Mikkael Sin
Member
- Μηνύματα
- 38
- Likes
- 386
- Επόμενο Ταξίδι
- Βαλκάνια
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νορβηγικά φιορδ
Ανεβαίνοντας τις ανηφοριές μετά τη Χειμάρρα, ο δρόμος είναι δύσκολος αλλά η θέα σε αποζημιώνει. Γυμνά βουνά ορθώνονται ψηλά πάνω απ' τη θάλασσα και οι συνεχόμενες στροφές, καίτοι κουραστικές, σου επιτρέπουν να αγναντεύεις κάθε λίγο, από τη μια στο απέραντο μπλε του Βόρειου Ιονίου κι από την άλλη στις ψηλότερες κορφές της ενδοχώρας. Εντύπωση μας έκανε ένα παλιό στρατιωτικό φυλάκιο, πάνω στο βουνό και κάτω απ' το δρόμο μας, με ένα γκράφιτι Αλβανού ναύτη στην εξωτερική του πλευρά. Προφανώς κάποια παλιά βάση που επόπτευε τη θάλασσα από ψηλά. Σταματήσαμε για τις σχετικές φωτογραφίες κι εκεί είδα πρώτη φορά στη ζωή μου αυτοκίνητο με κοσοβάρικες πινακίδες. Λίγα χιλιόμετρα αργότερα μπήκαμε σε ένα χωριό, με έναν απίστευτα στενό δρόμο που δεν επέτρεπε το πέρασμα παρά μόνο σε ένα αυτοκίνητο. Πετύχαμε μποτιλιάρισμα (!) και λίγα λεπτά αργότερα, κινούμενοι σημειωτόν, καταλάβαμε οτι ακολουθούμε τη πομπή μιας κηδείας! Πολύ περίεργο, καθώς στα ταξίδια μας συναντούμε 2 πράγματα: Γνωστούς και... γάμους!
Αφού αργήσαμε αρκετά εκεί και διερχόμενοι από κάποια συμπαθητικά αλλά και από αδιάφορα τοπία (αφού πια είχαμε χάσει τη θέα προς τη θάλασσα), προσεγγίσαμε τον κόλπο του Αυλώνα. Από εκεί, η θέα στη θάλασσα ήταν μάλλον απογοητευτική. Τα νερά φαίνονταν "βρώμικα" κι είχαν ένα μάλλον καφέ χρώμα. Ούτε αξιόλογες παραλίες υπήρχαν, καμία σχέση με αυτές που είδαμε κοντά στη Χειμάρρα, που ήταν πραγματικά ζηλευτές. Αφήσαμε την πόλη δίπλα μας και συνεχίσαμε αν κι αυτό ήταν κάτι που μετάνιωσα γιατί μέχρι σήμερα ο δρόμος δε με ξαναπήγε προς τα εκεί. Κάποια επόμενη φορά σίγουρα...
Συνεχίσαμε το δρόμο μας για το Δυρράχιο, πάντα θέλοντας να διασχίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο παραθαλάσσια τμήματα. Εδώ πια έχουμε μπει στην "αυθεντική Αλβανία" και τα τοπία είναι αδιάφορα, ενώ μάλλον κινούμαστε αρκετά μακριά απ' τη θάλασσα. Μας έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός οτι στο Φίερι, στην είσοδο και την έξοδο της πόλης, υπήρχαν πολλά μικρομάγαζα πάνω στο δρόμο που πουλούσαν είδη θαλάσσης (μπρατσάκια, μάσκες, βατραχοπέδιλα, ψάθες κλπ) παρόλο που είναι αρκετά μακριά απ' την παραλία. Ακολουθώντας έναν συνεχώς βαρετό δρόμο, φτάσαμε νωρίς το απόγευμα στο Δυρράχιο. Η θάλασσα εξακολουθούσε να μοιάζει "βρώμικη". Έκανε αρκετή ζέστη αλλά δε σε τραβούσε να μπεις μέσα αν και στην παραλία υπήρχε πολύς κόσμος. Εκτός από πολλά αλβανικά αυτοκίνητα είχε και πολλά με σημαία Κοσόβου αν και δεν είδαμε άλλους τουρίστες. Ο οικοδομικός οργασμός των Αγίων Σαράντα, εδώ πολλαπλασιάζεται. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και σύγχρονες, μεγάλες λεωφόροι, με περιποιημένες πολυκατοικίες και μεγάλα πεζοδρόμια. Κάναμε τη βόλτα μας μπροστά στα τείχη του κάστρου και χαζεύαμε τις στάσεις των λεωφορείων που ήταν πλημμυρισμένες από παραθεριστές και δίπλα τους τα καρότσια των μικροπωλητών. Άποψή μου είναι οτι αξίζει να περάσεις και να δεις το Δυρράχιο αλλά όχι να κάνεις διακοπές εκεί.
Ο δρόμος που μας έφερε στα Τίρανα αργά το απόγευμα, είναι και ο καλύτερος που διαθέτει η γειτονική χώρα. Ένας κλειστός αυτοκινητόδρομος, στο μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος του, τον οποίο διανύσαμε σε περίπου 45 λεπτά. Καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής είχε απίστευτη κίνηση και προς τις δύο κατευθύνσεις, φαινόμενο που εντείνονταν όσο πλησιάζαμε στην πρωτεύουσα. Στις παρυφές της πόλης, ξεκίνησαν και οι μεγάλες διαφημιστικές επιγραφές, κάτι που δεν είχαμε δει, ούτε θα βλέπαμε αργότερα πουθενά σε ολόκληρη τη χώρα. Αφορούσαν εταιρείες επίπλων, ξενοδοχεία, αεροπορικές εταιρείες, ταξιδιωτικούς προορισμούς (!), εκπαιδευτικά ιδρύματα και ιδιωτικές κλινικές. Μπήκαμε στον ιστό της πόλης και διασχίσαμε "ευρύχωρες" λεωφόρους, προϊόν των ιταλικών πολεοδομικών σχεδιασμών τους. Παρκάραμε κάπου στο κέντρο και βγήκαμε σε αναζήτηση δωματίου, που δεν άργησε να βρεθεί, πίσω απ' το Tirana International, το επιβλητικό αυτό ξενοδοχείο των Τιράνων, στο οποίο έμεινα το 2016 και που για χρόνια αποτελούσε τη ναυαρχίδα της αλβανικής προπαγάνδας. Συστήνω πάντως να "ξοδέψετε" ένα βράδυ εκεί, μόνο και μόνο για τη θέα στην πλατεία Σκεντέρμπεη. Το τωρινό μας δωμάτιο πάντως, στεγάζονταν σε ένα ήσυχο μοτέλ και η τιμή του ήταν (ξανά) γύρω στα 20€! Ρίξαμε λίγο νερό πάνω μας και ξεχυθήκαμε στα Τίρανα. Ευτυχώς που εδώ νυχτώνει πραγματικά αργά! Διασχίσαμε με τα πόδια όλες τις πέριξ του κέντρου περιοχές και εντυπωσιαστήκαμε απ' τις αντιθέσεις της πόλης, ακόμα και σε τόσο λίγα τετραγωνικά. Πίσω ακριβώς απ' τα εντυπωσιακά κυβερνητικά κτίρια, φτωχογειτονιές και λαϊκές αγορές, κάρα με πραμάτεια και άνθρωποι που θαρρείς ξεπήδησαν από βαλκανικές ιστορίες 100 και πλέον ετών.
Ακολουθήσαμε το δρόμο για το Blokku, την πάλαι ποτέ συνοικία της νομενκλατούρας. Τίποτα σπουδαίο ρυμοτομικά αλλά καλαίσθητες πολυκατοικίες, πολλά μαγαζιά και... ακριβές βιτρίνες! Μπροστά μας πέρασε και μια "παρέλαση" αυτοκινήτων - αντίκα και είδαμε κάποια πραγματικά εντυπωσιακά μοντέλα. Συνεχίσαμε για το πάρκο των Τιράνων, στην άκρη του οποίου υπάρχει μια μεγάλη τεχνητή λίμνη. Εντός του πάρκου, το σκηνικό είναι ειδυλλιακό, γεμάτο δέντρα κι όμορφες διαδρομές ενώ άνθρωποι όλων των ηλικιών κάνουν τον περίπατο ή τη γυμναστική τους. Στην κουβέντα που πιάσαμε με ένα νεαρό ζευγάρι, μας εξήγησαν οτι τέτοια ώρα (έπαιρνε να νυχτώνει) επί Χότζα απαγορεύονταν η είσοδος στο πάρκο και αλίμονο αν έπιαναν νεαρό ζευγάρι εκεί, μιας και η σχέση θεωρούνταν παράνομη! Η λίμνη στην άκρη του πάρκου είναι αρκετά μεγάλη (και τεχνητή) δεν είναι τίποτα σπουδαίο αλλά το μέρος γενικά είναι όμορφο κι έχει καλαίσθητα κτίρια, σπίτια και καταστήματα. Το '16 επισκέφθηκα εκ νέου το πάρκο και δεν είχε αλλάξει τίποτα. Στο μεταξύ είχε νυχτώσει κι έπρεπε να φάμε! Φύγαμε προς το κατάλυμά μας και καθίσαμε σε ένα παρακείμενο ιταλικό εστιατόριο, εντός ενός μίνι εμπορικού κέντρου. Μπύρες Tirana, Πίτσα και μακαρονάδες κι όλα αυτά για λιγότερα από 20€. Καθόλου άσχημα! Φεύγοντας, επισκεφθήκαμε ένα πάρκο στο κέντρο της πόλης με καταστήματα και σιντριβάνια. Η ιδέα ενός τελευταίου ποτού εγκαταλείφθηκε γρήγορα καθώς το μέρος δεν είχε το πλήθος που περιμέναμε. Απολαύσαμε για λίγο τον όμορφο νυχτερινό ουρανό των Τιράνων κι επιστρέψαμε για ύπνο...
Αφού αργήσαμε αρκετά εκεί και διερχόμενοι από κάποια συμπαθητικά αλλά και από αδιάφορα τοπία (αφού πια είχαμε χάσει τη θέα προς τη θάλασσα), προσεγγίσαμε τον κόλπο του Αυλώνα. Από εκεί, η θέα στη θάλασσα ήταν μάλλον απογοητευτική. Τα νερά φαίνονταν "βρώμικα" κι είχαν ένα μάλλον καφέ χρώμα. Ούτε αξιόλογες παραλίες υπήρχαν, καμία σχέση με αυτές που είδαμε κοντά στη Χειμάρρα, που ήταν πραγματικά ζηλευτές. Αφήσαμε την πόλη δίπλα μας και συνεχίσαμε αν κι αυτό ήταν κάτι που μετάνιωσα γιατί μέχρι σήμερα ο δρόμος δε με ξαναπήγε προς τα εκεί. Κάποια επόμενη φορά σίγουρα...
Συνεχίσαμε το δρόμο μας για το Δυρράχιο, πάντα θέλοντας να διασχίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο παραθαλάσσια τμήματα. Εδώ πια έχουμε μπει στην "αυθεντική Αλβανία" και τα τοπία είναι αδιάφορα, ενώ μάλλον κινούμαστε αρκετά μακριά απ' τη θάλασσα. Μας έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός οτι στο Φίερι, στην είσοδο και την έξοδο της πόλης, υπήρχαν πολλά μικρομάγαζα πάνω στο δρόμο που πουλούσαν είδη θαλάσσης (μπρατσάκια, μάσκες, βατραχοπέδιλα, ψάθες κλπ) παρόλο που είναι αρκετά μακριά απ' την παραλία. Ακολουθώντας έναν συνεχώς βαρετό δρόμο, φτάσαμε νωρίς το απόγευμα στο Δυρράχιο. Η θάλασσα εξακολουθούσε να μοιάζει "βρώμικη". Έκανε αρκετή ζέστη αλλά δε σε τραβούσε να μπεις μέσα αν και στην παραλία υπήρχε πολύς κόσμος. Εκτός από πολλά αλβανικά αυτοκίνητα είχε και πολλά με σημαία Κοσόβου αν και δεν είδαμε άλλους τουρίστες. Ο οικοδομικός οργασμός των Αγίων Σαράντα, εδώ πολλαπλασιάζεται. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και σύγχρονες, μεγάλες λεωφόροι, με περιποιημένες πολυκατοικίες και μεγάλα πεζοδρόμια. Κάναμε τη βόλτα μας μπροστά στα τείχη του κάστρου και χαζεύαμε τις στάσεις των λεωφορείων που ήταν πλημμυρισμένες από παραθεριστές και δίπλα τους τα καρότσια των μικροπωλητών. Άποψή μου είναι οτι αξίζει να περάσεις και να δεις το Δυρράχιο αλλά όχι να κάνεις διακοπές εκεί.
Ο δρόμος που μας έφερε στα Τίρανα αργά το απόγευμα, είναι και ο καλύτερος που διαθέτει η γειτονική χώρα. Ένας κλειστός αυτοκινητόδρομος, στο μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος του, τον οποίο διανύσαμε σε περίπου 45 λεπτά. Καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής είχε απίστευτη κίνηση και προς τις δύο κατευθύνσεις, φαινόμενο που εντείνονταν όσο πλησιάζαμε στην πρωτεύουσα. Στις παρυφές της πόλης, ξεκίνησαν και οι μεγάλες διαφημιστικές επιγραφές, κάτι που δεν είχαμε δει, ούτε θα βλέπαμε αργότερα πουθενά σε ολόκληρη τη χώρα. Αφορούσαν εταιρείες επίπλων, ξενοδοχεία, αεροπορικές εταιρείες, ταξιδιωτικούς προορισμούς (!), εκπαιδευτικά ιδρύματα και ιδιωτικές κλινικές. Μπήκαμε στον ιστό της πόλης και διασχίσαμε "ευρύχωρες" λεωφόρους, προϊόν των ιταλικών πολεοδομικών σχεδιασμών τους. Παρκάραμε κάπου στο κέντρο και βγήκαμε σε αναζήτηση δωματίου, που δεν άργησε να βρεθεί, πίσω απ' το Tirana International, το επιβλητικό αυτό ξενοδοχείο των Τιράνων, στο οποίο έμεινα το 2016 και που για χρόνια αποτελούσε τη ναυαρχίδα της αλβανικής προπαγάνδας. Συστήνω πάντως να "ξοδέψετε" ένα βράδυ εκεί, μόνο και μόνο για τη θέα στην πλατεία Σκεντέρμπεη. Το τωρινό μας δωμάτιο πάντως, στεγάζονταν σε ένα ήσυχο μοτέλ και η τιμή του ήταν (ξανά) γύρω στα 20€! Ρίξαμε λίγο νερό πάνω μας και ξεχυθήκαμε στα Τίρανα. Ευτυχώς που εδώ νυχτώνει πραγματικά αργά! Διασχίσαμε με τα πόδια όλες τις πέριξ του κέντρου περιοχές και εντυπωσιαστήκαμε απ' τις αντιθέσεις της πόλης, ακόμα και σε τόσο λίγα τετραγωνικά. Πίσω ακριβώς απ' τα εντυπωσιακά κυβερνητικά κτίρια, φτωχογειτονιές και λαϊκές αγορές, κάρα με πραμάτεια και άνθρωποι που θαρρείς ξεπήδησαν από βαλκανικές ιστορίες 100 και πλέον ετών.
Ακολουθήσαμε το δρόμο για το Blokku, την πάλαι ποτέ συνοικία της νομενκλατούρας. Τίποτα σπουδαίο ρυμοτομικά αλλά καλαίσθητες πολυκατοικίες, πολλά μαγαζιά και... ακριβές βιτρίνες! Μπροστά μας πέρασε και μια "παρέλαση" αυτοκινήτων - αντίκα και είδαμε κάποια πραγματικά εντυπωσιακά μοντέλα. Συνεχίσαμε για το πάρκο των Τιράνων, στην άκρη του οποίου υπάρχει μια μεγάλη τεχνητή λίμνη. Εντός του πάρκου, το σκηνικό είναι ειδυλλιακό, γεμάτο δέντρα κι όμορφες διαδρομές ενώ άνθρωποι όλων των ηλικιών κάνουν τον περίπατο ή τη γυμναστική τους. Στην κουβέντα που πιάσαμε με ένα νεαρό ζευγάρι, μας εξήγησαν οτι τέτοια ώρα (έπαιρνε να νυχτώνει) επί Χότζα απαγορεύονταν η είσοδος στο πάρκο και αλίμονο αν έπιαναν νεαρό ζευγάρι εκεί, μιας και η σχέση θεωρούνταν παράνομη! Η λίμνη στην άκρη του πάρκου είναι αρκετά μεγάλη (και τεχνητή) δεν είναι τίποτα σπουδαίο αλλά το μέρος γενικά είναι όμορφο κι έχει καλαίσθητα κτίρια, σπίτια και καταστήματα. Το '16 επισκέφθηκα εκ νέου το πάρκο και δεν είχε αλλάξει τίποτα. Στο μεταξύ είχε νυχτώσει κι έπρεπε να φάμε! Φύγαμε προς το κατάλυμά μας και καθίσαμε σε ένα παρακείμενο ιταλικό εστιατόριο, εντός ενός μίνι εμπορικού κέντρου. Μπύρες Tirana, Πίτσα και μακαρονάδες κι όλα αυτά για λιγότερα από 20€. Καθόλου άσχημα! Φεύγοντας, επισκεφθήκαμε ένα πάρκο στο κέντρο της πόλης με καταστήματα και σιντριβάνια. Η ιδέα ενός τελευταίου ποτού εγκαταλείφθηκε γρήγορα καθώς το μέρος δεν είχε το πλήθος που περιμέναμε. Απολαύσαμε για λίγο τον όμορφο νυχτερινό ουρανό των Τιράνων κι επιστρέψαμε για ύπνο...
Attachments
-
42 bytes Προβολές: 0