Mikkael Sin
Member
- Μηνύματα
- 38
- Likes
- 386
- Επόμενο Ταξίδι
- Βαλκάνια
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νορβηγικά φιορδ
Φύγαμε νωρίς το πρωί από τα Τίρανα για τον κυρίως προορισμό μας, τη Γιουγκοσλαβία, επιτέλους! Από την αλβανική πρωτεύουσα πάντως, έφυγα με την αίσθηση οτι θα μπορούσα να μείνω εκεί μόνιμα, αν υποθέσουμε οτι υπήρχε μια δουλειά που ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μου κι ένα διαμέρισμα σε γειτονιά της αρεσκείας μου. Αυτό δε θα μπορούσα να το πω για καμία άλλη αλβανική πόλη. Στο μεταξύ, η αλήθεια είναι πως με ένα ολοκληρωμένο οδικό δίκτυο (κλειστός αυτοκινητόδρομος) η απόσταση Γιάννενα - Τίρανα δεν πρέπει να υπερβαίνει τις 3 ώρες.
Σε... 10 χρόνια τα λέμε και σε άλλα τόσα, ίσως και δούμε κάτι...
Φτάσαμε στη Σκόδρα έπειτα από μια μάλλον βαρετή διαδρομή και βγήκαμε να περπατήσουμε στην πόλη, στα περίχωρα της οποίας το υγρό στοιχείο κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του, μέσα από λιμνάζοντα ύδατα, ποτάμια, χειμάρρους και ρυάκια. Γενικά, το νερό δε λείπει απ' τη Σκόδρα. Έχω πάει 2 φορές και ακόμα δεν έχω ανέβει στο κάστρο της (κακώς!) αν και δοκίμασα 2 διαφορετικές διαδρομές προς το Μαυροβούνιο. Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο σαν πόλη αλλά περπατιέται ευχάριστα στο κέντρο της ενώ είναι πολύ ζωντανή και πολύβουη! Κι εδώ υπήρχαν ένα σωρό λαϊκές αγορές και πλανόδιοι πωλητές. Πριν αναχωρήσουμε, μπήκα σε ένα καφέ για να ζητήσω 2 φρέντο. Η αλήθεια είναι πως εκτός απ' τον καφέ του ξενοδοχείου εκείνο το πρωί, δεν είχαμε πιει άλλον καφέ στην Αλβανία (στους Αγ. Σαράντα πάντως κάνουν μια χαρά φρέντο και φραπέ)! Ο νεαρός πίσω απ' το μπαρ δεν καταλάβαινε γρι αγγλικά. Με διάφορα νοήματα προσπαθούσα να εξηγήσω οτι θέλω 2 κρύους καφέδες για το δρόμο. Απορούσε με το "δύο" και δεν άργησα να καταλάβω γιατί. Το μόνο που είχε καταλάβει απ' ότι του είπα ήταν το... espresso και μου ετοίμασε δύο τέτοιους, σε κανονικά φλιτζάνια. Διάολε! Ζορίστηκα μέχρι να καταλάβει οτι θέλω 2 πλαστικά ποτήρια και δυσκολεύτηκα λίγο ακόμα μέχρι να καταλάβει οτι χρειάζομαι κι από ένα παγάκι στο καθένα. Περιττό να πω οτι με κοιτούσε αποσβολωμένος, όπως έλεγε ο Βουτσάς "σαν ελέφαντα που παίζει μαντολίνο" ένα πράμα! Κατευθύνθηκα με τα 2 αισχρά παρασκευάσματα ανά χείρας ως το αυτοκίνητο. Ρίξαμε ένα γέλιο και φύγαμε...
Λίγο έξω απ' τη Σκόδρα σταματήσαμε για βενζίνη. Το πρατήριο ήταν βγαλμένο από κάποια ταινία του Ταραντίνο και βρίσκονταν κάπου στο αλβανικό Τέξας (γιατί; και πετρέλαιο έχει κι αγελάδες και κάκτους και... κογιότ)! Ο δε πρατηριούχος ακολουθούσε πιστά το σενάριο και βγήκε βαριεστημένα με την κλασσική καφέ παντόφλα που λέγαμε και... προχτές, παντελόνι του λίγο ψηλότερου αδερφού του και μάλλον αρκετά απεριποίητος! Φεύγοντας, νόμιζα οτι θα έβλεπα ένα καουμπόικο καπέλο να το παίρνει ο αέρας και να χάνεται στη σκόνη. Το καλό βέβαια ήταν οτι πλήρωσα τη βενζίνη 1,10€.
Το κακό ήταν οτι ο δείκτης δεν ανέβηκε για τα επόμενα 50 χιλιόμετρα και τα χρειάστηκα...
Αποφασίσαμε οτι έπρεπε να επισκεφθούμε την Ποντγκόριτσα (ex Titograd) κι έτσι ανεβήκαμε ανατολικά της όχθης της ομώνυμης λίμνης. Εκεί μπλέξαμε σε έναν απίστευτο κωλόδρομο, με πλάτος αεροδρομίου, χωρίς ίχνος ασφάλτου και φουλ στις λακκούβες. Πήγαινα με 20 χλμ. και έκανα 2 ώρες να φτάσω στα σύνορα. Στο μεταξύ απορούσα με τους Αλβανούς οδηγούς που με περνούσαν σαν σταματημένο κι απορούσα που δε λυπούνται τα αυτοκίνητά τους. Η κατάσταση των δρόμων τους πάντως, δικαιολογεί την άνθηση των πλυντηρίων αυτοκινήτων που είναι και η επικρατέστερη μπίζνα στην αλβανική ύπαιθρο! Αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός οτι φοβόμουν πως θα μείνω από βενζίνη, έχουμε μια ωραία εξίσωση τυπικής ταξιδιωτικής κατάθλιψης.
Ένα μήνα μετά, οι γονείς μου έκαναν την ίδια διαδρομή με ταξιδιωτικό πούλμαν και δεν ταλαιπωρήθηκαν καθόλου. Κατά πάσα πιθανότητα λοιπόν, εγώ πήγα από "όπου να 'ναι" ενώ υπήρχε νορμάλ δρόμος. Βγαίνοντας για Ulcinj πάντως, στα νότια παράλια του Μαυροβουνίου, ο δρόμος απ΄ τη Σκόδρα είναι καλύτερος.
Μετά τα σύνορα το σκηνικό άλλαξε. Ήμουν άπειρα χαρούμενος που πατούσα έδαφος Μαυροβουνίου για πρώτη φορά, ο δρόμος ήταν ασφαλτοστρωμένος αλλά πολλές στροφές ρε παιδί μου! Ταλαιπωρηθήκαμε πολύ... Στο τέλος φτάσαμε επιτέλους στο Τίτογκραντ, την πρωτεύουσα της μικρότερης χώρας των Βαλκανίων! Σαν αίσθηση μου θύμισε πολύ τα Γιάννενα και ένιωσα οικεία. Φαγητό στο χέρι και βόλτα στην πόλη. Το εθνικό στάδιο, όμορφο και φροντισμένο, κοσμούνταν από μια γιγαντοαφίσα της εθνικής ομάδας πόλο που είχε αναδειχθεί παγκόσμια πρωταθλήτρια εκείνη ή την προηγούμενη χρονιά. Αθάνατοι Γιούγκοι με τις ομαδάρες τους (ή πώς μπορεί να αναδειχτεί πρωταθλήτρια κόσμου σε ομαδικό άθλημα, μια χώρα με 700.000 ψυχές)!!!
Η ψυχή μας όμως τραβούσε δρόμο και θάλασσα! Στο δρόμο ξανά λοιπόν για την ακτογραμμή του Μαυροβουνίου... Ζήτησα βοήθεια από μια παρέα 3 παιδιών που έβγαιναν από ένα φαρμακείο. Μου ζήτησαν να τους ακολουθήσω με το αυτοκίνητο και το έκανα πρόθυμα. Μας έβγαλαν έξω απ' την πόλη και μας έδειξαν από πού να συνεχίσουμε για Μπούντβα...
Σε... 10 χρόνια τα λέμε και σε άλλα τόσα, ίσως και δούμε κάτι...
Φτάσαμε στη Σκόδρα έπειτα από μια μάλλον βαρετή διαδρομή και βγήκαμε να περπατήσουμε στην πόλη, στα περίχωρα της οποίας το υγρό στοιχείο κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του, μέσα από λιμνάζοντα ύδατα, ποτάμια, χειμάρρους και ρυάκια. Γενικά, το νερό δε λείπει απ' τη Σκόδρα. Έχω πάει 2 φορές και ακόμα δεν έχω ανέβει στο κάστρο της (κακώς!) αν και δοκίμασα 2 διαφορετικές διαδρομές προς το Μαυροβούνιο. Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο σαν πόλη αλλά περπατιέται ευχάριστα στο κέντρο της ενώ είναι πολύ ζωντανή και πολύβουη! Κι εδώ υπήρχαν ένα σωρό λαϊκές αγορές και πλανόδιοι πωλητές. Πριν αναχωρήσουμε, μπήκα σε ένα καφέ για να ζητήσω 2 φρέντο. Η αλήθεια είναι πως εκτός απ' τον καφέ του ξενοδοχείου εκείνο το πρωί, δεν είχαμε πιει άλλον καφέ στην Αλβανία (στους Αγ. Σαράντα πάντως κάνουν μια χαρά φρέντο και φραπέ)! Ο νεαρός πίσω απ' το μπαρ δεν καταλάβαινε γρι αγγλικά. Με διάφορα νοήματα προσπαθούσα να εξηγήσω οτι θέλω 2 κρύους καφέδες για το δρόμο. Απορούσε με το "δύο" και δεν άργησα να καταλάβω γιατί. Το μόνο που είχε καταλάβει απ' ότι του είπα ήταν το... espresso και μου ετοίμασε δύο τέτοιους, σε κανονικά φλιτζάνια. Διάολε! Ζορίστηκα μέχρι να καταλάβει οτι θέλω 2 πλαστικά ποτήρια και δυσκολεύτηκα λίγο ακόμα μέχρι να καταλάβει οτι χρειάζομαι κι από ένα παγάκι στο καθένα. Περιττό να πω οτι με κοιτούσε αποσβολωμένος, όπως έλεγε ο Βουτσάς "σαν ελέφαντα που παίζει μαντολίνο" ένα πράμα! Κατευθύνθηκα με τα 2 αισχρά παρασκευάσματα ανά χείρας ως το αυτοκίνητο. Ρίξαμε ένα γέλιο και φύγαμε...
Λίγο έξω απ' τη Σκόδρα σταματήσαμε για βενζίνη. Το πρατήριο ήταν βγαλμένο από κάποια ταινία του Ταραντίνο και βρίσκονταν κάπου στο αλβανικό Τέξας (γιατί; και πετρέλαιο έχει κι αγελάδες και κάκτους και... κογιότ)! Ο δε πρατηριούχος ακολουθούσε πιστά το σενάριο και βγήκε βαριεστημένα με την κλασσική καφέ παντόφλα που λέγαμε και... προχτές, παντελόνι του λίγο ψηλότερου αδερφού του και μάλλον αρκετά απεριποίητος! Φεύγοντας, νόμιζα οτι θα έβλεπα ένα καουμπόικο καπέλο να το παίρνει ο αέρας και να χάνεται στη σκόνη. Το καλό βέβαια ήταν οτι πλήρωσα τη βενζίνη 1,10€.
Το κακό ήταν οτι ο δείκτης δεν ανέβηκε για τα επόμενα 50 χιλιόμετρα και τα χρειάστηκα...
Αποφασίσαμε οτι έπρεπε να επισκεφθούμε την Ποντγκόριτσα (ex Titograd) κι έτσι ανεβήκαμε ανατολικά της όχθης της ομώνυμης λίμνης. Εκεί μπλέξαμε σε έναν απίστευτο κωλόδρομο, με πλάτος αεροδρομίου, χωρίς ίχνος ασφάλτου και φουλ στις λακκούβες. Πήγαινα με 20 χλμ. και έκανα 2 ώρες να φτάσω στα σύνορα. Στο μεταξύ απορούσα με τους Αλβανούς οδηγούς που με περνούσαν σαν σταματημένο κι απορούσα που δε λυπούνται τα αυτοκίνητά τους. Η κατάσταση των δρόμων τους πάντως, δικαιολογεί την άνθηση των πλυντηρίων αυτοκινήτων που είναι και η επικρατέστερη μπίζνα στην αλβανική ύπαιθρο! Αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός οτι φοβόμουν πως θα μείνω από βενζίνη, έχουμε μια ωραία εξίσωση τυπικής ταξιδιωτικής κατάθλιψης.
Ένα μήνα μετά, οι γονείς μου έκαναν την ίδια διαδρομή με ταξιδιωτικό πούλμαν και δεν ταλαιπωρήθηκαν καθόλου. Κατά πάσα πιθανότητα λοιπόν, εγώ πήγα από "όπου να 'ναι" ενώ υπήρχε νορμάλ δρόμος. Βγαίνοντας για Ulcinj πάντως, στα νότια παράλια του Μαυροβουνίου, ο δρόμος απ΄ τη Σκόδρα είναι καλύτερος.
Μετά τα σύνορα το σκηνικό άλλαξε. Ήμουν άπειρα χαρούμενος που πατούσα έδαφος Μαυροβουνίου για πρώτη φορά, ο δρόμος ήταν ασφαλτοστρωμένος αλλά πολλές στροφές ρε παιδί μου! Ταλαιπωρηθήκαμε πολύ... Στο τέλος φτάσαμε επιτέλους στο Τίτογκραντ, την πρωτεύουσα της μικρότερης χώρας των Βαλκανίων! Σαν αίσθηση μου θύμισε πολύ τα Γιάννενα και ένιωσα οικεία. Φαγητό στο χέρι και βόλτα στην πόλη. Το εθνικό στάδιο, όμορφο και φροντισμένο, κοσμούνταν από μια γιγαντοαφίσα της εθνικής ομάδας πόλο που είχε αναδειχθεί παγκόσμια πρωταθλήτρια εκείνη ή την προηγούμενη χρονιά. Αθάνατοι Γιούγκοι με τις ομαδάρες τους (ή πώς μπορεί να αναδειχτεί πρωταθλήτρια κόσμου σε ομαδικό άθλημα, μια χώρα με 700.000 ψυχές)!!!
Η ψυχή μας όμως τραβούσε δρόμο και θάλασσα! Στο δρόμο ξανά λοιπόν για την ακτογραμμή του Μαυροβουνίου... Ζήτησα βοήθεια από μια παρέα 3 παιδιών που έβγαιναν από ένα φαρμακείο. Μου ζήτησαν να τους ακολουθήσω με το αυτοκίνητο και το έκανα πρόθυμα. Μας έβγαλαν έξω απ' την πόλη και μας έδειξαν από πού να συνεχίσουμε για Μπούντβα...
Attachments
-
42 bytes Προβολές: 0