Το επόμενο πρωί, είχαμε οργανώσει πάλι "κατάβαση" στα νότια του νησιού. Είχαμε αποφασίσει να κάνουμε και ένα μπανάκι στη θάλασσα επιτέλους. Παραλάβαμε τους φίλους μας από Σεμινιάκ και Leggian. Σταματήσαμε να αλλάξουμε συνάλλαγμα και εκεί για 1η και τελευταία φορά ευτυχώς την πατήσαμεεε...Πέσαμε θύματα αετονύχη! Μας έκλεψε κατά 30-40? περίπου Χ 2 άτομα, μεγάλο ποσό για εκείνον, έκανε καλή μπάζα. Και ακόμα πιο έξυπνος ήταν ο τρόπος που μας κορόιδεψε. Μέτρησε τα λεφτά μπροστά μας, μας έδωσε να τα μετρήσουμε και εμείς και στο καπάκι, τα ξαναπήρε στα χέρια του, τα ξαναμέτρησε και κάπου εκεί με δακτυλουργικό τρόπο μας εξαπάτησε. Εκ των υστέρων, καταλαβαίνει κανείς πως δεν έχει λογική, πως κάτι βρωμάει, γιατί να ξαναπάρει τα χρήματα στα χέρια του και να ξαναμετρήσει? Εκείνη τη στιγμή όμως χαμπάρι δεν πήραμε. Μόνο όταν απομακρυνθήκαμε. Επιστρέψαμε αλλά το αυτοσχέδιο μαγαζάκι, είχε εξαφανιστεί! Είχαν μαζέψει ταμπέλες, πάγκο, πίνακα ισοτιμιών και καπνός! Αυτό συνέβη στη Σεμινιάκ. Μεγάλη προσοχή λοιπόν, στο Μπαλί μπορεί να αλλάξει συνάλλαγμα κανείς σε άπειρα μέρη (εμπορικά καταστήματα κάθε είδους, σε κιόσκια, σε όοοτι μαγαζί μπορείτε να φανταστείτε). Επιλέξτε κάποιο που να σας φαίνεται ασφαλές, πιο επίσημο να το πω έτσι.
Αφού φάγαμε την κρυάδα, συνεχίσαμε για μια βουτιά στα ζεστά νερά του Μπαλί. Οι φίλοι μας αποφάσισαν πως ήθελαν να πάνε στο Nammos. Επιχειρηματίας που επισκέπτηκε την Μύκονο, ενθουσιάστηκε με το δικό "μας" Nammos και άνοιξε beach bar με το ίδιο όνομα και λογότυπο. Και με την ίδια νοοτροπία. Η είσοδος είχε 25? το άτομο και μπορούσες να εξαργυρώσεις τα 8? από αυτά σε καφέ ή κάτι από το μπαρ. Εμείς σαν ζευγάρι δεν ακολουθήσαμε. Δεν ήταν θέμα τσιγκουνιάς, εδώ 25? είχαμε ξοδέψει για να μας δει για λίγο ο γκουρού. Είναι θέμα όμως νοοτροπίας. Όπως αρνούμαι να πάω στην Μύκονο και να χρυσοπληρώσω-κάνω κράτηση την ξαπλώστρα, έτσι αρνήθηκα και στο Μπαλί. Έκανα κάτι τέτοια στα νιάτα μου, πλέον δεν ανέχομαι κάτι αντίστοιχο. Για παραπλήσιο λόγο, δεν πήγαμε κατά την παραμονή μας στο Ku De Ta.Ήθελα πολύ να πάω αλλά άλλαξα γνώμη όταν οι φίλοι μας, μας είπαν πως είχε dress code μέρα-μεσημέρι, ο ένας φίλος μας δεν μπορούσε να μπει γιατί φορούσε μπλούζα-φανελάκι και την έβγαλε με φούτερ που του δάνεισε άλλος φίλος μας μέσα στην κάψα μεσημεριάτικα!
Αφήσαμε λοιπόν τους φίλους μας στο Nammos (ο καθένας με τα γούστα του) και επειδή ήταν Σάββατο, ο οδηγός μας πήγε σε μία λιγότερο πολυσύχναστη παραλία, την Padang-Padang. Ήταν πολύ όμορφα, ο συνδυασμός της χρυσής άμμου, των βράχων, πετύχαμε και μία θρησκευτική τελετή πάνω στη θάλασσα και όντως δεν γινόταν ανυπόφορος πανικός. Η θάλασσα εννοείται πως δεν με ενθουσίασε, ουσιαστικά τσαλαβουτίσαμε σε πολύ ρηχά, καυτά νερά αλλά δεν πήγα στο Μπαλί για τις θάλασσες του, το γνώριζα. Με την άπειρη ζέστη, σύμμαχος όπως όλες τις μέρες η Bintang (μας λείπει αυτή μπύρα τους!
)
Αργότερα, πήραμε και την υπόλοιπη παρέα και συνεχίσαμε για το ναό Uluwatu. Υπέροχος ναός, φαντασμαγορικό ηλιοβασίλεμα, οι γλυκύτατοι μοϊκάνοι να κάνουν τα δικά τους χαριτωμένα ελεύθερα. Παρακολουθήσαμε και τον παραδοσιακό Fire dance, απίστευο το κλίμα.
Βράδιασε πια και επόμενη στάση η Jimbaran για ψαροφαγία. Η κίνηση μέχρι εκεί ατελείωτη, είναι σχεδόν στο πρόγραμμα όλων των tours το Uluwatu και μετά Jimbaran, οι δρόμοι απίστευτα στενοί και το μποτιλιάρισμα από πούλμαν κλπ, ατελείωτο. Αν μπορείτε αποφύγετε την επίσκεψη σε αυτά τα 2 μέρη με αυτή τη σειρά. Κάααποια στιγμή, ψωμολυσσασμένοι, φτάσαμε. Και σαστίσαμε. Στη σειρά στην παραλία, πάρα πολλές ψαροταβέρνες, αμέτρητα τραπεζοκαθίσματα και ένα σύννεφο απερίγραπτο! Η τσίκνα δεν υπήρχε, δεν έβλεπες μπροστά σου!
Ψάξαμε την ταβέρνα που μας είχε προτείνει φίλος από την Αθήνα και περιμέναμε να αδειάσει τραπέζι. Υπήρχαν άδεια σε διπλανά μαγαζιά αλλά ο φίλος είχε επιμείνει να κάτσουμε εκεί. Και από το πως φάγαμε και από την πληρότητα, ομολογώ πως είχε δίκιο. Αν είστε λάτρεις της ψαροφαγίας (όπως εμείς
), να πάτε οπωσδήποτε στη Jimbaran και η ταβέρνα είναι η Menega...κάτι (δεν θυμάμαι το 2ο συνθετικό, σόρρυ!). Φάγαμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ, οι τιμές ασύλληπτες! Να παραγγείλετε όστρακα, τύπου γυαλιστερές, ψητά, τα κάνουν με μία σως barbecue (γιαμ!) και από ψάρι red snapper. Δεν είναι το λυθρίνι, δεν ξέρω γιατί το ονομάζουν έτσι αλλά είναι ψάρι ασύλληπτης νοστιμιάς (και με 8? το κιλό). Όσο για το σύννεφο τσίκνας που ανέφερα νωρίτερα, οφείλεται στο γεγονός ότι 1ον δεν έχουν φούσκα, φουγάρο να το πω έτσι στα εστιατόριά τους και 2ον γιατί αντί για κάρβουνα, χρησιμοποιούν τα κέλυφη από τις καρύδες! Έξτρα νοστιμιά, αν και δε νομίζω ότι το κάνουν για αυτό το λόγο.
Άλλη μια γεμάτη μέρα είχε φτάσει στο τέλος της, χορτασμένοι από το φαϊ και όσα είδαμε, επιστρέψαμε στο χωριό μας! Το οποίο, όπως πολύ σωστά ανέφερε ο φίλος xenos, αγγίζει πλέον τα όρια της κωμόπολης αλλά το αγαπήσαμε τόσο, ήταν τόσο διαφορετικό από τις τουριστικές, "εκκωφαντικές", νότιες περιοχές, που επιλέξαμε να το λέμε έτσι
Αφού φάγαμε την κρυάδα, συνεχίσαμε για μια βουτιά στα ζεστά νερά του Μπαλί. Οι φίλοι μας αποφάσισαν πως ήθελαν να πάνε στο Nammos. Επιχειρηματίας που επισκέπτηκε την Μύκονο, ενθουσιάστηκε με το δικό "μας" Nammos και άνοιξε beach bar με το ίδιο όνομα και λογότυπο. Και με την ίδια νοοτροπία. Η είσοδος είχε 25? το άτομο και μπορούσες να εξαργυρώσεις τα 8? από αυτά σε καφέ ή κάτι από το μπαρ. Εμείς σαν ζευγάρι δεν ακολουθήσαμε. Δεν ήταν θέμα τσιγκουνιάς, εδώ 25? είχαμε ξοδέψει για να μας δει για λίγο ο γκουρού. Είναι θέμα όμως νοοτροπίας. Όπως αρνούμαι να πάω στην Μύκονο και να χρυσοπληρώσω-κάνω κράτηση την ξαπλώστρα, έτσι αρνήθηκα και στο Μπαλί. Έκανα κάτι τέτοια στα νιάτα μου, πλέον δεν ανέχομαι κάτι αντίστοιχο. Για παραπλήσιο λόγο, δεν πήγαμε κατά την παραμονή μας στο Ku De Ta.Ήθελα πολύ να πάω αλλά άλλαξα γνώμη όταν οι φίλοι μας, μας είπαν πως είχε dress code μέρα-μεσημέρι, ο ένας φίλος μας δεν μπορούσε να μπει γιατί φορούσε μπλούζα-φανελάκι και την έβγαλε με φούτερ που του δάνεισε άλλος φίλος μας μέσα στην κάψα μεσημεριάτικα!
Αφήσαμε λοιπόν τους φίλους μας στο Nammos (ο καθένας με τα γούστα του) και επειδή ήταν Σάββατο, ο οδηγός μας πήγε σε μία λιγότερο πολυσύχναστη παραλία, την Padang-Padang. Ήταν πολύ όμορφα, ο συνδυασμός της χρυσής άμμου, των βράχων, πετύχαμε και μία θρησκευτική τελετή πάνω στη θάλασσα και όντως δεν γινόταν ανυπόφορος πανικός. Η θάλασσα εννοείται πως δεν με ενθουσίασε, ουσιαστικά τσαλαβουτίσαμε σε πολύ ρηχά, καυτά νερά αλλά δεν πήγα στο Μπαλί για τις θάλασσες του, το γνώριζα. Με την άπειρη ζέστη, σύμμαχος όπως όλες τις μέρες η Bintang (μας λείπει αυτή μπύρα τους!
)Αργότερα, πήραμε και την υπόλοιπη παρέα και συνεχίσαμε για το ναό Uluwatu. Υπέροχος ναός, φαντασμαγορικό ηλιοβασίλεμα, οι γλυκύτατοι μοϊκάνοι να κάνουν τα δικά τους χαριτωμένα ελεύθερα. Παρακολουθήσαμε και τον παραδοσιακό Fire dance, απίστευο το κλίμα.
Βράδιασε πια και επόμενη στάση η Jimbaran για ψαροφαγία. Η κίνηση μέχρι εκεί ατελείωτη, είναι σχεδόν στο πρόγραμμα όλων των tours το Uluwatu και μετά Jimbaran, οι δρόμοι απίστευτα στενοί και το μποτιλιάρισμα από πούλμαν κλπ, ατελείωτο. Αν μπορείτε αποφύγετε την επίσκεψη σε αυτά τα 2 μέρη με αυτή τη σειρά. Κάααποια στιγμή, ψωμολυσσασμένοι, φτάσαμε. Και σαστίσαμε. Στη σειρά στην παραλία, πάρα πολλές ψαροταβέρνες, αμέτρητα τραπεζοκαθίσματα και ένα σύννεφο απερίγραπτο! Η τσίκνα δεν υπήρχε, δεν έβλεπες μπροστά σου!
Ψάξαμε την ταβέρνα που μας είχε προτείνει φίλος από την Αθήνα και περιμέναμε να αδειάσει τραπέζι. Υπήρχαν άδεια σε διπλανά μαγαζιά αλλά ο φίλος είχε επιμείνει να κάτσουμε εκεί. Και από το πως φάγαμε και από την πληρότητα, ομολογώ πως είχε δίκιο. Αν είστε λάτρεις της ψαροφαγίας (όπως εμείς
), να πάτε οπωσδήποτε στη Jimbaran και η ταβέρνα είναι η Menega...κάτι (δεν θυμάμαι το 2ο συνθετικό, σόρρυ!). Φάγαμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ, οι τιμές ασύλληπτες! Να παραγγείλετε όστρακα, τύπου γυαλιστερές, ψητά, τα κάνουν με μία σως barbecue (γιαμ!) και από ψάρι red snapper. Δεν είναι το λυθρίνι, δεν ξέρω γιατί το ονομάζουν έτσι αλλά είναι ψάρι ασύλληπτης νοστιμιάς (και με 8? το κιλό). Όσο για το σύννεφο τσίκνας που ανέφερα νωρίτερα, οφείλεται στο γεγονός ότι 1ον δεν έχουν φούσκα, φουγάρο να το πω έτσι στα εστιατόριά τους και 2ον γιατί αντί για κάρβουνα, χρησιμοποιούν τα κέλυφη από τις καρύδες! Έξτρα νοστιμιά, αν και δε νομίζω ότι το κάνουν για αυτό το λόγο.Άλλη μια γεμάτη μέρα είχε φτάσει στο τέλος της, χορτασμένοι από το φαϊ και όσα είδαμε, επιστρέψαμε στο χωριό μας! Το οποίο, όπως πολύ σωστά ανέφερε ο φίλος xenos, αγγίζει πλέον τα όρια της κωμόπολης αλλά το αγαπήσαμε τόσο, ήταν τόσο διαφορετικό από τις τουριστικές, "εκκωφαντικές", νότιες περιοχές, που επιλέξαμε να το λέμε έτσι
) σε ένα νησάκι της Ινδονησίας, υπήρχαν 3 φιλοζωικά σωματεία! 2 με έμφαση στα αδέσποτα σκυλιά και γάτες και ένα για τους ουρακοτάγκους της Σουμάτρας που κινδυνεύουν από εξαφάνιση. Επισκεπτήκαμε το ένα από τα 2 καταφύγια αδέσποτων ζώων, μας ξενάγησε Αυστραλή εθελόντρια και με ενημέρωσε για τα εκεί δρώμενα και δυσκολίες. Όταν δε είδα περπατώντας ασθενοφόρο ζώων να κυκλοφορεί στο Ubud...εκεί ήθελα είτε να ουρλιάξω είτε να βάλω τα κλάμματα! Μεγαλεία απαγορευμένα για εμάς εδώ, πολυτέλειες αδύνατες.
