PAPI_9
Member
- Μηνύματα
- 138
- Likes
- 135
- Επόμενο Ταξίδι
- Είμαστε στην έρευνα....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΑΚΕΡΟΣ!!!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Φωτογραφίες][URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/7529d1300478032-m%E1%F1%FC%EA%EF-%DD%ED%E1%F2-%E3%EB%F5%EA%FC%F2-%F6%E9%EB%FC%EE%E5%ED%EF%F2-%F4%FC%F0%EF%F2-%F4%EF-%F6%E1%F1%DC%E3%E3%E9-533-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/7529d1300478032t-m%E1%F1%FC%EA%EF-%DD%ED%E1%F2-%E3%EB%F5%EA%FC%F2-%F6%E9%EB%FC%EE%E5%ED%EF%F2-%F4%FC%F0%EF%F2-%F4%EF-%F6%E1%F1%DC%E3%E3%E9-533-jpg[/IMG][/URL
Την επόμενη και 5η μέρα του ταξιδιού μας, παραλαμβάνουμε από την εταιρεία ένα RenaultKangoo (diesel, για 7 μέρες με έξτρα full ασφάλεια, δεύτερο οδηγό και παράδοση στο αεροδρόμιο της Casablanca, στην τιμή των 330? περίπου- sos το diesel είναι σημαντικό γιατί κάναμε 1800 km και το κόστος του καυσίμου ήταν συνολικά, περίπου 70-75?, και μη γελάτε καθόλου- ευχαριστώ Rosa-), φορτώνουμε λοιπόν τα ουκ ολίγα μπαγκάζια μας και ξεκινάμε για τα βουνά..
Πριν φύγουμε από την Ελλάδα και μέχρι την προηγουμένη που φτάσαμε στο Μαρόκο είχε κακοκαιρία στη χώρα. Τις μέρες που μείναμε είχε γύρω στους 18-20 C την ημέρα και απίστευτο ψόφο το βράδυ. Οπότε ξεκινήσαμε να δούμε τι θα βρούμε στον Άτλαντα.
Προορισμός: Αgdz, μικρή πόλη 68km νοτιοανατολικά της Quarzazate.
To Μαrrakesh είναι στρατηγικά τοποθετημένο ανάμεσα στον μεγάλο, στο μεσαίο Άτλαντα και τον Αντιάντλαντα.
Η διαδρομή προς την Quarzazate είναι πανέμορφη (μέσα από τον Μεγάλο Άτλαντα),τα βουνά καταπληκτικά και το οδικό δίκτυο ανέλπιστα καλό.
Στάση σ’ένα μικρό motel με κήπο στην πίσω μεριά του (είχε και λίγα δωμάτια), με θέα στο βουνό για ένα tanzine kiofte (νοστιμότατο) και συνεχίζουμε, με σκοπό να κάνουμε άλλη μια στάση σ’ένα χωριό γύρω στα 30-35 km βορειοδυτικά της Quarzazate το Ait-Benhaidou.
O χάρτης μας δείχνει ένα δρόμο στ’αριστερά και είμαστε επιφυλακή για να στρίψουμε στο σωστό σημείο, όπου βλέπουμε μία σχεδόν «χειρόγραφη» πινακίδα ―› Ait-Benhaidou και κόβουμε σ’ένα χωματόδρομο. Προχωράμε 2 περίπου km, μέσα σ’ένα σεληνιακό κάτασπρο χωμάτινο τοπίο, μπερδευόμαστε και λίγο καθώς δρόμοι (όχι καλοί), μπερδεύονται μεταξύ τους, δεν ξέρουμε προς τα πού να πάμε, από θαύμα δεν κάνω ζημιά στο αυτοκίνητο περνώντας πάνω από μια κοτρώνα και στα πρόθυρα της απογοήτευσης βλέπουμε 2-3 km μακριά σπίτια. Προχωράμε μετά φόβου θεού και ω του θαύματος βγαίνουμε μετά δυσκολίας από τον κ@λ@δρομο και φτάνουμε στο χωριό.
Το χωριό είναι «ροζ», από τη μία όχθη του νέου χωριού (που βρεθήκαμε εμείς), έχει θαυμάσια θέα στο παλιό γραφικό κσαρ (οχυρωμένο χωριό), το οποίο βρίσκεται στην απέναντι όχθη του ποταμού Ουαντί Μελά, και έχει επίσης ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco. Λίγο αργότερα φεύγουμε από τον κανονικό δρόμο αυτή τη φορά (ναι είχαμε πάρει έναν μονοπατόδρομο μερικά km πριν τον κανονικό), για Quarzazate. Λίγο πριν βγούμε στον κεντρικό δρόμο δεξιά, σταματάμε σ’ένα μικρό μαγαζάκι που ένας απίστευτος τύπος φτιάχνει μικρά και μεγάλα έργα τέχνης, σκαλίζοντας μέχρι και ολόκληρες πόλεις πάνω σε πέτρα (το τελευταίο tip που μου έδωσε η Rosa πριν φύγουμε –ξαναευχαριστώ Rosouli-). Το σπίτι του είναι δίπλα και μας το έδειξε. Είναι βγαλμένο από παραμύθι, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι φτιάχνουν τα μαγικά χεράκια του… Πήραμε 2-3 μικρά δυστυχώς (βλέπετε το βάρος της πέτρας…), αναμνηστικά και φύγαμε.
Στάση για minttea στην Quarzazate (υψόμετρο 1160, ανάμεσα στις κοιλάδες Ντράα και Ντάντες), μια μικρή βόλτα στην πόλη (κεντρική, αλλά τίποτα ιδιαίτερο κατά τη γνώμη μου), και φεύγουμε για Agdz.
Λίγο πριν σκοτεινιάσει φτάνουμε στον προορισμό μας. Τηλεφωνικά 2-3 ώρες πριν είχα ειδοποιήσει στο ξενοδοχείο που θα διανυκτερεύαμε ότι θα μέναμε εκεί το βράδυ (KazbaAzul- http://www.kasbahazul.com/ το γνωστό ευχαριστώ Rosa).
Εμείς, οι ιδιοκτήτες (ένα ζευγάρι Γαλλίδα & Μαροκινός), ένα ακόμη ζευγάρι Γάλλων τουριστών, ένας φύλακας και μια κοπέλα ακόμη, που μας μαγείρεψε για το βράδυ και το επόμενο πρωί , όλοι κι’όλοι οι ένοικοι. Πανέμορφο μέρος μια μικρή όαση μέσα στους φοίνικες, ωραιότατο φαγητό, ωραίο Μαροκινό κόκκινο κρασί, βραδινή κουβεντούλα σε σπαστά Γάλλο-αγγλικά πριν τον ύπνο και ξέραμα στα αφράτα στρώματα…
6η μέρα, πρωινό στη λιακάδα δίπλα στην πισίνα και φύγαμε για το καταπληκτικό κσαρ του Ταμνουγκάλτ 6 km μακριά. Προχωρήσαμε πιο πολύ απ’όσο έπρεπε, σταματήσαμε να ρωτήσουμε 4 κυρίες που ακριβώς βρίσκεται το χωριό, συνεννοηθήκαμε με την γλώσσα του σώματος, τελικά τις πήραμε μαζί μας γιατί εκεί μένανε κι’αυτές και τις αφήνουμε έξω ακριβώς από το κσαρ.
6-7 άντρες λιάζονται και μετά από σχετική ερώτηση, έρχεται αγγλόφωνος ξεναγός που μας ξενάγησε στο κσαρ (απίστευτης ομορφιάς), στο οποίο ζουν τώρα απ’ ότι μας εξήγησε 2-3 οικογένειες σε αντίστοιχες κάσμπες, (μας ανέβασε σε ταράτσες για να θαυμάσουμε τη θέα), στη Mελα (την εβραϊκή συνοικία του, οι Εβραίοι στο παρελθόν είχαν την εκμετάλλευση του αλατιού στην περιοχή), και μετά μας πήγε βόλτα στην κοιλάδα Ντράα, μέσα στα κτήματα με τις ανθισμένες αμυγδαλιές και στο ποτάμι.
2-3 ώρες αργότερα ξαναπήραμε το δρόμο πίσω 70km, ξαναπερνάμε έξω αυτή τη φορά από την Quarzazate, στρίβουμε δεξιά και πηγαίνουμε βόρεια για Ελ-Κελάα Μ’Γκούνα. Πάλι καταπληκτική θέα σε πανέμορφες λίμνες, βουνά και το τοπίο αρχίζει να γίνεται λιγότερο κόκκινο..
Στάση στη Σκούρα μια μικρή πόλη μέσα σ’έναv φοινικώνα, με καταπληκτικές κάσμπες (οχυρωμένα σπίτια-πλουσίων συνήθως οικογενειών), mint tea σε μία απ’αυτές που έχει μετατραπεί σε ξενοδοχείο (Κasbah Mπεν Μόρο του 17ου αιώνα), στην ταράτσα με καταπληκτική θέα στα απέναντι βουνά.
Ξανά στο δρόμο, χιλιόμετρα….και φτάσαμε στην Ελ – Κελάα Μ’ Γκούνα στα 1450km υψόμετρο μέσα στην καρδιά των ροδώνων.
Στην περιοχή μαζεύουν τόνους ροδοπέταλα (μια ειδική ποικιλία που καλλιεργούν) και στα 2 αποστακτήριά τους, τα μετατρέπουν σε ροδόνερο και ροδέλαιο που εξάγουν για τις βιομηχανίες αρωμάτων. Κάθε Μάιο μετά την συγκομιδή γίνεται η γιορτή των ρόδων, σημαντικό γεγονός για όλους τους κατοίκους των κοιλάδων της περιοχής.
Σ’ένα ύψωμα λίγο έξω από την πόλη υπάρχει ένα μικρό ξενοδοχείο, το οποίο έχει καταπληκτική θέα στην κοιλάδα και στο ποτάμι και από μόνο του είναι ένα κουκλί (το γνωστό ευχαριστώ Rosa). Kαθήσαμε στην ταράτσα κάτω από μια τέντα, μέσα στις φλοκάτες και τα μαξιλάρια και φάγαμε μια Βερβέρικη ομελέτα, ήπιαμε τσάι και προσωπικά εκτός από την θαυμάσια θέα και το περιβάλλον, χάζεψα –στην κυριολεξία όμως-, με τον «κούκλο» Βέρβερο που μας σέρβιρε…., όλο κάτι του ζητούσα.., ψωμί, τσάι..ότι μου ερχόταν στο μυαλό.. Δεν είναι αστείο έχω να το πάθω αυτό από τα νιάτα μου… Ε΄ο «καλός» μου με πήρε σηκωτή και φύγαμε και δυστυχώς δεν πρόλαβε αναπτυχθεί το ειδύλλιο, (έχω βάσιμες υποψίες ότι ο «άντρας της ζωής μου», δεν θέλει το καλό μου…).. Τέλος πάντων το αντιπαρήλθα και αυτό.. Έπρεπε να είχαμε μείνει εκεί το βράδυ (έτσι κι’αλλιώς το μέρος ήταν τέλειο), αλλά ας όψεται ο «αγαπημένος μου» και τα χιλιόμετρα που είχαμε μπροστά μας (για να μην τον αδικώ τελείως)…
Πάλι στο δρόμο, μικρή παράκαμψη για ένα «viewpoint» στην κοιλάδα του Ντάντες και φτάνουμε στο Τinerhir. Όμορφη πόλη , διοικητικό κέντρο της περιοχής, περιτριγυρισμένη από φοινικώνες. Έχει σκοτεινιάσει και ψάχνουμε για κατάλυμα και ένα μέρος να φάμε. Σκοπός μας να δούμε το πολύ όμορφο φαράγγι Τόντρα (το πρωί που είναι η καλύτερή του ώρα, όταν βγαίνει ο ήλιος) και να συνεχίσουμε.
Πριν το φαράγγι μερικά χιλιόμετρα μετά την Tinerhir σταματάμε σε κάτι υποτυπώδη καταλύματα, γνωρίζουμε έναν νεαρό φωτογράφο (Γερμανικής καταγωγής) και μας προτείνει αυτό που μένει. Να σημειώσω εδώ ότι η θερμοκρασία είναι κάτω από 0 βαθμούς.. Μας δείχνει ο ιδιοκτήτης τα πιο «καλά» του δωμάτια, παθαίνουμε ελαφρύ εγκεφαλικό (μιλάμε για πολύ κρύο και δεν διατίθεται έστω μια σόμπα), οπότε ρωτάμε το Γερμανό φίλο μας αν υπάρχουν καλύτερα ξενοδοχεία στην περιοχή. Μας απαντά ναι υπάρχει το ξενοδοχείο μέσα στο φαράγγι αλλά είναι ακριβό!!. Τον ευχαριστούμε και μετά από 5 λεπτά είμαστε μέσα στο πανέμορφο φαράγγι Τόντρα και απέναντι από το συμπαθητικό (έτσι φαίνεται), ξενοδοχείο Υαsmina (www.tripadvisor.com/Hotel_Review-g480211-d944896-Reviews-Yasmina_Hotel-Tinerhir.html ) - αυτό για να δείτε τι αντίκρυσα απ΄έξω…
To φαράγγι σχηματίζεται από απότομους βράχους ύψους 300 μέτρων. Είναι κατά τους οδηγούς οι εντυπωσιακότεροι του νότιου Μαρόκου και το επισκέπτονται κάθε χρόνο δεκάδες ορειβάτες. Παίρνουμε λίγα ρούχα από το αυτοκίνητο, παρκάρουμε κάτω από τους βράχους και περνάμε το ποταμάκι που διασχίζει το φαράγγι, πάνω σε μια τάβλα (τις γνωστές τάβλες οικοδομής) για να μπούμε στο ξενοδοχείο… και αρχίζει το πάρτυ.
Πριν φύγουμε από την Ελλάδα και μέχρι την προηγουμένη που φτάσαμε στο Μαρόκο είχε κακοκαιρία στη χώρα. Τις μέρες που μείναμε είχε γύρω στους 18-20 C την ημέρα και απίστευτο ψόφο το βράδυ. Οπότε ξεκινήσαμε να δούμε τι θα βρούμε στον Άτλαντα.
Προορισμός: Αgdz, μικρή πόλη 68km νοτιοανατολικά της Quarzazate.
To Μαrrakesh είναι στρατηγικά τοποθετημένο ανάμεσα στον μεγάλο, στο μεσαίο Άτλαντα και τον Αντιάντλαντα.
Η διαδρομή προς την Quarzazate είναι πανέμορφη (μέσα από τον Μεγάλο Άτλαντα),τα βουνά καταπληκτικά και το οδικό δίκτυο ανέλπιστα καλό.
Στάση σ’ένα μικρό motel με κήπο στην πίσω μεριά του (είχε και λίγα δωμάτια), με θέα στο βουνό για ένα tanzine kiofte (νοστιμότατο) και συνεχίζουμε, με σκοπό να κάνουμε άλλη μια στάση σ’ένα χωριό γύρω στα 30-35 km βορειοδυτικά της Quarzazate το Ait-Benhaidou.
O χάρτης μας δείχνει ένα δρόμο στ’αριστερά και είμαστε επιφυλακή για να στρίψουμε στο σωστό σημείο, όπου βλέπουμε μία σχεδόν «χειρόγραφη» πινακίδα ―› Ait-Benhaidou και κόβουμε σ’ένα χωματόδρομο. Προχωράμε 2 περίπου km, μέσα σ’ένα σεληνιακό κάτασπρο χωμάτινο τοπίο, μπερδευόμαστε και λίγο καθώς δρόμοι (όχι καλοί), μπερδεύονται μεταξύ τους, δεν ξέρουμε προς τα πού να πάμε, από θαύμα δεν κάνω ζημιά στο αυτοκίνητο περνώντας πάνω από μια κοτρώνα και στα πρόθυρα της απογοήτευσης βλέπουμε 2-3 km μακριά σπίτια. Προχωράμε μετά φόβου θεού και ω του θαύματος βγαίνουμε μετά δυσκολίας από τον κ@λ@δρομο και φτάνουμε στο χωριό.
Το χωριό είναι «ροζ», από τη μία όχθη του νέου χωριού (που βρεθήκαμε εμείς), έχει θαυμάσια θέα στο παλιό γραφικό κσαρ (οχυρωμένο χωριό), το οποίο βρίσκεται στην απέναντι όχθη του ποταμού Ουαντί Μελά, και έχει επίσης ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας κληρονομιάς από την Unesco. Λίγο αργότερα φεύγουμε από τον κανονικό δρόμο αυτή τη φορά (ναι είχαμε πάρει έναν μονοπατόδρομο μερικά km πριν τον κανονικό), για Quarzazate. Λίγο πριν βγούμε στον κεντρικό δρόμο δεξιά, σταματάμε σ’ένα μικρό μαγαζάκι που ένας απίστευτος τύπος φτιάχνει μικρά και μεγάλα έργα τέχνης, σκαλίζοντας μέχρι και ολόκληρες πόλεις πάνω σε πέτρα (το τελευταίο tip που μου έδωσε η Rosa πριν φύγουμε –ξαναευχαριστώ Rosouli-). Το σπίτι του είναι δίπλα και μας το έδειξε. Είναι βγαλμένο από παραμύθι, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι φτιάχνουν τα μαγικά χεράκια του… Πήραμε 2-3 μικρά δυστυχώς (βλέπετε το βάρος της πέτρας…), αναμνηστικά και φύγαμε.
Στάση για minttea στην Quarzazate (υψόμετρο 1160, ανάμεσα στις κοιλάδες Ντράα και Ντάντες), μια μικρή βόλτα στην πόλη (κεντρική, αλλά τίποτα ιδιαίτερο κατά τη γνώμη μου), και φεύγουμε για Agdz.
Λίγο πριν σκοτεινιάσει φτάνουμε στον προορισμό μας. Τηλεφωνικά 2-3 ώρες πριν είχα ειδοποιήσει στο ξενοδοχείο που θα διανυκτερεύαμε ότι θα μέναμε εκεί το βράδυ (KazbaAzul- http://www.kasbahazul.com/ το γνωστό ευχαριστώ Rosa).
Εμείς, οι ιδιοκτήτες (ένα ζευγάρι Γαλλίδα & Μαροκινός), ένα ακόμη ζευγάρι Γάλλων τουριστών, ένας φύλακας και μια κοπέλα ακόμη, που μας μαγείρεψε για το βράδυ και το επόμενο πρωί , όλοι κι’όλοι οι ένοικοι. Πανέμορφο μέρος μια μικρή όαση μέσα στους φοίνικες, ωραιότατο φαγητό, ωραίο Μαροκινό κόκκινο κρασί, βραδινή κουβεντούλα σε σπαστά Γάλλο-αγγλικά πριν τον ύπνο και ξέραμα στα αφράτα στρώματα…
6η μέρα, πρωινό στη λιακάδα δίπλα στην πισίνα και φύγαμε για το καταπληκτικό κσαρ του Ταμνουγκάλτ 6 km μακριά. Προχωρήσαμε πιο πολύ απ’όσο έπρεπε, σταματήσαμε να ρωτήσουμε 4 κυρίες που ακριβώς βρίσκεται το χωριό, συνεννοηθήκαμε με την γλώσσα του σώματος, τελικά τις πήραμε μαζί μας γιατί εκεί μένανε κι’αυτές και τις αφήνουμε έξω ακριβώς από το κσαρ.
6-7 άντρες λιάζονται και μετά από σχετική ερώτηση, έρχεται αγγλόφωνος ξεναγός που μας ξενάγησε στο κσαρ (απίστευτης ομορφιάς), στο οποίο ζουν τώρα απ’ ότι μας εξήγησε 2-3 οικογένειες σε αντίστοιχες κάσμπες, (μας ανέβασε σε ταράτσες για να θαυμάσουμε τη θέα), στη Mελα (την εβραϊκή συνοικία του, οι Εβραίοι στο παρελθόν είχαν την εκμετάλλευση του αλατιού στην περιοχή), και μετά μας πήγε βόλτα στην κοιλάδα Ντράα, μέσα στα κτήματα με τις ανθισμένες αμυγδαλιές και στο ποτάμι.
2-3 ώρες αργότερα ξαναπήραμε το δρόμο πίσω 70km, ξαναπερνάμε έξω αυτή τη φορά από την Quarzazate, στρίβουμε δεξιά και πηγαίνουμε βόρεια για Ελ-Κελάα Μ’Γκούνα. Πάλι καταπληκτική θέα σε πανέμορφες λίμνες, βουνά και το τοπίο αρχίζει να γίνεται λιγότερο κόκκινο..
Στάση στη Σκούρα μια μικρή πόλη μέσα σ’έναv φοινικώνα, με καταπληκτικές κάσμπες (οχυρωμένα σπίτια-πλουσίων συνήθως οικογενειών), mint tea σε μία απ’αυτές που έχει μετατραπεί σε ξενοδοχείο (Κasbah Mπεν Μόρο του 17ου αιώνα), στην ταράτσα με καταπληκτική θέα στα απέναντι βουνά.
Ξανά στο δρόμο, χιλιόμετρα….και φτάσαμε στην Ελ – Κελάα Μ’ Γκούνα στα 1450km υψόμετρο μέσα στην καρδιά των ροδώνων.
Στην περιοχή μαζεύουν τόνους ροδοπέταλα (μια ειδική ποικιλία που καλλιεργούν) και στα 2 αποστακτήριά τους, τα μετατρέπουν σε ροδόνερο και ροδέλαιο που εξάγουν για τις βιομηχανίες αρωμάτων. Κάθε Μάιο μετά την συγκομιδή γίνεται η γιορτή των ρόδων, σημαντικό γεγονός για όλους τους κατοίκους των κοιλάδων της περιοχής.
Σ’ένα ύψωμα λίγο έξω από την πόλη υπάρχει ένα μικρό ξενοδοχείο, το οποίο έχει καταπληκτική θέα στην κοιλάδα και στο ποτάμι και από μόνο του είναι ένα κουκλί (το γνωστό ευχαριστώ Rosa). Kαθήσαμε στην ταράτσα κάτω από μια τέντα, μέσα στις φλοκάτες και τα μαξιλάρια και φάγαμε μια Βερβέρικη ομελέτα, ήπιαμε τσάι και προσωπικά εκτός από την θαυμάσια θέα και το περιβάλλον, χάζεψα –στην κυριολεξία όμως-, με τον «κούκλο» Βέρβερο που μας σέρβιρε…., όλο κάτι του ζητούσα.., ψωμί, τσάι..ότι μου ερχόταν στο μυαλό.. Δεν είναι αστείο έχω να το πάθω αυτό από τα νιάτα μου… Ε΄ο «καλός» μου με πήρε σηκωτή και φύγαμε και δυστυχώς δεν πρόλαβε αναπτυχθεί το ειδύλλιο, (έχω βάσιμες υποψίες ότι ο «άντρας της ζωής μου», δεν θέλει το καλό μου…).. Τέλος πάντων το αντιπαρήλθα και αυτό.. Έπρεπε να είχαμε μείνει εκεί το βράδυ (έτσι κι’αλλιώς το μέρος ήταν τέλειο), αλλά ας όψεται ο «αγαπημένος μου» και τα χιλιόμετρα που είχαμε μπροστά μας (για να μην τον αδικώ τελείως)…
Πάλι στο δρόμο, μικρή παράκαμψη για ένα «viewpoint» στην κοιλάδα του Ντάντες και φτάνουμε στο Τinerhir. Όμορφη πόλη , διοικητικό κέντρο της περιοχής, περιτριγυρισμένη από φοινικώνες. Έχει σκοτεινιάσει και ψάχνουμε για κατάλυμα και ένα μέρος να φάμε. Σκοπός μας να δούμε το πολύ όμορφο φαράγγι Τόντρα (το πρωί που είναι η καλύτερή του ώρα, όταν βγαίνει ο ήλιος) και να συνεχίσουμε.
Πριν το φαράγγι μερικά χιλιόμετρα μετά την Tinerhir σταματάμε σε κάτι υποτυπώδη καταλύματα, γνωρίζουμε έναν νεαρό φωτογράφο (Γερμανικής καταγωγής) και μας προτείνει αυτό που μένει. Να σημειώσω εδώ ότι η θερμοκρασία είναι κάτω από 0 βαθμούς.. Μας δείχνει ο ιδιοκτήτης τα πιο «καλά» του δωμάτια, παθαίνουμε ελαφρύ εγκεφαλικό (μιλάμε για πολύ κρύο και δεν διατίθεται έστω μια σόμπα), οπότε ρωτάμε το Γερμανό φίλο μας αν υπάρχουν καλύτερα ξενοδοχεία στην περιοχή. Μας απαντά ναι υπάρχει το ξενοδοχείο μέσα στο φαράγγι αλλά είναι ακριβό!!. Τον ευχαριστούμε και μετά από 5 λεπτά είμαστε μέσα στο πανέμορφο φαράγγι Τόντρα και απέναντι από το συμπαθητικό (έτσι φαίνεται), ξενοδοχείο Υαsmina (www.tripadvisor.com/Hotel_Review-g480211-d944896-Reviews-Yasmina_Hotel-Tinerhir.html ) - αυτό για να δείτε τι αντίκρυσα απ΄έξω…
To φαράγγι σχηματίζεται από απότομους βράχους ύψους 300 μέτρων. Είναι κατά τους οδηγούς οι εντυπωσιακότεροι του νότιου Μαρόκου και το επισκέπτονται κάθε χρόνο δεκάδες ορειβάτες. Παίρνουμε λίγα ρούχα από το αυτοκίνητο, παρκάρουμε κάτω από τους βράχους και περνάμε το ποταμάκι που διασχίζει το φαράγγι, πάνω σε μια τάβλα (τις γνωστές τάβλες οικοδομής) για να μπούμε στο ξενοδοχείο… και αρχίζει το πάρτυ.
