Μα είναι αλλιώς. Αλλά ταυτόχρονα είναι και τόσο ίδια!
Βιετνάμ Vietnam 2025: Ready, set, pho!
- Thread starter IrisAthens
- Ημερομηνία δημιουργίας
IrisAthens
Member
- Μηνύματα
- 48
- Likes
- 269
Ναι! Όπως κατάλαβες ακόμα διακατέχομαι από τους προβληματισμούς που μου γέννησε το ταξίδι!
...
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει
κι αν «ὁρῶμεν ἀνθοῦν πέλαγος Αἰγαῖον νεκροῖς»
είναι εκείνοι που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι
εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια που δεν μπορούν να κινήσουν
την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ.
Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά
σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μα δεν κουνιέται κανένας αργάτης
καμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που βασιλεύει
ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ’ άσπρα και στα χρυσά.
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει·
παραπετάσματα βουνών αρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες…
Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓΩΝΙΑ 937.
Γ. Σεφέρης
IrisAthens
Member
- Μηνύματα
- 48
- Likes
- 269
Σε ευχαριστώ που στόλισες με αυτόν τον τρόπο αυτή την ιστορία!
psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.135
- Likes
- 56.439
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Δε μπορούσα να μη το σχολιάσω αυτό για να σου πω μόνο πόσο πολύ ταυτίζομαι.
Συνέχισε με την υπέροχη ιστορία σου, παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον την αγαπημένη αυτή χώρα.
IrisAthens
Member
- Μηνύματα
- 48
- Likes
- 269
Χαίρομαι με την ταύτιση! Πραγματικά έπαιζε στο μυαλό μου και το τραγούδαγα παράφωνα στους δρόμους του Βιετνάμ! Ευτυχώς είναι και αυτοί του τραγουδιού και δεν παρεξηγούνε!Δε μπορούσα να μη το σχολιάσω αυτό για να σου πω μόνο πόσο πολύ ταυτίζομαι.
Συνέχισε με την υπέροχη ιστορία σου, παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον την αγαπημένη αυτή χώρα.
IrisAthens
Member
- Μηνύματα
- 48
- Likes
- 269
ΜΕΡΑ 8- Bac ha- 19 Απριλίου
Άλλο ένα τριήμερο που μας είχε δημιουργήσει αμφιβολίες. Δεν είμασταν σίγουροι τι θέλαμε να κάνουμε. Εγώ ήθελα να δω από κοντά τους ανθρώπους των διάφορων φυλών και αν είναι δυνατό να μείνω σε κάποιο κατάλυμα που έχει διαμορφωθεί για επισκέπτες (homes stay) για να μπορέσω να δω την καθημερινότητα τους. Το ενδιαφέρον μου είχε τραβήξει και η κυριακάτικη αγορά στην Bac Ha που είναι η μεγαλύτερη της περιοχής και άνθρωποι από όλα τα γύρω χωριά μαζεύονται για να κάνουν τα ψώνια τους. Τα άτομα των φυλών του Βιετνάμ, δυστυχώς, συχνά περιθωριοποιούνται και δεν έχουν άμεση πρόσβαση στην εκπαίδευση. Έτσι, ήθελα να βρω ένα «ηθικό» ταξιδιωτικό γραφείο που αν ήταν δυνατό θα απασχολούσε και θα διοικούνταν από τους ανθρώπους αυτούς. Επικοινώνησα με το γραφείο Sapa O Chau και κανόνισαν να κάνουμε τρέκινγκ στην Bac Ha και να επισκεφτούμε την αγορά. Ακόμη, να μείνουμε στα δωμάτια ανθρώπου της φυλής Black Hmong.
Ξεκινήσαμε από το προηγούμενο βράδυ με νυχτερινό βανάκι που κάνει περίπου 5 ώρες να φτάσει. Κανένας άλλος τουρίστας παρά μόνο εμείς! Το βανάκι είναι από αυτά που έχουν μικρά κρεβάτια μέσα και έτσι η διαδρομή είναι άνετη και η ώρα περνάει γρήγορα. Στην Bac Ha φτάσαμε περίπου 3 τα ξημερώματα. Με είχε πάρει ο ύπνος όταν το αγόρι που κοιτούσε τη διαδρομή από το κινητο του μου λέει φτάσαμε. Ο σταθμός μες στο σκοτάδι και κανένας δεν φαινόνταν στον ορίζοντα… Σκεφτόμουν μωρέ.. λες να μας ξάχασαν… Σε κάνα δεκάλεπτο ήρθε όμως ο άνθρωπος του ξενώνα και μας πήρε με το αμάξι του.
Το δωμάτιο μου έκανε πολύ καλή εντύπωση. Νόμιζα ότι θα ήταν προχειροφτιαγμένο αφού στην ουσία ήταν μία επέκταση του σπιτιού του. Όμως, ήταν σε έναν ξεχωριστό και αυτόνομο χώρο σε μία περιοχή με βλάστηση και κοτούλες να γυροφέρνουν αμέριμνες! Μου άρεσε.
-Θα έρθω κατά τις 7 να σας πάρω για το τρεκ.
-ΟΚ!
Κοιμόμαστε το υπόλοιπο της νύχτας με μεγάλη ανυπομονησία! Από τις λίγες φορές που δεν ξέραμε καθόλου τι θα αντιμετωπίσουμε. Το πρόγραμμα ήταν πολύ ασαφές. Περπάτημα στο βουνό. Αυτό!
Το πρωινό ήταν λιτό. Αυγουλάκια που έφεραν τα παιδιά του οικοδεσπότη! Με νοήματα μας έδειαχναν ότι είναι για μας να τα φάμε! Τα αγγλικά σε αυτή την περιοχή δεν πολυκυκλοφορούν αλλά δεν μας πείραξε καθόλου! Όποιος θέλει βρίσκει τρόπο.
Ξεκινήσαμε λοιπόν χωρίς γνώση αλλά με διάθεση περίσσεια. Το βουνό είχε πολλές ανηφόρες και για εμένα ήταν κάπως κουραστικό. Χτυπούσε και ο ήλιος και έκανε τα πράγματα χειρότερα.. Η πρώτη στάση ήταν στο σπίτι μιας Black Hmong που μας έδειξε πως παρασκευάζουν το ποτό από καλαμπόκι και μας έδωσε να πιούμε λίγο. Ήταν μια καλαμποκίσια ρακί!
Συνεχίσαμε το περπάτημα, πολλές φορές βγαίναμε τελείως εκτός μοτοπατιού. Κάποια σημεία τα έκανα σαν τσουλήθρα άλλα με κρατούσε η οδηγός άλλα το αγόρι. Απλώς το έδαφος ήταν μαλακό και κατά την κατάβαση κυρίως έπεφτες…! Περάσαμε πολλά καλαμποκοχώραφα και λίγα με ρύζι. Σε αυτή την περιοχή το καλαμπόκι είχε την τιμητική του. Στον δρόμο βλέπαμε τους ανθρώπους που πήγαινα στη δουλειά τους, παιδάκια που έκαναν μπάνιο σε μικρές πηγές του βουνού. Κάποιες φορές πέφταμε σε αδιέξοδο και άλλες όταν φτάναμε σε ίσιωμα παίρναμε δύναμη και ανάσα.
Το μεσημέρι φάγαμε σε ένα από τα χωριά που περάσαμε. Τα χωριά ήταν λιγότερο γραφικά από ότι τα είχα στην φαντασία μου. Οι άνθρωποι, ευτυχώς, έχουν συμπεριλάβει σύγχρονα υλικά στις κατασκευές τους. Δεν το κρύβω, ωστόσο, ότι νόμιζα ότι θα βρω σπίτια σαν του εθνογραφικού μουσείου. Ήταν κάποια, αλλά όχι όλα. Το φαγητό για κάποιο λόγο δεν το φωτογράφισα. Ειχε πάντως όλα τα καλά. Ομελέτα με μυρωδικά, χοιρινό σαν τηγανιά, ρύζι, τόφου κοκκινιστό και χόρτα.
Μετά ειχαμε ακόμα 2 ώρες για να γυρίσουμε στο σπίτι. Σύνολο 5 ώρες τουλάχιστον είμασταν στο βουνό και ήταν από τις πιο γαλήνιες και κουραστικές εμπειρίες στο ταξίδι!
Αφού ήπια το αντιαλλεργικό μου χαπάκι αφού το κύλισμα στο χώμα με είχε γεμίσει κοκκινίλες και φαγούρα, μπάνιο και ύπνος. Όμως, ακουγόταν μουσική. Άνθρωποι τραγουδούσαν! Μα γίνεται γλέντι; Πρέπει να διερευνήσω!
Στην τραπεζαρία κάθονταν πολλοί βιετναμέζοι και πήγα και εγώ. Μου συστήθηκαν και προσκάλεσαν να γιορτάσω, να φάω και να πιω μαζί τους! Εργάζονταν για τη κυβέρνηση και ήταν συνάδελφοι. Τι τσούγκρισμα έπεσε, τι σφηνάκια, τι φαγητό! Μου θύμισαν τους κρητικούς που σε πιέζουν να πιεις. Είχαν πολύ πλάκα! Όταν ήρθε δε και το Αγόρι στην παρέα επικράτησε το χάος. Οι βιετναμέζες δεν μπορούσαν να αντισταθούν στη γοητία του και είναι θαύμα πως δεν έμεινε στο Βιετνάμ ως trophy-boy στα σαλόνια της Bac Ha. Τα παιδιά και ο σπιτονοικοκύρης ήταν με τις παραδοσιακές φορεσιές τους και έπαιξαν μουσική για να μας διασκεδάσουν. Ήταν υπέροχη βραδιά, με λεπτομέρειες που καλύτερα να μείνουν για πάντα στην Bac Ha!!!
Άλλο ένα τριήμερο που μας είχε δημιουργήσει αμφιβολίες. Δεν είμασταν σίγουροι τι θέλαμε να κάνουμε. Εγώ ήθελα να δω από κοντά τους ανθρώπους των διάφορων φυλών και αν είναι δυνατό να μείνω σε κάποιο κατάλυμα που έχει διαμορφωθεί για επισκέπτες (homes stay) για να μπορέσω να δω την καθημερινότητα τους. Το ενδιαφέρον μου είχε τραβήξει και η κυριακάτικη αγορά στην Bac Ha που είναι η μεγαλύτερη της περιοχής και άνθρωποι από όλα τα γύρω χωριά μαζεύονται για να κάνουν τα ψώνια τους. Τα άτομα των φυλών του Βιετνάμ, δυστυχώς, συχνά περιθωριοποιούνται και δεν έχουν άμεση πρόσβαση στην εκπαίδευση. Έτσι, ήθελα να βρω ένα «ηθικό» ταξιδιωτικό γραφείο που αν ήταν δυνατό θα απασχολούσε και θα διοικούνταν από τους ανθρώπους αυτούς. Επικοινώνησα με το γραφείο Sapa O Chau και κανόνισαν να κάνουμε τρέκινγκ στην Bac Ha και να επισκεφτούμε την αγορά. Ακόμη, να μείνουμε στα δωμάτια ανθρώπου της φυλής Black Hmong.
Ξεκινήσαμε από το προηγούμενο βράδυ με νυχτερινό βανάκι που κάνει περίπου 5 ώρες να φτάσει. Κανένας άλλος τουρίστας παρά μόνο εμείς! Το βανάκι είναι από αυτά που έχουν μικρά κρεβάτια μέσα και έτσι η διαδρομή είναι άνετη και η ώρα περνάει γρήγορα. Στην Bac Ha φτάσαμε περίπου 3 τα ξημερώματα. Με είχε πάρει ο ύπνος όταν το αγόρι που κοιτούσε τη διαδρομή από το κινητο του μου λέει φτάσαμε. Ο σταθμός μες στο σκοτάδι και κανένας δεν φαινόνταν στον ορίζοντα… Σκεφτόμουν μωρέ.. λες να μας ξάχασαν… Σε κάνα δεκάλεπτο ήρθε όμως ο άνθρωπος του ξενώνα και μας πήρε με το αμάξι του.
Το δωμάτιο μου έκανε πολύ καλή εντύπωση. Νόμιζα ότι θα ήταν προχειροφτιαγμένο αφού στην ουσία ήταν μία επέκταση του σπιτιού του. Όμως, ήταν σε έναν ξεχωριστό και αυτόνομο χώρο σε μία περιοχή με βλάστηση και κοτούλες να γυροφέρνουν αμέριμνες! Μου άρεσε.
-Θα έρθω κατά τις 7 να σας πάρω για το τρεκ.
-ΟΚ!
Κοιμόμαστε το υπόλοιπο της νύχτας με μεγάλη ανυπομονησία! Από τις λίγες φορές που δεν ξέραμε καθόλου τι θα αντιμετωπίσουμε. Το πρόγραμμα ήταν πολύ ασαφές. Περπάτημα στο βουνό. Αυτό!
Το πρωινό ήταν λιτό. Αυγουλάκια που έφεραν τα παιδιά του οικοδεσπότη! Με νοήματα μας έδειαχναν ότι είναι για μας να τα φάμε! Τα αγγλικά σε αυτή την περιοχή δεν πολυκυκλοφορούν αλλά δεν μας πείραξε καθόλου! Όποιος θέλει βρίσκει τρόπο.
Ξεκινήσαμε λοιπόν χωρίς γνώση αλλά με διάθεση περίσσεια. Το βουνό είχε πολλές ανηφόρες και για εμένα ήταν κάπως κουραστικό. Χτυπούσε και ο ήλιος και έκανε τα πράγματα χειρότερα.. Η πρώτη στάση ήταν στο σπίτι μιας Black Hmong που μας έδειξε πως παρασκευάζουν το ποτό από καλαμπόκι και μας έδωσε να πιούμε λίγο. Ήταν μια καλαμποκίσια ρακί!
Συνεχίσαμε το περπάτημα, πολλές φορές βγαίναμε τελείως εκτός μοτοπατιού. Κάποια σημεία τα έκανα σαν τσουλήθρα άλλα με κρατούσε η οδηγός άλλα το αγόρι. Απλώς το έδαφος ήταν μαλακό και κατά την κατάβαση κυρίως έπεφτες…! Περάσαμε πολλά καλαμποκοχώραφα και λίγα με ρύζι. Σε αυτή την περιοχή το καλαμπόκι είχε την τιμητική του. Στον δρόμο βλέπαμε τους ανθρώπους που πήγαινα στη δουλειά τους, παιδάκια που έκαναν μπάνιο σε μικρές πηγές του βουνού. Κάποιες φορές πέφταμε σε αδιέξοδο και άλλες όταν φτάναμε σε ίσιωμα παίρναμε δύναμη και ανάσα.
Το μεσημέρι φάγαμε σε ένα από τα χωριά που περάσαμε. Τα χωριά ήταν λιγότερο γραφικά από ότι τα είχα στην φαντασία μου. Οι άνθρωποι, ευτυχώς, έχουν συμπεριλάβει σύγχρονα υλικά στις κατασκευές τους. Δεν το κρύβω, ωστόσο, ότι νόμιζα ότι θα βρω σπίτια σαν του εθνογραφικού μουσείου. Ήταν κάποια, αλλά όχι όλα. Το φαγητό για κάποιο λόγο δεν το φωτογράφισα. Ειχε πάντως όλα τα καλά. Ομελέτα με μυρωδικά, χοιρινό σαν τηγανιά, ρύζι, τόφου κοκκινιστό και χόρτα.
Μετά ειχαμε ακόμα 2 ώρες για να γυρίσουμε στο σπίτι. Σύνολο 5 ώρες τουλάχιστον είμασταν στο βουνό και ήταν από τις πιο γαλήνιες και κουραστικές εμπειρίες στο ταξίδι!
Αφού ήπια το αντιαλλεργικό μου χαπάκι αφού το κύλισμα στο χώμα με είχε γεμίσει κοκκινίλες και φαγούρα, μπάνιο και ύπνος. Όμως, ακουγόταν μουσική. Άνθρωποι τραγουδούσαν! Μα γίνεται γλέντι; Πρέπει να διερευνήσω!
Στην τραπεζαρία κάθονταν πολλοί βιετναμέζοι και πήγα και εγώ. Μου συστήθηκαν και προσκάλεσαν να γιορτάσω, να φάω και να πιω μαζί τους! Εργάζονταν για τη κυβέρνηση και ήταν συνάδελφοι. Τι τσούγκρισμα έπεσε, τι σφηνάκια, τι φαγητό! Μου θύμισαν τους κρητικούς που σε πιέζουν να πιεις. Είχαν πολύ πλάκα! Όταν ήρθε δε και το Αγόρι στην παρέα επικράτησε το χάος. Οι βιετναμέζες δεν μπορούσαν να αντισταθούν στη γοητία του και είναι θαύμα πως δεν έμεινε στο Βιετνάμ ως trophy-boy στα σαλόνια της Bac Ha. Τα παιδιά και ο σπιτονοικοκύρης ήταν με τις παραδοσιακές φορεσιές τους και έπαιξαν μουσική για να μας διασκεδάσουν. Ήταν υπέροχη βραδιά, με λεπτομέρειες που καλύτερα να μείνουν για πάντα στην Bac Ha!!!
maratha
Member
- Μηνύματα
- 57
- Likes
- 106
- Επόμενο Ταξίδι
- Κούβα
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού
Νομίζω αυτή η εκδρομή είναι εμπειρία μοναδική!!!
IrisAthens
Member
- Μηνύματα
- 48
- Likes
- 269
Πραγματικά! Ειδικά όταν γνωρίσαμε και ντόπιους!
IrisAthens
Member
- Μηνύματα
- 48
- Likes
- 269
Ήταν μία δόση τύχης που έκανε την εκδρομή στον βορρά ιδιαίτερη!
IrisAthens
Member
- Μηνύματα
- 48
- Likes
- 269
Bac Ha- το μεγάλο παζάρι
Το ραντεβού μας ήταν για τις 6 το πρωί. Ναι δεν υπήρχε ξεκούραση σε αυτό το ταξίδι. Από τον ξενώνα περπατήσαμε κάνα εικοσάλεπτο για να φτάσουμε στο κέντρο της περιοχής. Κόσμος ερχόταν από παντου. Όπως το φανταζόμασταν. Άνθρωποι με τις παραδοσιακές φορεσιές τους ψώνιζαν τα απαραίτητα. Από είδη κιγκαλερίας, βότανα, καπνό, αποξηραμένα φρούτα και φρέσκα, κρέατα, ψάρια, κατοικίδια, ρούχα, κοσμήματα. Χαμός.
Εγώ δεν ήξερα πραγματικά τι να αγοράσω.. Ήθελα μόνο να κοιτάω… πως έκαναν τα παζάρια, τι φορούσαν, πως οι κυρίες είχαν πιασμένα τα μαλλιά τους, γιατί το κάτω μέρος των ποδιών το τύλιγαν με ύφασμα; Περίτεχνα κεντημένοι μάρσιποι μωρών και ρουχαλάκια.Εσείς έχετε κάτι παρόμοιο για τα δικά σας μωρά; Με ρώτησε η οδηγός και τελικά παρέλειψα να της εξηγήσω ότι όχι έχουμε καρότσια.. και ότι σταδιακά δεν θα έχουμε μωρά.. με τέτοια υπογεννητικότητα… αλλά ναι μου φαινόταν σαφώς πιο λειτουργικό να το έχεις πάνω σου και να συνεχίζεις τη ζωή σου. Άντρες γυναίκες μαρσιποφόροι γονείς στο μεγάλο παζάρι.
Έπαιζε στο μυαλό μου απόσπασμα από Ζαν Κοκτό «Ήταν στο πανηγύρι που την βρήκα. Και ήταν στο πανηγύρι που την έχασα. Μην πηγαίνετε ποτέ στα πανηγύρια. Εκεί βρίσκεις κι εκεί χάνεις. Εκεί συναντάς κι εκεί αναζητάς. Γιατί τώρα την αναζητάω. Δεν ξέρω πώς τη λένε. Τη φωνάζω «Επ! Επ, επ! Επ!» Την αναζητάω. Την αναζητάω! Την αναζητάω... Θα την ξαναβρώ;»
Μα εύκολα χάνεσαι μες στο πλήθος όντως. Έχω μεγάλη εμπειρία στα παζάρια και με πήγε κατευθείαν εκεί. Με τη μητέρα μου τις Κυριακές ψάχναμε στις ευκαιρίες στο παζάρι του Πειραιά. Πόσα ρούχα είχα πάρει και ντρεπόμουν μετά να πω από που.
Στο παζάρι έβλεπες τις οικογένειες να περνάνε καλά. Είχε και ένα χώρο με μουσική και τραγούδι. Μικροπωλητές για φαγητό. Εγώ αγόρασα κάτι χειροποίητες τσαντούλες, ένα βραχιόλι, σκουλαρίκια και το τυπικό κωνικό βιετναμέζικο καπέλο. Είμαι ευχαριστημένη. Γέμισα εικόνες που θα τις έχω για πάντα ή τουλάχιστον μέχρι το αλτσχάιμερ!
Γυρίσαμε πίσω με άμαξα με άλογα. Δεν θα άντεχα άλλη πεζοπορία! Είχαμε ακόμα και διαδρομή. Θα πηγαίναμε Sapa. Ο σπιτονοικοκύρης κανόνισε το βανάκι που θα μας μετέφερε. 100% αυθεντική εμπειρία. Σε ένα βανάκι 12 ατόμων μπήκαμε οι διπλάσιοι. Κυρίως μαθητές μου φάνηκαν αλλά είχε και ενήλικες. Η πλάκα είχε ότι όταν τελείωσαν οι θέσεις ο οδηγός έβγαζε κάτι μικρά πλαστικά σκαμπό. Άλλοι κάθονταν κάτω, τα μικρά πάνω σε άλλους. Ελλάδα αρχές 90s! Εννοείται ακούγαμε βιετναμέζικα τραγούδια σε όλη τη διαδρομή και η κυρία με τα μπικουτί στα μαλλιά τραγούδαγε από πάνω όλο περηφάνια!
Κανείς δεν μας είχε προειδοποιήσει αλλά κάπου στη μέση της διαδρομής μπήκαμε σε ένα άλλο βανάκι. Λίγο πιο άνετο. Φτασαμε λοιπόν στη Σάπα. Και οι δύο συμφωνήσαμε ότι ήταν η Αράχωβα του Βιετνάμ. Καμία σχέση με το προηγούμενο διήμερο. Παντού μαγαζιά και τουρίστες. Εντάξει ωραίο ήταν όσο κράτησε το όνειρο!
ΣΑΠΑ By night
Πεινούσαμε και κατευθυνθήκαμε σε εστιατόριο Little Sapa νομίζω λέγονταν. Εκεί το φαγητό δεν μου άρεσε. Η ποικιλία με τα σπρινγκ ρολς δεν είχε γεύση και το κοτόπουλο μου έλεγε γλυκόξινο με ανανά αλλά δεν είχε. Το Αγόρι όμως είχε κάνει καλύτερη επιλογή και έφαγε ένα χοιρινό με μπαχαρικά αρκετά νόστιμο. Νομίζω άρχισε να μου βγαίνει και λίγο η κούραση των ημερών. Ήθελα μπάνιο και ύπνο. Υπνο με όνειρα ανθρώπους με τις φορεσιές τους, να τρώνε pho και να τραγουδάνε. Όλοι να τραγουδάνε κυρίως οι παράφωνοι!
Το ραντεβού μας ήταν για τις 6 το πρωί. Ναι δεν υπήρχε ξεκούραση σε αυτό το ταξίδι. Από τον ξενώνα περπατήσαμε κάνα εικοσάλεπτο για να φτάσουμε στο κέντρο της περιοχής. Κόσμος ερχόταν από παντου. Όπως το φανταζόμασταν. Άνθρωποι με τις παραδοσιακές φορεσιές τους ψώνιζαν τα απαραίτητα. Από είδη κιγκαλερίας, βότανα, καπνό, αποξηραμένα φρούτα και φρέσκα, κρέατα, ψάρια, κατοικίδια, ρούχα, κοσμήματα. Χαμός.
Εγώ δεν ήξερα πραγματικά τι να αγοράσω.. Ήθελα μόνο να κοιτάω… πως έκαναν τα παζάρια, τι φορούσαν, πως οι κυρίες είχαν πιασμένα τα μαλλιά τους, γιατί το κάτω μέρος των ποδιών το τύλιγαν με ύφασμα; Περίτεχνα κεντημένοι μάρσιποι μωρών και ρουχαλάκια.Εσείς έχετε κάτι παρόμοιο για τα δικά σας μωρά; Με ρώτησε η οδηγός και τελικά παρέλειψα να της εξηγήσω ότι όχι έχουμε καρότσια.. και ότι σταδιακά δεν θα έχουμε μωρά.. με τέτοια υπογεννητικότητα… αλλά ναι μου φαινόταν σαφώς πιο λειτουργικό να το έχεις πάνω σου και να συνεχίζεις τη ζωή σου. Άντρες γυναίκες μαρσιποφόροι γονείς στο μεγάλο παζάρι.
Έπαιζε στο μυαλό μου απόσπασμα από Ζαν Κοκτό «Ήταν στο πανηγύρι που την βρήκα. Και ήταν στο πανηγύρι που την έχασα. Μην πηγαίνετε ποτέ στα πανηγύρια. Εκεί βρίσκεις κι εκεί χάνεις. Εκεί συναντάς κι εκεί αναζητάς. Γιατί τώρα την αναζητάω. Δεν ξέρω πώς τη λένε. Τη φωνάζω «Επ! Επ, επ! Επ!» Την αναζητάω. Την αναζητάω! Την αναζητάω... Θα την ξαναβρώ;»
Μα εύκολα χάνεσαι μες στο πλήθος όντως. Έχω μεγάλη εμπειρία στα παζάρια και με πήγε κατευθείαν εκεί. Με τη μητέρα μου τις Κυριακές ψάχναμε στις ευκαιρίες στο παζάρι του Πειραιά. Πόσα ρούχα είχα πάρει και ντρεπόμουν μετά να πω από που.
Στο παζάρι έβλεπες τις οικογένειες να περνάνε καλά. Είχε και ένα χώρο με μουσική και τραγούδι. Μικροπωλητές για φαγητό. Εγώ αγόρασα κάτι χειροποίητες τσαντούλες, ένα βραχιόλι, σκουλαρίκια και το τυπικό κωνικό βιετναμέζικο καπέλο. Είμαι ευχαριστημένη. Γέμισα εικόνες που θα τις έχω για πάντα ή τουλάχιστον μέχρι το αλτσχάιμερ!
Γυρίσαμε πίσω με άμαξα με άλογα. Δεν θα άντεχα άλλη πεζοπορία! Είχαμε ακόμα και διαδρομή. Θα πηγαίναμε Sapa. Ο σπιτονοικοκύρης κανόνισε το βανάκι που θα μας μετέφερε. 100% αυθεντική εμπειρία. Σε ένα βανάκι 12 ατόμων μπήκαμε οι διπλάσιοι. Κυρίως μαθητές μου φάνηκαν αλλά είχε και ενήλικες. Η πλάκα είχε ότι όταν τελείωσαν οι θέσεις ο οδηγός έβγαζε κάτι μικρά πλαστικά σκαμπό. Άλλοι κάθονταν κάτω, τα μικρά πάνω σε άλλους. Ελλάδα αρχές 90s! Εννοείται ακούγαμε βιετναμέζικα τραγούδια σε όλη τη διαδρομή και η κυρία με τα μπικουτί στα μαλλιά τραγούδαγε από πάνω όλο περηφάνια!
Κανείς δεν μας είχε προειδοποιήσει αλλά κάπου στη μέση της διαδρομής μπήκαμε σε ένα άλλο βανάκι. Λίγο πιο άνετο. Φτασαμε λοιπόν στη Σάπα. Και οι δύο συμφωνήσαμε ότι ήταν η Αράχωβα του Βιετνάμ. Καμία σχέση με το προηγούμενο διήμερο. Παντού μαγαζιά και τουρίστες. Εντάξει ωραίο ήταν όσο κράτησε το όνειρο!
ΣΑΠΑ By night
Πεινούσαμε και κατευθυνθήκαμε σε εστιατόριο Little Sapa νομίζω λέγονταν. Εκεί το φαγητό δεν μου άρεσε. Η ποικιλία με τα σπρινγκ ρολς δεν είχε γεύση και το κοτόπουλο μου έλεγε γλυκόξινο με ανανά αλλά δεν είχε. Το Αγόρι όμως είχε κάνει καλύτερη επιλογή και έφαγε ένα χοιρινό με μπαχαρικά αρκετά νόστιμο. Νομίζω άρχισε να μου βγαίνει και λίγο η κούραση των ημερών. Ήθελα μπάνιο και ύπνο. Υπνο με όνειρα ανθρώπους με τις φορεσιές τους, να τρώνε pho και να τραγουδάνε. Όλοι να τραγουδάνε κυρίως οι παράφωνοι!
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
-
Aegean Airlines Πρόγραμμα τακτικών επιβατών Miles + Bonus
- Τελ. μήνυμα: maria91
-
Aegean Airlines Ακυρώσεις, αλλαγές, voucher, επιστροφή χρημάτων- Τελ. μήνυμα: ThanasisU2
-
-
-
-
