Καμπότζη Λάος Ταϊλάνδη «Holiday in Cambodia» κι άλλες ιστορίες από την Ινδοκίνα

[paefstra]

@psilos3 Σε παρακαλω πολυ, πες μου οτι αυτη ειναι ρομπα- κιμονο να πεθανω.
Τι ειδαν τα ματια μου? Τι ζώ?

 

[psilos3]

@psilos3 Σε παρακαλω πολυ, πες μου οτι αυτη ειναι ρομπα- κιμονο να πεθανω.

Βεβαίως, χορηγία του ξενοδοχείου σε όλους τους καλούς πελάτες του.
Η μπαίνουμε στο κλίμα της Ασίας ή παίζουμε...

 

[psilos3]

Ανακαλύπτοντας το θαύμα των Χμερ



Δέκα του μήνα Μαρτίου, ημερομηνία από καιρό κυκλωμένη στο ημερολόγιο μας, ώρα οκτώ πρωινή, θερμοκρασία ήδη γύρω στο 30 και υγρασία στο άστο καλύτερα…

Είχαμε ξυπνήσει μια ώρα νωρίτερα προκειμένου να ετοιμαστούμε και να φάμε πρωινό με την ησυχία μας, περιμένοντας το λεωφορείο που θα μας μετέφερε στη μεγάλη, την πολύ σπουδαία δραστηριότητα που ακολουθούσε. Αφού μαζέψαμε τον κάθε συμμετέχοντα εντός πόλης, κατευθυνθήκαμε λίγα χιλιόμετρα βορειότερα αυτής και κατεβήκαμε προκειμένου να ενημερωθούμε για τα διαδικαστικά. Ο ξεναγός με το όνομα Ράμεν είχε πάρει ήδη τη θέση του και μας έβαζε στο παιχνίδι, όσο εμείς παρατηρούσαμε τις βάρκες στο κανάλι δίπλα μας.

Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω λίγο ανορθόδοξα την περιγραφή της ημέρας, που σαφώς δεν ήταν μια οποιαδήποτε ημέρα. Ήταν αυτή που καλούμασταν να δούμε και να εξερευνήσουμε ένα από τα πιο σπουδαία μέρη της Ασίας και του κόσμου όλου, από αυτά που αξίζει και γίνονται αφορμή να ταξιδέψεις μόνο και μόνο για να τα δεις μια φορά στη ζωή σου, την πρωτεύουσα των Ναών της Καμπότζης και αρχαία πρωτεύουσα των Χμερ, που φέρει τον συνολικό τίτλο Angkor.

Το μνημείο προφανώς και είναι πασίγνωστο στους ταξιδιωτικούς κύκλους, ωστόσο όπως διαπιστώνω όχι ευρέως γνωστό στην πλατιά μάζα, γεγονός που δεν αναδεικνύει τη σπουδαιότητα του. Ακόμα και στον άτυπο κατάλογο με τα σύγχρονα επτά θαύματα του κόσμου το όνομα του απουσιάζει, κάτι που μου δημιουργεί ακόμα εύλογες απορίες κρίνοντας το πόσο σημαντικό μνημείο αποτελεί, εφάμιλλο ίσως άλλων -δίχως να θέλω να κάνω συγκρίσεις- όπως το Μάτσου Πίτσου ή οι Πυραμίδες της Γκίζας. Όπως και να ‘χει η χαρά μας ήταν ιδιαίτερη που καταφέρναμε να βρεθούμε εκεί και να το δούμε επιτέλους από κοντά.

*Για την κράτηση της εκδρομής χρησιμοποιήθηκε η πλατφόρμα του get your guide, επιλέγοντας το κατάλληλο πακέτο για τα μέτρα μας που συμπεριλάμβανε μεταφορά, επίσημο ξεναγό, δεκάωρο πρόγραμμα, μεσημεριανό γεύμα, άφθονο νερό και πάντα κρύες πετσέτες, κοστίζοντας 26€ στον καθένα μας. Απαιτείται η ξεχωριστή αγορά της εισόδου στο μνημείο, κάτι που γίνεται από τον ίδιο τον επισκέπτη εκ των προτέρων όπως αναφέρω αναλυτικά στο κεφάλαιο με τα οργανωτικά.

Μετά από την εξαιρετική ενημέρωση που λάβαμε από τον Ράμεν, ήμασταν έτοιμοι κι ανυπόμονοι να διαβούμε μεζή την πύλη «Tonle Om» περνώντας από την ομώνυμη γέφυρα με τα αγάλματα και τις ινδουιστικές μορφές:

Η πύλη χρονολογείται από τον δωδέκατο αιώνα και είναι μία από τις πέντε αρχαίες πύλες, με το καλύτερα όμως ανακαινισμένο μονοπάτι που κατέληξε σύντομα δίπλα από ένα αντίγραφο μιας μηχανής λάξευσης βράχων την οποία και δοκιμάσαμε.

Εντυπωσιασμένοι μαθαίναμε παράλληλα ότι η τεράστια αυτή περιοχή δεν αποτελούσε απλά ένα σύμπλεγμα ναών όπως οι περισσότεροι αρχικά πιστεύουν, αλλά τη μεγαλύτερη προβιομηχανική πόλη στον κόσμο σε έκταση, με ένα περίτεχνο σύστημα υποδομής, αρχιτεκτονικής και κυρίως ύδρευσης που ήταν και το ζητούμενο άλλα και ο λόγος εν τέλει εγκατάλειψης της.

Χωρίς να μπορεί να υπολογιστεί με ακρίβεια, εικάζεται πως η πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας των Χμερ απαριθμούσε στην ακμή της από επτακόσιες χιλιάδες έως ένα εκατομμύριο (!) κατοίκους.

Να που είχε έρθει η ώρα για τα πρώτα σπουδαία, μιας και αντίκρυ μας είχαμε τον σπουδαίο ναό «Bayon» κατασκευής του 12ου αιώνα στον οποίο δε παραλείψαμε να φωτογραφηθούμε πριν ξεκινήσουμε. Τα μακριά παντελόνια είχαν αρχίσει ήδη να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη λόγω της ζέστης, ήταν όμως αναγκαίο κακό καθώς αναγραφόταν στις οδηγίες ως προαπαιτούμενα, κάτι που δεν είδαμε να τηρούν όλοι:

Αν για ένα λόγο είναι γνωστός ο ναός Bayon, είναι οι είναι τα χαμογελαστά πέτρινα πρόσωπα του Μπράχμα στις στέγες του, πιθανώς με πρότυπο το πρόσωπο του βασιλιά Τζαγιάβαρμαν Ζ΄ κατά τη διάρκεια του οποίου χτίστηκε. Ποιες στέγες; Αυτές που καθαρίζει και ξεχορταριάζει κάθε μέρα με χαρακτηριστική ευκολία ο σκαρφαλωμένος κύριος που ίσως διακρίνετε στη φωτογραφία:

Μέσα σε κλίμα ευφορίας περάσαμε στα ενδότερα, ακούγοντας με προσοχή την ξενάγηση του Ράμεν για την ιδιότητα και ιδιαιτερότητα των μορφών που βλέπαμε παντού, με κοινά πρόσωπα ως επί το πλείστον, αλλά και με αναπαράσταση των ιστορικών γεγονότων της περιοχής:

Ο ναός που ξεκίνησε ως ινδουιστικός είχε υποστεί ουκ ολίγες βουδιστικές προσθήκες με το πέρασμα των ετών, μέχρι να ακολουθήσει τη μοίρα των περισσοτέρων και να εγκαταλειφθεί στη ζούγκλα:

Από εκεί προκύπτουν και αρκετοί «κάτοικοι» του σήμερα όπως η συγκεκριμένη, που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής για επιθέσεις αλλά και κλοπές, όσο αστείο κι αν ακούγεται:

Προχωρήσαμε παρατηρώντας καλά και την αρχιτεκτονική του ναού που κρατούσε στο πέρασμα των ετών. Ο κύριος που εν τω μεταξύ είχε κατέβει με ταχύτητα κασκαντέρ από την στέγη, μου έκανε νόημα να τον φωτογραφίσω μόλις είδε στα χέρια μου τη μηχανή:

Υπό τη σκιά των πανέμορφων στεγών του ναού κι εν μέσω ασύλληπτων εικόνων βγαίναμε από αυτόν ακολουθώντας την υπόλοιπη ομάδα:

Ένα αρκετά μεγάλο άγαλμα του Βούδα με κάμποσους προσκυνητές μπρος του, βρισκόταν εκεί για να μας υπενθυμίσει που ακριβώς ήμασταν:

Με ελάχιστο περπάτημα πάνω σε ένα υπερυψωμένο δρομάκι θα φτάναμε και στον επόμενο ναό της ημέρας με το όνομα «Baphuon» που είχε σειρά στην περιήγηση, κατασκευασμένος με στυλ πυραμιδοειδούς τεχνοτροπίας κατά τον 11ο αιώνα, αρχικά αφιερωμένος στον Σίβα και κατόπιν ως βουδιστικός:

Εκεί δε μπορούσες να εισέλθεις όπως στον προηγούμενο ναό, αλλά να ανέβεις αν θες την πολύ απότομη σκάλα του που οδηγεί σ’ ένα περιμετρικό μονοπάτι από το οποίο μπορείς να θαυμάσεις την αρχιτεκτονική του αλλά και μέρη του ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση της περιοχής:

Ακόμη λιγότερος χρόνος απαιτούνταν και στην επόμενη στάση μας στον ακόμα παλαιότερο ινδουιστικό ναό του δέκατου αιώνα «Phimeanakas» ο οποίος δεν ήταν επισκέψιμος, πριν φτάσουμε στην περιοχή «Terrace of the Elephants» όπου χρησιμοποιούταν για εκπαίδευση του στρατού και των ελεφάντων όπως φανερώνει το όνομα της αλλά και για επιδείξεις προς τέρψιν του βασιλέα:

Αποκαμωμένοι ήδη από τη ζέστη μπήκαμε στο λεωφορείο για μερικές γουλιές δροσιάς αλλά και μια παγωμένη πετσετούλα, κάνοντας λίγα χιλιόμετρα προς τον επόμενο και πολύ σημαντικό προορισμό μας, τον οποίο θα βλέπαμε ευθύς αμέσως περπατώντας προς αυτόν μέσα από ένα κατάφυτο δρομάκι με ψηλά δέντρα:

Εδώ δεν υπήρχε αμφιβολία. Μόνο μια άνιση μάχη μεταξύ της εξαιρετικής δημιουργίας και της φύσης, που ήταν απλά θέμα χρόνου να επιβάλλει την κυριαρχία της ειδικότερα από τη στιγμή που υπήρξε η ανθρώπινη εγκατάλειψη:

Ο πασίγνωστος, ο πολυφωτογραφημένος, ο μοναδικής ομορφιάς ναός «Ta Prohm» ξεδιπλωνόταν μπροστά μας! Χτισμένος σε στυλ Μπαγιόν στα τέλη του 12ου αιώνα, ιδρύθηκε αρχικά από τον βασιλιά Jayavarman VII ως βουδιστικό μοναστήρι απαιτώντας 80.000 (!) άτομα για τη συντήρηση του:

Συχνά αναφέρεται και ως ναός Tomb Raider λόγω σκηνών της ομώνυμης ταινίας που γυρίστηκαν εκεί το 2001, σ’ ένα απόλυτα έτοιμο φυσικό σκηνικό που δεν επιδέχεται και μεγάλης νομίζω παρέμβασης. Δε θα χάναμε ούτε εδώ την ευκαιρία για φωτογραφίες στο διασημότερο ίσως σημείο:

Βάσει του τρόπου χτισίματος του ήταν λογικό κι επόμενο να κυριαρχηθεί από τις ρίζες που φύονται στο εσωτερικό του ανάμεσα στα ερείπια, δίνοντας του έναν μυθικό χαρακτήρα και μια διασημότητα, ιδιαίτερα από το 1992 και μετά που συμπεριλήφθηκε και στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco:

Δε χρειάζεται νομίζω να γίνω πιο παραστατικός για την χαρά που νιώσαμε και γενικότερα για τις εντυπώσεις μας έως τώρα, ειδικά από αυτή την τελευταία.

Με αυτές τις σκέψεις προχωρήσαμε προς το λεωφορείο ανάμεσα σε μικροπωλητές και μαγαζάκια από ανθρώπους που μένουν μόνιμα εντός των τειχών του Angkor και εργάζονται σ’ αυτό, καταλήγοντας στο συμβεβλημένο προφανώς εστιατόριο για να γευματίσουμε, κάτι που χρειαζόμασταν όπως και τις παγωμένες του μπυρίτσες. Ωραίο το ποταμίσιο ψάρι με εμφανέστατη την προσπάθεια βέβαια να μαγειρευτεί στα δυτικά δεδομένα:

Αφού πήραμε τις ανάσες μας για σχεδόν μια ώρα, κατευθυνθήκαμε και πάλι προς το λεωφορείο με τη στάση που ακολούθησε λίγο μετά να είναι μη αναμενόμενη (μπορεί να έπαιζε καμιά προμήθεια, συμβαίνουν αυτά), σ’ ένα κατάστημα με τοπικά προϊόντα όπου μα κέρασαν ένα ιδιαίτερο τηγανιτό γλυκό μέσα σε φύλλο:

Δίπλα ακριβώς εξελίσσονταν το γλέντι ενός γάμου, με μόνους καλεσμένους προς ώρας κάποιους ηλικιωμένους που χόρευαν ανάμεσα στην εξωφρενική βαβούρα των ηχείων. Δευτέρα μεσημέρι, με 35 βαθμούς. Πόσο Ασία!

Εμείς όμως πηγαίναμε στα πιο καλά που ακόμα δεν είχαμε δει…

 

[varioAthens]

Σημαντικο τικαρισμα στο bucket list καθε ταξιδιωτη που σεβεται τον εαυτο του! Ευγε!!!

 

[barkour]

@psilos3 Σε παρακαλω πολυ, πες μου οτι αυτη ειναι ρομπα- κιμονο να πεθανω.
Τι ειδαν τα ματια μου? Τι ζώ?
View attachment 499018

Ρε συ ,σαν τον Bin laden εισαι εδω

 

[psilos3]

Σημαντικο τικαρισμα στο bucket list καθε ταξιδιωτη που σεβεται τον εαυτο του! Ευγε!!!

Σημαντικό, πολύ σημαντικό μνημείο & μέρος γενικότερα και φυσικά από τους μεγάλους προσωπικούς μου ταξιδιωτικούς στόχους. Σ' ευχαριστώ.

Ρε συ ,σαν τον Bin laden εισαι εδω

Όχι δα, υπομονή μέχρι του χρόνου τέτοια εποχή στην αντίστοιχη ιστορία που θα 'χει διπλασιαστεί!

 

[Vicks]

Πώς και πώς περιμένω τις αναρτήσεις σου. Πολύ ωραία ιστορία, υπέροχες εικόνες.
Εννοείται πως το τρίπτυχο Λάος-Καμπότζη-Βιετνάμ είναι το επόμενο ταξίδι-όνειρο.

 

[psilos3]

Πώς και πώς περιμένω τις αναρτήσεις σου. Πολύ ωραία ιστορία, υπέροχες εικόνες.

Σ' ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σου. Προχωράει η ιστορία και το χαίρομαι κι εγώ.

Εννοείται πως το τρίπτυχο Λάος-Καμπότζη-Βιετνάμ είναι το επόμενο ταξίδι-όνειρο.

Είναι πολύ εφικτός συνδυασμός αν βρεθεί κάποιος στην περιοχή, αρκεί να φτάσει με κάποιο βολικό τρόπο και κυρίως οικονομικό κατά τη γνώμη μου. Από 'κει και πέρα, μέρες να έχει και όρεξη!

 

[dim kyr]

Μόνο οι φωτογραφίες και η επεξεργασία τους μου έφαγαν πόσες μέρες, χώρια το γραπτό που μου πήρε πάνω από μήνα να ολοκληρώσω και να μου μένουν μόνο διορθώσεις... Για να δούμε.

μην αναλώνεσαι σε αυτά (φορουμ, γραφη, φωτο, διορθωσεις, ανταποκριση κλπ). Αναλωσου φιλε μου στα ουσιωδη: Ταξιδευω. Ολα εκει ειναι. Περιμένουμε και ευχαριστουμε.

 

[Smaragda53]

Τι καταπληκτικά πράγματα είδατε!

 

[psilos3]

Ώρα Angkor Wat



Ντάλα μεσημέρι. Η κούραση μας; Τεράστια. Ασφαλώς και δε φταίει μόνο η διαδικασία της περιήγησης αλλά η εξαντλητική ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία που σε φτάνει στα όρια σου, παρόλο που ο οδηγός του λεωφορείου έκανε ότι μπορούσε εξακολουθώντας να μας δίνει μια παγωμένη πετσετούλα κι ένα μπουκάλι νερό σε κάθε μας μπες-βγες.

Έλα όμως που αν και είχαμε δει τόσα και τόσα, δεν είχαμε ακόμα δει το σημαντικότερο, το γνωστότερο, τον μεγαλύτερο ναό του συμπλέγματος, αυτόν που σχεδόν ποτέ δεν εγκαταλείφθηκε στην τύχη του όπως οι άλλοι, το ξακουστό στα πέρατα της γης Angkor Wat!

Μπροστά σ’ αυτό το μεγαλείο μπορούσαμε να υπομείνουμε τα πάντα, ακόμα και τη χειρότερη ζέστη. Το λεωφορείο μας άφησε λίγα μέτρα μακριά καθώς -ευτυχώς- απαγορεύονταν να προσεγγίσει την είσοδο του ναού, δίπλα ακριβώς από την περιμετρική μήκους πέντε χιλιομέτρων και γεμάτη νερό τάφρο:

Είχαμε λάβει ήδη από τον υπέρ-αναλυτικό ξεναγό μας την πρώτη ενημέρωση σχετικά με το μνημείο αμέσως, πριν, αλλά και όσο προχωρούσαμε από την γέφυρα προς αυτό. Δεν επιθυμώ να κουράσω με πολλές λεπτομέρειες που μπορεί να βρει κάποιος πολύ εύκολα, παρά μόνο να προσπαθήσω να μεταφέρω το συναίσθημα μέσω γραπτών και εικόνων, αν και πιστεύω πως κάτι τέτοιο είναι δύσκολα κατορθωτό:

Ο ναός δεν αφορά μόνο την παλαιότερη ιστορία της Καμπότζης αλλά δυστυχώς και την πιο σύγχρονη. Οι τρύπες από σφαίρες ως αποτέλεσμα των πρόσφατων εμφύλιων συρράξεων είναι εκεί για να υπενθυμίσουν όσα πέρασε ίσως αυτός ο λαός, βρίσκοντας συχνά πυκνά -όχι μόνο σε πολέμους αλλά και σε άλλες περιπτώσεις όπως φυσικές καταστροφές- καταφύγιο στο σύμβολο της πατρίδας του, έχοντας ανάγκη ίσως από τη μεταφυσική προστασία του, ή απλά για να προσευχηθεί στις θεότητες του καθώς ο ναός δεν έπαψε ποτέ να λειτουργεί ως λατρευτικό κέντρο:

Κι αν τόση ώρα βλέπετε την εισαγωγή και την είσοδο, δείτε τώρα και την γέφυρα που οδηγεί στον κυρίως ναό, στον απόλυτα συμμετρικό με τους εννέα «πύργους» του ναό (δε σώζονται όλοι), το σημαντικότερο παράδειγμα της αρχιτεκτονικής των Χμερ αλλά παράλληλα και τη μεγαλύτερη θρησκευτική δομή στον κόσμο:

Αν δε σας πείθουν ακόμη όλα αυτά, βάλτε από δίπλα την παρακάτω φωτογραφία και την σημαία της Καμπότζης που απεικονίζει ακριβώς αυτό το σημείο, θέτοντας το ακριβώς ως εθνικό σύμβολο στις συνειδήσεις όλων:

Είχαμε κιόλας προχωρήσει προς τα ενδότερα, κάνοντας συχνά επεξηγηματικές στάσεις με τη βοήθεια του Ραμέν. Δεξαμενές αποθήκευσης νερού, σκεφτήκαμε όλοι όταν φτάσαμε στο συγκεκριμένο σημείο. Πρωτόγονες πισίνες μας απάντησε βλέποντας την έκπληξη μας, σε απόλυτη αρμονία γύρω από το κέντρο του Angkor Wat που προσανατολίζεται και αυτό προς έναν αστερισμό, το οποίο πατούσαμε λίγο αργότερα.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε και η ακουστική του χώρου, κατασκευασμένη έτσι ώστε να ακούς την καρδιά σου κυριολεκτικά χτυπώντας το στήθος σου, αλλά να μην υπάρχει ηχώ άλλου ήχου όπως φωνής. Εντυπωσιακό, στα όρια του περίεργου, όχι όμως η τοποθέτηση των παραθύρων του χώρου με τον ήλιο να βρίσκει το σημείο σε περιστάσεις ισημερίας, κάτι που έχουμε συναντήσει και σε άλλες περιπτώσεις.

Βλέποντας τους άπειρους συμβολισμούς και τις θεότητες στον τοίχο, αλλά και την άλλη πισίνα που αφορούσε καθαρά τον αυτοκράτορα προχωρήσαμε ως το κεντρικότερο και υψηλότερο σημείο στο οποίο για καλή μας τύχη θ’ ανεβαίναμε από μία πολύ απότομη σκάλα που ήθελε προσοχή και τήρηση κανόνων:

Από εκείνο το ύψος ίσως αντιλαμβάνεσαι καλύτερα το μεγαλείο του τεράστιου αυτού δημιουργήματος και τα όρια της Καμποτζιανής ζούγκλας που είναι πάντα έτοιμη να το κατακλύσει αν ποτέ αφεθεί από τον παράγοντα άνθρωπο:

Ορίστε και μια εικόνα από την κατάβαση της απότομης σκάλας για να μη με λέτε υπερβολικό, διαδικασία που απαιτούσε ακόμη μεγαλύτερη προσοχή, ακατάλληλη για υψοφοβικούς και σίγουρα κατασκευασμένη για ανθρώπους που δε φοράνε 48,5 νούμερο παπούτσι αλλά το μισό! Με μερικές στιγμές χαλάρωσης στα πεζούλια συγκεντρωθήκαμε και κινήσαμε από άλλο δρόμο προς την έξοδο του ναού:

Η λιμνούλα που βρίσκεται ίσως και για φωτογραφικούς λόγους μπροστά από το Angkor Wat καλύπτει και τις ανάγκες για δροσιά των μόνιμων κατοίκων του. Εάν δεν έχετε δει μαϊμούδες να κολυμπούν, να σας πληροφορήσω ότι η συμπεριφορά τους είναι εφάμιλλη με των ανθρώπων, γεγονός εντυπωσιακό:

Σε μια μικρή εξέδρα που ευτυχώς δεν είχε πολύ συνωστισμό -αν και φαντάζομαι τι θα γίνεται εδώ στην ανατολή- μπορεί να έχει κάποιος τις καλύτερες λήψεις, ειδικά όταν οι συνθήκες του καιρού ευνοούν την αντανάκλαση. Ήταν και η τελευταία εικόνα πριν αποχωρήσουμε από το μνημείο, που σίγουρα θα μείνει χαραγμένη πάντα στις καρδιές και το μυαλό μας. Το είχαμε καταφέρει πλέον και αυτό!

Κλείνοντας το κομμάτι Angkor να τονίσω για άλλη μια φορά όχι μόνο τη σπουδαιότητα του χώρου, αλλά κι ενός ακόμη λαμπρού πολιτισμού αυτού εδώ του πλανήτη που έφτασε σε πολύ υψηλά επίπεδα συνολικά και ήκμασε για αρκετά χρόνια, περίπου από τον 9ο έως τον 15ο αιώνα όπου και εγκαταλείφθηκε πιθανότατα λόγω λειψυδρίας, με κατεύθυνση την σημερινή πρωτεύουσα της Καμπότζης Πνομ Πενχ. Ενός πολιτισμού που δεν αρκεί μόνο η αναγνώριση της Unesco το 1992 αλλά χρήζει πολύ περισσότερης προσοχής.

Ενός μέρους που μπορεί η κύρια αναφορά του να είναι θρησκευτική, προφανώς όμως δεν είναι μόνο αυτό που έχει να δείξει. Δεν έχω τις ιστορικές γνώσεις για να συμφωνήσω με όσους το αποκαλούν «Μάτσου Πίτσου της ανατολής» αλλά είμαι περήφανος και ιδιαίτερα χαρούμενος που είχαμε δει και τα δύο μέσα σ’ ένα χρόνο, βλέποντας κοινά σημεία όπως ίσως είναι λογικό σε τόσο ανεπτυγμένους πολιτισμούς.

Τέλος επειδή πολύ θα ρωτήσετε, θα το γράψω στο τέλος, θα το πω κι εδώ. Φύγαμε πλήρως γεμάτοι και ικανοποιημένοι από την ξενάγηση της ημέρας χωρίς να νιώθουμε κάποιο κενό, ωστόσο η γνώμη μου είναι για όποιον έχει έστω και 1-2 ημέρες παραπάνω διαθέσιμες στο Siem Reap να αποκτήσει τριήμερο εισιτήριο, να ακολουθήσει κάτι αντίστοιχο όπως αυτό που περιγράφω τη μία ημέρα με την οργανωμένη ξενάγηση και πληροφόρηση, ώστει τις υπόλοιπες δύο να δει ότι επιλεκτικά θέλει από την αχανή αυτή έκταση (π.χ. ξημέρωμα στο Angkor Wat) κάνοντας συμφωνία με κάποιον οδηγό tuk-tuk μέσω του καταλύματος. Ίσως κι εμείς να κάναμε κάτι ανάλογο, αν κι επαναλαμβάνω, δεν αισθανόμαστε το παραμικρό κενό παρά μόνο ανείπωτη χαρά την οποία ελπίζω να κατάφερα να σας μεταδώσω έστω για λίγο.

Γιατί βιάζομαι όμως; Δεν είχαμε ακόμη τελειώσει και η μέρα είχε να προσφέρει επιπλέον συγκινήσεις. Μια μικρή διαδρομή με το λεωφορείο μας άφησε σ’ ένα πλάτωμα με αρκετά παρκαρισμένα οχήματα και διάφορα μαγαζάκια. Ρίξαμε δύο παγωμένες στο σακίδιο για το καλό και ξεκινήσαμε παλεύοντας με τη ζέστη (μη ξεχνιόμαστε) το χωμάτινο μονοπάτι που στα χαρτιά είναι 20λεπτο, εμείς όμως το κάναμε σε δέκα, βλέποντας και τους μικρότερους διάσπαρτους ναούς χωμένους στα φυλλώματα, σε μια δραστηριότητα που ήταν προαιρετική αλλά σιγά μη δε την κάναμε λες και πάμε στο Angkor κάθε χρόνο, εν αντιθέσει με κάποιους συνεκδρομείς που προτίμησαν να μείνουν στο λεωφορείο:

Στόχος; Ο Ινδουιστικός ναός κατασκευής του 9ου παρακαλώ αιώνα «Phnom Bakheng» που φημίζεται για το ηλιοβασίλεμα που προσφέρει στη θέα του Angkor Wat καθώς βρίσκεται χτισμένος σε λόφο, με τις κλιματολογικές συνθήκες να μην ευνοούν όμως απόλυτα για κάτι τέτοιο όπως μπορείτε να δείτε:

Όπως διαβάζω μετά λύπης βέβαια, ο ναός λόγω του μεγάλου αριθμού επισκεπτών είναι από τα πλέον απειλούμενα μνημεία του Angkor, με αρκετές ενέργειες να γίνονται προς αυτή τη κατεύθυνση. Εμείς αρκεστήκαμε στην ανάβαση από την απότομη σκάλα (τι πιο σύνηθες) και απλά σε μια βόλτα στο χώρο, κατεβαίνοντας λίγο μετά στο μονοπάτι για να πιούμε τη μπυρίτσα μας σ’ ένα παγκάκι ανάμεσα στα δέντρα, σχεδόν μόνοι:

Ήταν γύρω στις επτά όταν κι επιστρέφαμε στο ξενοδοχείο, διαλυμένοι, αποκαμωμένοι αλλά πολύ χαρούμενοι κι όπως ήδη ξέρετε δε φορέσαμε μαγιό και δε κατεβήκαμε στην πισίνα για μπυρίτσες διότι πάνω απ’ όλα, δεν είμαστε τέτοιοι τύποι.

Ένας Ολλανδός (πιθανώς μπεκρόμουτρο) που καθόταν στο μπαρ με την κοπέλα του και τρεις μπύρες μπροστά του, σήκωσε το ποτήρι του αμέσως μόλις πλησιάσαμε με τα δικά μας φωνάζοντας Saludos πιάνοντας μας αμέσως τη συζήτηση. Λες να μας πέρασε για Ισπανούς; Τι πιο σύνηθες θα έλεγε κανείς! Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση ο άνθρωπος εμμέσως παραδέχτηκε πως είχε μπαϊλντήσει με την άλλη τρεις μήνες στην Ασία, μέχρι που αυτή έφυγε τσατισμένη και αυτός της φώναζε συγγνώμη, χωρίς όμως ν’ αφήνει το πόστο και τις μπύρες που αλληλοκεραστήκαμε…

Λίγο μετά η παρέα διευρύνθηκε με δύο Γερμανούς (άρα σίγουρα μπεκρόμουτρα) που έσκασαν απ’ το πουθενά, παραγγέλνοντας αμέσως τις ποτάρες τους και μπαίνοντας με φόρα στη συζήτηση που εν τω μεταξύ είχε μεταβληθεί σε ποδοσφαιρική μιας και οι άνθρωποι ήταν από το Dortmund και υποστήριζαν την τοπική και βεβαίως μεγαλύτερη Γερμανική ομάδα κιτρινόμαυρων αποχρώσεων. Δεν άργησε βέβαια η όλη κουβέντα να γυρίσει σε ταξιδιωτική, με τις εξορμήσεις καθενός ανά την υφήλιο ως θέμα, από την Ευρώπη ως την Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική. Μη τα πολυλογώ, ευτυχώς που σερβιρίστηκε το φαγητό, αλλιώς ακόμα εκεί θα ήμασταν και θα πίναμε…

Πλήρως ανανεωμένοι μετά από όλο αυτό το χαλάρωμα βγήκαμε τη βόλτα μας αρχικά από τα tuk-tuk bars κι έπειτα από το σχεδόν στέκι μας για τις πρώτες μπυρίτσες της βραδιάς:

Η Pub street εννοείται πως δε παλευότανε, καταλήγοντας ψάχνοντας σ’ ένα άκυρο μπαρ όπου παραγγείλαμε μια κανάτα Κινεζικής μπύρας για να βρέξουμε τα λαρύγγια μας και να περάσει η ώρα, χαζεύοντας παράλληλα μια παρέα από ντόπιες κοπέλες να «δαγκώνουν» ένα χαζούλη Σουηδό, αρχικά στο μπιλιάρδο κι έπειτα στην τσόχα (κοροΐδο της τράπουλας ρε) πριν συνεχίσουμε μέσω μιας καγκουρο-led γέφυρας με το όνομα «Wat Preah Prom Roth Bridge» που οδηγούσε στην άλλη πλευρά του ποταμού:

Ένα ακόμη πρόχειρο ιδιαίτερο μπαράκι με μίξη ντόπιων και δυτικών βρέθηκε στο δρόμο μας, στημένο στην ουσία κάτω από μια παλιά πολυκατοικία, σχεδόν γιαπί θα έλεγα καλύτερα, κάνοντας μας να μην αντισταθούμε στον πειρασμό για μερικές ακόμη. Δε ξέρω γιατί ο σερβιτόρος δε μας έφερε το μενού του φαγητού αλλά μόνο των ποτών, λογικά θα είχε τις πληροφορίες του:

Αυτό που θέλαμε όμως ήταν να βάλουμε μια ίδια τελεία στη βραδιά, στο ίδιο μπαράκι που πήγαμε και χθες του φίλου μας και πάλι καλά που το κάναμε διότι ένα αυτοσχέδιο πάρτυ είχε στηθεί με μουσικές και χορούς, από μια παρέα κάτι σαν …Σλάβων. Τώρα Σλοβάκοι ήταν, Πολωνοί, Ρώσοι, δε μπόρεσα να καταλάβω, θα σας γελάσω και δε το θέλω. Ας τους βαφτίσω επίσης μπεκρόμουτρα για να πέσω 100% μέσα.

Εκείνη τη βραδιά οι τελευταίες μπύρες Angkor ήταν αλλιώς, έχοντας πλέον πολύ διαφορετική και ξεχωριστή σημασία…