Καμπότζη Λάος Ταϊλάνδη «Holiday in Cambodia» κι άλλες ιστορίες από την Ινδοκίνα

[psilos3]

Τι ωραιες οι νυχτερινες φωτογραφιες!!!

Σ' ευχαριστώ, ήταν πανέμορφη η Luang Prabang, νομίζω τώρα που το σκέφτομαι ακόμα περισσότερο τη νύχτα!
Θα κριθεί εκ του αποτελέσματος.

 

[psilos3]

Τα μαγικά τοπία του Λάος



Η μέρα ξημέρωσε φέρνοντας μας επιτέλους κοντά σε μια ημερήσια εκδρομή που προσδοκούσαμε σχεδόν από τη μέρα που κλείστηκε το ταξίδι. Δε μπορώ να πω ότι κάναμε σοβαρό ύπνο, πιο πολύ ταλαιπωρηθήκαμε από τη ζέστη, ίσως και το κλίμα της πόλης, οπότε σηκωθήκαμε νωρίς για πρωινό προσπαθώντας ανώφελα όπως αποδείχτηκε να βγάλω άκρη για την πληρωμή μέσω POS και το μπέρδεμα της Revolut με τον ιδιοκτήτη του hostel. Θα είχε μέλλον όλο αυτό.

Λίγο μετά τις οκτώ και με αρκετή ήδη ζέστη το μικρό 15θέσιο λεωφορείο βρισκόταν στην πόρτα μας, με τον αρχηγό της εκδρομής Mister Pong (like ping – pong όπως μας είπε για να το θυμόμαστε) να μας καλωσορίζει, όσο παράλληλα κινούμασταν για να παραλάβουμε τους υπόλοιπους, Ευρωπαίους στη συντριπτική πλειοψηφία όπως μια παρέα Τσέχων, ένα Ζευγάρι Ιταλών, έναν Ελβετό αλλά κι έναν πιτσιρικά Ιάπωνα που θα μας φαινόταν χρήσιμος στη συνέχεια της ημέρας όπως αποδείχτηκε.

Η σχετικά αυξημένη κίνηση στα περίχωρα της Luang Prabang σε συνδυασμό με την αναστάτωση οδηγού και ξεναγού προμήνυε ότι κάτι δε πάει καλά και όντως δε πήγαινε, μιας και οι λαμαρίνες στη σιδερένια γέφυρα μπροστά μας είχαν εν μέρει υποχωρήσει, γεγονός που καθιστούσε επικίνδυνη τη διέλευση ενός λεωφορείου με τουρίστες, καθώς οι ντόπιοι δε πολυμασούσαν αν και δεν ήταν ότι πιο έξυπνο. Με τον Ψηλό λοιπόν που σας γράφει την ιστορία να παίρνει πρωτοβουλία, κατεβήκαμε και περάσαμετη γέφυρα ποδαράτοι, περιμένοντας το λεωφορείο να έρθει άδειο λίγο μετά προκειμένου να συνεχίσουμε. Τη λες και αναγκαστική την πρώτη στάση…

*Η δραστηριότητα της ημέρας που θα δείτε σε αυτό και το επόμενο κεφάλαιο ήταν κι αυτή αποτέλεσμα προηγούμενης κράτησης μέσω Get your Guide, αποτελούσε την πιο ακριβή της Ασιατικής μας περιήγησης κοστίζοντας 47€ κατ’ άτομο, συμπεριλαμβάνοντας όμως όλες τις μεταφορές, περιηγήσεις, εισόδους, φαγητό και ποτό.

Με τη μικρή αυτή ευτυχώς χρονοτριβή που θα μπορούσε να είναι και μεγαλύτερη συνεχίσαμε την πορεία μας, όχι για πολύ όπως φάνηκε μιας και λίγο μετά ήταν όντως ώρα για την πρώτη επίσημη στάση της ημέρας, σ΄ ένα χωριό – ανοικτή έκθεση όπως το χαρακτηρίζουν που μπορείτε να δείτε στο χάρτη με το όνομα «Hmong exhibition antique house and culture»

Πρακτικά πρόκειται για μια σύντομη βουτιά στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν και τον τρόπο ζωής στην ύπαιθρο και τα βουνά των διαφόρων φυλών του Λάος, αυτόχθονων και μη:

Όπως μπορείτε εύκολα να διαπιστώσετε, βρήκαμε -πέρα απ’ τις φορεσιές- αρκετές ομοιότητες με πράγματα που έχουμε δει (ή προλάβαμε κάποιοι) στην πατρίδα μας, όπως μυλόπετρες, αργαλειό κτλ. Ωραία στάση:

Είκοσι λεπτά πορείας αργότερα θα φτάναμε και στο δεύτερο και ίσως σημαντικότερο αξιοθέατο της ημέρας. Αφού κατεβήκαμε και χρησιμοποιήσαμε τα αποδυτήρια και τις τουαλέτες για όσους ήθελαν, συγκεντρωθήκαμε στην είσοδο του περίφημου πάρκου «Kuang Si» με τα εισιτήρια στο χέρι, για να επιβιβαστούμε στα ηλεκτροκίνητα οχήματα που θα μας φέρνανε στα ενδότερα του:

Αυτό που δε γνωρίζαμε όμως είναι πως στην αρχή του πάρκου κι ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση φιλοξενείται το καταφύγιο της μαύρης αρκούδας του Λάος, που κινδυνεύει από εξαφάνιση, επιτελώντας σπουδαίο έργο φροντίδας και διάσωσης:

Προχωρούσαμε ήδη αρκετά λεπτά στο χωμάτινο μονοπάτι με τη ζέστη να δυσχεραίνει το έργο μας, ακούγοντας τα νερά που επιτέλους αντικρύζαμε λίγα μέτρα πιο κάτω:

Κάπως έτσι λοιπόν είναι το θαύμα της περιοχής, το πιο γνωστό πάρκο καταρρακτών -αν μπορώ να το θέσω έτσι- που συγκεντρώνει κάθε μέρα τεράστιο πλήθος κόσμου λόγω της ομορφιάς του αλλά και των πολλών φυσικών πισινών που δημιουργούνται από το ποτάμι:

Ανεβήκαμε ως το τελευταίο επίπεδο με τον μεγαλύτερο καταρράκτη, βγάζοντας τις φωτογραφίες μας με δυσκολία καθώς ένα γκρουπ κινέζων έσκασε ακριβώς μετά από εμάς. Ας είναι, περάσαμε τη γέφυρα και κατηφορίσαμε για μια πρώτη στάση και μερικές σταγόνες δροσιάς ψωνίζοντας ένα τίμιο από το καφέ του πάρκου:

Έχοντας υπολογίσει την ώρα επιστροφής και βρίσκοντας ευκαιρία μιας και εκείνη την ώρα η προσέλευση ήταν μικρή όπως αποδείχτηκε, πήραμε φόρα με σκοπό να κάνουμε κι εμείς τη βουτιά μας στο κρύο νερό. Όταν λέμε κρύο, εννοούμε ΚΡΥΟ παιδιά και το τονίζουμε. Εντάξει, δεν ήταν και στα επίπεδα των βάθρων στον Όλυμπο αλλά και πάλι, ήθελε το χρόνο του για να το συνηθίσεις:

Ό Ιάπωνας του γκρουπ μας βοήθησε προκειμένου να έχουμε αναμνηστικές φωτογραφίες την ώρα που κολυμπούσαμε, μ’ εμένα να κάνω το ίδιο με τη σειρά μου όταν βγήκαμε για να στεγνώσουμε, επιστρέφοντας σιγά – σιγά προς την έξοδο του καταπληκτικού αυτού μέρους που με μεγάλη χαρά είχαμε δει:

Βγήκαμε με τα πόδια προς το σημείο συνάντησης κι έχοντας ένα διαθέσιμο μισάωρο μπροστά μας κατευθυνθήκαμε στις ταβέρνες του χωριού. Όχι, δε μας έψησε ο βατραχο-μεζές που περίμενε ψημένος, προτιμώντας τη σταθερή παγωμένη αξία που ονομάζεται BeerLao:

O mister Pong ήταν ξεκάθαρος, προτρέποντας μας να κοιμηθούμε (λες και ήταν εύκολο) καθώς περίπου μιάμιση περίπου ώρα διαδρομής μας χώριζε από το επόμενο αξιοθέατο/στάση της ημέρας, χρόνος που διευρύνθηκε λίγο περισσότερο μιας και η βλάβη στη γέφυρα δεν είχε αποκατασταθεί δημιουργώντας μια ατελείωτη ουρά από την άλλη πλευρά. Αισθανθήκαμε πολύ τυχεροί, αφενός γιατί από το δικό μας ρεύμα περάσαμε τελικά με μικρή αναμονή, αφετέρου είχαμε δει τους καταρράκτες δίχως πολυκοσμία, κάτι που εύκολα καταλαβαίνει κανείς βλέποντας τα αυτοκίνητα που κινόντουσαν προς τα εκεί.

Τελικώς μέσω της παρατήρησης και της όπως – όπως ξάπλας στο άβολο για ψηλούς κάθισμα η ώρα πέρασε ευχάριστα. Κατεβήκαμε αποχαιρετώντας τον οδηγό που δε θα χρειαζόμασταν για τη συνέχεια της ημέρας, μπαίνοντας στο «Manifa Elephant Camp» όπου απασχολημένος με σκέψεις κατάφερα να κάνω το ακατόρθωτο, να μη προσέξω δηλαδή τον ελέφαντα στο δωμάτιο, ή καλύτερα στο πάρκο για να ακριβολογώ:

Αφού ακουμπήσαμε τα πράγματα επιστρέψαμε με παρότρυνση του Νίκου, αρχικά για να τον ταΐσουμε κολοκύθα που φάνηκε να του αρέσει πολύ και στη συνέχεια για να πλησιάσουμε περισσότερο χαϊδεύοντας τον στο κεφάλι και το πολύ σκληρό δέρμα του. Ο περίπου 30 ετών ελέφαντας που προστατευόμενος μπορεί να φτάσει και σε ανθρώπινη ηλικία, ήταν ένα πολύ φιλικό και γλυκύτατο ζώο που προσωπικά περίμενα αρκετά πιο ψηλό απ’ ότι τελικά ήταν στην πραγματικότητα, κάτι που δείχνει και η εικόνα και μπορείτε κι εσείς να καταλάβετε βλέποντας με δίπλα του:

Το συγκεκριμένο πάρκο φιλοξενούσε και εστιατόριο στο οποίο υπήρχε ανεξάντλητος κι εξαιρετικός μπουφές μαζί με γεμάτα λαχταριστά ψυγεία με παγωμένες μπυρίτσες, κοινώς σκάσαμε για άλλη μια φορά στην εκδρομή. Ήταν εξίσου και σημείο συνάντησης αρκετών μικρών γκρουπ όπως το δικό μας, που θα συνέχιζαν υπό κοινή καθοδήγηση με τα πλωτά πλέον μέσα που μας περίμεναν δεμένα στο ποτάμι:

Όταν το γεύμα έλαβε τέλος, κατεβήκαμε στην προβλήτα αφού μετρηθήκαμε απολύτως έτοιμοι πλέον για την υπέροχη πλεύση που θα ακολουθούσε τις επόμενες ώρες, κάτι που περιμέναμε εξίσου με ανυπομονησία. Τι κι αν ο ήλιος με βασάνιζε ιδιαίτερα, δεν ήθελα να χάσω καμία εικόνα από τις πολλές που μου πρόσφερε αυτό το τοπίο, όντας πολλή ώρα όρθιος στην πλώρη για φωτογραφίες:

Σε μισή ώρα πλεύσης ήμασταν μπροστά σε ακόμη ένα εντυπωσιακό δημιούργημα της φύσης σε συνδυασμό με την παρέμβαση του ανθρώπου για θρησκευτικούς λόγους.

Τα σπήλαια «Pak Ou» είναι ένα πολυσύχναστο από τουρίστες μέρος στην κοίτη του ποταμού που φιλοξενεί δύο λατρευτικά σπήλαια γεμάτα αγαλματίδια, γλυπτά και πολλές ξύλινες βουδιστικές φιγούρες. Με αρκετή δυσκολία λόγω φαγητού, ανυπόφορης ζέστης και σκαλοπατιών φτάσαμε ως το Tham Theung που είναι το άνω σπήλαιο, με τη θέα ευτυχώς να μας αποζημιώνει:

Το κάτω σπήλαιο είχε κι αυτό το ενδιαφέρον του, με την ολιγόλεπτη έτσι κι αλλιώς στάση να ολοκληρώνεται σύντομα με τους επιβάτες να επιστρέφουμε σαλπάροντας προς την κατεύθυνση από την οποία ήρθαμε:

Προορισμός μας; Ακόμα ένα γνωστό χωριό στην όχθη του ποταμού με το όνομα «Ban Xang Hai» στο οποίο θα ήθελα να έχουμε περισσότερο χρόνο, όμως εμείς πηγαίναμε για πολύ συγκεκριμένο σκοπό κι εν προκειμένω γευσιγνωσία:

Το Whiskey village όπως είναι γνωστό στον ευρύτερο κόσμο είναι πρακτικά ένα μέρος στο οποίο δημιουργούνται αλκοολούχα προϊόντα απόσταξης. Τι απόσταξης; Μα φυσικά ρυζιού που αφθονεί στην περιοχή και δίνει τη δυνατότητα στους κατοίκους να παρασκευάσουν αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν Whiskey για λόγους ευκολίας, που φυσικά μόνο αυτό δε θυμίζει. Από τα προϊόντα επίδειξης και αγοράς ξεχωρίζουν σίγουρα αυτά τα εφετζίδικα μπουκάλια με τα φίδια και τους σκορπιούς που είχαμε δει και στο Βιετνάμ, χωρίς όμως να είναι τίποτα το ιδιαίτερο.

Όπως συνήθως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις καθίσαμε ημί-κυκλικά μπροστά από τον ξεναγό μας που θα μας παρουσίαζε τον τρόπο απόσταξης, κρατώντας παράλληλα ένα σφηνοπότηρο για δοκιμές, μαθαίνοντας πολλά παράδοξα (τουλάχιστον) για το ουίσκι και τη σχέση του με την κουλτούρα της χώρας, πολύ μακριά (μπορεί και όχι) από τη δική μας νοοτροπία:

• Υπάρχει πολύς κόσμος που είναι εξαρτημένος από το ουίσκι και μπορεί να φτάσει σε σημείο να πίνει όλη μέρα. Ίσως και πέντε – έξι μπουκάλια τη μέρα!
• Είναι πιθανόν να δείτε και παιδιά να πίνουν Lao Whiskey, 13-14 χρονών, δεν είναι περίεργο.
• Δεν υπάρχει πρόβλημα να οδηγήσεις ενώ έχεις πιεί Lao Whiskey. Όσο θέλεις. Κανείς δε σου λέει τίποτα! Το σοβαρό πρόβλημα σου ξεκινάει αν προκαλέσεις κάτι ενώ οδηγείς πιωμένος, εκεί την έχεις πολύ δύσκολα…

Όσο βέβαια ακούγαμε όλες αυτές τις κουλαμάρες το καλό ήταν ότι δοκιμάζαμε τα τοπικά αποστάγματα, αρχικά με δύο πολύ ήπια φρουτώδη της τάξεως του 15% και στην συνέχεια το καλό, το μπαρούτι του 50% αλκοόλ, ψωνίζοντας από ένα για να το φέρουμε λάφυρο στην πατρίδα.

Πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω να πίνουν παράλληλα μ' εμάς και οι ίδιοι που μας διαφημίζουν τα ποτά, ωραία πράγματα, είπα στο Νίκο όσο κατηφορίζαμε προς την προβλήτα και λυθήκαμε στα γέλια…

 

[YiannisTS]

Από τα προϊόντα επίδειξης και αγοράς ξεχωρίζουν σίγουρα αυτά τα εφετζίδικα μπουκάλια με τα φίδια και τους σκορπιούς που είχαμε δει και στο Βιετνάμ, χωρίς όμως να είναι τίποτα το ιδιαίτερο.

Αυτό με το φίδι το έφερα από το Βιετνάμ. Το δοκιμάσαμε σε μεγάλη παρέα πριν περάσουμε στα τσίπουρα, τις μπύρες και τα ψητά σχάρας. Στους περισσότερους άρεσε. Εγώ έτσι κι έτσι. Έχει μια μυρωδιά κάπως περίεργη... Φιδίσια;

 

[silversurfer]

Μιας κ χρησιμοποιείς κατα κόρον το getYourGuide , φαντάζομαι για να έχεις την πολυτέλεια του να έχεις οργανώσει τις δραστηριότητές σου απο νωρίς, έχεις ψαχτεί καθόλου για το πόσο είανι η διαφορά στην τιμή αν έκλεινες τις δραστηριότητες τοπικά on the fly ?
Γιατί όντως κάποιες τιμές φαίνονται αλμυρές

 

[evaT]

Μιας κ χρησιμοποιείς κατα κόρον το getYourGuide , φαντάζομαι για να έχεις την πολυτέλεια του να έχεις οργανώσει τις δραστηριότητές σου απο νωρίς, έχεις ψαχτεί καθόλου για το πόσο είανι η διαφορά στην τιμή αν έκλεινες τις δραστηριότητες τοπικά on the fly ?
Γιατί όντως κάποιες τιμές φαίνονται αλμυρές

Ηθελα να το σχολιάσω και γω. Μήπως τα τοπικά γραφεία συμφέρουν περισσότερο; Επίσης μήπως είναι καλύτερο καλύτερο να επιλέγονται ντόπιοι από το να στηρίζονται αυτοί οι απρόσωπες εταιρείες-γίγαντες, ειδικά σ αυτά τα φτωχά μέρη του κόσμου;

 

[psilos3]

Αυτό με το φίδι το έφερα από το Βιετνάμ. Το δοκιμάσαμε σε μεγάλη παρέα πριν περάσουμε στα τσίπουρα, τις μπύρες και τα ψητά σχάρας. Στους περισσότερους άρεσε. Εγώ έτσι κι έτσι. Έχει μια μυρωδιά κάπως περίεργη... Φιδίσια;

Είχα την ευκαιρία στο Βιετνάμ, δε ξέρω αν θα το έκανα... Στους περισσότερους που δοκίμασαν και ξέρω πάντως θύμιζε κονιάκ.

Μιας κ χρησιμοποιείς κατα κόρον το getYourGuide , φαντάζομαι για να έχεις την πολυτέλεια του να έχεις οργανώσει τις δραστηριότητές σου απο νωρίς, έχεις ψαχτεί καθόλου για το πόσο είανι η διαφορά στην τιμή αν έκλεινες τις δραστηριότητες τοπικά on the fly ?

Όχι η αλήθεια είναι πως. Μόνο στο Λάος κάναμε μια σύγκριση τιμών μιας και στο Χόστελ είχε αναρτημένο πίνακα με τις δραστηριότητες και τις χρεώσεις τους, διαπιστώνοντας ότι τουλάχιστον για τη συγκεκριμένη δραστηριότητα πράξαμε σοφά.

Γιατί όντως κάποιες τιμές φαίνονται αλμυρές

Ισχύει στις περισσότερες των περιπτώσεων δε διαφωνούμε. Απλώς κερδίζεις χρόνο και πληρώνεις εκ των προτέρων, αυτή είναι η μόνη διαφορά. Όταν δεν υπάρχει η πολυτέλεια της επιλογής ημερομηνίας αλλά στενά χρονικά πλαίσια, είναι καμιά φορά μονόδρομος.

Δε θα ξεχάσω τι ταλαιπωρία φάγαμε για παράδειγμα πέρυσι στο Περού, μέχρι να βρούμε εκδρομή στο Pisac σε φυσιολογική τιμή ψάχνοντας επιτόπου. Νομίζω πως δεν υπάρχει κανόνας ή στο ένα ή στο άλλο.

Μήπως τα τοπικά γραφεία συμφέρουν περισσότερο;

Εξαρτάται, συνήθως όταν αποφεύγεις τον μεζάζοντα έτσι συμβαίνει.

μήπως είναι καλύτερο καλύτερο να επιλέγονται ντόπιοι από το να στηρίζονται αυτοί οι απρόσωπες εταιρείες-γίγαντες, ειδικά σ αυτά τα φτωχά μέρη του κόσμου;

Μα αυτές οι εταιρείες σε παραπέμπουν σε τοπικά γραφεία με τα οποία έχουν συνεργασία, δε κάνουν κάτι ξεχωριστό, άρα το αποτέλεσμα είναι το ίδιο βγάζοντας την προμήθεια τους.

 

[evaT]

Μα αυτές οι εταιρείες σε παραπέμπουν σε τοπικά γραφεία με τα οποία έχουν συνεργασία, δε κάνουν κάτι ξεχωριστό, άρα το αποτέλεσμα είναι το ίδιο βγάζοντας την προμήθεια τους.

Χτυπάνε τις τιμές ως εκεί που δεν πάει, δεν κρατούν απλά μια προμήθεια. Το γνωρίζω από τους πράκτορες στο Βιετνάμ, αλλά τουλάχιστον σε κείνη τη χώρα οι εταιρείες αυτές είναι αισθητά ακριβότερες. Προφανώς θέλει έρευνα τι ισχύει για κάθε χώρα ξεχωριστά.

 

[psilos3]

Προφανώς θέλει έρευνα τι ισχύει για κάθε χώρα ξεχωριστά.

Έτσι ακριβώς, απλά εμείς δίχως την πολυτέλεια του χρόνου πράξαμε ανάλογα.
Τουλάχιστον όσον αφορά το Λάος που είδαμε τις τιμές τυχαία όπως είπα, δε μπορώ να πω ότι υπήρχε αισθητή διαφορά σε σχέση με αυτό που εν τέλει κάναμε.

 

[poised]

Όταν κλείνεις τοπικά θέλει και εκεί ψάξιμο γιατί και οι άλλοι ενδιάμεσοι βγάζουν λεφτά, δηλαδή ξενοδοχεία, πρακτορεία που νομίζεις ότι η εκδρομή είναι από αυτούς αλλά είναι μεταπωλητές, κράχτες κλπ. Μόνο αν βρεις τον αρχικό οργανωτή μίας δραστηριότητας γλιτώνεις αν και δεν είναι πάντα σίγουρο γιατί δε σου δίνουν τιμή με έκπτωση που δίνουν στους άλλους που τους φέρνουν κόσμο.

Μας έχει τύχει να πληρώσουμε τελευταία στιγμή -50% σε μεταπωλητή που είχε προαγοράσει εισιτήρια και κινδύνευε να τα χάσει, είχαμε και εμείς τον κίνδυνο να είναι απάτη και να χάσουμε τα λεφτά μας, αυτό το ρίσκο με τις πλατφόρμες (συνήθως) δεν το έχεις.

 

[psilos3]

Όταν κλείνεις τοπικά θέλει και εκεί ψάξιμο γιατί και οι άλλοι ενδιάμεσοι βγάζουν λεφτά, δηλαδή ξενοδοχεία, πρακτορεία που νομίζεις ότι η εκδρομή είναι από αυτούς αλλά είναι μεταπωλητές, κράχτες κλπ. Μόνο αν βρεις τον αρχικό οργανωτή μίας δραστηριότητας γλιτώνεις αν και δεν είναι πάντα σίγουρο γιατί δε σου δίνουν τιμή με έκπτωση που δίνουν στους άλλους που τους φέρνουν κόσμο.

Πολύ σωστό αυτό, δε το χα υπόψιν μου.
Γενικά είναι και λίγο ζήτημα χρόνου/τιμή, αν η δραστηριότητα είναι έτσι κι αλλιώς χαμηλού κόστους δεν έχει αξία να φας την ώρα σου από κάτι άλλο για να το ψάξεις περισσότερο, εκεί καταλήγω.

 

[erodios]

Το θέμα με τις πλατφόρμες είναι πολύ ενδιαφέρον και ίσως πρέπει να ανοίξουμε καινούργιο νήμα για αυτό, ώστε να μην ξεφεύγουμε από την εξιστόρηση του ταξιδιού του @psilos3. Παρόλα αυτά επειδή κι εγώ προτιμώ να έχω οργανώσει από πριν τις εκδρομές μου μέσω GyG, Viator, κλπ. θα απαριθμήσω κάποια μειονεκτήματα/πλεονεκτήματα που μου έρχονται τώρα στο μυαλό.
Μειονεκτήματα:
(1) Στις περισσότερες περιπτώσεις οι εκδρομές είναι μάλλον πιο ακριβές από ό,τι αν κλειστούν επιτόπου, (2) Το κέρδος των τοπικών πρακτορείων φυσικά δεν μηδενίζεται, αλλά ίσως να συμπιέζεται.
Πλεονεκτήματα:
(1) Τις εκδρομές μπορείς να τις κλείσεις πολύ καιρό πριν, έχοντας το περιθώριο να συγκρίνεις προγράμματα και τιμές πριν από την επιλογή που σου ταιριάζει, διαβάζοντας και τις σχετικές κριτικές, (2) Δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι να βρεις την κατάλληλη εκδρομή την τελευταία στιγμή ή να παζαρεύεις την τιμή, ειδικά αν δεν υπάρχουν τα χρονικά περιθώρια, (3) Δεν χρειάζεται να έχεις μαζί σου τα χρήματα για τις εκδρομές ούτε να πρέπει να τις πληρώσεις σε συνάλλαγμα με την κάρτα σου στο εξωτερικό, (4) Μπορείς να ακυρώσεις την επιλογή σου και να μην χρεωθείς τίποτα έως 24 ώρες πριν από την έναρξη της εκδρομής.

 

[psilos3]

Δειλινό στον ποταμό Mekong!



Η μέρα μας είχε δώσει πολλά, γνωρίζαμε όμως πως δεν έχει ακόμη τελειώσει, επιφυλάσσοντας μας περισσότερα και εικόνες που δε χορταίναμε να βλέπουμε.

Εικόνες τέτοιες όπως αυτές που κράτησε ο φακός της φωτογραφικής μου μηχανής την ώρα που επιστρέφαμε μέσω της μικρής ξύλινης γέφυρας – προβλήτας προς το πλοίο:

Τα παιδιά του χωριού να γελούν, να παίζουν αμέριμνα και να βουτάνε στα νερά του ποταμού, έχοντας μάλιστα στην παρέα τους λίγο μετά κι έναν νεροβούβαλο (!), εικόνες που θα μείνουν χαραγμένες για πάντα στη μνήμη και την καρδιά μου. Ο ζωοδότης ποταμός Mekong και τα χωριά του!

Απέμενε περίπου μια ώρα γαλήνιας πλεύσης στα νερά του, που ο ξεναγός μας θα φρόντιζε να γίνει καλύτερη έχοντας κρατήσει μερικές παγωμένες για να τις πιούμε όπως πρέπει, συνοδείας τηγανιτής μπανάνας, ενός πολύ ωραίου μεζέ που θα έμελλε ν’ αγοράσουμε κιόλας στη συνέχεια της εκδρομής:

Ένα μυθικό ηλιοβασίλεμα μας περίμενε κατά τη διάρκεια, μια μικρή ακόμα γεύση από τις ομορφιές αυτής εδώ της χώρας, οι κάτοικοι της οποίας δε στερούνται βεβαίως εξυπνάδας και πατεντών, ακόμα και στο τιμόνι του σκάφους:

Ευχαριστούμε για όλα Mister Pong που σ’ αρέσει και το μούσι μου επειδή εσείς δεν έχετε (έτσι είπε γελώντας). Άμα το κόψω θα στο στείλω πακέτο.
Καλή αντάμωση!

Ήταν περασμένες έξι όταν και πιάναμε τις ακτές της πόλης, όπου υπήρχε η επιλογή για όσους το επιθυμούν να γυρίσουν με τα λεωφορεία του πρακτορείου στα καταλύματα τους:

Όχι εμείς όμως, που συμφωνήσαμε χωρίς δισταγμό να επιστρέψουμε με το πόδι κι ότι βρούμε. Σιγά την απόσταση εδώ που τα λέμε:

Εξάλλου η περιοχή αυτή και ο παραλιακός δρόμος «Khem Khong» με τα διάσημα καφέ και τα εστιατόρια του είχαν πολλά να πουν, φωτογραφικά και μη:

Αυτή είναι η Luang Prabang, ένα τυχαίο δειλινό του Μαρτίου ενός τυχαίου έτους πλάι απ’ τον ποταμό:

Χωρίς να θέλουμε κάπου να καθίσουμε στρίψαμε προς τον κεντρικότερο Sisavangvong με σκοπό να συνεχίσουμε τη βόλτα μας, έναν δρόμο που τέτοια ώρα συγκέντρωνε σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον:

Ο Σουηδός υπεύθυνος στο Manola μας έπιασε πάλι τη συζήτηση και μας παρέπεμψε στο μενού, με σκοπό να δοκιμάσουμε δύο συγκεκριμένα pint που είχε σε προσφορά εκείνη την ώρα.
Δε του χαλάσαμε το χατίρι, καλά όχι ότι θέλαμε και πολύ ψήσιμο εδώ που τα λέμε, μεταξύ μας τώρα μη κοροϊδευόμαστε:

Πριν τα κουνούπια μας αποδεκατίσουν εντελώς αποφασίσαμε να γυρίσουμε προς το Hostel για να γίνουμε λίγο άνθρωποι, περνώντας βεβαίως από τη νυχτερινή αγορά και πάλι που βρίσκεται όπως έχω πει στον ίδιο δρόμο, με σκοπό αν βρούμε κάτι που μας αρέσει ν΄ αγοράσουμε να κάνουμε στάση:

Τελικά το μόνο που βρήκαμε ήταν κάτι λευκές BeerLao στο ψυγείο του Hostel που σε συνδυασμό με μια βουτιά στην πισίνα θα ήταν ότι έπρεπε, όμως επειδή δε ξέρω αν σας το είπα πως δεν είμαστε τέτοιοι τύποι, τις αφήσαμε κατά μέρος…

Η ώρα είχε εξάλλου περάσει κι εμείς έπρεπε να βγούμε και πάλι έξω μιας και δεν ήταν κι ατελείωτη η νύχτα στη Luang Prabang όπως γνωρίζαμε από την προηγούμενη, αρχής γενομένης από το γνωστό και καταπληκτικό «στενάκι» απέναντι από την αγορά όπου θα κάναμε στάση για φαγητό μιας και παραδόξως πάλι είχε κόψει η λόρδα:

Εδώ ψηλέ μου δεν έχει αστεία, αν δε φας με ξυλάκι θα μείνεις νηστικός. Πάλι καλά που το ρύζι του Λάος «κολλάει» και μπορείς να το βουτήξεις μ’ ευκολία στην εξαίρετη και πολύ καυτερή σάλτσα, όπως εξίσου και τα ζουμερά ψητά σερβιρισμένα σε φύλλα μπανάνας:

Σηκωθήκαμε σκασμένοι όπως μπορείτε εύκολα να καταλάβετε, δε κάναμε όμως παρά λίγα μόνο βήματα μιας και το έμπειρο μάτι του Νίκου είχε κάνει και πάλι το θαύμα του, ανακαλύπτοντας το «Soodsoi mini bar» στο τέλος του στενού.

Ακόμα ένα υπαίθριο μικρό μπαράκι από τα πολλά της εκδρομής, όπου αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε τα τοπικά αποστάγματα υπό τη μορφή κοκτέιλ, αρκετά χωνευτικού τολμώ να δηλώσω. Ωραία ατμόσφαιρα, εξαιρετικά φιλικός ιδιοκτήτης και πελάτες απ’ όλες τις μεριές του πλανήτη:

Η τελευταία στάση της βραδιάς έγινε πάλι στο ήδη διάσημο «ร้านกาแฟคูณทะวี» ,αρκετά πιο πολυσύχναστο σε σχέση με το περασμένο βράδυ καθώς ήταν και λίγο πιο νωρίς, όπου δοκιμάσαμε και την πράσινη εκδοχή με παγάκια (!) της Beerlao.

Όσο πάει γίνεται καλύτερο, όπως και όλη η εκδρομή…