varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.506
- Likes
- 8.043
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2
- Κεφάλαιο 3
- Iguazu I
- Iguazu IΙ
- Belo Horizonte - Minas Gerais: Mariana & Ouro Preto
- Photos Ouro Preto και Mariana
- Minas Gerais: Minas da Passagem
- Fazenda do Paraizo
- Περιπέτειες στον δρόμο για το Paraty & Βραδινό Paraty
- Paraty & νησιά
- Ilha Grande
- Rio De Janeiro Ι
- Rio de Janeiro ΙΙ
- Rio de Janeiro III & μια νύχτα στην φαβέλα [I](α.σ.υ.ν.ό.δ.ε.υ.τ.ο.ι)[/I]
- Μια νύχτα στην φαβέλα (συνέχεια)
- Rio de Janeiro IV
- Santa Marta - η αυθεντική εμπειρία
- Rio De Janeiro V
- Επίλογος - "Τudo bem"
Rio De Janeiro Ι
Ότι θα έφτανα στο Ριο σαν την κυνηγημένη μέσα στη νύχτα και μάλιστα οδικώς....δεν το είχα φανταστεί...
Για το οδικώς το αναφέρω απλά και μόνο γιατί έχω συνηθίσει όταν φτάνω στην πιο χαρακτηριστική πόλη της χώρας που επισκέπτομαι να είναι κατά κύριο λόγο από αέρος και η προσγείωση να με βρίσκει κολλημένη στο τζάμι του αεροπλάνου να προσπαθώ να δω από ψηλά όσα περισσότερα μπορώ.
Για το "κυνηγημένη" ας όψεται η υγρασία του Ilha Grande που με διέλυσε και έπρεπε να φύγουμε άρον άρον.
Να όμως που το κλισέ "κάθε εμπόδιο για καλό" βρήκε απολύτως το νόημά του σε αυτή την περίπτωση γιατί ναι μεν χάσαμε μία μέρα από το Ilha Grande, η επιπλέον όμως μέρα που κερδίσαμε στο Ριο, αποδείχτηκε τελικά θείο δώρο. Και 2 εβδομάδες να καθόμουν δε νομίζω να βαριόμουν καθόλου...
Στα πρώτα προάστια που συναντάς πριν μπεις στο Ριο μας περίμενε ο Emmanuel, ο ξεναγός μας για τις επόμενες μέρες αλλά και φύλακας-άγγελος μας, όπως αποδείχτηκε. Η πιο "ευγενική" φυσιογνωμία που έχω δει στα χρόνια που ταξιδεύουμε. Μισός βραζιλιάνος, μισός γαλλογουϊανός, μας περίμενε γελαστός-γελαστός με νερά και σνακ γιατί ήξερε την ταλαιπωρία που είχαμε τραβήξει φεύγοντας εσπευσμένα από το νησί και υποθέτοντας ότι θα ήμασταν πεινασμένοι.
Κολλημένοι στο απίστευτο μποτιλιάρισμα και βλέποντας πέρα μακριά σε μια φαβέλα να έχει πιάσει φωτιά και τα πυροσβεστικά να τρέχουν με τις σειρήνες τέρμα, πιάσαμε την κουβέντα. Αυτό που μας "έκαιγε" να μάθουμε ήταν αν ήταν ασφαλές να περπατήσουμε στην πόλη.
Γιατί κακά τα ψέματα, με αυτά που ακούς για το Ριο νομίζεις ότι ανά πάσα στιγμή θα πέσεις θύμα ένοπλης ληστείας, απαγωγής ή ανθρωποκτονίας έστω κι εξ' αμέλειας από καμιά αδέσποτη σφαίρα.
Αυτό που με είχε προβληματίσει, πριν ακόμα πάμε στην Βραζιλία, ήταν ότι οι ίδιοι οι ντόπιοι με είχαν φοβίσει πολύ σχετικά με την επικινδυνότητα του Ριο και με είχαν παροτρύνει να μην πολυκυκλοφορούμε. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να θέσω τα παιδιά μου σε κίνδυνο, δεν ήθελα όμως και να εγκλωβιστούμε σ' ένα ξενοδοχείο.
Ο Emmanuel μας ηρέμησε σε μεγάλο βαθμό... μας είπε ότι δεν είναι τόσο χάλια τα πράγματα ωστόσο ταυτόχρονα μας έδωσε σαφείς οδηγίες: "μην περπατάτε στην κάτω πλευρά της παραλίας αφού νυχτώσει", "μην απαντάτε σε 15χρονους που θα σας ρωτήσουν το ο,τιδήποτε", "μην έχετε ανοιχτό το παράθυρο του αυτοκινήτου ούτε όταν είναι ακίνητο ούτε εν κινήσει", "για τις βραδινές μετακινήσεις σας μόνο ταξί συγκεκριμένης εταιρείας ή uber", δηλαδή πάνω-κάτω όσα με είχαν συμβουλέψει και τα μέλη εδώ στο φόρουμ.
Αυτό που είναι κάπως ανησυχητικό στο Ριο είναι ότι δεν υπάρχουν συγκεκριμένες γειτονιές που να είναι περισσότερο επικίνδυνες για να τις αποφύγεις κι άλλες πιο ασφαλείς για να τις επιλέξεις...
Η "φάση" μπορεί να σου κάτσει οπουδήποτε... από την φτωχογειτονιά μέχρι το πιο τουριστικό σημείο στην Κοπακαμπάνα ή σε ακριβή γειτονιά που ζουν/κυκλοφορούν οι πλούσιοι.
Προσωπικά είδα στην φαβέλα πιτσιρικάδες να παίζουν και να μας επιδεικνύουν τα όπλα τους, είδα όμως και σε κυριλέ περιοχή μέρα μεσημέρι Κυριακής και μέσα στο προαύλιο πολυεθνικής εταιρείας (παρακαλώ) να παρασκευάζουν ναρκωτικά καίγοντας δύσοσμα χημικά-πρώτες ύλες, μπροστά στα μάτια μάλιστα τόσο του θυρωρού όσο και των περαστικών.
Επίσης, τα όρια των περιοχών είναι ρευστά που σημαίνει ότι εκεί που περπατάς ήρεμα κι ωραία μπορεί σε μια στροφή του δρόμου να βρεθείς στις παρυφές μιας φαβέλας.
Με τα πολλά, μπήκαμε στην πόλη... και ξαφνικά άκουσα τις φωνούλες ενθουσιασμού των παιδιών μας μόλις εντόπισαν φωτισμένο να στέκεται αγέρωχος στην κορυφή του βράχου ο εμβληματικός Χριστός Λυτρωτής.
Ο ενθουσιασμός τους με παρέσυρε... Αχ αυτή η εικόνα που είχα δει τόσες φορές στη ζωή μου και τώρα ήμουν μια ανάσα μακριά...
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, αυτό στο οποίο μας είχε εξασφαλίσει εκπτωσάρα ο συνάδελφος του husband, το οποίο ήταν ό,τι καλύτερο... ντιζαινάτο, μοντέρνο, ακριβώς πάνω στην Ιπανέμα και απ' ότι καταλάβαμε το bar-restaurant του ξενοδοχείου αποτελεί τόπο συνάντησης της upper class των ντόπιων.
Μετά από τόσες μέρες στα βουνά και τις επαρχίες της Βραζιλίας και όντας ξεμαλλιασμένοι, ατημέλητοι, φορώντας ακόμη τα μαγιό μας και κουβαλώντας την άμμο και την αρμύρα του Ilha Grande, μπαίνοντας σε αυτό το περιβάλλον νιώσαμε λίγο σαν τον Χατζηχρήστο όταν έφτασε με το ταγάρι από το χωριό στην πρωτεύουσα...
Σουλουπωθήκαμε, κάναμε μια σύντομη βόλτα τριγύρω και καταλήξαμε κι εμείς στο μπαρ του ξενοδοχείου μας όπου συμπτωματικά είχε live μια μπάντα και γινόταν και πάρτυ γενεθλίων... απολαύσαμε καϊπιρίνια κάνοντας people watching τους προνομιούχους cariocas και απολαμβάνοντας την υπέροχη θέα της νυχτερινής Ιπανέμα...
Ότι θα έφτανα στο Ριο σαν την κυνηγημένη μέσα στη νύχτα και μάλιστα οδικώς....δεν το είχα φανταστεί...
Για το οδικώς το αναφέρω απλά και μόνο γιατί έχω συνηθίσει όταν φτάνω στην πιο χαρακτηριστική πόλη της χώρας που επισκέπτομαι να είναι κατά κύριο λόγο από αέρος και η προσγείωση να με βρίσκει κολλημένη στο τζάμι του αεροπλάνου να προσπαθώ να δω από ψηλά όσα περισσότερα μπορώ.
Για το "κυνηγημένη" ας όψεται η υγρασία του Ilha Grande που με διέλυσε και έπρεπε να φύγουμε άρον άρον.
Να όμως που το κλισέ "κάθε εμπόδιο για καλό" βρήκε απολύτως το νόημά του σε αυτή την περίπτωση γιατί ναι μεν χάσαμε μία μέρα από το Ilha Grande, η επιπλέον όμως μέρα που κερδίσαμε στο Ριο, αποδείχτηκε τελικά θείο δώρο. Και 2 εβδομάδες να καθόμουν δε νομίζω να βαριόμουν καθόλου...
Στα πρώτα προάστια που συναντάς πριν μπεις στο Ριο μας περίμενε ο Emmanuel, ο ξεναγός μας για τις επόμενες μέρες αλλά και φύλακας-άγγελος μας, όπως αποδείχτηκε. Η πιο "ευγενική" φυσιογνωμία που έχω δει στα χρόνια που ταξιδεύουμε. Μισός βραζιλιάνος, μισός γαλλογουϊανός, μας περίμενε γελαστός-γελαστός με νερά και σνακ γιατί ήξερε την ταλαιπωρία που είχαμε τραβήξει φεύγοντας εσπευσμένα από το νησί και υποθέτοντας ότι θα ήμασταν πεινασμένοι.
Κολλημένοι στο απίστευτο μποτιλιάρισμα και βλέποντας πέρα μακριά σε μια φαβέλα να έχει πιάσει φωτιά και τα πυροσβεστικά να τρέχουν με τις σειρήνες τέρμα, πιάσαμε την κουβέντα. Αυτό που μας "έκαιγε" να μάθουμε ήταν αν ήταν ασφαλές να περπατήσουμε στην πόλη.
Γιατί κακά τα ψέματα, με αυτά που ακούς για το Ριο νομίζεις ότι ανά πάσα στιγμή θα πέσεις θύμα ένοπλης ληστείας, απαγωγής ή ανθρωποκτονίας έστω κι εξ' αμέλειας από καμιά αδέσποτη σφαίρα.
Αυτό που με είχε προβληματίσει, πριν ακόμα πάμε στην Βραζιλία, ήταν ότι οι ίδιοι οι ντόπιοι με είχαν φοβίσει πολύ σχετικά με την επικινδυνότητα του Ριο και με είχαν παροτρύνει να μην πολυκυκλοφορούμε. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να θέσω τα παιδιά μου σε κίνδυνο, δεν ήθελα όμως και να εγκλωβιστούμε σ' ένα ξενοδοχείο.
Ο Emmanuel μας ηρέμησε σε μεγάλο βαθμό... μας είπε ότι δεν είναι τόσο χάλια τα πράγματα ωστόσο ταυτόχρονα μας έδωσε σαφείς οδηγίες: "μην περπατάτε στην κάτω πλευρά της παραλίας αφού νυχτώσει", "μην απαντάτε σε 15χρονους που θα σας ρωτήσουν το ο,τιδήποτε", "μην έχετε ανοιχτό το παράθυρο του αυτοκινήτου ούτε όταν είναι ακίνητο ούτε εν κινήσει", "για τις βραδινές μετακινήσεις σας μόνο ταξί συγκεκριμένης εταιρείας ή uber", δηλαδή πάνω-κάτω όσα με είχαν συμβουλέψει και τα μέλη εδώ στο φόρουμ.
Αυτό που είναι κάπως ανησυχητικό στο Ριο είναι ότι δεν υπάρχουν συγκεκριμένες γειτονιές που να είναι περισσότερο επικίνδυνες για να τις αποφύγεις κι άλλες πιο ασφαλείς για να τις επιλέξεις...
Η "φάση" μπορεί να σου κάτσει οπουδήποτε... από την φτωχογειτονιά μέχρι το πιο τουριστικό σημείο στην Κοπακαμπάνα ή σε ακριβή γειτονιά που ζουν/κυκλοφορούν οι πλούσιοι.
Προσωπικά είδα στην φαβέλα πιτσιρικάδες να παίζουν και να μας επιδεικνύουν τα όπλα τους, είδα όμως και σε κυριλέ περιοχή μέρα μεσημέρι Κυριακής και μέσα στο προαύλιο πολυεθνικής εταιρείας (παρακαλώ) να παρασκευάζουν ναρκωτικά καίγοντας δύσοσμα χημικά-πρώτες ύλες, μπροστά στα μάτια μάλιστα τόσο του θυρωρού όσο και των περαστικών.
Επίσης, τα όρια των περιοχών είναι ρευστά που σημαίνει ότι εκεί που περπατάς ήρεμα κι ωραία μπορεί σε μια στροφή του δρόμου να βρεθείς στις παρυφές μιας φαβέλας.
Με τα πολλά, μπήκαμε στην πόλη... και ξαφνικά άκουσα τις φωνούλες ενθουσιασμού των παιδιών μας μόλις εντόπισαν φωτισμένο να στέκεται αγέρωχος στην κορυφή του βράχου ο εμβληματικός Χριστός Λυτρωτής.
Ο ενθουσιασμός τους με παρέσυρε... Αχ αυτή η εικόνα που είχα δει τόσες φορές στη ζωή μου και τώρα ήμουν μια ανάσα μακριά...
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, αυτό στο οποίο μας είχε εξασφαλίσει εκπτωσάρα ο συνάδελφος του husband, το οποίο ήταν ό,τι καλύτερο... ντιζαινάτο, μοντέρνο, ακριβώς πάνω στην Ιπανέμα και απ' ότι καταλάβαμε το bar-restaurant του ξενοδοχείου αποτελεί τόπο συνάντησης της upper class των ντόπιων.
Μετά από τόσες μέρες στα βουνά και τις επαρχίες της Βραζιλίας και όντας ξεμαλλιασμένοι, ατημέλητοι, φορώντας ακόμη τα μαγιό μας και κουβαλώντας την άμμο και την αρμύρα του Ilha Grande, μπαίνοντας σε αυτό το περιβάλλον νιώσαμε λίγο σαν τον Χατζηχρήστο όταν έφτασε με το ταγάρι από το χωριό στην πρωτεύουσα...
Σουλουπωθήκαμε, κάναμε μια σύντομη βόλτα τριγύρω και καταλήξαμε κι εμείς στο μπαρ του ξενοδοχείου μας όπου συμπτωματικά είχε live μια μπάντα και γινόταν και πάρτυ γενεθλίων... απολαύσαμε καϊπιρίνια κάνοντας people watching τους προνομιούχους cariocas και απολαμβάνοντας την υπέροχη θέα της νυχτερινής Ιπανέμα...
Last edited by a moderator: