Ιορδανία Συρία Τουρκία Ιορδανία Συρία Τουρκία. Μια... φανταστική ιστορία

[gmavro75]

20/6/2010, Κυριακή
Cappadocia (πάρτ ουάν: Γκέτινγκ Δέαρ… )[/B]

Δεν έκλεισα μάτι. Έκανε ζέστη και υγρασία που δε παιζότανε και το air condition, ενοχλούσε το συγκάτοικό μου, που ισχυριζόταν πως είχε βρογχικά… και που ροχάλιζε. Ξέρετε πως είναι όταν παραγνωρίζεσαι… έχει και γκρίνιες. Δεν έκλεισα μάτι ούτε για δοκιμή. Βαρέθηκα να εκνευρίζομαι και το πήρα απόφαση ότι θα το πήγαινα σερί. Σηκώθηκα, ντύθηκα και στη μια τα ξημερώματα το έριξα και πάλι στη βόλτα στο μοντέρνο κομμάτι της πόλης… για κανά δίωρο βολόδειρα δεξιά-αριστερά, μετά άραξα στη reception του ξενοδοχείου και ήπια έναν καφέ. Ο υπάλληλος στη reception ξύπνησε και έκατσε μαζί μου να μου κάνει παρέα, απίστευτα φιλόξενοι αυτοί οι άνθρωποι. Κάποια στιγμή πήγε τέσσερις, εγερτήριο, φαντάζεστε με ποιόν ξεκίνησα, μάζεμα πράγματα, νερό στα μούτρα, ήρθαν τα ταξί, φορτώσαμε και ξεκινήσαμε με τελικό προορισμό της ημέρας το Κόραμα (Goreme) στην Καππαδοκία… αν τα καταφέρουμε.

Η διαδρομή από το Αλέππο της Συρίας προς την Αντιόχεια (Antakya) της Τουρκίας είναι περίπου τέσσερις ώρες μαζί με την αλλαγή στα σύνορα. Τα ταξί τα κλείσαμε στο ξενοδοχείο μετά από παζάρι στα 2.300 Συριακά Pounds για τρία άτομα δηλαδή κάπου στα 780 SP ή 12-15 ευρώ το άτομο. Καλύτερη τιμή πετυχαίνεις αν κάνεις τα κουμάντα στο ΚΤΕΛ όπου με λίγη διαπραγμάτευση βρίσκεις στα 2100. Στο κάθε ταξί τρεις, και ο οδηγός και κόντρα σε οποιαδήποτε οδηγία οδικής ασφάλειας ένα μπιτόνι βενζίνη, γιατί στη Συρία η βενζίνη κάνει γύρω στα 70 λεπτά του ευρώ, ενώ στη Τουρκία 2 ευρώ, παρακαλώ, στα προσεχώς κι αυτό…. Και άναψε και τσιγαράκι. Ωραία.
-Πώς σας φάνηκε η χώρα μας; Ρώτησε ο οδηγός.
-Καλά! Η Συρία είναι κα… είπα

-…ταπληκτική χώρα, με φοβερούς ανθρώπους, συνέχισα ρουφώντας τα σάλια μου δυόμιση ώρες αργότερα όταν με σκούντησε να με ξυπνήσει μιας και είχαμε φτάσει στα σύνορα. Να δώσαμε καμιά 450 SP (8 ευρώ) για άδεια εξόδου από τη Συρία και με σχετικά γρήγορες διαδικασίες περάσαμε στην Τουρκία… Δεν είπαμε αντίο στην Συρία, αλλά εις το επανειδίν… υπάρχουν τόσα πράγματα που θα με ξαναφέρουν πίσω στη μαγεία της Μεσανανατολίτισσας καλλονής, τόσα μέρη που δεν είδα ή που δεν αφιέρωσα το χρόνο που θα ήθελα που μάλλον το καθιερωμένο ετήσιο τετραήμερο ταξιδάκι σε κάποια Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα θα αντικατασταθεί από μια σειρά επισκέψεων στη μαγεία της φιλόξενης αυτής χώρας.

Και μετά Αντιόχεια στα ΚΤΕΛ. Για να είμαι ειλικρινής, έτσι δηλαδή μιλάω μπέσα τώρα, δε θα το έλεγα άλλα τι, να κρύβουμε πράγματα δε κάνει, και χωρίς παρεξήγηση… μου είχε συμβεί! Είχα ενδώσει στο Ελληνικό στερεότυπο για την Τουρκία. Ναι. Περίμενα ένα ΚΤΕΛ μες την μπίχλα, και λεωφορεία του θανάτου απʼ έξω όπου θα επιβιβάζονταν άνθρωποι με κοτόπουλα ζωντανά, και καμιά κατσικούλα στη γαλαρία δε θα μου έκανε εντύπωση… λάθος! Τελείως λάθος. Αυτή η εικόνα δυστυχώς είναι πιο κοντά στα ελληνικά ΚΤΕΛ… Γιατί στην Αντιόχεια ήταν καθαρό, λειτουργικό και πεντακάθαρο, δεν είναι μονοπώλιο, τι λέω ο αντικαπιταλιστής Θεέ μου, και έτσι υπάρχει μια σειρά από γραφεία διαφόρων εταιρειών. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι μια γύρα, να πεις τον προορισμό σου στους εξυπηρετικούς υπαλλήλους να σημειώσεις ώρα αναχώρησης, άφιξης και τιμή και να διαλέξεις ανάλογα. Έξι εισιτήρια για Άδανα, παρακαλώ… 11 TL (τούρκικες λίρες), κάπου 5-6 ευρώ το άτομο, για τρεις και κάτι ώρες δρόμο… δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να επισκεφτούμε την εκκλησία του Αγ. Πέτρου στην Αντιόχεια, την πιο παλιά Χριστιανική εκκλησία του κόσμου… επιβιβαστήκαμε, το λεωφορείο πεντακάθαρο, άνετο (για λεωφορείο πάντα), μοντέρνο, κλιματισμός, τηλεόραση, ο οδηγός με κουστούμι-γραβάτα και ένας επιπλέον φροντιστής με παπιγιόν, που κέρναγε πορτακαλαδίτσα, νεράκι, μπισκότα… δηλαδή ούτε στον εαυτό μου δε θα το παραδεχόμουνα αυτό με τα στερεότυπα άλλα με έπιασε το φιλότιμο. Διακοπή για διαφημίσεις, άλλον έναν ύπνο δηλαδή και Άδανα με στραβωμένο σβέρκο… ίδια εικόνα στο ΚΤΕΛ σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, το επόμενο που μας κάνει φεύγει για Ακσαράι κατά τις 14:00 και κάνει 15 TL (7-8 ευρώ). Υπάρχουν και απευθείας λεωφορεία για Νεβσεχίρ αλλά δε βόλευαν τα δρομολόγια, έφευγαν πολύ αργότερα… άλλες τέσσερις ώρες δρόμο με οδηγό στη πένα και φροντιστή πτήσης επί εδάφους, σε μια καταπληκτική διαδρομή, που περνάει μέσα από τα όροι του Ταύρου! Ανεβαίναμε και ανεβαίναμε, δάση άρχισαν να εμφανίζονται, να πυκνώνουν, γύρω μας κοφτερές κορυφές, κάπου ψηλά είχε ακόμη και χιόνι, ευχάριστη αλλαγή από τις απέραντες ερημιές που μας είχαν μαγέψει και αυτές τις προηγούμενες ημέρες με το δικό τους τρόπο, και πιάνει μια βροχή, μα μια βροχή σας λέω και τότε το βουνό ζωντάνεψε! Καταρράκτες ξεπηδούσαν στις απότομες πλαγιές, οι κορυφές πάλευαν με βιαστικά σύννεφα, ο δρόμος πέρναγε από γεφύρια πάνω από νευρικούς χείμαρρους, το πράσινο, οι μυρωδιά του χώματος, το σκούρο πράσινο χχχαάαμμμ συγγνώμη, μια κούραση μου είχε μείνει, και το λεωφορείο να τρώει τα χιλιόμετρα καθώς οι σταγόνες έπεφταν στο τζάμι, τζάααμι… Ξύπνημα σε μια πεδιάδα (ή οροπέδιο; ), ηλιόλουστη, με χρυσοκίτρινα σπαρτά γύρω-γύρω, λίγο πριν το Ακσαράι, και ένα κωνικό όρος σαν ηφαίστειο, που τελικά ήταν ηφαίστειο, να δεσπόζει στο τοπίο, με ακόμα πιο στραβωμένο σβέρκο. Μας αδειάσανε κατά τις έξι και κάτι το απόγευμα, σε έναν καφενέ, από όπου περνάνε τα λεωφορεία για Νεβσεχίρ μας είπαν. Καλά μας είπαν, αλλά πέρασαν δυο γεμάτα και δε σταμάτησαν. Το τρίτο και τυχερό κατά τις εφτά, για μιάμιση ώρα δρόμο με 4 TL μέχρι το διαστημικό σταθμό στο Νέβσεχίρ, μιλάμε για πολύ φουτουριστικό κτήριο, μπράβο τους, και από εκεί με δυο ταξί και 7-8 ευρώ ο καθένας ένα τεταρτάκι της ώρας για Κόραμα. Μέχρι τις επτά έχει και λεωφορεία οπότε μήπως έπρεπε να ξυπνήσουμε πιο νωρίς; Μπα καλά μας βγήκε…
Κόραμα, ώρα για ποτάκι…

«Μετά το τρίτο μπουκάλι υπήρχε μια διάχυτη ευφορία. Και η συζήτηση είχε ανάψει! Και φιλοσοφούσανε για την κατάσταση με στόμφο! Και μετά το πέμπτο, πέφτανε και κάτι ατάκες πολύ αστείες αν έχεις πιεί μια μπουκάλα ουίσκι μόνος σου. Να, σε μια φάση πάει ο Λάμπης και βουτάει τη Φωτεινή και της λέει τώρα που έχω πιεί λίγο έχω να σου πω κάτι! Μου αρέσεις! Και του λέει η Φωτεινή σου αρέσω; Ή είσαι μεθυσμένος; Και της λέει τώρα μεθυσμένος είμαι, αλλά και αύριο... μεθυσμένος θα είμαι και καάακακακακα τα γέλια όλοι! Εκτός από το Τζίμη Μωάμεθ Πανούση. Ή το άλλο το φοβερό που είπε ο Χριστός, ότι δηλαδή έχει μια φυσική συστολή ως χαρακτήρας και πως έχει βάλει στόχο να την ξεπεράσει φέτος με το ποτό, και πετάχτηκε ο Μμπομπ Μωυσής Μάρλει και του λέει και τη διαστολή που φέρνει το ποτό πότε θα το αντιμετωπίσεις! Και πριν σκάσουν όλοι στα γέλια απαντάει ο John Ιησούς Χριστός Lennon: Λέω να ασχοληθώ φέτος με τη συστολή... και με τη διαστολή του χρόνου!!! Φοβερό;;;; Άμα δε σας άρεσε να πιείτε λίγο ουίσκι και να διαβάσετε τη Σχετική Θεωρία της Γενικότητας του Άϊ Στάιν. Ταυτόχρονα.
Η γκαρσονιέρα θα μπορούσε να ήταν η πρεσβεία της Νέας Γης επί Γης... Ξαφνικά ο Λάμπης είχε μια αναλαμπή! Σκοτείνιασε, κλείστηκε στον εαυτό του... του είχε έρθει! Το τέλειο τζιγκλάκι! Το πιο πιασάρικο, το πιο ευφυές ηλίθιο νόημα, βαρβητουρικό μέσα σε σοκολατάκι m&m! Βρήκε ένα στυλό σε μια τσέπη που δε θυμόταν ότι είχε, ούτε το στιλό ούτε τη τσέπη, και το σήκωσε στον αέρα σαν τον Άντριου Λόιντ Βέμπερ πριν δώσει το εναρκτήριο κούνημα της μπαγκέτας για να ξεκινήσει η ορχήστρα να παίζει τη πιο χάλια ροκ όπερα που έχει γραφτεί ποτέ! Ο Μπομπ Μωυσής πήγε να κλείσει το Σι Ντι που εκείνη τη στιγμή έπαιζε το Imagine, και έπεσε στο πάτωμα ένα εκατοστό από το κουμπί στοπ, ο Τζίμης Μωάμεθ άνετος σηκώθηκε και αποτέλειωσε τη δουλειά και τότε... το στυλό κατέβηκε και άρχισε να χύνει κυνική μελάνη σε μια λιγδιασμένη χαρτοπετσέτα που είχε ξεμείνει από τα γυρόπιτα, και οι λέξεις εκκρίνονταν και νοήματα περιστρεφοαναδεύονταν και μηνύματα έσκαγαν σα βεγγαλικά. Έγραφε... έγραφε, έγραφε, και όλοι παρακολουθούσαν αμίλητοι και η ένταση είχε ανακατευτεί με την σιωπή τους... Ένα τέταρτο μετά είχε γράψει τρεις στίχους.
-Αυτό... αυτό είναι ψέλλισε κάθιδρος ο εξαντλημένος καλλιτέχνης...
Το πήρε ο Μπομπ Μωυσής και διάβασε... και δάκρυσε, και είπε: Ναι ρε φίλε... αυτό είναι... και μετά το πήρε και ο Χριστός το διάβασε και είπε: Ουάου μάγκα μου... τα ωραιότερα λόγια που έχω διαβάσει ποτέ! Αυτό είναι... Και μετά το πήρε και ο Τζίμης Μωάμεθ Πανούσης και είπε: Δε το πιάνω... ξενέρωτος και προϊστάμενος. Και μετά το πήρε η Φωτεινή και δεν είπε... αλλά τον φίλησε! Αυτό ήταν! Ο Λάμπης κάθισε μπροστά στο πιάνο να τους το παίξει. Τον κοίταξαν με περιέργεια. Άφησε λίγο τα χέρια του στον αέρα, συγκεντρώθηκε με κλειστά τα μάτια. Ύστερα τα κατέβασε με ένταση στο κλαβιέ. Αλλά δεν υπήρχε πιάνο και σωριάστηκε στο πάτωμα. Εξακολουθούσαν να τον κοιτάνε με περιέργεια. Και έμεινε εκεί...
Την άλλη μέρα το πρωί ο Λάμπης ξύπνησε, πάλι εκεί, αγκαλιά με τη Φωτεινή. Στο πάτωμα. Δεν ήθελε να τον αφήσει μόνο του... του άρεσε ακόμα. Το καλύτερο ξύπνημα! Αν αφαιρέσεις το χανγκόβερ... και ότι δε θυμόταν τίποτα... καλά που είχε κρατήσει σημειώσεις ο Τζίμης.
Μαζευτήκανε και φύγανε. Ραντεβού σε μια βδομάδα, με το τζιγκλάκι έτοιμο, έτοιμοι για απόβαση στη Νέα Γη, έτοιμοι για το μεγάλο χτύπημα!
Μέσα στη βδομάδα ο Λάμπης και η Φωτεινή ξανασυναντήθηκαν άλλη μια φορά για να βάλουν τη μουσική στο κλιπάκι, και καλά, και μετά ξανασυναντήθηκαν για κάτι διορθώσεις, και για πιο καλά. Και μια τρίτη, για τέλεια! «Έχω αυτή την περίεργη, ανεξήγητη αίσθηση πώς κάτι πρόκειται να συμβεί εδώ πέρα...» του είχε πει ένα βράδυ. «Λες να είναι που θα καταστρέψουμε τη βασική βιοδομή τον κατοίκων ενός ολόκληρου πλανήτη, και τον πλανήτη μαζί, και μάλιστα του αγαπημένου πλανήτη του Θεού;» είχε αναρωτηθεί αυτός. «Όχι, μιλάω για κάτι πιο ουσιαστικό... πιο μεγάλο» απάντησε η Φωτεινή και τον έκανε να νοιώσει εκείνο το συναίσθημα που νοιώθεις όταν χάνεις στο πετάει-πετάει, βλακείες, ο γάιδαρος... και αυτό του άρεσε. Και άλλη μια φορά βρεθήκαν όλοι μαζί στα γενέθλια του Χριστού, και τα ξανά ήπιανε και κάνανε και σαματά, και κάποιος γείτονας κάλεσε την αστυνομία και η αστυνομία κατά λάθος μπούκαρε σε ένα διπλανό διαμέρισμα και τσάκωσε κάτι άλλους που είχαν βόμβες μέσα σε κατσαρόλες, και τη γλίτωσε η Σεκ Προ, η άμυνα των μικρών ψαριών λειτούργησε, και έτσι έφτασε η μεγάλη μέρα!»

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[pattyyy]

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου είναι πολύ ενδιαφέρον! Αναμένω τη συνέχεια της ανατολίτικης, μαγικής ατμόσφαιρας!

 

[gmavro75]

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου είναι πολύ ενδιαφέρον! Αναμένω τη συνέχεια της ανατολίτικης, μαγικής ατμόσφαιρας!

Να σαι καλά... ελπίζω να μεταφέρω αυτήν ακριβώς τη μαγεία που λες όπως ακριβώς την έζησα, χιλιόμετρο-χιλιόμετρο. Κυρίως για τα χιλιόμετρα που έγιναν εντός μου... καλή διασκέδαση σε όλους τους αναγνώστες.

 

[marydim]

Καλώς τον... Καιρό είχες να μας γράψεις και μου έλλειψαν οι ιστορίες σου.

 

[ΕΡΣΗ]

Αχ! Τη βλεπω τη δουλεια! Εξαρτηση θα παθω παλι σε αυτην την ιστορια. Αναφερεσαι σε μερη που θελω πολυ να επισκεφθω με τον τροπο τον δικο σου, ως οδοιπορικο και οχι με πιεση χρονου. Μου αρεσουν και οι παρεκβασεις σου που σχολιαζουν το ταξιδι.

 

[zmaria]

Πολύ όμορφη η αρχή... Κι επειδή το Περού σου το λάτρεψα έχω ήδη μεγάλες προσδοκίες από το στόρι σου! Τέλεια!!! Εις αναμονήν λοιπόν της συνέχειας.:xmas_wink:

 

[gmavro75]

Κεφάλαιο 2

12/6/2010, Σάββατο
Όρος Νέμπο, Μάταμπα, η Λεωφόρος των Βασιλέων (Kings Highway), Κεράκ.

«-Άκου τον Ιμάμη! Ξύπνα! Καινούρια μέρα, το ταξίδι θυμάσαι;
-Πάλι εδώ; Γιατί δε με αφήνεις ήσυχο πια; Άσε με, τι θέλεις;
-Για να είμαι εδώ.. εσύ με χρειάζεσαι… Ξύπνα τώρα!
Την κοίταξε στο πρόσωπο. Είχε αλλάξει η μορφή της από χθες το βράδυ. Είχε γίνει ένα μικρό επίμονο κοριτσάκι με σγουρά κόκκινα μαλλιά και πελώρια καστανά μάτια…
-Πως το κάνεις αυτό; Εχθές ήσουν σαν μια αυστηρή μεσόκοπη δασκάλα και σήμερα είσαι σαν το εκείνο το παιδί που δεν θα υπάρξει σε καμία φωτογραφία… Πώς αλλάζεις τη μορφή σου;
-Μάλλον θα έπρεπε να αναρωτιέσαι πώς, αφού εγώ αλλάζω τη μορφή μου όπως λες, εσύ μπορείς και με αναγνωρίζεις και ξέρεις τόσο σίγουρα ότι είμαι η ίδια; Εκεί είναι το θέμα… έλα τώρα ξύπνα...»


Το φως και ο ήχος από τις προσευχές των Ιμάμηδων ξεχύθηκαν στους δρόμους.


Το ξενοδοχείο Abdali Inn, δεν πρόκειται να εντυπωσιάσει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα δυσαρεστήσει τον επισκέπτη που ψάχνει για budget αλλά καθαρό, ασφαλές και κεντρικό ξενοδοχείο στο Amman. Συναντηθήκαμε με τον Σάμι, φορτώσαμε τα πράγματα στο βανάκι και νωρίς-νωρίς ξεκινήσαμε για μια διαδρομή που θα μας γύρναγε πίσω στο χρόνο, σε βιβλικές εποχές, θα διασταυρωνόταν με Σταυροφόρους κατακτητές και τις φοβερές μάχες τους με τον μέγα απελευθερωτή Σαλαντίν.


Μετά από μια σύντομη διαδρομή μέσα σε ένα τοπίο όπου ελαιώνες και αμπέλια μάχονταν την έρημο, φτάσαμε στο όρος Νέμπο. Είναι ο λόφος τον οποίο ο Μωυσής στο τέλος του ταξιδιού του με τον εβραϊκό λαό μετά την «Έξοδο» από την Αίγυπτο ανέβηκε και για πρώτη φορά αντίκρισε και υπέδειξε την γη της επαγγελίας. Μετά άφησε εκεί την τελευταία του πνοή και μάλιστα ενταφιάστηκε από τον ίδιο το Θεό. Αποτελεί ένα από τα πιο ιερά μέρη του Χριστιανισμού αλλά και του Ιουδαϊσμού. Η βόλτα στο λόφο μας έφερε στην Βασιλική που έχει χτιστεί προς τιμήν του Μωυσή, μια εκκλησία του 4ου αιώνα, και τον πιο σύγχρονο ναό της Πρεσβυτέρας όπου φυλάσσονται ψηφιδωτά από διάφορες εποχές. Πιο κει η ελιά που φύτεψε ο Πάπας Ο Παύλος ο Δεύτερος κατά την επίσκεψή του το 2000, και το έργο του Ιταλού γλύπτη Giovanni Fantoni, που συνδυάζει δυο ισχυρά σύμβολα, το χάλκινο φίδι που ο Θεός είχε διατάξει το Μωυσή να φτιάξει για να προστατέψει το λαό του από την θανάσιμη πληγή με τα φίδια και το σταυρό, το γνωστό, του μαρτυρίου. Τέλος φτάσαμε στο σημείο από όπου το μάτι φτάνει στην κοιλάδα του Ιορδάνη που σηματοδοτεί τα σύνορα με το Ισραήλ, τη Νεκρά Θάλασσα, την Ιεριχώ και την πεδιάδα που στα μάτια του προφήτη των τριών θρησκειών φάνταζε ως γη της επαγγελίας. Σε μέρες που η ατμόσφαιρα είναι καθαρή μπορείς να δεις μέχρι τα Ιεροσόλυμα σε μια απόσταση 50 χιλιομέτρων, αλλά την μέρα της επίσκεψής μας η σκόνη που είχε σηκώσει το αεράκι από την έρημο, έκρυβε τον ορίζοντα… ή μήπως τους ορίζοντες; Οι μύθοι για το μέρος, λένε ότι εδώ έχει θαφτεί η Κιβωτός της Διαθήκης , άλλοι πάλι ισχυρίζονται πως το μέρος δεν έχει να κάνει με το όρος που ανέβηκε ο προφήτης, και κάποιοι άλλοι οι πιο ανεκδιήγητοι απ’ όλους, διατείνονται ότι ο Μπιν ο Λάντεν ετοίμαζε χτύπημα το 2000… και πως ευτυχώς που τελικά οι μυστικές υπηρεσίες νίκησαν τις σκοτεινές δυνάμεις.


Η επίσκεψη στο ιερό βουνό ολοκληρώθηκε καβαλήσαμε το αυτοκίνητο και κατηφορίσαμε προς την πόλη που βρίσκεται κάτω από το λόφο, την Μάταμπα, την πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Ιορδανίας η οποία φιλοξενεί την μεγαλύτερη ορθόδοξη κοινότητα. Πρόκειται για ένα σταυροδρόμι θρησκειών και πολιτισμών στο ρου της μακραίωνης ιστορίας της. Οι πρώτες γραπτές αναφορές στην πόλη μέσα από την Βίβλο την αναφέρουν ως συνοριακή πόλη του Βασιλιού του Μωάβ. Αργότερα κάπου το 2ο αιώνα μ.Χ. στη Ρωμαϊκή περίοδο, την εποχή του Αυτοκράτορα Τραϊανού αποτέλεσε μέρος της Αραβικής Επαρχίας που αντικατέστησε το Βασίλειο των Ναβαταίων, αυτό της Πέτρας. Η χριστιανική κοινότητα εμφανίστηκε τον 5ο αιώνα κατά τη Βυζαντινή περίοδο. Τα μωσαϊκά και τα ψηφιδωτά που έχουν βρεθεί στην πόλη είναι εκατοντάδες. Το πιο γνωστό όμως, και σίγουρα το πιο σημαντικό αξιοθέατο στην πόλη είναι το ψηφιδωτό μωσαϊκό που βρίσκεται στη Βασιλική του Αγ. Γεωργίου, εκκλησία που χρονολογείται από τον 6ο αιώνα, το οποίο απεικονίζει με εξαιρετική λεπτομέρεια τον χάρτη της περιοχής που εκτείνεται από το Ισραήλ και φτάνει μέχρι το όρος Σινά και τα δέλτα του Νείλου. Μάλιστα εκτός από καλλιτεχνικό αριστούργημα, αποτελεί τον πιο παλιό χάρτη που τιτλοφορεί την συγκεκριμένη περιοχή με τον όρο «’Άγιοι Τόποι». Η Μάταμπα, αξίζει επίσης τουλάχιστον έναν μικρό περίπατο, αφού προσφέρει την ευκαιρία να ζήσεις από κοντά τους ρυθμούς και τις εικόνες μιας αυθεντικής επαρχιακής πόλης. Οι Άραβες με τις λευκές τους κελεμπίες και τα ασπροκόκκινα kaffiyeh (τους γνωστούς κεφαλόδεσμους, τα τουρμπάνια ας πούμε), αραγμένοι έξω από τα μαγαζάκια στις λιγοστές σκιές που προφύλασσαν από τον ανελέητο ήλιο απολάμβαναν ένα ρόφημα (τσάι συνήθως αλλά και ο καφές είναι πολύ δημοφιλής) παίζοντας με μεγάλα κομπολόγια ή τάβλι ρουφώντας το ναργιλέ τους, οι δε γυναίκες με τις χαρακτηριστικές μαντίλες στο κεφάλι περιδιάβαιναν στους δρόμους φροντίζοντας για τα ψώνια της ημέρας. Πολύ προσεγμένες μέσα στα πλαίσια της ενδυματολογικής ηθικής και των επιταγών της τοπικής μόδας και άψογα μακιγιαρισμένες. Οι δε μαντίλες σε χρώματα ταιριαστά με το γενικότερο ντύσιμο και τα αξεσουάρ… έλαβα την αίσθηση πως η μαντίλα, σε αυτή τουλάχιστον την χώρα, αποτελεί επιλογή παρά κάτι το επιβαλλόμενο. Εξάλλου, δεν σπανίζουν στο δρόμο και γυναίκες, κυρίως νεότερες, που δεν τη φοράνε. Από την άλλη, δε σπανίζουν και οι full face μπούρκες, όπου η γυναίκα είναι τελείως αμπαλαρισμένη και δε μένει έξω ούτε νύχι. Αράξαμε σε έναν καφενέ και παραγγείλαμε αραβικό καφέ με κάρδαμο, ρόφημα πολύ κοντά στον ελληνικό καφέ σερβιρισμένο σε διάφανα φλιτζανάκια, και σίσα, με άρωμα μήλο. Ο καφενές , χαρακτηριστική ανατολίτικη γωνιά, μας υποδέχτηκε στις μεγάλες μαξιλάρες που έπαιζαν πολύ επιτυχημένα το ρόλο καναπέ, ενώ τους τοίχους και το ταβάνι κρύβανε λεπτά υφάσματα. Α! και φυσικά όπως και παντού στην Ιορδανία φωτογραφία του Βασιλιά και της Βασιλικής οικογένειας. Ναι, ναι, βεβαίως, βαριέσαι να τους βλέπεις. Τα πρόσωπά τους σου γίνονται τόσο οικεία που στο τέλος νομίζεις πως κάπου έχεις ξανασυναντηθεί μαζί τους… Γεια σου ρε Αμπντουλάχ παλιόφιλε με το γυναικάκι το όμορφο, βασιλιάς είσαι ρε πστη μου… κι έτσι. Παντού, δεν ξαναμιλάμε για το μεγελοιότατο…


Η πορεία μας με κατεύθυνση το νότο της χώρας θα γινόταν μέσω της Οδού των Βασιλέων (King’s Highway), έναν από τους πιο σημαντικούς εμπορικούς άξονες της αρχαιότητας και ο πιο αρχαίος, διαρκώς χρησιμοποιούμενος δρόμος στο κόσμο. Ξεκινούσε από την Αίγυπτο και μέσω της Ιορδανίας έφτανε στη Δαμασκό και συνέχιζε ως τα Βασίλεια του Ευφράτη. Το τοπίο από μόνο του κόβει την ανάσα σε αυτή τη διαδρομή που ενώνει το βορρά με την πόλη της Άκαμπα στο νότιο άκρο της χώρας. Ο φιδίσιος δρόμος που κατεβαίνει από τα 1200 μέτρα των Ιορδανικών highlands σε υψόμετρα υπό του μηδενός (σχεδόν στα επίπεδα της Νεκράς που βρίσκεται 400 μέτρα πιο χαμηλά από την επιφάνεια της θάλασσας!) μέσα στην κοιλάδα Wadi Mujib, το γυμνό, σκληρό περιβάλλον που σου θύμιζε πως σιγά-σιγά μπαίνεις στα χωράφια της Αραβικής ερήμου, η απέραντη ερημιά… υπάρχει η εναλλακτική και πιο σύντομη διαδρομή που ενώνει το βορρά με το νότο, ο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος, αλλά η δύσκολη αυτή διαδρομή μέσω της Οδού των Βασιλέων, προσφέρει απλόχερα εκπληκτικά τοπία σε όποιον προτιμήσει την εξτρά ταλαιπωρία… υπάρχει και μια τρίτη εναλλακτική που θα τη συζητήσουμε αργότερα. Και μετά από περίπου τρείς ώρες φτάσαμε στο Κεράκ. Ακριβώς την ώρα του φαγητού!


Το παραδοσιακό πιάτο της Ιορδανίας, είναι το Μανσάφ, αρνάκι δηλαδή μαγειρεμένο με τοπικά μυρωδικά σε σάλτσα από γιαούρτι και σερβιρισμένο με ρύζι και ξηρούς καρπούς. Ακούγεται νόστιμο αλλά είναι πιο νόστιμο αν σταματήσεις να το ακούς και το φας. Και το σαβουάρ βίβρ προστάζει να το φας με τα χέρια κατά τον αραβικό τρόπο με τη βοήθεια πεντανόστιμης ζεστής αραβικής πίτας. Μαζί με το χούμους (hummus) τα φαλάφελ και τη σαλάτα ταμπουλέ οι τοπικές κουζίνες άρχισαν να μας κερδίζουν… μετά αράξαμε σε έναν καφενέ εκεί δίπλα, είδαμε μπάλα γιατί έπαιζε η Ελλάδα με την Κορέα, είχε Μουντιάλ βλέπεις, απολαμβάνοντας μαζί με τα δυο γκολ που φάγαμε καπάκι στο Μανσάφ, ένα φλιτζανάκι τσάι και φυσικά σίσα, έτσι για να το χωνέψουμε....


Βεβαίως δεν κάναμε τόσο δρόμο για να φτάσουμε ως στο Κεράκ για το αρνάκι (μόνο) και τη μπάλα. Η πόλη των 20.000 κατοίκων, στο κέντρο της χώρας, 140 Km από το Αμμάν, είναι άλλο ένα μέρος με βαριά ιστορία και ένα κάστρο-χρονομηχανή! Το κάστρο του Κεράκ πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα Σταυροφορικά κάστρα, το μεγαλύτερο στην Ιορδανία, και ξεκίνησε να χτίζεται υπό τις εντολές του σταυροφόρου Pagan de Butler το 1140, και να επεκτείνεται για πολλά χρόνια ακόμα και από τους διαδόχους του. Αποτέλεσε πανίσχυρο οχυρό τόσο στρατηγικής, όσο και εμπορικής σημασίας, για 50 χρόνια μέχρι που το 1189 μετά από διετή πολιορκία έπεσε στα χέρια του Σαλαντίν (Salah ad Din) του θρυλικού ηγέτη και απελευθερωτή των Μαμελούκων (συμμαχία όλων των Μουσουλμάνων και Ισλαμιστών Αράβων) από τους Σταυροφόρους Χριστιανούς. Ο Σαλαντίν μάλιστα ήταν τέτοιο παράδειγμα ανδρείας, στρατηγικής και μαχητικότητας, που παρότι ήταν η μεγάλη πληγή των Σταυροφόρων, αποτέλεσε μια αξιοσέβαστη προσωπικότητα και στη Δύση. Μετά από σχεδόν 700 χρόνια, το 1840 το κάστρο πέρασε στην κατοχή των Τούρκων Οθωμανών υπό τον Ιμπραήμ Πασά της Αιγύπτου, ο οποίος και έδωσε τέλος στην ένδοξη ιστορία του οχυρού αφοπλίζοντάς το, αν και λόγω της στρατηγικής του θέσης συνέχισε για πολλά χρόνια να παίζει σημαντικό ρόλο στα σταυροδρόμια που συναντιούνται η Αίγυπτος, η Συρία και ο Αραβικός κόσμος. Αλλού καλοδιατηρημένο, αλλού αναπαλαιωμένο και αλλού ερειπωμένο (ο χρόνος είναι τελικά ο μεγαλύτερος κατακτητής απ’ όλους…), με θέα προς στην υπέροχη ερημιά εκεί στο σούρουπο, τα βήματά μου με πήγαν σε μια υπόγεια στοά ξέκοψα από την παρέα, και χάθηκα σε έναν σκοτεινό διάδρομο με πέτρινη αψιδωτή οροφή, αίθουσες και πέτρινες σκάλες δεξιά και αριστερά που στριφοανηφόριζαν σε πηχτά σκοτάδια και σε συμπαγή τίποτα, όλο και πιο σκοτεινός, όλο και πιο ήσυχος, πιο υγρός και δροσερός, καθώς η είσοδος ξεμάκραινε σε κάθε βήμα… ακόμα πιο βαθιά στην ιστορία… είμαι σίγουρος πως για μια στιγμή η οχλαγωγία των μαχών και ο ήχος από τις οπλές των αλόγων φτάσανε στα αυτιά μου ή τουλάχιστον αν όχι στα αυτιά μου, στο ακουστικό κέντρο του εγκεφάλου μου. Έστριψα δεξιά στο πέτρινο δωμάτιο, και έκατσα για να ξεκουραστώ σε μια πέτρα που είχε ξεκολλήσει από την οροφή και είχε σφηνώσει στο χωμάτινο πάτωμα… μια μικρή σχισμή ψηλά στον ένα τοίχο της αίθουσας επέτρεπε μια και μοναδική αχτίδα φωτός, να κάνει παιχνίδια με τις σκιές, και τη φαντασία μου καθώς και σε εκατομμύρια κόκκους σκόνης να χορεύουν στα όριά της…


«Και τότε πρόσεξε τη σκιά του μικρού κοριτσιού στο τοίχο. Γύρισε ενοχλημένος αλλά δεν είδε κανέναν... μόνο η σκιά υπήρχε στο δωμάτιο...
-Πάλι με βρήκες, δε μπορώ να ησυχάσω από σένα ούτε λεπτό…
-Δε σε βρήκα, σε ακολουθώ παντού, ακόμα και όταν κάνεις αστεία με την παρέα σου, ακόμα κι όταν γελάς, ακόμα κι όταν κοιτάς μακριά και νομίζεις πως αδειάζεις το κεφάλι σου και γίνεσαι αόρατος, σε ακολουθώ. Πήρε ένα περιπαικτικό ύφος και συνέχισε: Μερικές φορές άμα κουραστώ, γραπώνομαι στο στήθος σου και με κουβαλάς. Δε νοιώθεις καμιά φορά ένα βάρος; Και γέλασε σκανταλιάρικα.
-Καλό… παραδέχτηκε αυτός χωρίς όμως να επιτρέψει στα χείλια του να σχηματίσουν το παραμικρό χαμόγελο. Φτηνό αλλά καλό. Και για πόσο καιρό θα με ακολουθείς ή θα σε κουβαλάω, ακόμα;
Και τότε το μικρό κορίτσι από σκιά έλαβε υπόσταση, πλησίασε κάθισε δίπλα του άπλωσε το χεράκι του και τον ακούμπησε στοργικά λίγο πάνω από το γόνατο. Τον κοίταξε με κείνα τα πελώρια καστανά μάτια και του είπε τρυφερά,
-Αφού, ξέρεις. Πρέπει να με σκοτώσεις εσύ για να φύγω…
(συνεχίζεται)»


Μετά το ηλιοβασίλεμα, πήραμε το δρόμο για την πόλη Wadi Musa όπου και θα διανυκτερεύαμε στο Edom Hotel. Η έρημος επικράτησε για τα καλά, συναντήσαμε και τους πρώτους καταυλισμούς Βεδουίνων , των νομάδων της ερήμου, με τις σκηνές τους και τα αγροτικά τύπου ντάτσουν που είχαν αντικαταστήσει τις καμήλες, και τις καμήλες τους, γιατί τα ντάτσουν δεν βγάζουν γάλα ούτε τρώγονται ούτε γεννάνε ντατσουνάκια και άρα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν επαρκώς τις καμήλες. Ακόμα. Σε λίγο η νύχτα έπεσε καθώς ανηφορίζαμε για την πόλη που βρίσκεται στη είσοδο του θαυμαστού Βασιλείου των Ναβαταίων, την περίφημη Πέτρα.

 

[Rosa]

Εξαιρετική και πρωτότυπη η αφήγηση....:xmas_razz:

 

[ΕΡΣΗ]

Ακολουθω και εγω σαν το κοριτσακι απο σκια...

 

[coccobill]

Τι ωραια ιδεα να παντρεψεις τις δυο αφηγησεις..
Η Ιορδανια παραμενει ενα απο τα ωραιοτερα ταξιδια μου και το καταλαβαινω καθε φορα που διαβαζω για αυτην.

 

[Giristroula]

Ταξίδεψέ μας σε μέρη που δεν έχουμε πάει...

 

[gmavro75]

Mια... φανταστική ιστορία...