πολιτισμικό σοκ ξανα-αντικρύζοντας την κίνηση στους δρόμους καθώς και την εικόνα της Σεμινιάκ. Η οποία Σεμινιάκ, από όσο μας είπαν οι φίλοι μας, ήταν και η πιο "μαζεμένη" και σικ περιοχή των νότων παραλίων, απείρως καλύτερη από Nusa Dua, Kuta, Leggian κλπ. Μου άρεσε που είδαμε και αυτή την πλευρά του νησιού. Δεν θα έμενα όμως εκεί με τίποτα. Άλλο νησί, τόσο άσχημη τουριστική ανάπτυξη, φύση μηδέν. Οκ, πολλές καλές μπουτίκ για όποιον ενδιαφέρεται αλλά προσωπικά, αν θέλω ψώνια, πάω Ιταλία, πάει κάποιος Λονδίνο ή οπουδήποτε, όχι στην άλλη άκρη του κόσμου!

Κατεβήκαμε για μπάνιο, κάναμε τελικά μόνο ηλιοθεραπεία. Οι άντρες μας επιχείρησαν να μάθουν σερφ χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, χαχα! Ήταν όμορφα στην παραλία, άλλοι να παλεύουν με τα κύματα, κάποιοι να κάνουν τζοκινγκ, άλλοι να παίζουν με τα παιδιά τους, τα σκυλιά τους, άπειροι μικροπωλητές με όοοτι μπορεί να φανταστεί κανείς. Μου χει μείνει το χαμόγελο της κυρίας που μας πούλησε, μας έκοψε καρύδες. Και η πρώτη φορά που είδα ωκεανό στη ζωή μου, θα μου μείνει ανεξίτηλη, τόση αγριάδα, τόση ομορφιά

Χαιρετήσαμε τους φίλους μας που γκρίνιαζαν για την επιλογή τους διαμονής στη Σεμινιάκ και συνεχίσαμε με τον οδηγό μας για το ναό Tanah Lot. Η διαδρομή ήταν υπέροχη, τόσοι ορυζώνες, τόση βλάστηση! Στο δε ναό, το τοπίο ήταν εκπληκτικό! Δυστυχώς είχε συννεφιά και δεν απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα όσο θέλαμε αλλά άξιζε με το παραπάνω η επίσκεψη.

Επιστρέψαμε γοητευμένοι στο χωριό μαςΤο βράδυ φάγαμε στο Warung Enak. Nόστιμη η τοπική κουζίνα, λίγο βαριά για τα γούστα μας. Δεν την τιμήσαμε τις επόμενες μέρες ιδιαίτερα καθώς ήταν λίγες οι επιλογές χωρίς κρέας και εμείς δεν το τρώμε. Το συστήνω όμως ανεπιφύλακτα το συγκεκριμένο warung, όμορφο, περιποιημένο, νόστιμο φαγητό και καλό σέρβις
Τέλος και αυτής της ημέρας

 

[xenos]

Πολυ ωραια αυτα που μας γραφεις για το κουκλιστικο UBUD.
Μονο μια ενσταση να κανω οτι,το ubud δεν ειναι πλεον χωριο,
ισως να ηταν καποτε,αλλα τωρα πλεον εχει γινει μια κωμοπολη
που καθε μερα μεγαλωνει ακομα περισσοτερο.

Και γω οταν ειχα παει χωριο περιμενα να δω με καμμια 300 κατοικους,αλλα καμμια σχεση.


Πολυ ωραιο το ξενοδοχειο που μεινατε και ευτυχως που περασατε ολες σας τις μερες εκει.!!!
Ευχαριστω για την ιστορια μιας και μου θυμιζεις ενα αγαπημενο μερος.

Περιμενω τη συνεχεια..........

 

[manoo]

Το επόμενο πρωί, είχαμε οργανώσει πάλι "κατάβαση" στα νότια του νησιού. Είχαμε αποφασίσει να κάνουμε και ένα μπανάκι στη θάλασσα επιτέλους. Παραλάβαμε τους φίλους μας από Σεμινιάκ και Leggian. Σταματήσαμε να αλλάξουμε συνάλλαγμα και εκεί για 1η και τελευταία φορά ευτυχώς την πατήσαμεεε...Πέσαμε θύματα αετονύχη! Μας έκλεψε κατά 30-40? περίπου Χ 2 άτομα, μεγάλο ποσό για εκείνον, έκανε καλή μπάζα. Και ακόμα πιο έξυπνος ήταν ο τρόπος που μας κορόιδεψε. Μέτρησε τα λεφτά μπροστά μας, μας έδωσε να τα μετρήσουμε και εμείς και στο καπάκι, τα ξαναπήρε στα χέρια του, τα ξαναμέτρησε και κάπου εκεί με δακτυλουργικό τρόπο μας εξαπάτησε. Εκ των υστέρων, καταλαβαίνει κανείς πως δεν έχει λογική, πως κάτι βρωμάει, γιατί να ξαναπάρει τα χρήματα στα χέρια του και να ξαναμετρήσει? Εκείνη τη στιγμή όμως χαμπάρι δεν πήραμε. Μόνο όταν απομακρυνθήκαμε. Επιστρέψαμε αλλά το αυτοσχέδιο μαγαζάκι, είχε εξαφανιστεί! Είχαν μαζέψει ταμπέλες, πάγκο, πίνακα ισοτιμιών και καπνός! Αυτό συνέβη στη Σεμινιάκ. Μεγάλη προσοχή λοιπόν, στο Μπαλί μπορεί να αλλάξει συνάλλαγμα κανείς σε άπειρα μέρη (εμπορικά καταστήματα κάθε είδους, σε κιόσκια, σε όοοτι μαγαζί μπορείτε να φανταστείτε). Επιλέξτε κάποιο που να σας φαίνεται ασφαλές, πιο επίσημο να το πω έτσι.

Αφού φάγαμε την κρυάδα, συνεχίσαμε για μια βουτιά στα ζεστά νερά του Μπαλί. Οι φίλοι μας αποφάσισαν πως ήθελαν να πάνε στο Nammos. Επιχειρηματίας που επισκέπτηκε την Μύκονο, ενθουσιάστηκε με το δικό "μας" Nammos και άνοιξε beach bar με το ίδιο όνομα και λογότυπο. Και με την ίδια νοοτροπία. Η είσοδος είχε 25? το άτομο και μπορούσες να εξαργυρώσεις τα 8? από αυτά σε καφέ ή κάτι από το μπαρ. Εμείς σαν ζευγάρι δεν ακολουθήσαμε. Δεν ήταν θέμα τσιγκουνιάς, εδώ 25? είχαμε ξοδέψει για να μας δει για λίγο ο γκουρού. Είναι θέμα όμως νοοτροπίας. Όπως αρνούμαι να πάω στην Μύκονο και να χρυσοπληρώσω-κάνω κράτηση την ξαπλώστρα, έτσι αρνήθηκα και στο Μπαλί. Έκανα κάτι τέτοια στα νιάτα μου, πλέον δεν ανέχομαι κάτι αντίστοιχο. Για παραπλήσιο λόγο, δεν πήγαμε κατά την παραμονή μας στο Ku De Ta.Ήθελα πολύ να πάω αλλά άλλαξα γνώμη όταν οι φίλοι μας, μας είπαν πως είχε dress code μέρα-μεσημέρι, ο ένας φίλος μας δεν μπορούσε να μπει γιατί φορούσε μπλούζα-φανελάκι και την έβγαλε με φούτερ που του δάνεισε άλλος φίλος μας μέσα στην κάψα μεσημεριάτικα!

Αφήσαμε λοιπόν τους φίλους μας στο Nammos (ο καθένας με τα γούστα του) και επειδή ήταν Σάββατο, ο οδηγός μας πήγε σε μία λιγότερο πολυσύχναστη παραλία, την Padang-Padang. Ήταν πολύ όμορφα, ο συνδυασμός της χρυσής άμμου, των βράχων, πετύχαμε και μία θρησκευτική τελετή πάνω στη θάλασσα και όντως δεν γινόταν ανυπόφορος πανικός. Η θάλασσα εννοείται πως δεν με ενθουσίασε, ουσιαστικά τσαλαβουτίσαμε σε πολύ ρηχά, καυτά νερά αλλά δεν πήγα στο Μπαλί για τις θάλασσες του, το γνώριζα. Με την άπειρη ζέστη, σύμμαχος όπως όλες τις μέρες η Bintang (μας λείπει αυτή μπύρα τους!)

Αργότερα, πήραμε και την υπόλοιπη παρέα και συνεχίσαμε για το ναό Uluwatu. Υπέροχος ναός, φαντασμαγορικό ηλιοβασίλεμα, οι γλυκύτατοι μοϊκάνοι να κάνουν τα δικά τους χαριτωμένα ελεύθερα. Παρακολουθήσαμε και τον παραδοσιακό Fire dance, απίστευο το κλίμα.

Βράδιασε πια και επόμενη στάση η Jimbaran για ψαροφαγία. Η κίνηση μέχρι εκεί ατελείωτη, είναι σχεδόν στο πρόγραμμα όλων των tours το Uluwatu και μετά Jimbaran, οι δρόμοι απίστευτα στενοί και το μποτιλιάρισμα από πούλμαν κλπ, ατελείωτο. Αν μπορείτε αποφύγετε την επίσκεψη σε αυτά τα 2 μέρη με αυτή τη σειρά. Κάααποια στιγμή, ψωμολυσσασμένοι, φτάσαμε. Και σαστίσαμε. Στη σειρά στην παραλία, πάρα πολλές ψαροταβέρνες, αμέτρητα τραπεζοκαθίσματα και ένα σύννεφο απερίγραπτο! Η τσίκνα δεν υπήρχε, δεν έβλεπες μπροστά σου!

Ψάξαμε την ταβέρνα που μας είχε προτείνει φίλος από την Αθήνα και περιμέναμε να αδειάσει τραπέζι. Υπήρχαν άδεια σε διπλανά μαγαζιά αλλά ο φίλος είχε επιμείνει να κάτσουμε εκεί. Και από το πως φάγαμε και από την πληρότητα, ομολογώ πως είχε δίκιο. Αν είστε λάτρεις της ψαροφαγίας (όπως εμείς), να πάτε οπωσδήποτε στη Jimbaran και η ταβέρνα είναι η Menega...κάτι (δεν θυμάμαι το 2ο συνθετικό, σόρρυ!). Φάγαμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ, οι τιμές ασύλληπτες! Να παραγγείλετε όστρακα, τύπου γυαλιστερές, ψητά, τα κάνουν με μία σως barbecue (γιαμ!) και από ψάρι red snapper. Δεν είναι το λυθρίνι, δεν ξέρω γιατί το ονομάζουν έτσι αλλά είναι ψάρι ασύλληπτης νοστιμιάς (και με 8? το κιλό). Όσο για το σύννεφο τσίκνας που ανέφερα νωρίτερα, οφείλεται στο γεγονός ότι 1ον δεν έχουν φούσκα, φουγάρο να το πω έτσι στα εστιατόριά τους και 2ον γιατί αντί για κάρβουνα, χρησιμοποιούν τα κέλυφη από τις καρύδες! Έξτρα νοστιμιά, αν και δε νομίζω ότι το κάνουν για αυτό το λόγο.

Άλλη μια γεμάτη μέρα είχε φτάσει στο τέλος της, χορτασμένοι από το φαϊ και όσα είδαμε, επιστρέψαμε στο χωριό μας! Το οποίο, όπως πολύ σωστά ανέφερε ο φίλος xenos, αγγίζει πλέον τα όρια της κωμόπολης αλλά το αγαπήσαμε τόσο, ήταν τόσο διαφορετικό από τις τουριστικές, "εκκωφαντικές", νότιες περιοχές, που επιλέξαμε να το λέμε έτσι

 

[GTS]

Όχι ρε παιδιά και dress code το KuDeTa...ποιος σας τα είπε αυτά....εκεί ήμουν απ'το πρωί ως το βράδυ, καμία σχέση...

 

[manoo]

Τις υπόλοιπες 3 μέρες της διαμονής μας, δεν κουνήσαμε από το Ubud! Το είχαμε λατρέψει και θέλαμε να εξερευνήσουμε, να "ρουφήξουμε" κάθε του γωνιά. Το ίδιο και το ξενοδοχείο μας. Βόλτες, ψώνια, yoga, μασάζ και ξανά μασάζ!

Και επισκέψεις στα φιλοζωικά σωματεία του χωριού. Ο καθένας με τα ενδιαφέροντά του και την τρέλα του, είπαμε είμαι εθελόντρια ζωόφιλος! Και γνωρίζοντας τα τραγικά δρώμενα στη χώρα μας, τις άπειρες δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε οι φιλόζωοι εθελοντές στην Ελλάδα, μου έκανε τεράστια εντύπωση που σε ένα χωριό (οκ xenos, κωμόπολη ) σε ένα νησάκι της Ινδονησίας, υπήρχαν 3 φιλοζωικά σωματεία! 2 με έμφαση στα αδέσποτα σκυλιά και γάτες και ένα για τους ουρακοτάγκους της Σουμάτρας που κινδυνεύουν από εξαφάνιση. Επισκεπτήκαμε το ένα από τα 2 καταφύγια αδέσποτων ζώων, μας ξενάγησε Αυστραλή εθελόντρια και με ενημέρωσε για τα εκεί δρώμενα και δυσκολίες. Όταν δε είδα περπατώντας ασθενοφόρο ζώων να κυκλοφορεί στο Ubud...εκεί ήθελα είτε να ουρλιάξω είτε να βάλω τα κλάμματα! Μεγαλεία απαγορευμένα για εμάς εδώ, πολυτέλειες αδύνατες.

Από εστιατόρια-καφέ, προτείνω το Art cafe, το Soma (για όσους είναι fan της υγιεινής διατροφής), το Lamak και για sushi το Ryoshi (τσάμπα!!!). Και φυσικά το Sari Organic που αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο από μόνο του. Περπατώντας 15 λεπτά μέσα σε απίθανους ορυζώνες, φτάνει κανείς σε αυτό το μοναδικό εστιατόριο που χρησιμοποιεί βιολογικά προϊόντα τα οποία καλλιεργούνται απέξω, στον κήπο του. Η θέα, η διακόσμηση, το φαγητό, οι ξεχωριστοί χυμοί-ροφήματα μα πάνω από όλα η μοναδική γαλήνη που νιώθει κανείς σε αυτό το μέρος...πως να αποτυπώσω αυτή την ομορφιά:roll:. Τα κοάσματα από τα άπειρα βατραχάκια, τα τραγούδια των χωρικών που μένουν σε καλύβες τριγύρω από το εστιατόριο, μέσα στους ορυζώνες, σκηνές από την καθημεριινότητά τους που παρατηρείς όσο κάθεσαι εκεί. Απερίγραπτα! Μην φύγετε πολύ αργά, αν νυχτώσει θα την πατήσετε όπως εμείς, δεν υπάρχουν φώτα στο μονοπάτι του γυρισμού. Είχε την ομορφιά του βέβαια και για πρώτη φορά είδα στη ζωή μου πυγολαμπίδες, μιλούνια! Πως δεν έπεσα βέβαια φαρδιά-πλατιά μέσα στον ορυζώνα στα σκοτάδια, είναι απορίας άξιον!

 

[manoo]

Kαι δυστυχώς είχε φτάσει η 9η και τελευταία μέρα, η μέρα της αναχώρησής μας. Στο πρωινό και ενώ τρώγαμε, εμφανίστηκε ξαφνικά, όλο το προσωπικό που μας εξυπηρετούσε όλες τις μέρες στο εστιατόριο. Τραγουδώντας το "Happy birthday", προχωρούσαν με μία τούρτα. Ο σύντροφός μου άρχισε να με ρωτάει τι ημερομηνία ήταν. Εγώ έψαχνα στα γύρω τραπέζια να δω ποιος-ποια είχε ίδια μέρα γενέθλια με τον καλό μου και σε αντίθεση με εμένα, ο/η σύντροφός του, είχε σκεφτεί να του/της κάνει έκπληξη. Μα τι γαϊδούρα που ήμουν, δεν είχα σκεφτεί να το κάνω! Η έκπληξη μας όταν το προσωπικό σταμάτησε στο τραπέζι μας, η συγκίνησή μας όταν είδαμε γραμμένο στην τούρτα "Happy birthday Mr Sapountzoglou" (άμοιρε ζαχαροπλάστη, θα είδες και θα έπαθες για να γράψεις το ελληνικό ακαταλαβίστικο επώνυμο)...ναι, προφανώς είχαν δει ότι ήταν τα γενέθλιά του από το διαβατήριο. Και μας αποχαιρέτησαν με τον καλύτερο τρόπο

Η επιστροφή ήταν το ίδιο εύκολη και ξεκούραστη, είμασταν στα όρια της κατάθλιψης βέβαια. Οι 6 ώρες αναμονής στο αεροδρόμιο της Μπανγκόκ μας φάνηκαν ελάχιστες! Τόσα πράγματα να δεις, να κάνεις, ένα ενήλικο "λούνα-παρκ"

Σας συστήνω ανεπιφύλακτα το ταξίδι στο Μπαλί, ονειρευόμαστε την ημέρα που θα βρεθούμε εκεί ξανά. Αν δικό σας όνειρο είναι αραλίκι σε εξωτικές παραλίες με λευκή άμμο, ίσως καλύτερα να επιλέξετε άλλο προορισμό. Αν όμως θέλετε να συνδυάσετε εξωτική φύση και κουλτούρα, το νησί αυτό είναι μοναδικό.

Λίγα επιπλέον tips από τη δική μας εμπειρία:

-Οργανώσαμε το ταξίδι με τη βοήθεια του ταξιδιωτικού πρακτορείου "Μπαλακάκης". Πολύ εξυπηρετικοί, ευγενικοί και κατατοπιστικοί

-Το κόστος ήταν 1400? το άτομο και περιλάμβανε αεροπορικά εισιτήρια με Thai και φόρους αεροδρομίων, 8 διανυκτερεύσεις με πρωινό στο θεσπέσιο Ubud Village Resort and Spa 5* σε Garden view Villa (η οποία όμως είχε και πισίνα), welcome drinks και φρούτα, μεταφορές από/προς αεροδρόμιο, shuttle bus από το ξενοδοχείο στο κέντρο του Ubud σε τακτικά δρομολόγια ημερησίως

-Άνετα μπορεί κάποιος να κατεβάσει το κόστος του ταξιδιού στα 1.000? επιλέγοντας πιο φθηνό κατάλυμα. Μην "τσιγκουνευτείτε" όμως τις μέρες, αρκετοί προτείνουν πακέτα με 5 διανυκτερεύσεις, είναι πολύ λίγο, οι 8 δικές μας πάλι ήταν οκ, μπορέσαμε να δούμε πάρα πολλά (αν και δεν θα μας χάλαγε να καθόμασταν και τις διπλάσιες μέρες)

-Τα πάντα εκεί είναι τσάμπα, εξαρτάται βέβαια από τις επιλογές και τα θέλω του καθενός το πόσα χρήματα θα ξοδέψει. Ενδεικτικά, πρέπει να ξοδέψαμε τις 9 μέρες με πολλά-πολλά ψώνια, 500? το άτομο

-Μας είχαν συμβουλέψει από Αθήνα να πάρουμε δολλάρια. Δεν βρίσκω κανένα λόγο, οκ, δέχονται τα δολλάρια σχεδόν παντού αλλά οι συναλλαγές γίνονται πιο εύκολα με τις ρουπίες τους, άλλωστε μπορείτε να χαλάσετε συνάλλαγμα παντού (προσοχή μόνο μην την πατήσετε όπως εμείς, αν και αλλάξαμε χρήματα πάρα πολλές φορές και συνέβη μόνο μία, και αυτό όχι στο Ubud)

-Το τηλ του λατρεμένου οδηγού μας, του Wayan, αν το ζητήσει κανείς, να ψάξω να το βρω. Σε καμία περίπτωση μην πάρετε ταξί (από τα επίσημα) και να μην κλείσετε εκδρομές μέσω ξενοδοχείου ή πρακτορείου, πανάκριβα για τα εκεί δεδομένα χωρίς λόγο!

-Αποφύγετε τις νότιες τουριστικές περιοχές και πείτε ναι στην ενδοχώρα! 1000 φορές να πάτε νότια 1-2 εκδρομές (απόσταση από 1 έως 1 1/2 ώρα περίπου, ανάλογα με την κίνηση)

-Μην κάνετε το λάθος να σταματήσετε να δείτε κάτι που σας δείχνει ένας μικροπωλητής στο δρόμο ή να ρωτήσετε πόσο κάνει, εκτός εάν σας ενδιαφέρει πραγματικά! Θα αποφύγετε το κυνήγι και τα παζάρια με τα οποία θα προσπαθεί να σας πείσει, θα σας πρήζει/ακολουθεί για το επόμενο χιλιόμετρο!

-Για τους Μπαλινέζους, ότι και να πω, θα είναι λίγο. Εκπληκτικός, μονίμως εξυπηρετικός και χαμογελαστός λαός

Ήταν η πρώτη ταξιδιωτική μου ιστορία, σας ευχαριστώ για την υπομονή σας να διαβάσετε το έπος μου
...αλλά πραγματικά έμεινα τόσο μαγεμένη από το Μπαλί και ήθελα να δώσω όσο πιο πολλές πληροφορίες μπορούσα σε πιθανούς μελλοντικούς επισκέπτες του

 

[manoo]

GTS, δεν μας το είπαν, συνέβη στον ένα φίλο μας ενώ είμασταν εκεί. Ήταν μεσημέρι, φορούσε φανελάκι με τιράντες (μοντέρνο και επώνυμο, όχι τύπου Μινέρβα)
Δεν τον άφηναν να μπει, του δάνεισε ο άλλος φίλος μας ένα φούτερ που είχε μαζί. Το φόρεσε και μπήκαν. Μέσα το έβγαλε . Ξαναπήγαν, του έκαναν παρατήρηση και ότι έπρεπε να περάσει έξω. Τελικά, όπως γράφω, την έβγαλε μεσημεριάτικα με το φούτερ.

Με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω τον Traveller και εσένα GTS, χάρη και στις δικές σας ιστορίες, βρέθηκα στο Ubud!!!
όσο για το Ku De Ta, ξανα-έριξα μια ματιά στην ιστορία σου, είδα ότι πήγες πριν 2 χρόνια. πολλά αλλάζουν και ειδικά όταν υπάρχει ζήτηση, απήχηση, ακόμα περισσότερο

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ασίας.

 

[GTS]

GTS, δεν μας το είπαν, συνέβη στον ένα φίλο μας ενώ είμασταν εκεί. Ήταν μεσημέρι, φορούσε φανελάκι με τιράντες (μοντέρνο και επώνυμο, όχι τύπου Μινέρβα)
Δεν τον άφηναν να μπει, του δάνεισε ο άλλος φίλος μας ένα φούτερ που είχε μαζί. Το φόρεσε και μπήκαν. Μέσα το έβγαλε . Ξαναπήγαν, του έκαναν παρατήρηση και ότι έπρεπε να περάσει έξω. Τελικά, όπως γράφω, την έβγαλε μεσημεριάτικα με το φούτερ.

Με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω τον Traveller και εσένα GTS, χάρη και στις δικές σας ιστορίες, βρέθηκα στο Ubud!!!
όσο για το Ku De Ta, ξανα-έριξα μια ματιά στην ιστορία σου, είδα ότι πήγες πριν 2 χρόνια. πολλά αλλάζουν και ειδικά όταν υπάρχει ζήτηση, απήχηση, ακόμα περισσότερο

Εγώ χαίρομαι που ανακαλύψατε μέρη σαν το Sari Organic....μαγικό μέρος, πολύ καλό φαγητό με τα φρεσκότατα λαχανικά του. Πάντα τέτοια σας εύχομαι παιδιά...