Ισπανία Βόρεια Ισπανία: Ένα ταξίδι "εκτός των τειχών"

[vasso]

Βορεια Ισπανια!(Συνεχεια)

Μετά τι; Μα Picos de Europaφυσικά!!! Απευθείας; Όχι βέβαια! Στάση στη Σαντιγιάνα ντελ Μαρ, που σύμφωνα με τον οδηγό είναι μια από τις ωραιότερες κωμοπόλεις της Ισπανίας. Επειδή ο σκληρός δίσκος του μυαλού μας αρχίζει να φορτώνει ωραίες εικόνες που σιγά – σιγά γίνονται αναμνήσεις, χρειαζόμαστε στο εξής λέξεις και εικόνες κλειδιά που θα μας οδηγούν εύκολα στο να ανασύρουμε από τα βάθη του μυαλού μας τα μέρη που είδαμε και τις εμπειρίες που ζήσαμε. Δυο δρόμοι, ένα μπαλκόνι με λουλούδια και λιθόστρωτο (ναι! λιθόστρωτο και όχι πλακόστρωτο) σε όλο το χωριό είναι οι εικόνες – κλειδιά από τη Σαντιγιάνα ντελ Μαρ. Ωραία και πολύ παλιά πέτρινα σπίτια με ξύλινα μπαλκόνια σε συνοδεύουν σε όλη τη διαδρομή για την εκκλησία που βρίσκεται ο τάφος της Αγίας Χουλιάνας (τοπικής αγίας) και την Plaza Mayor. Πολύς κόσμος, οι περισσότεροι Ισπανοί. Ο εσωτερικός τουρισμός μας έχει κάνει μεγάλη εντύπωση τόσο στην Ισπανία όσο και στην Ιταλία (Τοσκάνη), περισσότερο γιατί ενώ είναι καλοκαίρι πολλοί προτιμούν την ενδοχώρα για διακοπές.

Μετά τη γεύση που πήραμε από άλλη μια μεσαιωνική πόλη παίρνουμε το δρόμο, παραλιακά στην αρχή, για τα Picos. Δεξιά μας ο Βισκαϊκός, αριστερά μας πράσινες πλαγιές και ξαφνικά από μακριά βλέπουμε ένα πολύ μεγάλο εκκλησιαστικό συγκρότημα στη μέση του πουθενά με το πιο εντυπωσιακό κτίσμα την Iglesia parroquial de San Pedro ad Vincula, με έντονο μπορντό χρώμα.. Σκαρφαλωμένο σε πλαγιές πάνω από τη θάλασσα και με πολύ ωραία θέα το Cobreces μας εξέπληξε. Απαραίτητη η στάση για φωτογραφίες και η συνέχεια περιλαμβάνει Κομίγιας.

Τι εστί Κομίγιας; Παραθαλάσσιο χωριό, πανέμορφη παραλία και μοντέρνα κτίρια μεταξύ των οποίων το Ελ Καπρίτσιο του Gaudi με πύργο σαν μιναρέ και το τεράστιο Παλάθιο Σομπρεγιάνο. Το γεγονός ότι πρέπει να πληρώνεις για να δεις το καθετί εκτός του είναι εξουθενωτικό για την τσέπη μας είναι και εκνευριστικό. Είσοδος και για το Ελ Καπρίτσιο που τώρα είναι εστιατόριο πάει πολύ. Το είδαμε απέξω και φύγαμε. Για να μην αδικήσουμε το Κομίγιας, ήταν ένα παραθεριστικό θέρετρο που άξιζε. Στο εξής θα συναντούσαμε και άλλα όμορφα θέρετρα στην Costa Verde, αλλά στο τέλος τις εντυπώσεις κέρδισαν τα Rias Baixas στη Γαλικία, που θα περιγράψουμε αργότερα.

Μετά από λίγο αφήνουμε τον παραλιακό δρόμο και ακολουθούμε τις πινακίδες για Picos de Europaκαι Potes. Από τα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα αλλαγή τοπίου. Μέχρι τώρα στα δεξιά μας είχαμε τον Ατλαντικό και τώρα φαράγγι και ποτάμι. Ο φιδίσιος δρόμος μας οδηγεί στο Potes ενώ η βλάστηση αρχίζει να οργιάζει.

Λίγο πριν το Potes στρίβουμε αριστερά για Frama. Ακολουθώντας τη σήμανση φτάνουμε στην αγροικία που είχαμε κλείσει δυο δωμάτια, την Casa de Frama (Booking.com: Hotel-Posada La Casa De Frama, Frama, Spain - 60 Guest reviews. Book your hotel now! ).Ο εξυπηρετικός υπάλληλος (ο οποίος δεν καταλαβαίνει λέξη αγγλικά) μας οδηγεί στα δωμάτια μας και μας λέει ότι ο ιδιοκτήτης λείπει στο Σανταντέρ και θα γυρίσει σε μια δυο μέρες. Μας λέει και άλλες χρήσιμες πληροφορίες και εμείς αισθανόμαστε σαν να έχουμε κερδίσει τον πρώτο αριθμό του λαχείου που είχαμε αποφασίσει να κάνουμε 3 - 4 μήνες ισπανικά πριν έρθουμε εδώ. Για να πούμε την αλήθεια βέβαια η επιλογή για χώρα ισπανόφωνη ήταν απόρροια της απόφασής μας να μάθουμε ισπανικά, αλλά το πόσο χρήσιμες θα μας φαίνονταν αυτές οι λίγες γνώσεις δεν το φανταζόμασταν πριν ξεκινήσουμε.

Η αγροικία είναι πολύ περιποιημένη, με πολύ όμορφο κήπο που είχε ένα παλιό κάρο σαν ντεκόρ. Έξω από το χωριό και μακριά από την κίνηση των δρόμων, το βράδυ ακουγόταν μόνο το κελάρισμα του νερού από το κοντινό ποτάμι. Τα δωμάτια παραδοσιακά, με ξύλινο ταβάνι και σιδερένια κρεβάτια. Ανοίγαμε τα παράθυρα και αντικρίζαμε το καταπράσινο βουνό. Τίποτε το φανταχτερό, αλλά μας άρεσε γιατί ήταν κοντά στις προσδοκίες μας για φύση, βουνό, ποτάμια, αγροικίες και χωριά της ισπανικής υπαίθρου. Η Frama όμορφη, με πλακόστρωτους δρόμους, περιποιημένα αγροτόσπιτα και μια παλιά εκκλησία. Μικρό χωριό, το περπατήσαμε σε λιγότερο από μια ώρα, αλλά πιστεύω ότι είναι ένα χαρακτηριστικό χωριό της περιοχής.

Το Potes είναι πολύ τουριστικό. Έχει αρκετούς χώρους στάθμευσης οι οποίοι όμως γεμίζουν και, ειδικά το μεσημέρι, δημιουργείται κυκλοφοριακή συμφόρηση στην είσοδο του χωριού. Η ουρά των αυτοκινήτων φτάνει μέχρι και μετά τη διασταύρωση για Frama, δηλαδή πάνω από 1,5 χλμ. Η κωμόπολη αυτή είναι όμορφη, με το ποτάμι να τη διασχίζει και έναν αμυντικό πύργο του 15ου αιώνα τον Τόρε ντελ Ινφανταδο. Γραφικές γέφυρες και μια παλιά πόλη που αξίζει να την περπατήσεις. Σε μερικά σημεία η κοίτη του ποταμού μέσα από την πόλη θύμιζε πομακοχώρια με μια ουσιώδη διαφορά. Όσοι δουν τη φωτογραφία και έχουν πάει στα ορεινά της Ξάνθης θα καταλάβουν.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[soudianos]

Ευχαριστώ vasso.
στην κατάλληλη στιγμή.......

 

[getxowoman]

Το ομολογω ναι, τη τριτη λεξη saida, δεν την εχω ξαναδει, απο γαλικια μερια φανταζομαι, ε;

Καλε εσυ εγινες ξεφτερι, μας τα γραφεις και στα ισπανικα και στα βασκικα, φανταζομαι θα μας τα γραφεις και στα γαλικιανα;!!!!

Εεεε το Μπιλμπαο μου ειναι ομορφο ακομα και με μερικες στυλ εργατικες πολυκατοικιες!!!

Μια μικρη παρατηρηση, το Μπιλμπαο δεν ειναι η πρωτευουσα των Βασκων αλλα η Βιτορια.

Χμ, καλη η μορθιγια;;;

 

[vasso]

Όντως το saida το συναντήσαμε στη γαλικία και ήταν η λέξη που έμοιαζε περισσότερο στο salida που ήδη γνωρίζαμε!
η μαρθίγια μας άρεσει πολυ!είχε πολύ ιδιαίτερη γεύση και τρώγεται ευχάριστα αν δεν σκέφτεσαι τι ακριβως είναι αυτό που τρως!!!
συμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς μας στις τρεις βδομαδες που μείναμε,οικογενειακώς (4 άτομα) πρέπει να φάγαμε 70 με 80 χιλιομετρα λουκάνικα και χαμον!χαχα!!!
Ευχαριστούμε για τη διόρθωση (ότι η Βιτόρια είναι η πρωτεύουσα των Βασκων)!!!

 

[astral]

Ωραία ιστορία!!
Για κάποιο λόγο όμως δε φαίνονται οι φωτογραφίες σου (με εξαίρεση μίας) :roll:

 

[marydim]

Βόρεια Ισπανία: Ταξίδι όνειρο!
Κρέμομαι απ' τα χείλη σου ή ακριβέστερα από την ταξιδιωτική σου ιστορία.

 

[vasso]

Ωραία ιστορία!!
Για κάποιο λόγο όμως δε φαίνονται οι φωτογραφίες σου (με εξαίρεση μίας) :roll:

Τώρα πρέπει να φαίνονται....

 

[astral]

Τώρα πρέπει να φαίνονται....

Ναι, τώρα μια χαρά!

 

[ioanna karagianni]

Τώρα ανακάλυψα και εγώ την ιστορία σου. Για μένα αυτό η πλευρά της Ισπανίας μου φαίνεται τόσο άγνωστη και μυστηριώδης σαν να ανήκει σε άλλη ήπειρο. Περιμένω την συνέχεια

...:roll::roll:

...:roll::roll:

άντε ακόμα;

 

[erminathess]

πολυ κατατοπιστικες οι πληροφοριες σου γιαυτη την ακρως ενδιαφερουσα περιοχη που ειμαι σιγουρη οτι αποτελει μελλοντικο ταξιδιωτικο προορισμο για πολλους,
σ ευχαριστουμε και περιμενουμε συνεχεια και σαντιαγκο..

 

[vasso]

Βορεια Ισπανια Μερος 2ο

Έβδομη μέρα στην Ισπανία και αποφασίσαμε να ξεκουραστούμε λιγάκι. Άλλωστε, εδώ ο Μεγάλος την έβδομη μέρα κάθισε να ξεκουραστεί, εμείς να μην ξεκουραστούμε που είχαμε μπροστά μας άλλες δυο εβδομάδες; Πρωινό ξύπνημα λίγο αργά, χουζούρεμα στο κρεβάτι και η σκέψη μας έφυγε λίγο μπροστά, σε επανέλεγχο του προγράμματος των επόμενων ημερών. Μια από τις επισκέψεις που θέλαμε να κάνουμε ήταν στα σπήλαια της Κανταβρίας και των Αστουριών, στα οποία έζησαν άνθρωποι την προϊστορική εποχή και μας άφησαν ενθύμιο του περάσματός τους βραχογραφίες. Τρία τα σπήλαια, με σπουδαιότερο το σπήλαιο της Αλταμίρα, λόγω του ότι εκεί υπάρχουν οι καλύτερα διατηρημένες βραχογραφίες. Το πρόβλημα όμως είναι ότι το σπήλαιο δεν είναι επισκέψιμο και αντίγραφα των βραχογραφιών βρίσκονται στο μουσείο. Μετά από σκέψη αποφασίζουμε ότι δεν αξίζει να δούμε αντίγραφα, άλλωστε τις βραχογραφίες τις έχουμε δει σε ντοκιμαντέρ, και ότι καλύτερα είναι να δούμε τα άλλα δυο σπήλαια. Στα σπήλαια αυτά ο αριθμός των επισκεπτών είναι περιορισμένος και επιβάλλεται κράτηση, οπότε το πρώτο τηλεφώνημα έγινε στο σπήλαιο Κουέβα ντε Τίτο Μπουστιγιο (0034985861120) που βρίσκεται στη Ριδασεβέγια. Σάββατο γάρ και στις δυο απόπειρες σηκώνουν το τηλέφωνο φύλακες που δεν ξέρουν λέξη αγγλικά. Με τα λίγα ισπανικά μας καταλαβαίνουμε ότι για ραντεβού από Δευτέρα και ότι μάλλον τα σπήλαια είναι κλειστά Δευτέρα και Τρίτη. Σειρά έχει το τρίτο σπήλαιο το Ελ Μοντε Καστίγιο στο Πουέντε Βιέσγο, που στην κυριολεξία είναι αρκετά σπήλαια σε κάτι λόφους από ασβεστόλιθο. Παίρνουμε τηλέφωνο στο 0034942598425 και τελικά καταφέρνουμε να συνεννοηθούμε και κάνουμε κράτηση στις 12 το μεσημέρι της Κυριακής με την ξενάγηση να ξεκινάει στις 12.20. Όλα καλά! Θα βλέπαμε και βραχογραφίες της προϊστορικής εποχής.

Με τα πολλά τηλεφωνήματα όμως η ώρα πέρασε και πεινασμένοι, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στο Bilbo. Βγαίνουμε από το ξενοδοχείο και αντικρίζουμε μια καταπληκτική «ανοιξιάτικη» για μας μέρα, φανταστική καλοκαιρινή πιστεύω για τους Βάσκους. Ήλιος, ελαφρύ αεράκι και θερμοκρασία σύμφωνα με το μηχανηματάκι του αυτοκινήτου στους 22 βαθμούς. Μην ανησυχείτε, στο αυτοκίνητο πήγαμε για να πάρουμε νερό και για να δούμε αν ήταν στη θέση του (το είχαμε σταθμεύσει στο δρόμο γιατί ήταν γεμάτο το parking του ξενοδοχείου και αφού θυμηθήκαμε τη σιγουριά της Getxowoman όταν μας έλεγε ότι γενικά δεν κλέβουν), και όχι για να πάμε στο ιστορικό κέντρο.

Το Bilbao δεν έχει μεγάλο ιστορικό κέντρο (κάσκο βιέχο). Η βόλτα όμως δίπλα από το ποτάμι και η περιήγηση στα μεσαιωνικά δρομάκια, μια μέρα χωρίς πολύ κόσμο και με τα περισσότερα μαγαζιά να είναι κλειστά ή να κλείνουν από τη 1.30 ήταν πολύ ωραία. Αφού είδαμε εξωτερικά και τον καθεδρικό ναό (Κατεντραλ Μπασίλικα ντε Σαντιάγκο), μπήκαμε στον σιδηροδρομικό σταθμό με τα υπέροχα βιτρω του και τα υπόλοιπα (γνωστά και στην Ελλάδα) όπως καθαριότητα, οργάνωση, γρήγορα τρένα κλπ. Το τελευταίο που επισκεφτήκαμε, πριν γυρίσουμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε και ετοιμαστούμε για τον απογευματινό περίπατο, ήταν η κλειστή αγορά. Η αγορά πρέπει να είναι τεράστια. Είναι σε ένα παραποτάμιο κτίριο το οποίο όμως ήταν ανοικτό και επισκέψιμο σε ένα πολύ μικρό του κομμάτι γιατί το υπόλοιπο ανακαινιζόταν.

Απόγευμα Σαββάτου και φτάνει η στιγμή που περιμέναμε. Στις 6 έχουμε ραντεβού με τη Getxowoman και το σύζυγό της στο ξενοδοχείο. Αγγλίδα στην ώρα της, φτάνει στο ξενοδοχείο και με το που την αντικρίζουμε καταλαβαίνουμε ότι είναι αυτή!!! Μην αρχίσετε τώρα να λέτε είδε ο … Έλλην τη γενιά του και τα λοιπά γνωστά. Απλώς την καταλάβαμε. Δεν θα πούμε πολλά ούτε θα μπούμε σε λεπτομέρειες για τη Getxowoman και το Cesar, μόνο ότι ήταν τόσο φιλόξενοι, τόσο φίλοι που μας καταϋποχρέωσαν.
Μετά την πρώτη από κοντά γνωριμία και την έκπληξή μας για τα πολύ καλά ελληνικά του Cesar, ξεκινάμε για το Getxo. Το Bilbo απέχει 10 – 15 χλμ από τη θάλασσα και τα προάστιά του εκτείνονται δεξιά και αριστερά του ποταμού (Ρίο Νερβιόν ή Νερμπιόι). Ένα από τα προάστια είναι και το Getxo και μάλλον το ομορφότερο αν κρίνω από τη θέση του και από αυτά που είδαμε. Πρώτη στάση στη γέφυρα PuenteVizkaia που κτίστηκε το 1888 και έχει χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς. Είναι μια πολύ ψηλή γέφυρα για πεζούς, που ενώνει τις δυο όχθες του ποταμιού. Το ύψος της οφείλεται στην ανάγκη να περνάνε τα πλοία χωρίς πρόβλημα από κάτω, μιας και ο ποταμός ήταν πλωτός από μεγάλα πλοία που μετέφεραν εμπορεύματα. Η πρωτοτυπία της έγκειται στο γεγονός ότι έχει μια καμπίνα για μεταφορά πεζών και αυτοκινήτων που είναι …κρεμαστή. Η βάση (που μετακινείται) είναι στη γέφυρα (στα 40 – 50 μέτρα ύψος, μπορεί και παραπάνω) και πάνω σε αυτήν στηρίζονται τα συρματόσκοινα που κρατούν και μεταφέρουν την καμπίνα που βρίσκεται σε ύψος λίγο πάνω από τη θάλασσα.

Εδώ μπορεί να γεννηθούν δυο απορίες.
Απορία πρώτη: Αν ανεβήκαμε πάνω; Και βέβαια ανεβήκαμε, αφού η μικρή της οικογένειας ήθελε να μας κάνει τεστ υψοφοβίας. Η επιμονή της μας βγήκε σε καλό. Πετύχαμε ωραίο καιρό, τον ήλιο σε καλό σημείο και είδαμε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των προαστίων και του λιμανιού σαν να ήμασταν σε χαμηλή πτήση αεροπλάνου.
Απορία δεύτερη (απόρροια της πρώτης): Πως ανεβήκαμε; 5 ευρώ το άτομο και μεταφερθήκαμε σε χρόνο ρεκόρ με ασανσέρ στα 50 μέτρα. Σιγά μη την παθαίναμε όπως στην Ιταλία, που είχαμε ανέβει με τις σκάλες σε όλα τα καμπαναριά και του τρούλους της Τοσκάνης και μετά ψάχναμε να βρούμε ποιο ρεκόρ σπάσαμε, τα 300, τα 400 ή τα 500 σκαλοπάτια.

Μετά την όμορφη εμπειρία της γέφυρας, του ύψους και των φωτογραφιών, προσγειωνόμαστε και αρχίζουμε το περπάτημα. Περπάτημα παραποτάμιο στην αρχή, παραθαλάσσιο μετά με τον ήλιο να απέχει πολύ από το να δύσει αν και η ώρα ήταν ήδη 8. Το Getxo πρέπει να ήταν από παλιά πολύ πλούσιο προάστιο. Κατά μήκος της παραλίας και πάνω από το δρόμο τα αρχοντικά διαδέχονταν το ένα το άλλο. Η όλη εικόνα (συμπληρωμένη και από τις προηγούμενες και μετέπειτα παραθαλάσσιες παραστάσεις) παρέπεμπε σε Κορνουάλη, όπως αυτή περιγράφεται στα μυθιστορήματα της RosamundePilcher. Η ακτοπλοϊκή σύνδεση του Μπιλμπάο με το Πόρτσμουθ μπορεί να δικαιολογεί μια ανταλλαγή πολιτισμικών στοιχείων που να έχει επηρεάσει λίγο την περιοχή.

Συνεχίζοντας τη μεγάλη μας βόλτα, βλέπαμε τον κόσμο να έχει βγει έξω και να περπατάει, να κάνει ποδήλατο και να τρέχει (καθένας με τον καημό του) πριν καθίσει στις ταβέρνες για να φάει. Μιας και αναφέρθηκε το φαγητό, με το πολύ περπάτημα, τον καθαρό θαλασσινό αέρα και την κουβεντούλα μας άνοιξε η όρεξη. Η Getxowoman λέει: «θα σας πάω σε ένα από τα αγαπημένα μας στέκια». Έχοντας πλέον εμπιστοσύνη στο γούστο της και στα λεγόμενά της περιμέναμε να δούμε κάτι καλό. Αυτό που είδαμε όμως ξεπερνούσε καθετί που είχαμε σκεφτεί. Ανεβαίνοντας μερικά σκαλάκια και ξεμακραίνοντας ελάχιστα από τη θάλασσα μπαίνουμε σε μια μικρή πλατεία κρυμμένη, μια πλατεία που δεν φαινόταν από την παραλία και που μας έφερε στο νου την πλατεία των ηλικιωμένων στη Νίσυρο. Τραπεζάκια απλωμένα κάτω από το φύλλωμα δυο – τριών δέντρων, κόσμος αρκετός να κάθεται τρώγοντας και συζητώντας και άλλοι όρθιοι στα πεζούλια να πίνουν το ποτό τους περιμένοντας να αδειάσει κάποιο τραπέζι. Ο Cesar ήδη εκεί να έχει πιάσει ένα τραπέζι και να περιμένει τη γυναίκα του και τους φίλους της. Καθίσαμε ωραία και καλά και η εκπαιδευμένη μύτη του κρεατοφάγου της οικογένειας «πιάνει» τη μυρωδιά της τσίκνας. Και ναι!!! μια μικρή ψησταριά να ψήνει σουβλάκια στην απέναντι γωνιά της πλατείας. Περιττό να σας πω τι έγινε. Τα τσακίσαμε!

Κάθε ωραίο όμως δεν διαρκεί για πάντα. Ποτό, φαγητό και ωραία παρέα στην ταβέρνα, βόλτα για να δούμε από ψηλά τη νυχτερινή όψη της περιοχής και μια ωραία διαδρομή μέχρι τη στάση για να δούμε πως είναι και ένα μετρό εκτός των τειχών. Φιλιά, ευχαριστίες, αποχαιρετισμός και επιβίβαση στο συρμό. Καμιά σχέση με Βαρκελώνη και Μαδρίτη. Όμορφα, καθαρά, νοικοκυρεμένα και με δυο αστυνομικούς (ίσως λόγω του φόβου των αυτονομιστών) μέσα στο συρμό. Σε κάθε στάση ο ένας έμενε μέσα και ο άλλος έβγαινε έξω, ελέγχοντας αποβίβαση – επιβίβαση και αφού έμπαινε ξανά μέσα ξεκινούσε ο συρμός. Μετά από αρκετές στάσεις κατεβαίνουμε σε μια μοντέρνα σχεδιασμένη στάση και βουρ για γλυκό, λόγω της γνωστής «υπογλυκαιμίας» που οδηγεί σε ροφήματα, σοκολάτες και λοιπά ανθυγιεινά πράγματα.
Πριν πέσουμε για ύπνο, ο αρχηγός της αποστολής προειδοποιεί: Αναχώρηση από ξενοδοχείο αύριο το πρωί το αργότερο 10.30, για να προλάβουμε τα σπήλαια. Καλά ρε αρχηγέ της αποστολής, τόσα χρόνια παντρεμένος, με κόρες της παντρειάς και ακόμη να μάθεις να δίνεις σωστό χρόνο αναχώρησης σε 3 γυναίκες;

 

[getxowoman]

Τι ωραιες φωτος, μαλλον εχετε καποιον με ταλεντο στην οικογενεια!!! Και τι ωραια που μας τα γραφεις!!!!! Ωραια διαφημιση για το γκετσο!!! Πραγματικα και εμεις περασαμε υπεροχα και μαλιστα για μια στιγμη νομιζα οτι βρισκομουνα Ελλαδα και οχι Ισπανια!!!!

Μια μικρη σημειωση, οι υπαλληλοι στο μετρο δεν ειναι αστυνομικοι, απλα ετυχε την ημερα εκεινη να εχει φιεστας και επειδη κινειται πολυ κοσμος θελουν να υπαρχει ενας ελεγχος.