kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.986
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Αξίωμα: Η πόλη είναι άσχημη και άσημη. Κατ’ εξαίρεση θα βρείτε γωνιές, κτίρια και περιοχές με το τοπικό χρώμα. Λίγο πιο πίσω επικρατεί εκείνο που αποκαλώ «βρώμικο μπετό» που συνεπάγεται τοίχους βρώμικους όσο δεν παίρνει, σκουριασμένα σίδερα οπλισμού να χάσκουν από τα ετοιμόρροπα μπαλκόνια, μια σχεδόν λερωμένη/ σχεδόν καθαρή μπουγάδα να κρέμεται από σύρματα, καλώδια παροχικά και τηλεφωνικά σε ένα αδιανόητο κουβάρι έξω από το σπίτι, έλλειψη πόρτας εισόδου... Οι δρόμοι από κάτω θα ξανά επιμείνω ότι δεν παίζει τόση σημασία αν έχουν σκουπίδια ή σκουπιδάκια διότι πάντα φαίνονται βρώμικοι. Άπλυτοι. Όλα αυτά κοντά στο κέντρο της πόλης όπου (αλίμονο) έχεις κάποιες βλέψεις, κάποιες επιθυμίες στο τι θα δεις και τι θα καταγράψεις. Εδώ όμως το κάδρο παραμένει κούφιο και άδειο χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Μετά τα ατέρμονα πέρα- δώθε στους ίδιους δρόμους, αποφασίζετε ότι πλέον πρέπει να επισκεφτούμε την μεγάλη λαχαναγορά της πόλης η οποία βρίσκεται περίπου 8 χλμ. από το κέντρο. Για να δούμε λίγο και την υπόλοιπη πόλη
Η πόλη αποτελείτε από τέσσερεις (σχεδόν πέντε) περιφερειακούς δακτυλίους που ενώνονται με ακτινωτές λεωφόρους. Δεν πρόκειται για κλειστούς αυτοκινητοδρόμους αλλά φαρδιούς και άνετους δρόμους, όπου τα νεωτεριστικά και γυαλιστερά κτίρια κυριαρχούν εκατέρωθεν. Ψηλοί φοίνικες συμπληρώνουν μια πιο ευπρεπή προσέγγιση των πολεοδόμων. Άρα μιλάμε για διαφορετική εικόνα. Λίγο πιο πίσω όμως, πάντα παραμονεύει η αδυσώπητη έρημος. Για έναν άνθρωπο που θα μπορούσε άνετα να διαμείνει στο καταπράσινο Ελατοχώρι εν’ αντιθέσει με κάποια άλλα γούστα που δεν ενοχλούνται από την έρημο, τούτο το ξερό τοπίο είναι δυσβάσταχτο. Μετά από χαλαρή κίνηση φτάνουμε στην λαχαναγορά, ένας τετράγωνος χώρος ορισμένος από πλειάδα παραπηγμάτων μισοκαλυμμένος με λινάτσες και τσίγκους. Οι είσοδοι στον χώρο είναι τέσσερις, στα μέσα κάθε πλευράς. Εκεί καιροφυλαχτούν οι κουβαλητές.
Είμαι εγώ, ο Ahmed και άλλος ένας Έλληνας. Μπαίνουμε προσπαθώντας να ακολουθήσουμε την μόνιμη φούρια του ευέξαπτου Ahmed. Βουβά και υποχθόνια, ένα καροτσάκι οικοδομής αρχίζει να με ακολουθεί. Στέκεται δυο βήματα πίσω μου χωρίς να μιλάει ή να ρωτάει ή να δηλώνει το παρόν του. «Έι, εδώ είμαι. Για εσένα. Έχω τούτο το καρότσι για να βάλεις τα πράγματά σου μέσα. Θα είμαι ο κουβαλητής σου». Καθώς οι Άραβες είναι γνωστοί με τα παζάρια τους, δεν έδωσα ουδέν έναυσμα για συζήτηση ή έστω προσέγγιση. Απλώς αδιαφορούσα. Όταν όμως ο Ahmed άρχισε να του φορτώνει λαχανικά και εκείνος τον παρακολουθούσε με βαριεστημένο βλέμμα, αντιλήφθηκα ότι η όλη διαδικασία είναι φυσιολογική και δεν ελλόχευε επαιτείες. Από πολύ νωρίς άρχισα να βαριέμαι. Ο χρόνος που θα τρώγαμε εδώ θα ήταν αρκετός. Ο Ahmed κρατάει μαζί του ένα αρκετά μικρό μπλοκάκι για την δουλειά που το ήθελε. Κατέγραφε κάθε που ερχόταν στην αγορά, ποιο κατάστημα του έδωσε ποιο προϊόν και σε ποια τιμή. Μιλάμε για ολόκληρη βάση δεδομένων. Οι αψιμαχίες δίνανε και παίρνανε καθιστώντας ακόμα και ένα κιλό αγγουράκια ικανό να μας πηγαινοφέρνει μέσα στην αγορά σαν εκκρεμές. Κάπου μέσα σε τούτη την παλλόμενη κίνηση, περνάνε από τα μάτια μου 65άρης κουβαλητής με μακριά κατακόκκινα γένια, γυναίκα με βέλο χωρίς ούτε ένα άνοιγμα στα μάτια (δεν μπόρεσα να εντοπίσω ποιο ήταν το μπρος και πιο το πίσω καθώς το οπτικό «κάρφωμα» αντενδείκνυται), πλούσιους άραβες με κελεμπίες, 2-3 ξώφαλτσοι ξανθωποί τουρίστες και άλλες ενδιαφέρουσες φιγούρες. Παραμείναμε περίπου 3 ώρες εδώ. Εξουθενωμένος, διψασμένος και πεινασμένος (μισό αχλάδι, λίγο μήλο, κάτι ρώγες σταφύλι, λίγο ροδάκινο και μια φράουλα δεν ήταν αρκετά…) εναποθέτομαι στο πίσω κάθισμα μέχρι που ξανά βγήκα για να φορτώσουμε την λάντζα που θα επέστρεφε στο καράβι.
Εμείς παραμένουμε για τα είδη ψυγείου.
Κατεύθυνση επιτέλους προς το νέο κέντρο.
Φτάνουμε στην περιοχή των ουρανοξυστών με ένα κάπως κενό αίσθημα. Τι εννοώ: φαίνεται από μακριά το κέντρο, το καμαρώνω. Όταν φτάνω όμως ακριβώς από κάτω τους, τι να πω, αισθάνθηκα ότι δεν υπήρχε κάτι να με μαγνητίσει ουσιαστικά κοντά του. Καλύτερα φαίνονταν από μακριά και χώραγαν και στο κάδρο. Τώρα τι? Μεγάλοι δρόμοι, τα κτίρια, μπάζα και νταμάρια γύρω τους και πλήρη έλλειψη ανθρώπων. Όλα αυτά τα θηρία τα περίμενες να σφύζουν από ζωή. Όχι εδώ. Ψόφια πράγματα. Μπαίνουμε στο κεντρικό mall της πόλης, ψωνίζουμε και αποχωρούμε. Χαίρομαι που τα είδα από τόσο κοντά αλλά ουσιαστικά περισσότερα μου πρόσφερε η παρατήρηση από μακριά παρά αυτή η βόλτα. Επιστροφή στην ίδια αποβάθρα. Η λάντζα καθυστερεί. Από εδώ ξεκινάει μια πλειάδα από jet ski που συναγωνίζονται στην θάλασσα σε ταχύτητα. Φαίνεται πως έχουμε να κάνουμε με ένα από τα κατεξοχήν χόμπι των ντόπιων καθώς αρκετοί παρακολουθούν από την στεριά. Ήρθε η λάντζα, φεύγω.
Είναι Παρασκευή πρωί και ξυπνάω στις 05:30 για να αποχωρίσω. Ο ήλιος έχει ήδη αρχίσει το σκαρφάλωμα. Με βγάζουν στην στεριά και από εκεί με παραλαμβάνει ο Ahmed. Φτάνω στο αεροδρόμιο, με στρατηγικές κινήσεις, καταχωρώ τις θέσεις που επιθυμούσα και αναμένω την απογείωση για τις τελευταίες ματιές σε τούτη την άνυδρη χώρα.
Προσγειώνομαι Μανάμα και απογειώνομαι ξανά. Ξανά, άλλη μια άνυδρη χώρα. Λοιπόν, δεν θα μπορούσα να μείνω ποτέ εδώ χάμω.
Το θέμα είναι ο καιρός, το κλίμα, το κίτρινο, το τίποτα της ερήμου, η μονοτονία, η νεκρή φύση (όσο φύση είναι οι σκορπιοί της ερήμου και τα πετροκάβουρα). Άλλοι θα συμπληρώσουν πως δεν θα άντεχαν την κατεύθυνση που έχουν πάρει αυτές οι χώρες. Το too large που προωθούν. Στο «άπω» θα συμφωνήσω. Στο «εγγύς» θα διαφωνήσω. Στο σύνολο της πόλης θα συμφωνήσω. Στην εστίαση στα εκπληκτικά αρχιτεκτονήματα θα διαφωνήσω. Ζυγίστε τις επιθυμίες σας, προσδιορίστε τις προσδοκίες σας. Όπως κι αν έχει, τιμήστε τούτες τις χώρες αλλά για δύο μέρες. Μόνο δύο μέρες τον χειμώνα. Τίποτα παραπάνω.
Μια photo, highlight
Η πόλη αποτελείτε από τέσσερεις (σχεδόν πέντε) περιφερειακούς δακτυλίους που ενώνονται με ακτινωτές λεωφόρους. Δεν πρόκειται για κλειστούς αυτοκινητοδρόμους αλλά φαρδιούς και άνετους δρόμους, όπου τα νεωτεριστικά και γυαλιστερά κτίρια κυριαρχούν εκατέρωθεν. Ψηλοί φοίνικες συμπληρώνουν μια πιο ευπρεπή προσέγγιση των πολεοδόμων. Άρα μιλάμε για διαφορετική εικόνα. Λίγο πιο πίσω όμως, πάντα παραμονεύει η αδυσώπητη έρημος. Για έναν άνθρωπο που θα μπορούσε άνετα να διαμείνει στο καταπράσινο Ελατοχώρι εν’ αντιθέσει με κάποια άλλα γούστα που δεν ενοχλούνται από την έρημο, τούτο το ξερό τοπίο είναι δυσβάσταχτο. Μετά από χαλαρή κίνηση φτάνουμε στην λαχαναγορά, ένας τετράγωνος χώρος ορισμένος από πλειάδα παραπηγμάτων μισοκαλυμμένος με λινάτσες και τσίγκους. Οι είσοδοι στον χώρο είναι τέσσερις, στα μέσα κάθε πλευράς. Εκεί καιροφυλαχτούν οι κουβαλητές.
Είμαι εγώ, ο Ahmed και άλλος ένας Έλληνας. Μπαίνουμε προσπαθώντας να ακολουθήσουμε την μόνιμη φούρια του ευέξαπτου Ahmed. Βουβά και υποχθόνια, ένα καροτσάκι οικοδομής αρχίζει να με ακολουθεί. Στέκεται δυο βήματα πίσω μου χωρίς να μιλάει ή να ρωτάει ή να δηλώνει το παρόν του. «Έι, εδώ είμαι. Για εσένα. Έχω τούτο το καρότσι για να βάλεις τα πράγματά σου μέσα. Θα είμαι ο κουβαλητής σου». Καθώς οι Άραβες είναι γνωστοί με τα παζάρια τους, δεν έδωσα ουδέν έναυσμα για συζήτηση ή έστω προσέγγιση. Απλώς αδιαφορούσα. Όταν όμως ο Ahmed άρχισε να του φορτώνει λαχανικά και εκείνος τον παρακολουθούσε με βαριεστημένο βλέμμα, αντιλήφθηκα ότι η όλη διαδικασία είναι φυσιολογική και δεν ελλόχευε επαιτείες. Από πολύ νωρίς άρχισα να βαριέμαι. Ο χρόνος που θα τρώγαμε εδώ θα ήταν αρκετός. Ο Ahmed κρατάει μαζί του ένα αρκετά μικρό μπλοκάκι για την δουλειά που το ήθελε. Κατέγραφε κάθε που ερχόταν στην αγορά, ποιο κατάστημα του έδωσε ποιο προϊόν και σε ποια τιμή. Μιλάμε για ολόκληρη βάση δεδομένων. Οι αψιμαχίες δίνανε και παίρνανε καθιστώντας ακόμα και ένα κιλό αγγουράκια ικανό να μας πηγαινοφέρνει μέσα στην αγορά σαν εκκρεμές. Κάπου μέσα σε τούτη την παλλόμενη κίνηση, περνάνε από τα μάτια μου 65άρης κουβαλητής με μακριά κατακόκκινα γένια, γυναίκα με βέλο χωρίς ούτε ένα άνοιγμα στα μάτια (δεν μπόρεσα να εντοπίσω ποιο ήταν το μπρος και πιο το πίσω καθώς το οπτικό «κάρφωμα» αντενδείκνυται), πλούσιους άραβες με κελεμπίες, 2-3 ξώφαλτσοι ξανθωποί τουρίστες και άλλες ενδιαφέρουσες φιγούρες. Παραμείναμε περίπου 3 ώρες εδώ. Εξουθενωμένος, διψασμένος και πεινασμένος (μισό αχλάδι, λίγο μήλο, κάτι ρώγες σταφύλι, λίγο ροδάκινο και μια φράουλα δεν ήταν αρκετά…) εναποθέτομαι στο πίσω κάθισμα μέχρι που ξανά βγήκα για να φορτώσουμε την λάντζα που θα επέστρεφε στο καράβι.
Εμείς παραμένουμε για τα είδη ψυγείου.
Κατεύθυνση επιτέλους προς το νέο κέντρο.
Φτάνουμε στην περιοχή των ουρανοξυστών με ένα κάπως κενό αίσθημα. Τι εννοώ: φαίνεται από μακριά το κέντρο, το καμαρώνω. Όταν φτάνω όμως ακριβώς από κάτω τους, τι να πω, αισθάνθηκα ότι δεν υπήρχε κάτι να με μαγνητίσει ουσιαστικά κοντά του. Καλύτερα φαίνονταν από μακριά και χώραγαν και στο κάδρο. Τώρα τι? Μεγάλοι δρόμοι, τα κτίρια, μπάζα και νταμάρια γύρω τους και πλήρη έλλειψη ανθρώπων. Όλα αυτά τα θηρία τα περίμενες να σφύζουν από ζωή. Όχι εδώ. Ψόφια πράγματα. Μπαίνουμε στο κεντρικό mall της πόλης, ψωνίζουμε και αποχωρούμε. Χαίρομαι που τα είδα από τόσο κοντά αλλά ουσιαστικά περισσότερα μου πρόσφερε η παρατήρηση από μακριά παρά αυτή η βόλτα. Επιστροφή στην ίδια αποβάθρα. Η λάντζα καθυστερεί. Από εδώ ξεκινάει μια πλειάδα από jet ski που συναγωνίζονται στην θάλασσα σε ταχύτητα. Φαίνεται πως έχουμε να κάνουμε με ένα από τα κατεξοχήν χόμπι των ντόπιων καθώς αρκετοί παρακολουθούν από την στεριά. Ήρθε η λάντζα, φεύγω.
Είναι Παρασκευή πρωί και ξυπνάω στις 05:30 για να αποχωρίσω. Ο ήλιος έχει ήδη αρχίσει το σκαρφάλωμα. Με βγάζουν στην στεριά και από εκεί με παραλαμβάνει ο Ahmed. Φτάνω στο αεροδρόμιο, με στρατηγικές κινήσεις, καταχωρώ τις θέσεις που επιθυμούσα και αναμένω την απογείωση για τις τελευταίες ματιές σε τούτη την άνυδρη χώρα.
Προσγειώνομαι Μανάμα και απογειώνομαι ξανά. Ξανά, άλλη μια άνυδρη χώρα. Λοιπόν, δεν θα μπορούσα να μείνω ποτέ εδώ χάμω.
Το θέμα είναι ο καιρός, το κλίμα, το κίτρινο, το τίποτα της ερήμου, η μονοτονία, η νεκρή φύση (όσο φύση είναι οι σκορπιοί της ερήμου και τα πετροκάβουρα). Άλλοι θα συμπληρώσουν πως δεν θα άντεχαν την κατεύθυνση που έχουν πάρει αυτές οι χώρες. Το too large που προωθούν. Στο «άπω» θα συμφωνήσω. Στο «εγγύς» θα διαφωνήσω. Στο σύνολο της πόλης θα συμφωνήσω. Στην εστίαση στα εκπληκτικά αρχιτεκτονήματα θα διαφωνήσω. Ζυγίστε τις επιθυμίες σας, προσδιορίστε τις προσδοκίες σας. Όπως κι αν έχει, τιμήστε τούτες τις χώρες αλλά για δύο μέρες. Μόνο δύο μέρες τον χειμώνα. Τίποτα παραπάνω.
Μια photo, highlight
Attachments
Last edited by a moderator:
