vasso
Member
- Μηνύματα
- 136
- Likes
- 33
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Σκανδιναβία
Περιεχόμενα
Για τον αρχηγό άρχιζε το τελευταίο μέρος του ταξιδιού. Κατά ένα παράξενο τρόπο του είχε γίνει έμμονη ιδέα ότι βλέποντας και τη Γαλικία το ταξίδι τελείωνε και ότι η τελευταία εβδομάδα με Μαδρίτη, Βαλένθια και άλλη μια νύχτα στη Βαρκελώνη απλά ήταν το διαδικαστικό κομμάτι της επιστροφής. Το δυτικότερο κομμάτι της Ευρώπης, τα RiasAltas, τα RiasBaixasκαι το Santiago ήταν τα μέρη που στο μυαλό του είχαν συνδυαστεί με το τέλος του ωραιότερου κομματιού αυτής της πολυήμερης εκδρομής. Η συνέχεια μάλλον τον δικαίωσε.
Λουάρκα λοιπόν. Βρίσκεται στην Costaverde και είναι μια όμορφη κωμόπολη με ένα ωραίο λιμανάκι και πάνω στο ακρωτήρι, στα ανατολικά της, βρίσκεται το νεκροταφείο με μια εκκλησία.
Διασχίζουμε το κέντρο, χανόμαστε, περιπλανιόμαστε και δεν μας νοιάζει γιατί ήταν ένα από τα πιο γραφικά μέρη που είχαμε δει μέχρι τώρα. Κάποια στιγμή βλέπουμε το ακρωτήριο με την εκκλησία και αφού διπλοπαρκάρω, κατεβαίνω να ρωτήσω έναν της τοπικής αστυνομίας που ήταν εκεί για το πώς θα πάμε. Σφάλμα; Μεγάλο! Τα παιδιά στο αυτοκίνητο και η κυρία της παρέας εξαφανισμένη. Αφού βάλαμε το μυαλό μας να δουλέψει και αποκλείσαμε κάποια πιθανά μέρη την βρίσκουμε σε ένα μαγαζί της Columbiaνα ψάχνει. Ρε vasso έχουμε διπλοπαρκάρει και ο αστυνομικός είναι δίπλα της λέμε με το άγχος να ξεχειλίζει. Ναι, αλλά έχει rebaixasήτοι εκπτώσεις, είναι η απάντησή της με ένα αφοπλιστικό ύφος. Με τα πολλά βρίσκει μια ωραία τσάντα ορειβατική σε καλή τιμή και ρωτάει τον αρχηγό αν τους κάνει. Ο αρχηγός αγχωμένος της λέει ότι δεν υπάρχει χρόνος για να την δει σωστά και τελικά φεύγουν χωρίς να την αγοράσουν. Εκ των υστέρων αποδείχθηκε λάθος γιατί και η τιμή ήταν καλή και μια επιπλέον τσάντα χρειαστήκαμε (την αγοράσαμε από τη Μαδρίτη), για να βάλουμε τα δώρα και τα ψώνια που κάναμε. Ηθικό δίδαγμα: Κάθε αρχηγός πρέπει να ακούει τους άλλους (δηλαδή τη γυναίκα του), ειδικά αν το κόστος της απόφασης δεν είναι μεγάλο. Με άλλα λόγια, πάρε καημένε την τσάντα και έτσι και μια τσάντα επιπλέον θα έχεις και τη γυναίκα σου ευχαριστημένη.
Επιτέλους, μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και γραμμή για το κοιμητήριο. Είχαμε τη γνώμη πως μόνο στην Ελλάδα τα νεκροταφεία βρίσκονται σε μερικά από τα ωραιότερα σημεία της επαρχίας, αλλά προφανώς κάναμε λάθος. Το νεκροταφείο αυτό ήταν όντως σε φοβερό σημείο. Πάνω από τη θάλασσα, κοντά στη θάλασσα, με φοβερή θέα στο απέραντο γαλάζιο του ωκεανού και στους θαλασσοδαρμένους βράχους. Φαντάζομαι ότι οι άνθρωποι που ζουν εκεί ήθελαν ο τάφος των αγαπημένων τους να είναι κοντά στην μεγάλη αγάπη όλων, τη θάλασσα. Με αυτόν τον τρόπο έδειχναν πόσο τους αγαπούσαν, πόσο τους σέβονταν και πόσο ήθελαν και οι ίδιοι να ποτίζει το χώμα που θα τους σκεπάσει η αλμύρα της θάλασσας.
Φεύγουμε από Αστούρια – Κανταβρια με όμορφες αναμνήσεις για την μεγάλη επαρχία της Γαλικίας. Το πρόγραμμα λέει να κοιμηθούμε Σαντιάγο αφού προηγηθεί ολοήμερη εκδρομή σε RiasAltasκαι AKoruña. Μπαίνοντας στη Γαλικία τα τοπία είναι τα ίδια αλλά υπάρχει μεγάλη αλλαγή στην αρχιτεκτονική. Τα κτήρια είναι πιο φωτεινά σε σχέση με τη χώρα των Βάσκων. Κυριαρχεί το λευκό και τα ανοικτά χρώματα. Η ψυχολογία αλλάζει. Οι πόλεις πιο φιλικές, πιο όμορφες, πιο ζεστές.
Ο σκοπός μας είναι να ακολουθήσουμε την ακτογραμμή των Rias Altas, αλλά κάπου στη διαδρομή παίρνουμε άλλο δρόμο. Ο δρόμος για A Coruña φτιάχνεται και όταν τον είδαμε καλό σε κάποιο σημείο είπαμε να τον ακολουθήσουμε σκεπτόμενοι ότι δεν θα μας οδηγήσει πολύ μακριά από την ακτή. Κάναμε λάθος και έτσι αναγκαστήκαμε σε μια διασταύρωση να στρίψουμε βόρεια προς τη θάλασσα. Τα χιλιόμετρα πολλά, αλλά ευτυχώς ο δρόμος καλός και άδειος. Κάποια στιγμή βλέπουμε θάλασσα και παρόλο που τα δυο γεγονότα δεν επιδέχονται καν σύγκριση, θυμηθήκαμε την ανακούφιση των μυρίων όταν την είχαν δει πριν πολλά πολλά χρόνια. Μόνο «θάλαττα! Θάλαττα!» δεν αναφωνήσαμε!
Τα RiasAltasείναι ορμίσκοι και ακρωτήρια με απότομες ακτές, με ποτάμια να εκβάλλουν σε πολλούς από τους ορμίσκους. Κατά μήκος υπάρχουν όμορφα χωριά και κωμοπόλεις που μας έκαναν πολύ μεγάλη εντύπωση. Στην πρώτη κωμόπολη που πήγαμε, το Viveiro κάναμε και στάση για κολατσιό. Πόλη απλωμένη, με ένα ποτάμι να τη διασχίζει, πεντακάθαρη και μας φάνηκε ότι ακτινοβολούσε κάτω από τον ήλιο αν λάβουμε υπόψη τη μουντίλα των κτηρίων που είχαμε συναντήσει στην αρχή του ταξιδιού μας.
Το χαρακτηριστικό των σπιτιών και των πολυκατοικιών της Γαλικίας είναι τα τζαμωτά μπαλκόνια. Μπαλκόνια παντού, κλεισμένα από όμορφες στο μάτι κατασκευές λευκού χρώματος. Ίσως γι αυτό μας φάνηκε σε όλη την περιοδεία μας στις ακτές της Γαλικίας ότι οι πόλεις άστραφταν. Βέβαια, σαν Έλληνες κυνηγημένοι από διάφορους φόρους, το μυαλό μας πήγε στους ημιυπαίθριους. Που είστε υπουργοί των οικονομικών να φορολογήσετε τα όμορφα τζαμωτά μπαλκόνια και να ξεχρεώσετε με μιας όλο το δημόσιο χρέος;
Με θέα τα μπαλκόνια, το ποτάμι και τις γέφυρες καταβροχθίζουμε τα ωραία bocadillosπου είχαμε αγοράσει από ένα ψωμαδιό στη Λουάρκα. Στάση απαραίτητη γιατί ξεκουραστήκαμε αρκετά κάνοντας βόλτες και ρεμβάζοντας στο παγκάκι δίπλα στο ποτάμι. Απαραίτητη ήταν βέβαια και μια δεύτερη επίσκεψη σε κωμόπολη των Rias Altasτην Ortigueira για να επιβεβαιώσουμε το αρχιτεκτονικό στυλ της περιοχής.
Αφού χορτάσαμε τα Rias Altasσειρά έχει η A Coruña. Πολλά τα χιλιόμετρα, αλλά δεν γίνεται να μην την επισκεφτούμε προτού καταλήξουμε στο Santiago de Compostela. Πλησιάζοντας τον Ατλαντικό στα δυτικά όρια της Ισπανίας, αρχίζει να γίνεται αισθητή η υγρασία που έρχεται από τον μεγάλο ωκεανό.
Μπαίνοντας στην πόλη η ομίχλη ήδη είχε αρχίσει να σκεπάζει τα πάντα. Τα τζαμωτά μπαλκόνια σε άσπρο πάντα χρώμα και τα ανοιχτόχρωμα κτήρια κάνουν υποφερτά όμορφη την πόλη με μια μυρωδιά όχι και τόσο ωραία να πλανιέται στην ατμόσφαιρα.
Κατεύθυνση στα δυτικά της πόλης και στον φάρο, που σύμφωνα με τον οδηγό μας είναι ο παλαιότερος ενεργός φάρος της Ευρώπης. Ο Torede Hercules χτίστηκε από τους Ρωμαίους, ανακατασκευάστηκε τον 18ο αιώνα και λειτουργεί μέχρι σήμερα. Στάθμευση του αυτοκινήτου στο μεγάλο χώρο στάθμευσης, φωτογραφικές μηχανές και απευθείας για το φάρο. Ευτυχώς που είμαστε πολύ δυτικά και αργεί να νυχτώσει. Πλησιάζοντας το φάρο γεννιούνται δυο απορίες: Πως, με τόση ομίχλη το φως του φάρου προειδοποιούσε τα πλοία και τι ήταν αυτοί οι δυνατοί ήχοι που ακούγονταν με συγκεκριμένη συχνότητα και ρυθμό.
Ο φάρος είναι εντυπωσιακός και θα ήταν καλή περίπτωση να ανεβαίναμε πάνω αν ο καιρός ήταν καλός. Με τόση ομίχλη όμως ήμασταν διστακτικοί (τα σκαλοπάτια ήταν 242 τον αριθμό), για τη θέα από εκεί ψηλά. Ευτυχώς το δίλημμα δεν κράτησε πολύ γιατί, όπως μας πληροφόρησαν οι υπάλληλοι, είχε περάσει η ώρα και η είσοδος δεν επιτρεπόταν.
Ώρα για βόλτα, φωτογραφίες και εξερεύνηση της περιοχής για την ανακάλυψη του μυστηριώδους ήχου. Καθοδηγούμενοι από τον ίδιο τον ήχο φτάνουμε σε μια μεγάλη τσιμεντένια κατασκευή, κάτω από το φάρο στη πλευρά της θάλασσας, που είναι σαν χούφτα και στο εσωτερικό της έχει τεράστιας δύναμης μεγάφωνα. Από τα μεγάφωνα εκπέμπονται δυο μικρής διάρκειας ήχοι και ένας μεγαλύτερης διάρκειας. Για λίγο σιωπή και μετά πάλι οι τρεις ήχοι. Αυτό επαναλαμβάνεται συνέχεια. Με βάση την κατασκευή οι ήχοι παίρνουν κατεύθυνση τη θάλασσα και ταξιδεύουν μέχρι να συναντήσουν τα αυτιά των ναυτικών και να τους προειδοποιήσουν. Ήχος και φως που κατευθύνονται στον απέραντο ωκεανό. Ο ήχος συμπληρώνει την περιορισμένη από την ομίχλη δύναμη του φωτός. Χανόμαστε για λίγο και εμείς μέσα στην ομίχλη, αγναντεύοντας και μαντεύοντας το απέραντο του ωκεανού, συντροφιά της δυνατής ηχούς και των πολλών Ισπανών που είτε έχουν έρθει και αυτοί για τουρισμό είτε τρέχουν και περπατάνε.
Η ώρα πέρασε και πρέπει να φύγουμε. Πριν πάρουμε το δρόμο για Σαντιάγο όμως, θα περάσουμε μια οδική βόλτα από το κέντρο της Γυάλινης Πόλης, όπως αποκαλείται αυτή η πόλη λόγω των τζαμωτών μπαλκονιών της. Αξιοθέατα η μεγάλη κεντρική πλατεία (Praza στη Γαλικία και όχι Plaza) και η La Marina που μπορείς να περπατήσεις δίπλα στη θάλασσα.
Βγαίνουμε από την πόλη και παίρνουμε τον αυτοκινητόδρομο για Σαντιάγο. Κουρασμένοι από την ολοήμερη πορεία φτάνουμε αργά στο Σαντιάγο. Κίνηση καθόλου και βρίσκουμε αμέσως το ξενοδοχείο A Tafonado Peregrino που είναι πάνω στον κεντρικό δρόμο Virxeda Cerca. Η ανησυχία μας για το θόρυβο που μπορεί να έχουν τα δωμάτια και αν θα μας χωρέσουν εξανεμίζονται. Η διαβεβαίωση που μας είχαν δώσει τηλεφωνικά ότι το «διαμέρισμα» ήταν αρκετό για οικογένεια βγήκε κάτι παραπάνω από αληθινή. Διαμέρισμα τριών μεγάλων δωματίων με δυο μπάνια και εσωτερικό μπαλκόνι - αυλή στον όροφο, μακριά από το δρόμο ήταν όντως πολύ καλό και άξιζε τα λεφτά του. Τακτοποίηση στα δωμάτια και φαγητό. Φαγητό ναι, αλλά που; Στο φόρουμ δεν υπήρχε ή δεν βρήκαμε πρόταση και απευθυνθήκαμε στην recepcion. Η εμφάνιση της κοπέλας παρέπεμπε σε άνθρωπο που του αρέσει το φαγητό και ελπίζαμε ότι και η πρόταση θα ήταν αντίστοιχη.
Το εστιατόριο ήταν το O Dezaseis SL, Rua San Pedro 16 και η κύρια σάλα ήταν στο υπόγειο. Το σημαντικότερο βέβαια από όλα, ότι ήταν κοντά στο ξενοδοχείο. Όταν πήγαμε ήταν γεμάτο και αφού περιμέναμε λίγο, βρήκαμε τραπέζι. Επιτέλους θα φάμε. Και φάγαμε!!! Το αρνί που έφαγε ο κρεατοφάγος αρχηγός συγκρίνεται μόνο με τα καλά που έχει φάει σε Ελλάδα και Τουρκία. Τα υπόλοιπα φαγητά αρκετά νόστιμα και ο λογαριασμός λίγο παραπάνω από αυτό που περιμέναμε.
Μετά το φαγητό δεν μας ερχόταν καλά να πάμε για ύπνο. Την πόλη δεν την ξέραμε καθόλου και δεν είχαμε χάρτη. Μπήκαμε στα τείχη και αρχίσαμε να περπατάμε. Πολύς κόσμος στους δρόμους, η πλειονότητα νεαροί. Μουσική φτάνει στα αυτιά μας και λέμε να ακολουθήσουμε τον ήχο. Μετά από λίγο φτάνουμε σε μια πλατεία γεμάτη κόσμο και επί σκηνής ένα ροκ συγκρότημα. H νεολαία συμμετέχει ενεργά. Αρκετοί τραγουδάνε και χορεύουν. Το κλου της βραδιάς είναι ο τραγουδιστής. 60άρης και γεμάτος ζωντάνια. Ένας Ισπανός Παπακωνσταντίνου σκεφτήκαμε όλοι.
Μετά από ώρα η κούραση άρχισε να μας κυριεύει και η σκέψη για επιστροφή στο ξενοδοχείο κυριάρχησε της επιθυμίας μας για επίσκεψη στον θρυλικό ναό. Το πνεύμα πρόθυμο η σαρξ κουρασμένη, μα πολύ κουρασμένη.
Λουάρκα λοιπόν. Βρίσκεται στην Costaverde και είναι μια όμορφη κωμόπολη με ένα ωραίο λιμανάκι και πάνω στο ακρωτήρι, στα ανατολικά της, βρίσκεται το νεκροταφείο με μια εκκλησία.
Διασχίζουμε το κέντρο, χανόμαστε, περιπλανιόμαστε και δεν μας νοιάζει γιατί ήταν ένα από τα πιο γραφικά μέρη που είχαμε δει μέχρι τώρα. Κάποια στιγμή βλέπουμε το ακρωτήριο με την εκκλησία και αφού διπλοπαρκάρω, κατεβαίνω να ρωτήσω έναν της τοπικής αστυνομίας που ήταν εκεί για το πώς θα πάμε. Σφάλμα; Μεγάλο! Τα παιδιά στο αυτοκίνητο και η κυρία της παρέας εξαφανισμένη. Αφού βάλαμε το μυαλό μας να δουλέψει και αποκλείσαμε κάποια πιθανά μέρη την βρίσκουμε σε ένα μαγαζί της Columbiaνα ψάχνει. Ρε vasso έχουμε διπλοπαρκάρει και ο αστυνομικός είναι δίπλα της λέμε με το άγχος να ξεχειλίζει. Ναι, αλλά έχει rebaixasήτοι εκπτώσεις, είναι η απάντησή της με ένα αφοπλιστικό ύφος. Με τα πολλά βρίσκει μια ωραία τσάντα ορειβατική σε καλή τιμή και ρωτάει τον αρχηγό αν τους κάνει. Ο αρχηγός αγχωμένος της λέει ότι δεν υπάρχει χρόνος για να την δει σωστά και τελικά φεύγουν χωρίς να την αγοράσουν. Εκ των υστέρων αποδείχθηκε λάθος γιατί και η τιμή ήταν καλή και μια επιπλέον τσάντα χρειαστήκαμε (την αγοράσαμε από τη Μαδρίτη), για να βάλουμε τα δώρα και τα ψώνια που κάναμε. Ηθικό δίδαγμα: Κάθε αρχηγός πρέπει να ακούει τους άλλους (δηλαδή τη γυναίκα του), ειδικά αν το κόστος της απόφασης δεν είναι μεγάλο. Με άλλα λόγια, πάρε καημένε την τσάντα και έτσι και μια τσάντα επιπλέον θα έχεις και τη γυναίκα σου ευχαριστημένη.
Επιτέλους, μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και γραμμή για το κοιμητήριο. Είχαμε τη γνώμη πως μόνο στην Ελλάδα τα νεκροταφεία βρίσκονται σε μερικά από τα ωραιότερα σημεία της επαρχίας, αλλά προφανώς κάναμε λάθος. Το νεκροταφείο αυτό ήταν όντως σε φοβερό σημείο. Πάνω από τη θάλασσα, κοντά στη θάλασσα, με φοβερή θέα στο απέραντο γαλάζιο του ωκεανού και στους θαλασσοδαρμένους βράχους. Φαντάζομαι ότι οι άνθρωποι που ζουν εκεί ήθελαν ο τάφος των αγαπημένων τους να είναι κοντά στην μεγάλη αγάπη όλων, τη θάλασσα. Με αυτόν τον τρόπο έδειχναν πόσο τους αγαπούσαν, πόσο τους σέβονταν και πόσο ήθελαν και οι ίδιοι να ποτίζει το χώμα που θα τους σκεπάσει η αλμύρα της θάλασσας.
Φεύγουμε από Αστούρια – Κανταβρια με όμορφες αναμνήσεις για την μεγάλη επαρχία της Γαλικίας. Το πρόγραμμα λέει να κοιμηθούμε Σαντιάγο αφού προηγηθεί ολοήμερη εκδρομή σε RiasAltasκαι AKoruña. Μπαίνοντας στη Γαλικία τα τοπία είναι τα ίδια αλλά υπάρχει μεγάλη αλλαγή στην αρχιτεκτονική. Τα κτήρια είναι πιο φωτεινά σε σχέση με τη χώρα των Βάσκων. Κυριαρχεί το λευκό και τα ανοικτά χρώματα. Η ψυχολογία αλλάζει. Οι πόλεις πιο φιλικές, πιο όμορφες, πιο ζεστές.
Ο σκοπός μας είναι να ακολουθήσουμε την ακτογραμμή των Rias Altas, αλλά κάπου στη διαδρομή παίρνουμε άλλο δρόμο. Ο δρόμος για A Coruña φτιάχνεται και όταν τον είδαμε καλό σε κάποιο σημείο είπαμε να τον ακολουθήσουμε σκεπτόμενοι ότι δεν θα μας οδηγήσει πολύ μακριά από την ακτή. Κάναμε λάθος και έτσι αναγκαστήκαμε σε μια διασταύρωση να στρίψουμε βόρεια προς τη θάλασσα. Τα χιλιόμετρα πολλά, αλλά ευτυχώς ο δρόμος καλός και άδειος. Κάποια στιγμή βλέπουμε θάλασσα και παρόλο που τα δυο γεγονότα δεν επιδέχονται καν σύγκριση, θυμηθήκαμε την ανακούφιση των μυρίων όταν την είχαν δει πριν πολλά πολλά χρόνια. Μόνο «θάλαττα! Θάλαττα!» δεν αναφωνήσαμε!
Τα RiasAltasείναι ορμίσκοι και ακρωτήρια με απότομες ακτές, με ποτάμια να εκβάλλουν σε πολλούς από τους ορμίσκους. Κατά μήκος υπάρχουν όμορφα χωριά και κωμοπόλεις που μας έκαναν πολύ μεγάλη εντύπωση. Στην πρώτη κωμόπολη που πήγαμε, το Viveiro κάναμε και στάση για κολατσιό. Πόλη απλωμένη, με ένα ποτάμι να τη διασχίζει, πεντακάθαρη και μας φάνηκε ότι ακτινοβολούσε κάτω από τον ήλιο αν λάβουμε υπόψη τη μουντίλα των κτηρίων που είχαμε συναντήσει στην αρχή του ταξιδιού μας.
Το χαρακτηριστικό των σπιτιών και των πολυκατοικιών της Γαλικίας είναι τα τζαμωτά μπαλκόνια. Μπαλκόνια παντού, κλεισμένα από όμορφες στο μάτι κατασκευές λευκού χρώματος. Ίσως γι αυτό μας φάνηκε σε όλη την περιοδεία μας στις ακτές της Γαλικίας ότι οι πόλεις άστραφταν. Βέβαια, σαν Έλληνες κυνηγημένοι από διάφορους φόρους, το μυαλό μας πήγε στους ημιυπαίθριους. Που είστε υπουργοί των οικονομικών να φορολογήσετε τα όμορφα τζαμωτά μπαλκόνια και να ξεχρεώσετε με μιας όλο το δημόσιο χρέος;
Με θέα τα μπαλκόνια, το ποτάμι και τις γέφυρες καταβροχθίζουμε τα ωραία bocadillosπου είχαμε αγοράσει από ένα ψωμαδιό στη Λουάρκα. Στάση απαραίτητη γιατί ξεκουραστήκαμε αρκετά κάνοντας βόλτες και ρεμβάζοντας στο παγκάκι δίπλα στο ποτάμι. Απαραίτητη ήταν βέβαια και μια δεύτερη επίσκεψη σε κωμόπολη των Rias Altasτην Ortigueira για να επιβεβαιώσουμε το αρχιτεκτονικό στυλ της περιοχής.
Αφού χορτάσαμε τα Rias Altasσειρά έχει η A Coruña. Πολλά τα χιλιόμετρα, αλλά δεν γίνεται να μην την επισκεφτούμε προτού καταλήξουμε στο Santiago de Compostela. Πλησιάζοντας τον Ατλαντικό στα δυτικά όρια της Ισπανίας, αρχίζει να γίνεται αισθητή η υγρασία που έρχεται από τον μεγάλο ωκεανό.
Μπαίνοντας στην πόλη η ομίχλη ήδη είχε αρχίσει να σκεπάζει τα πάντα. Τα τζαμωτά μπαλκόνια σε άσπρο πάντα χρώμα και τα ανοιχτόχρωμα κτήρια κάνουν υποφερτά όμορφη την πόλη με μια μυρωδιά όχι και τόσο ωραία να πλανιέται στην ατμόσφαιρα.
Κατεύθυνση στα δυτικά της πόλης και στον φάρο, που σύμφωνα με τον οδηγό μας είναι ο παλαιότερος ενεργός φάρος της Ευρώπης. Ο Torede Hercules χτίστηκε από τους Ρωμαίους, ανακατασκευάστηκε τον 18ο αιώνα και λειτουργεί μέχρι σήμερα. Στάθμευση του αυτοκινήτου στο μεγάλο χώρο στάθμευσης, φωτογραφικές μηχανές και απευθείας για το φάρο. Ευτυχώς που είμαστε πολύ δυτικά και αργεί να νυχτώσει. Πλησιάζοντας το φάρο γεννιούνται δυο απορίες: Πως, με τόση ομίχλη το φως του φάρου προειδοποιούσε τα πλοία και τι ήταν αυτοί οι δυνατοί ήχοι που ακούγονταν με συγκεκριμένη συχνότητα και ρυθμό.
Ο φάρος είναι εντυπωσιακός και θα ήταν καλή περίπτωση να ανεβαίναμε πάνω αν ο καιρός ήταν καλός. Με τόση ομίχλη όμως ήμασταν διστακτικοί (τα σκαλοπάτια ήταν 242 τον αριθμό), για τη θέα από εκεί ψηλά. Ευτυχώς το δίλημμα δεν κράτησε πολύ γιατί, όπως μας πληροφόρησαν οι υπάλληλοι, είχε περάσει η ώρα και η είσοδος δεν επιτρεπόταν.
Ώρα για βόλτα, φωτογραφίες και εξερεύνηση της περιοχής για την ανακάλυψη του μυστηριώδους ήχου. Καθοδηγούμενοι από τον ίδιο τον ήχο φτάνουμε σε μια μεγάλη τσιμεντένια κατασκευή, κάτω από το φάρο στη πλευρά της θάλασσας, που είναι σαν χούφτα και στο εσωτερικό της έχει τεράστιας δύναμης μεγάφωνα. Από τα μεγάφωνα εκπέμπονται δυο μικρής διάρκειας ήχοι και ένας μεγαλύτερης διάρκειας. Για λίγο σιωπή και μετά πάλι οι τρεις ήχοι. Αυτό επαναλαμβάνεται συνέχεια. Με βάση την κατασκευή οι ήχοι παίρνουν κατεύθυνση τη θάλασσα και ταξιδεύουν μέχρι να συναντήσουν τα αυτιά των ναυτικών και να τους προειδοποιήσουν. Ήχος και φως που κατευθύνονται στον απέραντο ωκεανό. Ο ήχος συμπληρώνει την περιορισμένη από την ομίχλη δύναμη του φωτός. Χανόμαστε για λίγο και εμείς μέσα στην ομίχλη, αγναντεύοντας και μαντεύοντας το απέραντο του ωκεανού, συντροφιά της δυνατής ηχούς και των πολλών Ισπανών που είτε έχουν έρθει και αυτοί για τουρισμό είτε τρέχουν και περπατάνε.
Η ώρα πέρασε και πρέπει να φύγουμε. Πριν πάρουμε το δρόμο για Σαντιάγο όμως, θα περάσουμε μια οδική βόλτα από το κέντρο της Γυάλινης Πόλης, όπως αποκαλείται αυτή η πόλη λόγω των τζαμωτών μπαλκονιών της. Αξιοθέατα η μεγάλη κεντρική πλατεία (Praza στη Γαλικία και όχι Plaza) και η La Marina που μπορείς να περπατήσεις δίπλα στη θάλασσα.
Βγαίνουμε από την πόλη και παίρνουμε τον αυτοκινητόδρομο για Σαντιάγο. Κουρασμένοι από την ολοήμερη πορεία φτάνουμε αργά στο Σαντιάγο. Κίνηση καθόλου και βρίσκουμε αμέσως το ξενοδοχείο A Tafonado Peregrino που είναι πάνω στον κεντρικό δρόμο Virxeda Cerca. Η ανησυχία μας για το θόρυβο που μπορεί να έχουν τα δωμάτια και αν θα μας χωρέσουν εξανεμίζονται. Η διαβεβαίωση που μας είχαν δώσει τηλεφωνικά ότι το «διαμέρισμα» ήταν αρκετό για οικογένεια βγήκε κάτι παραπάνω από αληθινή. Διαμέρισμα τριών μεγάλων δωματίων με δυο μπάνια και εσωτερικό μπαλκόνι - αυλή στον όροφο, μακριά από το δρόμο ήταν όντως πολύ καλό και άξιζε τα λεφτά του. Τακτοποίηση στα δωμάτια και φαγητό. Φαγητό ναι, αλλά που; Στο φόρουμ δεν υπήρχε ή δεν βρήκαμε πρόταση και απευθυνθήκαμε στην recepcion. Η εμφάνιση της κοπέλας παρέπεμπε σε άνθρωπο που του αρέσει το φαγητό και ελπίζαμε ότι και η πρόταση θα ήταν αντίστοιχη.
Το εστιατόριο ήταν το O Dezaseis SL, Rua San Pedro 16 και η κύρια σάλα ήταν στο υπόγειο. Το σημαντικότερο βέβαια από όλα, ότι ήταν κοντά στο ξενοδοχείο. Όταν πήγαμε ήταν γεμάτο και αφού περιμέναμε λίγο, βρήκαμε τραπέζι. Επιτέλους θα φάμε. Και φάγαμε!!! Το αρνί που έφαγε ο κρεατοφάγος αρχηγός συγκρίνεται μόνο με τα καλά που έχει φάει σε Ελλάδα και Τουρκία. Τα υπόλοιπα φαγητά αρκετά νόστιμα και ο λογαριασμός λίγο παραπάνω από αυτό που περιμέναμε.
Μετά το φαγητό δεν μας ερχόταν καλά να πάμε για ύπνο. Την πόλη δεν την ξέραμε καθόλου και δεν είχαμε χάρτη. Μπήκαμε στα τείχη και αρχίσαμε να περπατάμε. Πολύς κόσμος στους δρόμους, η πλειονότητα νεαροί. Μουσική φτάνει στα αυτιά μας και λέμε να ακολουθήσουμε τον ήχο. Μετά από λίγο φτάνουμε σε μια πλατεία γεμάτη κόσμο και επί σκηνής ένα ροκ συγκρότημα. H νεολαία συμμετέχει ενεργά. Αρκετοί τραγουδάνε και χορεύουν. Το κλου της βραδιάς είναι ο τραγουδιστής. 60άρης και γεμάτος ζωντάνια. Ένας Ισπανός Παπακωνσταντίνου σκεφτήκαμε όλοι.
Μετά από ώρα η κούραση άρχισε να μας κυριεύει και η σκέψη για επιστροφή στο ξενοδοχείο κυριάρχησε της επιθυμίας μας για επίσκεψη στον θρυλικό ναό. Το πνεύμα πρόθυμο η σαρξ κουρασμένη, μα πολύ κουρασμένη.
