vasso
Member
- Μηνύματα
- 136
- Likes
- 33
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Σκανδιναβία
Περιεχόμενα
Ξημερώνει Κυριακή και λόγω της μεγάλης ημέρας που θα ακολουθούσε, δυο μέλη της οικογένειας κατευθύνονται στην παλιά πόλη και στο δοκιμασμένο ψωμαδιό για την προμήθεια φαγώσιμων. Από τώρα και μέχρι να φτάσουμε στα σπήλαια έχει πολλή Ελλάδα! Οι ρυθμοί για την αναχώρηση είναι στυλ βάπτισης, που γίνεται στις 12 στην άλλη άκρη της Αθήνας και εμείς με τα χίλια ζόρια φεύγουμε 11.45 για να φτάσουμε 12.20, την ώρα που μοιράζουν τις μπουμπουνιέρες. Και καλά, στη βάπτιση προλαβαίνουμε τα γλυκά και τις χαιρετούρες, στα σπήλαια όμως;
Χρόνος υπάρχει μόνο για «πανοραμική ξενάγηση» (όπως λένε και τα πρακτορεία) στο Παλάσιο ντε λα Μουσικα ι Κονγκρέσος Εουσκαλντούνα και το Μουσείο Γκουγκενχάιμ Μπιλμπάο. Δυο μοντέρνα κτίρια, το ένα σαν πλοίο και το άλλο με μια πρόσοψη από 60 τόνους τιτάνιο πάχους 3 χιλιοστών.
Το Μπιλμπάο τελειώνει εδώ και με το χάρτη στα χέρια της συνοδηγού πάμε για τα σπήλαια. Κατά τις 11.30 οι δυο της θετικής κατεύθυνσης αποφαίνονται ότι δύσκολα προλαβαίνουμε και με τηλεφώνημα στα σπήλαια παίρνουν δεκάλεπτη παράταση. Βγαίνοντας από το κεντρικό δρόμο πετυχαίνουμε ένα απίστευτο κομβόι αυτοκινήτων. Σαν να είχε τελειώσει η εκκλησία και είχαν βγει όλοι για βόλτα. Επικεφαλής, ένας παππούς με τραγιάσκα, η γυναίκα του και το συνομήλικό τους αυτοκίνητο. Από πίσω, καμιά 20αριά αυτοκίνητα που δεν κάνουν προσπέραση με τίποτα. Ο Έλληνας οδηγός αρχίζει τις προσπεράσεις αλλά δεν βλέπει προκοπή. Τα αυτοκίνητα πολλά όπως και οι κατοικημένες περιοχές. Μετά από κανα 20λεπτο ο παππούς στρίβει για να αφήσει τη γυναίκα στους συμπεθέρους και αυτός να πάει για καμιά πρέφα στο καφενείο και οι θετικοί της οικογένειας να έχουν βγάλει απόφαση: δεν προλαβαίνουμε. Οι κυρίες όμως των πίσω καθισμάτων και της θεωρητικής κατεύθυνσης, να επιμένουν ότι θα προλάβουμε, παρά τις επιστημονικές αναλύσεις των μπροστινών. Έχουμε προαίσθημα, είναι η δική τους «επιστημονική» απάντηση και ανοίγουν τα bocadillos για να φάνε.
Επιτέλους, φτάνουμε στα σπήλαια. Ο χώρος στάθμευσης γεμάτος και όλοι σταθμευμένοι μέσα στα όρια των άσπρων γραμμών. Η ώρα 12.20, σταθμεύουμε στην άκρη του δρόμου προσέχοντας μόνο να μπορεί να περάσει άλλο αυτοκίνητο και ο αρχηγός της αποστολής με την κόρη της θετικής κατεύθυνσης τροχάδην για την είσοδο που απείχε καμμιά 200ρια μέτρα. Δίνουμε ονόματα και με δικαιολογία ότι κάναμε τόσο δρόμο από την Ελλάδα μόνο και μόνο για να δούμε τα σπήλαια πετυχαίνουμε να μας περιμένει το γκρουπ άλλα 5 λεπτά και η ξενάγηση να αρχίσει στις 12.35.
Φτάνουμε όλοι μαζί πλέον στην είσοδο του σπηλαίου και ενσωματωνόμαστε στο γκρουπ. Καμιά διαμαρτυρία από τους υπόλοιπους για την αργοπορία και η ξενάγηση αρχίζει στα… ισπανικά. Τα σπήλαια αυτά κατοικούνταν συνεχώς από το 28.000 π.χ. μέχρι τουλάχιστον το 10.000 π.χ και πιθανώς και πιο πρόσφατα ,μέχρι την εποχή που οι άνθρωποι αποφάσισαν να φύγουν και να εγκατασταθούν στην ύπαιθρο. Μέσα στα σπήλαια υπήρχαν ζωγραφιές από άλογα, βουβάλια και ελάφια που όμως δεν ήταν πολύ καλά διατηρημένα. Ωστόσο ήταν εντυπωσιακό πως μετά από τόσα χρόνια μπορούμε να δούμε την τέχνη αυτών των ανθρώπων καθώς και τη φαντασία τους, αφού σε πολλές βραχογραφίες τα σχήματα του βράχου χρησιμοποιούνταν για τις απεικονίσεις κάποιων μερών του σώματος του ζώου (μια προεξοχή μεγάλη του βράχου χρησιμοποιούταν για την απεικόνιση της κοιλιάς ενός μεγάλου βούβαλου αφού οριοθετούταν με μαύρο χρώμα). Σε μερικές βραχογραφίες κάναμε μεγάλη προσπάθεια για να ξεχωρίσουμε τα ζώα, σε αντίθεση με όσα είχαμε δει στην τηλεόραση από τα σπήλαια της Αλταμίρα. Αυτό όμως που ήταν εντυπωσιακό ήταν τα αποτυπώματα από παλάμες πάνω στους βράχους. Παρά πολλές παλάμες, που είχαν αποτυπωθεί 28000 χρόνια πριν, όταν οι άνθρωποι ακούμπαγαν τις παλάμες στο βράχο και «φύσαγαν» από πάνω οξείδιο σιδήρου για να σχηματιστεί το περίγραμμα και να μείνει ζωντανό μέχρι τις μέρες μας. Ήταν απίστευτο το συναίσθημα όταν συνειδητοποιούσες τι έφτιαξαν κάποιοι άνθρωποι και χιλιάδες χρόνια αργότερα υπάρχουν και μπορούμε να τα θαυμάσουμε.
Υπήρχε επίσκεψη και σε δεύτερη σπηλιά που ήταν βοηθητική και πιθανώς τόπος λατρείας και από την οποία περνούσε υπόγειος ποταμός τα παλιά χρόνια. Κάποια στιγμή όμως με την πάροδο του χρόνου, με το άνοιγμα μιας οπής σε κάποιο σημείο της σπηλιάς ο ποταμός άλλαξε διαδρομή. Στην οπή αυτή βρίσκονται σήμερα κάποια νομίσματα που πιστεύουν ότι είναι ρωμαϊκής εποχής(προφανώς την ανακάλυψαν και άλλοι πριν από τους σύγχρονούς μας). Επίσης, σε αυτή τη σπηλιά σε ένα μικρό χώρο υπήρχαν βραχογραφίες ζωγραφισμένες με κάρβουνο (πιστεύουν από ανθρώπους που έζησαν γύρω στο 10.000 π.Χ.) και σε κάποιο άλλο σημείο κάποια σημάδια (ίσως ήταν σημάδια για να μην χάνουν το δρόμο τους) που ακολουθούνταν από κάποια άλλα που από το σχήματα τους οι αρχαιολόγοι πιστεύουν (είναι εικασίες, δεν είναι σίγουροι) ότι συμβολίζουν τη σελήνη και τους σεληνιακούς μήνες που ίσως χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι τότε. Πάλι καθυστερήσαμε να πάμε, γιατί κοιτάγαμε την ιστορία των ανασκαφών στο προθάλαμο της πρώτης σπηλιάς. Πάλι μας συγχώρησαν οι Ισπανοί αφού η δικαιολογία για ένα πονεμένο γόνατο έγινε πιστευτή.
Η είσοδος για κάθε σπηλιά είναι 6 ευρώ το άτομο. Η ξενάγηση μόνο στα ισπανικά είναι πρόβλημα για όποιον δεν ξέρει τη γλώσσα. Εμείς ήμασταν τυχεροί γιατί ο ένας ξεναγός μιλούσε λίγα αγγλικά αλλά και ένας Ισπανός από το γκρουπ. Η επίσκεψη στην πρώτη σπηλιά αξίζει ενώ στη δεύτερη το αντίτιμο είναι υψηλό για αυτά που βλέπεις και για αυτά που δεν… καταλαβαίνεις. Τελειώνοντας, αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι τα μέτρα ασφαλείας που έπαιρναν για να προστατεύουν τις σπηλιές από φθορές. Περιορισμένος αριθμός επισκεπτών, φακοί και διπλοκλειδωμένες οι είσοδοι – έξοδοι όση ώρα ήμασταν στις σπηλιές.
Έξω από τις σπηλιές το τοπίο μαγευτικό. Απολαμβάνουμε την επιστροφή μας, που διαρκεί περίπου μισή ώρα, μέχρι το αυτοκίνητο και αφού μπαίνουμε μέσα πηγαίνουμε να απολαύσουμε όσα bocadillos άφησαν οι θεωρητικές, σε κάτι αγροικίες, δίπλα σε κήπους και σε μια φοράδα με το πουλάρι της.
Μετά τι; Μα Picos de Europa φυσικά!!! Απευθείας; Όχι βέβαια! Στάση στη Σαντιγιάνα ντελ Μαρ, που σύμφωνα με τον οδηγό είναι μια από τις ωραιότερες κωμοπόλεις της Ισπανίας.
Χρόνος υπάρχει μόνο για «πανοραμική ξενάγηση» (όπως λένε και τα πρακτορεία) στο Παλάσιο ντε λα Μουσικα ι Κονγκρέσος Εουσκαλντούνα και το Μουσείο Γκουγκενχάιμ Μπιλμπάο. Δυο μοντέρνα κτίρια, το ένα σαν πλοίο και το άλλο με μια πρόσοψη από 60 τόνους τιτάνιο πάχους 3 χιλιοστών.
Το Μπιλμπάο τελειώνει εδώ και με το χάρτη στα χέρια της συνοδηγού πάμε για τα σπήλαια. Κατά τις 11.30 οι δυο της θετικής κατεύθυνσης αποφαίνονται ότι δύσκολα προλαβαίνουμε και με τηλεφώνημα στα σπήλαια παίρνουν δεκάλεπτη παράταση. Βγαίνοντας από το κεντρικό δρόμο πετυχαίνουμε ένα απίστευτο κομβόι αυτοκινήτων. Σαν να είχε τελειώσει η εκκλησία και είχαν βγει όλοι για βόλτα. Επικεφαλής, ένας παππούς με τραγιάσκα, η γυναίκα του και το συνομήλικό τους αυτοκίνητο. Από πίσω, καμιά 20αριά αυτοκίνητα που δεν κάνουν προσπέραση με τίποτα. Ο Έλληνας οδηγός αρχίζει τις προσπεράσεις αλλά δεν βλέπει προκοπή. Τα αυτοκίνητα πολλά όπως και οι κατοικημένες περιοχές. Μετά από κανα 20λεπτο ο παππούς στρίβει για να αφήσει τη γυναίκα στους συμπεθέρους και αυτός να πάει για καμιά πρέφα στο καφενείο και οι θετικοί της οικογένειας να έχουν βγάλει απόφαση: δεν προλαβαίνουμε. Οι κυρίες όμως των πίσω καθισμάτων και της θεωρητικής κατεύθυνσης, να επιμένουν ότι θα προλάβουμε, παρά τις επιστημονικές αναλύσεις των μπροστινών. Έχουμε προαίσθημα, είναι η δική τους «επιστημονική» απάντηση και ανοίγουν τα bocadillos για να φάνε.
Επιτέλους, φτάνουμε στα σπήλαια. Ο χώρος στάθμευσης γεμάτος και όλοι σταθμευμένοι μέσα στα όρια των άσπρων γραμμών. Η ώρα 12.20, σταθμεύουμε στην άκρη του δρόμου προσέχοντας μόνο να μπορεί να περάσει άλλο αυτοκίνητο και ο αρχηγός της αποστολής με την κόρη της θετικής κατεύθυνσης τροχάδην για την είσοδο που απείχε καμμιά 200ρια μέτρα. Δίνουμε ονόματα και με δικαιολογία ότι κάναμε τόσο δρόμο από την Ελλάδα μόνο και μόνο για να δούμε τα σπήλαια πετυχαίνουμε να μας περιμένει το γκρουπ άλλα 5 λεπτά και η ξενάγηση να αρχίσει στις 12.35.
Φτάνουμε όλοι μαζί πλέον στην είσοδο του σπηλαίου και ενσωματωνόμαστε στο γκρουπ. Καμιά διαμαρτυρία από τους υπόλοιπους για την αργοπορία και η ξενάγηση αρχίζει στα… ισπανικά. Τα σπήλαια αυτά κατοικούνταν συνεχώς από το 28.000 π.χ. μέχρι τουλάχιστον το 10.000 π.χ και πιθανώς και πιο πρόσφατα ,μέχρι την εποχή που οι άνθρωποι αποφάσισαν να φύγουν και να εγκατασταθούν στην ύπαιθρο. Μέσα στα σπήλαια υπήρχαν ζωγραφιές από άλογα, βουβάλια και ελάφια που όμως δεν ήταν πολύ καλά διατηρημένα. Ωστόσο ήταν εντυπωσιακό πως μετά από τόσα χρόνια μπορούμε να δούμε την τέχνη αυτών των ανθρώπων καθώς και τη φαντασία τους, αφού σε πολλές βραχογραφίες τα σχήματα του βράχου χρησιμοποιούνταν για τις απεικονίσεις κάποιων μερών του σώματος του ζώου (μια προεξοχή μεγάλη του βράχου χρησιμοποιούταν για την απεικόνιση της κοιλιάς ενός μεγάλου βούβαλου αφού οριοθετούταν με μαύρο χρώμα). Σε μερικές βραχογραφίες κάναμε μεγάλη προσπάθεια για να ξεχωρίσουμε τα ζώα, σε αντίθεση με όσα είχαμε δει στην τηλεόραση από τα σπήλαια της Αλταμίρα. Αυτό όμως που ήταν εντυπωσιακό ήταν τα αποτυπώματα από παλάμες πάνω στους βράχους. Παρά πολλές παλάμες, που είχαν αποτυπωθεί 28000 χρόνια πριν, όταν οι άνθρωποι ακούμπαγαν τις παλάμες στο βράχο και «φύσαγαν» από πάνω οξείδιο σιδήρου για να σχηματιστεί το περίγραμμα και να μείνει ζωντανό μέχρι τις μέρες μας. Ήταν απίστευτο το συναίσθημα όταν συνειδητοποιούσες τι έφτιαξαν κάποιοι άνθρωποι και χιλιάδες χρόνια αργότερα υπάρχουν και μπορούμε να τα θαυμάσουμε.
Υπήρχε επίσκεψη και σε δεύτερη σπηλιά που ήταν βοηθητική και πιθανώς τόπος λατρείας και από την οποία περνούσε υπόγειος ποταμός τα παλιά χρόνια. Κάποια στιγμή όμως με την πάροδο του χρόνου, με το άνοιγμα μιας οπής σε κάποιο σημείο της σπηλιάς ο ποταμός άλλαξε διαδρομή. Στην οπή αυτή βρίσκονται σήμερα κάποια νομίσματα που πιστεύουν ότι είναι ρωμαϊκής εποχής(προφανώς την ανακάλυψαν και άλλοι πριν από τους σύγχρονούς μας). Επίσης, σε αυτή τη σπηλιά σε ένα μικρό χώρο υπήρχαν βραχογραφίες ζωγραφισμένες με κάρβουνο (πιστεύουν από ανθρώπους που έζησαν γύρω στο 10.000 π.Χ.) και σε κάποιο άλλο σημείο κάποια σημάδια (ίσως ήταν σημάδια για να μην χάνουν το δρόμο τους) που ακολουθούνταν από κάποια άλλα που από το σχήματα τους οι αρχαιολόγοι πιστεύουν (είναι εικασίες, δεν είναι σίγουροι) ότι συμβολίζουν τη σελήνη και τους σεληνιακούς μήνες που ίσως χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι τότε. Πάλι καθυστερήσαμε να πάμε, γιατί κοιτάγαμε την ιστορία των ανασκαφών στο προθάλαμο της πρώτης σπηλιάς. Πάλι μας συγχώρησαν οι Ισπανοί αφού η δικαιολογία για ένα πονεμένο γόνατο έγινε πιστευτή.
Η είσοδος για κάθε σπηλιά είναι 6 ευρώ το άτομο. Η ξενάγηση μόνο στα ισπανικά είναι πρόβλημα για όποιον δεν ξέρει τη γλώσσα. Εμείς ήμασταν τυχεροί γιατί ο ένας ξεναγός μιλούσε λίγα αγγλικά αλλά και ένας Ισπανός από το γκρουπ. Η επίσκεψη στην πρώτη σπηλιά αξίζει ενώ στη δεύτερη το αντίτιμο είναι υψηλό για αυτά που βλέπεις και για αυτά που δεν… καταλαβαίνεις. Τελειώνοντας, αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι τα μέτρα ασφαλείας που έπαιρναν για να προστατεύουν τις σπηλιές από φθορές. Περιορισμένος αριθμός επισκεπτών, φακοί και διπλοκλειδωμένες οι είσοδοι – έξοδοι όση ώρα ήμασταν στις σπηλιές.
Έξω από τις σπηλιές το τοπίο μαγευτικό. Απολαμβάνουμε την επιστροφή μας, που διαρκεί περίπου μισή ώρα, μέχρι το αυτοκίνητο και αφού μπαίνουμε μέσα πηγαίνουμε να απολαύσουμε όσα bocadillos άφησαν οι θεωρητικές, σε κάτι αγροικίες, δίπλα σε κήπους και σε μια φοράδα με το πουλάρι της.
Μετά τι; Μα Picos de Europa φυσικά!!! Απευθείας; Όχι βέβαια! Στάση στη Σαντιγιάνα ντελ Μαρ, που σύμφωνα με τον οδηγό είναι μια από τις ωραιότερες κωμοπόλεις της Ισπανίας.
