Ισπανία Βόρεια Ισπανία: Ένα ταξίδι "εκτός των τειχών"

[vasso]

Στο πολύ τουριστικό Potes κάναμε βόλτες μόνο τα δυο βράδια που βγήκαμε και για φαγητό. Δεν βρήκαμε κάτι το ιδιαίτερο στα εστιατόρια που καθίσαμε. Τα δυο εστιατόρια ήταν το ElBodegon (C/SanRoque) και το CasaSusa (μέσα στον πεζόδρομο του Potes)που είχε ομελέτες. Εκεί φάγαμε ένα ωραίο πιάτο με πατάτες από κάτω και από πάνω τηγανητά αυγά «μάτια» και λουκάνικα. Η πρωτοτυπία ήταν ότι τα έφεραν ολόκληρα σε ένα σαγανάκι και μετά, αφού τα κόψουμε με το μαχαίρι σε μικρά κομμάτια έπρεπε να τα ανακατέψουμε. Τη διαδικασία δεν την ξέραμε και ανάλαβε ο ιδιοκτήτης να μας τη δείξει. Γαστρονομικά το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό, αν σκεφτούμε τα απλά υλικά της «ανάμειξης».
Οι εναλλακτικές που είχαμε για τη μια και μοναδική ολόκληρη μέρα που θα μέναμε στα Picos ήταν ή να πάμε πεζοπορία σε μια από τις πολλές προτεινόμενες και διαφορετικού βαθμού δυσκολίας διαδρομές στο βουνό ή να επισκεφτούμε την τουριστική ατραξιόν της περιοχής το Φουέντε Ντε. Να τα συνδυάσουμε και τα δυο ήταν πολύ δύσκολο και, παρόλο που είμαστε της ταλαιπωρίας, δεν το τολμήσαμε.
Πρωινό ξύπνημα, φωτογραφίες στην περιοχή και αναχώρηση για Φουέντε Ντε. Μισή ώρα κάναμε για να περάσουμε μέσα από το Potes λόγω της κίνησης, αλλά όταν είσαι διακοπές δεν σε πολυνοιάζουν τα μποτιλιαρίσματα και απλά τα σχολιάζεις. Βγαίνοντας από την πόλη ακολουθήσαμε ένα δρόμο μέσα από τα βουνά που σε μερικά σημεία ήταν τόσο στενός που με δυσκολία χωρούσαν δυο αυτοκίνητα. Ευτυχώς η ώρα ήταν τέτοια, που ελάχιστοι ερχόντουσαν αντίθετα με κατεύθυνση το Potes.


Αλλά, τι εστί Φουέντα Ντε; Είναι μια περιοχή πού έχει τελεφερίκ. Όχι όποιο κι όποιο τελεφερίκ, αλλά ένα από τα τελεφερίκ με τη μεγαλύτερη κλίση. Σε ανεβάζει σε ύψος περίπου 2 χιλιομέτρων και μετά, έχεις τη δυνατότητα να κάνεις και πεζοπορία ανάμεσα στις κορυφές των βουνών. Φτάνουμε, σταθμεύουμε και πάμε για τα εισιτήρια. Κόσμος πολύς, ουρά μεγάλη και ανάλογη αναμονή. Τι να κάνουμε; Θα περιμένουμε στην ουρά. Παίρνουμε τα εισιτήρια και υπολογίζουμε από το ηλεκτρονικό πινακάκι, σαν αυτό της αναμονής στις τράπεζες, ότι για να μπούμε στο τελεφερίκ θα πρέπει να περιμένουμε πάνω από ώρα. Το περιβάλλον ωραίο, μέσα στα δένδρα και αποφασίζουμε να πάμε να δούμε το περίφημο τελεφερίκ. Αυτό που είδαμε ήταν τόσο εντυπωσιακό που επισκίασε αργότερα την ίδια την ανάβαση και την κατάβαση με αυτό. Ένα μικρό βαγόνι, κρεμασμένο σε συρματόσχοινα να χάνετε μέσα στα σύννεφα και να μη βλέπουμε που καταλήγει.




Ένα άλλο να εμφανίζεται ξαφνικά στα μάτια μας εκεί ψηλά από το πουθενά Δεν χορταίναμε να το βλέπουμε και ενώ στην αρχή της ημέρας τα σύννεφα δεν μας πολυάρεσαν που τα βλέπαμε, τώρα αισθανόμασταν πολύ τυχεροί που υπήρχαν. Η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα ανάμεσα σε καθισιό και ψύχρα στα παγκάκια κάτω από τα δένδρα και βόλτα με ζέστη στους ανοιχτούς χώρους κάτω από τον ήλιο. Ναι, τον ήλιο! Παράξενο θέαμα, με το μέρος που βρισκόμασταν να έχει ήλιο και απέναντί μας στις κορυφές να έχει συννεφιά. Ήρθε η σειρά μας να μπούμε στο τελεφερίκ και να χαθούμε στα σύννεφα. Όπως ανεβαίναμε βλέπαμε τους ανθρώπους, τα αυτοκίνητα και τα δένδρα να μικραίνουν μέχρι που χάθηκαν από τα μάτια μας και βλέπαμε μόνο σύννεφα. Ξαφνικά, τα σύννεφα χάνονται και σαν να βρισκόμαστε σε αεροπλάνο, το τελεφερίκ ταξιδεύει πάνω από αυτά.

Το τελεφερίκ «δένει» και κατεβαίνουμε για να απολαύσουμε το θέαμα. Δεν χορταίνουμε να βλέπουμε τα σύννεφα να περνάνε κάτω από τα πόδια μας και να βγάζουμε φωτογραφίες στον εξώστη και στις γυμνές κορυφές. Για τους υψοφοβικούς έχει και ένα ωραίο μπαλκονάκι πάνω από το γκρεμό που το προτείνουμε ανεπιφύλακτα.



Πάνω από τα σύννεφα απλώνονται οι κορυφές των PicosdeEuropa. Πολλοί Ισπανοί έρχονται με εξοπλισμό για πεζοπορία. Παρέες, οικογένειες μέχρι και σχολεία θα περπατήσουν και μάλλον θα περάσουν το βράδυ τους εκεί πάνω. Ο δρομέας της παρέας, παρόλο που το πρωί είχε κάνει την προπόνησή του στους δρόμους έξω από τη Frama δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να ανέβει στην, κοντινότερη στο τελεφερίκ, κορυφή και να απολαύσει το θέαμα και άλλων κορυφών που εκτείνονταν δυτικά και βόρεια. Ο ήλιος όμως αρχίζει να μας καίει και αποφασίζουμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Η εκδρομή άξιζε. Το θέαμα των καλυμμένων από τα σύννεφα κορυφών όπως τις βλέπαμε από χαμηλά και της γης όπως τη φανταζόμασταν κάτω από τα σύννεφα όταν ήμασταν ψηλά θα μας μείνει για πολύ χαραγμένο στη μνήμη.



Όταν, στην κάθοδο, ξαναβγήκαμε από τα σύννεφα και αντικρίσαμε πάλι τη γη αισθανθήκαμε όμορφα που ξέραμε ότι η εκδρομή συνεχίζεται και θα γεμίζαμε με ακόμη περισσότερες παραστάσεις.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[soudianos]

Ευχαριστώ vasso.
στην κατάλληλη στιγμή.......

 

[getxowoman]

Το ομολογω ναι, τη τριτη λεξη saida, δεν την εχω ξαναδει, απο γαλικια μερια φανταζομαι, ε;

Καλε εσυ εγινες ξεφτερι, μας τα γραφεις και στα ισπανικα και στα βασκικα, φανταζομαι θα μας τα γραφεις και στα γαλικιανα;!!!!

Εεεε το Μπιλμπαο μου ειναι ομορφο ακομα και με μερικες στυλ εργατικες πολυκατοικιες!!!

Μια μικρη παρατηρηση, το Μπιλμπαο δεν ειναι η πρωτευουσα των Βασκων αλλα η Βιτορια.

Χμ, καλη η μορθιγια;;;

 

[vasso]

Όντως το saida το συναντήσαμε στη γαλικία και ήταν η λέξη που έμοιαζε περισσότερο στο salida που ήδη γνωρίζαμε!
η μαρθίγια μας άρεσει πολυ!είχε πολύ ιδιαίτερη γεύση και τρώγεται ευχάριστα αν δεν σκέφτεσαι τι ακριβως είναι αυτό που τρως!!!
συμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς μας στις τρεις βδομαδες που μείναμε,οικογενειακώς (4 άτομα) πρέπει να φάγαμε 70 με 80 χιλιομετρα λουκάνικα και χαμον!χαχα!!!
Ευχαριστούμε για τη διόρθωση (ότι η Βιτόρια είναι η πρωτεύουσα των Βασκων)!!!

 

[astral]

Ωραία ιστορία!!
Για κάποιο λόγο όμως δε φαίνονται οι φωτογραφίες σου (με εξαίρεση μίας) :roll:

 

[marydim]

Βόρεια Ισπανία: Ταξίδι όνειρο!
Κρέμομαι απ' τα χείλη σου ή ακριβέστερα από την ταξιδιωτική σου ιστορία.

 

[vasso]

Ωραία ιστορία!!
Για κάποιο λόγο όμως δε φαίνονται οι φωτογραφίες σου (με εξαίρεση μίας) :roll:

Τώρα πρέπει να φαίνονται....

 

[astral]

Τώρα πρέπει να φαίνονται....

Ναι, τώρα μια χαρά!

 

[ioanna karagianni]

Τώρα ανακάλυψα και εγώ την ιστορία σου. Για μένα αυτό η πλευρά της Ισπανίας μου φαίνεται τόσο άγνωστη και μυστηριώδης σαν να ανήκει σε άλλη ήπειρο. Περιμένω την συνέχεια

...:roll::roll:

...:roll::roll:

άντε ακόμα;

 

[erminathess]

πολυ κατατοπιστικες οι πληροφοριες σου γιαυτη την ακρως ενδιαφερουσα περιοχη που ειμαι σιγουρη οτι αποτελει μελλοντικο ταξιδιωτικο προορισμο για πολλους,
σ ευχαριστουμε και περιμενουμε συνεχεια και σαντιαγκο..

 

[vasso]

Βορεια Ισπανια Μερος 2ο

Έβδομη μέρα στην Ισπανία και αποφασίσαμε να ξεκουραστούμε λιγάκι. Άλλωστε, εδώ ο Μεγάλος την έβδομη μέρα κάθισε να ξεκουραστεί, εμείς να μην ξεκουραστούμε που είχαμε μπροστά μας άλλες δυο εβδομάδες; Πρωινό ξύπνημα λίγο αργά, χουζούρεμα στο κρεβάτι και η σκέψη μας έφυγε λίγο μπροστά, σε επανέλεγχο του προγράμματος των επόμενων ημερών. Μια από τις επισκέψεις που θέλαμε να κάνουμε ήταν στα σπήλαια της Κανταβρίας και των Αστουριών, στα οποία έζησαν άνθρωποι την προϊστορική εποχή και μας άφησαν ενθύμιο του περάσματός τους βραχογραφίες. Τρία τα σπήλαια, με σπουδαιότερο το σπήλαιο της Αλταμίρα, λόγω του ότι εκεί υπάρχουν οι καλύτερα διατηρημένες βραχογραφίες. Το πρόβλημα όμως είναι ότι το σπήλαιο δεν είναι επισκέψιμο και αντίγραφα των βραχογραφιών βρίσκονται στο μουσείο. Μετά από σκέψη αποφασίζουμε ότι δεν αξίζει να δούμε αντίγραφα, άλλωστε τις βραχογραφίες τις έχουμε δει σε ντοκιμαντέρ, και ότι καλύτερα είναι να δούμε τα άλλα δυο σπήλαια. Στα σπήλαια αυτά ο αριθμός των επισκεπτών είναι περιορισμένος και επιβάλλεται κράτηση, οπότε το πρώτο τηλεφώνημα έγινε στο σπήλαιο Κουέβα ντε Τίτο Μπουστιγιο (0034985861120) που βρίσκεται στη Ριδασεβέγια. Σάββατο γάρ και στις δυο απόπειρες σηκώνουν το τηλέφωνο φύλακες που δεν ξέρουν λέξη αγγλικά. Με τα λίγα ισπανικά μας καταλαβαίνουμε ότι για ραντεβού από Δευτέρα και ότι μάλλον τα σπήλαια είναι κλειστά Δευτέρα και Τρίτη. Σειρά έχει το τρίτο σπήλαιο το Ελ Μοντε Καστίγιο στο Πουέντε Βιέσγο, που στην κυριολεξία είναι αρκετά σπήλαια σε κάτι λόφους από ασβεστόλιθο. Παίρνουμε τηλέφωνο στο 0034942598425 και τελικά καταφέρνουμε να συνεννοηθούμε και κάνουμε κράτηση στις 12 το μεσημέρι της Κυριακής με την ξενάγηση να ξεκινάει στις 12.20. Όλα καλά! Θα βλέπαμε και βραχογραφίες της προϊστορικής εποχής.

Με τα πολλά τηλεφωνήματα όμως η ώρα πέρασε και πεινασμένοι, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στο Bilbo. Βγαίνουμε από το ξενοδοχείο και αντικρίζουμε μια καταπληκτική «ανοιξιάτικη» για μας μέρα, φανταστική καλοκαιρινή πιστεύω για τους Βάσκους. Ήλιος, ελαφρύ αεράκι και θερμοκρασία σύμφωνα με το μηχανηματάκι του αυτοκινήτου στους 22 βαθμούς. Μην ανησυχείτε, στο αυτοκίνητο πήγαμε για να πάρουμε νερό και για να δούμε αν ήταν στη θέση του (το είχαμε σταθμεύσει στο δρόμο γιατί ήταν γεμάτο το parking του ξενοδοχείου και αφού θυμηθήκαμε τη σιγουριά της Getxowoman όταν μας έλεγε ότι γενικά δεν κλέβουν), και όχι για να πάμε στο ιστορικό κέντρο.

Το Bilbao δεν έχει μεγάλο ιστορικό κέντρο (κάσκο βιέχο). Η βόλτα όμως δίπλα από το ποτάμι και η περιήγηση στα μεσαιωνικά δρομάκια, μια μέρα χωρίς πολύ κόσμο και με τα περισσότερα μαγαζιά να είναι κλειστά ή να κλείνουν από τη 1.30 ήταν πολύ ωραία. Αφού είδαμε εξωτερικά και τον καθεδρικό ναό (Κατεντραλ Μπασίλικα ντε Σαντιάγκο), μπήκαμε στον σιδηροδρομικό σταθμό με τα υπέροχα βιτρω του και τα υπόλοιπα (γνωστά και στην Ελλάδα) όπως καθαριότητα, οργάνωση, γρήγορα τρένα κλπ. Το τελευταίο που επισκεφτήκαμε, πριν γυρίσουμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε και ετοιμαστούμε για τον απογευματινό περίπατο, ήταν η κλειστή αγορά. Η αγορά πρέπει να είναι τεράστια. Είναι σε ένα παραποτάμιο κτίριο το οποίο όμως ήταν ανοικτό και επισκέψιμο σε ένα πολύ μικρό του κομμάτι γιατί το υπόλοιπο ανακαινιζόταν.

Απόγευμα Σαββάτου και φτάνει η στιγμή που περιμέναμε. Στις 6 έχουμε ραντεβού με τη Getxowoman και το σύζυγό της στο ξενοδοχείο. Αγγλίδα στην ώρα της, φτάνει στο ξενοδοχείο και με το που την αντικρίζουμε καταλαβαίνουμε ότι είναι αυτή!!! Μην αρχίσετε τώρα να λέτε είδε ο … Έλλην τη γενιά του και τα λοιπά γνωστά. Απλώς την καταλάβαμε. Δεν θα πούμε πολλά ούτε θα μπούμε σε λεπτομέρειες για τη Getxowoman και το Cesar, μόνο ότι ήταν τόσο φιλόξενοι, τόσο φίλοι που μας καταϋποχρέωσαν.
Μετά την πρώτη από κοντά γνωριμία και την έκπληξή μας για τα πολύ καλά ελληνικά του Cesar, ξεκινάμε για το Getxo. Το Bilbo απέχει 10 – 15 χλμ από τη θάλασσα και τα προάστιά του εκτείνονται δεξιά και αριστερά του ποταμού (Ρίο Νερβιόν ή Νερμπιόι). Ένα από τα προάστια είναι και το Getxo και μάλλον το ομορφότερο αν κρίνω από τη θέση του και από αυτά που είδαμε. Πρώτη στάση στη γέφυρα PuenteVizkaia που κτίστηκε το 1888 και έχει χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς. Είναι μια πολύ ψηλή γέφυρα για πεζούς, που ενώνει τις δυο όχθες του ποταμιού. Το ύψος της οφείλεται στην ανάγκη να περνάνε τα πλοία χωρίς πρόβλημα από κάτω, μιας και ο ποταμός ήταν πλωτός από μεγάλα πλοία που μετέφεραν εμπορεύματα. Η πρωτοτυπία της έγκειται στο γεγονός ότι έχει μια καμπίνα για μεταφορά πεζών και αυτοκινήτων που είναι …κρεμαστή. Η βάση (που μετακινείται) είναι στη γέφυρα (στα 40 – 50 μέτρα ύψος, μπορεί και παραπάνω) και πάνω σε αυτήν στηρίζονται τα συρματόσκοινα που κρατούν και μεταφέρουν την καμπίνα που βρίσκεται σε ύψος λίγο πάνω από τη θάλασσα.

Εδώ μπορεί να γεννηθούν δυο απορίες.
Απορία πρώτη: Αν ανεβήκαμε πάνω; Και βέβαια ανεβήκαμε, αφού η μικρή της οικογένειας ήθελε να μας κάνει τεστ υψοφοβίας. Η επιμονή της μας βγήκε σε καλό. Πετύχαμε ωραίο καιρό, τον ήλιο σε καλό σημείο και είδαμε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των προαστίων και του λιμανιού σαν να ήμασταν σε χαμηλή πτήση αεροπλάνου.
Απορία δεύτερη (απόρροια της πρώτης): Πως ανεβήκαμε; 5 ευρώ το άτομο και μεταφερθήκαμε σε χρόνο ρεκόρ με ασανσέρ στα 50 μέτρα. Σιγά μη την παθαίναμε όπως στην Ιταλία, που είχαμε ανέβει με τις σκάλες σε όλα τα καμπαναριά και του τρούλους της Τοσκάνης και μετά ψάχναμε να βρούμε ποιο ρεκόρ σπάσαμε, τα 300, τα 400 ή τα 500 σκαλοπάτια.

Μετά την όμορφη εμπειρία της γέφυρας, του ύψους και των φωτογραφιών, προσγειωνόμαστε και αρχίζουμε το περπάτημα. Περπάτημα παραποτάμιο στην αρχή, παραθαλάσσιο μετά με τον ήλιο να απέχει πολύ από το να δύσει αν και η ώρα ήταν ήδη 8. Το Getxo πρέπει να ήταν από παλιά πολύ πλούσιο προάστιο. Κατά μήκος της παραλίας και πάνω από το δρόμο τα αρχοντικά διαδέχονταν το ένα το άλλο. Η όλη εικόνα (συμπληρωμένη και από τις προηγούμενες και μετέπειτα παραθαλάσσιες παραστάσεις) παρέπεμπε σε Κορνουάλη, όπως αυτή περιγράφεται στα μυθιστορήματα της RosamundePilcher. Η ακτοπλοϊκή σύνδεση του Μπιλμπάο με το Πόρτσμουθ μπορεί να δικαιολογεί μια ανταλλαγή πολιτισμικών στοιχείων που να έχει επηρεάσει λίγο την περιοχή.

Συνεχίζοντας τη μεγάλη μας βόλτα, βλέπαμε τον κόσμο να έχει βγει έξω και να περπατάει, να κάνει ποδήλατο και να τρέχει (καθένας με τον καημό του) πριν καθίσει στις ταβέρνες για να φάει. Μιας και αναφέρθηκε το φαγητό, με το πολύ περπάτημα, τον καθαρό θαλασσινό αέρα και την κουβεντούλα μας άνοιξε η όρεξη. Η Getxowoman λέει: «θα σας πάω σε ένα από τα αγαπημένα μας στέκια». Έχοντας πλέον εμπιστοσύνη στο γούστο της και στα λεγόμενά της περιμέναμε να δούμε κάτι καλό. Αυτό που είδαμε όμως ξεπερνούσε καθετί που είχαμε σκεφτεί. Ανεβαίνοντας μερικά σκαλάκια και ξεμακραίνοντας ελάχιστα από τη θάλασσα μπαίνουμε σε μια μικρή πλατεία κρυμμένη, μια πλατεία που δεν φαινόταν από την παραλία και που μας έφερε στο νου την πλατεία των ηλικιωμένων στη Νίσυρο. Τραπεζάκια απλωμένα κάτω από το φύλλωμα δυο – τριών δέντρων, κόσμος αρκετός να κάθεται τρώγοντας και συζητώντας και άλλοι όρθιοι στα πεζούλια να πίνουν το ποτό τους περιμένοντας να αδειάσει κάποιο τραπέζι. Ο Cesar ήδη εκεί να έχει πιάσει ένα τραπέζι και να περιμένει τη γυναίκα του και τους φίλους της. Καθίσαμε ωραία και καλά και η εκπαιδευμένη μύτη του κρεατοφάγου της οικογένειας «πιάνει» τη μυρωδιά της τσίκνας. Και ναι!!! μια μικρή ψησταριά να ψήνει σουβλάκια στην απέναντι γωνιά της πλατείας. Περιττό να σας πω τι έγινε. Τα τσακίσαμε!

Κάθε ωραίο όμως δεν διαρκεί για πάντα. Ποτό, φαγητό και ωραία παρέα στην ταβέρνα, βόλτα για να δούμε από ψηλά τη νυχτερινή όψη της περιοχής και μια ωραία διαδρομή μέχρι τη στάση για να δούμε πως είναι και ένα μετρό εκτός των τειχών. Φιλιά, ευχαριστίες, αποχαιρετισμός και επιβίβαση στο συρμό. Καμιά σχέση με Βαρκελώνη και Μαδρίτη. Όμορφα, καθαρά, νοικοκυρεμένα και με δυο αστυνομικούς (ίσως λόγω του φόβου των αυτονομιστών) μέσα στο συρμό. Σε κάθε στάση ο ένας έμενε μέσα και ο άλλος έβγαινε έξω, ελέγχοντας αποβίβαση – επιβίβαση και αφού έμπαινε ξανά μέσα ξεκινούσε ο συρμός. Μετά από αρκετές στάσεις κατεβαίνουμε σε μια μοντέρνα σχεδιασμένη στάση και βουρ για γλυκό, λόγω της γνωστής «υπογλυκαιμίας» που οδηγεί σε ροφήματα, σοκολάτες και λοιπά ανθυγιεινά πράγματα.
Πριν πέσουμε για ύπνο, ο αρχηγός της αποστολής προειδοποιεί: Αναχώρηση από ξενοδοχείο αύριο το πρωί το αργότερο 10.30, για να προλάβουμε τα σπήλαια. Καλά ρε αρχηγέ της αποστολής, τόσα χρόνια παντρεμένος, με κόρες της παντρειάς και ακόμη να μάθεις να δίνεις σωστό χρόνο αναχώρησης σε 3 γυναίκες;

 

[getxowoman]

Τι ωραιες φωτος, μαλλον εχετε καποιον με ταλεντο στην οικογενεια!!! Και τι ωραια που μας τα γραφεις!!!!! Ωραια διαφημιση για το γκετσο!!! Πραγματικα και εμεις περασαμε υπεροχα και μαλιστα για μια στιγμη νομιζα οτι βρισκομουνα Ελλαδα και οχι Ισπανια!!!!

Μια μικρη σημειωση, οι υπαλληλοι στο μετρο δεν ειναι αστυνομικοι, απλα ετυχε την ημερα εκεινη να εχει φιεστας και επειδη κινειται πολυ κοσμος θελουν να υπαρχει ενας ελεγχος.