Μα είναι αλλιώς. Αλλά ταυτόχρονα είναι και τόσο ίδια!Δεν είναι απίστευτο; Ήταν η πρώτη μου φορά Ασία και περίμενα ότι θα ήταν όλα τόσο αλλιώς!
Μα είναι αλλιώς. Αλλά ταυτόχρονα είναι και τόσο ίδια!Δεν είναι απίστευτο; Ήταν η πρώτη μου φορά Ασία και περίμενα ότι θα ήταν όλα τόσο αλλιώς!
Ναι! Όπως κατάλαβες ακόμα διακατέχομαι από τους προβληματισμούς που μου γέννησε το ταξίδι!Μα είναι αλλιώς. Αλλά ταυτόχρονα είναι και τόσο ίδια!
...Ναι! Όπως κατάλαβες ακόμα διακατέχομαι από τους προβληματισμούς που μου γέννησε το ταξίδι!
Σε ευχαριστώ που στόλισες με αυτόν τον τρόπο αυτή την ιστορία!...
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει
κι αν «ὁρῶμεν ἀνθοῦν πέλαγος Αἰγαῖον νεκροῖς»
είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι
εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν μπορούν να κινήσουν
την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ.
Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά
σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται κανένας αργάτης
καμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που βασιλεύει
ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ’ άσπρα και στα χρυσά.
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει·
παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες…
Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓΩΝΙΑ 937.
Γ. Σεφέρης
Δε μπορούσα να μη το σχολιάσω αυτό για να σου πω μόνο πόσο πολύ ταυτίζομαι.Μου ερχόταν στο μυαλό το τραγούδι από Μωρά στη Φωτιά: Δεν είμαι μωαμεθανός, ούτε και ανήκω κανενός.. Σε όσους και να πάω τόπους, ίδιους βρίσκω τους ανθρώπους.
Χαίρομαι με την ταύτιση! Πραγματικά έπαιζε στο μυαλό μου και το τραγούδαγα παράφωνα στους δρόμους του Βιετνάμ! Ευτυχώς είναι και αυτοί του τραγουδιού και δεν παρεξηγούνε!Δε μπορούσα να μη το σχολιάσω αυτό για να σου πω μόνο πόσο πολύ ταυτίζομαι.
Συνέχισε με την υπέροχη ιστορία σου, παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον την αγαπημένη αυτή χώρα.