varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.504
- Likes
- 8.039
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Iguazu I
- Iguazu IΙ
- Belo Horizonte - Minas Gerais: Mariana & Ouro Preto
- Photos Ouro Preto και Mariana
- Minas Gerais: Minas da Passagem
- Fazenda do Paraizo
- Περιπέτειες στον δρόμο για το Paraty & Βραδινό Paraty
- Paraty & νησιά
- Ilha Grande
- Rio De Janeiro Ι
- Rio de Janeiro ΙΙ
- Rio de Janeiro III & μια νύχτα στην φαβέλα [I](α.σ.υ.ν.ό.δ.ε.υ.τ.ο.ι)[/I]
- Μια νύχτα στην φαβέλα (συνέχεια)
- Rio de Janeiro IV
- Santa Marta - η αυθεντική εμπειρία
- Rio De Janeiro V
- Επίλογος - "Τudo bem"
Rio de Janeiro ΙΙ
Ξύπνημα στο Rio de Janeiro ή Xίου τζε Zανέϊροου ή κάπως έτσι τελοσπάντων..
Δύσκολη η πορτογαλοβραζιλιάνικη προφορά... με το -ο- να γίνεται -ου-, το -ου- να γίνεται -ο-, το -ρ- να μην προφέρεται καν και πάει λέγοντας. Δυσκολεύτηκα να προφέρω σωστά το Ouro Preto, το Belo Horizonte αλλά εκεί που στραμπούληξα την γλώσσα μου ήταν προσπαθώντας να πω Xίου τζιε Zανέϊροου, κανονικός γλωσσοδέτης.
Το Rio de Janeiro αποτελεί μια παγκόσμια πρωτοτυπία.
Ήταν η μοναδική αποικία που υπήρξε πρωτεύουσα ευρωπαϊκού κράτους.
Αυτό δεν είχε ξανασυμβεί ποτέ... πρωτεύουσα ευρωπαϊκού κράτους και να βρίσκεται εκτός Ευρώπης, πόσω μάλλον σε αποικία!
Συγκεκριμένα, όταν το 1807 ο Ναπολέων έφτασε στην Πορτογαλία η βασιλική οικογένεια "την έκανε" για Ρίο μεταφέροντας και την έδρα της πρωτεύουσας εκεί.
Και βέβαια, η πόλη θα έπρεπε να είναι αρκούντως πολυτελής, κόμψη και σοφιστικέ για να "στεγάσει" την "κατατρεγμένη" βασιλική οικογένεια, γι' αυτό έγιναν μεγάλα έργα, χτίστηκαν υπέρλαμπρα κτίρια και για τα χρόνια που υπήρξε πρωτεύουσα της Πορτογαλίας, το Ρίο ευημερούσε περισσότερο από κάθε άλλη πόλη της Λατινικής Αμερικής.
H μέρα μας ξεκίνησε από τα φαρμακεία της πόλης για να βρω τα κατάλληλα φάρμακα που θα ηρεμούσαν τον αφόρητο βήχα μου που με είχε κρατήσει άυπνη όλη νύχτα. Να 'ναι καλά ο Emmanuel που μας βοήθησε να βρούμε τα βραζιλιάνικα γενόσημα και μάλιστα χωρίς συνταγή γιατρού κάποια από αυτά.
Φορτωμένη χάπια και σιρόπια ξεκινήσαμε για την γνωριμία μας με την πόλη.
Μιας και έβρεχε πολύ εκείνο το πρωϊ, έπρεπε να τροποποιήσουμε το πρόγραμμά μας και να πάμε σε κάποιον κλειστό χώρο. Έτσι, χωρίς να με πολυενδιαφέρει να δω πού και πώς φτιάχνονται τα κοστούμια και τα άρματα για το διάσημο Καρναβάλι, βρεθήκαμε στο Samba Factory.
Μας έδειξαν κοστούμια από παλαιότερες παρελάσεις, μας έντυσαν κι εμάς, μας φωτογράφησαν (πιο τουριστίκ πεθαίνεις), βγήκε και μια τύπισσα να χορέψει σάμπα (πολύ καλτ η φάση, ας όψεται η βροχή) κ.λ.π. κ.λ.π.
Ωστόσο για να μην είμαι εντελώς άδικη μάθαμε αρκετά και ενδιαφέροντα πράγματα για την ιστορία του Καρναβαλιού, όπως:
- Ξεκίνησε το 1723 από τους Πορτογάλους εποίκους.
- Ωστόσο, από τον 20ο αιώνα άρχισαν να παίρνουν μέρος οι απόγονοι των σκλάβων κάνοντας το πιο "ξέφρενο" και "σέξι".
- Γίνεται αδιάλειπτα από το 1723 εκτός από τις περιόδους των Α΄ και Β΄ Π.Π. και της πανδημίας.
- Στο Σαμποδρόμιο παρελαύνουν 12 επιλεγμένες σχολές samba ενώ οι υπόλοιπες (πάνω από 100) παρελαύνουν σε άλλες περιοχές του Ριο. Ισχύει ακριβώς ό,τι και στο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου: οι 2 σχολές που θα έρθουν τελευταίες στην βαθμολογία της κριτικής επιτροπής υποβιβάζονται και την επόμενη χρονιά παρελαύνουν εκτός Σαμποδρόμιου, ενώ 2 καινούριες θα πάρουν την θέση τους στο Σαμποδρόμιο.
- Κάθε μία από τις 12 σχολές έχει 5-7 πληρώματα με 2.500-4.000 άτομα το ΚΑΘΕ πλήρωμα.
- Οι σχολές samba στην συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχονται από τις φαβέλες και θεωρείται μεγάλη υπόθεση για κάποιον να εργάζεται στην βιομηχανία του Καρναβαλιού.
- Κάθε χρόνο υπάρχει ένα "θέμα", ένα "μήνυμα" που θέλει να παρουσιάσει η κάθε σχολή, δηλαδή δεν είναι απλά "ράβουμε ωραία κοστούμια και τα δίνουμε σε εντυπωσιακές κοπέλες να τα φορέσουν και να λικνιστούν". Αναλόγως του θέματος κυρίως αλλά και της παρουσίασης γίνεται και η βαθμολόγηση της σχολής από την κριτική επιτροπή.
- Κάθε χρόνο, όλες οι σχολές τιμούν (με ένα πλήρωμά τους) την Rosa Maria Egipciaca. Υπήρξε σκλάβα, πόρνη και αργότερα ανακηρύχθηκε Αγία. Αποτελεί γυναίκα-σύμβολο των δυσκολιών και των αγώνων των μαύρων γυναικών της Βραζιλίας.
Βγαίνοντας από το Samba Factory είχε σταματήσει η βροχή και ένας ολόλαμπρος ήλιος μας περίμενε σαν να ήταν καλοκαίρι. Όπως μας είπε και ο Emmanuel στο Ρίο υπάρχουν 2 εποχές "το καλοκαίρι και η κόλαση" δηλαδή όλο τον χρόνο έχει καλοκαίρι και τους θεωρητικά καλοκαιρινούς μήνες η πόλη βράζει. Δεν θα ήθελα να βρεθώ εκεί σε αυτό τον καύσωνα .
Στη συνέχεια, περιηγηθήκαμε στην περιοχή Praca Maua, μια άλλοτε υποβαθμισμένη περιοχή του λιμανιού που μαστιζόταν από εγκληματικότητα, πορνεία, χρήση ναρκωτικών και συμμορίες με αποτέλεσμα πολλοί ναυτικοί να φοβούνται να κατέβουν από τα καράβια.
Λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του Ριο όμως αναμορφώθηκε ριζικά αποτελώντας σήμερα μια ωραία γειτονιά όπου εδρεύουν πολλές εταιρείες, το "Μουσείο του Μέλλοντος", ένα πολύ φουτουριστικό κτίριο δια χειρός του γνωστού μας Καλατράβα (ελπίζω να κάνουν καλύτερη συντήρηση από εμάς), το "Μουσείο Τέχνης" από την ταράτσα του οποίου έχεις πανοραμική θέα και η Boulevard Olimpico με το χαρακτηριστικό τεράστιο γκράφιτι (το μεγαλύτερο του κόσμου) με θέμα "Ethnicities" που δείχνει 5 διαφορετικές φυλές από 5 διαφορετικές ηπείρους.
Γενικώς, η περιοχή προσφέρεται για βόλτα και χάζι αρκεί να μην απαντήσεις στις παρέες των φιλικών και χαμογελαστών 15χρονων που πιθανώς να σου πιάσουν κουβέντα.
Εδώ, μας κέρασε ο Emmanuel tapiocas γιατί θεωρούσε ότι δεν γίνεται να έρθουμε στο Ριο και να μην δοκιμάσουμε το δημοφιλέστερο street food της πόλης. Tapioca είναι ένα είδος κρέπας (από αλεύρι κασσάβας) και την γεμίζεις με κρέας, τυρί κ.λ.π. Σκέτη είναι λίγο άγευστη, αν την γεμίσεις είναι νόστιμη.
Επίσης μας κέρασε και ένα άλλο χαρακτηριστικό σνακ που είναι must να δοκιμάσεις στο Ριο, το Globo, επίσης φτιαγμένο από αλεύρι κασσάβας και βγαίνει τόσο σε αλμυρή όσο και σε γλυκιά εκδοχή. Να πω την αλήθεια είναι σαν να τρως χαρτί... αλλά το ομολογώ, είπα στον Emmanuel ότι ήταν καλό, τον ντράπηκα τον άνθρωπο με τόσα κεράσματα.
Πάνω από την Πλατεία Maua βρίσκεται και ένα ωραίο Μοναστήρι του 1592, το Mosteiro de Sao Bento, το οποίο επισκεφθήκαμε.
Το απόγευμα, μην έχοντας τι άλλο να κάνουμε αποφασίσαμε να πάμε στην φαβέλα Ροσίνια.
Η αλήθεια είναι ότι είχαμε ήδη επιλέξει και προγραμματίσει να επισκεφθούμε μιαν άλλη φαβέλα την μεθεπόμενη μέρα. Όμως λόγω της έξτρα μέρας που προέκυψε στο Ριο, είπαμε να πάμε και στην Ροσίνια.
Ο ξεναγός που βρήκαμε να μας πάει -μέσω tripadvisor- δεν ήταν κάτοικος της εν λόγω φαβέλας και ήταν ό,τι χειρότερο μας έχει τύχει ποτέ σε ξεναγό. Το μεγαλύτερο λαμόγιο ever. Τα παίρνει από τους τουρίστες για την υποτιθέμενη "ξενάγηση", τα παίρνει και από έναν τυπά στην φαβέλα που βάζει κάτι δόλια πιτσιρίκια να κάνουν καποέϊρα-σόου για να δουν και να βγάλουν φωτογραφίες κάτι βλάκες τουρίστες σαν κι εμάς κι αυτό είναι όλο. Α μας ανεβοκατέβασε και 2-3 φορές στον κεντρικό δρόμο ενώ εισπράτταμε πολύ εχθρικά βλέμματα, ειδικά με του μπαρμπέρη σκιαχτήκαμε. Μετά σε βάζει και στο αμάξι, σου λέει να κατεβάσεις και τα παράθυρα για να μην σε περάσουν για μπάτσο και φας καμιά αδέσποτη, προσδίδοντας στην όλη φάση και μια εσάνς περιπέτειας, και άντε γεια.
Καμία αυθεντικότητα, καμία επαφή με τον αυθεντικό τρόπο ζωής της φαβέλας. Δεν ξέρω αν έφταιγε ο δικός μας ξεναγός ή έτσι γίνεται γενικά στη Ροσίνια, αλλά δεν την προτείνω.
Αντίθετα, αυτή που επισκεφθήκαμε 2 μέρες μετά ήταν ό,τι καλύτερο και αυθεντικότερο σε όλο το ταξίδι.
Το μόνο θετικό σε αυτή την ξενάγηση-παρωδία στην Ροσίνια ήταν o καλύτερος φούρνος ever με τα νοστιμότερα και φθηνότερα cochinas, pastel και empadas και η απίστευτη θέα του Ριο από πάρα πολύ ψηλά.
Ο Emmanuel, αντιλαμβανόμενος το ξενέρωμά μας με τον ξεναγό-λαμόγιο και ενώ δεν ήταν δική του επιλογή αλλά δική μας, μας είπε ότι αισθανόταν πολύ άσχημα να έχουμε τέτοια άποψη για τους βραζιλιάνους και μας έκανε δώρο την ξενάγηση εκείνης της ημέρας. Μάταια προσπαθήσαμε να του εξηγήσουμε ότι δεν ευθύνεται ο ίδιος... δεν έκανε πίσω με τίποτα. Μα ξεναγός που μας κερνάει φαγητά ΚΑΙ ώρες δουλειάς? Δεν μας είχε ξανατύχει ποτέ κάτι τέτοιο... Μας σκλάβωσε!
Αποχαιρετήσαμε τον Emmanuel αργά το απόγευμα δίνοντας ραντεβού για την επόμενη μέρα.
Κάναμε βόλτα στην Ιπανέμα και καταλήξαμε σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο όπου ευχαριστηθήκαμε το περιβόητο βραζιλιάνικο κρέας σε διάφορες κοπές. Καταπληκτικές γεύσεις, ωραίος κόσμος γεμάτος ζωντάνια, αρκετά φασαριόζοι σαν εμάς τους Έλληνες.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο με τα πόδια πάλι από την παραλία της Ιπανέμα, ευτυχώς χωρίς κανένα απρόοπτο.
**Στα περισσότερα ξενοδοχεία και εστιατόρια εργάζονται άτομα από τις φαβέλες. Μου έκανε κλικ το τατού του νεαρού στον λαιμό "ο άγγελος που κρατάει πολυβόλο"... νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι πιο ταιριαστό να περιγράψει την κοινωνία της φαβέλας.
Ξύπνημα στο Rio de Janeiro ή Xίου τζε Zανέϊροου ή κάπως έτσι τελοσπάντων..
Δύσκολη η πορτογαλοβραζιλιάνικη προφορά... με το -ο- να γίνεται -ου-, το -ου- να γίνεται -ο-, το -ρ- να μην προφέρεται καν και πάει λέγοντας. Δυσκολεύτηκα να προφέρω σωστά το Ouro Preto, το Belo Horizonte αλλά εκεί που στραμπούληξα την γλώσσα μου ήταν προσπαθώντας να πω Xίου τζιε Zανέϊροου, κανονικός γλωσσοδέτης.
Το Rio de Janeiro αποτελεί μια παγκόσμια πρωτοτυπία.
Ήταν η μοναδική αποικία που υπήρξε πρωτεύουσα ευρωπαϊκού κράτους.
Αυτό δεν είχε ξανασυμβεί ποτέ... πρωτεύουσα ευρωπαϊκού κράτους και να βρίσκεται εκτός Ευρώπης, πόσω μάλλον σε αποικία!
Συγκεκριμένα, όταν το 1807 ο Ναπολέων έφτασε στην Πορτογαλία η βασιλική οικογένεια "την έκανε" για Ρίο μεταφέροντας και την έδρα της πρωτεύουσας εκεί.
Και βέβαια, η πόλη θα έπρεπε να είναι αρκούντως πολυτελής, κόμψη και σοφιστικέ για να "στεγάσει" την "κατατρεγμένη" βασιλική οικογένεια, γι' αυτό έγιναν μεγάλα έργα, χτίστηκαν υπέρλαμπρα κτίρια και για τα χρόνια που υπήρξε πρωτεύουσα της Πορτογαλίας, το Ρίο ευημερούσε περισσότερο από κάθε άλλη πόλη της Λατινικής Αμερικής.
H μέρα μας ξεκίνησε από τα φαρμακεία της πόλης για να βρω τα κατάλληλα φάρμακα που θα ηρεμούσαν τον αφόρητο βήχα μου που με είχε κρατήσει άυπνη όλη νύχτα. Να 'ναι καλά ο Emmanuel που μας βοήθησε να βρούμε τα βραζιλιάνικα γενόσημα και μάλιστα χωρίς συνταγή γιατρού κάποια από αυτά.
Φορτωμένη χάπια και σιρόπια ξεκινήσαμε για την γνωριμία μας με την πόλη.
Μιας και έβρεχε πολύ εκείνο το πρωϊ, έπρεπε να τροποποιήσουμε το πρόγραμμά μας και να πάμε σε κάποιον κλειστό χώρο. Έτσι, χωρίς να με πολυενδιαφέρει να δω πού και πώς φτιάχνονται τα κοστούμια και τα άρματα για το διάσημο Καρναβάλι, βρεθήκαμε στο Samba Factory.
Μας έδειξαν κοστούμια από παλαιότερες παρελάσεις, μας έντυσαν κι εμάς, μας φωτογράφησαν (πιο τουριστίκ πεθαίνεις), βγήκε και μια τύπισσα να χορέψει σάμπα (πολύ καλτ η φάση, ας όψεται η βροχή) κ.λ.π. κ.λ.π.
Ωστόσο για να μην είμαι εντελώς άδικη μάθαμε αρκετά και ενδιαφέροντα πράγματα για την ιστορία του Καρναβαλιού, όπως:
- Ξεκίνησε το 1723 από τους Πορτογάλους εποίκους.
- Ωστόσο, από τον 20ο αιώνα άρχισαν να παίρνουν μέρος οι απόγονοι των σκλάβων κάνοντας το πιο "ξέφρενο" και "σέξι".
- Γίνεται αδιάλειπτα από το 1723 εκτός από τις περιόδους των Α΄ και Β΄ Π.Π. και της πανδημίας.
- Στο Σαμποδρόμιο παρελαύνουν 12 επιλεγμένες σχολές samba ενώ οι υπόλοιπες (πάνω από 100) παρελαύνουν σε άλλες περιοχές του Ριο. Ισχύει ακριβώς ό,τι και στο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου: οι 2 σχολές που θα έρθουν τελευταίες στην βαθμολογία της κριτικής επιτροπής υποβιβάζονται και την επόμενη χρονιά παρελαύνουν εκτός Σαμποδρόμιου, ενώ 2 καινούριες θα πάρουν την θέση τους στο Σαμποδρόμιο.
- Κάθε μία από τις 12 σχολές έχει 5-7 πληρώματα με 2.500-4.000 άτομα το ΚΑΘΕ πλήρωμα.
- Οι σχολές samba στην συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχονται από τις φαβέλες και θεωρείται μεγάλη υπόθεση για κάποιον να εργάζεται στην βιομηχανία του Καρναβαλιού.
- Κάθε χρόνο υπάρχει ένα "θέμα", ένα "μήνυμα" που θέλει να παρουσιάσει η κάθε σχολή, δηλαδή δεν είναι απλά "ράβουμε ωραία κοστούμια και τα δίνουμε σε εντυπωσιακές κοπέλες να τα φορέσουν και να λικνιστούν". Αναλόγως του θέματος κυρίως αλλά και της παρουσίασης γίνεται και η βαθμολόγηση της σχολής από την κριτική επιτροπή.
- Κάθε χρόνο, όλες οι σχολές τιμούν (με ένα πλήρωμά τους) την Rosa Maria Egipciaca. Υπήρξε σκλάβα, πόρνη και αργότερα ανακηρύχθηκε Αγία. Αποτελεί γυναίκα-σύμβολο των δυσκολιών και των αγώνων των μαύρων γυναικών της Βραζιλίας.
Βγαίνοντας από το Samba Factory είχε σταματήσει η βροχή και ένας ολόλαμπρος ήλιος μας περίμενε σαν να ήταν καλοκαίρι. Όπως μας είπε και ο Emmanuel στο Ρίο υπάρχουν 2 εποχές "το καλοκαίρι και η κόλαση" δηλαδή όλο τον χρόνο έχει καλοκαίρι και τους θεωρητικά καλοκαιρινούς μήνες η πόλη βράζει. Δεν θα ήθελα να βρεθώ εκεί σε αυτό τον καύσωνα .
Στη συνέχεια, περιηγηθήκαμε στην περιοχή Praca Maua, μια άλλοτε υποβαθμισμένη περιοχή του λιμανιού που μαστιζόταν από εγκληματικότητα, πορνεία, χρήση ναρκωτικών και συμμορίες με αποτέλεσμα πολλοί ναυτικοί να φοβούνται να κατέβουν από τα καράβια.
Λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του Ριο όμως αναμορφώθηκε ριζικά αποτελώντας σήμερα μια ωραία γειτονιά όπου εδρεύουν πολλές εταιρείες, το "Μουσείο του Μέλλοντος", ένα πολύ φουτουριστικό κτίριο δια χειρός του γνωστού μας Καλατράβα (ελπίζω να κάνουν καλύτερη συντήρηση από εμάς), το "Μουσείο Τέχνης" από την ταράτσα του οποίου έχεις πανοραμική θέα και η Boulevard Olimpico με το χαρακτηριστικό τεράστιο γκράφιτι (το μεγαλύτερο του κόσμου) με θέμα "Ethnicities" που δείχνει 5 διαφορετικές φυλές από 5 διαφορετικές ηπείρους.
Γενικώς, η περιοχή προσφέρεται για βόλτα και χάζι αρκεί να μην απαντήσεις στις παρέες των φιλικών και χαμογελαστών 15χρονων που πιθανώς να σου πιάσουν κουβέντα.
Εδώ, μας κέρασε ο Emmanuel tapiocas γιατί θεωρούσε ότι δεν γίνεται να έρθουμε στο Ριο και να μην δοκιμάσουμε το δημοφιλέστερο street food της πόλης. Tapioca είναι ένα είδος κρέπας (από αλεύρι κασσάβας) και την γεμίζεις με κρέας, τυρί κ.λ.π. Σκέτη είναι λίγο άγευστη, αν την γεμίσεις είναι νόστιμη.
Επίσης μας κέρασε και ένα άλλο χαρακτηριστικό σνακ που είναι must να δοκιμάσεις στο Ριο, το Globo, επίσης φτιαγμένο από αλεύρι κασσάβας και βγαίνει τόσο σε αλμυρή όσο και σε γλυκιά εκδοχή. Να πω την αλήθεια είναι σαν να τρως χαρτί... αλλά το ομολογώ, είπα στον Emmanuel ότι ήταν καλό, τον ντράπηκα τον άνθρωπο με τόσα κεράσματα.
Πάνω από την Πλατεία Maua βρίσκεται και ένα ωραίο Μοναστήρι του 1592, το Mosteiro de Sao Bento, το οποίο επισκεφθήκαμε.
Το απόγευμα, μην έχοντας τι άλλο να κάνουμε αποφασίσαμε να πάμε στην φαβέλα Ροσίνια.
Η αλήθεια είναι ότι είχαμε ήδη επιλέξει και προγραμματίσει να επισκεφθούμε μιαν άλλη φαβέλα την μεθεπόμενη μέρα. Όμως λόγω της έξτρα μέρας που προέκυψε στο Ριο, είπαμε να πάμε και στην Ροσίνια.
Ο ξεναγός που βρήκαμε να μας πάει -μέσω tripadvisor- δεν ήταν κάτοικος της εν λόγω φαβέλας και ήταν ό,τι χειρότερο μας έχει τύχει ποτέ σε ξεναγό. Το μεγαλύτερο λαμόγιο ever. Τα παίρνει από τους τουρίστες για την υποτιθέμενη "ξενάγηση", τα παίρνει και από έναν τυπά στην φαβέλα που βάζει κάτι δόλια πιτσιρίκια να κάνουν καποέϊρα-σόου για να δουν και να βγάλουν φωτογραφίες κάτι βλάκες τουρίστες σαν κι εμάς κι αυτό είναι όλο. Α μας ανεβοκατέβασε και 2-3 φορές στον κεντρικό δρόμο ενώ εισπράτταμε πολύ εχθρικά βλέμματα, ειδικά με του μπαρμπέρη σκιαχτήκαμε. Μετά σε βάζει και στο αμάξι, σου λέει να κατεβάσεις και τα παράθυρα για να μην σε περάσουν για μπάτσο και φας καμιά αδέσποτη, προσδίδοντας στην όλη φάση και μια εσάνς περιπέτειας, και άντε γεια.
Καμία αυθεντικότητα, καμία επαφή με τον αυθεντικό τρόπο ζωής της φαβέλας. Δεν ξέρω αν έφταιγε ο δικός μας ξεναγός ή έτσι γίνεται γενικά στη Ροσίνια, αλλά δεν την προτείνω.
Αντίθετα, αυτή που επισκεφθήκαμε 2 μέρες μετά ήταν ό,τι καλύτερο και αυθεντικότερο σε όλο το ταξίδι.
Το μόνο θετικό σε αυτή την ξενάγηση-παρωδία στην Ροσίνια ήταν o καλύτερος φούρνος ever με τα νοστιμότερα και φθηνότερα cochinas, pastel και empadas και η απίστευτη θέα του Ριο από πάρα πολύ ψηλά.
Ο Emmanuel, αντιλαμβανόμενος το ξενέρωμά μας με τον ξεναγό-λαμόγιο και ενώ δεν ήταν δική του επιλογή αλλά δική μας, μας είπε ότι αισθανόταν πολύ άσχημα να έχουμε τέτοια άποψη για τους βραζιλιάνους και μας έκανε δώρο την ξενάγηση εκείνης της ημέρας. Μάταια προσπαθήσαμε να του εξηγήσουμε ότι δεν ευθύνεται ο ίδιος... δεν έκανε πίσω με τίποτα. Μα ξεναγός που μας κερνάει φαγητά ΚΑΙ ώρες δουλειάς? Δεν μας είχε ξανατύχει ποτέ κάτι τέτοιο... Μας σκλάβωσε!
Αποχαιρετήσαμε τον Emmanuel αργά το απόγευμα δίνοντας ραντεβού για την επόμενη μέρα.
Κάναμε βόλτα στην Ιπανέμα και καταλήξαμε σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο όπου ευχαριστηθήκαμε το περιβόητο βραζιλιάνικο κρέας σε διάφορες κοπές. Καταπληκτικές γεύσεις, ωραίος κόσμος γεμάτος ζωντάνια, αρκετά φασαριόζοι σαν εμάς τους Έλληνες.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο με τα πόδια πάλι από την παραλία της Ιπανέμα, ευτυχώς χωρίς κανένα απρόοπτο.
**Στα περισσότερα ξενοδοχεία και εστιατόρια εργάζονται άτομα από τις φαβέλες. Μου έκανε κλικ το τατού του νεαρού στον λαιμό "ο άγγελος που κρατάει πολυβόλο"... νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι πιο ταιριαστό να περιγράψει την κοινωνία της φαβέλας.
Last edited by a moderator: