PAPI_9
Member
- Μηνύματα
- 138
- Likes
- 135
- Επόμενο Ταξίδι
- Είμαστε στην έρευνα....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΑΚΕΡΟΣ!!!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Φωτογραφίες][URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/7529d1300478032-m%E1%F1%FC%EA%EF-%DD%ED%E1%F2-%E3%EB%F5%EA%FC%F2-%F6%E9%EB%FC%EE%E5%ED%EF%F2-%F4%FC%F0%EF%F2-%F4%EF-%F6%E1%F1%DC%E3%E3%E9-533-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/7529d1300478032t-m%E1%F1%FC%EA%EF-%DD%ED%E1%F2-%E3%EB%F5%EA%FC%F2-%F6%E9%EB%FC%EE%E5%ED%EF%F2-%F4%FC%F0%EF%F2-%F4%EF-%F6%E1%F1%DC%E3%E3%E9-533-jpg[/IMG][/URL
Είμαστε εξοντωμένοι, δεν ζητάμε πολλά. Ζεστό νερό (για ένα ντους), λίγη ζέστη, ένα καθαρό κρεβάτι και φαγητό. Συναντάμε τον υπεύθυνο στην είσοδο και μετά από μικρή διαπραγμάτευση (απορώ με την διάθεση του καλού μου), καταλήγουμε στα 30? το δίκλινο, με βραδινό και πρωινό (έπρεπε να το καταλάβω, αλλά μη γελάτε καθόλου δεν είχαμε σας διαβεβαιώνω καμία άλλη εναλλακτική με την κούραση που κουβαλάγαμε εκτός από το αυτοκίνητο), και πάμε να δούμε το δωμάτιο με τον κλιματισμό (θεωρητικά το καλύτερο του!!). Δεν θέλω να σας περιγράψω το υπόλοιπο ξενοδοχείο, γιατί είναι σαν να αυτομαστιγώνομαι και ο μαζοχισμός δεν είναι το δυνατό μου σημείο… και μπαίνουμε στο δωμάτιο. Μικρό μ’ένα παλιό ξύλινο διπλό κρεβάτι (με την απαραίτητη λακκούβα στη μέση του στρώματος), καναπέ στο ρουστίκ του, τουαλέτα ζωγραφισμένη από λαϊκό καλλιτέχνη ,με τον καθρέφτη ο οποίος δεν κρέμεται στον τοίχο(αφού χάθηκε το καρφί), αλλά αναπαύεται πάνω στην τουαλέτα….
Τεράστιο παγωμένο μπάνιο με πλακάκι του 1960, λεκάνη, μπανιέρα νιπτήρα σε μια γωνία στοιβαγμένα όλα μαζί. Κάνω πως δεν βλέπω (σκέφτομαι, ένα ντους και έναν ύπνο θα κάνουμε), και συνοδεία του υπευθύνου ανοίγουμε το κλιματιστικό. Μισή ώρα παλεύαμε και όμως δεν υπήρχε τρόπος να δουλέψει. Στους 30 βαθμούς το βάζαμε στους 11 έπεφτε..Αφού ξυλιάσαμε, μας προτείνει το παραδίπλα δωμάτιο (το μόνο άλλο που είχε κλιματιστικό). Μπαίνουμε και βγαίνουμε γιατί είχαν ξεχάσει να καθαρίσουν τις τουαλέτες….. και όχι μόνο.
Στα όρια απόγνωσης και κρυοπαγημάτων, αποφασίζουμε να πάρουμε την κουρτίνα 1…(καλά zonk ήταν το ξενοδοχείο ολόκληρο..) Φεύγοντας ο υπεύθυνος πάντα μέσα στην ευγένεια μας ανακοινώνει (αυτό ήταν kinder - έκπληξη, λες και δεν έφταναν τα υπόλοιπα), ότι το φως κλείνει στις 12.00΄το βράδυ (γιατί λειτουργούν με γεννήτρια- μας το κράτησε για κερασάκι -) και επανέρχεται στις 7.30΄-8.00΄το πρωί, την ώρα που αρχίζει και το πρωινό (αλλά βέβαια να μην ανησυχούμε… θα μας δώσουν κεριά - ουφ.. ησυχάσαμε), και επίσης ότι το εστιατόριο του ξενοδοχείου (λέμε τώρα), σερβίρει βραδινό μέχρι τις 10.30΄.
Ο «καλός» μου να επιμένει … «δεν κοιμόμαστε στο αυτοκίνητο, που θ'αφήσουμε ανοιχτή τη μηχανή και τουλάχιστον δεν θα ξυλιάσουμε?».
Τον αγνοώ και εξοπλίζομαι, παίρνω από το αυτοκίνητο, πετσέτες, φλίς, φακό και όλα τα σχετικά, αποφασισμένη να πλυθώ έστω και αν ξυλιάσω… Έλα που λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο… ένεκα που δεν δούλευε το ντους.. Έχω πάρει απόφαση ότι δεν υπάρχει καμία σωτηρία σ’αυτό το μαρτύριο. Φοράμε ότι κουβαλάμε πάνω μας και πηγαίνουμε στο εστιατόριο, το οποίο είχε μεγάλη σόμπα. Όνειρο-ζέστη. Καθόμαστε στους καναπέδες. Απέναντι μια παρέα 12 περίπου ορειβατών (βορειοανατολικού μπλοκ απ’ότι καταλάβαμε), απολαμβάνει το δείπνο της…χαχαχα…
Το δείπνο τώρα, έχει σούπα (για harira το πήγαινε μάλλον – παραδοσιακή σούπα με ρεβίθια, κρέας κ.λπ.-), η οποία τελικά είχε μόνο σκέτο κόκκινο καυτερό πιπέρι.
Στην 1η μπουκιά εκτοξεύομαι σαν cartoon (όχι δεν υπερβάλλω), οπότε την αφήνω στην άκρη. Το 2ο πιάτο είναι τανζίν κοτόπουλο με λεμόνι. Δοκίμασα μια μπουκιά με μεγάλη όπως καταλαβαίνετε επιφύλαξη (και καλώς έπραξα), και το άφησα και αυτό κατά μέρος. Έφαγα όσο ψωμί βρήκα για να κοροϊδέψω την πείνα μου (+μισό κιλό χουρμάδες που είχαμε στο αυτοκίνητο), και όπως μπορείτε να φανταστείτε το γλυκό (πορτοκάλι με κανέλα) δεν το δοκίμασα, γιατί πώς να φας φρούτο όταν το στομάχι σου στριγκλίζει σαν απότομο φρενάρισμα στην εθνική οδό? Nα μην σχολιάσω το servis γιατί δεν θέλω να σας κάνω να ζηλέψετε..
Με δάκρυα στα μάτια πήραμε τα κεράκια μας και το δρόμο για την σουίτα μας…(είχα κι’αυτόν τον λυσσασμένο δίπλα μου... «γιατί αγάπη μου δεν πάμε να κοιμηθούμε στο αυτοκίνητο??»). Εντάξει, κοιμηθήκαμε με πλήρη εξάρτηση, αγκαλιασμένοι σε μια ύστατη προσπάθεια επιβίωσης, σε περίπτωση που έρθει κάποιος να μας σώσει…. και δύσκολα, πολύ δύσκολα βγάλαμε τη νύχτα. Σκέφτομαι μήπως κάναμε πρόβα generale για την κατοχή που πιθανόν να έρθει?
Το πρωί κατάκοποι και παγωμένοι, πίνουμε ένα μαυροζούμι, (καφέ τον λέγανε αυτοί) και καθόμαστε στην αυλή να απολαύσουμε το πανέμορφο και απόλυτα επιβλητικό φαράγγι, όπου ξαφνικά εμφανίζεται ο υπεύθυνος (που εννοείται την είχε «κάνει διακριτικά» από το προηγούμενο βράδυ), ο οποίος μέσα στο γέλιο μας καλημερίζει. Αλήθεια δεν ήξερα αν θέλω να κλάψω ή να γελάσω…, να τον σκοτώσω ακαριαία ή αργά και βασανιστικά..?
Τελικά πήραμε το δρόμο της σωτηρίας: προορισμός Efrood και Errachidiaκαι ο θεός μαζί μας..
Η διαδρομή για το Efrood είναι πάρα πολύ όμορφη, μέσα από φοινικώνες, ποτάμια, εποχιακές λίμνες μας αποζημιώνει μερικώς για την βραδινή μας περιπέτεια. Είναι μια γαλήνια πόλη (πρώην γαλλικό στρατιωτικό φυλάκιο που χτίστηκε το 1930) και είναι βάση για εκδρομές στους αμμόλοφους του Εργκ Σεμπί. Διαβάζω καθοδόν στον οδηγό μου ότι στο Ρισανί μια μικρή πόλη περίπου 20km νοτιότερα (προς Mergouga), έχει σουκ (το σουκ του Ρισανί είναι ένα από τα γνωστότερα στην περιοχή), και επίσης ένα δρόμο μήκους 20km που περνάει μέσα από φοινικόδασος, με πολλά ksar. Η απόφαση ελήφθη. Αλλαγή πορείας. Φτάνοντας στο Ρισανί ταμπέλες σε οδηγούν στο δρόμο με τα κσαρ που στην ουσία είναι ένας κύκλος που σε ξαναβγάζει στην πόλη.
Είδαμε πολλά κσαρ κάποια ερειπωμένα, κάποια με πανέμορφες πύλες και γυρίσαμε στο Ρισανί για να πάμε στο σουκ. Πολύ καλό (αγόρασα ένα θαυμάσιο καφτάνι ραμμένο στο χέρι από ένα ράφτη της περιοχής-άσε που μου ήρθε «κουτί», ο οποίος μέσα στο ραφείο είχε 6 κομμάτια όλα κι’όλα- η καλύτερη μου αγορά στο Μαρόκο), μετά μας «τσίμπησε» ένας τύπος και μας έχωσε στο μαγαζί του… λέμε τώρα – κράχτης ήτανε-,μέσα από κάτι στενά (δεν ξέραμε να βγούμε μετά), ψωνίσαμε και από ‘κει κάτι βερβέρικα κοσμήματα, χαζέψαμε το υπόλοιπο σουκ και φύγαμε για Errachidia. Ωραίο το Ρισανί, μάλλον δεν ανήκει στους τουριστικούς προορισμούς, και βέβαια πρέπει να πας όταν έχει σουκ (Τρίτη, Πέμπτη και Κυριακή). Για διανυκτέρευση στην έρημο με τέτοιο ψόφο ούτε λόγος, οπότε ξαναγυρνάμε προς τα βόρεια .Από το Efrood και μετά μέχρι τον προορισμό μας πάλι είναι πανέμορφη, η διαδρομή πάνω από ποτάμι, φοινικώνες…
Περίπου 20km πριν την πόλη στρίβουμε να δούμε την γαλάζια πηγή του Μέσκι – μια φυσική λίμνη μέσα σε μια κατασκήνωση του φοινικώνα που εμφανίζονται τα νερά μιας πηγής που είναι λίγο μακρύτερα. Από κάποια σημεία πιο ψηλά έχει ωραία θέα προς την όαση (όπως κι’όλη η διαδρομή από το Efrood που έχει θέα σε οάσεις και την κοιλάδα Ziz).
Λίγο πριν σκοτεινιάσει φτάνουμε στην Errachidia. Σε στρατηγική θέση ανάμεσα στο Νότιο και το Βόρειο Μαρόκο είναι μια ευχάριστη, απλωμένη πόλη (διοικητικό και στρατιωτικό κέντρο), με σαφώς πιο ευρωπαϊκό και κοσμοπολίτικο χαρακτήρα από τις υπόλοιπες που είδαμε έως τώρα. Κάνουμε βόλτα στην πόλη και ρωτάμε «όργανο της τάξης» για ξενοδοχείο. Μας υποδεικνύει στο κέντρο 2. Μόλις περάσαμε απέξω αποφασίσαμε ότι δεν πρόκειται να μπούμε μέσα και επιστρέφουμε για να δούμε το καλύτερο θεωρητικά ξενοδοχείο της πόλης Hotel Kenzi Risani που είναι στην είσοδο, χτισμένο δίπλα στο ποτάμι σε ωραία θέση μέσα σ’ένα κήπο. Είναι εμφανές ότι έχει δει στιγμές τρελής δόξας (πισίνα, εστιατόριο , μπαρ, κ.λ.π.), αλλά αυτές ήταν προπολεμικές... 70 ευρώ η διανυκτέρευση με πρωινό και πάμε να δούμε το δωμάτιο.
Μας απογοήτευσε που δεν είχε τη χλιδή του συλλεκτικού Yasmina δεν λέω, αλλά κι’ αυτό ήταν ακριβώς σαν παλιά αρχόντισσα σε μεγάλη ηλικία και παρακμή επίσης. Το κρεβάτι στο δωμάτιο είχε πάντως την απαραίτητη λακκούβα στη μέση του στρώματος. Είπαμε ειλικρινά στον κύριο της reception, ότι θα ψάξουμε για κάτι άλλο, αλλά υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψουμε και φύγαμε. Ψάξαμε, ξαναψάξαμε…, άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά το ενδεχόμενο της διανυκτέρευσης στο αυτοκίνητο (αχ αγαπημένε μου πόσο σε αδίκησα), και ξαναρωτάμε έτερον «όργανον της τάξης», το οποίο ευγενέστατο (όπως όλα άλλωστε), μας προτείνει ότι και το πρώτο, του ζήτησα κάτι καλύτερο μας προτείνει το Κenzi Risani (που είχαμε επισκεφθεί ήδη) και μόλις είδε την απογοήτευση στο πρόσωπό μου, μου λέει "no good"? Σφίγγω τα χείλια σε επιβεβαίωση της παρατήρησής του, μας σκάει το παραμύθι…3km μετά, στο δρόμο για Quarzazate υπάρχουν δύο πολύ καλά ξενοδοχεία, ένα που δεν θυμάμαι το όνομά του αλλά δεν μ’ άρεσε η ταμπέλα του (συμπαθητικό φαινόταν το υπόλοιπο πάντως), και άλλο ένα μερικά μέτρα μακριά από το πρώτο το Hotel Le Riad(www.hotelleriad.com) , στο οποίο και μείναμε παρότι είχε μια εκδήλωση ιατρικών επισκεπτών και ήταν σχεδόν γεμάτο. Ένιωσα ότι βρίσκομαι σε όαση με το που μπήκα μέσα. Πολύ ωραία είσοδος, περίτεχνα διακοσμημένη με τοπικά στοιχεία, καλή reception, άνετο parking, πισίνα, εστιατόριο, μπαρ και δωμάτια χτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο (σαν μικρά bungalows), και free wi-fi. Ζεστάθηκε το κοκαλάκι μας, ξεβρωμίσαμε τα ταλαίπωρα κορμιά μας, ντυθήκαμε με καθαρά ρουχαλάκια, χαζέψαμε στην τηλεόραση (μέρες αποκομμένοι από τον πολιτισμό-έτσι νιώθαμε), τις τελευταίες εξελίξεις στην Λιβύη, και σαν κύριοι πλέον πήγαμε για ένα ποτό στο μπαρ όσο περιμέναμε για το φαγητό. Ένα μικρό εστιατόριο, «παραδοσιακό», πολύ ζεστό μ’ έναν «άπαιχτο» κυριολεκτικά σεφ (και γενικότερων καθηκόντων).
Φάγαμε ωραιότατη σούπα harira (όχι βέβαια τόσο καυτερή όσο στο Yasmina, αλλά δεν είσαι πάντα τόσο τυχερός σ’αυτή τη ζωή), πολύ καλό tanzine μοσχάρι με χουρμάδες, αν δεν κάνω λάθος, ήπιαμε κι’ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, συνομιλήσαμε λίγο με τον ιδιοκτήτη ο οποίος συνέτρωγε με κυρία στο διπλανό τραπέζι και θυμηθήκαμε την ανθρώπινη φύση μας..
Εννοείτε ότι κοιμηθήκαμε σαν τούβλα, ευχαριστώντας την καλή μας τύχη..
Α΄ για καθαρά ενημερωτικούς λόγους το Hotel Riad στοίχισε περίπου 55 ? το δίκλινο με πρωινό το οποίο( ίσως γιατί είχε πολύ κόσμο), δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο με το βραδινό, αλλά σας ορκίζομαι ότι όλο το πακέτο ήταν το απόλυτο δώρο μετά από τις κακουχίες της προηγούμενης νύχτας..
Τεράστιο παγωμένο μπάνιο με πλακάκι του 1960, λεκάνη, μπανιέρα νιπτήρα σε μια γωνία στοιβαγμένα όλα μαζί. Κάνω πως δεν βλέπω (σκέφτομαι, ένα ντους και έναν ύπνο θα κάνουμε), και συνοδεία του υπευθύνου ανοίγουμε το κλιματιστικό. Μισή ώρα παλεύαμε και όμως δεν υπήρχε τρόπος να δουλέψει. Στους 30 βαθμούς το βάζαμε στους 11 έπεφτε..Αφού ξυλιάσαμε, μας προτείνει το παραδίπλα δωμάτιο (το μόνο άλλο που είχε κλιματιστικό). Μπαίνουμε και βγαίνουμε γιατί είχαν ξεχάσει να καθαρίσουν τις τουαλέτες….. και όχι μόνο.
Στα όρια απόγνωσης και κρυοπαγημάτων, αποφασίζουμε να πάρουμε την κουρτίνα 1…(καλά zonk ήταν το ξενοδοχείο ολόκληρο..) Φεύγοντας ο υπεύθυνος πάντα μέσα στην ευγένεια μας ανακοινώνει (αυτό ήταν kinder - έκπληξη, λες και δεν έφταναν τα υπόλοιπα), ότι το φως κλείνει στις 12.00΄το βράδυ (γιατί λειτουργούν με γεννήτρια- μας το κράτησε για κερασάκι -) και επανέρχεται στις 7.30΄-8.00΄το πρωί, την ώρα που αρχίζει και το πρωινό (αλλά βέβαια να μην ανησυχούμε… θα μας δώσουν κεριά - ουφ.. ησυχάσαμε), και επίσης ότι το εστιατόριο του ξενοδοχείου (λέμε τώρα), σερβίρει βραδινό μέχρι τις 10.30΄.
Ο «καλός» μου να επιμένει … «δεν κοιμόμαστε στο αυτοκίνητο, που θ'αφήσουμε ανοιχτή τη μηχανή και τουλάχιστον δεν θα ξυλιάσουμε?».
Τον αγνοώ και εξοπλίζομαι, παίρνω από το αυτοκίνητο, πετσέτες, φλίς, φακό και όλα τα σχετικά, αποφασισμένη να πλυθώ έστω και αν ξυλιάσω… Έλα που λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο… ένεκα που δεν δούλευε το ντους.. Έχω πάρει απόφαση ότι δεν υπάρχει καμία σωτηρία σ’αυτό το μαρτύριο. Φοράμε ότι κουβαλάμε πάνω μας και πηγαίνουμε στο εστιατόριο, το οποίο είχε μεγάλη σόμπα. Όνειρο-ζέστη. Καθόμαστε στους καναπέδες. Απέναντι μια παρέα 12 περίπου ορειβατών (βορειοανατολικού μπλοκ απ’ότι καταλάβαμε), απολαμβάνει το δείπνο της…χαχαχα…
Το δείπνο τώρα, έχει σούπα (για harira το πήγαινε μάλλον – παραδοσιακή σούπα με ρεβίθια, κρέας κ.λπ.-), η οποία τελικά είχε μόνο σκέτο κόκκινο καυτερό πιπέρι.
Στην 1η μπουκιά εκτοξεύομαι σαν cartoon (όχι δεν υπερβάλλω), οπότε την αφήνω στην άκρη. Το 2ο πιάτο είναι τανζίν κοτόπουλο με λεμόνι. Δοκίμασα μια μπουκιά με μεγάλη όπως καταλαβαίνετε επιφύλαξη (και καλώς έπραξα), και το άφησα και αυτό κατά μέρος. Έφαγα όσο ψωμί βρήκα για να κοροϊδέψω την πείνα μου (+μισό κιλό χουρμάδες που είχαμε στο αυτοκίνητο), και όπως μπορείτε να φανταστείτε το γλυκό (πορτοκάλι με κανέλα) δεν το δοκίμασα, γιατί πώς να φας φρούτο όταν το στομάχι σου στριγκλίζει σαν απότομο φρενάρισμα στην εθνική οδό? Nα μην σχολιάσω το servis γιατί δεν θέλω να σας κάνω να ζηλέψετε..
Με δάκρυα στα μάτια πήραμε τα κεράκια μας και το δρόμο για την σουίτα μας…(είχα κι’αυτόν τον λυσσασμένο δίπλα μου... «γιατί αγάπη μου δεν πάμε να κοιμηθούμε στο αυτοκίνητο??»). Εντάξει, κοιμηθήκαμε με πλήρη εξάρτηση, αγκαλιασμένοι σε μια ύστατη προσπάθεια επιβίωσης, σε περίπτωση που έρθει κάποιος να μας σώσει…. και δύσκολα, πολύ δύσκολα βγάλαμε τη νύχτα. Σκέφτομαι μήπως κάναμε πρόβα generale για την κατοχή που πιθανόν να έρθει?
Το πρωί κατάκοποι και παγωμένοι, πίνουμε ένα μαυροζούμι, (καφέ τον λέγανε αυτοί) και καθόμαστε στην αυλή να απολαύσουμε το πανέμορφο και απόλυτα επιβλητικό φαράγγι, όπου ξαφνικά εμφανίζεται ο υπεύθυνος (που εννοείται την είχε «κάνει διακριτικά» από το προηγούμενο βράδυ), ο οποίος μέσα στο γέλιο μας καλημερίζει. Αλήθεια δεν ήξερα αν θέλω να κλάψω ή να γελάσω…, να τον σκοτώσω ακαριαία ή αργά και βασανιστικά..?
Τελικά πήραμε το δρόμο της σωτηρίας: προορισμός Efrood και Errachidiaκαι ο θεός μαζί μας..
Η διαδρομή για το Efrood είναι πάρα πολύ όμορφη, μέσα από φοινικώνες, ποτάμια, εποχιακές λίμνες μας αποζημιώνει μερικώς για την βραδινή μας περιπέτεια. Είναι μια γαλήνια πόλη (πρώην γαλλικό στρατιωτικό φυλάκιο που χτίστηκε το 1930) και είναι βάση για εκδρομές στους αμμόλοφους του Εργκ Σεμπί. Διαβάζω καθοδόν στον οδηγό μου ότι στο Ρισανί μια μικρή πόλη περίπου 20km νοτιότερα (προς Mergouga), έχει σουκ (το σουκ του Ρισανί είναι ένα από τα γνωστότερα στην περιοχή), και επίσης ένα δρόμο μήκους 20km που περνάει μέσα από φοινικόδασος, με πολλά ksar. Η απόφαση ελήφθη. Αλλαγή πορείας. Φτάνοντας στο Ρισανί ταμπέλες σε οδηγούν στο δρόμο με τα κσαρ που στην ουσία είναι ένας κύκλος που σε ξαναβγάζει στην πόλη.
Είδαμε πολλά κσαρ κάποια ερειπωμένα, κάποια με πανέμορφες πύλες και γυρίσαμε στο Ρισανί για να πάμε στο σουκ. Πολύ καλό (αγόρασα ένα θαυμάσιο καφτάνι ραμμένο στο χέρι από ένα ράφτη της περιοχής-άσε που μου ήρθε «κουτί», ο οποίος μέσα στο ραφείο είχε 6 κομμάτια όλα κι’όλα- η καλύτερη μου αγορά στο Μαρόκο), μετά μας «τσίμπησε» ένας τύπος και μας έχωσε στο μαγαζί του… λέμε τώρα – κράχτης ήτανε-,μέσα από κάτι στενά (δεν ξέραμε να βγούμε μετά), ψωνίσαμε και από ‘κει κάτι βερβέρικα κοσμήματα, χαζέψαμε το υπόλοιπο σουκ και φύγαμε για Errachidia. Ωραίο το Ρισανί, μάλλον δεν ανήκει στους τουριστικούς προορισμούς, και βέβαια πρέπει να πας όταν έχει σουκ (Τρίτη, Πέμπτη και Κυριακή). Για διανυκτέρευση στην έρημο με τέτοιο ψόφο ούτε λόγος, οπότε ξαναγυρνάμε προς τα βόρεια .Από το Efrood και μετά μέχρι τον προορισμό μας πάλι είναι πανέμορφη, η διαδρομή πάνω από ποτάμι, φοινικώνες…
Περίπου 20km πριν την πόλη στρίβουμε να δούμε την γαλάζια πηγή του Μέσκι – μια φυσική λίμνη μέσα σε μια κατασκήνωση του φοινικώνα που εμφανίζονται τα νερά μιας πηγής που είναι λίγο μακρύτερα. Από κάποια σημεία πιο ψηλά έχει ωραία θέα προς την όαση (όπως κι’όλη η διαδρομή από το Efrood που έχει θέα σε οάσεις και την κοιλάδα Ziz).
Λίγο πριν σκοτεινιάσει φτάνουμε στην Errachidia. Σε στρατηγική θέση ανάμεσα στο Νότιο και το Βόρειο Μαρόκο είναι μια ευχάριστη, απλωμένη πόλη (διοικητικό και στρατιωτικό κέντρο), με σαφώς πιο ευρωπαϊκό και κοσμοπολίτικο χαρακτήρα από τις υπόλοιπες που είδαμε έως τώρα. Κάνουμε βόλτα στην πόλη και ρωτάμε «όργανο της τάξης» για ξενοδοχείο. Μας υποδεικνύει στο κέντρο 2. Μόλις περάσαμε απέξω αποφασίσαμε ότι δεν πρόκειται να μπούμε μέσα και επιστρέφουμε για να δούμε το καλύτερο θεωρητικά ξενοδοχείο της πόλης Hotel Kenzi Risani που είναι στην είσοδο, χτισμένο δίπλα στο ποτάμι σε ωραία θέση μέσα σ’ένα κήπο. Είναι εμφανές ότι έχει δει στιγμές τρελής δόξας (πισίνα, εστιατόριο , μπαρ, κ.λ.π.), αλλά αυτές ήταν προπολεμικές... 70 ευρώ η διανυκτέρευση με πρωινό και πάμε να δούμε το δωμάτιο.
Μας απογοήτευσε που δεν είχε τη χλιδή του συλλεκτικού Yasmina δεν λέω, αλλά κι’ αυτό ήταν ακριβώς σαν παλιά αρχόντισσα σε μεγάλη ηλικία και παρακμή επίσης. Το κρεβάτι στο δωμάτιο είχε πάντως την απαραίτητη λακκούβα στη μέση του στρώματος. Είπαμε ειλικρινά στον κύριο της reception, ότι θα ψάξουμε για κάτι άλλο, αλλά υπάρχει πιθανότητα να επιστρέψουμε και φύγαμε. Ψάξαμε, ξαναψάξαμε…, άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά το ενδεχόμενο της διανυκτέρευσης στο αυτοκίνητο (αχ αγαπημένε μου πόσο σε αδίκησα), και ξαναρωτάμε έτερον «όργανον της τάξης», το οποίο ευγενέστατο (όπως όλα άλλωστε), μας προτείνει ότι και το πρώτο, του ζήτησα κάτι καλύτερο μας προτείνει το Κenzi Risani (που είχαμε επισκεφθεί ήδη) και μόλις είδε την απογοήτευση στο πρόσωπό μου, μου λέει "no good"? Σφίγγω τα χείλια σε επιβεβαίωση της παρατήρησής του, μας σκάει το παραμύθι…3km μετά, στο δρόμο για Quarzazate υπάρχουν δύο πολύ καλά ξενοδοχεία, ένα που δεν θυμάμαι το όνομά του αλλά δεν μ’ άρεσε η ταμπέλα του (συμπαθητικό φαινόταν το υπόλοιπο πάντως), και άλλο ένα μερικά μέτρα μακριά από το πρώτο το Hotel Le Riad(www.hotelleriad.com) , στο οποίο και μείναμε παρότι είχε μια εκδήλωση ιατρικών επισκεπτών και ήταν σχεδόν γεμάτο. Ένιωσα ότι βρίσκομαι σε όαση με το που μπήκα μέσα. Πολύ ωραία είσοδος, περίτεχνα διακοσμημένη με τοπικά στοιχεία, καλή reception, άνετο parking, πισίνα, εστιατόριο, μπαρ και δωμάτια χτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο (σαν μικρά bungalows), και free wi-fi. Ζεστάθηκε το κοκαλάκι μας, ξεβρωμίσαμε τα ταλαίπωρα κορμιά μας, ντυθήκαμε με καθαρά ρουχαλάκια, χαζέψαμε στην τηλεόραση (μέρες αποκομμένοι από τον πολιτισμό-έτσι νιώθαμε), τις τελευταίες εξελίξεις στην Λιβύη, και σαν κύριοι πλέον πήγαμε για ένα ποτό στο μπαρ όσο περιμέναμε για το φαγητό. Ένα μικρό εστιατόριο, «παραδοσιακό», πολύ ζεστό μ’ έναν «άπαιχτο» κυριολεκτικά σεφ (και γενικότερων καθηκόντων).
Φάγαμε ωραιότατη σούπα harira (όχι βέβαια τόσο καυτερή όσο στο Yasmina, αλλά δεν είσαι πάντα τόσο τυχερός σ’αυτή τη ζωή), πολύ καλό tanzine μοσχάρι με χουρμάδες, αν δεν κάνω λάθος, ήπιαμε κι’ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, συνομιλήσαμε λίγο με τον ιδιοκτήτη ο οποίος συνέτρωγε με κυρία στο διπλανό τραπέζι και θυμηθήκαμε την ανθρώπινη φύση μας..
Εννοείτε ότι κοιμηθήκαμε σαν τούβλα, ευχαριστώντας την καλή μας τύχη..
Α΄ για καθαρά ενημερωτικούς λόγους το Hotel Riad στοίχισε περίπου 55 ? το δίκλινο με πρωινό το οποίο( ίσως γιατί είχε πολύ κόσμο), δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο με το βραδινό, αλλά σας ορκίζομαι ότι όλο το πακέτο ήταν το απόλυτο δώρο μετά από τις κακουχίες της προηγούμενης νύχτας..
