varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.506
- Likes
- 8.042
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Iguazu I
- Iguazu IΙ
- Belo Horizonte - Minas Gerais: Mariana & Ouro Preto
- Photos Ouro Preto και Mariana
- Minas Gerais: Minas da Passagem
- Fazenda do Paraizo
- Περιπέτειες στον δρόμο για το Paraty & Βραδινό Paraty
- Paraty & νησιά
- Ilha Grande
- Rio De Janeiro Ι
- Rio de Janeiro ΙΙ
- Rio de Janeiro III & μια νύχτα στην φαβέλα [I](α.σ.υ.ν.ό.δ.ε.υ.τ.ο.ι)[/I]
- Μια νύχτα στην φαβέλα (συνέχεια)
- Rio de Janeiro IV
- Santa Marta - η αυθεντική εμπειρία
- Rio De Janeiro V
- Επίλογος - "Τudo bem"
Περιπέτειες στον δρόμο για το Paraty & Βραδινό Paraty
Το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού προς Paraty τα είχε όλα: κούραση (από τα 600 χιλιόμετρα κυρίως μέσα από μικρούς δρόμους και όχι από εθνικές οδούς), άγχος, φόβο, περιπέτεια.
Αλλά ας εξηγήσω...
Αργά το απόγευμα κι έχοντας πια νυχτώσει, κάναμε μία τελευταία στάση σε ένα λιγδιασμένο καφέ/σαντουϊτσάδικο σε μια μικρή επαρχιακή πόλη γιατί θέλαμε wc (στο οποίο wc είχες εξασφαλισμένη ουρολοίμωξη πριν ακόμα ανοίξεις φερμουάρ). Προτιμήσαμε το συγκεκριμένο που ήταν στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης για να νιώθουμε ασφαλείς. Όσο χάζευα την πλατεία με τα μαγαζιά και τον κόσμο που περνούσε, παρατήρησα ότι μας κοιτούσαν κάπως σαν εξωγήινους. Προφανώς, δεν ήταν σύνηθες να σταματάνε τουρίστες εκεί.
Από την στιγμή που ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο νιώσαμε πίσω μας ένα αμάξι που έμοιαζε να μας ακολουθεί... έκοβε ταχύτητα ο Harrold για να μας προσπέρασουν έκοβαν κι αυτοί, το "πάταγε" λίγο ο Harrold το "πάταγαν" κι αυτοί. Προσπαθούσαμε να διακρίνουμε τους επιβάτες αλλά το μόνο που βλέπαμε ήταν 4-5 σκιές. Ειλικρινά είχαμε τρομοκρατηθεί. Το χειρότερο είναι ότι είδαμε και τον αυστριακό-τέρας ψυχραιμίας- Harrold να είναι κι αυτός ανήσυχος.
Και μας τα είχε πει ο χριστιανός: "Καλό θα ήταν να φτάσουμε στο Paraty πριν νυχτώσει, δεν θα ήθελα να είμαστε στον δρόμο αφού σκοτεινιάσει". Αμ έλα όμως που εμείς μαγεμένοι από την fazenda καθυστερήσαμε εκεί αρκετά και επιπλέον νύχτωνε από τις 17.00 επειδή ήταν Ιούλιος.
Σενάρια άρχισα να κάνω στο μυαλό μου ότι στην πρώτη ευκαιρία θα μας προσπεράσουν, θα μας κλείσουν τον δρόμο και θα έρθουν να μας απαγάγουν τα παιδιά.... ή ότι θα έρθει και δεύτερο αυτοκίνητο που θα μπει μπροστά μας και θα μας στριμώξουν ανάμεσά τους. Πέρασα ένα εφιαλτικό μισάωρο.... το καλό ήταν ότι λόγω του στενού σκοτεινού δρόμου και της ροής από το αντίθετο ρεύμα δεν μπορούσαν να κάνουν κίνηση να μας προσπεράσουν, το κακό ήταν ότι, για τους ίδιους ακριβώς λόγους, ούτε κι εμείς μπορούσαμε να προσπέρασουμε άλλα αυτοκίνητα ώστε να μας χάσουν....
Ο Harrold μας είπε ότι έπρεπε να μας χάσουν οπωσδήποτε ΠΡΙΝ μπούμε στο τούνελ που υπάρχει λίγο πριν την είσοδο του Paraty, γιατί ως διατηρητέο κομμάτι του αυθεντικού Camihno do Ouro, είναι πετρόχτιστο και αναγκαστικά δεν μπορείς να αναπτύξεις ταχύτητα.
Κάποια στιγμή είδαμε μπροστά μας 2 τύπους με φωσφοριζέ γιλέκα να μας κάνουν σήμα να σταματήσουμε... σοκ... νόμιζα ότι είναι οι συνεργοί τους... τελικά όμως ΕΥΤΥΧΩΣ απλά είχε μείνει από λάστιχο μια νταλίκα κλείνοντας τον μισό δρόμο και αρπάξαμε την ευκαιρία, μέσα στην αναστάτωση, να προσπεράσουμε μια άλλη νταλίκα και να αποκτήσουμε πλέον απόσταση ασφαλείας από το ύποπτο όχημα.
Οπότε προσοχή! Αποφύγετε την οδήγηση αφού νυχτώσει ακόμα κι αν είναι 5 το απόγευμα.
*** Φώτο: τo πλακόστρωτο τούνελ που εάν μας έφταναν δεν ξέρω τι θα είχε γίνει...
ειναι πολύ κουνημένη γιατί το αυτοκίνητο πήγαινε σαν βάρκα πάνω στις πέτρες:
Ανακτήσαμε όλοι φυσιολογικούς καρδιακούς παλμούς και ήρεμοι πια συνεχίσαμε το ταξίδι μας.
Ο Harrold, που όπως ανέφερα πριν, είναι αυστριακός, είναι ένας "ερωτικός μετανάστης" στην Βραζιλία. Γνώρισε πριν 35 χρόνια την βραζιλιάνα σύζυγό του όταν σπούδαζαν και οι δύο στην Βιέννη. Όσο ζούσε στην Ευρώπη, ερχόταν κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα για διακοπές με ιστιοπλοϊκό στο Αιγαίο, πλέον όμως έχει να έρθει περισσότερο από 30 χρόνια, δηλαδή απ' όταν μετακόμισε στην Βραζιλία. Η κύρια δουλειά του είναι σε μεγάλη εταιρεία στο Belo Horizonte όπου ζει με την οικογένειά του, ενώ τις ξεναγήσεις στο Minas Gerais τις κάνει πιο πολύ για το κέφι του, γι' αυτό και δεν υπάρχoυν τα στοιχεία του ούτε στο tripadvisor ούτε πουθενά αλλού, δουλεύει μόνο μέσω γνωστών.
Φτάσαμε κάποια στιγμή στο Paraty, αποχαιρετιστήκαμε, τον προσκαλέσαμε στην Ελλάδα να ανταποδώσουμε και την υποχρέωση και μπήκαμε κατάκοποι στην pousada μας.
Pousadas είναι οι ξενώνες και γενικά τα μικρότερα καταλύματα με έντονο βραζιλιάνικο "χρώμα" και πιο ζεστή φιλοξενία από αυτή των μεγάλων ξενοδοχείων.
Το πρώτο πράγμα που παρατηρήσαμε στο Paraty είναι η απίστευτη υγρασία λόγω της θάλασσας και του ποταμού. Γι' αυτό φρόνιμο είναι να γίνει προσεκτική επιλογή ξενώνα ώστε να έχει την λιγότερη δυνατή υγρασία, για καθόλου υγρασία δεν το συζητώ, δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωση.
Αν και κατάκοποι, αφήσαμε τα μπαγκάζια μας και ξεχυθήκαμε αμέσως να ανακαλύψουμε την πόλη.
Το Paraty μας γοήτευσε αμέσως, με τους λιθόστρωτους δρόμους, τα χαμηλά πολύχρωμα σπίτια και την χαλαρή του ατμόσφαιρα. Μέχρι κι ο καιρός ήταν εδώ πιο γλυκός.
Ειδικά το βράδυ η πόλη είναι μαγική με τα γραφικά σοκάκια, τα χαριτωμένα μαγαζιά, τον ατμοσφαιρικό φωτισμό και τις μελωδίες από τους πλανόδιους ινδιάνους μουσικούς, που μας είπαν ότι ήταν Guarani.
Το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού προς Paraty τα είχε όλα: κούραση (από τα 600 χιλιόμετρα κυρίως μέσα από μικρούς δρόμους και όχι από εθνικές οδούς), άγχος, φόβο, περιπέτεια.
Αλλά ας εξηγήσω...
Αργά το απόγευμα κι έχοντας πια νυχτώσει, κάναμε μία τελευταία στάση σε ένα λιγδιασμένο καφέ/σαντουϊτσάδικο σε μια μικρή επαρχιακή πόλη γιατί θέλαμε wc (στο οποίο wc είχες εξασφαλισμένη ουρολοίμωξη πριν ακόμα ανοίξεις φερμουάρ). Προτιμήσαμε το συγκεκριμένο που ήταν στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης για να νιώθουμε ασφαλείς. Όσο χάζευα την πλατεία με τα μαγαζιά και τον κόσμο που περνούσε, παρατήρησα ότι μας κοιτούσαν κάπως σαν εξωγήινους. Προφανώς, δεν ήταν σύνηθες να σταματάνε τουρίστες εκεί.
Από την στιγμή που ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο νιώσαμε πίσω μας ένα αμάξι που έμοιαζε να μας ακολουθεί... έκοβε ταχύτητα ο Harrold για να μας προσπέρασουν έκοβαν κι αυτοί, το "πάταγε" λίγο ο Harrold το "πάταγαν" κι αυτοί. Προσπαθούσαμε να διακρίνουμε τους επιβάτες αλλά το μόνο που βλέπαμε ήταν 4-5 σκιές. Ειλικρινά είχαμε τρομοκρατηθεί. Το χειρότερο είναι ότι είδαμε και τον αυστριακό-τέρας ψυχραιμίας- Harrold να είναι κι αυτός ανήσυχος.
Και μας τα είχε πει ο χριστιανός: "Καλό θα ήταν να φτάσουμε στο Paraty πριν νυχτώσει, δεν θα ήθελα να είμαστε στον δρόμο αφού σκοτεινιάσει". Αμ έλα όμως που εμείς μαγεμένοι από την fazenda καθυστερήσαμε εκεί αρκετά και επιπλέον νύχτωνε από τις 17.00 επειδή ήταν Ιούλιος.
Σενάρια άρχισα να κάνω στο μυαλό μου ότι στην πρώτη ευκαιρία θα μας προσπεράσουν, θα μας κλείσουν τον δρόμο και θα έρθουν να μας απαγάγουν τα παιδιά.... ή ότι θα έρθει και δεύτερο αυτοκίνητο που θα μπει μπροστά μας και θα μας στριμώξουν ανάμεσά τους. Πέρασα ένα εφιαλτικό μισάωρο.... το καλό ήταν ότι λόγω του στενού σκοτεινού δρόμου και της ροής από το αντίθετο ρεύμα δεν μπορούσαν να κάνουν κίνηση να μας προσπεράσουν, το κακό ήταν ότι, για τους ίδιους ακριβώς λόγους, ούτε κι εμείς μπορούσαμε να προσπέρασουμε άλλα αυτοκίνητα ώστε να μας χάσουν....
Ο Harrold μας είπε ότι έπρεπε να μας χάσουν οπωσδήποτε ΠΡΙΝ μπούμε στο τούνελ που υπάρχει λίγο πριν την είσοδο του Paraty, γιατί ως διατηρητέο κομμάτι του αυθεντικού Camihno do Ouro, είναι πετρόχτιστο και αναγκαστικά δεν μπορείς να αναπτύξεις ταχύτητα.
Κάποια στιγμή είδαμε μπροστά μας 2 τύπους με φωσφοριζέ γιλέκα να μας κάνουν σήμα να σταματήσουμε... σοκ... νόμιζα ότι είναι οι συνεργοί τους... τελικά όμως ΕΥΤΥΧΩΣ απλά είχε μείνει από λάστιχο μια νταλίκα κλείνοντας τον μισό δρόμο και αρπάξαμε την ευκαιρία, μέσα στην αναστάτωση, να προσπεράσουμε μια άλλη νταλίκα και να αποκτήσουμε πλέον απόσταση ασφαλείας από το ύποπτο όχημα.
Οπότε προσοχή! Αποφύγετε την οδήγηση αφού νυχτώσει ακόμα κι αν είναι 5 το απόγευμα.
*** Φώτο: τo πλακόστρωτο τούνελ που εάν μας έφταναν δεν ξέρω τι θα είχε γίνει...
ειναι πολύ κουνημένη γιατί το αυτοκίνητο πήγαινε σαν βάρκα πάνω στις πέτρες:
Ανακτήσαμε όλοι φυσιολογικούς καρδιακούς παλμούς και ήρεμοι πια συνεχίσαμε το ταξίδι μας.
Ο Harrold, που όπως ανέφερα πριν, είναι αυστριακός, είναι ένας "ερωτικός μετανάστης" στην Βραζιλία. Γνώρισε πριν 35 χρόνια την βραζιλιάνα σύζυγό του όταν σπούδαζαν και οι δύο στην Βιέννη. Όσο ζούσε στην Ευρώπη, ερχόταν κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα για διακοπές με ιστιοπλοϊκό στο Αιγαίο, πλέον όμως έχει να έρθει περισσότερο από 30 χρόνια, δηλαδή απ' όταν μετακόμισε στην Βραζιλία. Η κύρια δουλειά του είναι σε μεγάλη εταιρεία στο Belo Horizonte όπου ζει με την οικογένειά του, ενώ τις ξεναγήσεις στο Minas Gerais τις κάνει πιο πολύ για το κέφι του, γι' αυτό και δεν υπάρχoυν τα στοιχεία του ούτε στο tripadvisor ούτε πουθενά αλλού, δουλεύει μόνο μέσω γνωστών.
Φτάσαμε κάποια στιγμή στο Paraty, αποχαιρετιστήκαμε, τον προσκαλέσαμε στην Ελλάδα να ανταποδώσουμε και την υποχρέωση και μπήκαμε κατάκοποι στην pousada μας.
Pousadas είναι οι ξενώνες και γενικά τα μικρότερα καταλύματα με έντονο βραζιλιάνικο "χρώμα" και πιο ζεστή φιλοξενία από αυτή των μεγάλων ξενοδοχείων.
Το πρώτο πράγμα που παρατηρήσαμε στο Paraty είναι η απίστευτη υγρασία λόγω της θάλασσας και του ποταμού. Γι' αυτό φρόνιμο είναι να γίνει προσεκτική επιλογή ξενώνα ώστε να έχει την λιγότερη δυνατή υγρασία, για καθόλου υγρασία δεν το συζητώ, δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωση.
Αν και κατάκοποι, αφήσαμε τα μπαγκάζια μας και ξεχυθήκαμε αμέσως να ανακαλύψουμε την πόλη.
Το Paraty μας γοήτευσε αμέσως, με τους λιθόστρωτους δρόμους, τα χαμηλά πολύχρωμα σπίτια και την χαλαρή του ατμόσφαιρα. Μέχρι κι ο καιρός ήταν εδώ πιο γλυκός.
Ειδικά το βράδυ η πόλη είναι μαγική με τα γραφικά σοκάκια, τα χαριτωμένα μαγαζιά, τον ατμοσφαιρικό φωτισμό και τις μελωδίες από τους πλανόδιους ινδιάνους μουσικούς, που μας είπαν ότι ήταν Guarani.
Last edited by a moderator: