Καμπότζη Λάος Ταϊλάνδη «Holiday in Cambodia» κι άλλες ιστορίες από την Ινδοκίνα

[thanos75]

Τα «πλωτά» χωριά της Καμπότζης



Η περασμένη νύχτα ήταν έντονη, η κούραση μεγάλη μετά από ένα τέτοιο ταξίδι και η πορεία προδιαγεγραμμένη. Ξεκουραστήκαμε αρκετά μιας και δεν υπήρχε λόγος να ξεκινήσουμε και να ξυπνήσουμε πολύ πρωί, ήπιαμε τους καφέδες μας, συντονιστήκαμε κι ετοιμαστήκαμε για την πρώτη από τις δραστηριότητες που είχαμε κλείσει.

Το μικρό λεωφορείο ήταν στην ώρα του νωρίς το μεσημέρι στο ξενοδοχείο για να μας παραλάβει, ξεκινώντας αρχικά τη διαδρομή του εντός Siem Reap με κατεύθυνση το αεροδρόμιο. Σε κάποια φάση έστριψε στη μέση του πουθενά, περνώντας από μια στενή γέφυρα με τη συνέχεια να διεξάγεται σε χωματόδρομο -ή υπό κατασκευή δρόμο αν προτιμάτε- κάνοντας την πρώτη στάση δροσιάς κανένα 40λεπτο μετά.

View attachment 498939 View attachment 498940

*Η εκδρομή/δραστηριότητα κλείστηκε μέσω της πλατφόρμας get your guide σε κόστος 19€ κατ’ άτομο και συμπεριλαμβάνει όσα θα δείτε σε αυτό και το επόμενο κεφάλαιο εκτός φαγητών και ποτών, με λίγα λόγια μεταφορές και ξεναγήσεις.

Η στάση ήταν περισσότερο για να συντονιστούμε με τον ξεναγό μας που έφερε το όνομα Τομ, κατόπιν «βαφτίσεως» του από έναν Αυστραλό που τον βοήθησε να μάθει Αγγλικά όπως μας εξήγησε. Με υπερηφάνεια μας ανακοίνωσε την καταγωγή του από τα συγκεκριμένα χωριά που είχε την χαρά να μας δείξει τις επόμενες ώρες. Μπορεί να ήμασταν σχετικά ενήμεροι για το τι επρόκειτο να δούμε, ωστόσο η πραγματικότητα ήταν πολύ πιο εντυπωσιακή και διαφορετική, κάτι που καταλάβαινες από τη διαδρομή ακόμα και τις πρώτες κιόλας στιγμές, αντικρύζοντας κυρίως κυβερνητικά κτήρια (αδόκιμος ο όρος) όπως της αστυνομίας και του νοσοκομείου:

View attachment 498969

Το λεωφορείο επιτέλους σταμάτησε λίγο μετά την είσοδο του στο χωριό «Kampong Phluk» όπου και θα λάμβανε χώρα το κυρίως μέρος της περιήγησης, με τις πρώτες εικόνες να είναι κιόλας αποστομωτικές, παίρνοντας μια ισχυρή δόση του μεγαλείου αυτών εδώ των ανθρώπων και της χώρας:

View attachment 498941
(Το «κάπνισμα» των ψαριών)
View attachment 498942

Πρακτικά μιλάμε για χωριό του οποίου τα οικήματα είναι χτισμένα πάνω σε ξύλινους πασσάλους ή καλύτερα δοκάρια λόγω του νερού, αν κι εμείς θα το βλέπαμε σε μια διαφορετική του εκδοχή καθώς βρισκόμασταν στην ξηρή περίοδο:

View attachment 498944 View attachment 498943

Δε ξέρω τι να πω και τι να πρωτογράψω, δε ξέρω πώς να μεταφέρω αυτό το έντονο συναίσθημα εντυπωσιασμού που ένιωθα από τις πρώτες κιόλας στιγμές, λες και ήμουν συμμετέχων σε κάποιο ντοκιμαντέρ απ’ αυτά που βλέπεις και αντιλαμβάνεσαι ότι είναι τόσο μακρινά από τη δική σου πραγματικότητα. Τα κλικ της φωτογραφικής μηχανής ήταν αλλεπάλληλα όπως είναι λογικό:

View attachment 498945
View attachment 498946

Ο Τομ μας πληροφόρησε πως αυτό που γίνεται με την επίσκεψη μας είναι πάρα πολύ σημαντικό, καθώς τα εισοδήματα πλέον των ντόπιων βασίζονται κατά κύριο λόγο (έως κι 70%) στον τουρισμό και λιγότερο στην αλιεία ή σε άλλες δραστηριότητες:

View attachment 498947

Το νερό ήταν σαφώς λιγότερο την εποχή της δικής μας άνοιξης με τη βροχερή σεζόν να ξεκινάει γύρω στον Ιούνιο όπως πληροφορηθήκαμε. Σε κάθε περίπτωση είναι αδιανόητο να φανταστείς πως τα μονοπάτια και οι δρόμοι που περπατάς σε λίγους μήνες δε θα υπάρχουν, με τις πλημμύρες να καλύπτουν αρκετά μέτρα ύψους, σίγουρα κοντά στα πέντε όπως αντιλαμβάνεται κάποιος βλέποντας τα σπίτια:

View attachment 498948 View attachment 498949

Το κάτω μέρος που είναι επιπλέον ενισχυμένο για λόγους στατικότητας, στα περισσότερα σπίτια χρησιμοποιείται ως αποθηκευτικός χώρος ή σε κάποια άλλα και κάτι περισσότερο, μέχρι βέβαια να ξεκινήσουν οι πρώτες βροχές:

View attachment 498950 View attachment 498951

Βλέπαμε από τη μία τα παιδάκια (εκπαιδευμένα όλα απέναντι στους τουρίστες) να παίζουν αμέριμνα κι από την άλλη τα βίντεο που μας έδειχνε ο Τομ στο κινητό του κάνοντας τις ίδιες διαδρομές στη βροχερή περίοδο με βάρκα, μη μπορώντας να κατανοήσουμε ότι πρόκειται για το ίδιο μέρος!

View attachment 498952

• Εδώ είναι το σπίτι του φίλου μου του ΧΧΧ, θέλετε να ανεβούμε; Αρκεί βέβαια να βγάλετε τα παπούτσια σας.
• Και το ρωτάς; Που θα ξαναβρούμε τέτοια ευκαιρία!

View attachment 498953

Κι ανεβήκαμε, με την αίσθηση να είναι πολύ περίεργη και το μικρό κούνημα να δίνει αρχικά την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε πλωτό μέσο. Ίσως η επίσκεψη αυτή να μην ήταν και τόσο αυθόρμητη, αλλά δεν έχει και σημασία τώρα που το σκέφτομαι.
Είδαμε το εσωτερικό αυτού του ιδιαίτερου σπιτιού, το σαλόνι και το υπνοδωμάτιο του,

View attachment 498954 View attachment 498955

την κουζίνα και την «βεράντα» του με την καταπληκτική θέα,

View attachment 498956 View attachment 498957

αλλά και το ντους σε συνδυασμό με τον απόπατο. Φαντάζομαι αλλά δε θέλω να ξέρω που καταλήγουν όλα, μιας και δε νομίζω να υπάρχει αποχέτευση στο χωριό. Ο Τομ μια φορά δήλωνε ευθαρσώς ότι «με αυτό το νερό μεγαλώσαμε όλοι, βλέπετε να έχουμε πάθει κάτι;»

View attachment 498958

Τα παιδάκια του ιδιοκτήτη βρήκαν την ευκαιρία με τους χαζούς τουρίστες να εξασκήσουν τα Αγγλικά τους κάνοντας μας απλές ερωτήσεις, Αγγλικά τα οποία είναι στα πλαίσια δωρεάν εκμάθησης απ’ ότι είχαμε ενημερωθεί με απώτερο σκοπό να τους δοθεί ένα καλύτερο μέλλον, δουλεύοντας είτε στο κοντινό Siem Reap είτε στη μακρινή Ταιλάνδη…

• Τα παιδιά πουλάνε και κρύες μπύρες άμα θέλετε, είπε ο Τομ κοιτώντας με νόημα εμένα και το Νίκο λες και είχαμε δώσει κάποιο δικαίωμα..
• Αφού είναι έτσι ευχαρίστως, δε θα πούμε όχι, θα βγούμε και μια αναμνηστική μιας και το προτείνεις

View attachment 498959

Πήραμε τις ανάσες δροσιάς και φορέσαμε πάλι τα παπούτσια, μιας και δεν είναι να κυκλοφορείς ξυπόλητος εκτός σπιτιών, συναντώντας κι ένα ψόφιο αρουραίο λίγο πιο κάτω.
Απείχαμε μόνο μερικά μέτρα από μια γέφυρα που μόλις την είδα είπα το Νίκο «σε παρακαλώ, κάνε να είμαστε τυχεροί να μας αφήσει να την περάσουμε» κάτι που εν τέλει έγινε προς μεγάλη μου ικανοποίηση. Βέβαια δεν ήταν τόσο χαβαλέ όσο φαίνεται, καθώς και ύψος διέθεταν αλλά σίγουρα δεν ήταν προσαρμοσμένες και κατασκευασμένες για τα κιλά μας, με τα όχι και τόσο γερά σανίδια να τρίζουν προς προειδοποίηση μας:

View attachment 498960
View attachment 498961

Τουλάχιστον είχα την ευκαιρία εξαιρετικών λήψεων από κει πάνω όταν κατάφερα να ισορροπήσω:

View attachment 498962
View attachment 498963

Αυτό που δεν είχα υπολογίσει ήταν ότι θα περνούσαμε και μια άλλη και ίσως και χειρότερη γέφυρα που έχρηζε μεγαλύτερης προσοχής προκειμένου να επιστρέψουμε στον κεντρικό δρόμο, νικώντας παρλληλα και μια μικρή προσωπική μου φοβία με τα σάπια σανίδια.

View attachment 498964

Κινηθήκαμε για λίγο ακόμα με τα πόδια εντός οικισμού βλέποντας εικόνες από το ψιλικατζίδικο και το μικρό κουρείο με τους θαμώνες του Kampong Phluk, αλλά και τις ετοιμασίες ενός γάμου, με την ιδέα να μας μπαίνει επιτόπου με τον Νίκο, κάτι που αν είχαμε ψάξει καλύτερα θα κάναμε σίγουρα. Ναι, μας επιβεβαίωσε κι ο ξεναγός, υπάρχουν ξενώνες αλλά και σπίτια προς ενοικίαση για τουρίστες.
Πόσο πολύ θα άξιζε αλήθεια να περάσουμε εκεί ένα βράδυ!

View attachment 498965
View attachment 498966

Με αυτές τις σκέψεις και τις ασύλληπτες εικόνες που είδαν τα μάτια μας ξαναμπήκαμε στο λεωφορείο για μια ολιγόλεπτη διαδρομή ως τις όχθες του ποταμού «Tahas» προκειμένου να επιβιβαστούμε στη μεγάλη βάρκα:

View attachment 498967
View attachment 498968

Η εκδρομή είχε ακόμα συνέχεια…

Καταπληκτική ιστορία, καταπληκτικες εικόνες και έχω να πω με συγκίνηση το εξής: Διαθέτω ακριβώς το ίδιο μαγιό που έχει κ ο Νίκος🫠

 

[psilos3]

Καταπληκτική ιστορία, καταπληκτικες εικόνες και έχω να πω με συγκίνηση το εξής: Διαθέτω ακριβώς το ίδιο μαγιό που έχει κ ο Νίκος🫠

Χαχαχ, ωραίος, παρατηρητικός πάνω απ' όλα!
Ευχαριστώ για τα ωραία σου λόγια φίλε.

 

[erodios]

Πόσο μ' αρέσει η εξιστόρησή σου @psilos3! Θα μου επιτρέψεις όμως να σου πω ότι εκεί που απογειώνομαι και σκάει το χαμόγελο στο χείλι μου είναι όταν αυτοσαρκαστικά αναφέρεσαι στα μπιρόνια και στους λάτρεις τους!!

 

[psilos3]

Εξερευνώντας το Krong Siem Reap



Δε θέλαμε να το κάψουμε, όχι πως υπήρχε ιδιαίτερη βιασύνη αλλά γιατί να χάσουμε το πρωινό; Ξυπνήσαμε μια λογική ώρα λοιπόν με σκοπό να φάμε και να οργανωθούμε πίνοντας ένα καφεδάκι, χαιρετώντας και τους Γερμανούς που είχαν βγάλει ρίζες στην πισίνα. Τι διάλο, εκεί κοιμήθηκαν;

Να και το δωμάτιο μας τώρα που τα λέμε, με την περίεργη διαρρύθμιση ξεχωριστού ντους από τουαλέτας, τη βουδιστικού τύπου είσοδο και το ωραίο αίθριο για τα γεύματα:

Περιττό πλέον να κάνω αναφορά στην υπερβολική ζέστη και της συγκεκριμένης ημέρας που από νωρίς καταλάβαμε ότι θα έχουμε αντίπαλο, κατεβαίνοντας στη γνωστή διαδρομή προς το κέντρο:

Αφού φτάσαμε και πάλι στο ποτάμι, συνειδητοποιήσαμε πως θα χρειαστούμε μια γενναία ποσότητα καφέ ακόμη, προτού συνεχίσουμε προς την αλλιώτικη την ώρα εκείνη Pub street. Καμία σχέση με το βράδυ:

Η κλειστή αγορά ήταν ακόμα πιο ζεστή με τους ανεμιστήρες οροφής να είναι απλά διακοσμητικοί, έτσι η πρώτη σοβαρή στάση για ψώνια έγινε λίγο αργότερα στο κατάστημα ρούχων μιας πολύ ευγενικής κοπέλας που κατάφερε να μας ψυχολογήσει, ψωνίζοντας τα παραδοσιακά πουκαμισάκια της Ασίας αλλά και μερικές φανελίτσες για τη συλλογή μας.

Θα επανερχόμασταν αργότερα για τα υπόλοιπα, μιας και οι απαντήσεις που έλαβα ψάχνοντας τον ντόπιο καφέ ήταν εξωφρενικές, τύπου 25$ τα 250 γραμμάρια. Δε πίνουμε μια μπύρα να το φιλοσοφήσουμε και βλέπουμε;

Δε χρειάστηκε και πολύ, θα ακολουθούσαμε ότι μπορούσαμε από το πρόγραμμα της ημέρας και θα κάναμε και τα ψώνια μας, πρώτα όμως έπρεπε να προμηθευτούμε από ένα μπουκάλι παγωμένο νερό από το κλασσικό 24ωρο μάρκετ καθώς ο ήλιος δεν έκανε αστεία:

Θα ανεβαίναμε παράλληλα με την pub street, ανάμεσα από τα στενάκια με τα σπίτια των ντόπιων, εικόνες τόσο περίεργες για το κέντρο άλλης πόλης, όχι όμως αυτής εδώ της ηπείρου:

Ο στόχος μας εξάλλου βρισκόταν πολύ κεντρικά, πέφτοντας πάνω στη μεγαλεπήβολη είσοδο του μερικά λεπτά μετά:

Γεγονός είναι πως ο ναός «Wat Preah Prom Rath» σ’ εντυπωσιάζει με το καλημέρα, όντας κυρίως τόσο μακριά από τα δικά μας δεδομένα:

Πρακτικά πρόκειται για ένα λειτουργικό βουδιστικό μοναστήρι με μια τυπική παγόδα τύπου Χμερ, που βρίσκονται σε μια μεγάλη αυλή με αγάλματα που απεικονίζουν διαφορετικές βουδιστικές πεποιθήσεις, αλλά και για μια αίθουσα που περιβάλλεται από ζωγραφισμένους στο χέρι τοίχους που περιέχουν ένα γιγάντιο άγαλμα του καθισμένου Βούδα:

Η χρονολογία της τοποθεσίας μας πηγαίνει πίσω στις αρχές του 16ου αιώνα, όπου για χάρη ενός μύθου κάποιου βουδιστή μοναχού που σώθηκε με μια κατεστραμμένη βάρκα ως εκ θαύματος από τα ποτάμια της περιοχής, ξεκίνησε ουσιαστικά η κατασκευή:

Αφού εξερευνήσαμε αρκετά το χώρο και ήπιαμε το νεράκι μας, συνεχίσαμε προς το επόμενο αξιοθέατο. Θα ήταν εμπειρία να τσιμπήσουμε αυτό το τουκ-τουκ Harley Davidson, ωστόσο είπαμε να συνεχίσουμε ποδαράτοι:

Σειρά είχε ακόμη ένας θρησκευτικός τόπος λατρείας της περιοχής με το όνομα «Wat Bo» από την άλλη πλευρά του ποταμού τη φορά αυτή, με τον χώρο να είναι την ώρα εκείνη λιγότερο πολυσύχναστος και σαφώς πιο ήσυχος, δίνοντας αφορμή και για …σιέστα:

Ο ναός του 18ου αιώνα είναι ένας από τους παλαιότερους γνωστούς βουδιστικούς ναούς στο Siem Reap και στο εσωτερικό του υπάρχουν αγιογραφίες που χρονολογούνται από τον 19ο αιώνα και είναι σε πολύ καλή κατάσταση έως σήμερα. Αυτό που δε ξέραμε όμως είναι οι κατάλληλες ώρες επίσκεψης προκειμένου να δούμε τους μοναχούς, κάτι που συμβαίνει συνήθως μετά τις πέντε. Έτσι αρκεστήκαμε σε μερικές φωτογραφίες –με μια Ασιάτισσα να ποζάρει με καμάρι μόλις με είδε με τη μηχανή- και μια μικρή περιήγηση ακόμα ανάμεσα σε παγόδες:

Τι καλύτερο από μια στάση για μερικές στάλες δροσιάς στον απάλευτο καύσωνα; Το ψιλικατζίδικο – σπίτι του φιλόξενου Καμποτζιανού για δύο παγωμένες ήταν το καλύτερο δυνατό:

Βερισκόμασταν εδώ και ώρα σε μια διαφορετική περιοχή σε σχέση με το κέντρο πλάι στο ποτάμι, στολισμένο με αμέτρητα σημαιάκια ίσως και στα πλαίσια κάποιας γιορτής, δε κατάλαβα καλά:

Το μόνο σίγουρο ήταν πως τα οικήματα και τα κτήρια ήταν εντελώς διαφορετικά στην πλευρά αυτής της πόλης, με αρκετά κυβερνητικά εξ αυτών καθώς και πρεσβείες. Τι πιο σύνηθες από μια φωτογράφηση γάμου ντάλα μεσημέρι που πάλι πέτυχα σε ταξίδι θα μου πει κανείς. Στα δικά σας οι λεύτερες:

Ένα ανοικτό γήπεδο beach (ή καλύτερα χωμάτινου) volley που αρκετοί ντόπιοι δοκίμαζαν τις τύχες τους μας υπενθύμισε ότι φτάναμε στην επόμενη στάση της ημέρας, την πιο κυριλέ αγορά «Made in Cambodia», που αφορούσε είδη λαϊκής τέχνης, κοσμήματα, αναμνηστικά, και πολλά άλλα ωραία πράγματα, χωρίς όμως να μου θυμίζει και τόσο Ασία αλλά την αντίστοιχη στη Νέα Ορλεάνη όπως πριν δυο χρόνια.

Ψωνίσαμε κι εμείς κάποια δωράκια πριν σταθούμε όπως είναι λογικό στον πάγκο με τα ποτά, όπου η πολύ ευγενική πωλήτρια μάλλον έκοψε τι μπεκρόμουτρα πελάτες είμαστε και μας έδωσε να δοκιμάσουμε πολλά και διάφορα τοπικά εκλεκτά ποτά όπως ρούμι, αλλά κι ένα καταπληκτικό απόσταγμα μπανάνας που ψωνίσαμε και οι δύο. Παρόλο που η τιμή ήταν τσιμπημένη, δε μπορούσαμε να μη το πάρουμε καθώς μας άρεσε πολύ, είχαμε πλέον και παραδοτέα βαλίτσα στη συνέχεια του ταξιδιού, οπότε δεν αποτελούσε πρόβλημα!

Ακόμα ένα μέρος λατρείας όμως στην περιοχή περίμενε την επίσκεψη μας, μάλιστα εντός του συγκροτήματος της βασιλικής κατοικίας, με το όνομα «Preah Ang Chek Preah Ang Chorm» και τα ιδιαίτερα αγάλματα του –λαυτρευτικά και μη- ,μέρος των Βασιλικών κήπων κάποια εξ αυτών. Αρκετά καταστήματα πλανοδίων με ένα είδος λουλουδιού που αγοράζουν οι πιστοί ως προσφορά βρίσκονται περιμετρικά των κιγκλιδωμάτων:

Ώρα να συνεχίσουμε την πορεία μας…

 

[psilos3]

α μου επιτρέψεις όμως να σου πω ότι εκεί που απογειώνομαι και σκάει το χαμόγελο στο χείλι μου είναι όταν αυτοσαρκαστικά αναφέρεσαι στα μπιρόνια και στους λάτρεις τους!!

Ποίοι είναι αυτοί οι λάτρεις, δε τους ξέρουμε, εμείς είμαστε ήσυχοι άνθρωποι!

Πόσο μ' αρέσει η εξιστόρησή σου @psilos3!

Σ' ευχαριστώ για τα ωραία σου λόγια, με τιμούν. Η ιστορία έχει μέλλον ακόμη!

 

[YiannisTS]

Από bar σε bar και από μπύρα σε μπύρα με ενδιάμεσες στάσεις σε βουδιστικούς ναούς, ποτάμια με μαϊμούδες, μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς, υπαίθριες αγορές (πλωτές και μη)... Πολύχρωμη ιστορία γεμάτη πολύχρωμες εικόνες σε μία χώρα τόσο διαφορετική από τις χώρες της Ευρώπης. Πήραμε μια πρώτη γεύση για την Ινδοκίνα ταξιδεύοντας στο Βιετνάμ την ίδια περίοδο με εσάς. Εάν το πρόγραμμα δεν έχει "πνευματικά δικαιώματα" τότε ας μου επιτραπεί να το χρησιμοποιήσω για την επιστροφή σε αυτή την γωνιά της γης... κάποια στιγμή στο μέλλον.

 

[psilos3]

Από bar σε bar και από μπύρα σε μπύρα με ενδιάμεσες στάσεις σε βουδιστικούς ναούς, ποτάμια με μαϊμούδες, μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς, υπαίθριες αγορές (πλωτές και μη)...

Ναι, αυτή είναι μια καλή περίληψη όντως!

Πολύχρωμη ιστορία γεμάτη πολύχρωμες εικόνες σε μία χώρα τόσο διαφορετική από τις χώρες της Ευρώπης.

Σ' ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου, είναι όντως ξεχωριστή αυτή η χώρα όπως και η περιοχή στο σύνολο της όπως σωστά έχεις καταλάβει. Έπονται και οι υπόλοιπες.

Πήραμε μια πρώτη γεύση για την Ινδοκίνα ταξιδεύοντας στο Βιετνάμ την ίδια περίοδο με εσάς.

Το θυμάμαι, είχαμε μιλήσει εκείνη την περίοδο. Κι εμείς από το Βιετνάμ είχαμε ξεκινήσει στην περιοχή όπως βλέπεις και στην εισαγωγή μου, μας εντυπωσίασε πολύ η ευρύτερη περιοχή και πάντα είχαμε στο μυαλό μας να επιστρέψουμε, νιώθωντας πλέον δικαίωση γι' αυτή την επιμονή!

Εάν το πρόγραμμα δεν έχει "πνευματικά δικαιώματα" τότε ας μου επιτραπεί να το χρησιμοποιήσω για την επιστροφή σε αυτή την γωνιά της γης... κάποια στιγμή στο μέλλον.

Πνευματικά δικαιώματα μόνο στα ποτά, αυτά είναι που δύσκολα μοιραζόμαστε.
Τα υπόλοιπα όλα στη διάθεση σου, ελπίζω να προκύψουν καλές ιδέες από την εξιστόρηση, είναι ευχής έργο βασικά αν χρησιμοποιηθεί η ιστορία για τέτοιο λόγο.
Έρχονται σύντομα άλλες δύο χώρες, μείνε συντονισμένος.

 

[psilos3]

Καμπότζη, για λίγο ακόμα



Φτάνοντας κιόλας στο απόγευμα είχαμε καταλάβει πως η κλεψύδρα του χρόνου μας στη χώρα κόντευε σχεδόν να αδειάσει, πιο σύντομα απ’ ότι υπολογίζαμε όπως πάντα συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Έπρεπε να βάλουμε τα δυνατά μας κι ό,τι προλαβαίναμε στην τελική…

Με αυτό το σκεπτικό (μπορεί και όχι) προσπαθήσαμε να περάσουμε τη γέφυρα «Ornament» συναντώντας για πρώτη φορά στην ημέρα αρκετή κίνηση κι επίσης στολισμό που παρέπεμπε σε κάτι επίσημο. Παραδόξως με τα όσα ήξερα για την Ασία οι οδηγοί ήταν ευγενέστατοι:

Στο διπλανό πάρκο με τα όργανα γυμναστικής είδαμε αρκετούς ηλικιωμένους να εξασκούν το χόμπι τους, κάτι που δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε στην Ελλάδα ούτε στα επόμενα πενήντα χρόνια. Εμείς από την άλλη γυμναστική έχουμε κάνει πολλή στη ζωή μας, με μια μέρα λιγότερη και μια παγωμένη παραπάνω στο διπλανό μπαράκι να στεγνώσει λίγο ο ιδρώτας δε χάλασε ο κόσμος:

Η διαδρομή κάθε ώρα και με οποιεσδήποτε συνθήκες στην παραλία του ποταμού Siem Reap αυτής της πόλης ήταν καταπληκτική, ειδικότερα τις στιγμές που άλλοι ετοίμαζαν τα τραπεζάκια τους με αφορμή το βραδινό γεύμα κι άλλοι συνέχιζαν την ωραία σιέστα τους κάτω από τα δέντρα:

Γρήγορα καταλάβαμε πως η αγορά «Phsar Po Leangka» στην οποία είχαμε φτάσει δεν έχει να δώσει κάτι, περπατώντας προς το εθνικό μουσείο που κόψαμε δυστυχώς με συνοπτικές διαδικασίες:

Σκοπός μας ήταν να βρούμε ένα τουκ – τουκ για να μη περπατήσουμε τα επόμενα δύο χιλιόμετρα, κάτι που έγινε με το σχετικό ψάξιμο παρόλο που τόσες μέρες τα βλέπαμε συνεχώς μπροστά μας άλλα όταν τα χρειαστήκαμε ήταν άφαντα. Ο οδηγός ακολούθησε μια περίεργη διαδρομή, καθόλου κεντρική που πολύ δύσκολα να βρεθεί κάποιος τουρίστας σ’ αυτήν, δείχνοντας μας έτσι τυχαία και μια οπτική φτωχογειτονιών που δεν είχαμε υπόψιν μας:

Που θέλαμε να φτάσουμε; Μα τι ερωτήσεις ειν’ αυτές, φυσικά στην τοπική και ξακουστή μπυραρία της πόλης με το όνομα «Krama Craft Brewery» προκειμένου να δοκιμάσουμε τοπικό, φρέσκο ζύθο, πολύ ωραίο σας πληροφορώ. Μπυραρία στην Καμπότζη λοιπόν, γιατί όχι:

Με την ανάλογη δυσκολία και τη βοήθεια ντόπιων που ξεσηξώσαμε από μια αυλή, μπήκαμε και πάλι σ’ ένα τουκ-τουκ με προορισμό το κέντρο, το ανοικτό αυτή τη φορά, το ωραίο, το χαβαλετζίδικο:

Εφόσον η πιο βραδινή «Green Market» υπολειτουργούσε, σταθήκαμε για λίγο στο διπλανό στενάκι προκειμένου να συμπληρώσουμε τα ψώνια μας, με κάτι σακίδια που θέλαμε, ρούχα, αλλά και κάτι αναμνηστικά με την ευκαιρία, προτού συνεχίσουμε προς τη νυκτερινή αγορά:

Ο πεζόδρομος όπως είναι λογικό ουδεμία σχέση δεν είχε με λίγες ώρες πριν, με τα περισσότερα πλέον καταστήματα να έχουν ανοίξει, όπως και το «στέκι» μας στην παρακείμενη οδό. Τι λες, κάνουμε στάση για ένα; Δες τι ωραία εικόνα έχει η Pub με όλα τα παραδοσιακά μπεκρόμουτρα εν δράσει τέτοια ώρα, ρώτησα το Νίκο χωρίς να περιμένω φυσικά αρνητική απάντηση:

Ευτυχώς η αγορά «Old Market» δεν έκλεινε νωρίς, δίνοντας μου την ευκαιρία να προμηθευτώ αγαπημένα μπαχάρια και άλλες σκόνες μαγειρέματος που είχα βάλει στο μάτι απ’ το πρωί κιόλας:

Δεν έφτανε όμως μόνο αυτό, καθώς είναι παραπάνω από γνωστή η λατρεία μου για τέτοιες αγορές, πόσο μάλλον για τέτοιες αμιγώς Ασιατικές εικόνες όπως αυτές που συναντήσαμε:

Όσο κι αν μπήκαμε στον πειρασμό δε σταθήκαμε στο ποτάμι παρά μόνο για μερικές βραδινές φωτογραφίες που ήθελα, παίρνοντας αμέσως τον δρόμο για το ξενοδοχείο:

Ήταν άλλη μια βραδιά που δε κατεβήκαμε στην πισίνα για μπύρες περιμένοντας το φαγητό να ετοιμαστεί, ακριβώς επειδή δεν είμαστε τέτοιοι τύποι, ένα φαγητό που για τέταρτη μέρα σερί είχαμε τιμήσει και μας άρεσε πολύ:

Αναβολές και καθυστερήσεις δε χωρούσανε το τελευταίο βράδυ, αποφασίζοντας να βγούμε λίγο μετά τις εννιά με προορισμό ένα ωραίο μπαρ που είχαμε τσεκάρει με το όνομα «Laundry» ,όπου ήπιαμε τις μπύρες μας δίπλα σε μια ειδική κατασκευή με βραστά αυγά (!) τα οποία μπορούσες να αγοράσεις, διότι τι πιο λογικό σε μπαρ απ’ το να χτυπήσεις ένα βραστό αυγουλάκι στην περίπτωση που σε κόψουν τα ξύδια:

Σηκωθήκαμε και μετρώντας ακριβώς 32 βήματα καθίσαμε για μία και στο απέναντι υπαίθριο μπαράκι που μας είχε γυαλίσει, χαζεύοντας κάποιους δυτικούς να προσπαθούν να φάνε τα εδέσματα που τους πούλησε ένας πλανόδιος, άγνωστο τι:

Αυτό ακριβώς σας έλεγα μερικές γραμμές πιο πάνω για την παράκτια βόλτα στο ποτάμι. Κάθε λογής πρόχειρο πολύχρωμο εστιατόριο με ό,τι φαγητό τραβάει το λαρύγγι του καθενός, τα περισσότερα –σίγουρα όχι όλα- δελεαστικά τολμώ να πω:

Χαζεύοντας πολλές ακόμη τέτοιες εικόνες με πράγματα που μαγειρεύονταν μπροστά μας, πάνω στο πεζοδρόμιο, φτάσαμε και ως την περιοχή των τουκ-τουκ μπαρ για αποχαιρετισμό:

Ήταν φυσικό κι επόμενο πως θα περνούσαμε από το άλλο αγαπημένο μας στέκι με τα μεγάλα μπεκρόμουτρα για να χαιρετήσουμε, πιάνοντας αμέσως την ταξιδιωτική κουβέντα με κάτι τύπισσες από Ιρλανδία και Καναδά. Σιγά που θα πίναμε μόνο μία όπως καταλαβαίνετε… Ο Αγγλάρας (καθιστός στο τραπέζι) με θυμήθηκε και με χαιρέτησε, κάτι που εξέλαβα ως μεγάλο παράσημο.
Πρώτη φορά βλέπω οπαδό Citizen και Άγγλο, με φανέλα εθνικής Γερμανίας του είπα για να τον πικάρω. Τι να κάνω, έζησα και δούλεψα εκεί, τους συμπαθώ, μου απάντησε γελώντας:

Φύγαμε με προορισμό τον πεζόδρομο, με τα προσφερόμενα εδέσματα να είναι αυτή τη φορά εντελώς διαφορετικά από τα συνηθισμένα.

• Νίκο, ευτυχώς δεν έχουμε πιει τόσο για να μπούμε στον πειρασμό να δοκιμάσουμε
• Ευτυχώς, πάμε για καμιά μπύρα εδώ απέναντι τώρα σ’ αυτό που είναι λιγότερο φασαριόζικο, καλό το βλέπω

Τις ήπιαμε στα σβέλτα βλέποντας μερικές παράταιρες εικόνες ντόπιων με μεγαλύτερους στο μπιλιάρδο, αναχωρώντας γρήγορα προς τον φίλο μας στο μπαρ του ποταμού, ο οποίος με το που είδε να περνάμε τη γέφυρα μας κουνούσε τα χέρια ετοιμάζοντας παράλληλα το τραπέζι μας. Είχαμε αποκτήσει πρόσωπο και στη Siem Reap!

Παραγγείλαμε αυτή τη φορά ποτάκια τα οποία είχαμε πεθυμήσει, μ’ εμένα να επιλέγω tequila sunrise που είχα να γευτώ ούτε κι εγώ θυμάμαι πόσα χρόνια, αναχωρώντας προς το ξενοδοχείο σχετικά νωρίς, από άλλο, λιγότερο πολυσύχναστο δρόμο.

• Τι είναι αυτά τα φώτα ρε φίλε που σταματάνε όλοι λίγο πιο κάτω, λες να έχει κάτι καλό;
• Για να πλησιάσουμε να δούμε.

Το «καλό» τελικά ήταν πόδια από κοτόπουλο, μάλλον τηγανιτά.
Όχι δε με καταλάβατε, δε μιλάω για μπούτια που τρώμε κι εμείς.
Πόδια.
Τηγανητά…

Δε γ…ται, πιάσε δυο παγωμένες για το δρόμο μια που σταματήσαμε.
Έτσι κι αλλιώς αύριο θα είμαστε μακριά…

 

[Nikos1986]

Εξαιρετική περιγραφή, όπως πάντα. 2 "χαμένοι" αρχαιολογικοί χώροι τόσο γρήγορα... Αν και διακρίνω ένα μεγαλύτερο ενθουσιασμό στην περιγραφή της Καμπότζης. Πάντα τέτοια!!!

Το Άνκορ όντως φαίνεται εντυπωσιακό από τις φωτογραφίες, φαντάζομαι θα είναι 10 φορές πιο μοναδικό από κοντά.

Τα floating villages σας άρεσαν; Μου δίνουν την εντύπωση πως είναι για τους ξένους, για αυτό δεν τα είχα συμπεριλάβει όταν έκανα κάποτε ένα δικό μου πλάνο για τη χώρα (που ακόμα έμεινε στα χαρτιά).

Περιμένω κι εγώ πώς και πώς τις εντυπώσεις σου από το Λάος: το γεγονός ότι βρίσκεται ανάμεσα στον γίγαντα "Ταϊλάνδη", στο ιστορικό "Βιετνάμ" και στην ανεκμετάλλευτη "Καμπότζη" πιστεύω του δίνει αίγλη μιας άλλης εποχής.

Κρίμα που δεν αράξατε καθόλου στην πισίνα για καμία βουτιά

 

[psilos3]

Εξαιρετική περιγραφή, όπως πάντα.

Ευχαριστώ για τα πάντα ωραία σου σχόλια φίλε @Nikos1986

2 "χαμένοι" αρχαιολογικοί χώροι τόσο γρήγορα...

Μέσα σε ούτε ένα χρόνο, πραγματική ταξιδιωτική ευλογία με αναπόφευγκτες βέβαια τις συγκρίσεις.

Αν και διακρίνω ένα μεγαλύτερο ενθουσιασμό στην περιγραφή της Καμπότζης.

Είναι η αλήθεια, ίσως επειδή ήταν η αρχή και ο βασικότερος προορισμός της εκδρομής σε σχέση με τους άλλους δύο, ίσως πάλι λόγω Angkor Wat, όμως έρχονται και πολύ δυνατά κεφάλαια για τις άλλες δύο χώρες, ας βγει καλύτερα στο τέλος το συμπέρασμα.

Το Άνκορ όντως φαίνεται εντυπωσιακό από τις φωτογραφίες, φαντάζομαι θα είναι 10 φορές πιο μοναδικό από κοντά.

Καταπληκτικό, τόσο που δε το περιμέναμε καν όπως όλο το συγκρότημα ναών, που αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος και την τεράστια αξία τους μόνο από κοντά.

Τα floating villages σας άρεσαν; Μου δίνουν την εντύπωση πως είναι για τους ξένους, για αυτό δεν τα είχα συμπεριλάβει όταν έκανα κάποτε ένα δικό μου πλάνο για τη χώρα (που ακόμα έμεινε στα χαρτιά).

Πάρα μα πάρα πολύ, ακόμα κι αν η κυριότερη δραστηριότητα εσόδων όπως γράφω και μας ενημέρωσαν και οι ίδιοι είναι ο τουρισμός. Κατά τη γνώμη μας αυτό δεν αναιρεί την αξία τους και σε καμία περίπτωση την ιδιαιτερότητα τους. Εξάλλου μια εκδρομή μισής μέρας δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, εδώ εμείς βάλαμε στην κουβέντα το ενδεχόμενο της διανυκτέρευσης...

Περιμένω κι εγώ πώς και πώς τις εντυπώσεις σου από το Λάος: το γεγονός ότι βρίσκεται ανάμεσα στον γίγαντα "Ταϊλάνδη", στο ιστορικό "Βιετνάμ" και στην ανεκμετάλλευτη "Καμπότζη" πιστεύω του δίνει αίγλη μιας άλλης εποχής.

Άλλη ομορφιά, μια εξαιρετική περίπτωση από μόνο του. Ξεκινάει σήμερα κιόλας η εξιστόρηση του.

Κρίμα που δεν αράξατε καθόλου στην πισίνα για καμία βουτιά

Δεν είμαστε τέτοιοι άνθρωποι, πισίνες και παγωμένες μπύρες τώρα είναι δυνατόν; Χάσιμο χρόνου!

 

[psilos3]

Ώρα για αλλαγή χώρας



Πρωί 12ης Μαρτίου, επισήμως οι τελευταίες μας ώρες στην Καμπότζη.

Χρόνος για πολλά – πολλά δεν υπήρχε, το transfer ήταν κανονισμένο για τις 12:00, οπότε αφού πακετάραμε τα πράγματα μας κατεβήκαμε στο ισόγειο ώστε να περάσουμε για τελευταία φορά αυτή την ιδιότυπη πόρτα – παπουτσοθήκη, να φάμε το λιτό αλλά πολύ ωραίο πρωινό και να δοκιμάσουμε το τίμιο κρύο καφεδάκι που παραγγείλαμε όσο περιμέναμε την ώρα να περάσει μέχρι να έρθει ο οδηγός:

Τελικά φύγαμε πέντε λεπτά νωρίτερα του αναμενομένου, κάνοντας τον ίδιο χρόνο ως το αεροδρόμιο (50') σε μια βαρετή ως επί το πλείστον διαδρομή, αν εξαιρέσεις τις εικόνες λίγο μετά την έξοδο της πόλης με τους περίεργους τυπάκους να κάνουν σήμα στα αυτοκίνητα λες και είναι τροχονόμοι, προσκαλώντας ουσιαστικά τον κόσμο σε κάποια από τις πρόχειρες ξύλινες ταβέρνες για ψητά:

Βρήκαμε το κτήριο σχετικά άδειο, δίχως ιδιαίτερη κίνηση στις αναχωρήσεις την ώρα εκείνη, τσίλικο και ολοκαίνουργιο όπως είχαμε διαβάσει και δεν προσέξαμε κατά την άφιξη μας, με τις διαδικασίες αποχώρησης από τη χώρα δηλαδή σφραγίσματος, ελέγχων κτλ. να διεξάγονται αρκετά πιο γρήγορα απ’ ότι υπολογίζαμε.

Ας είναι. Είχαμε χρόνο να τσιμπήσουμε κάτι, να ψωνίσουμε καφέ και τσάι που επιτέλους βρήκαμε σε φυσιολογική τιμή, αλλά κυριότερα να πιούμε μερικές τελευταίες για να αποχαιρετήσουμε την Καμπότζη όπως πραγματικά της αξίζει:

Εν μέσω εξωφρενικής υγρασίας και ζέστης θα προσγειωνόμασταν λίγο πριν τις έξι το απόγευμα στο μικρό και περίεργο αεροδρόμιο της Luang Prabang στο Λάος, με το αεροπλάνο της Vietnam airlines να πιάνει φυσούνα για να αποβιβάσει περίπου το 1/3 των επιβατών ώστε να συνεχίσει την πτήση του για το Ανόι. Οι διαδικασίες του ελέγχου και της βίζας παραήταν εύκολες τολμώ να πω, έτσι σε πολύ λίγο χρόνο μπαίναμε κιόλας στο όχημα με προορισμό το κέντρο της πόλης και το hostel σε απόσταση μόλις 15 λεπτών:

Το πρώτο πράγμα που ακούσαμε ήταν η εξαιρετική μουσική στον κοινόχρηστο χώρο της ρεσεψιόν-πισίνας όπου μας υποδέχτηκε ένας Ιταλός χίπης που εργάζονταν στο hostel, πολύ χαλαρός τολμώ να πω. Ήταν το μόνο κατάλυμα που δεν είχα πληρώσει εκ των προτέρων, οπότε ήταν και το πρώτο που όφειλα να κάνω, με το POS όμως να μην έχει καλή σύνδεση και να μου κρατάει το ποσό τρεις (!) ολόκληρες φορές, οδηγώντας με σ’ ένα πολυήμερο μπλέξιμο με τη Revolut που δεν είναι της παρούσης να αναλύσω και έχω κάνει στο αντίστοιχο νήμα.

• Μη σκάτε, θα το δούμε αύριο το πρωί με το αφεντικό.
• Σιγά μη σκάσουμε κιόλας, εσύ δε πληρώθηκες.
• Μπορείτε να παραλάβετε το δωμάτιο, να βάλετε μαγιό και να κάνετε μια βουτιά στην πισίνα για χαλάρωμα, πίνοντας και μια BeerLao για το καλωσόρισμα. Οι μεγάλες είναι κρύες.
• Μα για ποιους μας περνάς; Είναι γνωστό απ’ την Καμπότζη ακόμα ότι δεν είμαστε τέτοιοι τύποι…

Ανανεωμένοι λοιπόν, παντοφλέ και μαγιουδάτοι λες και βγαίναμε τσάρκα στη Δονούσα κατεβήκαμε και για την πρώτη αναγνωριστική και τα διαδικαστικά στην Λουάνγκ Πραμπάνγκ, ξεκινώντας από τον κεντρικό δρόμο «Sisavangvong» όπου εκτός των πολλών καταστημάτων που θα βρει κανείς ανοικτά διεξάγεται κάθε βράδυ και η νυκτερινή αγορά της πόλης. Το συνάλλαγμα και η σύνδεση με τον έξω κόσμο με μια νέα κάρτα sim (κόστους 7$) ήταν το πρώτο μας μέλημα, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως η πληρωμές με κάρτες δεν έχουν και μεγάλη πέραση:

Είπα διαδικαστικά; Προφανώς κι αναφερόμουν στα σημαντικότερα, όπως μια ωραία παγωμένη πίντα τοπικής μπύρας, βρίσκοντας παράλληλα ένα διαθέσιμο τραπέζι:

Που καθόμασταν; Μα στην ανοικτή αγορά φαγητού που βρίσκω στο χάρτη με το όνομα «Good Night Market», ένα γαστρονομικό μεγαλείο στο οποίο με εξαιρετικά χαμηλές τιμές μπορείς να δοκιμάσεις ότι Ασιατική γεύση τραβάει η όρεξη σου. Κάτι τέτοιο κάναμε κι εμείς φυσικά, μ’ ένα χοιρινό που ακόμα και τώρα που το βλέπω σε φωτογραφία μου τρέχουν τα σάλια:

Ακριβώς δίπλα στην αρχή της αγοράς ανακαλύψαμε κι ένα στενάκι (μη με ρωτάτε όνομα, θα το λέμε στενάκι εφεξής), με εξίσου ωραία κι ενδιαφέροντα εστιατόρια πρόχειρου φαγητού:

Σταμπάροντας λοιπόν κάποια που μας έκλεισαν το μάτι για να επισκεφτούμε τις επόμενες ημέρες, συνεχίσαμε την αναζήτηση μας με απώτερο σκοπό να φτάσουμε στις όχθες του ποταμού:

Σκοπεύαμε να κάνουμε τη βόλτα μας χωρίς βιασύνη προκειμένου να βρούμε κάτι να μας αρέσει, όμως μια ηλικιωμένη κυρία μας έμπασε στο ξύλινο μαγαζί της με επιθετικό μάρκετινγκ προκειμένου να πιούμε μια παγωμένη. Όχι ότι μας χάλασε, ήταν το πιο αυθεντικό έτσι κι αλλιώς από τα τριγύρω και τις κάναμε και ποδαρικό.

Η πρώτη μπύρα στις όχθες του Menkong έστω και νύχτα, τι ωραίο συναίσθημα!

Όσο κι αν θέλαμε να μείνουμε λιώνοντας και χαλαρώνοντας, ανεβήκαμε προς το χόστελ για ένα ντουζάκι και το ίδιο σύντομα επιστρέψαμε στο δρόμο της νυκτερινής αγοράς η οποία διέθετε πολλά και ωραία πράγματα όπως είδη τέχνης, αναμνηστικά, ρούχα κ.α.

Στόχος μας ήταν να ξεκλειδώσουμε σιγά – σιγά τις ομορφιές του κέντρου της υπέροχης αυτής πόλης που χαρακτηρίστηκε το 1995 από τη Unesco ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς:

Μόνο περίεργο δεν είναι αυτό το γεγονός, καθώς ο συνδυασμός της τοπικής με την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική δίνει θαυμάσια αποτελέσματα, κάτι που συμπεράναμε καθήμενοι στην μπάρα του «Tangor Restaurant Bar & Lounge» που βρέθηκε στο διάβα μας, ένα μαγαζί που αν ήταν στην Ελλάδα θα θέριζε, σε κόσμο και τιμές:

Ένας Σουηδός που ζει κανονικά σε συνθήκες πολικού ψύχους 3 ώρες βόρεια της Στοκχόλμης και εργάζεται σε συνθήκες 30 βαθμών τη νύχτα στη Luang Prabang όπου γνωρίσαμε στο εξίσου ωραίο «Manola Café Bar», μας έπεισε να καθίσουμε με το ισχυρό επιχείρημα ότι το ποτήρι του λίτρου είναι σε προσφορά. Άλλο που δε θέλαμε κι εμείς, διαπιστώνοντας παράλληλα πως η νυχτερινή αγορά μετά τις 11:30 αποτελεί κιόλας παρελθόν, όπως και εν γένει όλη η νύχτα στην πόλη:

Ευτυχώς όμως το ιδιαίτερο καφέ – μπαρ στην αρχή της πιάτσας και πάνω από τα τουκ-τουκ με το πολύ ευανάγνωστο όνομα «ร้านกาแฟคูณทะวี» κρατούσε για λίγο ακόμη, αν και δε ξέρω από πού πήγε να φέρει την τελευταία μπύρα που παραγγείλαμε, καθώς τον είδα να βγαίνει και να έρχεται από αλλού:

Εις υγείαν – Ταμ Τσο (Tam Cho) όπως λένε και στο Λάος!

Είχε έρθει κιόλας η ώρα της επιστροφής, αναλογιζόμενοι τα πολύ σπουδαία που μας επιφύλασσε η επόμενη ημέρα…

 

[varioAthens]

Τι ωραιες οι νυχτερινες φωτογραφιες!!!