gmavro75
Member
- Μηνύματα
- 436
- Likes
- 563
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ταξίδι στο χρόνο
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο][B
- Κεφάλαιο 3ο][B
- Κεφάλαιο 4ο][B
- Κεφάλαιο 5ο][B
- Κεφάλαιο 6ο][B
- Κεφάλαιο 7ο][B
- Κεφάλαιο 8ο][B
- Κεφάλαιο 9ο][B
- Κεφάλαιο 10ο][B
- Κεφάλαιο 11ο][B
- Κεφάλαιο 12ο][B
- Επίλογος][I] «-Τι έκανες πάλι; Ούρλιαξε. Αυτή τη φορά θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια!!! Καλά, τη μάνα σου δε τη σκέφτεσαι καθόλου; [/I
20-22/6/2010, Κυριακή-Τρίτη
Καππαδοκία (πάρτ του: Μπίινγκ Δέαρ)[/B]
Η Καππαδοκία ήταν αλλοπρόσαλλο μέρος!
Μόλις το ταξί από Νεβσεχίρ πήρε την στροφή και εμφανίστηκε η κοιλάδα με τις καμινάδες μείναμε με το στόμα ανοιχτό! Είχε πέσει η νύχτα, πρέπει να ήταν εννιά με εννιάμιση, και από το τζάμι του αυτοκινήτου αντικρίσαμε, ένα χωριό βγαλμένο από παιδικό παραμύθι, ένα χωριό που είναι όπως θα ήταν ένα χωριό που θα ζούσαν νεράιδες και ξωτικά… Οι κωνικοί γεωλογικοί σχηματισμοί, σα μανιτάρια, με πορτούλες και παραθυράκια από τα οποία έβγαινε φως… ναι σπιτάκια σκαλισμένα στους μανιταρόβραχους, και όχι τίποτα τρώγλες. Μιλάμε για διώροφα, τριώροφα νοικοκυρεμένα, γραφικά, τόσο γραφικά, πρέπει να είναι το πιο γραφικό πράγμα που έχω δει στη ζωή μου σε χωριό. Το ξενοδοχείο μας (Kelebek Hotel) και αυτό με δωματιάκια σκαλισμένα μέσα στο βράχο είναι το καλύτερο ξενοδοχείο του ταξιδιού, με 55 ευρώ το δίκλινο και πρωινό, και φανταστική θέα στην περιοχή. Επίσης συνεργάζεται και συστεγάζεται με το ταξιδιωτικό γραφείο Turkish Heritage Travel με το οποίο κανονίσαμε δυο μονοήμερες εκδρομές προς 40 ευρώ η κάθε μια. Καταπληκτική εξυπηρέτηση, νέα παιδιά και οι ιδιοκτήτες και οι ξεναγοί, ευχάριστοι και με πολύ αγάπη για το τόπο τους. Επίσης και αυτό στα προτεινόμενα αν δεν θέλετε να δώσετε 100-200 ευρώ για τις ίδιες ακριβώς υπηρεσίες…
Μας πήρε λίγη ώρα να προσαρμοστούμε στο νέο περιβάλλον, ξεκουραστήκαμε για καμιά ώρα, όσο γίνεται να ξεκουραστείς μέσα σε μια ώρα μετά από δεκαεπτά ώρες ταξιδιού, και βγήκαμε βόλτα για μια πρώτη γνωριμία με το στρουμφοχωριό. Φυσικά, μιλάμε για ένα τουριστικό μέρος, από τα πιο τουριστικά της Τουρκίας, και όπως καταλαβαίνετε υπάρχουν πολλά εστιατόρια, μπαρ, σπηλαιοκλαμπάκια… και rent a bike. Η σεζόν δεν είχε κορυφωθεί βέβαια και τα πράγματα ήταν άνετα μέχρι και ψιλοπεσμένα σε night life. Καθίσαμε στο Fat Boy, στις μαξιλάρες ξεπαπουτσωμένοι, μια Εφές Πίλσνερ παρακαλώ, τη μπύρα όχι την ομάδα, και κάτι να τσιμπήσουμε μια ρύζι με κοτόπουλο και άγρια μανιτάρια ας πούμε, και ναργιλέ και άλλη μια μπύρα, πήγε αργά (μια και; δυο παρά; ) και είχε έρθει η ώρα να κοιμηθούμε επιτέλους, κάποιοι από εμάς δηλαδή που δεν είχαμε κοιμηθεί και την προηγούμενη βαρέσανε και κάτι τούφες…
Και χτυπάει κάποιος τη πόρτα στις πέντε το πρωί… Ξυπνήστε-Ξυπνήστε! Ξυπνάω! Ανοίγω την πόρτα, πάμε μου λέει ένας μεσήλιξ φουσκώνουμε τα αερόστατα! Δεν έχουμε πάρει βόλτα με αερόστατο, α! λάθος… γιατί; Γιατί άνθρωπέ μου σε μένα που νυστάζω; Και ο συγκάτοικος άρχισε να ροχαλίζει μέχρι…
…το πρωί στις οκτώ αρχίσαμε να μαζευόμαστε στην αυλή-ταράτσα-εστιατόριο του ξενοδοχείου και ήπιαμε ένα καφέ με πανοραμική θέα στο πρωινό Κόραμα. Και στις εννιά νταν ήμασταν μέσα στο βανάκι με άλλα έξι άτομα, πλας έναν οδηγό, πλας έναν ξεναγό για την εκδρομή μας… Η πρώτη στάση ήταν στην αρχή της κοιλάδας των Ρόδων (Rose Valley) για να θαυμάσουμε και πάλι το παράξενο τοπίο με τους χιλιάδες μανιταρόβραχους διάσπαρτους ή μαζεμένους, ανάλογα την κλίμακα που το βλέπεις, πριν ξεκινήσουμε ένα light trekking τριών χιλιομέτρων μέσα στην μαγευτική κοιλάδα. Λίγο γεωλογία τώρα λοιπόν:
65 εκατομμύρια χρόνια πριν, αρχίσανε να δημιουργούνται τα όροι του Ταύρου στη νότια Τουρκία ως αποτέλεσμα της πρόσκρουσης της Ευρασιατικής πλάκας με αυτή της Αφρικανικής. Η γεωλογική σύγκρουση των ηπείρων είχε ως αποτέλεσμα να συμπιεστεί το μάγμα κάτω από τη γή, δηλαδή όχι κάτω, μέσα, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας σειράς ηφαιστείων στην περιοχή με μεγαλύτερα και πιο ενεργά τότε, το όρος Αργαίος (Mt.Erciyes) στα νότια της Καισαρείας (Kayseri), και αυτό που βλέπαμε εχθές όταν ξύπνησα στο λεωφορείο λίγο πριν το Ακσαράι, το κωνικό βουνό, που έμοιαζε με ηφαίστειο και που τελικά ήταν ηφαίστειο, το όρος Χασάν. Η τέφρα και τα ηφαιστειακά υλικά που βγάλανε σκεπάσανε όλη την περιοχή της Καππαδοκίας κάτω από 300 μέτρα ίζημα. Μετά για εκατομμύρια χρόνια ο αέρας και το νερό άρχισαν να διαβρώνουν το ηφαιστειακό έδαφος, αλλά εκεί που υπήρχαν σκληρά πετρώματα π.χ. λάβα, η διάβρωση καθυστέρησε, αφού οι βράχοι λειτούργησαν σαν ομπρέλα ή σαν καπέλο. Έτσι δημιουργήθηκαν οι ακίδες με το καπέλο επάνω, που άλλοι τις λένε νεραϊδοκαπνοδόχους (fairy chimneys), άλλοι μανιτάρια κτλ, αυτά τα αυτά τέλος πάντων.
Η βολτίτσα στη φύση, ευχάριστη, αναζωογονητική, και ο ξεναγός μας φουλ σε πληροφορίες, πότε για τα φυτά που συναντούσαμε και για τη πανίδα και τη χλωρίδα της περιοχής, πότε για τα σκαλισμένα κτίσματα, που ήταν από περιστερώνες και αποθήκες μέχρι βυζαντινές εκκλησίες, πότε για την Ιστορία του τόπου. Βέβαια στην ιστορία ήταν λίγο προσεκτικός στη φρασεολογία… όχι ότι το γούσταρε να είναι προσεκτικός, αλλά ήταν προσεκτικός. Ας πούμε άλλη ώρα για την Ιστορία, γιατί βαριέμαι να τα γράφω τώρα… τι άλλα; Ναι. Πως ξεκίνησαν οι άνθρωποι όμως να σκαλίζουν μέσα στο βράχο τις κατοικίες τους; Το σαθρό έδαφος ήταν ένα εμπόδιο στο να οικοδομήσουν πάνω του μιας και δεν πρόσφερε σταθερότητα. Τότε λοιπόν ο άνθρωπος, αυτή η ευρηματική μαϊμού, αυτός ο σκεπτόμενος πίθηκας, αυτό το ευφυές ζώων, μετέτρεψε το μειονέκτημα του σαθρού εδάφους σε πλεονέκτημα αφού μες στη σαθρότητά του διαμορφωνόταν εύκολα… και για τον άνθρωπο ισχύει αυτό. Φαγάκι κάπου, κάτι, κάτι νόστιμο η αλήθεια, τοπική κουζίνα, μέσα στην τιμή και το γεύμα, και μέρος της ξενάγησης η κουζίνα. Χορτόπιτες, κουσκούς, αρνάκι στη χόβολη μέσα στο πήλινο, που το πήλινο το σπάσανε μπροστά μας, και χούμους… δηλαδή πιο ελληνο-ευρωπαϊκή εκδοχή της αραβικής κουζίνας. Και στη γενικότερη νοοτροπία, είχε αρχίσει να διαφαίνεται ολίγη από Ευρώπη…
Οι υπόγειες πόλεις κυρίες και κύριοι και μικρά παιδιά! Υπόγειες πόλεις που είναι υπόγειες και ήτανε πόλεις! Αλλά αυτό δεν λέγεται χωρίς Ιστορία. Για πάμε να γνωρίσουμε την ιστορία της Καππαδοκίας, της Ανατολίας, της Τουρκίας και της Ελλάδας…. Για περάστε, για περάστε! Η Ανατολία, είναι η γη των Χετταίων, αυτών που την είχαν πέσει και στο Αλέππο σε προηγούμενο επεισόδιο. Αυτά τη 2η χιλιετία π.Χ. Μετά ήρθαν οι Πέρσες και διατήρησαν τον έλεγχο της περιοχής ακόμα και από τον Μέγα Αλέξανδρο, ο οποίος δεν κατέκτησε τα εδάφη αυτά, όχι ότι προσπάθησε και πολύ βέβαια. Και μετά οι Ρωμαίοι που ίδρυσαν την πρωτεύουσα, την Κεσαρία, το σημερινό Kayseri… αυτά ταυτόχρονα με το Χριστιανισμό. Χριστιανοί και Ρωμαίοι, ξέρετε… δεν τα πηγαίνανε καλά. Οι πρώτοι πιστοί της θρησκείας έφτιαξαν μεγάλες αποικίες στην Καππαδοκία. Και τους την πέφτανε οι Ρωμαίοι και τους ξεκληρίζανε γι΄ αυτό λοιπόν έφτιαξαν υπόγειες πόλεις, για να κρύβονται όταν δέχονταν επιθέσεις. Μετά ήρθε το Βυζάντιο και φυσικά ο Χριστιανισμός άνθησε, η Καππαδοκία έγινε πολύ ισχυρό πατριαρχείο, αυτό της Καισαρείας και από αυτή την εποχή χρονολογούνται και οι περισσότερες εκκλησίες που συναντάς σκαλισμένες μέσα στους βράχους. Αποτέλεσε ακόμα στρατηγικό σημείο για την σταρτιωτική άμυνα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, και αυτή η περιοχή γέννησε το μύθο και την λογοτεχνία για τους θαρραλέους υπερασπιστές των Βυζαντινών συνόρων, τους Ακρίτες, με πιο γνωστά σήμερα τα έμμετρα έπη για το Διγενή Ακρίτα. Την περιοχή κατέλαβαν οι Σελτζούκοι από τον 11ο αιώνα και οι Οθωμανοί από τον 15ο μ.Χ με αποκορύφωμα της εδραίωσής τους στην περιοχή την πτώση της εξασθενημένης Κωνσταντινούπολης το 1453 μ.Χ. Ο Ελληνισμός πάντως ανθούσε στην Καππαδοκία, και στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μάλιστα υπήρχαν πόλεις στις οποίες μιλάγανε Ελληνικά και σε άλλες περιοχές μιλάγανε Τούρκικες διαλέκτους που γράφονταν με ελληνικό αλφάβητο, τα Καραμανλικά ή Καραμανλήδικα, ναι, ναι, όπως το διαβάζετε. Μιας και το μέρος, για ακόμα μια φορά ήταν πέρασμα των καραβανιών, και επίσης πολύ εύφορο, εξελίχθηκε, πλούτισε, ανέπτυξε πολιτισμό, μέχρι… Βενιζέλος, Μικρασιατική Καταστροφή, συνωστισμός στο λιμάνι της Σμύρνης, ανταλλαγή πληθυσμών ή ξεριζωμός, ό,τι προτιμάτε, το1923 και λοιπά. Βενιζέλος από τη μια, T.E. Lawrence από την άλλη, κάτι έπαιζε με τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης και τους Οθωμανούς εκείνη την εποχή, μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και χρησιμοποίησαν τους Άραβες και τους Έλληνες για πιονάκια στο στρατέγκο τους… Η Ιστορία μιλάει λίγο προσεκτικά στις μέρες μας για αυτά τα πράγματα, όπως μιλούσε και ο ξεναγός μας. Οι υπόγειες πόλεις ήταν λοιπόν καταφύγια των πρωτοχριστιανών… ώρα να μπούμε μέσα.
Η Υπόγεια Πόλη του Καϊμακλή είναι από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα και μια από τις μεγαλύτερες. Στο ισόγειο, μόλις μπαίνεις, βρίσκεται ο στάβλος ένα δωμάτιο μέσα στο βράχο, ο οποίος στάβλος εκτός του ότι χρειαζόταν για να αφήνουν τα ζώα, τον είχαν και για ξεκάρφωμα, αφού τίποτα δεν σε προδιαθέτει ότι κάτω από τα πόδια σου βρίσκονται εγκαταστάσεις σκαλισμένες σε οκτώ ορόφους μέσα στη γη, ικανές να φιλοξενήσουν κάποιες χιλιάδες κόσμου για αρκετούς μήνες. Τίποτα δεν έδειχνε ότι δεν βρίσκεσαι σε έναν συνηθισμένο στάβλο, εκτός από ένα μικρό άνοιγμα που σε οδηγούσε μέσω ενός χαμηλού και στενού, σπιράλ διαδρόμου στο μείον ένα. Οι διάδρομοι που οδηγούν από το ένα τμήμα της πόλης στο άλλο, είναι στενοί, ώστε ακόμα και σε περίπτωση επιδρομής ο εχθρός να αναγκαστεί να παραταχθεί ο ένας πίσω από τον άλλον, αποδυναμώνοντας έτσι το μέτωπο επίθεσης, χαμηλοί ώστε ο εχθρός να είναι σκυφτός και επομένως πιο ευάλωτος και λιγότερο ικανός επιθετικά και σπειροειδείς ώστε να μην δίνουν πεδίο για στόχευση στον επιτιθέμενο στρατιώτη. Εκκλησίες, δωμάτια, αποθηκευτικοί χώροι, μείον δυο, μείον τρία, κελάρια για κρασί, αποθήκες για σιτηρά, μείον τρία, πηγάδι για νερό, το οποίο πηγάδι ξεκινάει υπόγεια για να μην μπορεί να έχει πρόσβαση ο εχθρός και τους δηλητηριάσει, μείον τέσσερα κουζίνα. Βρισκόμασταν είκοσι μέτρα κάτω από την επιφάνεια και ο αέρας αντίθετα με αυτό που θα περίμενε κάποιος ήταν φρέσκος και δροσερός, χωρίς ίχνος οσμής μούχλας που συνήθως μυρίζεις σε σπήλαια. Ο εξαερισμός των υπόγειων πόλεων είναι αξιοθαύμαστο σύστημα που αφενός ανακυκλώνει τον αέρα και στα οκτώ υπόγεια πατώματα, αφετέρου απομακρύνει τις οσμές περνώντας τον αέρα μέσα από ένα δίκτυο σκαλισμένων αεραγωγών, οι οποίες μυρωδιές στην πορεία τους απορροφώνται από το πορώδες πέτρωμα. Ούτε η κουζίνα δεν άφηνε μυρωδιές να βγαίνουν στην επιφάνεια, αφού κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αποκαλύψει την ύπαρξή τους. Η πρώτη εκδρομή ολοκληρώθηκε γύρω στις πέντε, επιστρέψαμε στο Κόραμα, έχοντας επισκεφτεί ελληνικά χωριά όπως το Προκόπι (Urgup), έχοντας δοκιμάσει τοπικά κρασιά, ελαφρώς κουρασμένοι, με το κεφάλι μας και τα memory stick γεμάτα εικόνες.
Και σειρά είχε το Ανοιχτό Μουσείο του Κοράματος (Goreme Open Air Museum), που βρίσκεται περίπου δυο χιλιόμετρα από την πόλη, μια πολύ ευχάριστη βόλτα, και μάλλον αποτελεί το βασικό αξιοθέατο της Καππαδοκίας και χαρακτηρισμένο Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO . Η είσοδος στοιχίζει 15 TL (7-8 ευρώ) και πρόκειται για ένα σύμπλεγμα εκκλησιών και μοναστηριών, πάνω από τριάντα, σμιλευμένα από τον 10ο μέχρι τον 12ο αιώνα μ.Χ., όλα σκαλισμένα μέσα σε βράχους, με κολόνες, τράπεζες, όλα γλυπτά και απίστευτες εκκλησιαστικές τοιχογραφίες που διατηρούν μέχρι σήμερα το χρώμα τους. Μερικά χαραγμένα μάτια σε αγιογραφίες βέβαια, μαρτυρούν τη διχόνοια μεταξύ δυο πρώην φίλων λαών, στα χρόνια που ακολούθησαν τον ξεριζωμό, έέέέέεε, την ανταλλαγή πληθυσμού ήθελα να πω, του ʼ23.
Το βραδάκι μας βρήκε και πάλι στο Κόραμα να βολτάρουμε από νωρίς, αράξαμε για ποτάκι και λίγη ροκ στο Flintstone σπηλαιομπαράκι, από τα πιο γνωστά και γραφικά στην περιοχή, και κάποια στιγμή λίγο μετά τη μια, είπαμε να κοιμηθούμε.
Στις πέντε τα ξημερώματα, πάλι ο μεσήλιξ, η πόρτα, τα ξυπνήστε, τα αερόστατα, γιατί!!!;;; γιατί ρε μεγάλε; Γιατίίίίίίίίίίί;;;
Στην δεύτερη εκδρομή, ήμασταν σε ένα λεωφορείο εμείς και άλλη μια παρέα από τρία νέα παιδιά δυο αγόρια και μια κοπέλα από το Σαν Φρανσίσκο, με τους οποίους δέσαμε και κάναμε μια χαρά χαβαλέ, και κουβεντούλα όλη τη μέρα. Επίσης ο ξεναγός μας ο Σερίφ, πολύ καλό τυπάκι, και πιο απρόσεκτος στη φρασεολογία του γύρω από την Ιστορία και τα διάφορα εθνικά θέματα προς τακτοποίηση, βλέπε Κούρδους, βλέπε Αρμένιους. Ξεκινήσαμε για ακόμα ένα trekking στο φαράγγι του Περιστρέμματος πιο γνωστό ως κοιλάδα της Ιχλάρα, που είναι και το πιο βαθύ φαράγγι της Ανατολίας, από το χωριό Ιχλάρα μέχρι το χωριό Belisirma, ακολουθώντας για οκτώ χιλιόμετρα τον ποταμό Μελέντες (Melendiz) μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο. Για άλλη μια φορά τα βράχια είναι ο καμβάς για γλυπτές εκκλησίες με σωζόμενες τοιχογραφίες και περιστερώνες που χρησιμοποιούσαν για να μαζεύουν τις κοτσουλιές των πουλιών, για λίπασμα στη γεωργική καλλιέργεια… ογδόντα χιλιάδες άτομα έμεναν γύρω από τα συνολικά 14 χιλιόμετρα του φαραγγιού και υπήρχαν πάνω από εκατό εκκλησίες. Γευματίσαμε πάνω στο ποτάμι, σε ένα γραφικό πλην τουριστικό ρεστοράν και μετά επισκεφτήκαμε το Μοναστήρι στο Selime ένα εντυπωσιακό σε μέγεθος και ομορφιά σύμπλεγμα ναών και αιθουσών, το οποίο εκτός της θρησκευτικής του υπόστασης, είχε χρησιμοποιηθεί και σαν φιλόξενη στάση για τα καραβάνια της ανατολής. Και άλλα πολλά, αυτά ήταν τα χάι λάιτ όμως. Μετά την επιστροφή στο Κόραμα, πήραμε τα σακίδιά μας από το ξενοδοχείο, κατεβήκαμε στην πλατεία και αράξαμε για φαγητό με την Αμερικανοπαρέα, μέχρι να πάει οκτώ, και να μπούμε στο νυχτερινό λεωφορείο όπου με λιγότερο από 30 ευρώ θα κάναμε τις έντεκα ώρες μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Κυριλέ, όπως πάντα, και στην tv του λεωφορείου Ελλάδα-Αργεντινή, άλλα δυο γκολ από την υπερδύναμη 0-2, καλά τα πήγαμε σε αυτό το μουντιάλ, και άντε να κοιμηθείς τώρα στο λεωφορείο… Είχαμε πιάσει Άγκυρα όταν έκλεισαν τα μάτια μου, σκεπτόμενος την ομορφιά και την ιστορία της Καππαδοκίας που αφήναμε πίσω μας στη νύχτα.
«Η Νέα Γη ήταν αλλοπρόσαλλο μέρος!
Ένα διαρκές καρναβάλι χωρίς μεταμφιέσεις, ένα αναίτιο ξεφάντωμα, μια ανούσια ατέρμονη γιορτή, χωρίς να υπάρχει κάτι να γιορτάσεις. Οι Σεκ Προ είχαν διακτινιστεί εκεί στο πι & φι, ο Λάμπης πρώτη φορά ταξίδευε με αυτό το μέσο και το είχε βρει πολύ πρακτικό, αν και κάτι αφαιρούσε από τη χαρά του ταξιδιού. Άλλοι κάνανε ότι χόρευαν κουνώντας τα χέρια τους σπασμωδικά στον αέρα, άλλοι φωνάζανε άλλοι γελάγανε, άλλοι τρέχανε και άλλοι σωριάζονταν... σε κάποια παγκάκια επιδίδονταν σε σεξουαλικές δραστηριότητες ζευγάρια, στα υπόλοιπα ήταν από τρεις και πάνω!
-Και μετά μας έκανε πως δεν Του αρέσανε τα Σόδομα και τα Γόμορρα ξεστόμισε ο Μπομπ Μωυσής.
-Έλα δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο, είπε ο John Χριστός... έβγαλε από την τσέπη του ένα κουτάκι, το άφησε να αιωρείται στον αέρα και μετά με μια κίνηση των χεριών του το κουτάκι έγινε μια 42άρα πλάσμα. Η ένταση ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του καθώς με ένα ξαφνικό τίναγμα των καρπών έριξε δυο μούντζες στην τηλεόραση και πήραν μπρος οι τουρμποανυψωτήρες... Η γη , η Νεα Γη, άρχισε να δονείτε καθώς η τηλεόραση άρχισε να ανυψώνεται στους ουρανούς και να γιγαντοξετυλίγεται, όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο τεράστιa, μια οθόνη, που έγινε γιγαντοοθόνη, τεραοθόνη και τελικά πεταοθόνη, που έκρυψε τον ήλιο, και η γη, η Νέα Γη, να δονείται και όταν πια είχε φτάσει στη στρατόσφαιρα με ένα τελικό τράνταγμα σε όλο Του το σώμα την έβαλε σε λειτουργία. Έδειχνε χιόνια... Οι Νεογήινοι δεν είχαν πάρει πρέφα μια...
Έβγαλε το τηλεκοντρόλ από την τσέπη του και πάτησε το κανάλι AV και εκεί ξεκίνησαν όλα!
Στην Πεταοθόνη εμφανίστηκε ο Σάκης! Ημίγυμνος, καλολαδωμένος να κοιτάει χαμηλά σε στιλ «γαμώτο είμαι ωραίος», με τους τετρακεφαλιακούς του μυογραμμικούς στομαχικούς άψογα μυογραμμωμένους. Όλοι οι Νεογήινοι σουσούρισαν κάτι και έστριψαν τα κεφάλια προς τον ουρανό σουσουρίζοντας κάτι. Αυτό, το πρόσεξαν αμέσως. Ο Χριστός είχε δίκιο, ο Σάκης κολάζει και straight! Μια σταγόνα νερό έσταξε από τα μαλλιά του στο συμετριαμφιγωνιασμένο πρόσωπό του. Και κύλισε στο λαιμό του... Το σουσούρισμα εντάθηκε. Ο άνω δεξιά τετρακεφαλιακός μυογραμμικός του σταμαχικός έκανε έναν σκηνοθετημένα τυχαίο σπασμό, ήταν ο τρόπος του να κλείνει το μάτι στο κοινό του, πριν καλά-καλά το κοιτάξει στα μάτια! Ένας κοφτός ομαδικός αλαλαγμός ανατινάχτηκε από το πλήθος. Τα σχέδιο πήγαινε περίφημα! Και ξεκίνησε η μουσική... χαλαρή στην αρχή, μπαλάντα... σήκωσε το χέρι με την παλάμη μπροστά στο πρόσωπό του και άρχισε βραχνά και συναισθηματικά «Κάντε μια παύση!» τους το πρότεινε, δεν τους διέταζε γιατί δεν τον ενδιέφερε... το πλήθος έπαψε! Συνέχισε: «Μπείτε και σεις...» Σααάαακήήήήή ακούστηκε από κάπου... «Σε έναν τόπο μαγικό...» η μουσική δυνάμωνε σιγά-σιγά οδηγώντας στο κρεσέντο, τα πρώτα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα κοριτσίστικα μάτια... τα πρώτα ουρλιαχτά άρχισαν να σκεπάζουν το ντόλμπι σαράουντ... τα πρώτα ρίγη να ταρακουνάνε τα κορμιά, τα κορμιά που του ανήκαν πια, τα κορμιά που ήθελαν να ταρακουνηθούν... και ξαφνικά πάνω στο αποκορύφωμα ούρλιαξε χωρίς να φύγει ούτε ημιτόνιο από την αρμονική «Πιείτε και σεις Θες Καφέ Φραπέ!» δεν τους το πρότεινε, τους διέταζε, γιατί μπορούσε! Και τα κεφάλια έσκαγαν, και τα κορίτσια έκλαιγαν με μαύρο δάκρυ, και τα κορμιά συγκλονίζονταν από αλλεπάλληλους σπασμούς και τα ουρλιαχτά προκάλεσαν ακόμα μια δόνηση στη γη, τη Νέα Γη, πιο δυνατή από τις άλλες! Πλέον τους είχε πάρει μαζί του, δεν υπήρχε γυρισμός! «Σε έναν τόπο μαγικό!» ξεφώνησε... και στη κορύφωση μέσα από τα σωθικά του η καλύτερη κορόνα της καριέρας του με τις ηλεκτροκιθάρες να ντύνουν με λυσσομανία τον άψογο περφόρμερ επανέλαβε «Πιείτε και σεις Θες Καφέ Φραπέ» και πήδηξε στον αέρα σαν ανέμελο κοριτσάκι και μετά έσκασε γερά στα πόδια του στη γη, τη Γη, ταυτόχρονα με το σκάσιμο των ντραμς και των ηλεκτροκιθάρων και των μπάσων και όλων! Πιάνο ξεχάσανε να βάλουνε... αλλά καλό βγήκε. Η παράκρουση είχε βάψει όλα τα συναισθήματα με το ίδιο χρώμα, αυτό της παράκρουσης! Δεν έχετε φανταστεί τέτοιο πράγμα!
-Είναι έτοιμοι, τώρα! φώναξε ο Μπομπ Μωυσής.
Ο Χριστός πάτησε το κατάλληλο κουμπί και απελευθέρωσε τα chemitrails. Τέσσερεις παράλληλες γραμμές, ίδιες με αυτές που αφήνουν πίσω τους τα αεροπλάνα, χάραξαν τον ουρανό, το αλλοφροναλαλάζων πλήθος τα ρούφηξε όλα και τότε ο εγκέφαλός τους τρελάθηκε πιο τελείως από πριν και η αδρεναλίνη ανακατεύτηκε με τα γαστρικά τους υγρά, λίγες μύξες και πήρε και μια δόση ινσουλίνης από τα διογκωμένα συκώτια τους....
Και εγένετο καφεΐνη.
-Α ρε φίλε, τώρα το έπιασα το στιχάκι, είπε ο Τζίμης Μωάμεθ Πανούσης, ο προϊστάμενος. Τη προηγούμενη φορά το είχα διαβάσει από τα δεξιά προς τα αριστερά...»
Καππαδοκία (πάρτ του: Μπίινγκ Δέαρ)[/B]
Η Καππαδοκία ήταν αλλοπρόσαλλο μέρος!
Μόλις το ταξί από Νεβσεχίρ πήρε την στροφή και εμφανίστηκε η κοιλάδα με τις καμινάδες μείναμε με το στόμα ανοιχτό! Είχε πέσει η νύχτα, πρέπει να ήταν εννιά με εννιάμιση, και από το τζάμι του αυτοκινήτου αντικρίσαμε, ένα χωριό βγαλμένο από παιδικό παραμύθι, ένα χωριό που είναι όπως θα ήταν ένα χωριό που θα ζούσαν νεράιδες και ξωτικά… Οι κωνικοί γεωλογικοί σχηματισμοί, σα μανιτάρια, με πορτούλες και παραθυράκια από τα οποία έβγαινε φως… ναι σπιτάκια σκαλισμένα στους μανιταρόβραχους, και όχι τίποτα τρώγλες. Μιλάμε για διώροφα, τριώροφα νοικοκυρεμένα, γραφικά, τόσο γραφικά, πρέπει να είναι το πιο γραφικό πράγμα που έχω δει στη ζωή μου σε χωριό. Το ξενοδοχείο μας (Kelebek Hotel) και αυτό με δωματιάκια σκαλισμένα μέσα στο βράχο είναι το καλύτερο ξενοδοχείο του ταξιδιού, με 55 ευρώ το δίκλινο και πρωινό, και φανταστική θέα στην περιοχή. Επίσης συνεργάζεται και συστεγάζεται με το ταξιδιωτικό γραφείο Turkish Heritage Travel με το οποίο κανονίσαμε δυο μονοήμερες εκδρομές προς 40 ευρώ η κάθε μια. Καταπληκτική εξυπηρέτηση, νέα παιδιά και οι ιδιοκτήτες και οι ξεναγοί, ευχάριστοι και με πολύ αγάπη για το τόπο τους. Επίσης και αυτό στα προτεινόμενα αν δεν θέλετε να δώσετε 100-200 ευρώ για τις ίδιες ακριβώς υπηρεσίες…
Μας πήρε λίγη ώρα να προσαρμοστούμε στο νέο περιβάλλον, ξεκουραστήκαμε για καμιά ώρα, όσο γίνεται να ξεκουραστείς μέσα σε μια ώρα μετά από δεκαεπτά ώρες ταξιδιού, και βγήκαμε βόλτα για μια πρώτη γνωριμία με το στρουμφοχωριό. Φυσικά, μιλάμε για ένα τουριστικό μέρος, από τα πιο τουριστικά της Τουρκίας, και όπως καταλαβαίνετε υπάρχουν πολλά εστιατόρια, μπαρ, σπηλαιοκλαμπάκια… και rent a bike. Η σεζόν δεν είχε κορυφωθεί βέβαια και τα πράγματα ήταν άνετα μέχρι και ψιλοπεσμένα σε night life. Καθίσαμε στο Fat Boy, στις μαξιλάρες ξεπαπουτσωμένοι, μια Εφές Πίλσνερ παρακαλώ, τη μπύρα όχι την ομάδα, και κάτι να τσιμπήσουμε μια ρύζι με κοτόπουλο και άγρια μανιτάρια ας πούμε, και ναργιλέ και άλλη μια μπύρα, πήγε αργά (μια και; δυο παρά; ) και είχε έρθει η ώρα να κοιμηθούμε επιτέλους, κάποιοι από εμάς δηλαδή που δεν είχαμε κοιμηθεί και την προηγούμενη βαρέσανε και κάτι τούφες…
Και χτυπάει κάποιος τη πόρτα στις πέντε το πρωί… Ξυπνήστε-Ξυπνήστε! Ξυπνάω! Ανοίγω την πόρτα, πάμε μου λέει ένας μεσήλιξ φουσκώνουμε τα αερόστατα! Δεν έχουμε πάρει βόλτα με αερόστατο, α! λάθος… γιατί; Γιατί άνθρωπέ μου σε μένα που νυστάζω; Και ο συγκάτοικος άρχισε να ροχαλίζει μέχρι…
…το πρωί στις οκτώ αρχίσαμε να μαζευόμαστε στην αυλή-ταράτσα-εστιατόριο του ξενοδοχείου και ήπιαμε ένα καφέ με πανοραμική θέα στο πρωινό Κόραμα. Και στις εννιά νταν ήμασταν μέσα στο βανάκι με άλλα έξι άτομα, πλας έναν οδηγό, πλας έναν ξεναγό για την εκδρομή μας… Η πρώτη στάση ήταν στην αρχή της κοιλάδας των Ρόδων (Rose Valley) για να θαυμάσουμε και πάλι το παράξενο τοπίο με τους χιλιάδες μανιταρόβραχους διάσπαρτους ή μαζεμένους, ανάλογα την κλίμακα που το βλέπεις, πριν ξεκινήσουμε ένα light trekking τριών χιλιομέτρων μέσα στην μαγευτική κοιλάδα. Λίγο γεωλογία τώρα λοιπόν:
65 εκατομμύρια χρόνια πριν, αρχίσανε να δημιουργούνται τα όροι του Ταύρου στη νότια Τουρκία ως αποτέλεσμα της πρόσκρουσης της Ευρασιατικής πλάκας με αυτή της Αφρικανικής. Η γεωλογική σύγκρουση των ηπείρων είχε ως αποτέλεσμα να συμπιεστεί το μάγμα κάτω από τη γή, δηλαδή όχι κάτω, μέσα, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας σειράς ηφαιστείων στην περιοχή με μεγαλύτερα και πιο ενεργά τότε, το όρος Αργαίος (Mt.Erciyes) στα νότια της Καισαρείας (Kayseri), και αυτό που βλέπαμε εχθές όταν ξύπνησα στο λεωφορείο λίγο πριν το Ακσαράι, το κωνικό βουνό, που έμοιαζε με ηφαίστειο και που τελικά ήταν ηφαίστειο, το όρος Χασάν. Η τέφρα και τα ηφαιστειακά υλικά που βγάλανε σκεπάσανε όλη την περιοχή της Καππαδοκίας κάτω από 300 μέτρα ίζημα. Μετά για εκατομμύρια χρόνια ο αέρας και το νερό άρχισαν να διαβρώνουν το ηφαιστειακό έδαφος, αλλά εκεί που υπήρχαν σκληρά πετρώματα π.χ. λάβα, η διάβρωση καθυστέρησε, αφού οι βράχοι λειτούργησαν σαν ομπρέλα ή σαν καπέλο. Έτσι δημιουργήθηκαν οι ακίδες με το καπέλο επάνω, που άλλοι τις λένε νεραϊδοκαπνοδόχους (fairy chimneys), άλλοι μανιτάρια κτλ, αυτά τα αυτά τέλος πάντων.
Η βολτίτσα στη φύση, ευχάριστη, αναζωογονητική, και ο ξεναγός μας φουλ σε πληροφορίες, πότε για τα φυτά που συναντούσαμε και για τη πανίδα και τη χλωρίδα της περιοχής, πότε για τα σκαλισμένα κτίσματα, που ήταν από περιστερώνες και αποθήκες μέχρι βυζαντινές εκκλησίες, πότε για την Ιστορία του τόπου. Βέβαια στην ιστορία ήταν λίγο προσεκτικός στη φρασεολογία… όχι ότι το γούσταρε να είναι προσεκτικός, αλλά ήταν προσεκτικός. Ας πούμε άλλη ώρα για την Ιστορία, γιατί βαριέμαι να τα γράφω τώρα… τι άλλα; Ναι. Πως ξεκίνησαν οι άνθρωποι όμως να σκαλίζουν μέσα στο βράχο τις κατοικίες τους; Το σαθρό έδαφος ήταν ένα εμπόδιο στο να οικοδομήσουν πάνω του μιας και δεν πρόσφερε σταθερότητα. Τότε λοιπόν ο άνθρωπος, αυτή η ευρηματική μαϊμού, αυτός ο σκεπτόμενος πίθηκας, αυτό το ευφυές ζώων, μετέτρεψε το μειονέκτημα του σαθρού εδάφους σε πλεονέκτημα αφού μες στη σαθρότητά του διαμορφωνόταν εύκολα… και για τον άνθρωπο ισχύει αυτό. Φαγάκι κάπου, κάτι, κάτι νόστιμο η αλήθεια, τοπική κουζίνα, μέσα στην τιμή και το γεύμα, και μέρος της ξενάγησης η κουζίνα. Χορτόπιτες, κουσκούς, αρνάκι στη χόβολη μέσα στο πήλινο, που το πήλινο το σπάσανε μπροστά μας, και χούμους… δηλαδή πιο ελληνο-ευρωπαϊκή εκδοχή της αραβικής κουζίνας. Και στη γενικότερη νοοτροπία, είχε αρχίσει να διαφαίνεται ολίγη από Ευρώπη…
Οι υπόγειες πόλεις κυρίες και κύριοι και μικρά παιδιά! Υπόγειες πόλεις που είναι υπόγειες και ήτανε πόλεις! Αλλά αυτό δεν λέγεται χωρίς Ιστορία. Για πάμε να γνωρίσουμε την ιστορία της Καππαδοκίας, της Ανατολίας, της Τουρκίας και της Ελλάδας…. Για περάστε, για περάστε! Η Ανατολία, είναι η γη των Χετταίων, αυτών που την είχαν πέσει και στο Αλέππο σε προηγούμενο επεισόδιο. Αυτά τη 2η χιλιετία π.Χ. Μετά ήρθαν οι Πέρσες και διατήρησαν τον έλεγχο της περιοχής ακόμα και από τον Μέγα Αλέξανδρο, ο οποίος δεν κατέκτησε τα εδάφη αυτά, όχι ότι προσπάθησε και πολύ βέβαια. Και μετά οι Ρωμαίοι που ίδρυσαν την πρωτεύουσα, την Κεσαρία, το σημερινό Kayseri… αυτά ταυτόχρονα με το Χριστιανισμό. Χριστιανοί και Ρωμαίοι, ξέρετε… δεν τα πηγαίνανε καλά. Οι πρώτοι πιστοί της θρησκείας έφτιαξαν μεγάλες αποικίες στην Καππαδοκία. Και τους την πέφτανε οι Ρωμαίοι και τους ξεκληρίζανε γι΄ αυτό λοιπόν έφτιαξαν υπόγειες πόλεις, για να κρύβονται όταν δέχονταν επιθέσεις. Μετά ήρθε το Βυζάντιο και φυσικά ο Χριστιανισμός άνθησε, η Καππαδοκία έγινε πολύ ισχυρό πατριαρχείο, αυτό της Καισαρείας και από αυτή την εποχή χρονολογούνται και οι περισσότερες εκκλησίες που συναντάς σκαλισμένες μέσα στους βράχους. Αποτέλεσε ακόμα στρατηγικό σημείο για την σταρτιωτική άμυνα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, και αυτή η περιοχή γέννησε το μύθο και την λογοτεχνία για τους θαρραλέους υπερασπιστές των Βυζαντινών συνόρων, τους Ακρίτες, με πιο γνωστά σήμερα τα έμμετρα έπη για το Διγενή Ακρίτα. Την περιοχή κατέλαβαν οι Σελτζούκοι από τον 11ο αιώνα και οι Οθωμανοί από τον 15ο μ.Χ με αποκορύφωμα της εδραίωσής τους στην περιοχή την πτώση της εξασθενημένης Κωνσταντινούπολης το 1453 μ.Χ. Ο Ελληνισμός πάντως ανθούσε στην Καππαδοκία, και στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μάλιστα υπήρχαν πόλεις στις οποίες μιλάγανε Ελληνικά και σε άλλες περιοχές μιλάγανε Τούρκικες διαλέκτους που γράφονταν με ελληνικό αλφάβητο, τα Καραμανλικά ή Καραμανλήδικα, ναι, ναι, όπως το διαβάζετε. Μιας και το μέρος, για ακόμα μια φορά ήταν πέρασμα των καραβανιών, και επίσης πολύ εύφορο, εξελίχθηκε, πλούτισε, ανέπτυξε πολιτισμό, μέχρι… Βενιζέλος, Μικρασιατική Καταστροφή, συνωστισμός στο λιμάνι της Σμύρνης, ανταλλαγή πληθυσμών ή ξεριζωμός, ό,τι προτιμάτε, το1923 και λοιπά. Βενιζέλος από τη μια, T.E. Lawrence από την άλλη, κάτι έπαιζε με τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης και τους Οθωμανούς εκείνη την εποχή, μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και χρησιμοποίησαν τους Άραβες και τους Έλληνες για πιονάκια στο στρατέγκο τους… Η Ιστορία μιλάει λίγο προσεκτικά στις μέρες μας για αυτά τα πράγματα, όπως μιλούσε και ο ξεναγός μας. Οι υπόγειες πόλεις ήταν λοιπόν καταφύγια των πρωτοχριστιανών… ώρα να μπούμε μέσα.
Η Υπόγεια Πόλη του Καϊμακλή είναι από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα και μια από τις μεγαλύτερες. Στο ισόγειο, μόλις μπαίνεις, βρίσκεται ο στάβλος ένα δωμάτιο μέσα στο βράχο, ο οποίος στάβλος εκτός του ότι χρειαζόταν για να αφήνουν τα ζώα, τον είχαν και για ξεκάρφωμα, αφού τίποτα δεν σε προδιαθέτει ότι κάτω από τα πόδια σου βρίσκονται εγκαταστάσεις σκαλισμένες σε οκτώ ορόφους μέσα στη γη, ικανές να φιλοξενήσουν κάποιες χιλιάδες κόσμου για αρκετούς μήνες. Τίποτα δεν έδειχνε ότι δεν βρίσκεσαι σε έναν συνηθισμένο στάβλο, εκτός από ένα μικρό άνοιγμα που σε οδηγούσε μέσω ενός χαμηλού και στενού, σπιράλ διαδρόμου στο μείον ένα. Οι διάδρομοι που οδηγούν από το ένα τμήμα της πόλης στο άλλο, είναι στενοί, ώστε ακόμα και σε περίπτωση επιδρομής ο εχθρός να αναγκαστεί να παραταχθεί ο ένας πίσω από τον άλλον, αποδυναμώνοντας έτσι το μέτωπο επίθεσης, χαμηλοί ώστε ο εχθρός να είναι σκυφτός και επομένως πιο ευάλωτος και λιγότερο ικανός επιθετικά και σπειροειδείς ώστε να μην δίνουν πεδίο για στόχευση στον επιτιθέμενο στρατιώτη. Εκκλησίες, δωμάτια, αποθηκευτικοί χώροι, μείον δυο, μείον τρία, κελάρια για κρασί, αποθήκες για σιτηρά, μείον τρία, πηγάδι για νερό, το οποίο πηγάδι ξεκινάει υπόγεια για να μην μπορεί να έχει πρόσβαση ο εχθρός και τους δηλητηριάσει, μείον τέσσερα κουζίνα. Βρισκόμασταν είκοσι μέτρα κάτω από την επιφάνεια και ο αέρας αντίθετα με αυτό που θα περίμενε κάποιος ήταν φρέσκος και δροσερός, χωρίς ίχνος οσμής μούχλας που συνήθως μυρίζεις σε σπήλαια. Ο εξαερισμός των υπόγειων πόλεων είναι αξιοθαύμαστο σύστημα που αφενός ανακυκλώνει τον αέρα και στα οκτώ υπόγεια πατώματα, αφετέρου απομακρύνει τις οσμές περνώντας τον αέρα μέσα από ένα δίκτυο σκαλισμένων αεραγωγών, οι οποίες μυρωδιές στην πορεία τους απορροφώνται από το πορώδες πέτρωμα. Ούτε η κουζίνα δεν άφηνε μυρωδιές να βγαίνουν στην επιφάνεια, αφού κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αποκαλύψει την ύπαρξή τους. Η πρώτη εκδρομή ολοκληρώθηκε γύρω στις πέντε, επιστρέψαμε στο Κόραμα, έχοντας επισκεφτεί ελληνικά χωριά όπως το Προκόπι (Urgup), έχοντας δοκιμάσει τοπικά κρασιά, ελαφρώς κουρασμένοι, με το κεφάλι μας και τα memory stick γεμάτα εικόνες.
Και σειρά είχε το Ανοιχτό Μουσείο του Κοράματος (Goreme Open Air Museum), που βρίσκεται περίπου δυο χιλιόμετρα από την πόλη, μια πολύ ευχάριστη βόλτα, και μάλλον αποτελεί το βασικό αξιοθέατο της Καππαδοκίας και χαρακτηρισμένο Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO . Η είσοδος στοιχίζει 15 TL (7-8 ευρώ) και πρόκειται για ένα σύμπλεγμα εκκλησιών και μοναστηριών, πάνω από τριάντα, σμιλευμένα από τον 10ο μέχρι τον 12ο αιώνα μ.Χ., όλα σκαλισμένα μέσα σε βράχους, με κολόνες, τράπεζες, όλα γλυπτά και απίστευτες εκκλησιαστικές τοιχογραφίες που διατηρούν μέχρι σήμερα το χρώμα τους. Μερικά χαραγμένα μάτια σε αγιογραφίες βέβαια, μαρτυρούν τη διχόνοια μεταξύ δυο πρώην φίλων λαών, στα χρόνια που ακολούθησαν τον ξεριζωμό, έέέέέεε, την ανταλλαγή πληθυσμού ήθελα να πω, του ʼ23.
Το βραδάκι μας βρήκε και πάλι στο Κόραμα να βολτάρουμε από νωρίς, αράξαμε για ποτάκι και λίγη ροκ στο Flintstone σπηλαιομπαράκι, από τα πιο γνωστά και γραφικά στην περιοχή, και κάποια στιγμή λίγο μετά τη μια, είπαμε να κοιμηθούμε.
Στις πέντε τα ξημερώματα, πάλι ο μεσήλιξ, η πόρτα, τα ξυπνήστε, τα αερόστατα, γιατί!!!;;; γιατί ρε μεγάλε; Γιατίίίίίίίίίίί;;;
Στην δεύτερη εκδρομή, ήμασταν σε ένα λεωφορείο εμείς και άλλη μια παρέα από τρία νέα παιδιά δυο αγόρια και μια κοπέλα από το Σαν Φρανσίσκο, με τους οποίους δέσαμε και κάναμε μια χαρά χαβαλέ, και κουβεντούλα όλη τη μέρα. Επίσης ο ξεναγός μας ο Σερίφ, πολύ καλό τυπάκι, και πιο απρόσεκτος στη φρασεολογία του γύρω από την Ιστορία και τα διάφορα εθνικά θέματα προς τακτοποίηση, βλέπε Κούρδους, βλέπε Αρμένιους. Ξεκινήσαμε για ακόμα ένα trekking στο φαράγγι του Περιστρέμματος πιο γνωστό ως κοιλάδα της Ιχλάρα, που είναι και το πιο βαθύ φαράγγι της Ανατολίας, από το χωριό Ιχλάρα μέχρι το χωριό Belisirma, ακολουθώντας για οκτώ χιλιόμετρα τον ποταμό Μελέντες (Melendiz) μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο. Για άλλη μια φορά τα βράχια είναι ο καμβάς για γλυπτές εκκλησίες με σωζόμενες τοιχογραφίες και περιστερώνες που χρησιμοποιούσαν για να μαζεύουν τις κοτσουλιές των πουλιών, για λίπασμα στη γεωργική καλλιέργεια… ογδόντα χιλιάδες άτομα έμεναν γύρω από τα συνολικά 14 χιλιόμετρα του φαραγγιού και υπήρχαν πάνω από εκατό εκκλησίες. Γευματίσαμε πάνω στο ποτάμι, σε ένα γραφικό πλην τουριστικό ρεστοράν και μετά επισκεφτήκαμε το Μοναστήρι στο Selime ένα εντυπωσιακό σε μέγεθος και ομορφιά σύμπλεγμα ναών και αιθουσών, το οποίο εκτός της θρησκευτικής του υπόστασης, είχε χρησιμοποιηθεί και σαν φιλόξενη στάση για τα καραβάνια της ανατολής. Και άλλα πολλά, αυτά ήταν τα χάι λάιτ όμως. Μετά την επιστροφή στο Κόραμα, πήραμε τα σακίδιά μας από το ξενοδοχείο, κατεβήκαμε στην πλατεία και αράξαμε για φαγητό με την Αμερικανοπαρέα, μέχρι να πάει οκτώ, και να μπούμε στο νυχτερινό λεωφορείο όπου με λιγότερο από 30 ευρώ θα κάναμε τις έντεκα ώρες μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Κυριλέ, όπως πάντα, και στην tv του λεωφορείου Ελλάδα-Αργεντινή, άλλα δυο γκολ από την υπερδύναμη 0-2, καλά τα πήγαμε σε αυτό το μουντιάλ, και άντε να κοιμηθείς τώρα στο λεωφορείο… Είχαμε πιάσει Άγκυρα όταν έκλεισαν τα μάτια μου, σκεπτόμενος την ομορφιά και την ιστορία της Καππαδοκίας που αφήναμε πίσω μας στη νύχτα.
«Η Νέα Γη ήταν αλλοπρόσαλλο μέρος!
Ένα διαρκές καρναβάλι χωρίς μεταμφιέσεις, ένα αναίτιο ξεφάντωμα, μια ανούσια ατέρμονη γιορτή, χωρίς να υπάρχει κάτι να γιορτάσεις. Οι Σεκ Προ είχαν διακτινιστεί εκεί στο πι & φι, ο Λάμπης πρώτη φορά ταξίδευε με αυτό το μέσο και το είχε βρει πολύ πρακτικό, αν και κάτι αφαιρούσε από τη χαρά του ταξιδιού. Άλλοι κάνανε ότι χόρευαν κουνώντας τα χέρια τους σπασμωδικά στον αέρα, άλλοι φωνάζανε άλλοι γελάγανε, άλλοι τρέχανε και άλλοι σωριάζονταν... σε κάποια παγκάκια επιδίδονταν σε σεξουαλικές δραστηριότητες ζευγάρια, στα υπόλοιπα ήταν από τρεις και πάνω!
-Και μετά μας έκανε πως δεν Του αρέσανε τα Σόδομα και τα Γόμορρα ξεστόμισε ο Μπομπ Μωυσής.
-Έλα δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο, είπε ο John Χριστός... έβγαλε από την τσέπη του ένα κουτάκι, το άφησε να αιωρείται στον αέρα και μετά με μια κίνηση των χεριών του το κουτάκι έγινε μια 42άρα πλάσμα. Η ένταση ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του καθώς με ένα ξαφνικό τίναγμα των καρπών έριξε δυο μούντζες στην τηλεόραση και πήραν μπρος οι τουρμποανυψωτήρες... Η γη , η Νεα Γη, άρχισε να δονείτε καθώς η τηλεόραση άρχισε να ανυψώνεται στους ουρανούς και να γιγαντοξετυλίγεται, όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο τεράστιa, μια οθόνη, που έγινε γιγαντοοθόνη, τεραοθόνη και τελικά πεταοθόνη, που έκρυψε τον ήλιο, και η γη, η Νέα Γη, να δονείται και όταν πια είχε φτάσει στη στρατόσφαιρα με ένα τελικό τράνταγμα σε όλο Του το σώμα την έβαλε σε λειτουργία. Έδειχνε χιόνια... Οι Νεογήινοι δεν είχαν πάρει πρέφα μια...
Έβγαλε το τηλεκοντρόλ από την τσέπη του και πάτησε το κανάλι AV και εκεί ξεκίνησαν όλα!
Στην Πεταοθόνη εμφανίστηκε ο Σάκης! Ημίγυμνος, καλολαδωμένος να κοιτάει χαμηλά σε στιλ «γαμώτο είμαι ωραίος», με τους τετρακεφαλιακούς του μυογραμμικούς στομαχικούς άψογα μυογραμμωμένους. Όλοι οι Νεογήινοι σουσούρισαν κάτι και έστριψαν τα κεφάλια προς τον ουρανό σουσουρίζοντας κάτι. Αυτό, το πρόσεξαν αμέσως. Ο Χριστός είχε δίκιο, ο Σάκης κολάζει και straight! Μια σταγόνα νερό έσταξε από τα μαλλιά του στο συμετριαμφιγωνιασμένο πρόσωπό του. Και κύλισε στο λαιμό του... Το σουσούρισμα εντάθηκε. Ο άνω δεξιά τετρακεφαλιακός μυογραμμικός του σταμαχικός έκανε έναν σκηνοθετημένα τυχαίο σπασμό, ήταν ο τρόπος του να κλείνει το μάτι στο κοινό του, πριν καλά-καλά το κοιτάξει στα μάτια! Ένας κοφτός ομαδικός αλαλαγμός ανατινάχτηκε από το πλήθος. Τα σχέδιο πήγαινε περίφημα! Και ξεκίνησε η μουσική... χαλαρή στην αρχή, μπαλάντα... σήκωσε το χέρι με την παλάμη μπροστά στο πρόσωπό του και άρχισε βραχνά και συναισθηματικά «Κάντε μια παύση!» τους το πρότεινε, δεν τους διέταζε γιατί δεν τον ενδιέφερε... το πλήθος έπαψε! Συνέχισε: «Μπείτε και σεις...» Σααάαακήήήήή ακούστηκε από κάπου... «Σε έναν τόπο μαγικό...» η μουσική δυνάμωνε σιγά-σιγά οδηγώντας στο κρεσέντο, τα πρώτα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα κοριτσίστικα μάτια... τα πρώτα ουρλιαχτά άρχισαν να σκεπάζουν το ντόλμπι σαράουντ... τα πρώτα ρίγη να ταρακουνάνε τα κορμιά, τα κορμιά που του ανήκαν πια, τα κορμιά που ήθελαν να ταρακουνηθούν... και ξαφνικά πάνω στο αποκορύφωμα ούρλιαξε χωρίς να φύγει ούτε ημιτόνιο από την αρμονική «Πιείτε και σεις Θες Καφέ Φραπέ!» δεν τους το πρότεινε, τους διέταζε, γιατί μπορούσε! Και τα κεφάλια έσκαγαν, και τα κορίτσια έκλαιγαν με μαύρο δάκρυ, και τα κορμιά συγκλονίζονταν από αλλεπάλληλους σπασμούς και τα ουρλιαχτά προκάλεσαν ακόμα μια δόνηση στη γη, τη Νέα Γη, πιο δυνατή από τις άλλες! Πλέον τους είχε πάρει μαζί του, δεν υπήρχε γυρισμός! «Σε έναν τόπο μαγικό!» ξεφώνησε... και στη κορύφωση μέσα από τα σωθικά του η καλύτερη κορόνα της καριέρας του με τις ηλεκτροκιθάρες να ντύνουν με λυσσομανία τον άψογο περφόρμερ επανέλαβε «Πιείτε και σεις Θες Καφέ Φραπέ» και πήδηξε στον αέρα σαν ανέμελο κοριτσάκι και μετά έσκασε γερά στα πόδια του στη γη, τη Γη, ταυτόχρονα με το σκάσιμο των ντραμς και των ηλεκτροκιθάρων και των μπάσων και όλων! Πιάνο ξεχάσανε να βάλουνε... αλλά καλό βγήκε. Η παράκρουση είχε βάψει όλα τα συναισθήματα με το ίδιο χρώμα, αυτό της παράκρουσης! Δεν έχετε φανταστεί τέτοιο πράγμα!
-Είναι έτοιμοι, τώρα! φώναξε ο Μπομπ Μωυσής.
Ο Χριστός πάτησε το κατάλληλο κουμπί και απελευθέρωσε τα chemitrails. Τέσσερεις παράλληλες γραμμές, ίδιες με αυτές που αφήνουν πίσω τους τα αεροπλάνα, χάραξαν τον ουρανό, το αλλοφροναλαλάζων πλήθος τα ρούφηξε όλα και τότε ο εγκέφαλός τους τρελάθηκε πιο τελείως από πριν και η αδρεναλίνη ανακατεύτηκε με τα γαστρικά τους υγρά, λίγες μύξες και πήρε και μια δόση ινσουλίνης από τα διογκωμένα συκώτια τους....
Και εγένετο καφεΐνη.
-Α ρε φίλε, τώρα το έπιασα το στιχάκι, είπε ο Τζίμης Μωάμεθ Πανούσης, ο προϊστάμενος. Τη προηγούμενη φορά το είχα διαβάσει από τα δεξιά προς τα αριστερά...»
