Βοσνία-Ερζεγοβίνη Κροατία Μαυροβούνιο Western BalKan Express 2018

[Zorz59]

Day1



Μπ ώρα αναχώρησης από Θεσσαλονίκη 4.10. Ζορζ πλοίο από Κέρκυρα στις 5.30. Συνάντηση στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας στις 7.15. Φιλικός ασπασμός και φόρτωμα του αυτοκινήτου. Μετά ξεκινάμε κατευθείαν για….. το café εννοείται. Εγώ παίρνω ένα τριπλό freddo espresso με σκοπό να με βγάλει μέχρι τα μέσα της Αλβανίας και ένα normal ο Μπ. Επόμενη στάση φούρνος. Έχοντας τις τσάντες γεμάτες με σαντουιτσάκια για την πρώτη μέρα λέμε να εφοδιαστούμε και με μπάρες ενέργεια με ταχίνι, μέλι και καρπούς, για να έχουμε σίγουρες προμήθειες κατά τη διάσχιση της Αλβανικής ενδοχώρας.

Τώρα λοιπόν στο αμάξι οργανώνουμε GPS, φωτογραφικές, κινητά, καφέδες και ξεκινάμε. Σήμερα το δρομολόγιο έχει:


Ηγουμενίτσα (GR) – Sveti Stefan (MNE) – Kotor (MNE) 508 km και κοντά στις 9 ώρες οδήγηση.

Προσπαθώντας ακόμα να ξυπνήσουμε και να διασχίσουμε τα λίγα χιλιόμετρα εντός Ελλάδος φτάνουμε στο φράγμα του Καλαμά. Ο δρόμος διασχίζει το φράγμα από πάνω και ήδη πολύ όμορφες εικόνες γεμίζουν τα πρώτα χιλιόμετρα του ταξιδιού. Ο Μπ προσηλωμένος μας οδηγεί στα πρώτα σύνορα. Λιτός και γρήγορος έλεγχος στο Αλβανικό φυλάκιο, πάντα στα Ελληνικά και είσοδος στην Χώρα των Αετών. Δεν ξέρω γιατί την ονόμασαν έτσι αλλά με τόσα βουνά και τόσο δύσκολους ,έως ανύπαρκτους δρόμους και οδηγικής παιδείας το να είσαι αετός, βολεύει…



Στους Σαντα Σαραντα συνεχίζουμε πάντα με προσοχή στα όρια ταχύτητας. Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο. Το όνομα των Αγίων Σαράντα βγαίνει από το ότι όλα τα όρια είναι στα 40km. Ανοιχτοί επαρχιακοί δρόμοι με άνετη οδήγηση στα 80km έχουν όριο 40km!! Πολύ δύσκολο και ψυχοφθόρο να κρατηθείς σε αυτά τα όρια. Για αυτό σε όλη τη διαδρομή παίξαμε το σύστημα να βρίσκουμε ένα λοκάλι που κινείται σε λογική ταχύτητα και να τον ακολουθούμε καταπόδας.

Αφήνοντας πίσω την διασταύρωση για Άγιους Σαράντα, ξεκινάμε το ανέβασμα στον εθνικό δρυμό ώστε να περάσουμε από τη άλλη μεριά που βρίσκεται η εθνική οδός για τα Τίρανα. Μία πανέμορφη κοιλάδα- φαράγγι με τεχνητό ποτάμι μας οδηγεί κατά το ανέβασμα. Καταπράσινη διαδρομή και πολύ γραφική. Με το που πιάνει όμως η κατηφόρα είναι σαν να βγήκαμε στη Μόρντορ!!! Από εδώ και πέρα βλέπουμε το κλασικό Αλβανικό τοπίο της ενδοχώρας. Άγονο πετρώδες και τα χρώματα που κυριαρχούν καφέ- γκρί και καμένο κίτρινο!!!!

Στρίβοντας για Αργυρόκαστρο συναντάμε μια στενή και μακριά ευθεία. Αριστερά και δεξιά κάθε λογής οχήματα και ζώα. Με το που αρχίζουμε να περνάμε τα πρώτα χωριά, πέφτουμε σε χωματόδρομους και έργα. Don’t worry be happy, roadtrip είσαι λέμε και συνεχίζουμε… έκφραση που θα ξαναπούμε μέσα στην ημέρα!! Βοσκοί χορεύουν στο πλάι του δρόμου για να μην μπουν τα πρόβατο στην εθνική οδό και επειδή είναι Σάββατο σε όλα τα χωριά έχει παζάρι!! Cult στιγμές.

Μπ: Αλβανία ένα πράγμα ρε αδερφέ!!! Ένα πάει ένα έρχεται, ούτε δέντρο ούτε τίποτα!!!!

Μέχρι που φτάνουμε στο Fier. Εκεί ξεκινά άλλο γλέντι. Κίνηση, νταλίκες, έργα οδοποιίας και απίστευτο νέφος. Πραγματικός τεκές, μας ξεράθηκε ο λαιμός τελείως.

Gomisteri είναι το λαστιχάδικο στα αλβανικά. Μόλις «γκαμήσεις» τα λάστιχα στις πέτρες και στο χώμα, πας καρφί στην «γκομιστερί». ΟΚ; Gomisteri δίναν και έπαιρναν κάθε λίγα χιλιόμετρα, πρώτη μπίζνα!!


Βγαίνοντας από το Fier έχουμε αυτοκινητόδρομο με 2+2 λωρίδες που φτάνει μέχρι τα Τίρανα. Περνάμε από το Δυρράχιο πρώτα, ανατολικού μπλοκ πόλη με τζαμιά. Γενικότερα στην Αλβανία όσο πιο ψηλά παγαίναμε τόσο πιο πολλά τζαμιά βλέπαμε. Η διαδρομή προς Τίρανα έχει κίνηση και ξαφνικά ακούμε σειρήνες από πίσω!! Ευτυχώς ασθενοφόρο. Κάνουμε στην άκρη να περάσει. Μας περνάει με υψηλή ταχύτητα και…… κολλημένο από πίσω του στο μισό μέτρο με αντίστοιχη ταχύτητα μία νεκροφόρα!! Σαν να της κλέψανε τον πελάτη και να τους κυνηγάει!!! Αλβανία λέμε και κλαίμε!!

Έχοντας πάρει τη διασταύρωση για σύνορα έχει ηρεμήσει η κίνηση και εμείς και λέμε ωραία χαλαρά θα πάμε μέχρι τη Σκόδρα. Αμ δε!!!! Ξαφνικά ο δρόμος τελειώνει. Έργα λέει. Οι υπόλοιποι ντόπιοι μπαίνουν μέσα από το κομμάτι που δεν έχει παραδοθεί ακόμα, από πίσω και εμείς!! Μερικά χιλιόμετρα αργότερα όμως τρώμε το άκυρο μας.. Τσιμεντένια παραπετάσματα σε στέλνουν ή αριστερά (άσφαλτος) ή δεξιά (χώμα). Πάμε αριστερά λέμε… Μετά όμως από μία δεκάλεπτη περιήγηση δεν οδηγούμαστε πουθενά και λέμε να γυρίσουμε πίσω στη διασταύρωση να ρωτήσουμε τι παίζει. Τελικά ο σωστός δρόμος είναι από το χώμα!!!! Τρελό γέλιο, στενός χωματόδρομος με νταλίκες, αυτοκίνητα και τρακτέρ!!

Δρομάρα κυρίες και κύριοι. Το polo έγινε wild animal πάνω από φορτηγά, αχυρόμπαλες και policia!! Χαχα!!!

Μέσα από αυτόν τον πανικό τη λύση έδωσε ένα παλιό tip που είχα μάθει σε ένα άλλο roadtrip… Άμα χαθείς πήγαινε αεροδρόμιο. Έτσι μέσω του αεροδρομίου των Τιράνων βρίσκουμε το δρόμο για Σκόδρα και τα σύνορα.


Τα τελευταία 20km επί αλβανικού εδάφους είναι ένας cult συνδυασμός οδηγικής ανισορροπίας και του κάνω ότι θέλω. Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις του τι έκανε ο καθένας και πολλοί μαζί ταυτόχρονα!!

Το Danger Zone του Kenny Loggins μας συνοδεύει μέχρι το συνοριακό σταθμό του Μαυροβουνίου. Εκεί λόγω Σαββάτου έχει ουρά στον έλεγχο. Υπομονή και ανακούφιση που περάσαμε την Αλβανία. Τσιμπάμε και σφραγιδούλα στο διαβατήριο και εισερχόμαστε στο Montenegro!!

Στην είσοδο στο Μαυροβούνιο βρίσκουμε ταμπελίτσα welcome οπότε και βγάζουμε τις ανάλογες φωτογραφίες. Από τα πρώτα μέτρα φαίνεται η διαφορά τόσο στην ποιότητα της ασφάλτου όσο και στο πιο προσεγμένα και περιποιημένα χωριά που περνάμε. Τι σου είναι ένα σύνορο, παρότι είχαμε περάσει μόνο για μερικές εκατοντάδες μέτρα την νοητή γραμμή νιώθαμε μία αγαλλίαση που είχαμε ξεπεράσει τον οδηγικό σκόπελο της Αλβανίας.

Το Maps μας βγάζει από μία στενή αγροτική διαδρομή η οποία βέβαια μας κερδίζει αρκετά λεπτά. Μετά από λίγη ώρα βλέπουμε στο βάθος θάλασσα!! Οι Δαλματικές ακτές!! Θα τις ακολουθούσαμε σχεδόν σε όλο το tour!! Με έτρωγε μέσα η σκέψη ότι θέλω να ρίξω μια βουτιά και σε αυτές τις θάλασσες… για αυτό άλλωστε είχα πει και στον Μπ ότι αφού θα είμαστε με αυτοκίνητο και δεν έχουμε θέμα χώρου μπορούμε να πετάξουμε μέσα ένα μαγιό και μια πετσέτα για καβάτζα.


Στα επόμενα χιλιόμετρα συζητάμε που η διαδρομή μας θυμίζει δεύτερο πόδι Χαλκιδικής και η άναρχη δόμηση το πρώτο πόδι. Η γρήγορη εξάπλωση του τουρισμού δεν είχε βάλει φρένο στα περίεργα τσιμεντοοικοδομήματα μέσα στο δάσος ή στις ακτές.

Η κούραση του οδηγού ήταν εμφανής και τι καλύτερο από ένα μοναστήρι που φαίνονταν πως είχε κόσμο ή γιορτή για ένα χαλαρό περπάτημα. Παρκάρουμε και μέχρι να γυρίσουμε στο μοναστήρι όλοι σχεδόν έφευγαν. Μνημόσυνο ήταν τελικά, χαχα…. Εμείς και κάτι Γερμανοί βολτάρουμε στο χώρο της εκκλησίας. Μιας και ήταν χτισμένο πάνω στην πλαγιά πηγαίνω στη γωνία για να θαυμάσω τη θέα. Από τη μια ένα μαγευτικό τοπίο και από την άλλη ένα τερατούργημα 15 ορόφων χτισμένο πάνω στην αμμουδιά!!! Η μόνη λέξη που μπορούσαμε να πούμε ήταν κρίμα…

Πίσω στο αυτοκίνητο για τα λίγα χιλιόμετρα πια μέχρι την πρώτη στάση. Το Sveti Stefan με το παραδοσιακό και πολυφωτογραφήμενο του νησάκι.
Το Sveti Stefan ή Άγιος Στέφανος (Свети Стефан) είναι χωριό ευρισκόμενο στα νότια του Μαυροβουνίου, εντός του Δήμου της Μπούντβα. Πρόκειται για πρώην ψαροχώρι, το οποίο, στην συνέχεια, μετατράπηκε σε ξενοδοχειακό συγκρότημα.

Το κοιμισμένο ψαροχώρι του Sveti Stefan: οχυρωμένο σε ένα μικρό νησάκι με μοναδική επικοινωνία με τη στεριά μια στενή (ενισχυμένη) λωρίδα άμμου, είναι η μεσογειακή βερσιόν του Mont St Michel στη Βρετάνη. Η διαφορά όμως είναι ότι η επικοινωνία δεν εξαρτάται από την άμπωτη και την παλίρροια, ενώ μέχρι το 1960 που ο Τίτο αποφάσισε να το μεταμορφώσει στον παιχνιδότοπο των rich and famous, είχε μόνιμους κατοίκους – όλοι ψαράδες. Έχοντας διατελέσει τόπος συνάντησης του διεθνούς jet set, το Sveti Stefan (Άγιος Στέφανος) είναι αδιαμφισβήτητα το διαμάντι του Μαυροβουνίου, και ίσως το πιο χαρακτηριστικό δείγμα της αρχιτεκτονικής και της ιστορίας του. Οι κεραμιδωτές σκεπές, τα πετρόκτιστα σοκάκια του και οι χαριτωμένες μικρές αυλές υπόσχονται να προσθέσουν glamour στα απομεινάρια του παρελθόντος με ηθικό αυτουργό τα Amanresorts, που ενοικίασαν για τριάντα χρόνια το νησάκι για να το μεταμορφώσουν σε ένα από τα μοναδικά τους καταλύματα (πίσω από τη συγκεκριμένη επένδυση «κρύβεται» ο Έλληνας εφοπλιστής Γ. Ρέστης). Εστιασμένα στο να αποκτούν αποκλειστικά και μόνο ξενοδοχεία στα πιο απομακρυσμένα και ιδιαίτερα μέρη του κόσμου ή σε κτίρια μοναδικής ιστορικής σημασίας, τα Amanresorts, φρόντισαν και απέκτησαν όχι μόνο το ονειρικό νησάκι, αλλά και την πρώην θερινή κατοικία της Βασίλισσας Marija Karadordevic, και στη συνέχεια του Τίτο, την οποία και άνοιξαν με μεγάλη επιτυχία το Δεκέμβριο 2008. Η «ιστορική» Villa Milocer, όπως ονομάζεται, είναι πάνω στο νερό, στη δική της απαστράπτουσα παραλία με θέα το Sveti Stefan.

Αφού παρκάρουμε κατεβαίνουμε στην παραλία να θαυμάσουμε το νησάκι από κοντά. Τι σου κάνει το τοπίο όταν έχει κέφια, αλλά και η προσεγμένη και με αισθητική ανθρώπινη παρέμβαση. Αφού τρώμε και το άκυρο μας από τον φύλακα για να πάμε στο νησάκι βολτάρουμε λίγο στην παραλία. Κάποιοι τελευταίοι τουρίστες απολαμβάνουν τις βουτιές τους στον απογευματινό ήλιο.

Τι καλύτερο για ξεκούραση και χαλάρωση από τις 8 ώρες οδήγηση από μία βουτιά στα νερά της Αδριατικής?? Ο Μπ μου κάνει λίγο το δύσκολο νομίζοντας ότι τα νερά θα είναι κρύα… Ορέ του λέω κοίτα που τα παιδάκια ακόμα βουτάνε. Δεν ήθελε και πολύ και γυρίσαμε στο αμάξι για να αλλάξουμε. Επιστροφή στην παραλία λοιπόν ακουμπάμε τα πράγματα και μου λέει να δοκιμάσω το νερό. Πατάω μέσα και του λέω πόσο ζεστά είναι…. Και τσουπ βουτάω. Από πίσω μπαίνει και ο Μπ που δεν πιστεύει το πόσο ζεστά είναι ακόμα τα νερά.

Φοβερή αίσθηση χαλάρωσης και ηρεμίας το κολύμπι σε εκείνη τη θέα.., Η έξοδος στην ακτή μας αφήνει να χαλαρώσουμε κάποιες στιγμές στην παραλία με τα βότσαλα και να αφουγκραστούμε το τοπίο.

Μετά από λίγο ένα τυπάκι που είχαμε παρατηρήσει από πριν γιατί κοιμόνταν σε μία αιώρα δικιάς του κατασκευής και είχε δίπλα ένα φορτωμένο ποδήλατο περνάει από δίπλα μας και μας λέει κάτι στα ρώσικα για τη θάλασσα. Ναι του λέμε εμείς και βουτάει. Πόσο ωραίες στιγμές είναι αυτές και πόσα πολλά και μικρά έχουμε δει σήμερα!! Ο ίδιος τυπάκος ξαναδιακόπτει τη χαλάρωση μας όχι τόσο με την καλοπροαίρετη κουβέντα που ήθελε αλλά με τη μυρωδιά του!! Πρέπει να είχε να κάνει καιρό μπάνιο το παλικάρι. Ο Αλεξέι όπως μας συστήθηκε είχε ξεκινήσει από την Ουκρανία με ποδήλατο και μέσω των μετεώρων ειχε στρίψει για Δαλματικές ακτές!! 55 Μάιων ο Αλεξέι. Ο Μπ με τα λίγα μολδαβοΡώσικα που ξέρει κάνει μία συνεννόηση μαζί του και μαθαίνουμε όλα τα παραπάνω. Χαιρετάμε τον καινούργιο κολλητό του Μπ και γυρνάμε στο αμάξι. Τελική οδήγηση και στάση για σήμερα το ξενοδοχείο στο Kotor.

Περνώντας από τα προάστια της Budva στη διαδρομή βλέπουμε την τσιμεντένια κιτς αναρχία που κυριαρχεί εκεί με τα πρόχειρα casino και τα πολυώροφα ξενοδοχεία.

Ακολουθώντας άλλο λίγο τις Δαλματικές ακτές φτάνουμε στο Kotor κατά την δύση του ηλίου. Βρίσκουμε εύκολα το Tianis apartments, κάνουμε check in και ανεβαίνουμε στο δωμάτιο. Μπανάκι, χαλάρωση και αλλαγή ρούχων. Έτοιμοι για τροφή!!!! Η πείνα έχει φτάσει σε τρελά επίπεδα! Τι να σου κάνουν τα τοστάκια όλη μέρα!! Έχοντας σταμπάρει ένα εστιατόριο από πριν, προτροπή φίλου αλλά και από site, περπατάμε έως εκεί χαλαρά χαζεύοντας τα πανέμορφα φωτισμένα μεσαιωνικά τοίχοι του Kotor. Πρώτα όμως επίσκεψη στην ψησταριά χασάπικο Tanjga!! Διαλέγεις κρέατα από τη βιτρίνα, τα πετάει στα κάρβουνα και τρως την παραγγελία σου με πεντανόστιμες ντόπιες σάλτσες. Μια ποικιλία εξαιρετικών κρεάτων για δύο μοσχάρια με τα παρελκόμενα της και 2 μισόλιτρες ντόπιες μπύρες στην τιμή των 17 ευρώ παρακαλώ!!! Αφού επήλθε ο κορεσμός είπαμε να περπατήσουμε στην παλιά πόλη.


Οχυρωμένο και «μαζεμένο», το Kotor, είναι το απόλυτο μεσαιωνικό σικ: Μια θάλασσα από κοκκινωπές κεραμιδωτές σκεπές, σε απόλυτο εναρμονισμό με τα γκριζωπά σπίτια, χτισμένα από την ντόπια ασβεστολιθική πέτρα που ελαφρώς λαμπιρίζει ανάλογα με το φως. Εκκλησιές, πηγάδια και εσωτερικές αυλές είναι οι συνήθεις τόποι συνάντησης, ενώ οι εκτυφλωτικές μπουκαμβίλιες και τα φλογερά γεράνια, προσθέτουν έναν τόνο τάξης, ομορφιάς και γοητείας. Τα αυτοκίνητα απαγορεύονται, τα δρομάκια είναι πλινθόκτιστα και στενά, και σε κάθε βήμα ανακαλύπτω και κάτι από το ένδοξο παρελθόν της πόλης: μια βενετσιάνικη βίλα, τα λιοντάρια-προστάτες και πάλι από τη Βενετία, ένα σπίτι με έντονα βυζαντινά στοιχεία... Και ενώ τα τείχη της φαίνονται τόσο σταθερά και δυνατά, εδώ και 2.000 χρόνια δεν κατάφεραν να σταθούν εμπόδιο σε επιδρομείς και κατακτητές: Ρωμαίοι, Σλάβοι, Ενετοί, Ρώσοι, Αυστριακοί, Γάλλοι και Γερμανοί μεταξύ άλλων πέρασαν από εδώ, χωρίς να καταστρέψουν την πόλη, απεναντίας αναδεικνύοντας το χαρακτήρα και τη φυσική ομορφιά της. Ακόμη και σήμερα οι κάτοικοι είναι τρομερά περήφανοι που ήταν η μόνη πόλη των Βαλκανίων που δεν υπέκυψε στους Τούρκους. Κάτι που ακόμη και ο Τίτο αναγνώρισε δημοσίως, αποφασίζοντας να αναστηλώσει το Kotor όταν υπέστη ολοσχερή καταστροφή από τους σεισμούς του 1979. Σήμερα είναι ίσως το πλέον επισκέψιμο μέρος της χώρας· σαν όμως αναχωρήσουν τα μεγάλα κρουαζιερόπλοια, όλα γυρίζουν και πάλι στην καθημερινότητα.

Αυτό θέλαμε να εκμεταλλευτούμε και εμείς διότι το βράδυ δεν υπάρχει κρουαζιέρα και θέλαμε να δούμε το Kotor όπως είναι όταν αναχωρήσουν οι ορδές των τουριστών και ο χρόνος μοιάζει να σταματά.



Μπαίνοντας μέσα στην παλιά πόλη είναι σαν να αλλάζεις εποχή. Υπέροχη αρχιτεκτονική, με το στοιχείο της πέτρας να δεσπόζει και τη μοντέρνα πινελιά να έχει προσαρμοστεί άψογα στο κλασσικό. Καστροπολιτεία που κερδίζει αμέσως τις εντυπώσεις! Αφεθήκαμε στον λαβύρινθο του ιπποτικού πλακόστρωτου και αρχίσαμε να περπατάμε στα στενά σοκάκια. Κάθε γωνιά και φωτογραφία, κάθε σοκάκι πανέμορφο σκηνικό.

Περπατώντας αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν οι γάτες!! Γάτες πολλές. Πάρα πολλές. Μαγαζιά αφιερωμένα στις γάτες, μουσείο για γάτες, έρανο για τις γάτες. Ζωάρα οι γάτες. Οι κρυφές ιέρειες της πόλης, σαν την αρχαία Αίγυπτο.

Ψάχνοντας ένα μέρος για ένα τελευταίο ποτάκι πριν αναχωρήσουμε για τα κρεβάτια μας, έχει πάρει το μάτι μας πως σε ένα μπαράκι ετοιμάζουν live jazz. Τι καλύτερο λοιπόν από ένα ουισκάκι με jazz ακούσματα.

Στο Evergreen Jazz café λοιπόν καθόμαστε στο μπαρ για αρχή. Ανοίγουμε κατάλογο να τσεκάρουμε τιμές και βλέπουμε 2.5 ευρώ το απλό ουίσκι, 3 ευρώ τα special!!!! Το Johnny Black ήδη έρεε στο ποτήρι μου ενώ και το cocktail του Μπ ήταν εξαιρετικό. Κάνουμε δεύτερο γέμισμα και βγαίνουμε στην καταπληκτική πετρόχτιστη πλατεία για να κάτσουμε σε τραπέζι και απολαύσουμε τη μουσική. Κάνουμε ένα flashback σε αυτά που ζήσαμε σήμερα και γεμάτοι πλέον από την μέρα επιστρέφουμε στη σοφίτα μας για τον απαραίτητο ύπνο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 6
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Zorz59]

Day1



Μπ ώρα αναχώρησης από Θεσσαλονίκη 4.10. Ζορζ πλοίο από Κέρκυρα στις 5.30. Συνάντηση στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας στις 7.15. Φιλικός ασπασμός και φόρτωμα του αυτοκινήτου. Μετά ξεκινάμε κατευθείαν για….. το café εννοείται. Εγώ παίρνω ένα τριπλό freddo espresso με σκοπό να με βγάλει μέχρι τα μέσα της Αλβανίας και ένα normal ο Μπ. Επόμενη στάση φούρνος. Έχοντας τις τσάντες γεμάτες με σαντουιτσάκια για την πρώτη μέρα λέμε να εφοδιαστούμε και με μπάρες ενέργεια με ταχίνι, μέλι και καρπούς, για να έχουμε σίγουρες προμήθειες κατά τη διάσχιση της Αλβανικής ενδοχώρας.

Τώρα λοιπόν στο αμάξι οργανώνουμε GPS, φωτογραφικές, κινητά, καφέδες και ξεκινάμε. Σήμερα το δρομολόγιο έχει:


Ηγουμενίτσα (GR) – Sveti Stefan (MNE) – Kotor (MNE) 508 km και κοντά στις 9 ώρες οδήγηση.

Προσπαθώντας ακόμα να ξυπνήσουμε και να διασχίσουμε τα λίγα χιλιόμετρα εντός Ελλάδος φτάνουμε στο φράγμα του Καλαμά. Ο δρόμος διασχίζει το φράγμα από πάνω και ήδη πολύ όμορφες εικόνες γεμίζουν τα πρώτα χιλιόμετρα του ταξιδιού. Ο Μπ προσηλωμένος μας οδηγεί στα πρώτα σύνορα. Λιτός και γρήγορος έλεγχος στο Αλβανικό φυλάκιο, πάντα στα Ελληνικά και είσοδος στην Χώρα των Αετών. Δεν ξέρω γιατί την ονόμασαν έτσι αλλά με τόσα βουνά και τόσο δύσκολους ,έως ανύπαρκτους δρόμους και οδηγικής παιδείας το να είσαι αετός, βολεύει…



Στους Σαντα Σαραντα συνεχίζουμε πάντα με προσοχή στα όρια ταχύτητας. Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο. Το όνομα των Αγίων Σαράντα βγαίνει από το ότι όλα τα όρια είναι στα 40km. Ανοιχτοί επαρχιακοί δρόμοι με άνετη οδήγηση στα 80km έχουν όριο 40km!! Πολύ δύσκολο και ψυχοφθόρο να κρατηθείς σε αυτά τα όρια. Για αυτό σε όλη τη διαδρομή παίξαμε το σύστημα να βρίσκουμε ένα λοκάλι που κινείται σε λογική ταχύτητα και να τον ακολουθούμε καταπόδας.

Αφήνοντας πίσω την διασταύρωση για Άγιους Σαράντα, ξεκινάμε το ανέβασμα στον εθνικό δρυμό ώστε να περάσουμε από τη άλλη μεριά που βρίσκεται η εθνική οδός για τα Τίρανα. Μία πανέμορφη κοιλάδα- φαράγγι με τεχνητό ποτάμι μας οδηγεί κατά το ανέβασμα. Καταπράσινη διαδρομή και πολύ γραφική. Με το που πιάνει όμως η κατηφόρα είναι σαν να βγήκαμε στη Μόρντορ!!! Από εδώ και πέρα βλέπουμε το κλασικό Αλβανικό τοπίο της ενδοχώρας. Άγονο πετρώδες και τα χρώματα που κυριαρχούν καφέ- γκρί και καμένο κίτρινο!!!!

Στρίβοντας για Αργυρόκαστρο συναντάμε μια στενή και μακριά ευθεία. Αριστερά και δεξιά κάθε λογής οχήματα και ζώα. Με το που αρχίζουμε να περνάμε τα πρώτα χωριά, πέφτουμε σε χωματόδρομους και έργα. Don’t worry be happy, roadtrip είσαι λέμε και συνεχίζουμε… έκφραση που θα ξαναπούμε μέσα στην ημέρα!! Βοσκοί χορεύουν στο πλάι του δρόμου για να μην μπουν τα πρόβατο στην εθνική οδό και επειδή είναι Σάββατο σε όλα τα χωριά έχει παζάρι!! Cult στιγμές.

Μπ: Αλβανία ένα πράγμα ρε αδερφέ!!! Ένα πάει ένα έρχεται, ούτε δέντρο ούτε τίποτα!!!!

Μέχρι που φτάνουμε στο Fier. Εκεί ξεκινά άλλο γλέντι. Κίνηση, νταλίκες, έργα οδοποιίας και απίστευτο νέφος. Πραγματικός τεκές, μας ξεράθηκε ο λαιμός τελείως.

Gomisteri είναι το λαστιχάδικο στα αλβανικά. Μόλις «γκαμήσεις» τα λάστιχα στις πέτρες και στο χώμα, πας καρφί στην «γκομιστερί». ΟΚ; Gomisteri δίναν και έπαιρναν κάθε λίγα χιλιόμετρα, πρώτη μπίζνα!!


Βγαίνοντας από το Fier έχουμε αυτοκινητόδρομο με 2+2 λωρίδες που φτάνει μέχρι τα Τίρανα. Περνάμε από το Δυρράχιο πρώτα, ανατολικού μπλοκ πόλη με τζαμιά. Γενικότερα στην Αλβανία όσο πιο ψηλά παγαίναμε τόσο πιο πολλά τζαμιά βλέπαμε. Η διαδρομή προς Τίρανα έχει κίνηση και ξαφνικά ακούμε σειρήνες από πίσω!! Ευτυχώς ασθενοφόρο. Κάνουμε στην άκρη να περάσει. Μας περνάει με υψηλή ταχύτητα και…… κολλημένο από πίσω του στο μισό μέτρο με αντίστοιχη ταχύτητα μία νεκροφόρα!! Σαν να της κλέψανε τον πελάτη και να τους κυνηγάει!!! Αλβανία λέμε και κλαίμε!!

Έχοντας πάρει τη διασταύρωση για σύνορα έχει ηρεμήσει η κίνηση και εμείς και λέμε ωραία χαλαρά θα πάμε μέχρι τη Σκόδρα. Αμ δε!!!! Ξαφνικά ο δρόμος τελειώνει. Έργα λέει. Οι υπόλοιποι ντόπιοι μπαίνουν μέσα από το κομμάτι που δεν έχει παραδοθεί ακόμα, από πίσω και εμείς!! Μερικά χιλιόμετρα αργότερα όμως τρώμε το άκυρο μας.. Τσιμεντένια παραπετάσματα σε στέλνουν ή αριστερά (άσφαλτος) ή δεξιά (χώμα). Πάμε αριστερά λέμε… Μετά όμως από μία δεκάλεπτη περιήγηση δεν οδηγούμαστε πουθενά και λέμε να γυρίσουμε πίσω στη διασταύρωση να ρωτήσουμε τι παίζει. Τελικά ο σωστός δρόμος είναι από το χώμα!!!! Τρελό γέλιο, στενός χωματόδρομος με νταλίκες, αυτοκίνητα και τρακτέρ!!

Δρομάρα κυρίες και κύριοι. Το polo έγινε wild animal πάνω από φορτηγά, αχυρόμπαλες και policia!! Χαχα!!!

Μέσα από αυτόν τον πανικό τη λύση έδωσε ένα παλιό tip που είχα μάθει σε ένα άλλο roadtrip… Άμα χαθείς πήγαινε αεροδρόμιο. Έτσι μέσω του αεροδρομίου των Τιράνων βρίσκουμε το δρόμο για Σκόδρα και τα σύνορα.


Τα τελευταία 20km επί αλβανικού εδάφους είναι ένας cult συνδυασμός οδηγικής ανισορροπίας και του κάνω ότι θέλω. Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις του τι έκανε ο καθένας και πολλοί μαζί ταυτόχρονα!!

Το Danger Zone του Kenny Loggins μας συνοδεύει μέχρι το συνοριακό σταθμό του Μαυροβουνίου. Εκεί λόγω Σαββάτου έχει ουρά στον έλεγχο. Υπομονή και ανακούφιση που περάσαμε την Αλβανία. Τσιμπάμε και σφραγιδούλα στο διαβατήριο και εισερχόμαστε στο Montenegro!!

Στην είσοδο στο Μαυροβούνιο βρίσκουμε ταμπελίτσα welcome οπότε και βγάζουμε τις ανάλογες φωτογραφίες. Από τα πρώτα μέτρα φαίνεται η διαφορά τόσο στην ποιότητα της ασφάλτου όσο και στο πιο προσεγμένα και περιποιημένα χωριά που περνάμε. Τι σου είναι ένα σύνορο, παρότι είχαμε περάσει μόνο για μερικές εκατοντάδες μέτρα την νοητή γραμμή νιώθαμε μία αγαλλίαση που είχαμε ξεπεράσει τον οδηγικό σκόπελο της Αλβανίας.

Το Maps μας βγάζει από μία στενή αγροτική διαδρομή η οποία βέβαια μας κερδίζει αρκετά λεπτά. Μετά από λίγη ώρα βλέπουμε στο βάθος θάλασσα!! Οι Δαλματικές ακτές!! Θα τις ακολουθούσαμε σχεδόν σε όλο το tour!! Με έτρωγε μέσα η σκέψη ότι θέλω να ρίξω μια βουτιά και σε αυτές τις θάλασσες… για αυτό άλλωστε είχα πει και στον Μπ ότι αφού θα είμαστε με αυτοκίνητο και δεν έχουμε θέμα χώρου μπορούμε να πετάξουμε μέσα ένα μαγιό και μια πετσέτα για καβάτζα.


Στα επόμενα χιλιόμετρα συζητάμε που η διαδρομή μας θυμίζει δεύτερο πόδι Χαλκιδικής και η άναρχη δόμηση το πρώτο πόδι. Η γρήγορη εξάπλωση του τουρισμού δεν είχε βάλει φρένο στα περίεργα τσιμεντοοικοδομήματα μέσα στο δάσος ή στις ακτές.

Η κούραση του οδηγού ήταν εμφανής και τι καλύτερο από ένα μοναστήρι που φαίνονταν πως είχε κόσμο ή γιορτή για ένα χαλαρό περπάτημα. Παρκάρουμε και μέχρι να γυρίσουμε στο μοναστήρι όλοι σχεδόν έφευγαν. Μνημόσυνο ήταν τελικά, χαχα…. Εμείς και κάτι Γερμανοί βολτάρουμε στο χώρο της εκκλησίας. Μιας και ήταν χτισμένο πάνω στην πλαγιά πηγαίνω στη γωνία για να θαυμάσω τη θέα. Από τη μια ένα μαγευτικό τοπίο και από την άλλη ένα τερατούργημα 15 ορόφων χτισμένο πάνω στην αμμουδιά!!! Η μόνη λέξη που μπορούσαμε να πούμε ήταν κρίμα…

Πίσω στο αυτοκίνητο για τα λίγα χιλιόμετρα πια μέχρι την πρώτη στάση. Το Sveti Stefan με το παραδοσιακό και πολυφωτογραφήμενο του νησάκι.
Το Sveti Stefan ή Άγιος Στέφανος (Свети Стефан) είναι χωριό ευρισκόμενο στα νότια του Μαυροβουνίου, εντός του Δήμου της Μπούντβα. Πρόκειται για πρώην ψαροχώρι, το οποίο, στην συνέχεια, μετατράπηκε σε ξενοδοχειακό συγκρότημα.

Το κοιμισμένο ψαροχώρι του Sveti Stefan: οχυρωμένο σε ένα μικρό νησάκι με μοναδική επικοινωνία με τη στεριά μια στενή (ενισχυμένη) λωρίδα άμμου, είναι η μεσογειακή βερσιόν του Mont St Michel στη Βρετάνη. Η διαφορά όμως είναι ότι η επικοινωνία δεν εξαρτάται από την άμπωτη και την παλίρροια, ενώ μέχρι το 1960 που ο Τίτο αποφάσισε να το μεταμορφώσει στον παιχνιδότοπο των rich and famous, είχε μόνιμους κατοίκους – όλοι ψαράδες. Έχοντας διατελέσει τόπος συνάντησης του διεθνούς jet set, το Sveti Stefan (Άγιος Στέφανος) είναι αδιαμφισβήτητα το διαμάντι του Μαυροβουνίου, και ίσως το πιο χαρακτηριστικό δείγμα της αρχιτεκτονικής και της ιστορίας του. Οι κεραμιδωτές σκεπές, τα πετρόκτιστα σοκάκια του και οι χαριτωμένες μικρές αυλές υπόσχονται να προσθέσουν glamour στα απομεινάρια του παρελθόντος με ηθικό αυτουργό τα Amanresorts, που ενοικίασαν για τριάντα χρόνια το νησάκι για να το μεταμορφώσουν σε ένα από τα μοναδικά τους καταλύματα (πίσω από τη συγκεκριμένη επένδυση «κρύβεται» ο Έλληνας εφοπλιστής Γ. Ρέστης). Εστιασμένα στο να αποκτούν αποκλειστικά και μόνο ξενοδοχεία στα πιο απομακρυσμένα και ιδιαίτερα μέρη του κόσμου ή σε κτίρια μοναδικής ιστορικής σημασίας, τα Amanresorts, φρόντισαν και απέκτησαν όχι μόνο το ονειρικό νησάκι, αλλά και την πρώην θερινή κατοικία της Βασίλισσας Marija Karadordevic, και στη συνέχεια του Τίτο, την οποία και άνοιξαν με μεγάλη επιτυχία το Δεκέμβριο 2008. Η «ιστορική» Villa Milocer, όπως ονομάζεται, είναι πάνω στο νερό, στη δική της απαστράπτουσα παραλία με θέα το Sveti Stefan.

Αφού παρκάρουμε κατεβαίνουμε στην παραλία να θαυμάσουμε το νησάκι από κοντά. Τι σου κάνει το τοπίο όταν έχει κέφια, αλλά και η προσεγμένη και με αισθητική ανθρώπινη παρέμβαση. Αφού τρώμε και το άκυρο μας από τον φύλακα για να πάμε στο νησάκι βολτάρουμε λίγο στην παραλία. Κάποιοι τελευταίοι τουρίστες απολαμβάνουν τις βουτιές τους στον απογευματινό ήλιο.

Τι καλύτερο για ξεκούραση και χαλάρωση από τις 8 ώρες οδήγηση από μία βουτιά στα νερά της Αδριατικής?? Ο Μπ μου κάνει λίγο το δύσκολο νομίζοντας ότι τα νερά θα είναι κρύα… Ορέ του λέω κοίτα που τα παιδάκια ακόμα βουτάνε. Δεν ήθελε και πολύ και γυρίσαμε στο αμάξι για να αλλάξουμε. Επιστροφή στην παραλία λοιπόν ακουμπάμε τα πράγματα και μου λέει να δοκιμάσω το νερό. Πατάω μέσα και του λέω πόσο ζεστά είναι…. Και τσουπ βουτάω. Από πίσω μπαίνει και ο Μπ που δεν πιστεύει το πόσο ζεστά είναι ακόμα τα νερά.

Φοβερή αίσθηση χαλάρωσης και ηρεμίας το κολύμπι σε εκείνη τη θέα.., Η έξοδος στην ακτή μας αφήνει να χαλαρώσουμε κάποιες στιγμές στην παραλία με τα βότσαλα και να αφουγκραστούμε το τοπίο.

Μετά από λίγο ένα τυπάκι που είχαμε παρατηρήσει από πριν γιατί κοιμόνταν σε μία αιώρα δικιάς του κατασκευής και είχε δίπλα ένα φορτωμένο ποδήλατο περνάει από δίπλα μας και μας λέει κάτι στα ρώσικα για τη θάλασσα. Ναι του λέμε εμείς και βουτάει. Πόσο ωραίες στιγμές είναι αυτές και πόσα πολλά και μικρά έχουμε δει σήμερα!! Ο ίδιος τυπάκος ξαναδιακόπτει τη χαλάρωση μας όχι τόσο με την καλοπροαίρετη κουβέντα που ήθελε αλλά με τη μυρωδιά του!! Πρέπει να είχε να κάνει καιρό μπάνιο το παλικάρι. Ο Αλεξέι όπως μας συστήθηκε είχε ξεκινήσει από την Ουκρανία με ποδήλατο και μέσω των μετεώρων ειχε στρίψει για Δαλματικές ακτές!! 55 Μάιων ο Αλεξέι. Ο Μπ με τα λίγα μολδαβοΡώσικα που ξέρει κάνει μία συνεννόηση μαζί του και μαθαίνουμε όλα τα παραπάνω. Χαιρετάμε τον καινούργιο κολλητό του Μπ και γυρνάμε στο αμάξι. Τελική οδήγηση και στάση για σήμερα το ξενοδοχείο στο Kotor.

Περνώντας από τα προάστια της Budva στη διαδρομή βλέπουμε την τσιμεντένια κιτς αναρχία που κυριαρχεί εκεί με τα πρόχειρα casino και τα πολυώροφα ξενοδοχεία.

Ακολουθώντας άλλο λίγο τις Δαλματικές ακτές φτάνουμε στο Kotor κατά την δύση του ηλίου. Βρίσκουμε εύκολα το Tianis apartments, κάνουμε check in και ανεβαίνουμε στο δωμάτιο. Μπανάκι, χαλάρωση και αλλαγή ρούχων. Έτοιμοι για τροφή!!!! Η πείνα έχει φτάσει σε τρελά επίπεδα! Τι να σου κάνουν τα τοστάκια όλη μέρα!! Έχοντας σταμπάρει ένα εστιατόριο από πριν, προτροπή φίλου αλλά και από site, περπατάμε έως εκεί χαλαρά χαζεύοντας τα πανέμορφα φωτισμένα μεσαιωνικά τοίχοι του Kotor. Πρώτα όμως επίσκεψη στην ψησταριά χασάπικο Tanjga!! Διαλέγεις κρέατα από τη βιτρίνα, τα πετάει στα κάρβουνα και τρως την παραγγελία σου με πεντανόστιμες ντόπιες σάλτσες. Μια ποικιλία εξαιρετικών κρεάτων για δύο μοσχάρια με τα παρελκόμενα της και 2 μισόλιτρες ντόπιες μπύρες στην τιμή των 17 ευρώ παρακαλώ!!! Αφού επήλθε ο κορεσμός είπαμε να περπατήσουμε στην παλιά πόλη.


Οχυρωμένο και «μαζεμένο», το Kotor, είναι το απόλυτο μεσαιωνικό σικ: Μια θάλασσα από κοκκινωπές κεραμιδωτές σκεπές, σε απόλυτο εναρμονισμό με τα γκριζωπά σπίτια, χτισμένα από την ντόπια ασβεστολιθική πέτρα που ελαφρώς λαμπιρίζει ανάλογα με το φως. Εκκλησιές, πηγάδια και εσωτερικές αυλές είναι οι συνήθεις τόποι συνάντησης, ενώ οι εκτυφλωτικές μπουκαμβίλιες και τα φλογερά γεράνια, προσθέτουν έναν τόνο τάξης, ομορφιάς και γοητείας. Τα αυτοκίνητα απαγορεύονται, τα δρομάκια είναι πλινθόκτιστα και στενά, και σε κάθε βήμα ανακαλύπτω και κάτι από το ένδοξο παρελθόν της πόλης: μια βενετσιάνικη βίλα, τα λιοντάρια-προστάτες και πάλι από τη Βενετία, ένα σπίτι με έντονα βυζαντινά στοιχεία... Και ενώ τα τείχη της φαίνονται τόσο σταθερά και δυνατά, εδώ και 2.000 χρόνια δεν κατάφεραν να σταθούν εμπόδιο σε επιδρομείς και κατακτητές: Ρωμαίοι, Σλάβοι, Ενετοί, Ρώσοι, Αυστριακοί, Γάλλοι και Γερμανοί μεταξύ άλλων πέρασαν από εδώ, χωρίς να καταστρέψουν την πόλη, απεναντίας αναδεικνύοντας το χαρακτήρα και τη φυσική ομορφιά της. Ακόμη και σήμερα οι κάτοικοι είναι τρομερά περήφανοι που ήταν η μόνη πόλη των Βαλκανίων που δεν υπέκυψε στους Τούρκους. Κάτι που ακόμη και ο Τίτο αναγνώρισε δημοσίως, αποφασίζοντας να αναστηλώσει το Kotor όταν υπέστη ολοσχερή καταστροφή από τους σεισμούς του 1979. Σήμερα είναι ίσως το πλέον επισκέψιμο μέρος της χώρας· σαν όμως αναχωρήσουν τα μεγάλα κρουαζιερόπλοια, όλα γυρίζουν και πάλι στην καθημερινότητα.

Αυτό θέλαμε να εκμεταλλευτούμε και εμείς διότι το βράδυ δεν υπάρχει κρουαζιέρα και θέλαμε να δούμε το Kotor όπως είναι όταν αναχωρήσουν οι ορδές των τουριστών και ο χρόνος μοιάζει να σταματά.



Μπαίνοντας μέσα στην παλιά πόλη είναι σαν να αλλάζεις εποχή. Υπέροχη αρχιτεκτονική, με το στοιχείο της πέτρας να δεσπόζει και τη μοντέρνα πινελιά να έχει προσαρμοστεί άψογα στο κλασσικό. Καστροπολιτεία που κερδίζει αμέσως τις εντυπώσεις! Αφεθήκαμε στον λαβύρινθο του ιπποτικού πλακόστρωτου και αρχίσαμε να περπατάμε στα στενά σοκάκια. Κάθε γωνιά και φωτογραφία, κάθε σοκάκι πανέμορφο σκηνικό.

Περπατώντας αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν οι γάτες!! Γάτες πολλές. Πάρα πολλές. Μαγαζιά αφιερωμένα στις γάτες, μουσείο για γάτες, έρανο για τις γάτες. Ζωάρα οι γάτες. Οι κρυφές ιέρειες της πόλης, σαν την αρχαία Αίγυπτο.

Ψάχνοντας ένα μέρος για ένα τελευταίο ποτάκι πριν αναχωρήσουμε για τα κρεβάτια μας, έχει πάρει το μάτι μας πως σε ένα μπαράκι ετοιμάζουν live jazz. Τι καλύτερο λοιπόν από ένα ουισκάκι με jazz ακούσματα.

Στο Evergreen Jazz café λοιπόν καθόμαστε στο μπαρ για αρχή. Ανοίγουμε κατάλογο να τσεκάρουμε τιμές και βλέπουμε 2.5 ευρώ το απλό ουίσκι, 3 ευρώ τα special!!!! Το Johnny Black ήδη έρεε στο ποτήρι μου ενώ και το cocktail του Μπ ήταν εξαιρετικό. Κάνουμε δεύτερο γέμισμα και βγαίνουμε στην καταπληκτική πετρόχτιστη πλατεία για να κάτσουμε σε τραπέζι και απολαύσουμε τη μουσική. Κάνουμε ένα flashback σε αυτά που ζήσαμε σήμερα και γεμάτοι πλέον από την μέρα επιστρέφουμε στη σοφίτα μας για τον απαραίτητο ύπνο.

 

[Zorz59]

Day2



Kotor (MNE) – Perast (MNE) – Dubrovnik (CRO) 91 Km

Μετά από ένα χορταστικό ύπνο, ξυπνάμε και σιγά σιγά πακετάρουμε όλα τα πράγματα και ετοιμαζόμαστε να κατεβούμε στη σάλα για πρωινό. Εκεί η κυρία με τα λόγια της μας προτρέπει να μην φάμε εκεί πρωινό με 5 ευρώ το άτομο γιατί έξω θα βρούμε πιο φτηνά. Βαριόταν να φτιάξει μόνο για μας πρωινό και ήθελε να μας διώξει σιγά σιγά. Κάτι τελευταία τοστάκια από χθες γεμίζουν τις κοιλιές μας και κατεβάζουμε τις τσάντες για check out και φόρτωμα στο αμάξι.

Σήμερα το πρόγραμμα έχει λίγα χιλιόμετρα, αφού ανακαλύψουμε πρώτα όλες τις ομορφιές του Kotor. Για αρχή θέλουμε να ανεβούμε στο κάστρο του Kotor, για να θαυμάσουμε την θέα του φιόρδ από ψηλά να δούμε και μία ιστορική εκκλησία που βρίσκεται λίγο πιο κάτω από τη μέση της διαδρομής. Σκοπός είναι να ανεβούμε μόνο μέχρι την εκκλησία και όχι μέχρι πάνω.

Έχοντας τσεκάρει το χάρτη, βλέπω ότι υπάρχουν δύο δρόμοι προς το κάστρο. Ένας μέσα από την παλιά πόλη που ανεβαίνει ευθεία στο κάστρο και ένα δρόμος έξω από το κάστρο που ανεβαίνει προς το βουνό αλλά έχει και δύο κάθετα μονοπάτια που μπαίνουν από τα τοίχοι στο κάστρο περίπου στη μέση της διαδρομής. Εμείς μένουμε ακριβώς δίπλα από το δρόμο του βουνού και αποφασίζουμε να πάμε από εκεί και να γυρίσουμε από τον άλλο δρόμο της παλιάς πόλης.
Ξεκινάμε το ανέβασμα και έχοντας διαβάσει ότι είναι 1350 σκαλιά μέχρι την κορυφή είμαστε προετοιμασμένοι για τα μισά. Περπατάμε, περπατάμε πουθενά σκαλιά μόνο μία φιδογυριστή κακοτράχαλη ανηφόρα. Δε πειράζει λέμε αφού πάμε παράλληλα με το τοίχος κάποια στιγμή θα δούμε το δρομάκι που μπαίνει μέσα. Αμ δε, ανεβαίνουμε αλλά πουθενά.

Κάποια στιγμή λέω στον Μπ που είναι μούσκεμα από ιδρώτα όπως και εγώ ότι:

- Το ξέρεις που είμαστε πολύ ψηλά και σε λίγο τελειώνει το τοίχος και δρόμο δε βρήκαμε για μέσα??

Μόνο και μόνο η σκέψη ότι μπορεί να ανεβήκαμε τζάμπα και να πρέπει να το ξανακατεβούμε όλο και να πάμε από τον άλλο δρόμο μέσα από την παλιά πόλη μας είχε ξενερώσει τρελά. Κάπου παίρνει το μάτι μας κάτι κόκκινα βέλη και κόκκινες κουκίδες να μαρκάρουν κάτι πέτρες και να δείχνουν ένα μονοπάτι. Ο Μπ βλέπει στο βάθος ότι οι ίδιες βούλες είναι σε ένα χαμηλό παράθυρο στο τοίχο του κάστρου. Αναπτερώνονται λίγο οι ελπίδες και λέμε πάμε προς τα εκεί κα ας ελπίσουμε ότι μπορούμε να ανεβούμε. Ευτυχώς οι δεκαετίες parkouri που έχουμε στην πλάτη μας βοήθησαν και περάσαμε από το παράθυρο και γλυτώσαμε το κατέβασμα!! Από εκεί βλέπουμε τη υπέροχη θέα, αλλά και το πόσο ψηλά είχαμε φτάσει αφού η εκκλησία που θέλαμε να είναι το ψηλότερο σημείο που θα πάμε φαίνονταν πολύ μικρή και στο βάθος κάτω μας.

Τα ογκώδη και εντυπωσιακά τείχη που περιβάλλουν την πόλη έχουν μήκος περίπου 5 χλμ., 20 μέτρα ύψος και 10 μέτρα πλάτος. Έχουν συντηρηθεί και αποτελούν μοναδικό δείγμα φρουριακής αρχιτεκτονικής στην Ευρώπη. Διαθέτουν τρεις κύριες πύλες απ΄ όπου οι κάτοικοι μπαινοβγαίνουν ακόμη στην Παλαιά Πόλη. Απ΄ όταν η πόλη λεγόταν Ακρούβιουμ, περιτειχίστηκε κατ΄ αρχάς από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό προκειμένου να αντισταθεί στους Γότθους. Τα τείχη υπέστησαν καταστροφές όταν οι Σαρακηνοί επέδραμαν το 840. Τον 10ο αιώνα, επί Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου, η πόλη απλώθηκε και στο χαμηλό της κομμάτι δημιουργήθηκαν νέες οχυρώσεις. Σήμερα για όσους έχουν καλή φυσική κατάσταση υπάρχει μονοπάτι 1.200 μέτρων. Η είσοδος βρίσκεται στη Βόρεια Πύλη, με ανηφόρα 1.350 σκαλοπατιών, ενώ όσοι έχουν άριστη φυσική κατάσταση (για εμάς λέει) ας σκαρφαλώσουν το παλαιό μονοπάτι των καραβανιών, γνωστό ως «Σκάλα του Καταρό», που αρχίζει κοντά στο ποτάμι Σκούρντα, ανεβαίνει στα φιδογυρίσματα του βουνού, για να καταλήξει στο Εθνικό Πάρκο Λοβσέν. Για όσους θέλουν να θαυμάσουν τη θέα του κάστρου, η αναρρίχηση ξεκινά από τις φιδίσιες περιστροφές των τειχών του ανατολικού κομματιού και καταλήγει στην κορυφή του φρουρίου, 280 μέτρα από τη θάλασσα. Οι πανέμορφες εικόνες από την πόλη και τον κόλπο του Μπόκα Κατόρσκα θα τους ανταμείψουν κατά τη διάρκεια του ανεβάσματος.



Από τη κορυφή βλέπουμε θεόρατα βουνά να βουτούν στην καταγάλανη θάλασσα και μεσαιωνικά τοίχοι να στριμώχνουν φωλιές κεραμιδιών και ενετικά παλάτια σε μία πόλη μια σταλιά… Μαγική φωτογραφία… Το χαλαρό και ήρεμο κατέβασμα πλέον μας επιτρέπει να χαθούμε στη θέα και να κουτολογίσουμε με τις φωτογραφίες αλλά και με τους ατέλειωτους τουρίστες που ανέβαιναν τελικά τα 1350 σκαλιά!!!

Τα σκαλιά μας οδηγούν στην εκκλησία Our Lady Of Health του 16ου αιώνα. Μικρή και μπαρόκ εκκλησία και έντονα γαλάζια στοιχεία. Τελευταία στάση εκεί και συνεχίζουμε το κατέβασμα στην πόλη και σε ανεύρεση café!!! Λίγο πριν τελειώσουμε το κατέβασμα και βγούμε πάλι στα στενά σοκάκια, βλέπουμε ένα τουρνικέ που πρέπει κάποιος να περάσει για ανέβει στο κάστρο. Δίπλα λέει 8 ευρώ!! Όπα λέω Μπαλάφα χρωστάς 16 ευρώ από το parkouri!!! Χαχα τελικά το ανέβασμα δε μας βγήκε ξινό αλλά γλυτώσαμε και σχεδόν μισό ντεπόζιτο diesel!!!

Στην παλιά πόλη του Kotor λοιπόν. «Νύμφη της Αδριατικής», όπως αποκαλούν το Κότορ για την ομορφιά του με τη γαλάζια θάλασσα, το πράσινο βουνό, αλλά και την παλέτα των διαφορετικών έντονων χρωμάτων- είναι μια πόλη με κουλτούρα και αρκετά πολιτιστικά στοιχεία.

Η πρώτη εντύπωση είναι οι φιδογυριστές οχυρώσεις πάνω στο βουνό Σαν Τζιοβάνι και όταν εισέλθεις στην Παλαιά Πόλη και περπατήσεις στα στενά δρομάκια γυρνάς πίσω στους μεσαιωνικούς χρόνους και φαντάζεσαι τη ζωή Βυζαντινών και Βενετσιάνων.

Παρατηρώντας τα μεσαιωνικά παλάτια, ζωντανεύουν σκηνές από ταινίες με πειρατές να εφορμούν στο λιμάνι και κατοίκους να αμύνονται μέσα στα τείχη, κλείνοντας στοές και διαβατικά στα βαριά πέτρινα κτίσματα.

Οι κάτοικοι, Μαυροβούνιοι και Σέρβοι, θα σας χαμογελάσουν, θα σας εξυπηρετήσουν ευγενικά και θα απαντήσουν σε κάθε απορία σας. Θα σας μιλήσουν για τον πολιτισμό της πόλης, τους ζωγράφους και τους λογοτέχνες, και με υπερηφάνεια για τον βιολονίστα Τρίπο Σιμονούτι, που μαζί με τις κόρες του Αννα και Ιρένα δημιούργησε το διάσημο τρίο μουσικής δωματίου.

Το Κότορ αναφέρεται για πρώτη φορά την αρχαία ρωμαϊκή περίοδο ως Ακρούβιουμ, τμήμα της ρωμαϊκής επαρχίας της Δαλματίας, με γλώσσα τη δαλματική ως τον 10ο αιώνα. Τον 15ο αιώνα, ύστερα από περιπέτειες με Σέρβους και Βούλγαρους, η πόλη γίνεται τμήμα της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, ονομάζεται Καταρό και ανθεί το εμπόριο. Στην έδρα του Αρχιεπισκόπου του Κότορ της Καθολικής Εκκλησίας, για 400 χρόνια κάτω από την κυριαρχία της Γαληνοτάτης κατασκευάζονται τα υπέροχα κτίσματα της πόλης ώστε το 1979 να συμπεριληφθεί στον κατάλογο της UΝΕSCΟ και ταυτόχρονα να ανακηρυχθεί μνημείο σε κίνδυνο, ώστε να δοθεί άμεση και μεγαλύτερη προσοχή.

Το μεσαιωνικό κομμάτι της πόλης τοποθετείται σε ένα τριγωνικό κομμάτι γης που περιβάλλεται από τον Κόλπο του Κότορ στη νοτιοδυτική πλευρά, το ποτάμι Σκούρντα στη βόρεια και τον λόφο Σαν Τζιοβάνι στην ανατολική. Διαθέτει τρεις πύλες: την κεντρική Πύλη της Θάλασσας, τη βόρεια Πύλη του Ποταμού που χτίστηκε το 1540 και τη νότια Πύλη Γκούρντιτς με τμήματα του 12ου αιώνα.

Περνώντας την Πύλη της Θάλασσας, ακριβώς μπροστά μας δεσπόζει ο Πύργος του Ρολογιού του 1602, ενώ ένα μικρότερο οικοδόμημα σε σχήμα πυραμίδας χρησιμοποιήθηκε ως χώρος τιμωρίας των αδιάντροπων πολιτών. Εκεί βρίσκεται και η μεγαλύτερη αλλά και κεντρικότερη πλατεία του Κότορ, η Τρογκ οντ Ορούτζγια (η Πλατεία των Οπλων). Είναι το σημείο όπου όλοι συγκεντρώνονται, ειδικά όταν συμβαίνει κάποιο σημαντικό γεγονός.

Από εκεί ξεκινά η περιήγηση που θα μας περάσει από ασύμμετρα κτίσματα σε στενά δρομάκια, πλατείες με μεσαιωνικά μνημεία, χώρους για ανοιχτές αγορές. Περάσματα με σκαλοπάτια για τις γειτονιές. Εκκλησίες, καθεδρικούς και μουσεία, ιστορικά κτίσματα που στεγάζουν γραφεία, μέγαρα, αλλά και σπίτια απλών ανθρώπων που εξακολουθούν να κατοικούν εκεί. Ειδικά στα παλαιά σπίτια θα παρατηρήσετε αρχιτεκτονικά στοιχεία πολλών περιόδων, όπως της ρωμαϊκής με αριθμούς, επιγραφές με δράκους και λιοντάρια, αλλά και μπαρόκ στοιχεία με θυρεούς και πλούσια διακοσμημένες αψίδες.

Απλά μαγικά και μέσα σ΄ όλα αυτά ξεπροβάλλουν ξενοδοχεία, γκαλερί, πολιτιστικά κέντρα, καφέ και εστιατόρια, μπαράκια, μπουτίκ και εμπορικά, καταστήματα με σουβενίρ.

Βρίσκουμε ένα café bar σε ωραία πλατεία και καθόμαστε για να χαλαρώσουμε από όλο το περπάτημα και να πιούμε και τον πρώτο καφέ της ημέρας. Ο καφές απλά τραγικός και καμένος αλλά η ανάγκη για λίγη καφεΐνη μας αναγκάζει να τον πιούμε. Δίπλα ένας υπέρβαρος τύπος με έξυπνο βλέμμα μας χαζεύει για λίγη ώρα και λέει:

- Από πού είστε? Έλληνες?

- Ναι του λέμε Θεσσαλονίκη και Κέρκυρα…

- Ααα Θεσσαλονίκη !! έχω πάει πολλές φορές με τους φανατικούς της Παρτιζαν σε μας του ΠΑΟΚ!!! Πολύ ωραία…

- Έλα ρε , ωραίος….

Και ξεκινάει μια συζήτηση μεταξύ αδελφών λαών. Γιατί οι Μαυροβούνιοι είναι Σέρβοι κανονικά… Και είμαστε πολύ κοντά σε νοοτροπία!! Κουβέντα για τα ποδοσφαιρικά τα ελληνικά, για την κατάσταση στο Μαυροβούνιο μετά τον πόλεμο, και για τη σχέση που έχουν οι πρώην γιουγκοσλάβοι μεταξύ τους εάν ανήκουν τώρα σε άλλα κρατίδια. Μας λέει πως με Κροάτες και Βόσνιους δεν έχει να χωρίσει τίποτα και πως και ο κουμπάρος του είναι Κροάτης και είναι πολύ αγαπημένοι. Προγνωστικά για το απογευματινό ματσάκι ΑΡΗΣ- ΠΑΟΚ που έπρεπε υποχρεωτικά να δούμε στο ξενοδοχείο στο Dubrovnik (εντολές Μπ) αφήνουμε πίσω το φίλο μας και ξεκινάμε την βόλτα μας στο Kotor για μερικές φωτογραφίες και αναμνηστικά!!

Στα στενά σοκάκια γίνεται χαμός από τους τουρίστες της κρουαζιέρας αλλά οι ομορφιές σε κάθε γωνιά είναι μια μικρή έκπληξη. Αγοράζουμε όμορφα δώρα και σουβενίρ και καταλήγουμε σε ένα μαγαζί με χειροποίητα διακοσμητικά που λέγεται Cats Of Kotor… γιατί άραγε? Γάτες μας υποδέχονται και τιμούμε τα όμορφα μεταλλικά αγαλματίδια με γάτες που παίζουν jazz. Το ζευγάρι που είχε το μαγαζί εντυπωσιάστηκε που ήμασταν έλληνες, γιατί όταν είχε πάει στην Ελλάδα ένα roadtrip 20 μέρες δεν είχαν δει τόσο ωραίους άντρες σαν και εμάς!!!!! άμα είσαι γόης!!! Χαχα!!!

Ώρα λοιπόν να αφήσουμε πίσω μας το υπέροχο Kotor και να ξεκινήσουμε για την Κροατία!!

Πρώτα όμως θα κάνουμε μία στάση στο γραφικό παραθαλάσσιο χωριουδάκι του Perast. Στο Perast τα 350 χρόνια που το είχαν οι Βενετοί φαίνονται από την πρώτη ματιά. Σε αυτά τα λίγα εκατοντάδες μέτρα του χωριού έχουμε 16 εκκλησίες και 15 ιταλικού στιλ επαύλεις. Αλλά η μαγεία του Perast είναι τα δύο μικρά νησάκια που βρίσκονται περίπου 200 μέτρα από τη ακτή.

Το πρώτο. Η Παναγία των Βράχων στο νησάκι Γκόσπα οντ Σκρπτζέλα…Ο θρύλος μιλάει για το ναυάγιο ενός πλοίου στις 22 Ιουλίου 1452 και τους ναυτικούς που σώθηκαν πάνω σε έναν βράχο, όπου ανακάλυψαν την εικόνα της Παναγίας με το Βρέφος. Έτσι από τότε όλοι οι ναυτικοί όταν περνούσαν από εκεί ή επέστρεφαν σώοι από κάποιο ταξίδι τοποθετούσαν και από έναν βράχο ως τάμα, κάτι που γίνεται ως και σήμερα. Το τεχνητό νησάκι δημιουργήθηκε σιγά-σιγά, από παλαιά κουφάρια πλοίων γεμάτα βράχια, και πάνω στο νησί η Παναγία των Βράχων είναι το μοναδικό κτίσμα. Το 1452 έχτισαν την πρώτη εκκλησία ως σερβική ορθόδοξη. Η σημερινή εκκλησία είναι του 1722 και περιλαμβάνει 68 πίνακες του διάσημου μαυροβούνιου ζωγράφου Τρίπο Κοκόλγια, από το Περάστ, ενώ ο διασημότερος πίνακάς του είναι «Ο Θάνατος της Παρθένου», που έχει μήκος 10 μέτρων. Στην εκκλησία υπάρχουν και πίνακες ιταλών ζωγράφων καθώς και μια εικόνα του 1452, του Λόβρο Ντομπρίτσεβιτς από το Κότορ. Αρκετοί έχουν αφιερώσει αμέτρητα τάματα, ενώ θα θαυμάσετε και τη φημισμένη αναθηματική ταπετσαρία της Γιασίντα Κούνιε-Μίγιοβιτζ. Είκοσι πέντε χρόνια χρειάστηκαν για να την τελειώσει περιμένοντας τον καλό της να επιστρέψει κάθε φορά από ταξίδι. Είχε προσθέσει μάλιστα χρυσοκλωστές αλλά και μέρος των μαλλιών της. Οταν πια την τελείωσε ήταν σχεδόν τυφλή. Η γιορτή της Παναγίας, η «φατσινάδα», γίνεται κάθε 22 Ιουλίου με τη δύση του ήλιου, όπου μαζεύεται κόσμος σε βάρκες και όλοι μαζί ρίχνουν από ένα κομμάτι βράχου, επεκτείνοντας την επιφάνεια του νησιού.

…και το άλλο νησάκι Σβάτι Ντζόρντζε. Το νησί των «Νεκρών Καπεταναίων». Σύμφωνα με τον θρύλο, ένας γάλλος στρατιώτης χτύπησε με το κανόνι κατά λάθος το απέναντι σπίτι της αγαπημένης του στο Περάστ και τη σκότωσε. Αυτό μάλιστα αποτέλεσε το κεντρικό μοτίβο του πίνακα «Το Νησί των Νεκρών» του Ελβετού ζωγράφου Μπέκλιν.

Από αυτά επισκέψιμο ήταν μόνο το πρώτο. Βρήκαμε μία βαρκούλα που μας πήρε από 3 ευρώ για πήγαινε έλα και μισή ώρα στάση στο νησάκι. Πολύ όμορφη η βαρκάδα και η θέα μέσα από το νερό, όπως και η εκκλησία στο νησάκι αλλά τα 40 λεπτά που κάτσαμε εκεί τελικά ήταν υπέρ αρκετά!! Το καλό βεβαία εκεί ήταν ότι ο Μπ έβγαλε μεροκάματο κάνοντας πως βάζει λεφτά σε μία στέρνα με νομίσματα, ενώ στην ουσία έβγαζε νομίσματα!!!

Επιστροφή στο αμάξι λοιπόν και βάζουμε πλώρη για τα σύνορα. Είμαστε τυχεροί γιατί η μοναδική μία ώρα στο ταξίδι μας που τρώμε βροχή ήταν αυτή που οδηγούσαμε!! Οι στενοί αλλά εξαιρετικοί παραθαλάσσιοι δρόμοι μας οδηγούν μέσα από παραδοσιακά ανακαινισμένα χωριουδάκια λόγω τουρισμού και καινούργια καλαίσθητα συγκρότημα κατοικιών. Μετά από μόλις μισή ώρα βρισκόμαστε στα σύνορα με Κροατία. Άλλο ένα σύνορο, άλλη μία χώρα στο tour!!

Γρήγορό πέρασμα και από αυτό το συνοριακό σταθμό και είσοδο στη Κροατία και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το παράδοξο είναι πως το Μαυροβούνιο εκτός Ε.Ε. έχει ως νόμισμα το ευρώ και η Κροατία εντός Ε.Ε. έχει ως νόμισμα την kuna!! Βέβαια πλέον έχουμε και τα κινητά τηλέφωνα σε λειτουργία με τις χρεώσεις roaming που έχουμε εντός Ε.Ε.

Οι δρόμοι, τα χωριά και γενικότερα οι υποδομές της χώρας είναι κοντά στις Ευρωπαϊκές και πολύ ανώτερες από τις δύο προηγούμενες χώρες.

Μετά από μία ώρα χαλαρή βροχερή οδήγηση φτάνουμε στο Dubrovnik και βρίσουμε το δωμάτιο που είχαμε κλείσει κοντά στην παλιά πόλη. Η κυρία του δωματίου μας καλωσορίζει και μας δείχνει που είναι το parking που είχαμε κάνει reserve για αυτά τα δύο βράδια που θα μείνουμε στο Dubrovnik.

Βασικό το parking γιατί είναι πονεμένη ιστορία στο Dubrovnik. Ψάχνοντας για δωμάτιο πριν ξεκινήσουμε για το ταξίδι, πολλά έλεγαν ότι παρέχουν parking αλλά με τις εκάστοτε χρεώσεις του δρόμου που βρίσκονταν. Δηλαδή απλά ο μέσος όρος για παρκινγκ κοντά στην παλιά πόλη ήταν τα 110 ευρώ ανά ημέρα!!!!! Κάποια καταλύματα με δωρεάν ιδιωτικό παρκινγκ ήταν στα 5 χιλιόμετρα από το κέντρο, μακριά για καθημερινό περπάτημα και το πρόστιμο για παράνομο παρκάρισμα το οποίο όπως πληροφορηθήκαμε το τρως εντός λίγων λεπτών είναι 1000 kuna δηλαδή κοντά στα 142 ευρώ!!! Όποτε όταν μας προσφέρθηκε κλειστό παρκινγκ με 10 ευρώ τη μέρα 200 μέτρα από την παλιά πόλη εννοείτε πως τρέξαμε να το κλείσουμε!!

Ανεβάζοντας τα πράγματα στο μικρό αλλά συμπαθητικό δωμάτιο με την όμορφη αυλή η κυρία μας λέει να βολευτούμε και ότι πάει να μας ετοιμάσει καφεδάκι. Έρχεται μετά από λίγο με δύο ζεστούς Turkish coffee όπως λένε σε όλα τα βαλκάνια που περάσαμε τον ελληνικό, και ένα τουριστικό χάρτη του Dubrovnik για να μας κατατοπίσει σχετικά με τα highlights που μπορούμε να δούμε σε 2 μέρες.

Σουπερ ευγενική και κατατοπιστική η οικοδέσποινα απαντά και στην σημαντικότερη ερώτηση της ημέρας, που θα βρούμε εξαιρετική pizza!!!! Μας λέει για μία pizzeria με ξυλόφουρνο στη γωνιά ενός parking έξω και δίπλα από το τοίχος της παλιάς πόλης. Λέμε θα πάμε και θα δοκιμάσουμε, later. Γιατί τώρα το πρόγραμμα έχει μπανάρα, ξάπλα και εννοείται ΑΡΗΣ- ΠΑΟΚ στο tablet του Μπ live στη σελίδα της ΕΡΤ!!! Το τελικό αποτέλεσμα χαροποίησε τον Μαυροβούνιο Παοκτσή φίλο μας μιας και ήταν 1-2 υπέρ του ΠΑΟΚ! Δε πειράζει φίλε Μπ πάμε για pizza γιατί όλη μέρα είμαστε με το τοστάκι από το πρωί στο Kotor!!

Την pizzeria άμα δε πηγαίναμε συστημένοι ούτε που θα την βλέπαμε εκεί που ήταν αλλά και να την βλέπαμε δε θα πηγαίναμε λογικά να φάμε πίσω από το παρκινγκ. Μπαίνουμε σε ένα μικρό αλλά πολύ μοντέρνο και ζεστό χώρο, χαλαρώνουμε στις πολυθρόνες μας και παραγγέλνουμε από μία μεγάλη pizza ο καθείς και από μία Κροατική μπύρα!! Γευστικές οι μπύρες αλλά οι pizzas είναι απίστευτες!! Τραγανές και ζουμερές μαζί με εξαιρετικά υλικά για τον καθένα!!!

Αφού έχουμε γεμίσει της κοιλιές μας είμαστε έτοιμοι για μία χαλαρή βολτίτσα εντός των τοίχων. Του μέρους που έχει χρησιμοποιηθεί από το Game of Thrones ως το σκηνικό του King’s Landing!!!

Περνώντας κάτω από το επιβλητικό τοίχος και την τεράστια πύλη μπαίνουμε σε μία ατμοσφαιρική καστροπολιτεία!! Πέτρινα κτήρια φωτισμένα λιτά και ταμπέλες μαγαζιών απλά σκαλισμένες στην πέτρα μας δείχνουν πόσο προσεγμένο και περιποιημένο είναι αυτό το κάστρο. Σήμερα είπαμε θα περπατήσουμε χαλαρά στο Παλιό Dubrovnik να δούμε τις γωνίες του να χαζέψουμε τα μαγαζάκια του. Κάνουμε Kuna σε ένα ΑΤΜ και συνεχίζουμε τη βόλτα μας. Από τα πρώτα μέτρα καταλαβαίνεις ότι τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το Game of Thrones. Παντού εικόνες, σουβενίρ, ρούχα μέχρι και στολές από τη σειρά φαινόμενο!! Που και που έβλεπες και καμιά μπλούζα του Modric που είχε πάει το καλοκαίρι τελικό την Κροατία στο mundial. Κουρασμένοι από την ημέρα και μαγεμένοι από το κάστρο λέμε να πιούμε μια χαλαρή μπύρα σε κάποια από τις αγγλοpub για να κουτολογίσουμε λίγο με τους άλλους τουρίστες, Pub Kavaka λοιπόν και Αμερικανοί και Άγγλοι στο στοιχείο τους. Μπύρα και αθλητικά. Το εντυπωσιακό λόγω του μεγάλου αριθμού αμερικανών στο Dubrovnik είναι ότι οι τηλεοράσεις έπαιζαν American football στη pub και το κοινό απολάμβανε!!

Στην επιστροφή καταλαβαίνουμε ότι το Dubrovnik είναι τελικά χτισμένο κάθετο στην πλαγιά ενός απότομου βουνού!!! Σκαλιά και πάλι σκαλιά μέχρι το δωμάτιο. Ο μορφέας μας βρίσκει γεμάτους από την ημέρα και από τα άπειρα σκηνικά που είδαμε σήμερα….

 

[Zorz59]

Day3

Dubrovnik (CRO) – Mostar (BIH)– Dubrovnik (CRO) 282km 5.30 ωρες

Το ξυπνητήρι λαλεί στο Dubrovnik. Νυσταγμένοι και νιώθοντας μια ψύχρα δε θέλουμε να βγούμε από τα σκεπάσματα αλλά πρέπει… Έχουμε να περάσουμε και άλλα σύνορα σήμερα. Η Βοσνία περιμένει…

Ετοιμαζόμαστε και ανοίγουμε το παντζούρι να δούμε εάν ακόμα ψιχαλίζει από χθες αλλά είμαστε τυχεροί και βλέπουμε τον ήλιο ψηλά στον ουρανό! Κάνει και πείνα όμως…. Ευτυχώς βρίσκουμε ένα φούρνο κοντά στο δωμάτιο. Μία ζαμπονοτυρόπιτα όχι άξια αναφοράς μας γεμίζει, και ξεκινάμε για τα σύνορα.

Λόγω της ιδιομορφίας της Κροατίας που είναι πολύ λεπτή και μακρόστενη, σε λίγα λεπτά ήμασταν στα σύνορα. Περνάμε εύκολα τα Κροατικά σύνορα και λίγο πριν τα Βοσνιακά βρίσκουμε μια ωραιότατη ταμπέλα Welcome to Bosnia. Σταματάμε, ποζάρουμε για τις φωτογραφίες μας, γελάμε. Μπαίνουμε στο αμάξι φτάνουμε στα Βοσνιακά σύνορα. Γρήγορος έλεγχος διαβατηρίων και εκεί που λέμε ότι είμαστε ‘έτοιμοι να φύγουμε λέει ο αστυνομικός, που μέχρι τότε δεν είχα προσέξει πόσο στραβωμένος και στρατοκαβλος ήταν, ότι θέλει να ελέγξει την φωτογραφική και να σβήσουμε όλες τις φωτογραφίες από τα σύνορα, υπό τον φόβο της κατασκοπίας!!!!! What!!!!!!!????????!!!!!!! Εμείς οι υπερκατάσκοποι!!!! Βλέπουμε πως δεν παίρνει από λόγια και σβήνουμε τις φωτογραφίες. Τρελό ξενέρωμα, αλλά που να πας κόντρα με τέτοιο τύπο!!


Ο προορισμός στο χάρτη ήταν η μεσαιωνική πόλη του Mostar στη Βόσνια Ερζεγοβίνη, με την ομώνυμη περίφημη γέφυρα στο κέντρο της. Αλλά πρώτα είχαμε να οδηγήσουμε 2.30 ώρες στην ορεινή Βοσνία.

Στη διαδρομή βρίσκουμε μία ταμπέλα Welcome to Republic of Srpska με σέρβικες σημαίες…. Λέμε ας βγούμε εδώ τις φωτογραφίες που μας έσβησε το στραβόξυλο…. Δε δίνουμε πολύ σημασία στο γιατί έχει σημαίες Σερβίας και συνεχίζουμε. Αργότερα θα καταλάβουμε το πόσο περίεργο είναι το σύστημα της Βοσνίας.

Οδηγώντας και ακολουθώντας το Google maps μας λέει σε τάδε μέτρα στρίψτε αριστερά. Φτάνουμε στη στροφή, καλοπατημένος χωματόδρομος!!! Ευθεία, λυπημένη άσφαλτος και 50 λεπτά πιο αργή διαδρομή. Τσεκάρουμε λίγο το gps και δείχνει διασταύρωση με τον κεντρικό δρόμο σε 4 χιλιόμετρα. Οπότε λέμε πάμε από το χώμα και αν έρθουν ζόρια γυρνάμε. Όπως πάμε βλέπουμε παλικάρια με στρατιωτικά, φράχτες με συρματοπλέγματα και σκοπιές. ΩΩΩ ρε λέμε, πέσαμε σε στρατιωτική περιοχή. Βρε λες να την πατήσουμε όντως για κατασκοπία και να περάσουμε κάνα εξπρές του μεσονυχτίου!!! Σβήνουμε τις φωτογραφικές και όλα και πάμε σιγά σιγά και αδιάφορα κοιτώντας το gps. Άλλα 2 Km, άλλο 1,7 Km φτάνουμε, φτάνουμε. Ευτυχώς τίποτα δε συνέβη και βγαίνουμε στον κεντρικό δρόμο για Mostar!!

Η όμορφη ημιορεινή διαδρομή μας οδηγούσε μέσα από μικρά χωριουδάκια άλλα εγκαταλελειμμένα και άλλα όχι. Βεβαία όσο όμορφη και αν ήταν η διαδρομή δεν ξεχνούσαμε που βρισκόμασταν και μια προσεκτική ματιά ήταν αρκετή για να φανερώσει τα χαρακτηριστικά σημάδια ενός φρικτού πολέμου που είχε αφήσει ανεξίτηλες πληγές σε υλικά και άυλα πράγματα...

Μετά από κάποια ώρα φτάνουμε σε μία κωμόπολη γεμάτη από κροατικές σημαίες. Τι γίνεται εδώ ρε φίλε, κροατικές, σέρβικες σημαίες και βοσνιακές πουθενά???

Διαβάζοντας το βράδυ πολιτική ανάλυση της Βοσνίας βλέπουμε ότι έχει το πιο πολύπλοκο πολιτικό σύστημα στο κόσμο.

Λίγα χιλιόμετρα ακόμα και φτάνουμε στο Mostar. Η πόλη καλοστημένη από την αρχή με αρκετά έργα να βρίσκονται σε εξέλιξη. Πλησιάζουμε στο κέντρο και ψάχνουμε παρκινγκ. Βρίσκουμε ένα φυλασσόμενο από κάτι παλικάρια και πληρώνουμε ένα 5ευρω για όλη τη μέρα. Τα παλικάρια εκεί μας λένε έλληνες είστε you have Greek nose!!!! ΧΑΑΧΑΧΑ!!! Αρκετά ακριβό για Βοσνία αλλά τουλάχιστον ήταν το πιο κεντρικό και φυλασσόμενο.

Με ένα δεκάλεπτο περπάτημα θα είμαστε στη διάσημη γέφυρα.

Το Mostar και η βαριά ιστορία του με έκαναν να θέλω να μάθω περισσότερα για τούτο το μέρος.

Η σημερινή πόλη έχει τις ρίζες της στο μεσαίωνα και πήρε το όνομα της από τους φύλακες της γεφύρας (Mostari στη τοπική διάλεκτο) που φρουρούσαν την μικρή ξύλινη γέφυρα Stari Most (παλιά γέφυρα) που ένωνε τις δυο όχθες του ποταμού Neretva. Το πέρασμα αυτό ήταν ακριβώς πάνω στην εμπορική διαδρομή μεταξύ της Αδριατικής και της πλούσιας σε μεταλλεύματα κεντρικής Βοσνίας και έτσι εκατέρων της γέφυρας άρχισε να αναπτύσσεται εμπορική δραστηριότητα για να εξυπηρετεί τους διερχόμενους ταξιδιώτες, στρατιώτες και εμπόρους που μετέφεραν τη πραμάτεια τους στην ευρύτερη περιοχή. Ο οικισμός που ήδη υπήρχε στην αριστερή όχθη άρχισε να αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς και στη δεξιά πλευρά και η πόλη άνθισε. Το 1468 το Mostar ήρθε υπό Οθωμανική κυριαρχία και η αστικοποίηση του οικισμού ξεκίνησε. Ακολουθωντας τον αγραφο ανατολιτικο κανονα η πολη χωριστηκε σε δυο περιοχές: την čaršija, το εμπορικό και καλλιτεχνικό κέντρο, και τον mahala δηλαδή την ζώνη κατοικιών. Μεταξύ του 1520 και του 1566 χτιστικών τα τείχη της πόλης και η ξύλινη γέφυρα αντικαταστάθηκε από μια πέτρινη κατ' εντολή του Σουλεϊμάν του μεγαλοπρεπούς. Η Stari Most όπως ονομαζόταν από τους ντόπιους με 28 μέτρα μήκος και 20 μέτρα ύψος σύντομα έγινε το διασημότερο σύμβολο της πόλης και αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και σημαντικά δείγματα της οθωμανικής αρχιτεκτονικής. Για την εποχή της αποτελούσε ένα τεχνολογικό θαύμα και περιηγητές έρχονταν από όλα τα μέρη για να θαυμάσουν αυτό το υπέροχο δημιούργημα. Ο διάσημος περιηγητής Evliya Çelebi τον 17ο αιώνα έγραφε "η γέφυρα είναι σαν την αψίδα του ουρανίου τόξου που υψώνεται στον ουρανό... Εγώ ο φτωχός υπηρέτης του Αλλάχ έχω διασχίσει 16 χώρες και πουθενά δεν είδα γέφυρα τόσο μεγάλη όσο αυτή. Πέτρα προς πέτρα είναι όσο ψηλή όσο ο ουρανός." Έκτοτε η γέφυρα αυτή συνέχισε να στέκει για 427 χρόνια εξυπηρετώντας εκατομμύρια διαβατές και περαστικούς σε όλες τις περιόδους της πολυκύμαντης ιστορίας της πόλης: Αυστρο-ουγγρική αυτοκρατορία, δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, παγκόσμιους πολέμους και εμφύλιες διαμάχες. Όλα αυτά όμως έληξαν εκείνο το μαύρο πρωινό της 9ης Νοεμβρίου του 1993 όταν μέσα στη κάρδια του πολέμου μεταξύ Βοσνιοκροατών και Σέρβων η γέφυρα καταστράφηκε άδοξα από πυρά του πυροβολικού. Επί δυο ημέρες η Stari most σφυροκοπήθηκε ανελέητα με πάνω από 60 όλμους μέχρι τελικά να καταρρεύσει ολοσχερώς και να χαθεί ένα από τα ομορφότερα πολιτιστικά μνημεία των Βαλκανίων. Ήταν ένα σπαρακτικό θέαμα και μια από τις πιο μαύρες σελίδες αυτού του πολέμου.

Και πόσο ειρωνικό άραγε ήταν το γεγονός ότι η γέφυρα δεν είχε καταστραφεί καν από τους εχθρούς των Βοσνιών αλλά από τον ίδιο το δικό τους στρατό...! Εκπρόσωπος του στρατού λίγο αργότερα είχε παραδεχτεί ανοιχτά ότι κατέστρεψαν τη γέφυρα εσκεμμένα για λόγους στρατηγικής σημασίας. Παρόλα αυτά σύγχρονοι ιστορικοί σημειώνουν ότι αυτό δεν ήταν παρά μια ανόητη δικαιολογία: ο βομβαρδισμός ήταν ένα παράδειγμα εσκεμμένης πολιτιστικής καταστροφής σε μια προσπάθεια να διαγραφεί το πιο σημαντικό στοιχειό της κοινής ιστορικής κληρονομιάς και αρμονικής συμβίωσης των ντόπιων πληθυσμών. Ο Slobodan Praljak μαζί με τον Milivoj Petković διοικητές του Κροατικού Συμβούλιου Άμυνας κριθήκαν ένοχοι από κοινού για αυτή τη καταστροφή στη δική που έγινε το 2013 και τελικά καταδικαστήκαν σε ποινή φυλάκισης 111 ετών για εγκλήματα κατά του Βοσνιακού λαού. Μετά το τέλος του πολέμου το μονό που είχε απομείνει από αυτό το μοναδικό αρχιτεκτονικό κόσμημα ήταν μπάζα και μνήμες... Το άδικο δεν το θέλει ούτε ο Θεός λένε και τελικά το 1998 η διεθνής κοινότητα συνασπίστηκε σε μια συγκινητική κοινή προσπάθεια να διορθώσουν αυτό το τεράστιο κρίμα. Ο ΟΗΕ, η UNESCO, η Παγκόσμια Τράπεζα, το συμβούλιο Ευρωπαϊκής ανασυγκρότησης, το Διεθνές Ταμείο Μνημείων, η Ολλανδία, η Ιταλία, η Τουρκία, η Κροατία, η Ουγγαρία καθώς και η ιδία η κυβέρνηση της Βοσνίας δημιούργησαν ένα συνασπισμό με κοινό στόχο το σχεδιασμό και την ανακατασκευή της πανέμορφης αυτής γεφύρας καθώς και όλου του ιστορικού κέντρου του Mostar. Εξ' αρχής πάρθηκε η απόφαση το κτίσιμο να γίνει όσο πιο πιστό στο αρχικό σχέδιο, χρησιμοποιώντας την τεχνολογία και υλικά της εποχής καθώς και Οθωμανικές κατασκευαστικές τεχνικές. Η πετρά ήρθε από λατομεία της περιοχής αλλά και από τους Ούγγρους δύτες που ανέσυραν πολλές απ' τις αυθεντικές πέτρες της παλιάς γεφύρας μέσα από τον ποταμό. Ο άνθρωπος είναι τελικά ικανός για το χειρότερο αλλά και το καλύτερο... Μακάρι μόνο μια μέρα να μην χρειάζονταν άλλο να συμβαίνουν τραγωδίες για να καταλήγουμε να είμαστε καλοί.

Το περιβάλλον και η αρχιτεκτονική ήταν ένα όμορφο συνονθύλευμα εντόνων μουσουλμανικών στοιχείων με Δυτικότροπες μοντέρνες επιρροές. Συνεχίσαμε τη βόλτα προς το ιστορικό κέντρο της πόλης και μπαίνοντας στο πεζόδρομο ήταν λες και είχαμε διασχίσει ένα αόρατο σύνορο: από δω και περά περπατούσαμε πίσω στο χρόνο. Χαμηλά πέτρινα σπιτάκια άλλα ισόγεια και άλλα διώροφα όμως όλα με τις ίδιες αρχιτεκτονικές γραμμές που μαρτυρούσαν το μουσουλμανικό παρελθόν -μικρά χωνευτά παραθύρια με σιδεριές, αψίδες, μπαλκόνια εξώστες με ξύλινα υποστυλώματα, μιναρέδες, μεγάλοι πύργοι-πολεμίστρες της παλιάς εποχής... Είχα ακούσει για την ομορφιά του Mostar αλλά αυτό που έβλεπα τώρα δεν μπορούσα να το φανταστώ με τίποτα! Πετρά παντού, μεσαιωνικά κτήρια, το μεγάλο ποτάμι από κάτω που αντανακλούσε το μεγαλείο της πόλης.

Κατηφορίσαμε ξανά προς το ιστορικό κέντρο το όποιο τώρα έσφυζε από ζωή καθώς χιλιάδες τουρίστες στριμώχνονταν στα μικρά στενά του δημιουργώντας ένα κυκλοφοριακό έμφραγμα άνευ προηγουμένου.

Άφησα το φακό της μηχανής να βρει τις όμορφες εικόνες καθημερινότητας που βρισκόταν κρυμμένες ανάμεσα στα πλήθη.

Παρά την υπερβολική πολυκοσμία η πόλη διατηρούσε το ξεχωριστό της χρώμα και χαρακτήρα της. Απλά ζητούσε περισσότερη προσπάθεια για να τα διακρίνεις ανάμεσα στις δεκάδες κιτς τουριστικές παγίδες. Σ' ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα φωτογραφικά μουσουλμανικά τεμένη, αυτό του Koskin Mehmed Pasha ο κόσμος περιδιάβαινε αμέριμνος και χαλαρός μέσα στον όμορφο κήπο.

Εδώ, στα χαμηλά σπιτάκια γύρω απ' τη πηγή που ανέβλυζε ακόμα στο κέντρο της αυλής στα παλιά χρόνια λειτουργούσε μια madrasah (Ισλαμικό σχολειό) που σήμερα είχε μετατραπεί σε τουριστικά κιόσκια που πουλούσαν πολύχρωμα μεταξωτά μαντίλια και σουβενίρ. Σημεία των καιρών...

Κάθε φορά που βρισκόμουν σε ένα τέμενος δεν μπορούσα να μην εντυπωσιάζομαι από τις περίτεχνες λεπτομέρειες που διακοσμούσαν μέχρι και την τελευταία γωνία. Όπως κάθε πνευματικός τόπος ανεξαρτήτου θρησκείας ήταν πραγματικά ένα μέρος γαλήνης, ηρεμίας και προσευχής, ένα ησυχαστήριο για κάθε επισκέπτη. Στη Stari Most το παραδοσιακό έθιμο του βουτήγματος από τη γέφυρα ήταν σε πλήρη εξέλιξη. Η πρακτική αυτή χρονολογείται από τα χρόνια της πρώτης γέφυρας, αλλά οι πρώτες γραπτές αναφορές ανθρώπου που πήδηξε από δω έρχονται απ' το 1664.

Έκτοτε έγινε παράδοση των ντόπιων νέων να πηδούν από τη γέφυρα μέσα στο ποταμό Neretva σε μια επίδειξη αντρειάς και γενναιότητας. Επειδή ο πόταμος είναι πολύ κρύος και το ύψος της γέφυρας αρκετά μεγάλο το να πηδήξει κανείς από δω θεωρείται μια αρκετά επικίνδυνη πρακτική και σε γενικές γραμμές την επιχειρούν μονό οι καλύτερα εκπαιδευμένοι και έμπειροι βουτηχτές. Πλέον είναι από τα σημαντικότερα venues του παγκόσμιου πρωταθλήματος Red Bull Cliff Diving!!!!

Περνώντας τη γέφυρα βλέπουμε τους ντόπιους βουτηχτές που με ένα καπέλο μάζευαν κέρματα μέχρι ενός ποσού, έτσι ώστε ο ένας από αυτούς να βουτήξει για χάρη του κοινού. Χαζεύουμε λίγο από πάνω και αποφασίζουμε να κατέβουμε κάτω στο ποταμό. Στη κατεβασιά πετυχαίνουμε ένα group υπερήλικες που με το ζόρι μπορούσαν να κατέβουν ένα ένα τα σκαλιά και μετά βίας προσπαθούμε να ελιχθούμε και εμείς ανάμεσα τους. Η θέα παραποτάμια είναι μαγευτική αλλά σαν φτάνει η ώρα να βουτήξει το λοκάλι ένας αλαλαγμός από γιαπωνέζους που θέλουν να προλάβουν την καλή θέση για φωτογραφία. Πιάνουμε πόστο ένα βράχο και περιμένουμε να γίνει η βουτιά. Ο βουτηχτής ατρόμητος και έμπειρος το έκανε να φαίνετε πολύ εύκολο αλλά και εντυπωσιακό. Στην έξοδο από το νερό έρχεται ένας άλλος της παρέας με ένα καπέλο και ζητάει λεφτά από αυτούς που έβγαζαν φωτογραφίες. Δε του δίνουμε και αρχίζει να κλαψουρίζει ότι τα είδαμε όλα τζάμπα και ότι πρέπει να πληρώσουμε… Τον γειώνουμε και βολτάρουμε λίγο στο ποταμό. Η αίσθηση και μόνο ότι βρισκόμαστε σε ένα από τα σημαντικότερα σημεία του Βαλκανικού πολιτισμού δημιουργεί ένα ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα. Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες ανηφορίζουμε πάλι προς την παλιά πόλη. Μικρά πέτρινα σπιτάκια και μικρογέφυρες πάνω από ρυάκια του Neretva δημιουργούν ένα παραμυθένιο σκηνικό!!

Επειδή την έχουμε πατήσει σε όλο το ταξίδι με τους καφέδες λέμε για στάση να πάρουμε ένα παγωτάκι λεμόνι, μισό ευρώ το χωνάκι και να αράξουμε στη γωνία της γέφυρας ώστε να αφουγκραστούμε την ατμόσφαιρα. Μετά από λίγο συνεχίζουμε το περίπατο….

Πλέον το ιερό καθήκον μας προστάζει DON’T FORGET!!! Και εμείς πρέπει να αποδώσουμε φόρο τιμής στα θύματα αυτού του πολέμου…

Εδώ οι ουλές είχαν μείνει χαραγμένες πάνω σε κτήρια και ψυχές, έχασκαν απροκάλυπτα πάνω στα κουφάρια μιας άλλης ζωής και εμείς δεν είχαμε σκοπό να κλείσουμε τα μάτια μπροστά σ'αυτή τη φρίκη και να προσποιηθούμε ότι όλα ήταν αγγελικά πλασμένα.

Οι άνθρωποι πρέπει να μην ξεχάσουν και η άλλη όψη του Mostar μας περίμενε.

Bulevar: Η Λεωφόρος.

Έτσι απλά.

Εδώ οι αντιμαχόμενες πλευρές επί μήνες έδιναν τις σφοδρότερες, τις πιο ανελέητες μάχες τους και τα πάντα κατά μήκος αυτού του μεγάλου δρόμου είχαν σφυροκοπηθεί ανελέητα.

Γυμνά τσιμέντα, ξεκοιλιασμένα μπετά, σιδερά και σκουριά, παρέα με τα φαντάσματα των ψύχων που χάθηκαν τόσο άδικα εδώ στ' όνομα ενός ακόμα ανουσίου πολέμου.

Και όλα αυτά γιατί;


A life full of holes, a life full of wind

The devil's dust it blows through me again

Don't look for me, I ain't easy to find

The Barbary trail is where I've gone to hide

That's where I go to hide


Η καρδιά στη μέγγενη τώρα, όμως τα graffiti των καλλιτεχνών του δρόμου έσπαγαν το γκρίζο και υπενθύμιζαν ότι η ζωή πάντα βρίσκει το τρόπο να συνεχίζει και να κοιτάζει μπροστά.

Ασπρόμαυρη ζωή, έγχρωμα όνειρα…..

Επιστροφή στο αυτοκίνητο λοιπόν, και μερικές στιγμές περισυλλογής…

Ξεκίνημα πίσω για Dubrovnik, από άλλο δρόμο αυτή τη φορά ώστε να βγούμε κάθετα στις δαλματικές ακτές και να κάνουμε τα περισσότερα χιλιόμετρα παραθαλάσσια. Η ιδιομορφία της διαδρομής είναι ότι μπαινοβγαίνει αρκετές φορές στα σύνορα γιατί έχουν δώσει μία λεπτή παραθαλάσσια λωρίδα στη Βοσνία. Έτσι η διαδρομή είναι Βοσνία- Κροατία- Βοσνία- Κροατία πάντα σε διαφορετικά συνοριακά φυλάκια. Η δρόμος μας φέρνει στο διάσημο χωριό Klepci!!!! Το περνάμε με περηφάνια και φτάνουμε στα πρώτα Κροατικά σύνορα.

Παρατηρώντας την παραλιακή διαδρομή παρατηρώ πόσο άτυχη είναι η Κροατία όσο αφορά τις παραλίες της. Εκατοντάδες παραλιακά χιλιόμετρα με ελάχιστες παραλίες και ακόμα πιο ελάχιστη αμμουδιά. Όλοι οι λόφοι καταλήγουν σε μικρούς πέτρινους όγκους με τουλάχιστον μισό μέτρο απόσταση από τη θάλασσα.

Στη διαδρομή μας για Dubrovnik βρίσκεται το Trsteno με τους διάσημους βοτανικούς κήπους. Βέβαια δεν είναι τόσο διάσημοι σαν βοτανικοί κήποι, αλλά επειδή είναι σκηνικό του Game of Thrones. Οι κήποι του King’s Landing. Κάνουμε μία στάση ευκαιρία για περπάτημα και ξεμούδιασμα. Φτάνοντας στην είσοδο όμως βλέπουμε ότι θέλουν 12 ευρώ είσοδο για να δούμε μερικά μέρη γυρισμάτων. Δύσκολο να τα δώσουμε, οπότε χαζολογάμε λίγο και επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο και το Dubrovnik.

Μπαίνουμε σιγά σιγά στο Dubrovnik και οδηγούμαστε πλέον μόνο από την πείνα μας, Παρκάρουμε πίσω στο σπίτι και περπατάμε για την παλιά πόλη, όπου έχουμε σταμπάρει ένα burgerαδικο που το μπιφτέκι του είναι από θαλασσινά!!! Ωραίος μικρός χώρος ο οποίος είναι διακοσμημένος με χιλιάδες ξύλινα κουταλάκια που ζωγραφίζουν οι τουρίστες και τα τοποθετούν οπουδήποτε μέσα στο μαγαζί!!!! Παραγγέλνουμε δύο μεγάλα burger το ένα με χταπόδι και το άλλο με γαρίδα, κομμένα στη μέση ώστε να δοκιμάσουμε και από τα δύο. Μετά από λίγα λεπτά δεν έχει μείνει τίποτα στα πιάτα μας και πίνοντας τις σόδες μας κατηφορίζουμε μέσα από την πόλη ώστε να επιστρέψουμε σιγά σιγά στο δωμάτιο για μπανάκι και λίγη ξεκούραση.

Μετά τις απαραίτητες στιγμές χαλάρωσης, είμαστε έτοιμοι για νυχτερινή βόλτα στην παλιά πόλη. Μπαίνουμε από την κεντρική πύλη και περπατάμε κατά μήκος της μυστηριακά φωτισμένης Stradum. Ο φωτισμός μέσα στην παλιά πόλη δεν είναι υπερβολικός. Τονίζονται με φως τα αξιοθέατα και οι κεντρικοί δρόμοι.

Στις δύο «όχθες» του πλακόστρωτου ξεκινούν μικρά ανηφορικά καλντερίμια, που οδηγούν σε κρυμμένα «νησιώτικα» στενά με ταβέρνες (εδώ λέγονται konoba) και pubs, ενώ στο τέρμα του πεζοδρόμου, ξεκινά ένας νέος λαβύρινθος από πανέμορφα σοκάκια και πλατείες, πλαισιωμένες από γοητευτικά κτίρια: Ακολουθώντας τον δρόμο βρισκόμαστε μπροστά στην Στήλη Orlando και τον πύργο του Ρολογιού, στο παλάτι Sponza που φιλοξενεί τα αρχεία της πολιτείας, στην μπαρόκ ιταλική εκκλησία του Αγίου Βλάσιου, στον Καθεδρικό της Παρθένου, στο γοτθικό Παλάτι του Εφημέριου, δίπλα στο οποίο στήνονται συναυλίες της Συμφωνικής Ορχήστρας, στο Μοναστήρι των Ιησουιτών, στη σκιά του οποίου απλώνεται κάθε πρωί η «λαϊκή» αγορά του Ντουμπρόβνικ, στο Μουσείο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, στο Μοναστήρι των Ιησουιτών και σε γκαλερί

Τα γύρω γύρω σοκάκια αχνοφέγγουν από τα κεντρικά φώτα και τα φώτα από τις δίπλα pub. Τα στενά δρομάκια του ιστορικού κέντρου γεμίζουν με μουσική, μεταξύ κλασσικές συναυλίες και μουσικούς του δρόμου. Για τους κατοίκους του Ντουμπρόβνικ η τέχνη και η μουσική είναι πολύ σημαντική. Κατά τη θερινή σεζόν τα διαφορετικά τετράγωνα της πόλης γεμίζουν με πολλές μουσικές και θεατρικές παραστάσεις, με καλλιτέχνες, συγκροτήματα και τραγουδιστές που συχνά συγκεντρώνονται αυθόρμητα στους δρόμους για να τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια από τη Δαλματία.

Οι ελάχιστες μέρες δεν μας δίνουν την ευκαιρία να ανακαλύψουμε ολόκληρο το Dubrovnik και εκτός των τοιχών.

Καταλήγουμε σε ένα κεντρικό cafe bar, που παίζει μία μπάντα αμερικάνικη. Ο τραγουδιστής από πριν μας είχε εντυπωσιάσει με τη φωνή του και είπαμε πως τελικά πρέπει να κάτσουμε να τους ακούσουμε. Ντόπια κρασιά συντροφεύουν τη βραδιά μας.

Επιστροφή λοιπόν στο δωμάτια, αύριο έχει πακετάρισμα και επιτέλους βόλτα πρωινή στο Dubrovnik.

 

[Zorz59]

DAY 4

Dubrovnik (CRO) – Budva (MNE) – Bar (MNE) 132km 2.30 ώρες

Ξημερώνει στο Dubrovnik μια ηλιόλουστη μέρα… Ότι καλύτερο για το σημερινό περίπατο στη παλιά πόλη του Κροατικού νότου.


Πακετάρουμε πράγματα και βαλίτσες, γιατί πρέπει να κάνουμε check out σήμερα από το δωμάτιο. Αργότερα αλλάζουμε πάλι σύνορα και επιστρέφουμε στο Μαυροβούνιο και το Bar για την σημερινή μας στάση.

Βρίσκουμε τη σπιτονοικοκυρά για την πληρωμή και συζητάμε μαζί της για το εάν γίνεται να αφήσουμε το αμάξι στο παρκινγκ της μέχρι τις 16.00 που θα φύγουμε. Έτσι ώστε να γλυτώσουμε τις βάρβαρες τιμές παρκινγκ του Dubrovnik. Μας λέει πως δεν γίνεται αλλά ότι εάν την ακολουθήσουμε μπορεί να μας πάει κάπου που δε θα πληρώσουμε παρκινγκ.


Ωραία λοιπόν. Γεμίζουμε το αμάξι και τακτοποιούμε τα πράγματα έτσι ώστε να μην φαίνονται πολλά από τα παράθυρα, υπό το φόβο μήπως και γίνει τίποτα και ακολουθούμε την κυρά. Στη διαδρομή περνάμε έξω ακριβώς από τη παλιά πόλη και λέμε ότι ένα μας βρει εδώ καμιά καβάτζα θα είναι πολύ καλά, αλλά αρχίζουμε να απομακρυνόμαστε πάλι σιγά σιγά. Τελικά μετά από 5 λεπτά οδήγηση φτάνουμε σε ένα πάρκινγκ από supermarket. Εκεί μας λέει ότι είναι ασφαλές να παρκάρουμε από τη στιγμή που θα φύγουμε πριν κλείσει το supermarket. Την υπερευχαριστούμε και ετοιμαζόμαστε για τον περίπατο.

και το Google maps για να δούμε ακριβώς που είμαστε γιατί οδηγώντας κάναμε κάτι περίεργες στροφές, αλλά με τε τα πόδια είμαστε σε μία ευθεία 1.300 μέτρων από την παλιά πόλη. Ωραιότατα.

Ξεκινάμε κατά την παλιά πόλη. Ο ήλιος ψηλά και η θερμοκρασία κατάλληλη για περπάτημα και για να φάμε τα τελευταία μας kuna. Βρίσκουμε ένα κεντρικό δρομάκι για πεζούς που οδηγεί κατευθείαν στην κεντρική πύλη. Καταβαίνοντας σχολιάζουμε τα δεκάδες σκαλιά, που στην επιστροφή θα είναι ανηφόρα και γελάμε με το τι μας περιμένει μετά.

Ντουμπρόβνικ λοιπόν. Το μαργαριτάρι της Αδριατικής. Ώρα για τα αξιοθέατα, τις βόλτες στην μεσαιωνική πόλη, τις βουτιές κάτω από τα τείχη (πολύ θα ήθελα αλλά δεν) και τις εξερευνήσεις του King’s Landing που έχουμε ακούσει όλα αυτά τα χρόνια.

Η πιο όμορφη μεσαιωνική πόλη της Κροατίας – αν όχι των Βαλκανίων – παρά τον βομβαρδισμό της το 1991, στάθηκε γρήγορα στα πόδια της και δημιουργεί τον δικό της τουριστικό μύθο τα τελευταία χρόνια, ανηφορίζοντας συνεχώς στο χρηματιστήριο των ταξιδευτών. Δεν είναι μόνο το Game of Thrones – το Ντουμπρόβνικ «υποδύεται» το King’s Landing στη σειρά – που φέρνει τα τελευταία χρόνια ως τις δαλματικές ακτές σμήνη επισκεπτών. Είναι ο κοσμοπολίτικος αέρας, η θαλασσινή αύρα, η γοητεία μιας ανεξερεύνητης ως πρόσφατα καστροπολιτείας που κάποτε κόντραρε στα ίσα την Βενετία για τον έλεγχο της Αδριατικής.


Χέρια βαλκανικά, οθωμανικά, βενετσιάνικα κι αυστριακά άφησαν τα δικά τους δακτυλικά αποτυπώματα στα παλάτια και τους ναούς της –ιδιαίτερα compact- παλιάς πόλης, με αποτέλεσμα να κρύβονται εδώ αξιοθέατα πολυπολιτισμικού χαρακτήρα, σε έναν προορισμό με αύρα κοσμοπολίτικη, καλοκαιρινή, αλλά και μυθική.

Αφετηρία κάθε βόλτας στην πόλη, η πύλη Pile στα δυτικά των τειχών, είναι η βασική είσοδος στο «χρονοντούλαπο» του Ντουμπρόβνικ. Αφήνοντας την μεγάλη πλατεία με τα λεωφορεία και την κίνηση, περνάμε πλάι από μουσικούς ντυμένους με μεσαιωνικές στολές, και αντικρίζουμε τα πρώτα κομψοτεχνήματα. Είναι το πελώριο σιντριβάνι του Ονούφριου και το Μοναστήρι των Φραγκισκανών που δεσπόζουν μπροστά-μπροστά. Το εσωτερικό του κτιρίου, στο Μοναστήρι των Φραγκισκανών είναι το Μουσείο της Μονής, καθώς και το παλαιότερο ίσως φαρμακείο του κόσμου, που λειτουργεί εδώ και επτά αιώνες με μεσαιωνικές φαρμακευτικές συνταγές.

Η πείνα μας οδηγεί σε ένα φούρνο με μεγάλες μπαγκέτες για να γεμίσουμε τα στομάχια μας πριν τη βόλτα, Μία average μπαγκέτα με προσούτο παρμεζάνα αλλά σε large μέγεθος. Τρώγοντας περπατάμε για το καφεδάκι μας. Έχω ξετρυπώσει ένα café σε μία στοά που είναι παράρτημα από coffee roaster στο Zagreb. Φρέσκος μυρωδάτος εσπρέσο, με διαφορά ο καλύτερος του ταξιδιού. Άμα είσαι ψώνιο του καφέ αυτά ψάχνεις… χαχαχα!!!

Το Cogito café λοιπόν βρίσκεται ακριβώς κάτω από την πίσω σκάλα για τα τείχη του Ντουμπρόβνικ. Απολαμβάνουμε το καφεδάκι με την ησυχία μας και μετά ξεκινάμε.

Το highlight της παλιάς πόλης: Την κυκλική διαδρομή εντός των Παλιών Τειχών. Η είσοδος στα «άδυτα» των ύψους 40 μέτρων τειχών στοιχίζει περί τα (τσουχτερά) 20€, αλλά μας δίνει τη δυνατότητα να απολαύσουμε φοβερή θέα, προς κάθε κατεύθυνση, εντός και εκτός παλιάς πόλης, μέχρι τα νησάκια της Αδριατικής και την σύγχρονη πόλη. Ανεβαίνουμε πάνω στα τείχη και ξεκινάμε το τουρ και το ένα τρελόphotoshooting session!!!!

Τα τείχη της Παλιάς Πόλης: θεωρούνται τα πιο ολοκληρωμένα κι ίσως τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη. Χτίστηκαν από τον 8ο ως τον 16ο αιώνα για να προστατέψουν την καστροπολιτεία Στάρι Γκραντ από κάθε λογής πολιορκητές. Περπατάμε πάνω στις πανάρχαιες οχυρώσεις σε πέτρινο μονοπάτι μήκους 2 χιλιομέτρων που μοιάζει μετέωρο πάνω από τα νερά της Αδριατικής. Στο μονοπάτι θα συναντήσουμε εντυπωσιακούς προμαχώνες με τον Minceta να ξεχωρίζει χάρη στο κυλινδρικό αναγεννησιακό του στυλ. Λίγο πιο πέρα βρίσκεται ο πύργος του Αγίου Λουκά που προστάτευε την είσοδο στο λιμάνι. Το ημικυκλικό φρούριο του Αγίου Ιωάννη του 16ου αιώνα, με το Ενυδρείο και το Ναυτικό Μουσείο. Η Ραγκούζα, όπως ήταν η παλιά ονομασία του Ντουμπρόβνικ, υπήρξε ξακουστή ναυτική πολιτεία με ποντοπόρα καράβια σε όλο τον κόσμο.

Στη διαδρομή μας σταματάμε σε τακτά διαστήματα για να θαυμάσουμε τη μοναδική θέα. Από εκεί βλέπουμε το Ντουμπρόβνικ σε όλο του το μεγαλείο. Ένας χείμαρρος από εκτυφλωτικά πορτοκαλί κεραμίδια, στην κορυφή ολόλευκων κτιρίων που φωλιάζουν εδώ και οκτώ αιώνες μέσα στα τείχη στην άκρη της θάλασσας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο είχε αποκαλέσει το Ντουμπρόβνικ «επίγειο παράδεισο» ενώ ο Γάλλος λόγιος Paul Garde υποστήριζε ότι μοιάζει με «μισάνοιχτη μπιζουτιέρα».

Ιστορία του Ντουμπρόβνικ

Το «Μαργαριτάρι της Αδριατικής», που βρίσκεται στις Δαλματικές ακτές, έγινε ένα σημαντικό κέντρο από τον 13ο αιώνα και μετά. Παρά το γεγονός ότι είχε υποστεί σοβαρές ζημιές από το σεισμό του 1667, το Ντουμπρόβνικ κατάφερε να διατηρήσει την όμορφη γοτθική, αναγεννησιακή και μπαρόκ μορφή του, όπως και τις εκκλησίες, τα μοναστήρια, τα παλάτια και τα σιντριβάνια του. Κατεστραμμένα και πάλι στη δεκαετία του 1990 από ένοπλες συγκρούσεις, είναι τώρα το επίκεντρο ενός σημαντικού προγράμματος αποκατάστασης που συντονίζεται από την UNESCO.



1918-1991
Με την πτώση της Αυστροουγγαρίας το 1918 η πόλη ενσωματώθηκε στο νέο Βασίλειο Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων (αργότερα Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας). Το όνομα της πόλης άλλαξε επίσημα από Ραγούζα σε Ντουμπρόβνικ. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε τμήμα του σύμμαχου των Ναζί Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας, κατεχόμενο αρχικά από τον Ιταλικό και από το Γερμανικό στρατό μετά τις 8 Σεπτεμβρίου 1943. Τον Οκτώβριο του 1944 μπήκαν στο Ντουμπρόβνικ οι παρτιζάνοι του Τίτο και στη συνέχεια αποτέλεσε τμήμα της Κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας. Λίγο μετά την είσοδό τους στην πόλη οι Παρτιζάνοι εκτέλεσαν περίπου 78 σημαίνοντες πολίτες χωρίς δίκη, ανάμεσά τους Καθολικούς ιερείς, στο γειτονικό νησί Ντάκσα. Η Κομμουνιστική ηγεσία τα επόμενα χρόνια συνέχισε τη δίωξη Κροατών, που κορυφώθηκε στις 12 Απριλίου 1947 με τη σύλληψη και φυλάκιση πάνω από 90 πολιτών του Ντουμπρόβνικ.

H διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας
Το 1991 η Κροατία και η Σλοβενία, που τότε ήταν δημοκρατίες εντός της Σοσιαλιστικής Ομόσπονδης Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους. Συγχρόνως η Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Κροατίας μετονομάστηκε σε Δημοκρατία της Κροατίας. Παρά την αποστρατικοποίηση της παλιάς πόλης στις αρχές της δεκαετίας του 1970 σε μια προσπάθεια να μη γίνει ποτέ θύμα πολέμου, τα απομεινάρια Σέρβων – Μαυροβουνίων του Γιουγκοσλαβικού Λαϊκού Στρατού πρόσβαλαν την πόλη.

Το καθεστώς στο Μαυροβούνιο υπό τους Μόρμιρ Μπουλάτοβιτς και Μίλο Τζουκάνοβιτς, εγκατεστημένο από και πιστό στη Σερβική κυβέρνηση του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, δήλωσε ότι το Ντουμπρόβνικ δεν θα επιτρεπόταν να παραμείνει στην Κροατία, γιατί ισχυρίζονταν ότι ήταν ιστορικά τμήμα του Μαυροβουνίου. Κι αυτό παρά τη μεγάλη Κροατική πλειοψηφία στην πόλη και το ότι ελάχιστοι Μαυροβούνιοι κατοικούσαν εκεί, ενώ οι Σέρβοι αντιπροσώπευαν το έξι τοις εκατό του πληθυσμού. Πολλοί θεωρούν τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης Μπουλάτοβιτς–Τζουκάνοβιτς, ως τμήμα του σχεδίου του Σέρβου Πρόεδρου Μιλόσεβιτς να δώσει στους εθνικιστές υποστηρικτές του τη Μεγάλη Σερβία που επιθυμούσαν καθώς η Γιουγκοσλαβία κατέρρεε.

Την 1η Οκτωβρίου 1991 το Ντουμπρόβνικ δέχθηκε την επίθεση του ΓΛΣ με μια πολιορκία που κράτησε επτά μήνες. Η βαρύτερη επίθεση πυροβολικού έγινε στις 6 Δεκεμβρίου 1991 με 19 νεκρούς και 60 τραυματίες. Οι συνολικές απώλειες της σύγκρουσης σύμφωνα με τον Κροατικό Ερυθρό Σταυρό ήταν 114 νεκροί πολίτες, ανάμεσά τους ο διάσημος ποιητής Μίλαν Μίλισιτς. Οι ξένες εφημερίδες έχουν επικριθεί ότι μεγαλοποίησαν τις ζημιές που υπέστη η παλιά πόλη αντί να επισημάνουν τις ανθρώπινες απώλειες. Πάντως οι επιθέσεις του πυροβολικού στο Ντουμπρόβνικ έβλαψαν σε κάποιο βαθμό το 56% των κτιρίων του. Το Μάιο του 1992 ο Κροατικός στρατός ήρε την πολιορκία και απελευθέρωσε τα περίχωρα του Ντουμπρόβνικ, αλλά ο κίνδυνος ξαφνικών επιθέσεων του ΓΛΣ κράτησε άλλα τρία χρόνια.

Μετά το τέλος του πολέμου επισκευάστηκαν οι ζημιές που προκλήθηκαν από τους βομβαρδισμούς της παλιάς πόλης. Ακολουθώντας τις κατευθυντήριες γραμμές της UNESCO οι επισκευές έγιναν στην αρχική μορφή. Οι προκληθείσες ζημιές φαίνονται σε ένα διάγραμμα κοντά στην πύλη της πόλης, δείχνοντας όλες τις βολές του πυροβολικού κατά την πολιορκία και είναι καθαρά ορατή από υψηλά σημεία γύρω από την πόλη από τη μορφή των πιο λαμπερά χρωματισμένων νέων στεγών. Από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία απαγγέλθηκαν κατηγορητήρια για στρατηγούς και αξιωματικούς του ΓΛΣ, που εμπλέκονται στο βομβαρδισμό. Ο στρατηγός Πάβλε Στρούγκαρ, που συντόνιζε την επίθεση στην πόλη, καταδικάσθηκε σε φυλάκιση οκτώ ετών από το ΔΠΔΓ για το ρόλο του στην επίθεση.

Μετά το τέλος της βόλτας μας στα τείχη κατεβήκαμε πάλι στην πόλη. Ένα γρήγορο πέρασμα από το Cogito για εσπρέσο, και ξεχυνόμαστε πάλι στην παλιά πόλη για να βρούμε το επίσημο μαγαζί του Game Of Thrones που έχει μέσα τον Iron Throne. Για να το βρούμε ρωτάμε τον John Snow. Εκεί βλέπουμε και κάποια spoiler από το τέλος της σειράς!!!! Όπως το ποιος θα κάτσει τελικά στον Θρόνο!!

Αφού ψωνίζουμε τα απαραίτητα souvenir, αποφασίζουμε να οδεύσουμε προς τα μπαράκια που είναι χτισμένα πάνω στα παραθαλάσσια βράχια που είδαμε πάνω από το τοίχος και να πιούμε μια μπυρίτσα και να χαλαρώσουμε τα πατούσια μας. Αραχτοί και να μας χτυπά ο Οκτωβριανός ήλιος, κάνουμε έναν απολογισμό για το Ντουμπρόβνικ. Μαγικό, προσεγμένο, πανάκριβο αλλά και εύκολα tourist trap εάν δεν προσέξεις. Σίγουρα πάντως άξιζε και παραπάνω μέρες διαμονή.

Ώρα να σηκωθούμε όμως γιατί έχουμε περπάτημα ανηφορικά σκαλιά και κάνα 2ωρο οδήγηση για τη Budva.

Μαζευόμαστε στο αμάξι και ξεκινάμε χαλαρά το κατέβασμα προς το Μαυροβούνιο.

Ήσυχη διαδρομή και χαβαλές στο αμάξι με τους απίθανους οδηγούς. Έχουμε συναντήσει ένα Σέρβο μπροστά που κοκαλώνει το αμάξι όπου του θυμηθεί, χαζεύει αριστερά δεξιά και συνεχίζει. χαχαχα!!!

Άλλη μία αλλαγή συνόρων. Μπαίνουμε στο Μαυροβούνιο και οδεύουμε για το ferry του Kamenary- Lepatane. Θα κόψουμε όλο το φιόρδ του Κοτορ με το ferry που κάνει 5 λεπτά, ενώ η οδήγηση είναι 45 λεπτά. Βγαίνοντας από το ferry πετυχαίνουμε άλλο ταλέντο της οδήγησης. Μαυροβούνιος γκαζόβλακας. Μισή διαδρομή με τέρμα γκάζι, μισή με 5 χιλιόμετρα ταχύτητα. Να μην ξέρεις που να περάσεις για να γλυτώσεις.

Μετά από λίγη ώρα φτάνουμε στην κιτς Budva για να δούμε τουλάχιστον την παλιά πόλη. Παρκάρουμε και περπατάμε σιγά σιγά προς το τοίχος. όμορφα προσεγμένα πάρκα και μία μαρίνα, ψαρολίμανο μαζί.

Μέσα από τα τείχη αναπτύσσεται η παλαιά πόλη, Stari Gran η οποία είναι μια σχετικά μικρή, με όμορφα διατηρημένα σπίτια, μικρά δρομάκια, και πολλά καφέ, εστιατόρια και καταστήματα με σουβενίρ.

Η αρχαία Ακρόπολη (Citadela) βρίσκεται στο νότιο τμήμα της παλαιάς πόλης κτισμένη πάνω στα ερείπια παλαιών οχυρώσεων. Σήμερα ο χώρος αποτελεί ιδιωτική βιβλιοθήκη, με πολύτιμες συλλογές βιβλίων και χαρτών που αφορούν στα Βαλκάνια. Στον ίδιο όροφο, στο αίθριο του ανατολικού πύργου, υπάρχει εστιατόριο με εκπληκτική θέα στο νησί Stevi Nikola και στο ΝΔ τμήμα υπάρχουν ιδιωτικές κατοικίες. Το χώρο της Citadela χρησιμοποιεί το «Gran Teatar Budva», ένα από τα πιο διάσημα θεατρικά ιδρύματα των Βαλκανίων.

Με το λιοντάρι του Αγίου Μάρκου, σύμβολο της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, πάνω από την κύρια πύλη, περπατάμε στα στενά δρομάκια και οδηγούμαστε σε μικρές πλατείες που οι περισσότερες διαθέτουν τη μικρή τους εκκλησία.

Τα σπίτια φτιαγμένα από πέτρα σήμερα στεγάζουν κυρίως καταστήματα, εστιατόρια και ταβερνάκια, όμορφα καφέ, ξενώνες για τους τουρίστες, ενώ είναι λίγοι οι τυχεροί ανάμεσα στους περίπου 10.000 κατοίκους της Μπούντβα που έχουν το προνόμιο να κατοικούν σε αυτά.

Βγαίνοντας στην παραλία βλέπουμε ένα έκτρωμα ξενοδοχείο να έχει χτίσει τη μισή παραλία για να κάνει πισίνα. Πραγματικά απαράδεκτο, αυτά θυμίζουν Ελλάδα, τα πάντα χωρίς οικοδομική άδεια.

Το προσπερνάμε και φτάνουμε στην Μπαλαρίνα της Budva!! Ένα γλυπτό που προσπαθεί να αποκτήσει τη δόξα της γοργόνας της Κοπεγχάγης. Χαριτωμένο και με ωραία θέα στην παλιά πόλη. Εκεί πέφτουμε σε ένα γκρουπ από κινέζους και βγάζουμε τρελό γέλιο με τη μανία τους να φωτογραφηθούν σε στάση παρόμοια με της μπαλαρίνας. Με τα χίλια ζόρια βγάζουμε και εμείς 5 φωτογραφίες και φεύγουμε.

Στο αμάξι το μόνο που λέμε είναι κρίμα. Κρίμα για αυτήν την πανέμορφη περιοχή , με την καλοδιατηρημένη παλιά πόλη να την έχουν καταντήσει περίγελο των ξενοδοχείων και των casino, όπως φανταζόμαστε και της ντόπιας μαφίας.

Το τελευταίο μισάωρο της διαδρομής μας φέρνει στο Μπαρ. Την τελευταία κωμόπολη του Μαυροβουνίου πριν την Αλβανία. Εκεί έχουμε κλείσει δωμάτιο στο ξενώνα Vila Jardan, με καλές κριτικές για την περιοχή. Τον βρίσκουμε από το gps και πάμε να αφήσουμε τα πράγματα και να φύγουμε για φαγητό γιατί είμαστε νηστικοί από την πρωινή μπαγκέτα. Ευγενικοί άνθρωποι, ωραίο και μεγάλο το δωμάτιο, αλλά πολύ cult!!! Σκεπάσματα σε χρώματα κουρελούς και κτισμένο μπαλκόνι όπου βρίσκεται το ολοκαίνουργιο μπάνιο και κουζίνα!!

Πολλά λέμε και πεινάμε όμως, περπατάμε για τη πόλη σε ωραίους πλατιούς δρόμος και συγκροτήματα καινούργιων κατοικιών βρίσκονται αριστερά και δεξιά. Καμία σχέση με τη Μπουντβα. Εδώ όλα φαίνονται στη σωστή θέση, με σωστή μελέτη, χώρους παρκινγκ και πεζοδρόμια.

Το κέντρο όμορφο, λιτό με μερικά κτίρια που έχουν ξεμείνει από την κουμουνιστική περίοδο και θυμίζουν στο Μπ τη Μολδαβία.

Pub Karuna λοιπόν. Δύο μακαρονάδες, μία τονοσαλάτα, τυρί, 2 μπύρες, δύο κρέπες πραλίνα με παγωτό και δύο Johnny Black, σύνολο 26 ευρώ!!! Not bad.....

Αγοράζουμε τα τελευταία μαγνητάκια και προμήθειες από το σουπερμάρκετ για το 8ωρο στο αυτοκίνητο την επόμενη μέρα και οδεύουμε για μπάνιο και ύπνο. Last day αύριο και επαναπατρισμός!!!

 

[Zorz59]

Day 5

Bar (MNE) - ALB - Ioannina (GR).. 421 km.. κοντά στις 7 ώρες

Μέρα επιστροφής σήμερα. Δύσκολο ξύπνημα στις 7.30, κλείσιμο βαλίτσας. Συμμάζεμα και γέμισμα του αυτοκινήτου. Κατεβαίνουμε στο πρωινό και ζούμε τις πιο cult στιγμές του ταξιδιού!! Ένας χώρος με 5-6 διαφορετικά σετ επίπλων για τραπέζια με μπορντό τραπεζομάντιλα και κάτι ντόπιους να τρώνε τα αβγουλάκια τους. Καθόμαστε και εμείς στο ένα τραπέζι και έρχονται κάτι βραστά αβγά με βραστά λουκάνικα, μαρμελάδες ψωμί και τα λοιπά. Μας ρωτάνε καφέ ή τσάι? Απαντάμε καφέ και μας κοιτάνε κάπως έντρομοι!! Λοιπόν μας φέρνουν το χειρότερο κουβαδοξέπλυμα που έχουμε πιεί ever!!!! Τρώμε στα γρήγορα και φεύγουμε αφήνοντας το καφέ και εννοείτε πως ευγενικά αρνηθήκαμε και τον δεύτερο καφέ που μας προσέφεραν!!


Φτάνουμε στα γρήγορα στα σύνορα για είσοδο στην Αλβανία. Εκεί μπροστά μας είναι καμιά δεκαριά αυτοκίνητα. Αλλά δε προχωράει η ουρά!! Μετά από κάνα 20λεπτο αρχίζει να κινείται κάτι και βλέπουμε πως έχουμε πετύχει έλεγχο της Frontex!! Αργά αργά φτάνουμε στον αξιωματικό της Frontex ο οποίος ελέγχει εάν είναι αυθεντικά τα διαβατήρια μας και μετά από ένα χαμένο μισάωρο περνάμε τα σύνορα.

Το βόρειο κομμάτι της Αλβανίας πολύ πιο ήρεμο λόγω του ότι είναι καθημερινή, με βατή και γρήγορη οδήγηση. ¨Έχουμε πάρει από πίσω ένα λοκάλι και όπου κάνει προσπέραση αυτός από πίσω και εμείς. Ξαφνικά μπλόκο!!!! Σταματάει τον μπροστά και εμάς μας αφήνει!! Τύχη βουνό!! Σε όλο το δρόμο από εκεί και πέρα οδηγούμε νορμάλ και περνάμε δίπλα από περίπου άλλα δέκα μπλόκα!!!

Όταν φτάνουμε κοντά στο αεροδρόμιο την πατάμε πάλι με τα έργα σε εκείνο το σημείο. Λίγο το μπρος πίσω κάνα δεκάλεπτο συν το έπρεπε να μπούμε πάλι σε χωματόδρομο με πολύ κίνηση δημιουργούν ένα εκνευρισμό στο αμάξι αλλά μετά από ένα μισάωρο και στη σωστή πορεία πια όλα βαίνουν καλώς!!

Στο ηρωικό Mallakaster κάνουμε την κατουροστάση μας και προχωράμε για τα σύνορα και τα Ιωάννινα, όπου θα γίνει η παράδοση μου για να συνεχίσουμε μέχρι Ηγουμενίτσα με άλλο όχημα και ο φίλος Μπ να συνεχίσει για Θεσσαλονίκη.

Η ελπίδα να προλάβω το ferry των 16.30 για Κέρκυρα οριακά, εξανεμίζεται στα σύνορα της Κακαβιάς όπου ο Αλβανοφύλακας είχε όρεξη να μας ψάξει για ναρκωτικά. Αυτό το δεύτερο χαμένο εικοσάλεπτο έχει ως αποτέλεσμα να χάσω το πλοίο για δέκα λεπτά!! Δεν πειράζει όμως έχει και άλλα το πρόγραμμα. Επίσης δε μας κάνει εντύπωση ότι ο δρόμος Κακαβιά - Ιωάννινα ήταν από άποψη ασφάλτου ο χειρότερος όλου του roadtrip!!!

Φτάνουμε στα Ιωάννινα και γίνεται η αλλαγή του αυτοκινήτου. Φιλικός ασπασμός και αποχαιρετισμός. Επιστροφή στις βάσεις λοιπόν και λήξη και αυτής της περιπέτειας μετά από 1.431 χιλιόμετρα σε πέντε μέρες!!!

 

[Zorz59]

Τ'έλος ιστορίας, έαν θέλει κάποιος Mod να το μεταφέρει στις ταξιδιωτικες ιστορ'ιες και να βοηθήσει στο χωρισμό chapters... thnx

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη

 

[giannismits]

Εξαιρετικός. Πολύ ωραίο οδικό ταξίδι και πολύ ωραία ιστορία.
Πόσα χρόνια έχω βάλει στο μάτι την Κροατία και το Μαυροβούνιο και ακόμα δεν έχω πάει.
Αγαπάμε Βαλκάνια.

 

[Zorz59]

Εξαιρετικός. Πολύ ωραίο οδικό ταξίδι και πολύ ωραία ιστορία.
Πόσα χρόνια έχω βάλει στο μάτι την Κροατία και το Μαυροβούνιο και ακόμα δεν έχω πάει.
Αγαπάμε Βαλκάνια.

Thnx κομαντο.... Μαυροβουνιο εξαιρετικο και φθηνο... Τα Βαλκάνια είναι εξαιρετικά και είναι ταμαμ για roadtrip.... Αλλο ενα κεντρικο- ανατολικο roadtrip θελω στα Βαλκανια για να χορτασω και εκεινη την πλευρα