Ιορδανία Συρία Τουρκία Ιορδανία Συρία Τουρκία. Μια... φανταστική ιστορία

[gmavro75]

13/6/2010, Κυριακή
Πέτρα[/B]

Το προηγούμενο βράδυ στη Wadi Musa κύλισε χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού η πόλη που το όνομά της σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει η κοιλάδα του Μωυσή, δεν προσφέρει ή για να είμαι και πιο δίκαιος, δεν ανακαλύψαμε, κάτι το ενδιαφέρον πέρα από κανά δυο καφενέδες για τσάι και συμπάθεια, και αρκετά τουριστάδικα τραπεζομάγαζα δυτικού τύπου Β’ που σέρβιραν και τουριστικό μενού μεσοανατολίτικου τύπου Γ’. Συναντηθήκαμε με τον Ali, ιδιοκτήτη του γραφείου Jordan Beauty Tours εν μέρει για να τον ξοφλήσουμε, εν μέρει για να τον συναντήσουμε, ήπιαμε τσαγάκι στα γραφεία της εταιρείας που ήταν μια σκηνή Βεδουίνων (αφού και ο Ali ήταν Βεδουίνος γεννημένος σε μια σπηλιά εκεί γύρω…), στημένη μέσα σε ένα ημιτελές οροφοδιαμέρισμα, πάνω σε μια ημιτελή οικοδομή, ναι.


Για την Πέτρα ό,τι και να πεις είναι λίγο. Και η Wadi Musa η πόλη που στέκει μπροστά στο παγκοσμίως διάσημο φαράγγι είναι λίγη. Λίγη ήταν και η διαδρομή από το ξενοδοχείο μέχρι την είσοδο του μνημείου. Ο πρωινός ήλιος είχε αρχίσει να ανεβάζει τη θερμοκρασία, λίγο, όταν ξεκινήσαμε να ακολουθούμε το αρχαίο μονοπάτι μέσα στο κόκκινο φαράγγι Al Siq που μετά από 4 εντυπωσιακά χιλιόμετρα σε βγάζει στο Θησαυροφυλάκιο που είναι τόσο εντυπωσιακό με τη σειρά του που ακαριαία σε κάνει να ξεχνάς τα εντυπωσιακά 4 χιλιόμετρα του φαραγγιού και φυτεύει ένα ακούσιο «Ω» θαυμαστικό στο στόμα του ταξιδιώτη του οποίου τα μάτια αντικρίζουν να ξεπροβάλει απότομα, ξαφνικά και απροειδοποίητα όλη του η μεγαλοπρέπεια. Δηλαδή είναι φοβερό! Οι τύποι σκάλισαν πάνω στο βράχο ένα γλυπτό-κτήριο-μνημείο με ύψος όσο δυο πενταώροφες πολυκατοικίες όρθιες -μαζί με το δώμα- και πλάτος όσο μια ίδια πεσμένη, περίτεχνα σχήματα, κίονες με κεφαλές ιωνικού ρυθμού, προσόψεις, αγάλματα, όλα πάνω στον κοκκινωπό βράχο. Η τεράστια κλίμακα συναντούσε την λεπτομέρεια των λαξευμάτων. Ποιοί ήταν αυτοί οι τύποι λοιπόν; Τι ιστορίες έχει να μας διηγηθεί αυτό το μέρος;


Οι Ναβαταίοι ήταν αρχαία Αραβική φυλή, με πρώτες αναφορές στην Παλαιά Διαθήκη, κάπου στο 13ο αιώνα π.Χ. και αναπτύχθηκαν στην περιοχή από την Ερυθρά μέχρι τη Νεκρά Θάλασσα. Η βασική τους ασχολία ήταν η παροχή υπηρεσιών στα καραβάνια που ασκούσαν το δύσκολο εμπόριο από την Αίγυπτο ως τα Βασίλεια της Μεσοποταμίας και αργότερα από την Αραβία ως την Ρώμη. Η παροχή διαμονής, φαγητού, προστασίας και κυρίως νερού, όλα με το αζημίωτο, αποδείχθηκε αρκετά επικερδής ενασχόληση και έτσι ο λαός των Ναβαταίων έφτασε κάπου το 2ο αιώνα π.Χ να έχει δύναμη και πλούτο που αντικατοπτρίζονται στην πρωτεύουσά τους, την Πέτρα. Βέβαια οι ίδιοι δεν την έλεγαν Πέτρα αλλά Ρακέμ ή Ράκμου που σημαίνει κάτι σαν «πέτρα με οριζόντιους χρωματισμούς», όνομα που δικαιολογείται απολύτως από τους οριζόντιους χρωματισμούς της πέτρας στην περιοχή, που φέρει οριζόντιους χρωματισμούς, η πέτρα. Προφανώς υποθέτω εγώ, θα είχαν πολλά ονόματα για τις πέτρες, όπως έχουν οι Εσκιμώοι για το χιόνι. Άλλο όνομα θα είχαν για την πολύχρωμη πέτρα, άλλο για την μονόχρωμη, άλλο για την πέτρα που είναι αρκετά μικρή ώστε να μπορείς να την πετάξεις στο κεφάλι του άλλου και άλλο όνομα για την πέτρα που είναι τόσο μικρή που δεν έχει νόημα να την πετάξεις στο κεφάλι του άλλου, άλλο όνομα για την πέτρα που φέρει οριζόντια γεωλογικά επιστρώματα, άλλο για την πέτρα που έχει μπει στο σανδάλι σου και σε ενοχλεί και άλλο για την Πέτρα. Μετά οι Έλληνες που δεν είχαν τόσο πλούσιο λεξιλόγιο για αυτά τα πράγματα τα ονόμασαν όλα χιόνι. Και Πέτρα. Που σημαίνει πέτρα. Οι Ναβαταίοι λάτρευαν θεότητες που ζούσαν μέσα στα βράχια. Η θρησκεία τους αυτή δέχτηκε πολλές επιρροές και προσμίξεις από την Αιγυπτιακή, τις θρησκείες τις Μεσοποταμίας και των Αράβων, της Αρχαίας Ελλάδας και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (ό,τι τους λέγανε το πιστεύανε! Βλέπεις ο πελάτης έχει πάντα δίκιο). Η πόλη γνώρισε την ακμή της από τον 2ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 1ο μ.Χ κατά τον 2ο αιώνα συνέχισε να ακμάζει αν και η προσάρτησή της στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε ως αποτέλεσμα τον εξελληνισμό της, την παρακμή της τον 3ο αιώνα μ.Χ ως αποτέλεσμα εν μέρει της ανάπτυξης της Παλμύρας που προσέλκυσε τα καραβάνια και της χρήσης των θαλάσσιων δρόμων για το εμπόριο που παρέκαμπταν την Πέτρα, και τελικά μετά από έναν καταστροφικό σεισμό οι Ναβαταίοι εξαφανίστηκαν μαζί με το πλούσιο λεξιλόγιό τους γύρω από τις πέτρες κάπου τον 4ο αιώνα. Αλλά άφησαν πίσω τους αυτό το υπέροχο μοναδικό μνημείο που ανακάλυψε ο Ελβετός εξερευνητής Johann Ludwig Burckhardt το 1812, η διαγαλαξιακή οργάνωση UNESCO το χαρακτήρισε μνημείο πανγαλαξιακής ανθρώπινης κληρονομιάς το 1985 αλλά πιο σημαντικό ρόλο από όλους έπαιξε ο Indiana Jones που την έκανε διάσημη, μόδα, χοτ και ιν, στο «Η Τελευταία Σταυροφορία» τίτλος που παρέπεμπε ότι θα είναι και η τελευταία ταινία της τριλογίας αν και η τριλογία έκλεισε με μια τέταρτη ταινία πρόπερσι, αλλά όλα αυτά είναι άσχετα με το θέμα μας, πάντως μετά από τον Indiana Jones άρχισαν να εισρέουν οι τουρίστες σαν τρελοί, έτσι μας είπε ο ξεναγός που ήταν και ντόπιος. Όταν ο επισκέπτης νομίσει ότι τα έχει δει όλα και έχει περπατήσει όλη τη διαδρομή από το Θησαυροφυλάκιο μέχρι το μουσείο, έχοντας θαυμάσει στο δρόμο μεταξύ άλλων, το αμφιθέατρο χωρητικότητας 10.000 ατόμων, τους βασιλικούς τάφους της Υδρίας, τον τάφο του Ρωμαίου στρατιώτη όλα λαξευμένα στους βράχους, ξεκινά ο ανηφορικός δρόμος για το Μοναστήρι, μια ανάβαση 45 λεπτών που λίγο πριν σε φέρει στα όριά σου σε φέρνει στο μνημείο που συναγωνίζεται σε μεγαλοπρέπεια το θησαυροφυλάκιο αλλά υστερεί σε φήμη γιατί για να φτάσεις εκεί φτάνεις στα όριά σου. Όμως, μακριά από τις ορδές των τουριστών, όπως επιθυμεί ο κάθε ένας από εμάς που απαρτίζουμε τις ορδές των τουριστών, σε ένα απόκοσμο τοπίο και κάτω από τη σκιά των υφασμάτων και της σπηλιάς στον καφενέ-καντίνα Βεδουίνων, μπορείς να χαλαρώσεις και να απολαύσεις το μεγαλειώδες δημιούργημα. Αφού πήρα μια ανάσα μαζί με άλλους δυο που τους έφτανε μια ανάσα που είχαν πάρει και αυτοί, ανηφορήσαμε προς τις γύρω κορυφές από όπου όπως καταδείκνυαν υποσχετικά αυτοσχέδια ταμπελάκια είχε θέα. Και όντως είχε μαγική θέα τόσο προς το Μοναστήρι όσο και προς την έρημο την αχανή έκταση που ξεκίναγε από κει που τα απόκρημνα βράχια κατρακυλούσαν ένα χιλιόμετρο κάθετα κάτω από τα πόδια μας μέχρι τους ορίζοντες της Αραβικής ερήμου.
Ήταν απόγευμα όταν εξαντλημένοι βρεθήκαμε και οι έξι στην έξοδο της Πέτρας. Ανασυνταχτήκαμε, με τις τελευταίες μας δυνάμεις συρθήκαμε μέχρι το εστιατόριο Al-Qahara όπου απολαύσαμε για άλλη μια φορά τις γεύσεις της περιοχής και κατεβάσαμε το νερό με τους κουβάδες. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήραμε το δρόμο για την έρημο Wadi Rum, την Κοιλάδα του Φεγγαριού εις την ελληνιστή. Εντυπωσιασμένοι ακόμα από τις εικόνες που μας χαρίστηκαν στην Πέτρα, μετά από μια δίωρη διαδρομή, για άλλη μια φορά ο νότος της Ιορδανίας άρχισε να λύνει καθώς αρχίσαμε να μπαίνουμε στο Εθνικό Πάρκο με το σουρεαλιστικό σκηνικό των απόκρημνων νήσων που περιβάλλονται αντί θαλάσσης από την κόκκινη άμμο της ερήμου. Πετρώδεις σχηματισμοί που ήταν στα όρια να τους πεις βουνά, σίγουρα για απλώς βράχοι τα είχαν ξεπεράσει τα όρια προ πολλού, υπό το φως της απογευματινής πορτοκαλίλας, ανεξάρτητοι μεταξύ τους διάσπαρτοι στο αχανές, μια ομορφιά που μόνο η τυχαιότητα της φυσικής δημιουργίας μπορεί να χαρίσει... και να… όχι να χαρίσει μαγεύοντας… όχι, να χαρίσει, η φύση να χαρίσει… όχι και πάλι, πετρώδεις σχηματισμοί, που… τι κάνουν; τι ρήμα να βάλω τώρα;

«Και ξαφνικά ο Γουόνα Μπι, συγγραφέας, έφαγε συγγραφικό κόλλημα. Το πληκτρολόγιο σταμάτησε τον κλικλακαριστό του ήχο γιατί σταμάτησε να γράφει. Έβαλε στο στόμα ένα μολύβι που το είχε εκεί για να το βάζει στο στόμα αφού δεν του χρειαζόταν στη συγγραφή μιας και είχε πληκτρολόγιο. Μουρμούρισε την τελευταία παράγραφο με φθίνουσα λεπτομέρεια και ένταση και ακούστηκε κάπως έτσι: «Πετρώδεις σχηματισμοί …όρια… πεις βουνά …τα όρια πολλουφωςπορτοκαλίλασάσπαρτοιχαιότηταγίασναρίσει…» και μετά τι? Το επανέλαβε δυο τρεις φορές με ελάχιστες παραλλαγές στον τόνο και στους φθόγγους παράγοντας φράσεις που μόνο η τυχαιότητα της συγγραφικής δημιουργίας του συγγραφέα που έχει φάει συγγραφικό κόλλημα μπορεί να χαρίσει και κατέληξε. Άστο, θα την τελειώσω αύριο αυτή τη φράση. Και συνέχισε:

Ας πούμε ότι τα παρακάτω συνέβησαν σε κάποιο μακρινό και ασήμαντο πλανήτη, ας πούμε πως τον λένε Γη: Η Δανάη ήταν η πιο όμορφη κοπέλα που είχε γνωρίσει μέχρι τότε που τη γνώρισε, όταν φοιτούσαν στο Υπερδιαστήμιο Τεχνολογίας στη Σχολή Εξειδίκευσης της Ευρείας Σκέψης στην Αρτάπ μια πόλη σε μια χώρα που βρισκόταν στου Διαόλου τον Κώλο γι’ αυτό και ονομαζόταν HellAss. Δέκα χρόνια μετά, θυμόταν ακόμα το χαμόγελό της, το απαλό της δέρμα και ότι δεν της άρεσε όταν οι άνθρωποι μιλάγανε για τον εαυτό τους σε τρίτο πρόσωπο. Αυτό το τελευταίο μοιάζει λεπτομέρεια αλλά εκείνη την εποχή ήταν της μόδας οι άνθρωποι να μιλάνε για τον εαυτό τους στο τρίτο πρόσωπο. Το Κερματιστήριο Αξιών είχε παίξει το ρόλο του σε αυτό. Πρόκειται για μια ιστορία παγκόσμιας συνομωσίας, με απώτερο σκοπό την ανακατανομή και τον έλεγχο των φυσικών πόρων του ασήμαντου πλανήτη στους ασήμαντους κατοίκους της ασήμαντης χώρας. Τότε λοιπόν επιβλήθηκε από όλα τα Μέσα Μανιακής Εξημέρωσης η μόδα όλοι να δηλώνουν πως ασχολούνται με το Κερματιστήριο και να ασχολούνται. Επί της ουσίας δηλαδή το μόνο που έκαναν ήταν να δίνουν όλα όσα είχαν αποκτήσει οι γονείς τους σε ασαφείς και ύποπτες οργανώσεις που απλά τους έταζαν πως θα τους τα ξαναδώσουν διπλά και τρίδιπλα κάποια στιγμή και έτσι ένιωθαν και φέρονταν σα να είχαν διπλά και τρίδιπλα ενώ στην ουσία δεν είχαν τίποτα. Και αλαζονειάζονταν. Ανέπτυξαν μια διάλεκτο που πήγαινε κάπως έτσι: «Ο φίλος σου είναι πολύ μεγάλος!» και αναφέρονταν στον εαυτό τους. «Έχει καλές πληροφορίες ο δικός σου» και πάλι στον εαυτό τους αναφέρονταν. «Ο Παπαρίδης ξέρει από καφέ γι’ αυτό πίνει εσπρεσοκαραμελοτσίνο, όχι φραπέ!» και ήταν ο Παπαρίδης. «Συμφέρει να αλλάζεις αμάξι κάθε δυο χρόνια» άσχετο. Ούτε αυτός το άντεχε και κάπως έτσι ταιριάξανε. Μιλώντας για τον εαυτό τους σε πρώτο πρόσωπο π.χ. «είμαι μαλάκας!». Όταν η συνομωσία του Κερματιστηρίου μάζεψε το χρήμα από όλους εξαφανίστηκε και άφησε τις πλατείες γεμάτες με τέως μάγκες που πήγαν για τα πολλά και έχασαν και τα αρκετά και με καινούργιους καφέδες στα μενού των ροφηματοπωλείων, θλιβερή εικόνα. Η συνέχεια ήταν ακόμη πιο θλιβερή, τα χτήματα και τα αποκτήματα που έγιναν χρήματα, μέσω του Κερματιστηρίου Αξιών πέρασαν στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, μέσω των Διαολικών Αγώνων από τις ιδιωτικές στις πολυεθνικές, μέσω των δανείων από τις πολυεθνικές στις τράπεζες και τελικά οι τράπεζες που ουσιαστικά ήταν μια, και παγκόσμια, κατέχοντας όλα τα χτήματα και τα αποκτήματα, έγινε η καινούρια παγκόσμια εξουσία που μπορούσε να ελέγχει την παραγωγή και την κατανομή των φυσικών πόρων στους ασήμαντους κατοίκους της ασήμαντης χώρας. Τι ειρωνεία, που οι ίδιοι οι εσπρεσοκαραμελοτσινόπληκτοι πρόσφεραν εθελοντικές υπηρεσίες στους Διαολικούς Αγώνες και τι τραγικό, μερικοί είναι ακόμη υπερήφανοι γι’ αυτό... Εις μνήμη των παλιών καλών εποχών, που κανένας δεν έζησε, αλλά όλοι έχουν πληροφορηθεί για την ύπαρξή τους, οι ασήμαντοι πολίτες εξακολουθούσαν να έχουν το δικαίωμα να ψηφίζουν που και που, μάλιστα όποτε τσιτώνανε τα νεύρα διοργανωνόταν μια φιέστα ψηφοφορίας εις μνήμην της δημοκρατίας που τόσο αγαπήσανε και τότε ξεδίνανε, και ασκούσαν το δικαίωμά τους να μην ψηφίσουν διαδηλώνοντας έτσι την αγανάκτησή τους… Φοβερά πράγματα στου Διαόλου τον Κώλο, την μακρινή HellAss… αυτή ήταν η Δανάη.

Σταμάτησε και σκέφτηκε… αν πάω με τέτοια χειρόγραφα στον εκδοτικό οίκο Μονοδιάστατη Εκδοτική (μέλος του ομίλου Μονοδιάστατη Όμιλος Εταιρειών S.A. ) ο εκδότης θα χαϊδέψει την κοιλιά του, θα ρουφήξει μια γερή τζούρα από το πούρο Χαρμάνας και θα μου πει: Ρε, την πήδηξε; Γράψε ότι την πήδηξε. Αυτό πουλάει στο κοσμάκη… Χωρίς να το ξέρει και χωρίς να το μάθει ποτέ, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα στα γραφεία της Μονοδιάστατη Εκδοτική ο εκδότης, έχοντας μπροστά του έναν αδύνατο νεαρό που φορούσε ένα πλεχτό κασκόλ, με μακρύ μαλλάκι και γυαλάκια τύπου JohnLennon, και τα γυαλάκια και ο νεαρός, επίδοξο συγγραφέα του έργου «Η Πολιτιστική Κληρονομιά των χαμένων φυλών του Αμαζουβίου, σκέψεις και στοχασμοί στην ουσία της ύπαρξης», ρούφηξε μια γερή τζούρα από το πούρο Χαρμάνας και είπε: Ρε, την πήδηξε;…
Αν έγραφε σε χαρτί θα το τσαλάκωνε και θα το πέταγε προς το καλάθι και αυτό θα έπεφτε απ’ έξω δίπλα σε ένα σωρό τσαλακωμένων χαρτιών, θα άνοιγε το συρτάρι και θα έβγαζε ένα καινούριο χαρτί, ολόλευκο. Πέταξε την οθόνη. Άνοιξε την ντουλάπα και έβγαλε μια καινούρια οθόνη, ολόμαυρη. Η Μονοδιάστατη Εκδοτική λειτουργεί σα μηχανή του κιμά, μόνο που από τη μια μεριά αντί για κιλότο παίρνει κουλτούρες. Από την άλλη είναι ακριβώς το ίδιο, βγάζει κιμά. Κρίμα, είναι μονοπώλιο…»


Στον καταυλισμό Oasis Desert Camp στην καρδιά της Wadi Rum φτάσαμε λίγο πριν νυχτώσει τελείως οπότε λίγο μετά νύχτωσε τελείως. Ήμασταν μόνοι μας, ο Ιούνιος είναι off-season περίοδος για τη Wadi Rum, κυρίως λόγω ζέστης, εμείς οι έξι και το αυτοκίνητο, το πιάσατε, ε;, και τρεις τέσσερεις που απαρτίζανε το προσωπικό του Camp. Τι είναι τώρα αυτό το Camp που το λανσάρουν ως καταυλισμό Βεδουίνων… Καταρχήν δεν είναι καταυλισμός Βεδουίνων. Είναι μια εγκατάσταση με καμιά εικοσαριά σκηνές μεγάλες στυλ Λεγεώνα των Ξένων, με ράντζα μέσα, και μια ημικυκλική εστία όπου μπορούν να κάτσουν οι επισκέπτες γιατί δεν υπάρχει και τίποτα άλλο να κάνεις εκεί. Οι τρεις τέσσερεις άρχισαν να τρέχουν πέρα δώθε κουβαλώντας και στήνοντας πράγματα, κάτι φώτα, κάτι κονσόλες, κάτι λάπτοπ, και εκεί μέσα στην ερημιά της νύχτας και στη νύχτα της ερημιάς, παίρνει μπρος μια γεννήτρια και μας σκάνε κάτι προβόλια ενός εκατομμυρίων κεριών, και μια ταμπέλα νέον που έγραφε κάτι διαφημιστικό για το Camp του στυλ ελάτε να ηρεμήσετε στην έρημο και τσουπ σκάει και ένας από τους τρεις τέσσερεις και βάζει στο λάπτοπ το μοναδικό πράγμα που θα μπορούσε να είναι πιο ενοχλητικό από τον ήχο της γεννήτριας, στη διαπασών το “because the night belongs to lovers” και μάλιστα όχι από Bruce Springsteen, άλλα από Patty Smith, και μάλιστα όχι μια φορά, αλλά σε repeat να παίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει και να ξαναπαίζει… φοβερό το σκηνικό, έξι μαντράχαλοι σε ένα ημικύκλιο στην έρημο, παντού αλλού σκοτάδι και προβολείς να φωτίζουν μόνο εκεί που καθόμασταν, δηλαδή θα μας βλέπανε και από διαστημικό σταθμό, και σε φουλ ένταση το because the night… και οι τρεις τέσσερεις πουθενά για να τους πούμε να τα κλείσουν όλα, να σταματήσουν να μολύνουν την ερημιά και να μας αφήσουν να χαζέψουμε κανά αστέρι… και ξαφνικά μετά από καμιά ώρα στο έτσι, ακούμε ένα ΜΠΑΑΑΑΜ! Μα τι μπαμ! Και σβήσανε όλα. Έσβησαν τα φώτα, η Patty Smith το βούλωσε, η πινακίδα σκοτείνιασε… Ξαφνικά, τριζόνια… και να σου ένας από τους τρεις τέσσερεις που μάλλον ήταν ο υπεύθυνος των άλλων δυο τριών και μας είπε συγγνώμη και πως έσκασε η γεννήτρια και πως δυστυχώς θα την περάσουμε χωρίς άλλου τέτοιου τύπου μαλακίες τη νύχτα… τελικά υπάρχει Αλλάχ! Και Θεός, αλλά με αυτά θα ασχοληθούμε σε επόμενα κεφάλαια... Σε κάποια φάση την έκανα και άρχισα να περπατάω στη έρημο και όταν κουράστηκα άραξα ανάσκελα και χάζεψα τον ουρανό που σημειωτέον ήταν γεμάτος αστέρια γιατί ούτε το φεγγάρι δεν είχε τολμήσει να ξεπλύνει το ουράνιο διάστικτο εκείνο το βράδυ με αδιάκριτο φως…


«Η Δανάη τον κοίταζε και κάπνιζε με μοναδικό στυλ… πάντα σλιμ, και τα τσιγάρα της σλιμ… Καθόταν. Κάτω. Δεν καθόταν οκλαδόν ακριβώς, αλλά περίπου οκλαδόν, με τα πόδια της όμως απλωμένα μπροστά και λυγισμένα στα γόνατα. Θα βόλευε να υπάρχει μια ονομασία για αυτή τη στάση καθίσματος, που είναι πολύ πιο δημοφιλής από την πρηνηδόν ας πούμε, αλλά κανείς δεν κάθεται μπρούμυτα σε τέτοιες φάσεις, αλλά παρ’ όλα αυτά έχει όνομα. Ούτε οκλαδόν κάθεται ακριβώς. Με το ένα χέρι της αγκάλιαζε τα γόνατά της και με το άλλο κάπνιζε σλιμ… πολύ τυπάκι… Ήξερε πολύ καλά πώς ένιωθε αυτός. Το είχε νιώσει πριν από δέκα χρόνια, την είχε κάνει να το νιώσει. Άπλωσε το χέρι του πάνω της αλλά το χέρι του έπεσε βαρύ στο χώμα. Τσακώνονταν συνέχεια εκείνη την περίοδο, ο ένας ήθελε να αλλάξει τον άλλον. Τελικά αλλάξανε και οι δυο και γίνανε κάτι πολύ βαρετό. Χωρίσανε μια μέρα χωρίς να τσακωθούνε, όταν έφευγε από το σπίτι η τηλεόραση έπαιζε μια διαφήμιση για το νέο εσπρεσοκαραμελοτσίνο, με γεύση φραπέ.

«Και μη ξεχνάτε η ζωή σας είναι μια προσφορά της εταιρείας Μονοδιάστατη S.A.!!!!»

Και δεν ξανασυναντηθήκανε. Τελευταία φορά τον άφησε σ’ ένα αεροδρόμιο στη Λίμα, να καπνίζει με τα μάτια κλειστά…
Και τότε ξεκίνησε να βρέχει, σύννεφα που μαζεύονταν αιώνες τόνοι ασήκωτοι από μικρές αβαρείς σταγόνες μια ζεστή λυτρωτική βροχή άρχισε να ρέει στη WadiRum… ταυτόχρονα ξεκίνησε να βρέχει και στην Αρτάπ, και σ’ ένα αεροδρόμιο στη Λίμα, στην Ίο, στη Μαδρίτη, στο Έβερεστ και στο Βαρανάσι. Και στα Χάιλαντς της Σκωτίας και στην αψίδα του θριάμβου στο Παρίσι και στη Νεκρόπολη στο Κάιρο. Και η βροχή τα καθάρισε όλα, χωρίς να παρασύρει τίποτα.
Κι από δω αρχίζει άλλη ιστορία… »

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[pattyyy]

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου είναι πολύ ενδιαφέρον! Αναμένω τη συνέχεια της ανατολίτικης, μαγικής ατμόσφαιρας!

 

[gmavro75]

Το πρώτο κομμάτι της ιστορίας σου είναι πολύ ενδιαφέρον! Αναμένω τη συνέχεια της ανατολίτικης, μαγικής ατμόσφαιρας!

Να σαι καλά... ελπίζω να μεταφέρω αυτήν ακριβώς τη μαγεία που λες όπως ακριβώς την έζησα, χιλιόμετρο-χιλιόμετρο. Κυρίως για τα χιλιόμετρα που έγιναν εντός μου... καλή διασκέδαση σε όλους τους αναγνώστες.

 

[marydim]

Καλώς τον... Καιρό είχες να μας γράψεις και μου έλλειψαν οι ιστορίες σου.

 

[ΕΡΣΗ]

Αχ! Τη βλεπω τη δουλεια! Εξαρτηση θα παθω παλι σε αυτην την ιστορια. Αναφερεσαι σε μερη που θελω πολυ να επισκεφθω με τον τροπο τον δικο σου, ως οδοιπορικο και οχι με πιεση χρονου. Μου αρεσουν και οι παρεκβασεις σου που σχολιαζουν το ταξιδι.

 

[zmaria]

Πολύ όμορφη η αρχή... Κι επειδή το Περού σου το λάτρεψα έχω ήδη μεγάλες προσδοκίες από το στόρι σου! Τέλεια!!! Εις αναμονήν λοιπόν της συνέχειας.:xmas_wink:

 

[gmavro75]

Κεφάλαιο 2

12/6/2010, Σάββατο
Όρος Νέμπο, Μάταμπα, η Λεωφόρος των Βασιλέων (Kings Highway), Κεράκ.

«-Άκου τον Ιμάμη! Ξύπνα! Καινούρια μέρα, το ταξίδι θυμάσαι;
-Πάλι εδώ; Γιατί δε με αφήνεις ήσυχο πια; Άσε με, τι θέλεις;
-Για να είμαι εδώ.. εσύ με χρειάζεσαι… Ξύπνα τώρα!
Την κοίταξε στο πρόσωπο. Είχε αλλάξει η μορφή της από χθες το βράδυ. Είχε γίνει ένα μικρό επίμονο κοριτσάκι με σγουρά κόκκινα μαλλιά και πελώρια καστανά μάτια…
-Πως το κάνεις αυτό; Εχθές ήσουν σαν μια αυστηρή μεσόκοπη δασκάλα και σήμερα είσαι σαν το εκείνο το παιδί που δεν θα υπάρξει σε καμία φωτογραφία… Πώς αλλάζεις τη μορφή σου;
-Μάλλον θα έπρεπε να αναρωτιέσαι πώς, αφού εγώ αλλάζω τη μορφή μου όπως λες, εσύ μπορείς και με αναγνωρίζεις και ξέρεις τόσο σίγουρα ότι είμαι η ίδια; Εκεί είναι το θέμα… έλα τώρα ξύπνα...»


Το φως και ο ήχος από τις προσευχές των Ιμάμηδων ξεχύθηκαν στους δρόμους.


Το ξενοδοχείο Abdali Inn, δεν πρόκειται να εντυπωσιάσει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα δυσαρεστήσει τον επισκέπτη που ψάχνει για budget αλλά καθαρό, ασφαλές και κεντρικό ξενοδοχείο στο Amman. Συναντηθήκαμε με τον Σάμι, φορτώσαμε τα πράγματα στο βανάκι και νωρίς-νωρίς ξεκινήσαμε για μια διαδρομή που θα μας γύρναγε πίσω στο χρόνο, σε βιβλικές εποχές, θα διασταυρωνόταν με Σταυροφόρους κατακτητές και τις φοβερές μάχες τους με τον μέγα απελευθερωτή Σαλαντίν.


Μετά από μια σύντομη διαδρομή μέσα σε ένα τοπίο όπου ελαιώνες και αμπέλια μάχονταν την έρημο, φτάσαμε στο όρος Νέμπο. Είναι ο λόφος τον οποίο ο Μωυσής στο τέλος του ταξιδιού του με τον εβραϊκό λαό μετά την «Έξοδο» από την Αίγυπτο ανέβηκε και για πρώτη φορά αντίκρισε και υπέδειξε την γη της επαγγελίας. Μετά άφησε εκεί την τελευταία του πνοή και μάλιστα ενταφιάστηκε από τον ίδιο το Θεό. Αποτελεί ένα από τα πιο ιερά μέρη του Χριστιανισμού αλλά και του Ιουδαϊσμού. Η βόλτα στο λόφο μας έφερε στην Βασιλική που έχει χτιστεί προς τιμήν του Μωυσή, μια εκκλησία του 4ου αιώνα, και τον πιο σύγχρονο ναό της Πρεσβυτέρας όπου φυλάσσονται ψηφιδωτά από διάφορες εποχές. Πιο κει η ελιά που φύτεψε ο Πάπας Ο Παύλος ο Δεύτερος κατά την επίσκεψή του το 2000, και το έργο του Ιταλού γλύπτη Giovanni Fantoni, που συνδυάζει δυο ισχυρά σύμβολα, το χάλκινο φίδι που ο Θεός είχε διατάξει το Μωυσή να φτιάξει για να προστατέψει το λαό του από την θανάσιμη πληγή με τα φίδια και το σταυρό, το γνωστό, του μαρτυρίου. Τέλος φτάσαμε στο σημείο από όπου το μάτι φτάνει στην κοιλάδα του Ιορδάνη που σηματοδοτεί τα σύνορα με το Ισραήλ, τη Νεκρά Θάλασσα, την Ιεριχώ και την πεδιάδα που στα μάτια του προφήτη των τριών θρησκειών φάνταζε ως γη της επαγγελίας. Σε μέρες που η ατμόσφαιρα είναι καθαρή μπορείς να δεις μέχρι τα Ιεροσόλυμα σε μια απόσταση 50 χιλιομέτρων, αλλά την μέρα της επίσκεψής μας η σκόνη που είχε σηκώσει το αεράκι από την έρημο, έκρυβε τον ορίζοντα… ή μήπως τους ορίζοντες; Οι μύθοι για το μέρος, λένε ότι εδώ έχει θαφτεί η Κιβωτός της Διαθήκης , άλλοι πάλι ισχυρίζονται πως το μέρος δεν έχει να κάνει με το όρος που ανέβηκε ο προφήτης, και κάποιοι άλλοι οι πιο ανεκδιήγητοι απ’ όλους, διατείνονται ότι ο Μπιν ο Λάντεν ετοίμαζε χτύπημα το 2000… και πως ευτυχώς που τελικά οι μυστικές υπηρεσίες νίκησαν τις σκοτεινές δυνάμεις.


Η επίσκεψη στο ιερό βουνό ολοκληρώθηκε καβαλήσαμε το αυτοκίνητο και κατηφορίσαμε προς την πόλη που βρίσκεται κάτω από το λόφο, την Μάταμπα, την πέμπτη μεγαλύτερη πόλη της Ιορδανίας η οποία φιλοξενεί την μεγαλύτερη ορθόδοξη κοινότητα. Πρόκειται για ένα σταυροδρόμι θρησκειών και πολιτισμών στο ρου της μακραίωνης ιστορίας της. Οι πρώτες γραπτές αναφορές στην πόλη μέσα από την Βίβλο την αναφέρουν ως συνοριακή πόλη του Βασιλιού του Μωάβ. Αργότερα κάπου το 2ο αιώνα μ.Χ. στη Ρωμαϊκή περίοδο, την εποχή του Αυτοκράτορα Τραϊανού αποτέλεσε μέρος της Αραβικής Επαρχίας που αντικατέστησε το Βασίλειο των Ναβαταίων, αυτό της Πέτρας. Η χριστιανική κοινότητα εμφανίστηκε τον 5ο αιώνα κατά τη Βυζαντινή περίοδο. Τα μωσαϊκά και τα ψηφιδωτά που έχουν βρεθεί στην πόλη είναι εκατοντάδες. Το πιο γνωστό όμως, και σίγουρα το πιο σημαντικό αξιοθέατο στην πόλη είναι το ψηφιδωτό μωσαϊκό που βρίσκεται στη Βασιλική του Αγ. Γεωργίου, εκκλησία που χρονολογείται από τον 6ο αιώνα, το οποίο απεικονίζει με εξαιρετική λεπτομέρεια τον χάρτη της περιοχής που εκτείνεται από το Ισραήλ και φτάνει μέχρι το όρος Σινά και τα δέλτα του Νείλου. Μάλιστα εκτός από καλλιτεχνικό αριστούργημα, αποτελεί τον πιο παλιό χάρτη που τιτλοφορεί την συγκεκριμένη περιοχή με τον όρο «’Άγιοι Τόποι». Η Μάταμπα, αξίζει επίσης τουλάχιστον έναν μικρό περίπατο, αφού προσφέρει την ευκαιρία να ζήσεις από κοντά τους ρυθμούς και τις εικόνες μιας αυθεντικής επαρχιακής πόλης. Οι Άραβες με τις λευκές τους κελεμπίες και τα ασπροκόκκινα kaffiyeh (τους γνωστούς κεφαλόδεσμους, τα τουρμπάνια ας πούμε), αραγμένοι έξω από τα μαγαζάκια στις λιγοστές σκιές που προφύλασσαν από τον ανελέητο ήλιο απολάμβαναν ένα ρόφημα (τσάι συνήθως αλλά και ο καφές είναι πολύ δημοφιλής) παίζοντας με μεγάλα κομπολόγια ή τάβλι ρουφώντας το ναργιλέ τους, οι δε γυναίκες με τις χαρακτηριστικές μαντίλες στο κεφάλι περιδιάβαιναν στους δρόμους φροντίζοντας για τα ψώνια της ημέρας. Πολύ προσεγμένες μέσα στα πλαίσια της ενδυματολογικής ηθικής και των επιταγών της τοπικής μόδας και άψογα μακιγιαρισμένες. Οι δε μαντίλες σε χρώματα ταιριαστά με το γενικότερο ντύσιμο και τα αξεσουάρ… έλαβα την αίσθηση πως η μαντίλα, σε αυτή τουλάχιστον την χώρα, αποτελεί επιλογή παρά κάτι το επιβαλλόμενο. Εξάλλου, δεν σπανίζουν στο δρόμο και γυναίκες, κυρίως νεότερες, που δεν τη φοράνε. Από την άλλη, δε σπανίζουν και οι full face μπούρκες, όπου η γυναίκα είναι τελείως αμπαλαρισμένη και δε μένει έξω ούτε νύχι. Αράξαμε σε έναν καφενέ και παραγγείλαμε αραβικό καφέ με κάρδαμο, ρόφημα πολύ κοντά στον ελληνικό καφέ σερβιρισμένο σε διάφανα φλιτζανάκια, και σίσα, με άρωμα μήλο. Ο καφενές , χαρακτηριστική ανατολίτικη γωνιά, μας υποδέχτηκε στις μεγάλες μαξιλάρες που έπαιζαν πολύ επιτυχημένα το ρόλο καναπέ, ενώ τους τοίχους και το ταβάνι κρύβανε λεπτά υφάσματα. Α! και φυσικά όπως και παντού στην Ιορδανία φωτογραφία του Βασιλιά και της Βασιλικής οικογένειας. Ναι, ναι, βεβαίως, βαριέσαι να τους βλέπεις. Τα πρόσωπά τους σου γίνονται τόσο οικεία που στο τέλος νομίζεις πως κάπου έχεις ξανασυναντηθεί μαζί τους… Γεια σου ρε Αμπντουλάχ παλιόφιλε με το γυναικάκι το όμορφο, βασιλιάς είσαι ρε πστη μου… κι έτσι. Παντού, δεν ξαναμιλάμε για το μεγελοιότατο…


Η πορεία μας με κατεύθυνση το νότο της χώρας θα γινόταν μέσω της Οδού των Βασιλέων (King’s Highway), έναν από τους πιο σημαντικούς εμπορικούς άξονες της αρχαιότητας και ο πιο αρχαίος, διαρκώς χρησιμοποιούμενος δρόμος στο κόσμο. Ξεκινούσε από την Αίγυπτο και μέσω της Ιορδανίας έφτανε στη Δαμασκό και συνέχιζε ως τα Βασίλεια του Ευφράτη. Το τοπίο από μόνο του κόβει την ανάσα σε αυτή τη διαδρομή που ενώνει το βορρά με την πόλη της Άκαμπα στο νότιο άκρο της χώρας. Ο φιδίσιος δρόμος που κατεβαίνει από τα 1200 μέτρα των Ιορδανικών highlands σε υψόμετρα υπό του μηδενός (σχεδόν στα επίπεδα της Νεκράς που βρίσκεται 400 μέτρα πιο χαμηλά από την επιφάνεια της θάλασσας!) μέσα στην κοιλάδα Wadi Mujib, το γυμνό, σκληρό περιβάλλον που σου θύμιζε πως σιγά-σιγά μπαίνεις στα χωράφια της Αραβικής ερήμου, η απέραντη ερημιά… υπάρχει η εναλλακτική και πιο σύντομη διαδρομή που ενώνει το βορρά με το νότο, ο σύγχρονος αυτοκινητόδρομος, αλλά η δύσκολη αυτή διαδρομή μέσω της Οδού των Βασιλέων, προσφέρει απλόχερα εκπληκτικά τοπία σε όποιον προτιμήσει την εξτρά ταλαιπωρία… υπάρχει και μια τρίτη εναλλακτική που θα τη συζητήσουμε αργότερα. Και μετά από περίπου τρείς ώρες φτάσαμε στο Κεράκ. Ακριβώς την ώρα του φαγητού!


Το παραδοσιακό πιάτο της Ιορδανίας, είναι το Μανσάφ, αρνάκι δηλαδή μαγειρεμένο με τοπικά μυρωδικά σε σάλτσα από γιαούρτι και σερβιρισμένο με ρύζι και ξηρούς καρπούς. Ακούγεται νόστιμο αλλά είναι πιο νόστιμο αν σταματήσεις να το ακούς και το φας. Και το σαβουάρ βίβρ προστάζει να το φας με τα χέρια κατά τον αραβικό τρόπο με τη βοήθεια πεντανόστιμης ζεστής αραβικής πίτας. Μαζί με το χούμους (hummus) τα φαλάφελ και τη σαλάτα ταμπουλέ οι τοπικές κουζίνες άρχισαν να μας κερδίζουν… μετά αράξαμε σε έναν καφενέ εκεί δίπλα, είδαμε μπάλα γιατί έπαιζε η Ελλάδα με την Κορέα, είχε Μουντιάλ βλέπεις, απολαμβάνοντας μαζί με τα δυο γκολ που φάγαμε καπάκι στο Μανσάφ, ένα φλιτζανάκι τσάι και φυσικά σίσα, έτσι για να το χωνέψουμε....


Βεβαίως δεν κάναμε τόσο δρόμο για να φτάσουμε ως στο Κεράκ για το αρνάκι (μόνο) και τη μπάλα. Η πόλη των 20.000 κατοίκων, στο κέντρο της χώρας, 140 Km από το Αμμάν, είναι άλλο ένα μέρος με βαριά ιστορία και ένα κάστρο-χρονομηχανή! Το κάστρο του Κεράκ πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα Σταυροφορικά κάστρα, το μεγαλύτερο στην Ιορδανία, και ξεκίνησε να χτίζεται υπό τις εντολές του σταυροφόρου Pagan de Butler το 1140, και να επεκτείνεται για πολλά χρόνια ακόμα και από τους διαδόχους του. Αποτέλεσε πανίσχυρο οχυρό τόσο στρατηγικής, όσο και εμπορικής σημασίας, για 50 χρόνια μέχρι που το 1189 μετά από διετή πολιορκία έπεσε στα χέρια του Σαλαντίν (Salah ad Din) του θρυλικού ηγέτη και απελευθερωτή των Μαμελούκων (συμμαχία όλων των Μουσουλμάνων και Ισλαμιστών Αράβων) από τους Σταυροφόρους Χριστιανούς. Ο Σαλαντίν μάλιστα ήταν τέτοιο παράδειγμα ανδρείας, στρατηγικής και μαχητικότητας, που παρότι ήταν η μεγάλη πληγή των Σταυροφόρων, αποτέλεσε μια αξιοσέβαστη προσωπικότητα και στη Δύση. Μετά από σχεδόν 700 χρόνια, το 1840 το κάστρο πέρασε στην κατοχή των Τούρκων Οθωμανών υπό τον Ιμπραήμ Πασά της Αιγύπτου, ο οποίος και έδωσε τέλος στην ένδοξη ιστορία του οχυρού αφοπλίζοντάς το, αν και λόγω της στρατηγικής του θέσης συνέχισε για πολλά χρόνια να παίζει σημαντικό ρόλο στα σταυροδρόμια που συναντιούνται η Αίγυπτος, η Συρία και ο Αραβικός κόσμος. Αλλού καλοδιατηρημένο, αλλού αναπαλαιωμένο και αλλού ερειπωμένο (ο χρόνος είναι τελικά ο μεγαλύτερος κατακτητής απ’ όλους…), με θέα προς στην υπέροχη ερημιά εκεί στο σούρουπο, τα βήματά μου με πήγαν σε μια υπόγεια στοά ξέκοψα από την παρέα, και χάθηκα σε έναν σκοτεινό διάδρομο με πέτρινη αψιδωτή οροφή, αίθουσες και πέτρινες σκάλες δεξιά και αριστερά που στριφοανηφόριζαν σε πηχτά σκοτάδια και σε συμπαγή τίποτα, όλο και πιο σκοτεινός, όλο και πιο ήσυχος, πιο υγρός και δροσερός, καθώς η είσοδος ξεμάκραινε σε κάθε βήμα… ακόμα πιο βαθιά στην ιστορία… είμαι σίγουρος πως για μια στιγμή η οχλαγωγία των μαχών και ο ήχος από τις οπλές των αλόγων φτάσανε στα αυτιά μου ή τουλάχιστον αν όχι στα αυτιά μου, στο ακουστικό κέντρο του εγκεφάλου μου. Έστριψα δεξιά στο πέτρινο δωμάτιο, και έκατσα για να ξεκουραστώ σε μια πέτρα που είχε ξεκολλήσει από την οροφή και είχε σφηνώσει στο χωμάτινο πάτωμα… μια μικρή σχισμή ψηλά στον ένα τοίχο της αίθουσας επέτρεπε μια και μοναδική αχτίδα φωτός, να κάνει παιχνίδια με τις σκιές, και τη φαντασία μου καθώς και σε εκατομμύρια κόκκους σκόνης να χορεύουν στα όριά της…


«Και τότε πρόσεξε τη σκιά του μικρού κοριτσιού στο τοίχο. Γύρισε ενοχλημένος αλλά δεν είδε κανέναν... μόνο η σκιά υπήρχε στο δωμάτιο...
-Πάλι με βρήκες, δε μπορώ να ησυχάσω από σένα ούτε λεπτό…
-Δε σε βρήκα, σε ακολουθώ παντού, ακόμα και όταν κάνεις αστεία με την παρέα σου, ακόμα κι όταν γελάς, ακόμα κι όταν κοιτάς μακριά και νομίζεις πως αδειάζεις το κεφάλι σου και γίνεσαι αόρατος, σε ακολουθώ. Πήρε ένα περιπαικτικό ύφος και συνέχισε: Μερικές φορές άμα κουραστώ, γραπώνομαι στο στήθος σου και με κουβαλάς. Δε νοιώθεις καμιά φορά ένα βάρος; Και γέλασε σκανταλιάρικα.
-Καλό… παραδέχτηκε αυτός χωρίς όμως να επιτρέψει στα χείλια του να σχηματίσουν το παραμικρό χαμόγελο. Φτηνό αλλά καλό. Και για πόσο καιρό θα με ακολουθείς ή θα σε κουβαλάω, ακόμα;
Και τότε το μικρό κορίτσι από σκιά έλαβε υπόσταση, πλησίασε κάθισε δίπλα του άπλωσε το χεράκι του και τον ακούμπησε στοργικά λίγο πάνω από το γόνατο. Τον κοίταξε με κείνα τα πελώρια καστανά μάτια και του είπε τρυφερά,
-Αφού, ξέρεις. Πρέπει να με σκοτώσεις εσύ για να φύγω…
(συνεχίζεται)»


Μετά το ηλιοβασίλεμα, πήραμε το δρόμο για την πόλη Wadi Musa όπου και θα διανυκτερεύαμε στο Edom Hotel. Η έρημος επικράτησε για τα καλά, συναντήσαμε και τους πρώτους καταυλισμούς Βεδουίνων , των νομάδων της ερήμου, με τις σκηνές τους και τα αγροτικά τύπου ντάτσουν που είχαν αντικαταστήσει τις καμήλες, και τις καμήλες τους, γιατί τα ντάτσουν δεν βγάζουν γάλα ούτε τρώγονται ούτε γεννάνε ντατσουνάκια και άρα δεν μπορούν να αντικαταστήσουν επαρκώς τις καμήλες. Ακόμα. Σε λίγο η νύχτα έπεσε καθώς ανηφορίζαμε για την πόλη που βρίσκεται στη είσοδο του θαυμαστού Βασιλείου των Ναβαταίων, την περίφημη Πέτρα.

 

[Rosa]

Εξαιρετική και πρωτότυπη η αφήγηση....:xmas_razz:

 

[ΕΡΣΗ]

Ακολουθω και εγω σαν το κοριτσακι απο σκια...

 

[coccobill]

Τι ωραια ιδεα να παντρεψεις τις δυο αφηγησεις..
Η Ιορδανια παραμενει ενα απο τα ωραιοτερα ταξιδια μου και το καταλαβαινω καθε φορα που διαβαζω για αυτην.

 

[Giristroula]

Ταξίδεψέ μας σε μέρη που δεν έχουμε πάει...

 

[gmavro75]

Mια... φανταστική ιστορία...