PAPI_9
Member
- Μηνύματα
- 138
- Likes
- 135
- Επόμενο Ταξίδι
- Είμαστε στην έρευνα....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΑΚΕΡΟΣ!!!
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Φωτογραφίες][URL="http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/7529d1300478032-m%E1%F1%FC%EA%EF-%DD%ED%E1%F2-%E3%EB%F5%EA%FC%F2-%F6%E9%EB%FC%EE%E5%ED%EF%F2-%F4%FC%F0%EF%F2-%F4%EF-%F6%E1%F1%DC%E3%E3%E9-533-jpg"][IMG]http://www.travelstories.gr/attachments/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/7529d1300478032t-m%E1%F1%FC%EA%EF-%DD%ED%E1%F2-%E3%EB%F5%EA%FC%F2-%F6%E9%EB%FC%EE%E5%ED%EF%F2-%F4%FC%F0%EF%F2-%F4%EF-%F6%E1%F1%DC%E3%E3%E9-533-jpg[/IMG][/URL
Υπάρχουν 3 δρόμοι που ενώνουν την Casablanca με το Rabat, o ένας είναι ο Α3 (ταχείας κυκλοφορίας με διόδια), ο άλλος είναι από πάνω του(Ν1) και υπάρχει και ο τρίτος μικρότερος απ’όλους που στο μεγαλύτερο του μέρος κινείται δίπλα στις ακτές του Ατλαντικού και είναι μαγικός. Επειδή δεν μπορώ να σας οδηγήσω αλλιώς, απλά όπου δείτε θάλασσα κινηθείτε δίπλα της. Και μετά ευθεία-ευθεία(ο χάρτης μου τον γράφει σαν R-322). Λοιπόν αυτή τη διαδρομή θα την ξαναέκανα πολλές φορές με χαρά. Είχε λιακάδα αλλά πολύ αέρα κι’απίστευτα – εντυπωσιακά- μεγαλειώδη κύματα που σκάγανε σε μεγάλους βράχους η καταλήγανε σε τεράστιες παραλίες. Προσπαθούσαμε να πάρουμε βίντεο το φαντασμαγορικό θέαμα (τα ψιλοκαταφέραμε, αλλά τελικά κανένα βίντεο ή φωτογραφία ερασιτέχνη , δεν είναι ικανό να αποδώσει την ομορφιά του τοπίου).
Είναι εμφανές σ’αυτή την διαδρομή τουλάχιστον στα πρώτα 70-80 km ότι οι κάτοικοι είναι η εύπορη κάστα της χώρας. Καμία σχέση με τα βουνά. Πολυτελείς κατοικίες, με θέα στον ωκεανό, περιοχές που έχουν μόνο spa και μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα και κάπου λίγο πιο κάτω μια θερινή κατοικία του βασιλιά (είχε τις σχετικές σημαίες και οικόσημα στην είσοδο), που στο δρόμο επάνω έχει μήκος περίπου 5km, η άλλη της πλευράς (δεν είναι ορατή από το δρόμο), βλέπει Ατλαντικό εννοείται , μέσα στο πράσινο και ανά 300-500 μέτρα υπάρχουν 2-3 «όργανα της τάξης» για την προστασία «του μεγαλειότατου», το συνολάκι αυτών που είδαμε μόνο στην μία πλευρά του πέτρινου τοίχου, τουλάχιστον 60 άτομα.
Μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω (η θάλασσα τώρα ήταν λίγο πιο μακριά), στρίψαμε σ’ένα λιβάδι και προχωρήσαμε 500 μέτρα περίπου σ’ένα χωματόδρομο για να χαζέψουμε την περιοχή. Σταματήσαμε δίπλα στη θάλασσα και τσακίσαμε τα τελευταία ξερά σύκα (απομεινάρι από το Μαρακές).
Συνεχίσαμε για τον προορισμό μας περνώντας μέσα από διάφορες περιοχές, πιο εξευρωπαϊσμένες, μέχρι που φτάσαμε 25km περίπου πριν την Casablanca, στην πόλη Mohamentia που από το 1930 και μετά είναι λιμάνι πετρελαιοφόρων (θεωρητικά το Μαρόκο, έχει πετρελαϊκή αυτάρκεια για τα επόμενα περίπου 30 χρόνια), μια ζωντανή πόλη με μεγάλα ξενοδοχεία και τα τελευταία χρόνια, θέρετρο των ντόπιων (των πλούσιων ντόπιων)… Μετά από λίγο ακόμη δρόμο ω του θαύματος φτάνουμε στην υπερπαραγωγή του Mαρόκου…την Casablanca, το απόλυτο τρελάδικο..
Τεράστια κτίρια, κίνηση, χωνόμαστε στο λιμάνι δεξιά τα καταφέρνουμε να ξαναβγούμε μετά από λίγο (λίγο…λέμε και καμιά βλακεία να περνάει η ώρα), προχωράμε, βλέπουμε πολυόροφα ξενοδοχεία μεγάλων αλυσίδων, μπροστά μας πλατεία, δεξιά μας τα τείχη της παλιάς πόλης. Στο πρώτο parking λίγο πιο κάτω αφήνουμε το αυτοκίνητο και πάμε να δούμε τι θ’αντικρύσουμε. Βάζουμε σημάδι το ξενοδοχείο Hyatt Regency, (η μία από τις δύο εισόδους του είναι εκπληκτική), που είναι δίπλα. Ανακαλύψαμε επίσης ότι η πλατεία που βρισκόμαστε είναι η πλατεία Ηνωμένων Εθνών ίσως το κεντρικότερο σημείο στην Casablanca, απ’ όπου μπορείς να μπεις στην παλιά Μεδίνα ή να προχωρήσεις στους πιο όμορφους δρόμους της Βιλ Νουβέλ (Νέα Πόλη).
Προχωρήσαμε προς την Μεδίνα, περπατήσαμε στην αγορά (έπρεπε να αγοράσουμε και ένα sacvoyage γιατί είχαμε ατύχημα με το προηγούμενο και χρειαζόταν αντικατάσταση), τελικά αγοράσαμε από ένα φούρνο-ζαχαροπλαστείο με ωραία βιτρίνα και πολύ κόσμο, καταπληκτικά σιροπιαστά με αμυγδαλόψιχα (καλά αυτά πως τα φτιάχνουν? μ’έχουν μαγέψει) και άλλα συναφή για τη λιγούρα, βγαίνουμε από τη Μεδίνα, προχωράμε λίγο στην Avenue des Forces Armes (με τα μεγάλα ξενοδοχεία) και γυρνάμε πίσω. Με τη βοήθεια «οργάνου» στην πλατεία Ηνωμένων Εθνών (όλ’αυτά είναι γύρω της), βρίσκουμε την Λεωφόρο Μοχάμεντ Ε΄, η οποία είναι ένα όνειρο (παρ’όλα τα έργα αποκατάστασης που γίνονται αυτή την περίοδο).
Ψάχναμε για το ιστορικό cafe Petit Pouche (για το οποίο είχα διαβάσει στον οδηγό μας). Το βρήκαμε εύκολα και καθίσαμε για ένα cafe au lait.
Σαν να ήμασταν σ’άλλη εποχή. Όλος ο δρόμος βγαίνει από μια άλλη εποχή. Απίστευτης ομορφιάς κτίρια αρ-ντεκώ της δεκαετίας του 1920-1930 και άλλα, κλασικά διακοσμημένα μαροκινά συνυπάρχουν στον ίδιο δρόμο. Στο πλάι σκεπαστές στοές. Σε μια τέτοια καθίσαμε στον εξωτερικό χώρο του Petit pouche για τον καφέ μας. Θαμώνες: 60άρηδες-70άρηδες ευγενέστατοι, κομψοί κύριοι κι’αυτοί άλλης εποχής (φύση και θέση). Αφού εξερευνήσαμε λοιπόν μέσα το καφέ, καθόμαστε έξω για να χαζέψουμε το δρόμο. Δίπλα μας μια παρέα 3 ηλικιωμένων με αέρα παλιού κοσμοπολίτη. Έρχονται τα καφεδάκια. Μου έκανε εντύπωση το εξής γεγονός. Κάποια στιγμή που ο καλός μου μπήκε μέσα στο μαγαζί, με πλησιάζουν 2 ζητιάνοι (ε.. όχι και οι καλύτερες φάτσες), μου ζητάνε λεφτά, τσιγάρα.. Μέχρι να κινηθώ να τους δώσω τσιγάρα, δύο από τους κύριους που κάθονται δίπλα μου σηκώνονται για να τους διώξουν και το ευγενέστατο γκαρσόνι (κι’αυτό από το 1930 έχει ξεμείνει εκεί), έχει ήδη πεταχτεί έξω για να με προστατεύσει. Κάθονται γύρω μου μέχρι να φύγουν οι τύποι και να γυρίσει ο συνοδός μου, αποσύρονται στο τραπέζι τους οι διπλανοί κύριοι και το γκαρσόνι προσπαθεί να μας εξηγήσει (γαλλικά πάντα), τα περί εγκληματικότητας στην περιοχή και με διάφορα νοήματα, ότι φαλτσέτες περιφέρονται και ότι δεν πρέπει να κυκλοφορούμε εκεί το βράδυ. Φύγαμε για το αυτοκίνητο. Παραδίπλα χαζέψαμε το θαυμάσιο θέατρο Rialto και περπατήσαμε μέχρι το parking. Έλα που ήθελα οπωσδήποτε να πάω στο λιμάνι και καλώς βέβαια έκανα. Είναι περίπου 8 το βράδυ, χωνόμαστε μέσα στο λιμάνι και κάποια στιγμή φτάνουμε σ’ένα σημείο που έχει κάτι σαν φυλάκιο και μπροστά μας ένα restaurant, σ’ένα παλιό κτίσμα(μάλλον αποθήκη πρέπει να ήτανε στα νιάτα του) στον 1ο όροφο.
Η πείνα μας έχει θερίσει και η κούραση επίσης. Προχωράμε στην είσοδο του «du port de Peche», ανεβαίνουμε τα σκαλιά και μπαίνουμε σ’έναν περιποιημένο χώρο που έχει ήδη 4-5 παρέες και λίγα ζευγάρια, καλοντυμένων ντόπιων. Περιττό να σας περιγράψω πως ένιωσα όταν τους είδα… αφού η εμφάνιση μας παρέπεμπε σε αλήτες του λιμανιού και δεν ήταν σίγουρα η ενδεδειγμένη για το χώρο.. Βέβαια δεν το σκεφτήκαμε για πολύ… η πείνα μας γαρ.. Το μαγαζί απ’ότι έμαθα λίγο αργότερα, από έναν Βέλγο businessman που γνωρίσαμε, τον Lou , είναι μια από τις καλύτερες ψαροταβέρνες της πόλης. Παραγγείλαμε τα σχετικά ψάρια, κρασί (κατ’ υπόδειξη του Lou, ο οποίος είχε κάνει μήνα του μέλιτος προ 35ετίας στην Σαντορίνη παρακαλώ), και περιμέναμε. Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνό μου.. Η μαμά μου.. «παιδιά μου είσαστε καλά;» «μια χαρά μαμά», «το ξέρετε ότι σήμερα είναι η μέρα των ερωτευμένων;».. Μας πήραν τα γέλια. «Καλά μαμά θα το γιορτάσουμε». Και φέρε τα κρασιά λόγω της εορτής (τρομερές δικαιολογίες αυτές οι άσχετες γιορτές, όχι δηλαδή για να μη λέτε ότι γίναμε μπεκρήδες χωρίς αιτία), και άντε στην υγειά μας με το Lou, και άντε η σχετική πλάκα-κόντρα με το γκαρσόνι για το ποια ψάρια είναι νοστιμότερα του Ατλαντικού ή της Μεσογείου..(καλά το θέμα δεν το συζητάμε, σαφώς της Μεσογείου αλλά ειδικά του Αιγαίου αποφανθήκαμε οι ειδικοί με support βέβαια από το νέο Βέλγο φίλο μας)..
Μ’αυτά και άλλα, πήγε η ώρα 11.00 και μείς γίναμε ντίρλα… Σιγά -σιγά ξεκινάμε να βρούμε το δρόμο για το ξενοδοχείο. Πετάμε την επόμενη μέρα το πρωί και θα μείνουμε στο μοναδικό ξενοδοχείο κοντά στο αεροδρόμιο ,Atlas Airport Hotel Casablanca – www.hotelsatlas.com . Για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν θυμάμαι πολλά από το ξενοδοχείο, μόνο ότι μου φάνηκε αξιοπρεπές για ξενοδοχείο αεροδρομίου (όσους είχα ρωτήσει δεν μου είχαν δώσει καλή εντύπωση, αλλά τελικά μια χαρά νομίζω ήταν),πάρα πολύ κοντά στο αεροδρόμιο. Αυτό που σίγουρα θυμάμαι είναι η κόλαση που περάσαμε μέχρι να φτάσουμε. Χαθήκαμε τουλάχιστον 5 φορές σε διάφορες εξόδους της πόλης, όλοι οδηγούν σαν τρελοί . Έξω από την συνοικία Χαμπτούς (Νέα Μεδίνα) είναι θαύμα πως δεν σκοτώσαμε κάποιον ή κάποιους. Σταματάγαμε σε βενζινάδικα, ρωτάγαμε ταξιτζήδες (μη νομίζετε ότι αυτά είναι εύκολα σ’αυτή την πόλη και μάλιστα βραδυάτικα), κάποιος μας είπε ότι πρέπει να βρούμε την έξοδο για Μαρακές, δεν υπάρχει σήμανση για το αεροδρόμιο (που είναι περίπου 30 kmπαραέξω), ώσπου ένας άγιος άνθρωπος που μιλούσε αγγλικά (τύχη βουνό δεν το συζητώ), μας είπε να τον ακολουθήσουμε (κι’αυτό δύσκολο ήταν- οδηγούν σαν ολότρελοι είπαμε),μας οδήγησε περίπου 10km μακρύτερα στο δρόμο για Marrakesh, και όταν άρχισε η σήμανση για το αεροδρόμιο μας κόρναρε κι’ έστριψε δεξιά.
Ο Θεός να τον έχει καλά, γιατί μέχρι την ώρα που μας τον έστειλε, ήμασταν σίγουροι ότι καμία πιθανότητα δεν είχαμε να προλάβουμε την πτήση μας το επόμενο πρωί.
Κατά τις 12.30 νομίζω φτάσαμε στο ξενοδοχείο και λιποθυμήσαμε..
Έγερση στις 7.00΄ (καλό το κρασί, κεφάλια λαμπίκο), τα σχετικά διαδικαστικά, πρωινό, 5 λεπτά σκάρτα για το αεροδρόμιο. Παράδοση αυτοκινήτου και περιμένουμε στην αναμονή για checkin. Παρόλο που ήμασταν σχεδόν πρώτοι στην ουρά, η κακή οργάνωση της easyjet στην Casablanca (δεν ξέρω αν είναι γενικότερο το φαινόμενο), καθώς και οι αραβόφωνοι πελάτες (γεμάτη η πτήση),που πετούσαν για Μιλάνο δημιούργησαν ένα κλίμα ανεκδιήγητο. Από τύχη δεν μας ποδοπάτησαν. Φανταστείτε ότι κάποιος μοιράζει 50ευρα μέσα στην Ομόνοια, και προσπαθούν όλοι να τα αρπάξουν… Ένας χαμός. Φωνές , κακό…
Τελικά μετά δυσκολίας επιτέλους απογειωθήκαμε. Στο Μιλάνο ευτυχώς γλυτώσαμε το ποδοπάτημα λόγω ευρωπαϊκού διαβατηρίου, οπότε περάσαμε από διαφορετικό γκισέ. Παραλάβαμε μπαγκάζια (ουκ ολίγα) και με απογοήτευση είδαμε ότι το πρόγραμμά μας για ενοικίαση αυτοκινήτου, βόλτα και δείπνο στο Μιλάνο και διαμονή σε ξενοδοχείο που είχαμε εντοπίσει μερικά χιλιόμετρα μακριά από το αεροδρόμιο «πήγε περίπατο», αφού η ώρα ήταν ήδη 4-5 το απόγευμα και έβρεχε καταρρακτωδώς (δεν σταμάτησε στιγμή να βρέχει μέχρι την ώρα που εγκαταλείψαμε το Μιλάνο , την επομένη το πρωί). Τηλεφωνήσαμε στο ξενοδοχείο Hote Villa delle Rose – www.hotelvilladellerose.net - στο οποίο είχα κάνει μια κράτηση το ίδιο πρωί στην οποία τους ανέφερα ότι θα φτάσουμε γύρω στις 5 χωρίς άλλες λεπτομέρειες. Σε 10 λεπτά ήρθαν και μας παρέλαβαν.
Το ξενοδοχείο έχει πάρα πολύ καλή σχέση ποιότητας και τιμής (70 ευρώ το δίκλινο με πρωινό), καινούργιο (1 έτους), καθαρά και οργανωμένα δωμάτια, συμπαθητικό μπαρ, wi-fi, δωρεάν μεταφορά από και προς το αεροδρόμιο (και συνεπέστατο), και επίσης αν το ζητήσεις σε μεταφέρουν δωρεάν στην κοντινή πόλη (Ollegio), για βόλτα και έρχονται ότι ώρα τους πεις και σε ξαναπαίρνουν, ωραιότατο πρωινό, καλό σέρβις και το βασικό αν δεν θέλεις ή δεν μπορείς να κουνηθείς (καλή ώρα), έχει ένα πολύ καλό εστιατόριο από κάτω (restaurant Oca Nera). Έφαγα carpaccio (από τα ωραιότερα που έχω δοκιμάσει), ωραίες μαύρες λεπτές ταλιατέλες με γαρίδες. Ωραία κρασιά και γλυκά (έχω και μια αδυναμία στο Ιταλικό φαγητό).
Έχει κι’ένα κακό..είναι τελείως μη καπνιστών (αυτό για τους αθεράπευτους σαν και μας) δηλαδή απαγορεύεται και στα δωμάτια..Καπνίζαμε στην σκεπαστή αυλή έξω από το εστιατόριο (αλλά είχε τρελό κρύο), επίσης σε ένα χώρο στην είσοδο και εγώ…έκανα και μια παρασπονδία στο παράθυρο του δωματίου.., αλλά για τόσο λίγο , ύπνο και φαγητό το συστήνω ανεπιφύλακτα και στους καπνιστές.
Δεν θέλω να σας περιγράψω το μίνι μαρτύριο που περάσαμε στο Μαλπένσα με το μέγεθος της βαλίτσας καμπίνας (την ίδια με την οποία ταξιδέψαμε και σ’όλες τις προηγούμενες πτήσεις της ίδιας εταιρείας), το θέμα είναι ότι το επόμενο μεσημέρι μας βρήκε στο Ελ.Βενιζέλος με λιακάδα. Γέλαγα μόνη μου στην σκέψη του πόσες φορές έχω κοροϊδέψει τις χιλιάδες ταμπέλες που έχουν κατακλίσει την Αθήνα και όλο το λεκανοπέδιο δείχνοντας προς τα πού πέφτει το Ελ.Βεν…, τι καλά που θα ήταν να είναι έτσι και στην Καζαμπλάνκα…
Το Μαρόκο είναι οικόπεδο «γωνία», μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ξαπλώνει το κεφάλι του στη Μεσόγειο, ελέγχει τα στενά, σερφάρει στον Ατλαντικό, πατάει στην έρημο, σκαρφαλώνει στα βουνά και στα φαράγγια , κολυμπάει στα ποτάμια και τις λίμνες. Βουτάει στη φτώχεια και τον αναλφαβητισμό, και παράλληλα στον πλούτο που ζαλίζει. Σε στέλνει από τους αγνούς και απίστευτα καλούς και φιλόξενους ανθρώπους των βουνών, στους «περίεργους» τύπους του λιμανιού της Casablanca, που ακόμη και αν θεωρείτε από πολλούς αδιάφορη, παραμένει μοναδική.
Σε ταξιδεύει στην ιστορία και την τέχνη..
Είναι ένα απερίγραπτο κράμα διαφορετικών ανθρώπων, πολιτισμών, εικόνων και φύσης. Γίνεται κόκκινο, άσπρο, πράσινο, μπλε, ένα ουράνιο τόξο που ακουμπά στη γη.
Γίνεται Αφρική, γίνεται Ευρώπη. Eίναι ένας γλυκός, μυστήριος, αισθησιακός τόπος που προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα και γεμίζει όλες τις αισθήσεις…
Είναι εμφανές σ’αυτή την διαδρομή τουλάχιστον στα πρώτα 70-80 km ότι οι κάτοικοι είναι η εύπορη κάστα της χώρας. Καμία σχέση με τα βουνά. Πολυτελείς κατοικίες, με θέα στον ωκεανό, περιοχές που έχουν μόνο spa και μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα και κάπου λίγο πιο κάτω μια θερινή κατοικία του βασιλιά (είχε τις σχετικές σημαίες και οικόσημα στην είσοδο), που στο δρόμο επάνω έχει μήκος περίπου 5km, η άλλη της πλευράς (δεν είναι ορατή από το δρόμο), βλέπει Ατλαντικό εννοείται , μέσα στο πράσινο και ανά 300-500 μέτρα υπάρχουν 2-3 «όργανα της τάξης» για την προστασία «του μεγαλειότατου», το συνολάκι αυτών που είδαμε μόνο στην μία πλευρά του πέτρινου τοίχου, τουλάχιστον 60 άτομα.
Μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω (η θάλασσα τώρα ήταν λίγο πιο μακριά), στρίψαμε σ’ένα λιβάδι και προχωρήσαμε 500 μέτρα περίπου σ’ένα χωματόδρομο για να χαζέψουμε την περιοχή. Σταματήσαμε δίπλα στη θάλασσα και τσακίσαμε τα τελευταία ξερά σύκα (απομεινάρι από το Μαρακές).
Συνεχίσαμε για τον προορισμό μας περνώντας μέσα από διάφορες περιοχές, πιο εξευρωπαϊσμένες, μέχρι που φτάσαμε 25km περίπου πριν την Casablanca, στην πόλη Mohamentia που από το 1930 και μετά είναι λιμάνι πετρελαιοφόρων (θεωρητικά το Μαρόκο, έχει πετρελαϊκή αυτάρκεια για τα επόμενα περίπου 30 χρόνια), μια ζωντανή πόλη με μεγάλα ξενοδοχεία και τα τελευταία χρόνια, θέρετρο των ντόπιων (των πλούσιων ντόπιων)… Μετά από λίγο ακόμη δρόμο ω του θαύματος φτάνουμε στην υπερπαραγωγή του Mαρόκου…την Casablanca, το απόλυτο τρελάδικο..
Τεράστια κτίρια, κίνηση, χωνόμαστε στο λιμάνι δεξιά τα καταφέρνουμε να ξαναβγούμε μετά από λίγο (λίγο…λέμε και καμιά βλακεία να περνάει η ώρα), προχωράμε, βλέπουμε πολυόροφα ξενοδοχεία μεγάλων αλυσίδων, μπροστά μας πλατεία, δεξιά μας τα τείχη της παλιάς πόλης. Στο πρώτο parking λίγο πιο κάτω αφήνουμε το αυτοκίνητο και πάμε να δούμε τι θ’αντικρύσουμε. Βάζουμε σημάδι το ξενοδοχείο Hyatt Regency, (η μία από τις δύο εισόδους του είναι εκπληκτική), που είναι δίπλα. Ανακαλύψαμε επίσης ότι η πλατεία που βρισκόμαστε είναι η πλατεία Ηνωμένων Εθνών ίσως το κεντρικότερο σημείο στην Casablanca, απ’ όπου μπορείς να μπεις στην παλιά Μεδίνα ή να προχωρήσεις στους πιο όμορφους δρόμους της Βιλ Νουβέλ (Νέα Πόλη).
Προχωρήσαμε προς την Μεδίνα, περπατήσαμε στην αγορά (έπρεπε να αγοράσουμε και ένα sacvoyage γιατί είχαμε ατύχημα με το προηγούμενο και χρειαζόταν αντικατάσταση), τελικά αγοράσαμε από ένα φούρνο-ζαχαροπλαστείο με ωραία βιτρίνα και πολύ κόσμο, καταπληκτικά σιροπιαστά με αμυγδαλόψιχα (καλά αυτά πως τα φτιάχνουν? μ’έχουν μαγέψει) και άλλα συναφή για τη λιγούρα, βγαίνουμε από τη Μεδίνα, προχωράμε λίγο στην Avenue des Forces Armes (με τα μεγάλα ξενοδοχεία) και γυρνάμε πίσω. Με τη βοήθεια «οργάνου» στην πλατεία Ηνωμένων Εθνών (όλ’αυτά είναι γύρω της), βρίσκουμε την Λεωφόρο Μοχάμεντ Ε΄, η οποία είναι ένα όνειρο (παρ’όλα τα έργα αποκατάστασης που γίνονται αυτή την περίοδο).
Ψάχναμε για το ιστορικό cafe Petit Pouche (για το οποίο είχα διαβάσει στον οδηγό μας). Το βρήκαμε εύκολα και καθίσαμε για ένα cafe au lait.
Σαν να ήμασταν σ’άλλη εποχή. Όλος ο δρόμος βγαίνει από μια άλλη εποχή. Απίστευτης ομορφιάς κτίρια αρ-ντεκώ της δεκαετίας του 1920-1930 και άλλα, κλασικά διακοσμημένα μαροκινά συνυπάρχουν στον ίδιο δρόμο. Στο πλάι σκεπαστές στοές. Σε μια τέτοια καθίσαμε στον εξωτερικό χώρο του Petit pouche για τον καφέ μας. Θαμώνες: 60άρηδες-70άρηδες ευγενέστατοι, κομψοί κύριοι κι’αυτοί άλλης εποχής (φύση και θέση). Αφού εξερευνήσαμε λοιπόν μέσα το καφέ, καθόμαστε έξω για να χαζέψουμε το δρόμο. Δίπλα μας μια παρέα 3 ηλικιωμένων με αέρα παλιού κοσμοπολίτη. Έρχονται τα καφεδάκια. Μου έκανε εντύπωση το εξής γεγονός. Κάποια στιγμή που ο καλός μου μπήκε μέσα στο μαγαζί, με πλησιάζουν 2 ζητιάνοι (ε.. όχι και οι καλύτερες φάτσες), μου ζητάνε λεφτά, τσιγάρα.. Μέχρι να κινηθώ να τους δώσω τσιγάρα, δύο από τους κύριους που κάθονται δίπλα μου σηκώνονται για να τους διώξουν και το ευγενέστατο γκαρσόνι (κι’αυτό από το 1930 έχει ξεμείνει εκεί), έχει ήδη πεταχτεί έξω για να με προστατεύσει. Κάθονται γύρω μου μέχρι να φύγουν οι τύποι και να γυρίσει ο συνοδός μου, αποσύρονται στο τραπέζι τους οι διπλανοί κύριοι και το γκαρσόνι προσπαθεί να μας εξηγήσει (γαλλικά πάντα), τα περί εγκληματικότητας στην περιοχή και με διάφορα νοήματα, ότι φαλτσέτες περιφέρονται και ότι δεν πρέπει να κυκλοφορούμε εκεί το βράδυ. Φύγαμε για το αυτοκίνητο. Παραδίπλα χαζέψαμε το θαυμάσιο θέατρο Rialto και περπατήσαμε μέχρι το parking. Έλα που ήθελα οπωσδήποτε να πάω στο λιμάνι και καλώς βέβαια έκανα. Είναι περίπου 8 το βράδυ, χωνόμαστε μέσα στο λιμάνι και κάποια στιγμή φτάνουμε σ’ένα σημείο που έχει κάτι σαν φυλάκιο και μπροστά μας ένα restaurant, σ’ένα παλιό κτίσμα(μάλλον αποθήκη πρέπει να ήτανε στα νιάτα του) στον 1ο όροφο.
Η πείνα μας έχει θερίσει και η κούραση επίσης. Προχωράμε στην είσοδο του «du port de Peche», ανεβαίνουμε τα σκαλιά και μπαίνουμε σ’έναν περιποιημένο χώρο που έχει ήδη 4-5 παρέες και λίγα ζευγάρια, καλοντυμένων ντόπιων. Περιττό να σας περιγράψω πως ένιωσα όταν τους είδα… αφού η εμφάνιση μας παρέπεμπε σε αλήτες του λιμανιού και δεν ήταν σίγουρα η ενδεδειγμένη για το χώρο.. Βέβαια δεν το σκεφτήκαμε για πολύ… η πείνα μας γαρ.. Το μαγαζί απ’ότι έμαθα λίγο αργότερα, από έναν Βέλγο businessman που γνωρίσαμε, τον Lou , είναι μια από τις καλύτερες ψαροταβέρνες της πόλης. Παραγγείλαμε τα σχετικά ψάρια, κρασί (κατ’ υπόδειξη του Lou, ο οποίος είχε κάνει μήνα του μέλιτος προ 35ετίας στην Σαντορίνη παρακαλώ), και περιμέναμε. Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνό μου.. Η μαμά μου.. «παιδιά μου είσαστε καλά;» «μια χαρά μαμά», «το ξέρετε ότι σήμερα είναι η μέρα των ερωτευμένων;».. Μας πήραν τα γέλια. «Καλά μαμά θα το γιορτάσουμε». Και φέρε τα κρασιά λόγω της εορτής (τρομερές δικαιολογίες αυτές οι άσχετες γιορτές, όχι δηλαδή για να μη λέτε ότι γίναμε μπεκρήδες χωρίς αιτία), και άντε στην υγειά μας με το Lou, και άντε η σχετική πλάκα-κόντρα με το γκαρσόνι για το ποια ψάρια είναι νοστιμότερα του Ατλαντικού ή της Μεσογείου..(καλά το θέμα δεν το συζητάμε, σαφώς της Μεσογείου αλλά ειδικά του Αιγαίου αποφανθήκαμε οι ειδικοί με support βέβαια από το νέο Βέλγο φίλο μας)..
Μ’αυτά και άλλα, πήγε η ώρα 11.00 και μείς γίναμε ντίρλα… Σιγά -σιγά ξεκινάμε να βρούμε το δρόμο για το ξενοδοχείο. Πετάμε την επόμενη μέρα το πρωί και θα μείνουμε στο μοναδικό ξενοδοχείο κοντά στο αεροδρόμιο ,Atlas Airport Hotel Casablanca – www.hotelsatlas.com . Για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν θυμάμαι πολλά από το ξενοδοχείο, μόνο ότι μου φάνηκε αξιοπρεπές για ξενοδοχείο αεροδρομίου (όσους είχα ρωτήσει δεν μου είχαν δώσει καλή εντύπωση, αλλά τελικά μια χαρά νομίζω ήταν),πάρα πολύ κοντά στο αεροδρόμιο. Αυτό που σίγουρα θυμάμαι είναι η κόλαση που περάσαμε μέχρι να φτάσουμε. Χαθήκαμε τουλάχιστον 5 φορές σε διάφορες εξόδους της πόλης, όλοι οδηγούν σαν τρελοί . Έξω από την συνοικία Χαμπτούς (Νέα Μεδίνα) είναι θαύμα πως δεν σκοτώσαμε κάποιον ή κάποιους. Σταματάγαμε σε βενζινάδικα, ρωτάγαμε ταξιτζήδες (μη νομίζετε ότι αυτά είναι εύκολα σ’αυτή την πόλη και μάλιστα βραδυάτικα), κάποιος μας είπε ότι πρέπει να βρούμε την έξοδο για Μαρακές, δεν υπάρχει σήμανση για το αεροδρόμιο (που είναι περίπου 30 kmπαραέξω), ώσπου ένας άγιος άνθρωπος που μιλούσε αγγλικά (τύχη βουνό δεν το συζητώ), μας είπε να τον ακολουθήσουμε (κι’αυτό δύσκολο ήταν- οδηγούν σαν ολότρελοι είπαμε),μας οδήγησε περίπου 10km μακρύτερα στο δρόμο για Marrakesh, και όταν άρχισε η σήμανση για το αεροδρόμιο μας κόρναρε κι’ έστριψε δεξιά.
Ο Θεός να τον έχει καλά, γιατί μέχρι την ώρα που μας τον έστειλε, ήμασταν σίγουροι ότι καμία πιθανότητα δεν είχαμε να προλάβουμε την πτήση μας το επόμενο πρωί.
Κατά τις 12.30 νομίζω φτάσαμε στο ξενοδοχείο και λιποθυμήσαμε..
Έγερση στις 7.00΄ (καλό το κρασί, κεφάλια λαμπίκο), τα σχετικά διαδικαστικά, πρωινό, 5 λεπτά σκάρτα για το αεροδρόμιο. Παράδοση αυτοκινήτου και περιμένουμε στην αναμονή για checkin. Παρόλο που ήμασταν σχεδόν πρώτοι στην ουρά, η κακή οργάνωση της easyjet στην Casablanca (δεν ξέρω αν είναι γενικότερο το φαινόμενο), καθώς και οι αραβόφωνοι πελάτες (γεμάτη η πτήση),που πετούσαν για Μιλάνο δημιούργησαν ένα κλίμα ανεκδιήγητο. Από τύχη δεν μας ποδοπάτησαν. Φανταστείτε ότι κάποιος μοιράζει 50ευρα μέσα στην Ομόνοια, και προσπαθούν όλοι να τα αρπάξουν… Ένας χαμός. Φωνές , κακό…
Τελικά μετά δυσκολίας επιτέλους απογειωθήκαμε. Στο Μιλάνο ευτυχώς γλυτώσαμε το ποδοπάτημα λόγω ευρωπαϊκού διαβατηρίου, οπότε περάσαμε από διαφορετικό γκισέ. Παραλάβαμε μπαγκάζια (ουκ ολίγα) και με απογοήτευση είδαμε ότι το πρόγραμμά μας για ενοικίαση αυτοκινήτου, βόλτα και δείπνο στο Μιλάνο και διαμονή σε ξενοδοχείο που είχαμε εντοπίσει μερικά χιλιόμετρα μακριά από το αεροδρόμιο «πήγε περίπατο», αφού η ώρα ήταν ήδη 4-5 το απόγευμα και έβρεχε καταρρακτωδώς (δεν σταμάτησε στιγμή να βρέχει μέχρι την ώρα που εγκαταλείψαμε το Μιλάνο , την επομένη το πρωί). Τηλεφωνήσαμε στο ξενοδοχείο Hote Villa delle Rose – www.hotelvilladellerose.net - στο οποίο είχα κάνει μια κράτηση το ίδιο πρωί στην οποία τους ανέφερα ότι θα φτάσουμε γύρω στις 5 χωρίς άλλες λεπτομέρειες. Σε 10 λεπτά ήρθαν και μας παρέλαβαν.
Το ξενοδοχείο έχει πάρα πολύ καλή σχέση ποιότητας και τιμής (70 ευρώ το δίκλινο με πρωινό), καινούργιο (1 έτους), καθαρά και οργανωμένα δωμάτια, συμπαθητικό μπαρ, wi-fi, δωρεάν μεταφορά από και προς το αεροδρόμιο (και συνεπέστατο), και επίσης αν το ζητήσεις σε μεταφέρουν δωρεάν στην κοντινή πόλη (Ollegio), για βόλτα και έρχονται ότι ώρα τους πεις και σε ξαναπαίρνουν, ωραιότατο πρωινό, καλό σέρβις και το βασικό αν δεν θέλεις ή δεν μπορείς να κουνηθείς (καλή ώρα), έχει ένα πολύ καλό εστιατόριο από κάτω (restaurant Oca Nera). Έφαγα carpaccio (από τα ωραιότερα που έχω δοκιμάσει), ωραίες μαύρες λεπτές ταλιατέλες με γαρίδες. Ωραία κρασιά και γλυκά (έχω και μια αδυναμία στο Ιταλικό φαγητό).
Έχει κι’ένα κακό..είναι τελείως μη καπνιστών (αυτό για τους αθεράπευτους σαν και μας) δηλαδή απαγορεύεται και στα δωμάτια..Καπνίζαμε στην σκεπαστή αυλή έξω από το εστιατόριο (αλλά είχε τρελό κρύο), επίσης σε ένα χώρο στην είσοδο και εγώ…έκανα και μια παρασπονδία στο παράθυρο του δωματίου.., αλλά για τόσο λίγο , ύπνο και φαγητό το συστήνω ανεπιφύλακτα και στους καπνιστές.
Δεν θέλω να σας περιγράψω το μίνι μαρτύριο που περάσαμε στο Μαλπένσα με το μέγεθος της βαλίτσας καμπίνας (την ίδια με την οποία ταξιδέψαμε και σ’όλες τις προηγούμενες πτήσεις της ίδιας εταιρείας), το θέμα είναι ότι το επόμενο μεσημέρι μας βρήκε στο Ελ.Βενιζέλος με λιακάδα. Γέλαγα μόνη μου στην σκέψη του πόσες φορές έχω κοροϊδέψει τις χιλιάδες ταμπέλες που έχουν κατακλίσει την Αθήνα και όλο το λεκανοπέδιο δείχνοντας προς τα πού πέφτει το Ελ.Βεν…, τι καλά που θα ήταν να είναι έτσι και στην Καζαμπλάνκα…
Το Μαρόκο είναι οικόπεδο «γωνία», μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ξαπλώνει το κεφάλι του στη Μεσόγειο, ελέγχει τα στενά, σερφάρει στον Ατλαντικό, πατάει στην έρημο, σκαρφαλώνει στα βουνά και στα φαράγγια , κολυμπάει στα ποτάμια και τις λίμνες. Βουτάει στη φτώχεια και τον αναλφαβητισμό, και παράλληλα στον πλούτο που ζαλίζει. Σε στέλνει από τους αγνούς και απίστευτα καλούς και φιλόξενους ανθρώπους των βουνών, στους «περίεργους» τύπους του λιμανιού της Casablanca, που ακόμη και αν θεωρείτε από πολλούς αδιάφορη, παραμένει μοναδική.
Σε ταξιδεύει στην ιστορία και την τέχνη..
Είναι ένα απερίγραπτο κράμα διαφορετικών ανθρώπων, πολιτισμών, εικόνων και φύσης. Γίνεται κόκκινο, άσπρο, πράσινο, μπλε, ένα ουράνιο τόξο που ακουμπά στη γη.
Γίνεται Αφρική, γίνεται Ευρώπη. Eίναι ένας γλυκός, μυστήριος, αισθησιακός τόπος που προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα και γεμίζει όλες τις αισθήσεις…
