Ιταλία Veni, Vidi, Vici e Italia!

[ThanasisU2]

του τρένου του Λεονάρντο Ντα Βίντσι ήταν βασανιστικός κάτω από τον καυτό ήλιο και τους 40 βαθμούς.
Στον σταθμό, θέλοντας να αγοράσω εισιτήριο για την γραμμή Sabina – Fumicino και να πάρω το Metro, για να γλυτώσω κάνα ευρώ, με ενημερώνει η Ιταλίδα εισπράκτορας ότι τα τρένα απεργούν σήμερα, άλλα το ‘θεοσταλμένο’ Leonardo Express δουλεύει σήμερα κανονικά. Τι να κάνω έσκασα τα 11 ευρώ (γκρρρρ) για να κάνω και 40 λεπτά την διαδρομή. Στην διαδρομή είτε χάζευα τα τοπία είτε τελείωνα το βιβλίο Illuminati (το οποίο είναι ο ποιο γαμάτος ταξιδιωτικός οδηγός για την Ρώμη) .
Φθάνοντας στο Termini, για να φτάσει κάποιος από την αποβάθρα του Leonardo Express στην στάση του ΜΕΤΡΟ, είναι μετρημένα 15 λεπτά. Τώρα ποιο ηλίθιο μυαλό το σκέφτηκε αυτό να τυρανάει τον κόσμο έτσι δε ξέρω. Αγορά τριήμερου εισιτήριου για όλα τα μέσα και προσπάθεια προσανατολισμού να βρω την Linea B, για να πάω στην Triburtina, σε μια φίλη που θα με φιλοξενούσε για τις 3 μέρες.
Την πρώτη μέρα την αφιερώσαμε στις βόλτες στις διάφορες πλατείες. Πρώτος σταθμός η Piazza Barberini. Εκεί βρίσκετε και το άγαλμα του Μπερνίνι, το σιντριβάνι με τον Τρίτωνα. Εκεί κατάφερα και έφαγα ένα panini (δε είχα φάει όλη μέρα σχεδόν) το οποίο ήταν αρκετό για να με κρατήσει ως το βράδυ. Περπατώντας φθάσαμε και σε μια από τις ποιο γνωστές πλατείες την Piazza Di Spagna. Στα σκαλοπάτια (ή αλλιώς Scalinata della Trinita dei Monti) μπορούσες να βρεις κόσμο από όλο τον κόσμο. Η θέα από πάνω των σκαλοπατιών είναι υπέροχη με τον συνδυασμό της δύσης του ηλίου. Στο τέλος των σκαλιών υπάρχει και το Fontana della Barcaccia, φτιαγμένο από τον πατέρα του Μπερνίνι τον Πιέτρο. Επομένη στάση το Πάνθεον. Ξανά πάλι με περίπατο μέχρι εκεί μέσα από την Ιταλική Ερμού (Via Dei Condotti), στην οποία υπάρχουν καταστήματα υψηλών μετρ όπως Armani, Prada, Valentino, Versace κτλ. Οι τιμές σε μερικά ήταν λίγο απαγορευτικές άλλα μερικοί έχουν τα λεφτά για να πάρουν μια τσαντούλα με 1000 εούρος.
Μετά από το χάζεμα στις βιτρίνες φτάσαμε στο Πάνθεον. Μιας και ήταν κλειστό εκείνη την ώρα, μετέβαλα την επίσκεψη για την επόμενη μέρα. Κοντά βρίσκεται και η Piazza Navona, με το διάσημο σιντριβάνι των 4 ποταμών (Fontana dei Quatro Fiumi) δηλαδή τους Δούναβη, Γάγγη, Νείλο και τον Ρίο ντε λα Πλάτα. Τα άλλα διάσημα μνημεία της πλατειάς είναι το fontana del Nettuno και το μουσείο της Ρώμης (Museo di Roma).
Τελευταίος σταθμός της τουρνέ ήταν το Trasvetere, που όπως μου το περιέγραψαν φίλοι μου είναι το Γκάζι/Ψειρή της Ρώμης. Το ποιο γαμάτο σε όλη την υπόθεση είναι ότι στα μαγαζιά στην Ρώμη, παραγγέλνοντας ένα ποτό παίρνεις ένα πιατάκι και το γεμίζεις ότι θέλεις από τον πλούσιο μπουφέ τους. Άμα μετά το φαγητό/ποτό σας έρθει η όρεξη για κάτι γλυκό (το οποίο να μην είναι παγωτό) υπάρχει ένα μαγαζί, το οποίο μου το έμαθε η φίλη μου στην Ρώμη, το οποίο σερβίρει σφηνάκια, στα οποία τα σφηνοπότηρα είναι φτιαγμένα από σοκολάτα και μέσα περιέχουν λικέρ, σαντιγί και τριμμένη τρούφα. Ποιο είναι το συν μετά? Έχεις άπειρο νερό να ξεπλύνεις το στόμα σου από την γλύκα του ποτού.
Πριν την επιστροφή στο σπίτι, αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στις όχθες του Τίβερη μέχρι και την Isola Tiberina, στην οποία το καλοκαίρι ανοίγουν διάφορα μπαράκια (όπως και στις όχθες του Τίβερη). Επιστροφή για ύπνο, μιας και η επόμενη μέρα είχε τρελό περπάτημα.
Δευτέρα πρωινό ξύπνημα για την επίσκεψη στο μικρότερο κράτος του κόσμου, το Βατικανό. Φθάνοντας στην στάση του Μέτρο Ottaviano, το Βατικανό είναι 10 λεπτά με τα πόδια, κατά μήκος της Via Ottaviano. Στο τέλος του δρόμου φάνηκε επιτέλους και η πλατεία του Αγίου Πέτρου, με τον οβελίσκο στην μέση και την ουρά για την εκκλησία του Βατικανού. Περιμένοντας στην ουρά για να περάσεις τον έλεγχο μετάλλων και τον έλεγχο των τσαντών, μπορούσες να πιάσεις γνωριμίες με κόσμο από όλο τον κόσμο ή να θαυμάζεις τον ναό του Αγίου Πέτρου. Πέρασα τον αντιτρομοκρατικό έλεγχο και κατευθύνθηκα προς την Βασιλική του Αγίου Πέτρου. Μπαίνοντας μέσα έπαθα ένα σοκ από το μέγεθος του. Τι να πρωτοδείς εκεί μέσα. Την Πιέτα? Το μνημείο του Αλέξανδρου Ζ? Είναι τόσα πολλά αλλά και τόσο λίγος ο χρόνος και τόσο πολύ κόσμος μέσα που δε έχεις το περιθώριο να το χαζεύεις όσο εσύ θες. Αυτά που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ο Θόλος , το Μπαλντακίνο και η Κρύπτη. Δυστυχώς δε είχα τον χρόνο (και για να πούμε και την αλήθεια δεν είχα και την όρεξη) να πάω στο Θησαυροφυλάκιο. Βγαίνοντας από την Βασιλική του Αγίου Πέτρου, παρατήρησα κάτι που υπήρχε παντού στο Βατικανό, επιγραφή για τον Πάπα Ιωάννη Παύλο ΙΙ Σε κάθε κατάστημα σουβενίρ πουλάγε πράγματα που έχουν σχέση με αυτόν για να τραβήξουν τους Πολωνούς τουρίστες, που και αυτό συνεχίζεται και στην Πολωνία σε κάθε εκκλησία. ΑΙΣΧΟΣ! Αλλά τι μπορείς να κάνεις. Τέλος πάντων, μετά την Βασιλική, αποφάσισα να ανέβω στον τρούλο της Βασιλικής ύψους 132 μέτρα. Ένα ακόμα καταπληκτικό πράγμα στην Ρώμη είναι οι δωρεάν βρύσες μα κρύο νερό. Με ένα μπουκαλάκι από το πρωί την έβγαζες όλη την μέρα, κάτω από τον καυτό ήλιο.
Για να ανεβείς στον Θόλο έχεις δυο επιλογές. Είτε να πάρεις το ασανσέρ και να έχεις 300 σκαλιά περπάτημα είτε να το πάρεις μονοκόμματο 700 σκαλιά. Εγώ σαν γνήσιος κάφρος το πείρα βουρ τα 700 σκαλιά. Στην πρώτη στάση (εκεί που τελειώνει και το ασανσέρ) τα σκαλιά είναι βατά. Μετά την απόλαυση της θέας από την πρώτη στάση, ξεκήνανε τα ζόρια για την δεύτερη στάση που είναι το εσωτερικό του Θόλου. Κάπου εκεί η διαδρομή στενεύει. Αλλά αυτό που βλέπεις από τον θόλο τον κόσμο από κάτω σου (δυστυχώς δε μπορούσαν να βγουν ωραίες φωτογραφίες λόγο συρματοπλέγματος) δηλαδή τα διάφορα αγάλματα/μνημεία άλλα και τον Θόλο είναι απλά υπέροχα και σε κάνει να ξεχάσεις αυτά που πέρασες μέχρι εδώ. Η Τρίτη και τελευταία στάση είναι στο φανάρι του τρούλου. Εκεί το πέρασμα εκτός ότι είναι στενό έχει και μια μικρή κλίση. Αλλά το τέλος σε συγχαίρει σε μια πανοραμική θέα όλης της Ρώμης, τους κήπους του Βατικανού (Φώτο 1, Φώτο 2, Φώτο 3 & Φώτο 4 ), το μουσείο του Βατικανού και ξανά η Ρώμη. Καταιβένωντας από τον Θόλο, στην στάση για νεράκι, μπορούσες να δεις την πλατεία του Αγίου Πέτρου, από το ύψος των 12 μαθητών και του Ιησού. Στην έξοδο από την Βασιλική είδα από κοντά τους φύλακες του Βατικανού, με τα ρούχα τα οποία τα σχεδίασε ο Μιχαήλ Άγγελος.
Το δεύτερο αξιοθέατο που πάντα ήθελα να δω ήταν η Καπέλα Σιξτίνα, η οποία βρίσκετε στο Μουσείο Του Βατικανού. Κλασικά στην είσοδο υπήρχε ουρά άλλα και πάρα πολλοί πωλητές μαντιλιών για τις γυναίκες με γυμνά πόδια/ώμους. Ξανά στην είσοδο αντιτρομοκρατικός έλεγχος (στον οποίον μου πήραν το τρίποντο της κάμερας μου γκρρρρρ) και αγορά εισιτηρίου. Κλασικά την δούλεψα την υπάλληλο για να τσιμπήσω φοιτητικό εισιτήριο (το οποίο και πείρα), σίγα που θα έσκαγα 14 ευρώ.
Μιας και ο χρόνος δε ήταν με το μέρος μου, ακολούθησα την διαδρομή των τουριστών δηλαδή για να φτάσω απευθείας στην Cappella Sistina. Ξεκινώντας από το πάρκο του μουσείου, ακολουθήσαμε διάφορες αίθουσες (όπως την Αίθουσα με τους χάρτες, αίθουσα Sobieski με το έργο του Matejko) με μπόλικα δανεισμένα μνημεία από όλον τον κόσμο (και μερικά αγάλματα τα οποία πέρασαν ευνουχισμό). Στην είσοδο για την Cappella Sistina γινόταν το αδιαχώρητο. Φύλακες να φωνάζουν ότι απαγορεύονται οι φωτογραφίες (αλλά κανείς να μην τους ακούει). Εκεί μέσα υπάρχουν μερικά από τα ποιο διάσημα έργα του Μικελάντζελου όπως το Αδάμ και Εύα, Η Δευτέρα Παρουσία, Η Προσφορά Των Κλειδιών στον Άγιο Πέτρο , εικόνες από την Πάλαια Διαθήκη και άλλα πολλά. Κάθε σπιθαμή του της εκκλησίας, ήταν καλυμμένη με ζωγραφιές από τους τοίχους μέχρι και την οροφή. Με το χάζεμα μια άλλη δύναμη άρχισε να με κερδίζει (δηλαδή το φαγητό :-Ρ), με έκανε να πηγαίνω με γοργό βήμα προς την στριφογυριστή σκάλα, για να βγω έξω, και να αγοράσω μια πίτσα από ένα τοπικό φούρνο.
Μετά το lunch πήγα στο ποιο διάσημο μνημείο της Ρώμης, δηλαδή το Κολοσσαίο. Το εισιτήριο (το νεανικό πάντα) κάνει 7.50 ευρώ και με αυτό το εισιτήριο βλέπεις: Κολοσσαίο, Ρωμαϊκή Αγορά, Μουσείο Παλατίνου και την Φόρα Ιμπεριάλι. Κάλο είναι να πάρετε το εισιτήριο από την Ρωμαϊκή Αγορά μιας και εκεί πολύ σπάνια θα βρείτε ουρά. Άμα νομίζετε πως η Ρωμαϊκή αγορά στην Ρώμη είναι αν την δικιά μας κάνετε λάθος. Είναι 2 με 3 φορές μεγαλύτερη. Για αυτό καλό είναι να την δείτε να πάτε προς το απογευματάκι ή να πάτε το μεσημεράκι (όπως πήγα και εγώ) και να κάνετε το Μαύρισμα του Ταξιτζή. Μετά το χάζεμα της Αψίδας του Τύτου, τον Ναό Της Εστίας, το Στάδιο, τον Οίκο των Ιπποτών Της Ρόδου και άλλα αρχαία τα οποία δε θυμάμαι τώρα, ακολούθησε το Κολοσσαίο. Με το εισιτήριο από την Ρωμαϊκή Αγορά γλυτώνεις πάρα πολύ χρόνο στην ουρά. Μετά από δύο βόλτες κατευθύνθηκα προς το Μετρό για να πάω στην στάση Barberini για να πάω στην Κρύπτη Των Καπουτσίνων. Εκεί οι μοναχοί παίρνοντας κόκαλα από νεκρούς μοναχούς έφτιαχναν έργα τέχνης (έργα τέχνης δε τα λες αλλά δε μπορείς να το περιγράψεις αλλιώς). Προτελευταίος σταθμός για σήμερα το Πάνθεον. Ο μαγευτικός ναός με τον τρούλο να έχει διάμετρο 43,3 μέτρα και ύψος ξανά το ίδιο. Εκεί μέσα υπάρχουν οι 2 τάφοι των Βασιλιάδων και ο τάφος του Ραφαήλ.
Τελευταία στάση ήταν η περιβόητη Fontana Di Trevi. Κλασικά και εκεί γινόταν το αδιαχώρητο, και για να πετάξεις νόμισμα από ψηλά έπρεπε να είχες ικανότητες σφυροβόλου. Στο τέλος της βραδιάς ενά υπέροχο gellato και ύπνος μιας και την επόμενη είχαμε την εμπειρία με την Αλιτάλια

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Glosoli]

WOW!!! Μιλάς συνέχεια με ορολογία πιλότου θα έλεγα!!! :-D

Το πιο αστείο ήταν οι spotters Που σας χαιρέταγαν, αυτό νόμιζα πως γινόταν μόνο παλιά στα λιμάνια! Τέλειο όπως έχεις βάλει σαν παραπομπή τις φωτογραφίες, μα καλά πως το έκανες;

PS: αχ κακομοίρα Sky Europe που έκλεισες!!!

 

[ThanasisU2]

Ο περίπατος μέχρι το σταθμό του τρένου του Λεονάρντο Ντα Βίντσι ήταν βασανιστικός κάτω από τον καυτό ήλιο και τους 40 βαθμούς.
Στον σταθμό, θέλοντας να αγοράσω εισιτήριο για την γραμμή Sabina – Fumicino και να πάρω το Metro, για να γλυτώσω κάνα ευρώ, με ενημερώνει η Ιταλίδα εισπράκτορας ότι τα τρένα απεργούν σήμερα, άλλα το ‘θεοσταλμένο’ Leonardo Express δουλεύει σήμερα κανονικά. Τι να κάνω έσκασα τα 11 ευρώ (γκρρρρ) για να κάνω και 40 λεπτά την διαδρομή. Στην διαδρομή είτε χάζευα τα τοπία είτε τελείωνα το βιβλίο Illuminati (το οποίο είναι ο ποιο γαμάτος ταξιδιωτικός οδηγός για την Ρώμη) .
Φθάνοντας στο Termini, για να φτάσει κάποιος από την αποβάθρα του Leonardo Express στην στάση του ΜΕΤΡΟ, είναι μετρημένα 15 λεπτά. Τώρα ποιο ηλίθιο μυαλό το σκέφτηκε αυτό να τυρανάει τον κόσμο έτσι δε ξέρω. Αγορά τριήμερου εισιτήριου για όλα τα μέσα και προσπάθεια προσανατολισμού να βρω την Linea B, για να πάω στην Triburtina, σε μια φίλη που θα με φιλοξενούσε για τις 3 μέρες.
Την πρώτη μέρα την αφιερώσαμε στις βόλτες στις διάφορες πλατείες. Πρώτος σταθμός η Piazza Barberini. Εκεί βρίσκετε και το άγαλμα του Μπερνίνι, το σιντριβάνι με τον Τρίτωνα. Εκεί κατάφερα και έφαγα ένα panini (δε είχα φάει όλη μέρα σχεδόν) το οποίο ήταν αρκετό για να με κρατήσει ως το βράδυ. Περπατώντας φθάσαμε και σε μια από τις ποιο γνωστές πλατείες την Piazza Di Spagna. Στα σκαλοπάτια (ή αλλιώς Scalinata della Trinita dei Monti) μπορούσες να βρεις κόσμο από όλο τον κόσμο. Η θέα από πάνω των σκαλοπατιών είναι υπέροχη με τον συνδυασμό της δύσης του ηλίου. Στο τέλος των σκαλιών υπάρχει και το Fontana della Barcaccia, φτιαγμένο από τον πατέρα του Μπερνίνι τον Πιέτρο. Επομένη στάση το Πάνθεον. Ξανά πάλι με περίπατο μέχρι εκεί μέσα από την Ιταλική Ερμού (Via Dei Condotti), στην οποία υπάρχουν καταστήματα υψηλών μετρ όπως Armani, Prada, Valentino, Versace κτλ. Οι τιμές σε μερικά ήταν λίγο απαγορευτικές άλλα μερικοί έχουν τα λεφτά για να πάρουν μια τσαντούλα με 1000 εούρος.
Μετά από το χάζεμα στις βιτρίνες φτάσαμε στο Πάνθεον. Μιας και ήταν κλειστό εκείνη την ώρα, μετέβαλα την επίσκεψη για την επόμενη μέρα. Κοντά βρίσκεται και η Piazza Navona, με το διάσημο σιντριβάνι των 4 ποταμών (Fontana dei Quatro Fiumi) δηλαδή τους Δούναβη, Γάγγη, Νείλο και τον Ρίο ντε λα Πλάτα. Τα άλλα διάσημα μνημεία της πλατειάς είναι το fontana del Nettuno και το μουσείο της Ρώμης (Museo di Roma).
Τελευταίος σταθμός της τουρνέ ήταν το Trasvetere, που όπως μου το περιέγραψαν φίλοι μου είναι το Γκάζι/Ψειρή της Ρώμης. Το ποιο γαμάτο σε όλη την υπόθεση είναι ότι στα μαγαζιά στην Ρώμη, παραγγέλνοντας ένα ποτό παίρνεις ένα πιατάκι και το γεμίζεις ότι θέλεις από τον πλούσιο μπουφέ τους. Άμα μετά το φαγητό/ποτό σας έρθει η όρεξη για κάτι γλυκό (το οποίο να μην είναι παγωτό) υπάρχει ένα μαγαζί, το οποίο μου το έμαθε η φίλη μου στην Ρώμη, το οποίο σερβίρει σφηνάκια, στα οποία τα σφηνοπότηρα είναι φτιαγμένα από σοκολάτα και μέσα περιέχουν λικέρ, σαντιγί και τριμμένη τρούφα. Ποιο είναι το συν μετά? Έχεις άπειρο νερό να ξεπλύνεις το στόμα σου από την γλύκα του ποτού.
Πριν την επιστροφή στο σπίτι, αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στις όχθες του Τίβερη μέχρι και την Isola Tiberina, στην οποία το καλοκαίρι ανοίγουν διάφορα μπαράκια (όπως και στις όχθες του Τίβερη). Επιστροφή για ύπνο, μιας και η επόμενη μέρα είχε τρελό περπάτημα.
Δευτέρα πρωινό ξύπνημα για την επίσκεψη στο μικρότερο κράτος του κόσμου, το Βατικανό. Φθάνοντας στην στάση του Μέτρο Ottaviano, το Βατικανό είναι 10 λεπτά με τα πόδια, κατά μήκος της Via Ottaviano. Στο τέλος του δρόμου φάνηκε επιτέλους και η πλατεία του Αγίου Πέτρου, με τον οβελίσκο στην μέση και την ουρά για την εκκλησία του Βατικανού. Περιμένοντας στην ουρά για να περάσεις τον έλεγχο μετάλλων και τον έλεγχο των τσαντών, μπορούσες να πιάσεις γνωριμίες με κόσμο από όλο τον κόσμο ή να θαυμάζεις τον ναό του Αγίου Πέτρου. Πέρασα τον αντιτρομοκρατικό έλεγχο και κατευθύνθηκα προς την Βασιλική του Αγίου Πέτρου. Μπαίνοντας μέσα έπαθα ένα σοκ από το μέγεθος του. Τι να πρωτοδείς εκεί μέσα. Την Πιέτα? Το μνημείο του Αλέξανδρου Ζ? Είναι τόσα πολλά αλλά και τόσο λίγος ο χρόνος και τόσο πολύ κόσμος μέσα που δε έχεις το περιθώριο να το χαζεύεις όσο εσύ θες. Αυτά που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν ο Θόλος , το Μπαλντακίνο και η Κρύπτη. Δυστυχώς δε είχα τον χρόνο (και για να πούμε και την αλήθεια δεν είχα και την όρεξη) να πάω στο Θησαυροφυλάκιο. Βγαίνοντας από την Βασιλική του Αγίου Πέτρου, παρατήρησα κάτι που υπήρχε παντού στο Βατικανό, επιγραφή για τον Πάπα Ιωάννη Παύλο ΙΙ Σε κάθε κατάστημα σουβενίρ πουλάγε πράγματα που έχουν σχέση με αυτόν για να τραβήξουν τους Πολωνούς τουρίστες, που και αυτό συνεχίζεται και στην Πολωνία σε κάθε εκκλησία. ΑΙΣΧΟΣ! Αλλά τι μπορείς να κάνεις. Τέλος πάντων, μετά την Βασιλική, αποφάσισα να ανέβω στον τρούλο της Βασιλικής ύψους 132 μέτρα. Ένα ακόμα καταπληκτικό πράγμα στην Ρώμη είναι οι δωρεάν βρύσες μα κρύο νερό. Με ένα μπουκαλάκι από το πρωί την έβγαζες όλη την μέρα, κάτω από τον καυτό ήλιο.
Για να ανεβείς στον Θόλο έχεις δυο επιλογές. Είτε να πάρεις το ασανσέρ και να έχεις 300 σκαλιά περπάτημα είτε να το πάρεις μονοκόμματο 700 σκαλιά. Εγώ σαν γνήσιος κάφρος το πείρα βουρ τα 700 σκαλιά. Στην πρώτη στάση (εκεί που τελειώνει και το ασανσέρ) τα σκαλιά είναι βατά. Μετά την απόλαυση της θέας από την πρώτη στάση, ξεκήνανε τα ζόρια για την δεύτερη στάση που είναι το εσωτερικό του Θόλου. Κάπου εκεί η διαδρομή στενεύει. Αλλά αυτό που βλέπεις από τον θόλο τον κόσμο από κάτω σου (δυστυχώς δε μπορούσαν να βγουν ωραίες φωτογραφίες λόγο συρματοπλέγματος) δηλαδή τα διάφορα αγάλματα/μνημεία άλλα και τον Θόλο είναι απλά υπέροχα και σε κάνει να ξεχάσεις αυτά που πέρασες μέχρι εδώ. Η Τρίτη και τελευταία στάση είναι στο φανάρι του τρούλου. Εκεί το πέρασμα εκτός ότι είναι στενό έχει και μια μικρή κλίση. Αλλά το τέλος σε συγχαίρει σε μια πανοραμική θέα όλης της Ρώμης, τους κήπους του Βατικανού (Φώτο 1, Φώτο 2, Φώτο 3 & Φώτο 4 ), το μουσείο του Βατικανού και ξανά η Ρώμη. Καταιβένωντας από τον Θόλο, στην στάση για νεράκι, μπορούσες να δεις την πλατεία του Αγίου Πέτρου, από το ύψος των 12 μαθητών και του Ιησού. Στην έξοδο από την Βασιλική είδα από κοντά τους φύλακες του Βατικανού, με τα ρούχα τα οποία τα σχεδίασε ο Μιχαήλ Άγγελος.
Το δεύτερο αξιοθέατο που πάντα ήθελα να δω ήταν η Καπέλα Σιξτίνα, η οποία βρίσκετε στο Μουσείο Του Βατικανού. Κλασικά στην είσοδο υπήρχε ουρά άλλα και πάρα πολλοί πωλητές μαντιλιών για τις γυναίκες με γυμνά πόδια/ώμους. Ξανά στην είσοδο αντιτρομοκρατικός έλεγχος (στον οποίον μου πήραν το τρίποντο της κάμερας μου γκρρρρρ) και αγορά εισιτηρίου. Κλασικά την δούλεψα την υπάλληλο για να τσιμπήσω φοιτητικό εισιτήριο (το οποίο και πείρα), σίγα που θα έσκαγα 14 ευρώ.
Μιας και ο χρόνος δε ήταν με το μέρος μου, ακολούθησα την διαδρομή των τουριστών δηλαδή για να φτάσω απευθείας στην Cappella Sistina. Ξεκινώντας από το πάρκο του μουσείου, ακολουθήσαμε διάφορες αίθουσες (όπως την Αίθουσα με τους χάρτες, αίθουσα Sobieski με το έργο του Matejko) με μπόλικα δανεισμένα μνημεία από όλον τον κόσμο (και μερικά αγάλματα τα οποία πέρασαν ευνουχισμό). Στην είσοδο για την Cappella Sistina γινόταν το αδιαχώρητο. Φύλακες να φωνάζουν ότι απαγορεύονται οι φωτογραφίες (αλλά κανείς να μην τους ακούει). Εκεί μέσα υπάρχουν μερικά από τα ποιο διάσημα έργα του Μικελάντζελου όπως το Αδάμ και Εύα, Η Δευτέρα Παρουσία, Η Προσφορά Των Κλειδιών στον Άγιο Πέτρο , εικόνες από την Πάλαια Διαθήκη και άλλα πολλά. Κάθε σπιθαμή του της εκκλησίας, ήταν καλυμμένη με ζωγραφιές από τους τοίχους μέχρι και την οροφή. Με το χάζεμα μια άλλη δύναμη άρχισε να με κερδίζει (δηλαδή το φαγητό :-Ρ), με έκανε να πηγαίνω με γοργό βήμα προς την στριφογυριστή σκάλα, για να βγω έξω, και να αγοράσω μια πίτσα από ένα τοπικό φούρνο.
Μετά το lunch πήγα στο ποιο διάσημο μνημείο της Ρώμης, δηλαδή το Κολοσσαίο. Το εισιτήριο (το νεανικό πάντα) κάνει 7.50 ευρώ και με αυτό το εισιτήριο βλέπεις: Κολοσσαίο, Ρωμαϊκή Αγορά, Μουσείο Παλατίνου και την Φόρα Ιμπεριάλι. Κάλο είναι να πάρετε το εισιτήριο από την Ρωμαϊκή Αγορά μιας και εκεί πολύ σπάνια θα βρείτε ουρά. Άμα νομίζετε πως η Ρωμαϊκή αγορά στην Ρώμη είναι αν την δικιά μας κάνετε λάθος. Είναι 2 με 3 φορές μεγαλύτερη. Για αυτό καλό είναι να την δείτε να πάτε προς το απογευματάκι ή να πάτε το μεσημεράκι (όπως πήγα και εγώ) και να κάνετε το Μαύρισμα του Ταξιτζή. Μετά το χάζεμα της Αψίδας του Τύτου, τον Ναό Της Εστίας, το Στάδιο, τον Οίκο των Ιπποτών Της Ρόδου και άλλα αρχαία τα οποία δε θυμάμαι τώρα, ακολούθησε το Κολοσσαίο. Με το εισιτήριο από την Ρωμαϊκή Αγορά γλυτώνεις πάρα πολύ χρόνο στην ουρά. Μετά από δύο βόλτες κατευθύνθηκα προς το Μετρό για να πάω στην στάση Barberini για να πάω στην Κρύπτη Των Καπουτσίνων. Εκεί οι μοναχοί παίρνοντας κόκαλα από νεκρούς μοναχούς έφτιαχναν έργα τέχνης (έργα τέχνης δε τα λες αλλά δε μπορείς να το περιγράψεις αλλιώς). Προτελευταίος σταθμός για σήμερα το Πάνθεον. Ο μαγευτικός ναός με τον τρούλο να έχει διάμετρο 43,3 μέτρα και ύψος ξανά το ίδιο. Εκεί μέσα υπάρχουν οι 2 τάφοι των Βασιλιάδων και ο τάφος του Ραφαήλ.
Τελευταία στάση ήταν η περιβόητη Fontana Di Trevi. Κλασικά και εκεί γινόταν το αδιαχώρητο, και για να πετάξεις νόμισμα από ψηλά έπρεπε να είχες ικανότητες σφυροβόλου. Στο τέλος της βραδιάς ενά υπέροχο gellato και ύπνος μιας και την επόμενη είχαμε την εμπειρία με την Αλιτάλια

 

[xrisa]

ThanasisU2 καλωσήρθες καταρχήν. μπήκες με πολύ φόρα. πολύ κατατοπιστική η ιστορία σου. πες μας δυο λογάκια για σένα.

 

[ThanasisU2]

ThanasisU2 καλωσήρθες καταρχήν. μπήκες με πολύ φόρα. πολύ κατατοπιστική η ιστορία σου. πες μας δυο λογάκια για σένα.

σε ευχαριστώ για το καλώς όρισμα
είπα δύο λογάκια για μένα εδώ

 

[xrisa]

τώρα εξηγούνται πολλά. τι καταπληκτικη φωτογραφια!!! μπράβο σου. περιμένουμε τη συνέχεια

 

[ThanasisU2]

Τρίτη μέρα (και τελευταία) στην Ιταλία, και ξεκίνησα να πηγαίνω προς το Fumicino. Μιας και βαριόμουν για πειραματισμούς αποφάσισα να πάω με το Leonardo Express, φθάνοντας στο κιόσκι να πάρω εισιτήριο, και εκεί έμαθα ότι το εισιτήριο ως δια μαγείας ακρίβυνε ένα ευρώ (12 ευρώ). Εκεί κατάλαβα γιατί οι Έλληνες έχουν τόσα κοινά με τους Ιταλούς. Σαν να μη έφτανε αυτό, ο παπάρας (δε υπάρχει άλλη λέξη για αυτόν) υπεύθυνος αμαξοστοιχίας , με είδε που έκανα τον μαραθώνιο τρέχοντας μέχρι το τρένο, αποφάσισε να σφυρίξει για να φύγει το τρένο. Χωρίς να τα πολυλογώ, αναγκάστηκα να περιμένω την επόμενη αμαξοστοιχία (μισή ώρα) κάτω από την ζέστη του σταθμού.
Με το που φτάνει το τρένο στο σταθμό του αεροδρομίου, εγώ τρέξιμο μέχρι το Τέρμιναλ, μιας και το αεροπλάνο θα έφευγε σε μια ώρα και κάτι (ναι ξέρω ότι το τσεκ ιν κλείνει 45 λεπτά πριν την πτήση, άλλα εγώ ποτέ δε μου άρεσε να φτάνω κάπου την τελευταία στιγμή. Στο Τερμιναλ της Alitalia/Air One, δε συνάντησα κανένα πρόβλημα να βρω άδειο τσεκ ιν. Μιας και πέταγα Αθήνα μέσω του Μιλάνου, στη βαλίτσα μέσα υπήρχε για φυλακτό η εικόνα του ‘Απόλυτου Πολιτικού’ για γούρι, και μου έκδωσε το εισιτήριο για το τμήμα Ρώμη – Μιλάνο, θέση 02L. Για κάνα δεκάλεπτο είχα μείνει λαλακας προσπαθώντας να καταλάβω με τι αεροπλάνο θα πέταγα. Πριν κατευθυνθώ προς τον έλεγχο, βγήκα έξω για να δω για λίγο το αεροδρόμιο. Το μόνο που άξιζε για φωτογράφιση ήταν το Hangar της Alitalia. Μετά από κάνα πεντάλεπτο, πέρασα από το αντιτρομοκρατικό έλεγχο, και κατευθύνθηκα προς την πύλη. Ναι μεν το αεροδρόμιο είναι μεγαλύτερο από το ΑΙΑ, άλλα τα μαγαζιά που είχε μέσα δε μου κάνανε καμία εντύπωση (με σύγκριση το τι είδα μετά στο ΑΜS & LHR). Κατά της 1240 πήγα προς την πύλη, μιας και σε λίγο η πτήση ΑΡ2712 θα μας υποδεχόταν στο αεροπλάνο. Περιμένοντας το λεωφορείο για να μας πάει στο αεροπλάνο, δίπλα ένα αεροσκάφος A320 της Air One περίμενε και αυτό τους επιβάτες του. Σε ένα λεωφορείο χωρέσαμε όλοι οι επιβάτες της πτήσης, και μας πήγε κατευθείαν προς το Ε170 ΕΙ-DFJ (το οποίο έχει τα χρώματα της Alitalia).
Μπαίνοντας μέσα στο αεροπλάνο οι 2 (σχετικά μεγάλες) αεροσυνοδοί μας καθοδηγούσαν στις καρέκλες μας. Εκεί κατάλαβα ότι οι διαρρύθμιση στο Ε170 της Αλιταρία είναι AC & HJ (πολύ γκάου μπίου σύστημα αλλά τι να κάνεις), πάντως το seat pitchήταν άνετο (αν εξαιρέσεις την παλαιότητα του αεροπλάνου και τις χαλασμένες καρέκλες) . Το χειρότερο το μάθαμε σε λίγο. Το αεροπλάνο αυτό είχε χαλασμένο A/C, άρα το στο κονσερβοκούτι είχε πάνω από 40 βαθμούς. Οι αεροσυνοδοί να τρέχουν πάνω κάτω με ποτήρια και με νερό γιατί είχαμε κορακιάσει όλοι μας. Σαν να μη έφτανε αυτό, είχαμε μισή ώρα καθυστέρηση, περιμένοντας το καμιά 10αριά άτομα πλήρωμα της ΑΡ που παγαίνανε στο Μιλάνο. Τελικά η απογείωση έγινε στης 1350 από τον 16R και ακολουθήσαμε πορεία καταμήκος τις ακτές της Ιταλίας (Orbetello, Livorno, Pisa) κάπου πάνω στην Genova στρίψαμε και κατευθυνθήκαμε προς Τορίνο, στο οποίο ξεκίνησαν οι διαδικασίες καθόδου για το Malpensa. Α, ξέχασα να αναφερθώ στο σνακ (ούτε σνακ δε είναι αυτό αλλά μη τους αποπαίρνουμε) που μας έδωσαν.
Η προσγείωση ομαλότατη στο 17R και κατεύθυνση προς το παρκινγκ. Στο περασμά μας είδαμε το στόλο της Air Italy, Etihad Airways, ta A319 Lufthansa Italy και τον μεγάλο στόλο των Cargo. Κατά την έξοδο μας προς το λεωφορείο κατάφερα να απαθανατίσω και το cockpit του Embraer.

Πληρότητα 70%
Φαγητό 0/10 (και ο καφές? Καλύτερον έχουν στα ξενοδοχεία ή στα μηχανηματα)
Πλήρωμα 8/10 (εξυπηρετικότατες με τα νερά)
Αεροσκάφος 6/10
On Time 5/10 (μας κρέμασες Αλιτάλια με μισή ώρα ταξίδι)
ΜΟ: 4,5/10

Να μη είχε φθηνό απευθείας για Αθήνα από Ρώμη και συν να μη ήθελα να πάω Μιλάνο δε θα την έπαιρνα, άλλα με 60 ευρώ τι να κάνεις, κολάζεσαι.

 

[Samion]

1. Φθάνοντας στο Termini, για να φτάσει κάποιος από την αποβάθρα του Leonardo Express στην στάση του ΜΕΤΡΟ, είναι μετρημένα 15 λεπτά.
2. Τελευταίος σταθμός της τουρνέ ήταν το Trasvetere, που όπως μου το περιέγραψαν φίλοι μου είναι το Γκάζι/Ψειρή της Ρώμης. Το ποιο γαμάτο σε όλη την υπόθεση είναι ότι στα μαγαζιά στην Ρώμη, παραγγέλνοντας ένα ποτό παίρνεις ένα πιατάκι και το γεμίζεις ότι θέλεις από τον πλούσιο μπουφέ τους.
3. Πριν την επιστροφή στο σπίτι, αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στις όχθες του Τίβερη μέχρι και την Isola Tiberina, στην οποία το καλοκαίρι ανοίγουν διάφορα μπαράκια (όπως και στις όχθες του Τίβερη).
και την επόμενη είχαμε την εμπειρία με την Αλιτάλια

ωραία η ιστορία. μη το πάρεις σαν παρατηρήσεις, απλά σχόλια:
1. τον αδικείς το σταθμό. με κυλιόμενες-ασανσέρ πας απευθείας κάτω στο μετρό. όχι και 15 λεπτά!
2. η συνήθεια αυτή που ξεκίνησε από το βορρά λέγεται aperitivo, εφαρμόζεται προ δείπνου, σαν το δικό μας το ούζο και υπάρχει σε όλη την Ιταλία τώρα πια.
3. στην Isola Tiberina υπάρχει το νοσοκομείο και επομένως δεν υπάρχουν μπαρ. οι δε πολιτιστικές εκδηλώσεις του καλοκαιριού γίνονται νωρις και σε χαμηλούς τονους ως φυσικό.
αναμένουμε την εμπειρία σου. ειδικά με την Αλιτάλια..

 

[Samion]

Μιας και βαριόμουν για πειραματισμούς αποφάσισα να πάω με το Leonardo Express, φθάνοντας στο κιόσκι να πάρω εισιτήριο, και εκεί έμαθα ότι το εισιτήριο ως δια μαγείας ακρίβυνε ένα ευρώ (12 ευρώ).

η τιμή του εισιτηρίου ηταν και είναι 11 ευρώ.
The fare,which is highly competitive compared to the alternative travel options (taxi, public/private car) is of 11 euro per person.
Trenitalia - Non-stop Fiumicino Airport - Roma Termini

 

[ThanasisU2]

κρίμα που δε είμαι στην Αθήνα να σου δείξω το εισιτήριο, το βραδάκι πριν το ματσ, θα πω στο αδερφό μου να το σκανάρει το εισιτήριό και θα σας το δείξω

 

[Samion]

κρίμα που δε είμαι στην Αθήνα να σου δείξω το εισιτήριο, το βραδάκι πριν το ματσ, θα πω στο αδερφό μου να το σκανάρει το εισιτήριό και θα σας το δείξω

αλίμονο δεν χρειάζεται. φυσικά και σε πιστεύω. απλά δες μήπως έχει δικαιώματα πώλησης, κάποιο φόρο ή κάτι άλλο. είναι περίεργο πραγματικά. στο σάιτ πωλείται κανονικά 11Ε.
(ματς απόψε? δεν έχει κάτι σημαντικό απόψε εκτός από την προπόνηση της Ρόμα.)

 

[ThanasisU2]

Στο Μαλπένσα (μιας και ήξερα πως είχα 20 λεπτά μέχρι να έρθει το Malpensa Express), αποφάσισα να πάω να βγάλω εισιτήριο για το τμήμα ΜΧΡ – ΑΤΗ, άπο το e check in τους στο αεροδρόμιο, θέση 24Α, και κατεύθυνση για το Malpensa Express.
Ρωτώντας κάποιους ποίος είναι ο ποιο φθηνός τρόπος να φθάσω στο Μιλάνο για κάνα 4ωρό μου είπαν το λεωφορείο άλλα άμα πέσεις σε κίνηση πάει το αεροπλάνο. Το Malpensa Express το all retour (την ίδια μέρα πάντα) κάνει 14.5 ευρώ, μακράν καλύτερο από το λεωφορείο. Το τρένο πεντακάθαρο,με ειδικό μαξιλαράκι στο προσκέφαλο για να μη πέφτει το κεφάλι, τύφλα να έχει το Leonardo Express. Το μόνο μειονέκτημα του Malpensa Express είναι ότι δε σταματάει στο κεντρικό σταθμό του Μιλάνου, άλλα στην στάση Cardona. Δε μας απασχολεί, μιας και με το μετρό φτάνεις σε 2 στάσεις στο κέντρο του Μιλάνου στο Duomo. Εκεί βρίσκεται ο Καθεδρικός Ναός του Μιλάνου (Duomo Di Milano ή Domm De Milan) η έδρα του Αρχιεπίσκοπου του Μιλάνου. Ο γοτθικός ναός αυτός είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος στο κόσμο και για το χτίσιμο του χρειαστήκαν 500 χρόνια.
Η είσοδος στον ναό (δωρεάν άλλα πρέπει να περάσεις τον έλεγχο από τους Carabibieri) μέσα από την μικρή πόρτα, είναι αρκετό για να μείνεις έκπληκτος από το μέγεθος του ναού άλλα και με το ύψος (93 μέτρα). Μια βόλτα γύρω από το ναό θαυμάζοντας τα βιτραζ του (Φώτο 1 & Φώτο 2) με συνδυασμό το σνακ της Αλιτάρια είναι αρκετά για να σου ανοίξουν την όρεξη.
Δίπλα από την εκκλησία υπάρχει ένα εμπορικό κέντρο το οποίο έχει Burger King άλλα και το κλασικό Autogrill (το οποίο το τίμησα για την πίτσα). Μιας και είχα ακόμα λίγη ώρα, αποφάσισα να κάνω βολτούλες στο Μεδιολάνο. Πλατεία Λεονάρντο Ντα Βίντσι και ο σιδηροδρομικός σταθμός του Μιλάνου ήταν αρκετά για να φτάσει η ώρα και να κατευθυνθώ προς το Cardona και από εκεί στο Malpensa.

Λίγα λόγια για το Μιλάνο. Πολλή ωραία πόλη (όχι τόσο όσο η Ρώμη), άλλα δε της αφιέρωσα το χρόνο που θα έπρεπε. Ακόμα μου λείπει να δω την Πιστά της F1, τον μυστικό δείπνο ε και μια βόλτα προς το Como για καφέ μαζί με τον Geroge Clooney δε είναι κακό