kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.986
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Η πανούκλα όμως ήταν και εκείνη που αξίζει την περισσότερη προσοχή και είναι εκείνη στην οποία θα φάω και τον περισσότερό μου χρόνο.
Το κέντρο της παλιάς Μανάμας είναι ένα μεγάλο souq. Μία πόλη που ξεκινάει από τους σκοτεινούς της δρόμους αλλά αναδύει όλη την ύπαρξή της. Θα μου πείτε τώρα: «Τι το όμορφο βρίσκεις στην Ευριπίδους με την οποία την συνέκρινες». Θα πω ότι αυτή η πόλη και αυτοί οι δρόμοι ανήκουν εξολοκλήρου σε αυτή την χώρα όταν η Ευριπίδους έχει χάσει το αυθεντικό, εγχώριο και παραδοσιακό της πνεύμα. Μέσα στα δαιδαλώδη στενά χάνεσαι κατευθείαν αν της δοθείς. Αν δεν την φοβηθείς (όπως με προέτρεψε η γνωριμία του αεροπλάνου) θα χαθείς και δε θα θες να βρεθείς. Στην μεγαλύτερη διαδρομή πρέπει να κοιτάς και ψηλά. Την μορφή των κτιρίων, το μηδέν, η κούραση και η εγκατάλειψη. Ξύλινες μισογκρεμισμένες σκάλες, πατζούρια κρεμάμενα, ζωή πουθενά, όλοι οι πάνω όροφοι, από το κατάστημα του δρόμου και πάνω δεν βρίσκονται ακριβώς εκεί. Έχουν πεθάνει. Και μέσα σε αυτά τα στενά κυκλοφορούν εδώ κι εκεί άνθρωποι. Αρχικά βλέπεις μες στο σκοτάδι αμυδρά το περίγραμμά τους ώσπου σε προσπεράσουν νωχελικά. Κάποια μόνο τμήματα δρόμων είναι φωτισμένα από τα μαγαζιά τους, μίνι μάρκετ, καταστήματα και τεϊοποτεία. Εκεί ξεχωρίζεις τους ανθρώπους οι οποίοι είναι κυρίως ινδοί και ντόπιοι. Σε όλη την διαδρομή σε αυτούς τους δρόμους υποχρεώνεσαι να συμμετάσχεις στην άτυπη μάχη των κλιματιστικών τα οποία στάζουν ακατάπαυστα και εσύ τα αποφεύγεις. Από παντού σταγόνες! Μπαίνω σε κατάστημα για ένα νερό. Η θερμοκρασία εντός είναι πολική. Αφόρητες εναλλαγές. Επίσης προς τα τελειώματα της βόλτας, αφήνω την ευρύτερη περιοχή του souq και περνάω από πιο οικιστικές περιοχές.
Η κατάσταση είναι λυπηρή και γίνεται ακόμα χειρότερη όταν ανάμεσα στα κακοσυντηρημένα και βρώμικα σπίτια ξεπροβάλλουν οι γυαλιστεροί ουρανοξύστες.
Το Μπαχρέιν τελειώνει εδώ. (Το ταξί για το αεροδρόμιο μου ξανά πήρε 7 BD!) Πάμε για λίγο στο Κατάρ τώρα (ίσα μια εισαγωγή)
Ντόχα: Μια λαμπερή κι ανάπηρη ψυχή
Πολλές φορές το έχω ακούσει και το έχω συζητήσει. Μπαχρέιν, Κατάρ, Ντουμπάι, Εμιράτα. Όλα μεγαλεπήβολα, λαμπερά, κάλπικα και άψυχα. Και συμφωνούσα καθώς μια τέτοια ανάπτυξη από κτίριο σε κτίριο και από ουρανοξύστη στον άλλο δεν θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τα Lower Manhattan, Shinjuku ή Canary Warf. Λείπει το ελεύθερο πνεύμα. Οι χώρες είναι βεβαρημένες με μια παράλογη θρησκεία, φύλακα και μπροστάρη σε σημαντικές εκφάνσεις της ζωής. Άρα όλα αυτά τα κατασκευάσματα μένουν ως άδεια κουφάρια (άλλωστε πλείστα είναι ξενοίκιαστα) να αντικρίζουν την θάλασσα και όχι σαν ζωντανά μέρη της πόλης.
Αυτή την εποχή διαβάζω ιστορία των ουρανοξυστών στην ΝΥ και αντικρίζω τα –πραγματικά- κοσμήματα του Κατάρ. Καταλαβαίνουμε ότι σε 50 χρόνια τούτη η πόλη θα έχει γιγαντωθεί. Θα μιλάμε άραγε με τους ίδιους διθυράμβους για το πρώτο κτίριο που ανεγέρθηκε εδώ; Τον στριφτό (αλλά Ginger & Fred της Πράγας) ουρανοξύστη;
Τον άλλο που μοιάζει με τυλιγμένο πάπυρο και φωτοβολεί ολόκληρο το βράδυ;
Το όρθιο υπόθετο;
Τον άλλον με την κοφτή οροφή ή την πυραμίδα ή μήπως το σύμπλεγμα μεταξύ τους;
Το θέαμα, μη γελιόμαστε, είναι άκρως εντυπωσιακό και το βράδυ και την ημέρα.
Στην ΝΥ του 1910 ίσως όλοι να μιλάγαμε για μεγαλομανία με εκείνες τις κατασκευές. Τα ίδια λέμε και τώρα για την μη χρηστικότητα όλων αυτών εδώ. Μόνο η εικόνα και η επιφάνεια. Ελπίζω τα πράγματα να αλλάξουν για αυτές τις χώρες εδώ κάτω και να χαίρομαι που τις είδα στα σπάργανά τους.
Το κέντρο της παλιάς Μανάμας είναι ένα μεγάλο souq. Μία πόλη που ξεκινάει από τους σκοτεινούς της δρόμους αλλά αναδύει όλη την ύπαρξή της. Θα μου πείτε τώρα: «Τι το όμορφο βρίσκεις στην Ευριπίδους με την οποία την συνέκρινες». Θα πω ότι αυτή η πόλη και αυτοί οι δρόμοι ανήκουν εξολοκλήρου σε αυτή την χώρα όταν η Ευριπίδους έχει χάσει το αυθεντικό, εγχώριο και παραδοσιακό της πνεύμα. Μέσα στα δαιδαλώδη στενά χάνεσαι κατευθείαν αν της δοθείς. Αν δεν την φοβηθείς (όπως με προέτρεψε η γνωριμία του αεροπλάνου) θα χαθείς και δε θα θες να βρεθείς. Στην μεγαλύτερη διαδρομή πρέπει να κοιτάς και ψηλά. Την μορφή των κτιρίων, το μηδέν, η κούραση και η εγκατάλειψη. Ξύλινες μισογκρεμισμένες σκάλες, πατζούρια κρεμάμενα, ζωή πουθενά, όλοι οι πάνω όροφοι, από το κατάστημα του δρόμου και πάνω δεν βρίσκονται ακριβώς εκεί. Έχουν πεθάνει. Και μέσα σε αυτά τα στενά κυκλοφορούν εδώ κι εκεί άνθρωποι. Αρχικά βλέπεις μες στο σκοτάδι αμυδρά το περίγραμμά τους ώσπου σε προσπεράσουν νωχελικά. Κάποια μόνο τμήματα δρόμων είναι φωτισμένα από τα μαγαζιά τους, μίνι μάρκετ, καταστήματα και τεϊοποτεία. Εκεί ξεχωρίζεις τους ανθρώπους οι οποίοι είναι κυρίως ινδοί και ντόπιοι. Σε όλη την διαδρομή σε αυτούς τους δρόμους υποχρεώνεσαι να συμμετάσχεις στην άτυπη μάχη των κλιματιστικών τα οποία στάζουν ακατάπαυστα και εσύ τα αποφεύγεις. Από παντού σταγόνες! Μπαίνω σε κατάστημα για ένα νερό. Η θερμοκρασία εντός είναι πολική. Αφόρητες εναλλαγές. Επίσης προς τα τελειώματα της βόλτας, αφήνω την ευρύτερη περιοχή του souq και περνάω από πιο οικιστικές περιοχές.
Η κατάσταση είναι λυπηρή και γίνεται ακόμα χειρότερη όταν ανάμεσα στα κακοσυντηρημένα και βρώμικα σπίτια ξεπροβάλλουν οι γυαλιστεροί ουρανοξύστες.
Το Μπαχρέιν τελειώνει εδώ. (Το ταξί για το αεροδρόμιο μου ξανά πήρε 7 BD!) Πάμε για λίγο στο Κατάρ τώρα (ίσα μια εισαγωγή)
Ντόχα: Μια λαμπερή κι ανάπηρη ψυχή
Πολλές φορές το έχω ακούσει και το έχω συζητήσει. Μπαχρέιν, Κατάρ, Ντουμπάι, Εμιράτα. Όλα μεγαλεπήβολα, λαμπερά, κάλπικα και άψυχα. Και συμφωνούσα καθώς μια τέτοια ανάπτυξη από κτίριο σε κτίριο και από ουρανοξύστη στον άλλο δεν θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τα Lower Manhattan, Shinjuku ή Canary Warf. Λείπει το ελεύθερο πνεύμα. Οι χώρες είναι βεβαρημένες με μια παράλογη θρησκεία, φύλακα και μπροστάρη σε σημαντικές εκφάνσεις της ζωής. Άρα όλα αυτά τα κατασκευάσματα μένουν ως άδεια κουφάρια (άλλωστε πλείστα είναι ξενοίκιαστα) να αντικρίζουν την θάλασσα και όχι σαν ζωντανά μέρη της πόλης.
Αυτή την εποχή διαβάζω ιστορία των ουρανοξυστών στην ΝΥ και αντικρίζω τα –πραγματικά- κοσμήματα του Κατάρ. Καταλαβαίνουμε ότι σε 50 χρόνια τούτη η πόλη θα έχει γιγαντωθεί. Θα μιλάμε άραγε με τους ίδιους διθυράμβους για το πρώτο κτίριο που ανεγέρθηκε εδώ; Τον στριφτό (αλλά Ginger & Fred της Πράγας) ουρανοξύστη;
Τον άλλο που μοιάζει με τυλιγμένο πάπυρο και φωτοβολεί ολόκληρο το βράδυ;
Το όρθιο υπόθετο;
Τον άλλον με την κοφτή οροφή ή την πυραμίδα ή μήπως το σύμπλεγμα μεταξύ τους;
Το θέαμα, μη γελιόμαστε, είναι άκρως εντυπωσιακό και το βράδυ και την ημέρα.
Στην ΝΥ του 1910 ίσως όλοι να μιλάγαμε για μεγαλομανία με εκείνες τις κατασκευές. Τα ίδια λέμε και τώρα για την μη χρηστικότητα όλων αυτών εδώ. Μόνο η εικόνα και η επιφάνεια. Ελπίζω τα πράγματα να αλλάξουν για αυτές τις χώρες εδώ κάτω και να χαίρομαι που τις είδα στα σπάργανά τους.
Attachments
Last edited by a moderator:
