gmavro75
Member
- Μηνύματα
- 436
- Likes
- 563
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ταξίδι στο χρόνο
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο][B
- Κεφάλαιο 3ο][B
- Κεφάλαιο 4ο][B
- Κεφάλαιο 5ο][B
- Κεφάλαιο 6ο][B
- Κεφάλαιο 7ο][B
- Κεφάλαιο 8ο][B
- Κεφάλαιο 9ο][B
- Κεφάλαιο 10ο][B
- Κεφάλαιο 11ο][B
- Κεφάλαιο 12ο][B
- Επίλογος][I] «-Τι έκανες πάλι; Ούρλιαξε. Αυτή τη φορά θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια!!! Καλά, τη μάνα σου δε τη σκέφτεσαι καθόλου; [/I
17/6/2010, Πέμπτη
Δαμασκός[/B]
Η Δαμασκός είναι τόσο όμορφη που μετά τη χθεσινοβραδινή μας βόλτα, βιαζόμουν να ξυπνήσω για να ξαναχαθώ μέσα της. Πρώτο φως, Ιμάμηδες, πρωινό, βόλτα. Πρώτη στάση το αρχαιολογικό μουσείο που βρίσκεται στη νέα πόλη.
Το Εθνικό Μουσείο της Δαμασκού είναι ένα από τα πιο σημαντικά αρχαιολογικά μουσεία της Μέσης Ανατολής. Τα 5000 χρόνια ζωής της μακροβιότερης πόλης του πλανήτη μας το εγγυούνται. Βαθιά ανάσα και πάμε: Αρχαιολογικά ευρήματα τοποθετούν τους πρώτους κατοίκους της την 3η χιλιετία π.Χ. την εποχή του χαλκού. Το όνομα Δαμασκός σε παραλλαγή, εμφανίζεται στον πόλεμο των Βασιλέων, μια ιστορία που χρονολογείται τον 19ο π.Χ. αιώνα και αναγράφεται στο Βιβλίο της Γένεσης. Ανήκε στους Αιγύπτιους από το 15ο αιώνα π.Χ., διεκδικήθηκε από τους Χετταίους το 13ο αν και τελικά η πόλη παρέμεινε στον έλεγχο του Φαραώ της Αιγύπτου Ραμσή ΙΙ. Όταν τον 11ο αιώνα ήρθαν οι Αραμαίοι η Βιβλική, νομαδική φυλή της Μεσοποταμίας, που εγκαταστάθηκε μόνιμα στις περιοχές της Μέσης Ανατολής, η Δαμασκός έγινε η πρωτεύουσα της επαρχίας Αράμ-Ντεμέσεκ. Σε αυτούς ανήκουν και οι σφηνοειδείς επιγραφές που μπορείς να θαυμάσεις στις προσεγμένες προθήκες του μουσείου, από τα πιο αρχαία γραπτά κείμενα που σώζονται στο κόσμο. Η πόλη πέρασε στους Ασσύριους τον 8ο αιώνα π.Χ., μετά από χρόνια πολέμων και διεκδικήσεων με τους Αραμαίους, κυρίως για τους δρόμους προς τη Μεσόγειο, και ενώ οι Αραμαίοι βρίσκονταν σε παρακμή και αντιμετώπιζαν εσωτερικές ταραχές, και η Δαμασκός αναδείχτηκε σε σημαντικό κόμβο στο εμπόριο μπαχαρικών και λιβανιού. Ακολούθησαν οι Βαβυλώνιοι με τον Βασιλιά Ναβουχοδονόσορ, και μετά οι Ελληνιστικοί χρόνοι με τον Μέγα Αλέξανδρο το 333 π.Χ. από τον οποίο πέρασε στη δυναστεία των Σελευκιδών μέχρι το 85 π.Χ. οπότε και κατακτήθηκε από τους Ναβαταίους για λίγα χρόνια μέχρι ο Ρωμαίος στρατηγός Πομπήιος, να την προσαρτήσει στον έλεγχό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 64 π.Χ. Και η Δαμασκός αποτέλεσε επίτιμο μέλος της Δεκάπολης, τιμητικά και όχι γεωγραφικά λόγω του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού που άνθιζε εκεί. Μεγάλο μέρος το μουσείου είναι αφιερωμένο σε αυτή την εποχή η οποία μπλέκεται με μια άλλη μεγάλη αμφιλεγόμενη μορφή, τη Βασίλισσα Ζηνοβία κυβερνήτη της Παλμύρα, αυτή που οδήγησε την όαση της ανατολικής Συρίας στη μεγάλη της ακμή τον 3ο μ.Χ αιώνα, παράλληλα με την ακμή της Δαμασκού ως κέντρο εμπορίου στο οποίο όλοι οι γνωστοί δρόμοι, συναντιόντουσαν. Από τη Νότια Αραβία, οι δρόμοι του χρυσού και των πολύτιμων λίθων, οι δρόμοι του μεταξιού από την Κίνα τα μπαχάρια από τη Νότια Ασία, όλα έφταναν στην πόλη η οποία απέκτησε μεγάλη αίγλη και πλούτο που διατήρησε στα Χριστιανικά χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όταν και η πόλη κατακτήθηκε από τους Μουσουλμάνους Χαλίφηδες Ουμαγιάντ τον 7ο αιώνα και τους Χαλίφηδες Αβάσσιδες τον 8ο, για να πέσει στους Σελτζούκους Τούρκους στις αρχές της 2ης χιλιετίας, ταυτόχρονα με την άφιξη των πρώτων σταυροφόρων οι οποίοι ποτέ δεν κατάφεραν να την κατακτήσουν. Οι Μαμελούκοι Μουσουλμάνοι, αυτοί που υπό τις οδηγίες του Saladin έδιωξαν τους Σταυροφόρους από όλη τη περιοχή, κατέλαβαν και τη Δαμασκό το 13ο αιώνα την οδήγησαν και πάλι σε μεγάλη ακμή και την έκαναν φημισμένη σε όλο τον κόσμο. Ακολούθησαν οι Οθωμανοί Τούρκοι μέχρι το 1920 και την Αραβική επανάσταση με τη βοήθεια του T.E. Lawrence, οπότε και παραχωρήθηκε μαζί με το Λίβανο στου Γάλλους. Τελικά το ανεξάρτητο Συριακό κράτος που γνωρίζουμε σήμερα ιδρύθηκε το 1946 μετά από αιματηρές εξεγέρσεις που οι Γάλλοι προσπάθησαν να καταπνίξουν ακόμα και με βομβαρδισμούς το 1925 και το 1945.
Για άλλη μια φορά η χρονομηχανή μας γύρισε απότομα στο παρόν όταν βγήκαμε από τις πόρτες του μουσείου σε μια σύγχρονη, ζωντανή πόλη, με κίνηση, φασαρία, κόσμο… λίγα χιλιόμετρα περίπατο, μια πορτοκαλάδα στο χέρι, α! το καταπληκτικό κτήριο του σταθμού Χιζάζ, που χτίστηκε το 1913 μέρος της γραμμής που ένωνε τη Μεδίνα με την Κωνσταντινούπολη, λίγα βήματα ακόμα, η πύλη στα τείχη και πάλι μέσα στη παλιά πόλη όπως και εχθές το βράδυ. Πάμε τώρα στα χθεσινοβραδινά…
…θα ήταν μετά τις εννιά το βράδυ όταν μπήκαμε για πρώτη φορά στην παλιά πόλη και η ατμόσφαιρα που αποπνέει μας ταξίδεψε ακαριαία. Παρέες Αράβων περιδιάβαιναν χαμογελαστοί άντρες-γυναίκες, χέρι-χέρι οι άντρες, συνηθίζεται στον Αραβικό κόσμο, ζευγάρια περπατούσαν σε χαλαρούς ρυθμούς συζητώντας πάλι χέρι-χέρι και όλοι αυτοί με ένα παγωτό στο άλλο χέρι. Τα παλιά κτήρια δεξιά-αριστερά από το πεζόδρομο υψώνονταν μέχρι εκεί πάνω που το θολωτό στέγαστρο έβαζε τα όρια αυτής της χρονοφυσαλίδας γύρω μας… παγωτό χωνάκι. Το φαρδύ καλντερίμι φρεσκοπλυμένο με σωρούς σκουπίδια τακτοποιημένα σε στοίβες, μαρτυρούσε ότι η γαλήνη που συναντούσαμε εκείνη την ώρα είχε διαδεχθεί μια εμπορική φρενίτιδα… βανίλια και με φιστίκια από πάνω. Το Bakdash, το παγκοσμίου φήμης παγωτατζίδικο που λειτουργεί από το 1885 με σπεσιαλιτέ, μαντέψτε… παγωτό χωνάκι βανίλια και με φιστίκια από πάνω! Γλυκιά η πρώτη γνωριμία… φτάσαμε σε ένα μεγάλο mosque το περπατήσαμε γύρω-γύρω και μετά χαθήκαμε σε σοκάκια διακοσμημένα με τα χρώματα και τα αρώματα από τα γεράνια, τα γασεμιά και τις βοκαμβίλιες, αφήνοντας τη τυχαία διάθεση και την έμπνευση της στιγμής να μας ταξιδεύει στο λαβύρινθο της παλιάς πόλης. Αρχοντικά κτήρια με χαγιάτια, περιποιημένες αυλές, στενά που διασταυρώνονταν με άλλα στενά, μικρές πλατείες… Παρέες νέων που κάθονταν έξω από τα σπιτάκια τους πίνοντας σίσα, μας έπιαναν την κουβέντα και οι περισσότεροι μας προσκάλεσαν να καθίσουμε μαζί τους… Εκστατικά όμορφη, σαγηνευτικά γαλήνια, ανεξέλεγκτα νοσταλγική, η βραδινή Δαμασκός. Και δεν είναι μόνο η λεπτή ισορροπημένη γεύση, η κρεμώδης υφή του και τα τραγανά ξηροκάρπια αλλά και το θέαμα αφού το παγωτό το φτιάχνανε μπροστά σου χτυπώντας το με τεράστιους κόπανους μέσα σε ανοξείδωτα βαρέλια. Άξιο το Bakdash! Αυτά τη προηγούμενη το βράδυ. Σήμερα, με πλήρη εξάρτηση, τις φωτογραφικές μηχανές επ’ ώμου, τους ταξιδιωτικούς οδηγούς ανά χείρας και όρεξη για παζάρια, ξαναπεράσαμε τα τείχη της παλιάς πόλης, από την πύλη Bab Al Jadiya λίγο πριν τις έντεκα το μεσημέρι και μπήκαμε στη σκεπαστή αγορά, το Souq Al Hamidiyya, όπως και χθες…
Ίδιο σκηνικό, άλλο σενάριο! Ένα παλλόμενο ψηφιδωτό των αισθήσεων μας υποδέχτηκε και μας συντόνισε στους ρυθμούς του. Μιλιούνια κόσμου, φωνές, πολύχρωμα ρούχα στις βιτρίνες, μια αόριστη οσμή μπαχαρικών, σαλεπαντζίδες με τα καζάνια τους στη πλάτη, πλανόδιοι μικροπωλητές… η ομάδα των έξι χωρίστηκε αυτόματα σε έξι ομάδες του ενός. Σε όποιο στενάκι και να έστριβα με περίμεναν καινούριες εικόνες, οσμές άλλων καιρών… η αγορά του χρυσού, οι πάγκοι με τις αντίκες, το σοκάκι με τα μουσικά όργανα, ναργιλέδες, υφάσματα… και ξανασυναντηθήκαμε μπροστά από το μεγάλο τζαμί, το Umayyad Mosque. Πήραμε εισιτήριο το οποίο περιελάμβανε φυλλάδιο με πληροφορίες και μια πρόχειρη κελεμπία. Για να βγάλουμε τα παπούτσια μας και να πάμε μέσα…
Το τζαμί Umayyad είναι αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα που είναι περιττό να προσπαθήσω να περιγράψω σε πέντε γραμμές, και ταυτόχρονα το τέταρτο πιο ιερό Mosque για το Μουσουλμανικό κόσμο. Χτίστηκε το 706 μ.Χ. όταν η Συρία ήταν Χαλιφάτο των Umayyad, πάνω σε Βυζαντινό καθεδρικό, ο οποίος είχε χτιστεί με τη σειρά του πάνω στο ναό του Δία της εποχή των Ρωμαίων. Περνώντας την Πύλη της εισόδου βρεθήκαμε σε ένα απέραντο εσωτερικό προαύλιο χώρο, όπου εκατοντάδες πιστοί χαλάρωναν και κουβεντιάζανε. Σαν σε οικογενειακή εκδρομή, τα παιδάκια τρέχανε, όπως τρέχουνε παντού στο κόσμο, οι γυναίκες κουτσομπολεύανε όπως επίσης γίνεται παντού στο κόσμο, οι άντρες χαζεύανε τα παιδάκια που τρέχανε και τις γυναίκες που κουτσομπολεύανε. Μια διαφορετική, πιο ζωντανή προσέγγιση της ευλάβειας. Γύρω-γύρω μιναρέδες, ένας από αυτούς, ο πιο ψηλός, αφιερωμένος στον Ιησού και μάλιστα η τοπική παράδοση λέει ότι από εκεί θα εμφανιστεί όταν ξανά έρθει στη Γη, πράγμα με το οποίο εγώ προσωπικά έχω διαφορετική άποψη. Μπαίνοντας στο ναό υποδέχτηκαν τα πόδια μας κόκκινα παχιά χαλιά. Και πάλι, οι πιστοί δεν ήταν παρατεταγμένοι και στημένοι, μάλλον η προσευχή ήταν προσωπική υπόθεση του καθ’ ενός, αλλά πάντα με κατεύθυνση προς τη Μέκκα, και γενικά η αίσθηση που πήγαζε ήταν ότι το τζαμί αποτελούσε πιο πολύ μέρος συνάθροισης και κοινωνικής συνεύρεσης, παρά μια τυπική θρησκευτική υποχρέωση. Άραξα στο φιλόξενο χαλί, και πέρασα λίγο χρόνο χαζεύοντας τον κόσμο να προσεύχεται, να συζητάει, να ηρεμεί ακόμα και να παίρνει έναν υπνάκο…
Ώρα για αραβικό καφέ με κάρδαμο και ανασύνταξη δυνάμεων! Πίσω από το Umayyad Mosque, βρίσκονται δυο καφενέδες αριστερά το Ash Shams και δεξιά το Al Nawfara και τα δυο όμορφα με πολύ παραδοσιακό αυθεντικό χρώμα. Το Al Nawfara είναι τόσο όμορφο, που κάτσαμε στο Ash Shams για να το χαζεύουμε από απέναντι! Πώς; αν έχω φωτιά, μισό λεπτό, ναι, ορίστε… πράγματι μαγευτική πόλη! Έτσι πιάσαμε τη κουβέντα με τον Αχμέτ. Ιρακινός δημοσιογράφος και συγγραφέας μου συστήθηκε, πολύ ενημερωμένος για τα προβλήματα της χώρας μας και με ενδιαφέρουσες απόψεις, όχι πετάμε ένα police, protect και καθαρίσαμε. Φυσικά η κουβέντα δεν άργησε να πάει και στη δική του χώρα και πήρα μια ενημέρωση από πρώτο χέρι, για πεζοναύτες που βουτάγανε από ελικόπτερα στο μουσείο της Βαγδάτης και μαζεύανε αρχαιολογικούς θησαυρούς, λίγες ώρες πριν πέσει η πρώτη έξυπνη βόμβα, για την κατάσταση πριν όταν ο Σαντάμ ήταν στην εξουσία και για το πώς η άρνησή του να υποκύψει σε εξωτερικές πιέσεις οδήγησε στον πόλεμο, για το πόσο όμορφη χώρα ήταν για, για, για… «η χώρα μου δεν υπάρχει πια, μερικές μέρες ξυπνάω και νοιώθω ασφαλής, άλλες πάλι δεν ξέρω αν θα ζω μέχρι το βράδυ…». Προσωπικές απόψεις βέβαια, αλλά έχουν μια βαρύτητα παραπάνω… θυμήθηκα τις αντιπολεμικές πορείες που είχαν γίνει σε όλη την Ευρώπη εκείνη την εποχή… και στην Αθήνα, εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους φωνάζοντας μόνο για ειρήνη. Τα δελτία ειδήσεων εκείνη τη μέρα, όλων των καναλιών, είχαν πρώτη είδηση την επίσκεψη του τέως, δεύτερη ότι κάηκαν κάτι αυτοκίνητα στην πορεία και κάπου μετά την ίδια την πορεία, χωμένη ανάμεσα στο καινούριο βρακί της Βανδή και στο γυαλιστερό γοβάκι του Καρβέλα. Η δημοκρατία στις μέρες μας απειλείται από την ανίδεη στρατιά των απαίδευτων σταρλετών και των χειραγωγημένων, εγωκεντρικών νιουσκάστερ. Η δημοκρατία μας αυτή τη φορά καταλύεται από την τηλεόραση και όχι από τα τανκς… σιγά μη του πω, τι να του πω δηλαδή; Ραντεβού για μπάλα το απόγευμα, παίζει η Ελλάδα με την Νιγηρία! Μουντιάλ, μην το ξεχνάμε… τρομάρα μας.
Οι βόλτες συνεχίστηκαν, η πείνα μας καλύφθηκε με πεντανόστιμα φαλάφελ από μαγαζάκια στο δρόμο και από σιροπιαστά διαφόρων ειδών από τα πάμπολλα γλυκοπωλεία, χαζέψαμε απίστευτα σπίτια που στέκουν και κοιτούν την ιστορία να γράφεται για πάνω από τριακόσια χρόνια, μπήκαμε στη Χριστιανική συνοικία και μετά πάλι μέσα στα souq και στα παζάρια, αράξαμε σε κάποιες γκαλερί και πιάσαμε κουβέντα με τους ζωγράφους, νικήσαμε τη Νιγηρία 2-1, και πάλι βόλτες, μέχρι που άρχισε να σκοτεινιάζει, η πόλη να γλυκαίνει και να γέρνει προς αιώνες περασμένους, τα βήματα των ανθρώπων να γίνονται πιο αργά, τα γιασεμιά να μοσχοβολάνε…
Η βραδινή μας βόλτα ξεκίνησε από ένα πολύ όμορφο παλιό σπίτι που λειτουργεί ως εστιατόριο, το Narcissus Palace, με απίστευτη ατμόσφαιρα, καταπληκτική τοπική κουζίνα και πολύ καλές τιμές. Με δέκα περίπου ευρώ το άτομο πήραμε όλα τα πιάτα στο κατάλογο, και καφέ… συνεχίσαμε στην ταράτσα του Leila’s Terrace που βρίσκεται δίπλα από το Umayyad Mosque για ένα τσάι και σίσα, με θέα τους φωτισμένους μιναρέδες και το μισοφέγγαρο από πάνω του, σαν ισλαμικός αποχαιρετισμός πριν μαζευτούμε στο ξενοδοχείο και πούμε αντίο στην πόλη με τους φιλικούς, διακριτικούς και ευγενικούς ανθρώπους, στην πιο όμορφη πόλη που έχω βρεθεί ποτέ στη ζωή μου.
Α! να μη ξεχάσω, και δε συναντήσαμε ούτε έναν τρομοκράτη! Που είναι οι γιάφκες που ψάχνουν οι Λομπίστες βρε παιδάκι μου;
«Το Παγκράτι ήταν η αγαπημένη περιοχή για γιαγιάφκες. Αφενός οι πολλές μαζεμένες γιαγιάφκες σε μια περιοχή αυτοπροστατεύονταν με τον ίδιο μηχανισμό που προστατεύονται τα μικρά ψάρια από τα μεγάλα συναθροιζόμενα σε τεράστια κοπάδια, αφετέρου ήταν καλά και τα ενοίκια. Ο Λάμπης χτύπησε το κουδούνι. Η πόρτα άνοιξε και προχώρησε στο σαλονοκουζινοϋπνοδωμάτιο. Ήταν εκεί Ο Χριστός, Ο Τζίμης Πανούσης, ο Μμπομπ Μάρλει και μια κοπέλα. Ο Χριστός έκανε τις συστάσεις. Τζίμης Μωάμεθ Πανούσης, Μπομπ Μωυσής Μάρλει και η Φωτεινή. Ο Μωάμεθ γέλασε κάτω από τα μουστάκια του και του έκλεισε το μάτι, ο Μωυσής είχε κλειστά και τα δυο μάτια αλλά σήκωσε το χέρι του με την γροθιά σφιγμένη και τον δείκτη και τον μέσο να σχηματίζουν το σήμα της νίκης. Η Φωτεινή είπε ένα χάρηκα.
Η Φωτεινή ήταν όμορφη!
Βασικά ήταν τα μάτια της, καθαρά μελιά μάτια… είχε βλέμμα βαθύ, στοχαστικό, τη μια ταξιδιάρικο και την άλλη αθώο, παιδικό και παιχνιδιάρικο… βασικά ήταν και τα χείλια της δυο καλοσχηματισμένα και κόκκινα προς το φραουλί, όχι τελείως σαρκώδη ούτε λεπτά όμως, σάρκινα ζουμερά φρουτάκια, που τον καλούσαν να τα δαγκώσει και να νοιώσει τη γεύση τους στη γλώσσα του… στα βασικά ήταν και η λεπτή αρχοντική της μύτη και τέλος πολύ βασικά ήταν και τα καστανόξανθα μακριά μαλλιά της, ένα κάδρο ταιριαστό για το έργο τέχνης που περίκλειε, ένας κυματιστός χείμαρρος εκεί την ώρα του πρωινού φωτός με τον ήλιο να χρυσίζει τα ρέοντά του ύδατα. Τα είχε κοτσίδα που ερχόταν πάνω από τον ώμο, εκείνο τον ώμο που το θαλασσί, λεπτό πουλόβερ άφηνε γυμνό, και χύνονταν μπροστά στο στήθος της, πω, πω, στο στήθος της…
-Έφερες τα πράγματα; Ρώτησε ο Ιησούς Χριστός.
-Ναι. Τέσσερα σουβλάκια χοιρινά για εμάς και ένα κοτόπουλο, για το Μωάμεθ.
Τα κοτόπουλα δεν τα προστάτεψε ποτέ καμία θρησκεία...
Το έριξαν στη μάσα και στην ψιλοκουβέντα.
-Αναρωτιέσαι γιατί σε διαλέξαμε, προφήτεψε ο Μωάμεθ. Θα καταλάβεις μόλις σου εξηγήσουμε το σχέδιο «Δεύτερη Δευτέρα Παρουσία».
-Ανυπομονώ, είπε ο Λάμπης. Αν μου επιτρέπεις, γύρισε προς το Χριστό, επειδή έχει γίνει μεγάλο θέμα τελευταία, και με την ευκαιρία της γνωριμίας μας δηλαδή, έχεις παιδιά;
-Δύο, είπε ο Χριστός. Ο μεγάλος από την Μαγδαληνή, το καμάρι μου, και ο μικρός από τη Γιόκο Όνο. Αλλά αυτός πήρε από τη μάνα του, ρηχός, ατάλαντος και φιλάργυρος...
- Και κάποιον μου θύμιζες! Ώστε οι Beatles…
-Ναι... η Πρώτη Δευτέρα Παρουσία. Είπα να βάλω ένα touch πιο Ροκ στο κήρυγμά μου εκείνη τη φορά. Είχε περισσότερο στιλ, και όπως δήλωσα ήταν και πιο δημοφιλής από την προηγούμενη.
-Α! Οι Beatles είναι πιο διάσημοι από το Χριστό! Φοβερή δήλωση είχε γράψει ιστορία!
-Μμμμμ έκανε νοσταλγικά... και το θεωρούσα και πιο ακίνδυνο, αλλά τελικά πάλι με φάγανε μπαμπέσικα.
Ο Μωάμεθ ρεύτηκε. Οι άλλοι κοιτάχτηκαν λίγο και ρεύτηκαν κι αυτοί. Σεβασμός στα ήθη και τις αξίες των άλλων.
-Η αλήθεια είναι, είπε ο Λάμπης, πως την πρώτη φορά είχες πάει πιο... πιο μελό να το πω, πιο στα ίσα...
-Με το σταυρό στο χέρι, πες το!
Κυριολεκτούσε. Και με τις δυο έννοιες της λέξης...
Η Φωτεινή σηκώθηκε και πήρε το λόγο.
-Αν μου επιτρέπετε να κάνω πιο επίσημα και εμπεριστατωμένα τις συστάσεις για το νέο και τελευταίο μέλος της Σεκ Προ
Η Φωτεινή ήταν πολύ όμορφη!
...το οποίο στήθος της ζευγάρωνε με άλλο ένα στήθος, ένα πολύ ταιριαστό ζευγάρι στήθη, περήφανο ζευγάρι και δηλαδή γιατί να μην ήταν, δίπλα-δίπλα, το όρος της Ηδονής και το βουνό του Πόθου με την κοιλάδα της Λαγνείας να ασφυκτιά ανάμεσά τους. Κάτω από τη λεπτή της μέση η γόνιμη λεκάνη των Υποσχέσεων για όποιον τολμηρό εξερευνητή θα έβρισκε το θάρρος να διεκδικήσει αυτή την ιερή, αχαρτογράφητη χώρα, που στηριζόταν πάνω σε δυο γλυπτά, αγκαλιασμένα από ένα εφαρμοστό και τυχερό τζιν, δυο θαύματα της βιολογίας και της εξέλιξης των ειδών, δυο καταπληκτικά-χυτά-δυνατά-αλαβάστρινα-γυμνασμένα-αγαλμάτινα-μακριά-λεπτά πόδια! Και μια κωλάρα από πίσω!!! Πσσσσ… να τη δει ο Πραξιτέλης και να βγει στη σύνταξη ναούμ!
Που είχαμε μείνει; Α! ναι… »
Δαμασκός[/B]
Η Δαμασκός είναι τόσο όμορφη που μετά τη χθεσινοβραδινή μας βόλτα, βιαζόμουν να ξυπνήσω για να ξαναχαθώ μέσα της. Πρώτο φως, Ιμάμηδες, πρωινό, βόλτα. Πρώτη στάση το αρχαιολογικό μουσείο που βρίσκεται στη νέα πόλη.
Το Εθνικό Μουσείο της Δαμασκού είναι ένα από τα πιο σημαντικά αρχαιολογικά μουσεία της Μέσης Ανατολής. Τα 5000 χρόνια ζωής της μακροβιότερης πόλης του πλανήτη μας το εγγυούνται. Βαθιά ανάσα και πάμε: Αρχαιολογικά ευρήματα τοποθετούν τους πρώτους κατοίκους της την 3η χιλιετία π.Χ. την εποχή του χαλκού. Το όνομα Δαμασκός σε παραλλαγή, εμφανίζεται στον πόλεμο των Βασιλέων, μια ιστορία που χρονολογείται τον 19ο π.Χ. αιώνα και αναγράφεται στο Βιβλίο της Γένεσης. Ανήκε στους Αιγύπτιους από το 15ο αιώνα π.Χ., διεκδικήθηκε από τους Χετταίους το 13ο αν και τελικά η πόλη παρέμεινε στον έλεγχο του Φαραώ της Αιγύπτου Ραμσή ΙΙ. Όταν τον 11ο αιώνα ήρθαν οι Αραμαίοι η Βιβλική, νομαδική φυλή της Μεσοποταμίας, που εγκαταστάθηκε μόνιμα στις περιοχές της Μέσης Ανατολής, η Δαμασκός έγινε η πρωτεύουσα της επαρχίας Αράμ-Ντεμέσεκ. Σε αυτούς ανήκουν και οι σφηνοειδείς επιγραφές που μπορείς να θαυμάσεις στις προσεγμένες προθήκες του μουσείου, από τα πιο αρχαία γραπτά κείμενα που σώζονται στο κόσμο. Η πόλη πέρασε στους Ασσύριους τον 8ο αιώνα π.Χ., μετά από χρόνια πολέμων και διεκδικήσεων με τους Αραμαίους, κυρίως για τους δρόμους προς τη Μεσόγειο, και ενώ οι Αραμαίοι βρίσκονταν σε παρακμή και αντιμετώπιζαν εσωτερικές ταραχές, και η Δαμασκός αναδείχτηκε σε σημαντικό κόμβο στο εμπόριο μπαχαρικών και λιβανιού. Ακολούθησαν οι Βαβυλώνιοι με τον Βασιλιά Ναβουχοδονόσορ, και μετά οι Ελληνιστικοί χρόνοι με τον Μέγα Αλέξανδρο το 333 π.Χ. από τον οποίο πέρασε στη δυναστεία των Σελευκιδών μέχρι το 85 π.Χ. οπότε και κατακτήθηκε από τους Ναβαταίους για λίγα χρόνια μέχρι ο Ρωμαίος στρατηγός Πομπήιος, να την προσαρτήσει στον έλεγχό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 64 π.Χ. Και η Δαμασκός αποτέλεσε επίτιμο μέλος της Δεκάπολης, τιμητικά και όχι γεωγραφικά λόγω του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού που άνθιζε εκεί. Μεγάλο μέρος το μουσείου είναι αφιερωμένο σε αυτή την εποχή η οποία μπλέκεται με μια άλλη μεγάλη αμφιλεγόμενη μορφή, τη Βασίλισσα Ζηνοβία κυβερνήτη της Παλμύρα, αυτή που οδήγησε την όαση της ανατολικής Συρίας στη μεγάλη της ακμή τον 3ο μ.Χ αιώνα, παράλληλα με την ακμή της Δαμασκού ως κέντρο εμπορίου στο οποίο όλοι οι γνωστοί δρόμοι, συναντιόντουσαν. Από τη Νότια Αραβία, οι δρόμοι του χρυσού και των πολύτιμων λίθων, οι δρόμοι του μεταξιού από την Κίνα τα μπαχάρια από τη Νότια Ασία, όλα έφταναν στην πόλη η οποία απέκτησε μεγάλη αίγλη και πλούτο που διατήρησε στα Χριστιανικά χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όταν και η πόλη κατακτήθηκε από τους Μουσουλμάνους Χαλίφηδες Ουμαγιάντ τον 7ο αιώνα και τους Χαλίφηδες Αβάσσιδες τον 8ο, για να πέσει στους Σελτζούκους Τούρκους στις αρχές της 2ης χιλιετίας, ταυτόχρονα με την άφιξη των πρώτων σταυροφόρων οι οποίοι ποτέ δεν κατάφεραν να την κατακτήσουν. Οι Μαμελούκοι Μουσουλμάνοι, αυτοί που υπό τις οδηγίες του Saladin έδιωξαν τους Σταυροφόρους από όλη τη περιοχή, κατέλαβαν και τη Δαμασκό το 13ο αιώνα την οδήγησαν και πάλι σε μεγάλη ακμή και την έκαναν φημισμένη σε όλο τον κόσμο. Ακολούθησαν οι Οθωμανοί Τούρκοι μέχρι το 1920 και την Αραβική επανάσταση με τη βοήθεια του T.E. Lawrence, οπότε και παραχωρήθηκε μαζί με το Λίβανο στου Γάλλους. Τελικά το ανεξάρτητο Συριακό κράτος που γνωρίζουμε σήμερα ιδρύθηκε το 1946 μετά από αιματηρές εξεγέρσεις που οι Γάλλοι προσπάθησαν να καταπνίξουν ακόμα και με βομβαρδισμούς το 1925 και το 1945.
Για άλλη μια φορά η χρονομηχανή μας γύρισε απότομα στο παρόν όταν βγήκαμε από τις πόρτες του μουσείου σε μια σύγχρονη, ζωντανή πόλη, με κίνηση, φασαρία, κόσμο… λίγα χιλιόμετρα περίπατο, μια πορτοκαλάδα στο χέρι, α! το καταπληκτικό κτήριο του σταθμού Χιζάζ, που χτίστηκε το 1913 μέρος της γραμμής που ένωνε τη Μεδίνα με την Κωνσταντινούπολη, λίγα βήματα ακόμα, η πύλη στα τείχη και πάλι μέσα στη παλιά πόλη όπως και εχθές το βράδυ. Πάμε τώρα στα χθεσινοβραδινά…
…θα ήταν μετά τις εννιά το βράδυ όταν μπήκαμε για πρώτη φορά στην παλιά πόλη και η ατμόσφαιρα που αποπνέει μας ταξίδεψε ακαριαία. Παρέες Αράβων περιδιάβαιναν χαμογελαστοί άντρες-γυναίκες, χέρι-χέρι οι άντρες, συνηθίζεται στον Αραβικό κόσμο, ζευγάρια περπατούσαν σε χαλαρούς ρυθμούς συζητώντας πάλι χέρι-χέρι και όλοι αυτοί με ένα παγωτό στο άλλο χέρι. Τα παλιά κτήρια δεξιά-αριστερά από το πεζόδρομο υψώνονταν μέχρι εκεί πάνω που το θολωτό στέγαστρο έβαζε τα όρια αυτής της χρονοφυσαλίδας γύρω μας… παγωτό χωνάκι. Το φαρδύ καλντερίμι φρεσκοπλυμένο με σωρούς σκουπίδια τακτοποιημένα σε στοίβες, μαρτυρούσε ότι η γαλήνη που συναντούσαμε εκείνη την ώρα είχε διαδεχθεί μια εμπορική φρενίτιδα… βανίλια και με φιστίκια από πάνω. Το Bakdash, το παγκοσμίου φήμης παγωτατζίδικο που λειτουργεί από το 1885 με σπεσιαλιτέ, μαντέψτε… παγωτό χωνάκι βανίλια και με φιστίκια από πάνω! Γλυκιά η πρώτη γνωριμία… φτάσαμε σε ένα μεγάλο mosque το περπατήσαμε γύρω-γύρω και μετά χαθήκαμε σε σοκάκια διακοσμημένα με τα χρώματα και τα αρώματα από τα γεράνια, τα γασεμιά και τις βοκαμβίλιες, αφήνοντας τη τυχαία διάθεση και την έμπνευση της στιγμής να μας ταξιδεύει στο λαβύρινθο της παλιάς πόλης. Αρχοντικά κτήρια με χαγιάτια, περιποιημένες αυλές, στενά που διασταυρώνονταν με άλλα στενά, μικρές πλατείες… Παρέες νέων που κάθονταν έξω από τα σπιτάκια τους πίνοντας σίσα, μας έπιαναν την κουβέντα και οι περισσότεροι μας προσκάλεσαν να καθίσουμε μαζί τους… Εκστατικά όμορφη, σαγηνευτικά γαλήνια, ανεξέλεγκτα νοσταλγική, η βραδινή Δαμασκός. Και δεν είναι μόνο η λεπτή ισορροπημένη γεύση, η κρεμώδης υφή του και τα τραγανά ξηροκάρπια αλλά και το θέαμα αφού το παγωτό το φτιάχνανε μπροστά σου χτυπώντας το με τεράστιους κόπανους μέσα σε ανοξείδωτα βαρέλια. Άξιο το Bakdash! Αυτά τη προηγούμενη το βράδυ. Σήμερα, με πλήρη εξάρτηση, τις φωτογραφικές μηχανές επ’ ώμου, τους ταξιδιωτικούς οδηγούς ανά χείρας και όρεξη για παζάρια, ξαναπεράσαμε τα τείχη της παλιάς πόλης, από την πύλη Bab Al Jadiya λίγο πριν τις έντεκα το μεσημέρι και μπήκαμε στη σκεπαστή αγορά, το Souq Al Hamidiyya, όπως και χθες…
Ίδιο σκηνικό, άλλο σενάριο! Ένα παλλόμενο ψηφιδωτό των αισθήσεων μας υποδέχτηκε και μας συντόνισε στους ρυθμούς του. Μιλιούνια κόσμου, φωνές, πολύχρωμα ρούχα στις βιτρίνες, μια αόριστη οσμή μπαχαρικών, σαλεπαντζίδες με τα καζάνια τους στη πλάτη, πλανόδιοι μικροπωλητές… η ομάδα των έξι χωρίστηκε αυτόματα σε έξι ομάδες του ενός. Σε όποιο στενάκι και να έστριβα με περίμεναν καινούριες εικόνες, οσμές άλλων καιρών… η αγορά του χρυσού, οι πάγκοι με τις αντίκες, το σοκάκι με τα μουσικά όργανα, ναργιλέδες, υφάσματα… και ξανασυναντηθήκαμε μπροστά από το μεγάλο τζαμί, το Umayyad Mosque. Πήραμε εισιτήριο το οποίο περιελάμβανε φυλλάδιο με πληροφορίες και μια πρόχειρη κελεμπία. Για να βγάλουμε τα παπούτσια μας και να πάμε μέσα…
Το τζαμί Umayyad είναι αρχιτεκτονικό κομψοτέχνημα που είναι περιττό να προσπαθήσω να περιγράψω σε πέντε γραμμές, και ταυτόχρονα το τέταρτο πιο ιερό Mosque για το Μουσουλμανικό κόσμο. Χτίστηκε το 706 μ.Χ. όταν η Συρία ήταν Χαλιφάτο των Umayyad, πάνω σε Βυζαντινό καθεδρικό, ο οποίος είχε χτιστεί με τη σειρά του πάνω στο ναό του Δία της εποχή των Ρωμαίων. Περνώντας την Πύλη της εισόδου βρεθήκαμε σε ένα απέραντο εσωτερικό προαύλιο χώρο, όπου εκατοντάδες πιστοί χαλάρωναν και κουβεντιάζανε. Σαν σε οικογενειακή εκδρομή, τα παιδάκια τρέχανε, όπως τρέχουνε παντού στο κόσμο, οι γυναίκες κουτσομπολεύανε όπως επίσης γίνεται παντού στο κόσμο, οι άντρες χαζεύανε τα παιδάκια που τρέχανε και τις γυναίκες που κουτσομπολεύανε. Μια διαφορετική, πιο ζωντανή προσέγγιση της ευλάβειας. Γύρω-γύρω μιναρέδες, ένας από αυτούς, ο πιο ψηλός, αφιερωμένος στον Ιησού και μάλιστα η τοπική παράδοση λέει ότι από εκεί θα εμφανιστεί όταν ξανά έρθει στη Γη, πράγμα με το οποίο εγώ προσωπικά έχω διαφορετική άποψη. Μπαίνοντας στο ναό υποδέχτηκαν τα πόδια μας κόκκινα παχιά χαλιά. Και πάλι, οι πιστοί δεν ήταν παρατεταγμένοι και στημένοι, μάλλον η προσευχή ήταν προσωπική υπόθεση του καθ’ ενός, αλλά πάντα με κατεύθυνση προς τη Μέκκα, και γενικά η αίσθηση που πήγαζε ήταν ότι το τζαμί αποτελούσε πιο πολύ μέρος συνάθροισης και κοινωνικής συνεύρεσης, παρά μια τυπική θρησκευτική υποχρέωση. Άραξα στο φιλόξενο χαλί, και πέρασα λίγο χρόνο χαζεύοντας τον κόσμο να προσεύχεται, να συζητάει, να ηρεμεί ακόμα και να παίρνει έναν υπνάκο…
Ώρα για αραβικό καφέ με κάρδαμο και ανασύνταξη δυνάμεων! Πίσω από το Umayyad Mosque, βρίσκονται δυο καφενέδες αριστερά το Ash Shams και δεξιά το Al Nawfara και τα δυο όμορφα με πολύ παραδοσιακό αυθεντικό χρώμα. Το Al Nawfara είναι τόσο όμορφο, που κάτσαμε στο Ash Shams για να το χαζεύουμε από απέναντι! Πώς; αν έχω φωτιά, μισό λεπτό, ναι, ορίστε… πράγματι μαγευτική πόλη! Έτσι πιάσαμε τη κουβέντα με τον Αχμέτ. Ιρακινός δημοσιογράφος και συγγραφέας μου συστήθηκε, πολύ ενημερωμένος για τα προβλήματα της χώρας μας και με ενδιαφέρουσες απόψεις, όχι πετάμε ένα police, protect και καθαρίσαμε. Φυσικά η κουβέντα δεν άργησε να πάει και στη δική του χώρα και πήρα μια ενημέρωση από πρώτο χέρι, για πεζοναύτες που βουτάγανε από ελικόπτερα στο μουσείο της Βαγδάτης και μαζεύανε αρχαιολογικούς θησαυρούς, λίγες ώρες πριν πέσει η πρώτη έξυπνη βόμβα, για την κατάσταση πριν όταν ο Σαντάμ ήταν στην εξουσία και για το πώς η άρνησή του να υποκύψει σε εξωτερικές πιέσεις οδήγησε στον πόλεμο, για το πόσο όμορφη χώρα ήταν για, για, για… «η χώρα μου δεν υπάρχει πια, μερικές μέρες ξυπνάω και νοιώθω ασφαλής, άλλες πάλι δεν ξέρω αν θα ζω μέχρι το βράδυ…». Προσωπικές απόψεις βέβαια, αλλά έχουν μια βαρύτητα παραπάνω… θυμήθηκα τις αντιπολεμικές πορείες που είχαν γίνει σε όλη την Ευρώπη εκείνη την εποχή… και στην Αθήνα, εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους φωνάζοντας μόνο για ειρήνη. Τα δελτία ειδήσεων εκείνη τη μέρα, όλων των καναλιών, είχαν πρώτη είδηση την επίσκεψη του τέως, δεύτερη ότι κάηκαν κάτι αυτοκίνητα στην πορεία και κάπου μετά την ίδια την πορεία, χωμένη ανάμεσα στο καινούριο βρακί της Βανδή και στο γυαλιστερό γοβάκι του Καρβέλα. Η δημοκρατία στις μέρες μας απειλείται από την ανίδεη στρατιά των απαίδευτων σταρλετών και των χειραγωγημένων, εγωκεντρικών νιουσκάστερ. Η δημοκρατία μας αυτή τη φορά καταλύεται από την τηλεόραση και όχι από τα τανκς… σιγά μη του πω, τι να του πω δηλαδή; Ραντεβού για μπάλα το απόγευμα, παίζει η Ελλάδα με την Νιγηρία! Μουντιάλ, μην το ξεχνάμε… τρομάρα μας.
Οι βόλτες συνεχίστηκαν, η πείνα μας καλύφθηκε με πεντανόστιμα φαλάφελ από μαγαζάκια στο δρόμο και από σιροπιαστά διαφόρων ειδών από τα πάμπολλα γλυκοπωλεία, χαζέψαμε απίστευτα σπίτια που στέκουν και κοιτούν την ιστορία να γράφεται για πάνω από τριακόσια χρόνια, μπήκαμε στη Χριστιανική συνοικία και μετά πάλι μέσα στα souq και στα παζάρια, αράξαμε σε κάποιες γκαλερί και πιάσαμε κουβέντα με τους ζωγράφους, νικήσαμε τη Νιγηρία 2-1, και πάλι βόλτες, μέχρι που άρχισε να σκοτεινιάζει, η πόλη να γλυκαίνει και να γέρνει προς αιώνες περασμένους, τα βήματα των ανθρώπων να γίνονται πιο αργά, τα γιασεμιά να μοσχοβολάνε…
Η βραδινή μας βόλτα ξεκίνησε από ένα πολύ όμορφο παλιό σπίτι που λειτουργεί ως εστιατόριο, το Narcissus Palace, με απίστευτη ατμόσφαιρα, καταπληκτική τοπική κουζίνα και πολύ καλές τιμές. Με δέκα περίπου ευρώ το άτομο πήραμε όλα τα πιάτα στο κατάλογο, και καφέ… συνεχίσαμε στην ταράτσα του Leila’s Terrace που βρίσκεται δίπλα από το Umayyad Mosque για ένα τσάι και σίσα, με θέα τους φωτισμένους μιναρέδες και το μισοφέγγαρο από πάνω του, σαν ισλαμικός αποχαιρετισμός πριν μαζευτούμε στο ξενοδοχείο και πούμε αντίο στην πόλη με τους φιλικούς, διακριτικούς και ευγενικούς ανθρώπους, στην πιο όμορφη πόλη που έχω βρεθεί ποτέ στη ζωή μου.
Α! να μη ξεχάσω, και δε συναντήσαμε ούτε έναν τρομοκράτη! Που είναι οι γιάφκες που ψάχνουν οι Λομπίστες βρε παιδάκι μου;
«Το Παγκράτι ήταν η αγαπημένη περιοχή για γιαγιάφκες. Αφενός οι πολλές μαζεμένες γιαγιάφκες σε μια περιοχή αυτοπροστατεύονταν με τον ίδιο μηχανισμό που προστατεύονται τα μικρά ψάρια από τα μεγάλα συναθροιζόμενα σε τεράστια κοπάδια, αφετέρου ήταν καλά και τα ενοίκια. Ο Λάμπης χτύπησε το κουδούνι. Η πόρτα άνοιξε και προχώρησε στο σαλονοκουζινοϋπνοδωμάτιο. Ήταν εκεί Ο Χριστός, Ο Τζίμης Πανούσης, ο Μμπομπ Μάρλει και μια κοπέλα. Ο Χριστός έκανε τις συστάσεις. Τζίμης Μωάμεθ Πανούσης, Μπομπ Μωυσής Μάρλει και η Φωτεινή. Ο Μωάμεθ γέλασε κάτω από τα μουστάκια του και του έκλεισε το μάτι, ο Μωυσής είχε κλειστά και τα δυο μάτια αλλά σήκωσε το χέρι του με την γροθιά σφιγμένη και τον δείκτη και τον μέσο να σχηματίζουν το σήμα της νίκης. Η Φωτεινή είπε ένα χάρηκα.
Η Φωτεινή ήταν όμορφη!
Βασικά ήταν τα μάτια της, καθαρά μελιά μάτια… είχε βλέμμα βαθύ, στοχαστικό, τη μια ταξιδιάρικο και την άλλη αθώο, παιδικό και παιχνιδιάρικο… βασικά ήταν και τα χείλια της δυο καλοσχηματισμένα και κόκκινα προς το φραουλί, όχι τελείως σαρκώδη ούτε λεπτά όμως, σάρκινα ζουμερά φρουτάκια, που τον καλούσαν να τα δαγκώσει και να νοιώσει τη γεύση τους στη γλώσσα του… στα βασικά ήταν και η λεπτή αρχοντική της μύτη και τέλος πολύ βασικά ήταν και τα καστανόξανθα μακριά μαλλιά της, ένα κάδρο ταιριαστό για το έργο τέχνης που περίκλειε, ένας κυματιστός χείμαρρος εκεί την ώρα του πρωινού φωτός με τον ήλιο να χρυσίζει τα ρέοντά του ύδατα. Τα είχε κοτσίδα που ερχόταν πάνω από τον ώμο, εκείνο τον ώμο που το θαλασσί, λεπτό πουλόβερ άφηνε γυμνό, και χύνονταν μπροστά στο στήθος της, πω, πω, στο στήθος της…
-Έφερες τα πράγματα; Ρώτησε ο Ιησούς Χριστός.
-Ναι. Τέσσερα σουβλάκια χοιρινά για εμάς και ένα κοτόπουλο, για το Μωάμεθ.
Τα κοτόπουλα δεν τα προστάτεψε ποτέ καμία θρησκεία...
Το έριξαν στη μάσα και στην ψιλοκουβέντα.
-Αναρωτιέσαι γιατί σε διαλέξαμε, προφήτεψε ο Μωάμεθ. Θα καταλάβεις μόλις σου εξηγήσουμε το σχέδιο «Δεύτερη Δευτέρα Παρουσία».
-Ανυπομονώ, είπε ο Λάμπης. Αν μου επιτρέπεις, γύρισε προς το Χριστό, επειδή έχει γίνει μεγάλο θέμα τελευταία, και με την ευκαιρία της γνωριμίας μας δηλαδή, έχεις παιδιά;
-Δύο, είπε ο Χριστός. Ο μεγάλος από την Μαγδαληνή, το καμάρι μου, και ο μικρός από τη Γιόκο Όνο. Αλλά αυτός πήρε από τη μάνα του, ρηχός, ατάλαντος και φιλάργυρος...
- Και κάποιον μου θύμιζες! Ώστε οι Beatles…
-Ναι... η Πρώτη Δευτέρα Παρουσία. Είπα να βάλω ένα touch πιο Ροκ στο κήρυγμά μου εκείνη τη φορά. Είχε περισσότερο στιλ, και όπως δήλωσα ήταν και πιο δημοφιλής από την προηγούμενη.
-Α! Οι Beatles είναι πιο διάσημοι από το Χριστό! Φοβερή δήλωση είχε γράψει ιστορία!
-Μμμμμ έκανε νοσταλγικά... και το θεωρούσα και πιο ακίνδυνο, αλλά τελικά πάλι με φάγανε μπαμπέσικα.
Ο Μωάμεθ ρεύτηκε. Οι άλλοι κοιτάχτηκαν λίγο και ρεύτηκαν κι αυτοί. Σεβασμός στα ήθη και τις αξίες των άλλων.
-Η αλήθεια είναι, είπε ο Λάμπης, πως την πρώτη φορά είχες πάει πιο... πιο μελό να το πω, πιο στα ίσα...
-Με το σταυρό στο χέρι, πες το!
Κυριολεκτούσε. Και με τις δυο έννοιες της λέξης...
Η Φωτεινή σηκώθηκε και πήρε το λόγο.
-Αν μου επιτρέπετε να κάνω πιο επίσημα και εμπεριστατωμένα τις συστάσεις για το νέο και τελευταίο μέλος της Σεκ Προ
Η Φωτεινή ήταν πολύ όμορφη!
...το οποίο στήθος της ζευγάρωνε με άλλο ένα στήθος, ένα πολύ ταιριαστό ζευγάρι στήθη, περήφανο ζευγάρι και δηλαδή γιατί να μην ήταν, δίπλα-δίπλα, το όρος της Ηδονής και το βουνό του Πόθου με την κοιλάδα της Λαγνείας να ασφυκτιά ανάμεσά τους. Κάτω από τη λεπτή της μέση η γόνιμη λεκάνη των Υποσχέσεων για όποιον τολμηρό εξερευνητή θα έβρισκε το θάρρος να διεκδικήσει αυτή την ιερή, αχαρτογράφητη χώρα, που στηριζόταν πάνω σε δυο γλυπτά, αγκαλιασμένα από ένα εφαρμοστό και τυχερό τζιν, δυο θαύματα της βιολογίας και της εξέλιξης των ειδών, δυο καταπληκτικά-χυτά-δυνατά-αλαβάστρινα-γυμνασμένα-αγαλμάτινα-μακριά-λεπτά πόδια! Και μια κωλάρα από πίσω!!! Πσσσσ… να τη δει ο Πραξιτέλης και να βγει στη σύνταξη ναούμ!
Που είχαμε μείνει; Α! ναι… »
