gmavro75
Member
- Μηνύματα
- 436
- Likes
- 563
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ταξίδι στο χρόνο
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο][B
- Κεφάλαιο 3ο][B
- Κεφάλαιο 4ο][B
- Κεφάλαιο 5ο][B
- Κεφάλαιο 6ο][B
- Κεφάλαιο 7ο][B
- Κεφάλαιο 8ο][B
- Κεφάλαιο 9ο][B
- Κεφάλαιο 10ο][B
- Κεφάλαιο 11ο][B
- Κεφάλαιο 12ο][B
- Επίλογος][I] «-Τι έκανες πάλι; Ούρλιαξε. Αυτή τη φορά θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια!!! Καλά, τη μάνα σου δε τη σκέφτεσαι καθόλου; [/I
-Περίμενε! απάντησε ο Χριστός με φωνή σταθερή, και συνέχισε με ήρεμη δύναμη: Αυτή τη φορά δε θα πεθάνω! Αυτή τη φορά θα με ακούσεις! Αυτή τη φορά θα γίνει και το δικό μου θέλημα! Δε θα παρατήσουμε τη Γη! Η Γη πρέπει να σωθεί! Τι βρίσκεις σε αυτούς εδώ; Μπορείς να μου εξηγήσεις; Δεν φώναζε, Τον ενημέρωνε.
-Μα καλά, τόσο πολύ σε νοιάζουν αυτοί οι Γήινοι πια! Μαλάκωσε ανεπαίσθητα, αλλά ακόμα ήταν θεριό. Θεριό ενήμερο!
-Κύριε, πετάχτηκε Ο Μωυσής, είναι καλά παιδιά. Έχουν χάσει το δρόμο τους λίγο, αλλά παιδιά είναι και δεν είναι και η πρώτη φορά. Δώστε τους μια ακόμη ευκαιρία! Δεν είναι πάντα εύκολο να είσαι Γήινος, γιατί νιώθεις και αυτό καμιά φορά δεν είναι ωραίο. Και όταν δεν είναι ωραίο είναι πολύ άσχημο, και σε βάζει σε περίεργα τριπάκια.
Ο λόγος δεν ήταν το ατού του Μωυσή, γι αυτό τον ξαναπήρε ο Χριστός.
-Υπάρχει σχέδιο σωτηρίας! Πάμε να το συζητήσουμε ήρεμα και θα δεις! Να κοίτα και αυτούς εδώ τους δυο Γήινους. Αγαπιούνται... βιώνουν το τελειότερο των συναισθημάτων, και έτσι σε Δοξάζουν!
-Από το στόμα μου το πήρε, είπε ο Λάμπης στη Φωτεινή, που θα προτιμούσε να το είχε ακούσει από αυτόν πρώτα...
-Τα εννοείς αυτά που δεν είπες; Ρώτησε με τη χαζοερωτική λαχτάρα της Βουγιουκλάκη η Φωτεινή...
-Εννοώ κάθε λέξη που ξεστόμισε, επιβεβαίωσε ο Λάμπης
-Κι εγώ, κι εγώ σ’ αγαπώ, ξέσπασε και έπεσε στην αγκαλιά του με το πάθος της Καρέζη...
Ο Bono από μηχανής Θεός, σκέφτηκε, δεν ήταν πια θυμωμένος. Προβληματισμένος ήταν...
-Και με αυτούς εδώ, τους Νεογήινους, τι θα κάνουμε, δε μπορώ να τους αφήσω να μαραζώνουν έτσι...
-Αν μου επιτρέπετε είπε ο Λάμπης με τρεμάμενη φωνή... τον κοίταξε σα να του επέτρεπε. Να, σκέφτομαι ότι αν τους σβήσουμε την τηλεόραση, μόλις περάσει η επίδραση της καφεΐνης θα αρχίσουν και πάλι να την ακούνε... Και θα ξανανάψει το γλέντι. Τι θα λέγατε να φέρουμε εδώ όλους από το Λόμπι, και να ανοίξουν επιχειρήσεις πρόχειρου φαγητού; Φαστ φουντ, κρεπερί, γυροπιτάδικα, σαντουιτσάδικα… Αυτοί, είναι άσσοι στις επιχειρήσεις και οι Νεογήινοι χρειάζονται να χτυπήσουν ένα βρώμικο πριν πέσουν για ύπνο...
-Τέλειο φώναξε ο Μπομπ Μωυσής, και μέχρι να ξε-συνέλθουν, τους ρίχνουμε κανά Μάννα, από τον ουρανό!
-Και οι Λομπίστες κερδισμένοι, και οι Γήινοι καλά, και οι Νεογήινοι σούπερ! Συμπλήρωσε ο Χριστός
-Και θα έχουμε και ένα μέρος να βγαίνουμε τα Σαββατόβραδα... πρόσθεσε ο Τζίμης Μωάμεθ Πανούσης... θέλω κι εγώ να πιω ένα ποτάκι επιτέλους βρε αδερφέ!
Ο Θεός Bono γύρισε προς το ζευγάρι των θνητών...
-Αγαπιέστε βρε; Είπε δήθεν μαλώνοντάς τους ναζιάρικα με ολίγη από Σταυρίδη...
-Αγαπιόμαστε! Είπαν με ένα στόμα μια φωνή και οι δυο...
Στάθηκε μπροστά τους. Και τους άγγιξε απαλά στο κεφάλι.
-Εσύ, η γυναίκα, να αγαπάς τον άντρα σου και να τον τιμάς και που και που να μαγειρεύεις κι όλας, όχι όλο καριέρα και ντελίβερι. Και να μάθεις τι είναι το οφσάιντ και να μην θέλεις να συζητήσετε τη σχέση σας όταν έχει Τσάμπιονς Λιγκ. Και να τον αφήνεις να πηγαίνει καμιά βόλτα με τους φίλους του. Και να μην φέρνεις συνέχεια τη μάνα σου στο σπίτι. Και για το πονοκέφαλο υπάρχει και το ντεπόν. Εσύ ο άντρας, να τη σέβεσαι και να βοηθάς και στις δουλειές του σπιτιού και να μην πετάς δεξιά και αριστερά τα σώβρακά σου. Και να βγαίνετε και να διασκεδάζετε, και να μη σαπίζεις στο καναπέ και να μη χοντραίνεις μέσα στις παντόφλες σου, και να της παίρνεις λουλούδια και να της κάνεις ευχάριστες εκπλήξεις και να μη της κάνεις δυσάρεστες εκπλήξεις. Και να ευγνωμονείτε ο ένας την ύπαρξη του άλλου, να λατρεύετε τη ρουτίνα σας και να γίνεστε οι δύο σάρκα μια, τουλάχιστον μια παρά μια. Και κανείς να μη φοβείται κανέναν. Από τώρα σας ονομάζω γκόμενο και γκόμενα και σας εύχομαι να μοιραστείτε την ευτυχία, τις δυσκολίες και τις πορδές σας!
Γύρισε προς την ομήγυρη των προφητών... τους έκλεισε το μάτι, και συνέχισε. Πάμε εμείς τώρα, και συμπλήρωσε με νόημα σε ύφος Αυλωνίτη, τα παιδιά θα έχουν δουλειές να κάνουν...
Και όλοι ξεσπάσανε σε γέλια, αμέθυστα, ειλικρινή, γάργαρα, επαναληπτικά και εγκάρδια που ο ήχος τους χανόντανε σιγά-σιγά καθώς στο σάουντρακ Ζαμπετικά μπουζούκια τριλιεζάρανε σε φέιντ ιν, ένα χάπι εντ στο μίζερο πλανήτη του χανγκόβερ… Και μετά οι Προφήτες και ο Θεός φύγανε.
-Και τώρα πώς θα βρούμε το σπίτι μας; Ρώτησε ο Λάμπης, όπως κάνουν και εκατομμύρια ζευγάρια που μόλις έχουν λάβει την ευχή του Θεού.
-Τι θα έλεγες με το λεωφορείο, περνάει εδώ πιο κάτω. Θα πάρει λίγο χρόνο περισσότερο αλλά το ταξίδι… αξίζει το κόπο.
Η Φωτεινή! Ήταν όμορφη.»
Ταξίδι (το): Ουσιαστικό, Ενικού αριθμού. Απλή λέξη, σύνθετη έννοια. Αποτελείται από τα συνθετικά «διαδρομές» και «προορισμοί». Εντός ή εκτός, δεν έχει σημασία. Αλλά πάντα έξω από τα σύνορα, όποια κι αν είναι αυτά…
Το λεωφορείο έφτανε στα σύνορα της Hell Ass ή της Ελλάδας ό,τι σας βολεύει μας κάνει. Φωτισμένα στο βάθος, κάπου στις τέσσερις τα ξημερώματα, σύνορα φωτισμένα, εξάλλου τα λαμπάκια ταιριάζουν στα εφήμερα. Σύνορα φιλόξενα, σαν ένα στόμα που ετοιμάζεται να καταπιεί μια θρεπτική μπουκιά, οικεία σαν μητρική, ασφυκτική αγκαλιά που χωράει αγάπες χαμένες και αγέννητες, όνειρα, θύμησες γλυκές και πικρές, την απέραντη καθημερινότητα και τις σημειακές ελπίδες της ζωής μας, γέλια, δάκρυα, γνώριμους άγνωστους φίλους, χαρές και λύπες… Ένα στήθος που συτελλοδιαστέλλεται αναπνέοντας στη δύναμη της αξίας της κουλτούρας και του πολιτισμού που περικλείει. Το πιο μακρινό ταξίδι, τα σύνορα της χώρας μας, ο μαντρότοιχος που οριοθετεί την παιδική μας χαρά, η πιο ανθρώπινη από τις ανθρώπινες εφευρέσεις. Το πιο μακρινό ταξίδι, ως τα σύνορα της χώρας, ως τα όρια της πόλης μας, το πιο μακρινό ταξίδι. Από το καναπέ ως την εξώπορτα, αυτό… αυτό… το πιο μακρινό ταξίδι…
…από το καναπέ ως την εξώπορτα.
-Μα καλά, τόσο πολύ σε νοιάζουν αυτοί οι Γήινοι πια! Μαλάκωσε ανεπαίσθητα, αλλά ακόμα ήταν θεριό. Θεριό ενήμερο!
-Κύριε, πετάχτηκε Ο Μωυσής, είναι καλά παιδιά. Έχουν χάσει το δρόμο τους λίγο, αλλά παιδιά είναι και δεν είναι και η πρώτη φορά. Δώστε τους μια ακόμη ευκαιρία! Δεν είναι πάντα εύκολο να είσαι Γήινος, γιατί νιώθεις και αυτό καμιά φορά δεν είναι ωραίο. Και όταν δεν είναι ωραίο είναι πολύ άσχημο, και σε βάζει σε περίεργα τριπάκια.
Ο λόγος δεν ήταν το ατού του Μωυσή, γι αυτό τον ξαναπήρε ο Χριστός.
-Υπάρχει σχέδιο σωτηρίας! Πάμε να το συζητήσουμε ήρεμα και θα δεις! Να κοίτα και αυτούς εδώ τους δυο Γήινους. Αγαπιούνται... βιώνουν το τελειότερο των συναισθημάτων, και έτσι σε Δοξάζουν!
-Από το στόμα μου το πήρε, είπε ο Λάμπης στη Φωτεινή, που θα προτιμούσε να το είχε ακούσει από αυτόν πρώτα...
-Τα εννοείς αυτά που δεν είπες; Ρώτησε με τη χαζοερωτική λαχτάρα της Βουγιουκλάκη η Φωτεινή...
-Εννοώ κάθε λέξη που ξεστόμισε, επιβεβαίωσε ο Λάμπης
-Κι εγώ, κι εγώ σ’ αγαπώ, ξέσπασε και έπεσε στην αγκαλιά του με το πάθος της Καρέζη...
Ο Bono από μηχανής Θεός, σκέφτηκε, δεν ήταν πια θυμωμένος. Προβληματισμένος ήταν...
-Και με αυτούς εδώ, τους Νεογήινους, τι θα κάνουμε, δε μπορώ να τους αφήσω να μαραζώνουν έτσι...
-Αν μου επιτρέπετε είπε ο Λάμπης με τρεμάμενη φωνή... τον κοίταξε σα να του επέτρεπε. Να, σκέφτομαι ότι αν τους σβήσουμε την τηλεόραση, μόλις περάσει η επίδραση της καφεΐνης θα αρχίσουν και πάλι να την ακούνε... Και θα ξανανάψει το γλέντι. Τι θα λέγατε να φέρουμε εδώ όλους από το Λόμπι, και να ανοίξουν επιχειρήσεις πρόχειρου φαγητού; Φαστ φουντ, κρεπερί, γυροπιτάδικα, σαντουιτσάδικα… Αυτοί, είναι άσσοι στις επιχειρήσεις και οι Νεογήινοι χρειάζονται να χτυπήσουν ένα βρώμικο πριν πέσουν για ύπνο...
-Τέλειο φώναξε ο Μπομπ Μωυσής, και μέχρι να ξε-συνέλθουν, τους ρίχνουμε κανά Μάννα, από τον ουρανό!
-Και οι Λομπίστες κερδισμένοι, και οι Γήινοι καλά, και οι Νεογήινοι σούπερ! Συμπλήρωσε ο Χριστός
-Και θα έχουμε και ένα μέρος να βγαίνουμε τα Σαββατόβραδα... πρόσθεσε ο Τζίμης Μωάμεθ Πανούσης... θέλω κι εγώ να πιω ένα ποτάκι επιτέλους βρε αδερφέ!
Ο Θεός Bono γύρισε προς το ζευγάρι των θνητών...
-Αγαπιέστε βρε; Είπε δήθεν μαλώνοντάς τους ναζιάρικα με ολίγη από Σταυρίδη...
-Αγαπιόμαστε! Είπαν με ένα στόμα μια φωνή και οι δυο...
Στάθηκε μπροστά τους. Και τους άγγιξε απαλά στο κεφάλι.
-Εσύ, η γυναίκα, να αγαπάς τον άντρα σου και να τον τιμάς και που και που να μαγειρεύεις κι όλας, όχι όλο καριέρα και ντελίβερι. Και να μάθεις τι είναι το οφσάιντ και να μην θέλεις να συζητήσετε τη σχέση σας όταν έχει Τσάμπιονς Λιγκ. Και να τον αφήνεις να πηγαίνει καμιά βόλτα με τους φίλους του. Και να μην φέρνεις συνέχεια τη μάνα σου στο σπίτι. Και για το πονοκέφαλο υπάρχει και το ντεπόν. Εσύ ο άντρας, να τη σέβεσαι και να βοηθάς και στις δουλειές του σπιτιού και να μην πετάς δεξιά και αριστερά τα σώβρακά σου. Και να βγαίνετε και να διασκεδάζετε, και να μη σαπίζεις στο καναπέ και να μη χοντραίνεις μέσα στις παντόφλες σου, και να της παίρνεις λουλούδια και να της κάνεις ευχάριστες εκπλήξεις και να μη της κάνεις δυσάρεστες εκπλήξεις. Και να ευγνωμονείτε ο ένας την ύπαρξη του άλλου, να λατρεύετε τη ρουτίνα σας και να γίνεστε οι δύο σάρκα μια, τουλάχιστον μια παρά μια. Και κανείς να μη φοβείται κανέναν. Από τώρα σας ονομάζω γκόμενο και γκόμενα και σας εύχομαι να μοιραστείτε την ευτυχία, τις δυσκολίες και τις πορδές σας!
Γύρισε προς την ομήγυρη των προφητών... τους έκλεισε το μάτι, και συνέχισε. Πάμε εμείς τώρα, και συμπλήρωσε με νόημα σε ύφος Αυλωνίτη, τα παιδιά θα έχουν δουλειές να κάνουν...
Και όλοι ξεσπάσανε σε γέλια, αμέθυστα, ειλικρινή, γάργαρα, επαναληπτικά και εγκάρδια που ο ήχος τους χανόντανε σιγά-σιγά καθώς στο σάουντρακ Ζαμπετικά μπουζούκια τριλιεζάρανε σε φέιντ ιν, ένα χάπι εντ στο μίζερο πλανήτη του χανγκόβερ… Και μετά οι Προφήτες και ο Θεός φύγανε.
-Και τώρα πώς θα βρούμε το σπίτι μας; Ρώτησε ο Λάμπης, όπως κάνουν και εκατομμύρια ζευγάρια που μόλις έχουν λάβει την ευχή του Θεού.
-Τι θα έλεγες με το λεωφορείο, περνάει εδώ πιο κάτω. Θα πάρει λίγο χρόνο περισσότερο αλλά το ταξίδι… αξίζει το κόπο.
Η Φωτεινή! Ήταν όμορφη.»
Ταξίδι (το): Ουσιαστικό, Ενικού αριθμού. Απλή λέξη, σύνθετη έννοια. Αποτελείται από τα συνθετικά «διαδρομές» και «προορισμοί». Εντός ή εκτός, δεν έχει σημασία. Αλλά πάντα έξω από τα σύνορα, όποια κι αν είναι αυτά…
Το λεωφορείο έφτανε στα σύνορα της Hell Ass ή της Ελλάδας ό,τι σας βολεύει μας κάνει. Φωτισμένα στο βάθος, κάπου στις τέσσερις τα ξημερώματα, σύνορα φωτισμένα, εξάλλου τα λαμπάκια ταιριάζουν στα εφήμερα. Σύνορα φιλόξενα, σαν ένα στόμα που ετοιμάζεται να καταπιεί μια θρεπτική μπουκιά, οικεία σαν μητρική, ασφυκτική αγκαλιά που χωράει αγάπες χαμένες και αγέννητες, όνειρα, θύμησες γλυκές και πικρές, την απέραντη καθημερινότητα και τις σημειακές ελπίδες της ζωής μας, γέλια, δάκρυα, γνώριμους άγνωστους φίλους, χαρές και λύπες… Ένα στήθος που συτελλοδιαστέλλεται αναπνέοντας στη δύναμη της αξίας της κουλτούρας και του πολιτισμού που περικλείει. Το πιο μακρινό ταξίδι, τα σύνορα της χώρας μας, ο μαντρότοιχος που οριοθετεί την παιδική μας χαρά, η πιο ανθρώπινη από τις ανθρώπινες εφευρέσεις. Το πιο μακρινό ταξίδι, ως τα σύνορα της χώρας, ως τα όρια της πόλης μας, το πιο μακρινό ταξίδι. Από το καναπέ ως την εξώπορτα, αυτό… αυτό… το πιο μακρινό ταξίδι…
…από το καναπέ ως την εξώπορτα.
Attachments
-
44,8 KB Προβολές: 98