Mikkael Sin
Member
- Μηνύματα
- 38
- Likes
- 386
- Επόμενο Ταξίδι
- Βαλκάνια
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νορβηγικά φιορδ
Σύντομα βρεθήκαμε σε μια βοσνιακή ταβέρνα στο κέντρο της πόλης. Το "βοσνιακή" προκύπτει από το όνομά της που ήταν Bosna ή Sarajevo... κάτι τέτοιο τελοσπάντων! Στο διπλανό μας τραπέζι, η παρέα παρουσίαζε έντονο φυσιογνωμικό ενδιαφέρον και στήσαμε αυτί... κι ότι πιάσουμε! Στις 20 λέξεις η μια ήταν Τίτο και άλλη μια Παρτιζάν. Κρίμα που δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε λέξη!
Επιστρέψαμε στη Σκανταρλίγια αργά το μεσημέρι για λίγη ξεκούραση. Κάποιο τοπικό κανάλι έδειχνε στιγμιότυπα αγώνων μπάσκετ από τα πρωταθλήματα της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας κι έτσι μπροστά στο δέκτη μας παρέλασαν ο Ερυθρός Αστέρας κι η Παρτιζάν, η Γιουγκοπλάστικα, η Μπόσνα του Σαράγεβο, η Ολίμπια Λιουμπλιάνα, η Ζαντάρ, η Τσιμπόνα... Μολονότι έχω σταματήσει από χρόνια να βλέπω μπάσκετ, εδώ το πράγμα είχε ενδιαφέρον! Σηκώθηκα -μάλλον απρόθυμα- κάναμε ένα μπάνιο και βγήκαμε για απογευματινό περίπατο στο Βελιγράδι.
Περάσαμε το βράδυ μας παρέα με τη φίλη μας, στα καφέ και τα μπαρ του κέντρου ενώ επισκεφθήκαμε εκ νέου το Καλεμέγκνταν για να το δούμε κάτω απ' το νυχτερινό ουρανό. Παρά το γεγονός οτι η "σύνθεση" των επισκεπτών ήταν εμφανώς αλλαγμένη σε σχέση με την αντίστοιχη πρωινή, ο χώρος ήταν όμορφος και κατά τη διάρκεια της νύχτας ενώ στην πλειοψηφία τους οι θαμώνες ήταν τουρίστες, παρέες νεαρόκοσμου και ζευγαράκια.
Πήγαμε για ύπνο πολύ κουρασμένοι ενώ την επομένη μας περίμενε ο κουραστικός δρόμος της επιστροφής και κάποιες στάσεις ακόμα!
Δυσκολευτήκαμε να βγούμε απ' το Βελιγράδι. Πέρα απ' το ότι έπρεπε να κινηθούμε νότια δε γνωρίζαμε κάτι άλλο και η σήμανση εντός πόλεως δε βοηθούσε. Τηρώντας για πολλοστή φορά το "ρωτώντας παν στην Πόλη" καταφέραμε να βγούμε απ' τη σερβική πρωτεύουσα και να δούμε πινακίδα για Νις. Μια χαρά...
Λίγα χιλιόμετρα μετά και η πρώτη μας παράκαμψη για το Ποζάρεβατς. Το ότι η πόλη στη μέση του κάμπου είναι η γενέτειρα του Μιλόσεβιτς δε μου λέει τίποτα. Το ότι έζησαν σ' αυτή οι προπροπαππούδες μου, κάτι λέει! Εγκατεστημένοι εκεί, με άλλες 40 οικογένειες από την Αρίστη, κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων της οθωμανικής κατοχής. Όντας περίεργος για το πού ζούσαν οι μακρινοί μου πρόγονοι, ήθελα να περιηγηθώ στην πόλη, η οποία δε λέει και τίποτα. Ήταν ώρα αιχμής πάντως και οι γειτονιές γύρω απ' το κέντρο είχαν ζωή, με τον κόσμο να μπαινοβγαίνει στα εμπορικά καταστήματα. Γενικά υπήρχε μια αίσθηση οτι ο τρόπος ζωής είναι ίδιος όπως και στην ελληνική επαρχία, με χαλαρούς ρυθμούς και τους ανθρώπους να γνωρίζονται μεταξύ τους.
Συνεχίσαμε νότια και σύντομα έπρεπε να κάνουμε μια δεύτερη παράκαμψη, αυτή τη φορά για τη Σμεντέρεβσκα Παλάνκα, μια μικρή πόλη κάπου στο κέντρο της χώρας. Ο λόγος της επίσκεψής μας απλός. Εκεί ζει το ποδοσφαιρικό είδωλο των εφηβικών μας χρόνων!
Πριν φύγουμε από το Βελιγράδι, είχαμε μιλήσει μ' ένα φίλο στην Ελλάδα για την πρόθεσή μας να επισκεφτούμε το Μεγάλο Ζντένκο Μουφ στην πόλη του. Μας ενημέρωσε οτι κι άλλοι φίλοι ανέβαιναν την επομένη προς Νόβι Σαντ για το exit festival οπότε θα μπορούσαμε να βρεθούμε όλοι μαζί εκεί. Οι άλλοι άργησαν να ξεκινήσουν από τα Γιάννενα και θα συνέχιζαν χωρίς στάση, οπότε βρεθήκαμε μόνοι μας, κάτω από έναν καυτό μεσημεριανό ήλιο να ψάχνουμε για έναν "άγνωστό" μας!
Ρωτήσαμε πολύ κόσμο για το πού μπορεί να βρίσκεται εκείνη την ώρα, όλοι ήξεραν για ποιον ρωτάμε αλλά κανείς δε μιλούσε αγγλικά! Σε καμία ελληνική πόλη των 25.000 κατοίκων (ή και... πολύ λιγότερων) δεν μπορεί να συναντήσεις κάτι τέτοιο. Ανεξάρτητα απ' την ηλικία των ερωτηθέντων, κανείς δε μιλούσε αγγλικά (κάτι που συνάντησα κι αλλού στην πρώην Γιουγκοσλαβία -και γενικά στα Βαλκάνια- σε επόμενα ταξίδια)! Με κάποιον τρόπο πάντως, κάποιος μας έδειξε την κατεύθυνση που έπρεπε να πάρουμε για να φτάσουμε σπίτι του.
Για μια ακόμα φορά σ' αυτό το ταξίδι, η επιμονή μας (και κάποιοι ντόπιοι σε ένα μηχανουργείο εκεί δίπλα) μας οδήγησε στον προορισμό-στόχο. Μια όμορφη εξοχική κατοικία με περιποιημένη βεράντα και μεγάλο κήπο. Χτυπήσαμε το κουδούνι μερικές φορές και... τζίφος! Απ' ότι φαινόταν δε θα τον συναντούσαμε από κοντά. Μαζί μου είχα την μπλούζα που φορούσα στους σημαντικότερους "οπαδικούς" προορισμούς (γήπεδο Ριέκα, κλειστό Γιουγκοπλάστικα) και την άφησα σε μια πολυθρόνα στην βεράντα πριν αποχωρήσουμε.
Προχωρήσαμε προς το κέντρο και πραγματικά δεν μπορούσα να "χωνέψω" την ατυχία μας. Φτάσαμε τόσο κοντά... Η ζέστη ήταν τόση που μπήκα για μια μπύρα σε ένα αναψυκτήριο που είχε όλη την τζαμαρία του ανοιχτή. Ζήτησα μια τοπική Jelen κι εκείνη την ώρα ακούω πίσω μου σε σπαστά ελληνικά...
Καλά, τόσο μ..κες είστε εκεί στα Γιάννενα που δεν έχετε ένα τηλέφωνο να πάρετε;
Φιλιά, αγκαλιές και μια ατμόσφαιρα σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Μπροστά μου το είδωλο των χρόνων της νιότης, όταν το όνομά του στα συνθήματά μας, δονούσε τον ουρανό της πόλης.
Το συγκεκριμένο μπουκάλι Jelen παραμένει στην "κάβα" μου σφραγισμένο και σε περίοπτη θέση.
Κατευθυνθήκαμε στον κλασσικό πεζόδρομο (αυτόν που έχουν όλες οι πόλεις) που δεν ήταν τίποτα σπουδαίο αλλά είχε κάποια καφέ και λίγο κόσμο. Παραγγείλαμε τα δικά τους αποστάγματα (σλιβοβίτσα ή παλίνκα, δε θυμάμαι) και ήπιαμε περισσότερα απ' όσα έπρεπε ενώ μπροστά μας είχαμε πολύ δρόμο ακόμα. Δεν πίνω ποτέ πάνω από 1-2 μπύρες όταν έχω να οδηγήσω αλλά εδώ δεν μπορούσα να κρατηθώ απ' τη χαρά μου...
Ήμουν σίγουρος οτι θα με σταματήσουν για αλκοτέστ κι ευτυχώς διαψεύστηκα...
Σε ένα τραπέζι πιο δίπλα καθόταν ο Ογκνιένοβιτς (πέρασμα από Ρεάλ Μαδρίτης αλλά και... Εργοτέλη) που όπως μας ενημέρωσε ο Ζντένκο καταλαβαίνει ελληνικά. Εκεί, προέβλεψε κι οτι ο Μιλόγεβιτς θα κάνει καριέρα ως προπονητής (τους είχαμε φέρει μαζί στα Γιάννενα). Εκείνη τη στιγμή κοουτσάριζε την ομάδα του Κραγκούγιεβατς κι αργότερα ήρθε στον Πανιώνιο, πριν ενδιαφερθεί γι' αυτόν ο Ολυμπιακός και εν συνεχεία βρεθεί στον Ερυθρό Αστέρα.
Ξέρω (και ζητώ συγνώμη) οτι οι υπόλοιποι θα βαρεθείτε αλλά οι ποδοσφαιρόφιλοι θα το εκτιμήσουν!
Ο Ζντένκο, με το αυτοκίνητό του, μας οδήγησε έξω απ' την πόλη για να μη χαθούμε! Χωρίσαμε τραγουδώντας συνθήματα και οδηγώντας προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Λίγες ώρες αργότερα περνούσαμε τα ελληνικά σύνορα και αργά το βράδυ φτάσαμε στα Γιάννενα.
Η αλήθεια είναι πως μπορούσαμε να παρατείνουμε το ταξίδι μας για 2-3 μέρες ακόμα αλλά το σκεπτικό μας ήταν να κρατήσουμε και λίγες μέρες ξεκούρασης. Κι έτσι, την επομένη το πρωί, αναχώρηση για την αγαπημένη Πρέβεζα και 3 βράδια χωρίς το άγχος του ξυπνήματος, χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς... παπούτσια!!! Μαγιό, σαγιονάρα, παραλία, ταβέρνα, μπύρες...
Ήταν νομίζω το καλύτερο τελείωμα ενός ταξιδιού - ονείρου για μένα.
Σας τα διηγήθηκα από μνήμης και ελπίζω να είχατε μια ευχάριστη ανάγνωση! Θα επανέλθω με το... επιμύθιο, ελπίζοντας το παρόν να σας φάνηκε χρήσιμο ως προς τα επόμενα ταξίδια σας ή υπενθυμίζοντάς σας πόσο όμορφος είναι ο δρόμος...
Επιστρέψαμε στη Σκανταρλίγια αργά το μεσημέρι για λίγη ξεκούραση. Κάποιο τοπικό κανάλι έδειχνε στιγμιότυπα αγώνων μπάσκετ από τα πρωταθλήματα της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας κι έτσι μπροστά στο δέκτη μας παρέλασαν ο Ερυθρός Αστέρας κι η Παρτιζάν, η Γιουγκοπλάστικα, η Μπόσνα του Σαράγεβο, η Ολίμπια Λιουμπλιάνα, η Ζαντάρ, η Τσιμπόνα... Μολονότι έχω σταματήσει από χρόνια να βλέπω μπάσκετ, εδώ το πράγμα είχε ενδιαφέρον! Σηκώθηκα -μάλλον απρόθυμα- κάναμε ένα μπάνιο και βγήκαμε για απογευματινό περίπατο στο Βελιγράδι.
Περάσαμε το βράδυ μας παρέα με τη φίλη μας, στα καφέ και τα μπαρ του κέντρου ενώ επισκεφθήκαμε εκ νέου το Καλεμέγκνταν για να το δούμε κάτω απ' το νυχτερινό ουρανό. Παρά το γεγονός οτι η "σύνθεση" των επισκεπτών ήταν εμφανώς αλλαγμένη σε σχέση με την αντίστοιχη πρωινή, ο χώρος ήταν όμορφος και κατά τη διάρκεια της νύχτας ενώ στην πλειοψηφία τους οι θαμώνες ήταν τουρίστες, παρέες νεαρόκοσμου και ζευγαράκια.
Πήγαμε για ύπνο πολύ κουρασμένοι ενώ την επομένη μας περίμενε ο κουραστικός δρόμος της επιστροφής και κάποιες στάσεις ακόμα!
Δυσκολευτήκαμε να βγούμε απ' το Βελιγράδι. Πέρα απ' το ότι έπρεπε να κινηθούμε νότια δε γνωρίζαμε κάτι άλλο και η σήμανση εντός πόλεως δε βοηθούσε. Τηρώντας για πολλοστή φορά το "ρωτώντας παν στην Πόλη" καταφέραμε να βγούμε απ' τη σερβική πρωτεύουσα και να δούμε πινακίδα για Νις. Μια χαρά...
Λίγα χιλιόμετρα μετά και η πρώτη μας παράκαμψη για το Ποζάρεβατς. Το ότι η πόλη στη μέση του κάμπου είναι η γενέτειρα του Μιλόσεβιτς δε μου λέει τίποτα. Το ότι έζησαν σ' αυτή οι προπροπαππούδες μου, κάτι λέει! Εγκατεστημένοι εκεί, με άλλες 40 οικογένειες από την Αρίστη, κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων της οθωμανικής κατοχής. Όντας περίεργος για το πού ζούσαν οι μακρινοί μου πρόγονοι, ήθελα να περιηγηθώ στην πόλη, η οποία δε λέει και τίποτα. Ήταν ώρα αιχμής πάντως και οι γειτονιές γύρω απ' το κέντρο είχαν ζωή, με τον κόσμο να μπαινοβγαίνει στα εμπορικά καταστήματα. Γενικά υπήρχε μια αίσθηση οτι ο τρόπος ζωής είναι ίδιος όπως και στην ελληνική επαρχία, με χαλαρούς ρυθμούς και τους ανθρώπους να γνωρίζονται μεταξύ τους.
Συνεχίσαμε νότια και σύντομα έπρεπε να κάνουμε μια δεύτερη παράκαμψη, αυτή τη φορά για τη Σμεντέρεβσκα Παλάνκα, μια μικρή πόλη κάπου στο κέντρο της χώρας. Ο λόγος της επίσκεψής μας απλός. Εκεί ζει το ποδοσφαιρικό είδωλο των εφηβικών μας χρόνων!
Πριν φύγουμε από το Βελιγράδι, είχαμε μιλήσει μ' ένα φίλο στην Ελλάδα για την πρόθεσή μας να επισκεφτούμε το Μεγάλο Ζντένκο Μουφ στην πόλη του. Μας ενημέρωσε οτι κι άλλοι φίλοι ανέβαιναν την επομένη προς Νόβι Σαντ για το exit festival οπότε θα μπορούσαμε να βρεθούμε όλοι μαζί εκεί. Οι άλλοι άργησαν να ξεκινήσουν από τα Γιάννενα και θα συνέχιζαν χωρίς στάση, οπότε βρεθήκαμε μόνοι μας, κάτω από έναν καυτό μεσημεριανό ήλιο να ψάχνουμε για έναν "άγνωστό" μας!
Ρωτήσαμε πολύ κόσμο για το πού μπορεί να βρίσκεται εκείνη την ώρα, όλοι ήξεραν για ποιον ρωτάμε αλλά κανείς δε μιλούσε αγγλικά! Σε καμία ελληνική πόλη των 25.000 κατοίκων (ή και... πολύ λιγότερων) δεν μπορεί να συναντήσεις κάτι τέτοιο. Ανεξάρτητα απ' την ηλικία των ερωτηθέντων, κανείς δε μιλούσε αγγλικά (κάτι που συνάντησα κι αλλού στην πρώην Γιουγκοσλαβία -και γενικά στα Βαλκάνια- σε επόμενα ταξίδια)! Με κάποιον τρόπο πάντως, κάποιος μας έδειξε την κατεύθυνση που έπρεπε να πάρουμε για να φτάσουμε σπίτι του.
Για μια ακόμα φορά σ' αυτό το ταξίδι, η επιμονή μας (και κάποιοι ντόπιοι σε ένα μηχανουργείο εκεί δίπλα) μας οδήγησε στον προορισμό-στόχο. Μια όμορφη εξοχική κατοικία με περιποιημένη βεράντα και μεγάλο κήπο. Χτυπήσαμε το κουδούνι μερικές φορές και... τζίφος! Απ' ότι φαινόταν δε θα τον συναντούσαμε από κοντά. Μαζί μου είχα την μπλούζα που φορούσα στους σημαντικότερους "οπαδικούς" προορισμούς (γήπεδο Ριέκα, κλειστό Γιουγκοπλάστικα) και την άφησα σε μια πολυθρόνα στην βεράντα πριν αποχωρήσουμε.
Προχωρήσαμε προς το κέντρο και πραγματικά δεν μπορούσα να "χωνέψω" την ατυχία μας. Φτάσαμε τόσο κοντά... Η ζέστη ήταν τόση που μπήκα για μια μπύρα σε ένα αναψυκτήριο που είχε όλη την τζαμαρία του ανοιχτή. Ζήτησα μια τοπική Jelen κι εκείνη την ώρα ακούω πίσω μου σε σπαστά ελληνικά...
Καλά, τόσο μ..κες είστε εκεί στα Γιάννενα που δεν έχετε ένα τηλέφωνο να πάρετε;
Φιλιά, αγκαλιές και μια ατμόσφαιρα σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Μπροστά μου το είδωλο των χρόνων της νιότης, όταν το όνομά του στα συνθήματά μας, δονούσε τον ουρανό της πόλης.
Το συγκεκριμένο μπουκάλι Jelen παραμένει στην "κάβα" μου σφραγισμένο και σε περίοπτη θέση.
Κατευθυνθήκαμε στον κλασσικό πεζόδρομο (αυτόν που έχουν όλες οι πόλεις) που δεν ήταν τίποτα σπουδαίο αλλά είχε κάποια καφέ και λίγο κόσμο. Παραγγείλαμε τα δικά τους αποστάγματα (σλιβοβίτσα ή παλίνκα, δε θυμάμαι) και ήπιαμε περισσότερα απ' όσα έπρεπε ενώ μπροστά μας είχαμε πολύ δρόμο ακόμα. Δεν πίνω ποτέ πάνω από 1-2 μπύρες όταν έχω να οδηγήσω αλλά εδώ δεν μπορούσα να κρατηθώ απ' τη χαρά μου...
Ήμουν σίγουρος οτι θα με σταματήσουν για αλκοτέστ κι ευτυχώς διαψεύστηκα...
Σε ένα τραπέζι πιο δίπλα καθόταν ο Ογκνιένοβιτς (πέρασμα από Ρεάλ Μαδρίτης αλλά και... Εργοτέλη) που όπως μας ενημέρωσε ο Ζντένκο καταλαβαίνει ελληνικά. Εκεί, προέβλεψε κι οτι ο Μιλόγεβιτς θα κάνει καριέρα ως προπονητής (τους είχαμε φέρει μαζί στα Γιάννενα). Εκείνη τη στιγμή κοουτσάριζε την ομάδα του Κραγκούγιεβατς κι αργότερα ήρθε στον Πανιώνιο, πριν ενδιαφερθεί γι' αυτόν ο Ολυμπιακός και εν συνεχεία βρεθεί στον Ερυθρό Αστέρα.
Ξέρω (και ζητώ συγνώμη) οτι οι υπόλοιποι θα βαρεθείτε αλλά οι ποδοσφαιρόφιλοι θα το εκτιμήσουν!
Ο Ζντένκο, με το αυτοκίνητό του, μας οδήγησε έξω απ' την πόλη για να μη χαθούμε! Χωρίσαμε τραγουδώντας συνθήματα και οδηγώντας προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Λίγες ώρες αργότερα περνούσαμε τα ελληνικά σύνορα και αργά το βράδυ φτάσαμε στα Γιάννενα.
Η αλήθεια είναι πως μπορούσαμε να παρατείνουμε το ταξίδι μας για 2-3 μέρες ακόμα αλλά το σκεπτικό μας ήταν να κρατήσουμε και λίγες μέρες ξεκούρασης. Κι έτσι, την επομένη το πρωί, αναχώρηση για την αγαπημένη Πρέβεζα και 3 βράδια χωρίς το άγχος του ξυπνήματος, χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς... παπούτσια!!! Μαγιό, σαγιονάρα, παραλία, ταβέρνα, μπύρες...
Ήταν νομίζω το καλύτερο τελείωμα ενός ταξιδιού - ονείρου για μένα.
Σας τα διηγήθηκα από μνήμης και ελπίζω να είχατε μια ευχάριστη ανάγνωση! Θα επανέλθω με το... επιμύθιο, ελπίζοντας το παρόν να σας φάνηκε χρήσιμο ως προς τα επόμενα ταξίδια σας ή υπενθυμίζοντάς σας πόσο όμορφος είναι ο δρόμος...
Attachments
-
42 bytes Προβολές: 0