giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.497
- Likes
- 11.829
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
2η ημέρα: Pierre Loti, Eyup, Fener, Οrtakoy
Ο πρωινός μπουφές πλούσιος κι εμείς χορτάτοι και έτοιμοι ξεκινήσαμε την δεύτερη μέρα μας. Και πάλι διασχίσαμε την αγαπημένη Ίστικλαλ που ακόμα ήταν σε ήρεμη κατάσταση και μετά από αρκετά λεπτά ποδαρόδρομου φτάσαμε Eminonu. Από εκεί πήραμε ταξί που μας πήγε μετά από 15 λεπτά μέχρι το Pierre Loti. Το ταξί κόστισε 14 λίρες.
Ο λόφος στο Eyup γνωστός ως Pierre Loti προς τιμήν του Γάλλου ναυτικού και λογοτέχνη που ερωτεύτηκε παράφορα την Κων/πολη και στο σημείο αυτό χαλάρωνε γράφοντας πολλές ρομαντικές ιστορίες είναι ένα εκπληκτικό μέρος που σου δίνει την δυνατότητα να θαυμάσεις μια εξαιρετική θέα. Αυτή του κεράτιου κόλπου και όλης της ευρύτερης περιοχής. Πραγματικά χάρμα οφθαλμών. Η μέρα ήταν υπέροχη και ηλιόλουστη και απολαύσαμε τον καφέ μας ατενίζοντας τον κεράτιο και ακούγοντας την μελωδική φωνή του μουεζίνη από το τζαμί του Eyup να καλεί τους πίστούς σε προσευχή. Εκτός από το καφέ Pierre Loti, ο λόφος έχει και διάφορα άλλα καφέ, εστιατόρια καθώς και καταστήματα με σουβενίρ. Αυτό βέβαια που μας έκανε εντύπωση είναι το νεκροταφείο που βρίσκεται στον λόφο σε απόσταση αναπνοής!
Η ώρα πέρασε κι εμείς από το σημείο πήραμε το τελεφερίκ που μας κατέβασε στην αφετηρία στο Eyup σχεδόν δίπλα στον κεντρικό παραλιακό δρόμο. Από εκεί πήραμε ταξί όπου μετά από λίγα λεπτά μας πήγε στην επόμενη στάση μας τα Θεοδοσιανά τείχη στην περιοχή Edirnekapi εκεί όπου βρίσκεται και η μονή της χώρας (Kariye Camii ή Kariye Muzesi). Αυτή η διαδρομή κόστισε 8 λίρες.
Τη μονή της χώρας που φημίζεται για τα μοναδικά ψηφιδωτά της δυστυχώς δεν την επισκεφτήκαμε. Πήγαμε μέχρι τα Θεοδοσιανά τείχη από τα οποία απολαύσαμε μια θαυμάσια θέα. Η κατασκευή τους ξεκίνησε το 408 και η μόνη φορά που παραβιάστηκαν από εχθρό ήταν το 1453 όταν οι Οθωμανοί κατέκτησαν την πόλη. Η περιοχή είναι ιδιαίτερα γραφική και όμορφη και ξεχωρίζουν τα παλιά πολύχρωμα ξύλινα κτίσματα.
Γύρω από την μονή υπάρχουν πάγκοι με αξιόλογα αντικείμενα και σουβενίρ ενώ η πλατεία έχει καφέ και εστιατόρια με τραπεζάκια έξω που εκείνη την ώρα πολύς κόσμος απολάμβανε το φαγητό του σε έναν υπέροχο ανοιξιάτικο μεσημέρι. Εμείς όμως για το μεσημεριανό μας γεύμα επιλέξαμε το ξακουστό εστιατόριο Asitane ακριβώς δίπλα από την μονή.
http://www.asitanerestaurant.com/English/index.php
Το εστιατόριο μας φάνηκε κάπως κρύο ίσως περισσότερο πολυτελές για τα γούστα μας. Ίσως έφταιγε ότι ήταν άδειο. Στον μεγάλο εσωτερικό χώρο εκτός από εμάς υπήρχαν άλλοι τέσσερις πελάτες. Υπάρχει και αυλή αλλά προφανώς τα καλοκαίρια βγάζουν τραπέζια έξω. Το εστιατόριο φημίζεται για την αυθεντική Οθωμανική κουζίνα με συνταγές που δημιουργεί ένας από τους καλύτερους σεφ της πόλης. Καλά όλα αυτά αλλά οι μερίδες όπως αναμενόταν ήταν μικροσκοπικές και τα φαγητά που παραγγείλαμε δεν μας ενθουσίασαν σε καμία περίπτωση. Μπορεί βέβαια να ήταν λάθος οι επιλογές. Πήραμε σχετικά λίγα πράγματα γι’ αυτό και το γεύμα κόστισε περίπου 120 λίρες.
Η συνέχεια είχε Φανάρι. Ο ταξιτζής που ήταν σταματημένος έξω από την μονή μας είπε πως η διαδρομή μέχρι Φανάρι θα κοστίσει 35 λίρες! Κοιταχτήκαμε αλλά δεχτήκαμε (ακόμα αναρωτιέμαι γιατί). Η διαδρομή είναι λίγων λεπτών αλλά δεν θα κατηγορήσω τον ταξιτζή ο οποίος εξ αρχής μας είπε το κόστος της ταρίφας. Εννοείται βέβαια ότι φούσκωσε κατά πολύ το κόστος. Βρήκε κορόιδα και έπιασε! Γενικά χρησιμοποιήσαμε πολλές φορές ταξί και αποδείχτηκε η πιο άνετη και τις περισσότερες φορές οικονομικότερη επιλογή καθώς ήμασταν τέσσερα άτομα και το μοιραζόμασταν. Τα ταξί ήταν αξιόπιστα και οι οδηγοί σωστοί επαγγελματίες με το ταξίμετρο πάντα σε λειτουργία και ουδέποτε κανείς δεν πήγε να μας κοροϊδέψει, με εξαίρεση τον εν λόγο κύριο.
Μετά από δέκα λεπτά! περίπου φτάσαμε στο Φανάρι (Fener) μπροστά στην είσοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Διαβήκαμε την μεγάλη πόρτα και μπήκαμε στο προαύλιο χώρο του Πατριαρχείου. Εκεί βρίσκεται ο Πατριαρχικός ναός του Αγίου Γεωργίου από το 1600 ο οποίος έχει υποστεί πολλές ανακαινίσεις κατά το παρελθόν μέχρι να πάρει την σημερινή του μορφή. Μπήκαμε στο εσωτερικό της εκκλησίας και θαυμάσαμε το λιτό αλλά συγχρόνως εκθαμβωτικό διάκοσμο του με τους κρυστάλλινους πολυέλαιους, τις εξαίρετες εικόνες, τον πατριαρχικό θρόνο και το ξυλόγλυπτο περίτεχνο τέμπλο όλα κειμήλια ανεκτίμητης αξίας.
Μετά την επίσκεψη στο Πατριαρχείο περπατήσαμε αυτή την ιδιαίτερη και γοητευτική φτωχική γειτονιά. Η συνοικία του Fener είναι από τις πιο γραφικές περιοχές της πόλης και είναι μια από τις περιοχές που περιλαμβάνεται στην λίστα της Unesco για ένα σχέδιο αποκατάστασης μιας και οι περισσότερες ιστορικές κατοικίας παρουσιάζουν μια λυπηρή εικόνα ερείπωσης και εξαθλίωσης με τα περισσότερα από τα σπίτια να βρίσκονται σε άθλια κατάσταση δυστυχώς . Εδώ ζουν τα φτωχότερα στρώματα των Μουσουλμάνων που αδυνατούν να επισκευάσουν τα ετοιμόρροπα κτίσματα. Χαθήκαμε στα στενά λιθόστρωτα σοκάκια και αντικρίσαμε φιλικούς ανθρώπους σ’ αυτή την αυθεντική γειτονιά μακριά από την δυτική βιτρίνα της πόλης! Οι εικόνες που απαθανατίστηκαν στον φακό είναι οι αγαπημένες μου από το ταξίδι.
Σε ένα κατάστημα που βρίσκεται σχεδόν απέναντι από το Πατριαρχείο πήραμε αρκετά αντικείμενα σε πολύ καλές τιμές και τα παιδιά που ήταν στο μαγαζί είναι ομογενείς από τις λίγες Ελληνικές οικογένειες που εξακολουθούν να κατοικούν στο Φανάρι.
Πολύ κοντά στο Πατριαρχείο ανηφορίζοντας, στέκεται περήφανο το δεύτερο σημαντικότερο κτίριο της περιοχής η Μεγάλη του γένους σχολή (Fener Rum Erkek Lisesi). Πατριαρχική Ακαδημία ιδρύθηκε μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1454 και από το 1825 μετονομάστηκε σε ‘’ Μεγάλη του γένους σχολή ‘’. Το επιβλητικό κόκκινο κτίσμα που αποτελεί σήμα κατατεθέν του Κεράτιου κόλπου είναι το αρχαιότερο σε λειτουργία εκπαιδευτικό ίδρυμα του Ελληνισμού και σήμερα λειτουργεί ως σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Η επιστροφή μας έγινε ξανά με ταξί και ήταν η μοναδική φορά που συναντήσαμε κίνηση στους δρόμους αυτής της τεράστιας πόλης. Ένα φυσιολογικό όμως μποτιλιάρισμα λίγων λεπτών. Το ταξί μας άφησε στην Taksim και στην Ίστικλαλ η γνωστή λαοθάλασσα από όλες τις φυλές του κόσμου είχε πλημυρίσει τον πεζόδρομο. Πριν πάμε για ξεκούραση κάναμε μια στάση στο φημισμένο και γραφικό ζαχαροπλαστείο inci και δοκιμάσαμε το ξακουστό προφιτερόλ του που οι μισοί της παρέας το βρήκαν εξαιρετικό και οι άλλοι δύο το βρήκαν απλά οκ. Εγώ είμαι της πρώτης περίπτωσης!
Είχε νυχτώσει πια και τα βραδινά μας σχέδια είχαν Οrtakoy. Το ταξί από την Taksim μέχρι το Οrtakoy μας πήρε μόνο 8 λίρες. Εδώ είμαστε. Εδώ είναι άλλη περίπτωση. Η λαμπερή γλάμουρ δημοφιλής Κωνσταντινούπολη! Το Οrtakoy είναι ένα προάστιο ίσως στο ομορφότερο μέρος της πόλης. Περπατήσαμε τα στενά και χαζέψαμε στα διάφορα μαγαζιά και στους πάγκους με αναμνηστικά και δώρα και είπαμε να δοκιμάσουμε kumpir από τις καντίνες της περιοχής. Η ψητή πατάτα με την γέμιση αποδείχτηκε κάτω του μετρίου. Καλή σαν ιδέα αλλά αρκετά φτωχά και άνοστα τα υλικά που την γεμίζουν. Και ακριβή θα έλεγα 10 λίρες.
Ο δρόμος μέσα από τα στενά μας έβγαλε στην πλατεία πάνω στην ακτή του Βοσπόρου εκεί όπου κόσμος απολάμβανε την ανοιξιάτικη βραδιά στον υπαίθριο χώρο και στις γύρω καφετέριες. Σήματα κατατεθέν της περιοχής είναι δύο. Το κομψό Οrtakoy τζαμί ή Mecidiye τζαμί χτισμένο το 1856 σε νέο-μπαρόκ αρχιτεκτονική το οποίο φαίνεται πιο λευκό χάρη στα καταγάλανα νερά του Βοσπόρου και από τα μεγάλα του παράθυρα αντανακλούν τα φώτα του Βοσπόρου στο εσωτερικό του. Το άλλο ορόσημο δεν είναι άλλο από την κρεμαστή γέφυρα του Βοσπόρου 1,500 μέτρων που διακρίνεται στο βάθος και ενώνει την Ευρωπαϊκή με την Ασιατική πλευρά. Φωταγωγημένα όλα είχαν άλλη μαγεία και ήταν μια υπέροχη στιγμή βλέποντας συγχρόνως και την απέναντι όχθη στην Ασιατική μεριά.
Ο μουεζίνης προσκάλεσε τους πιστούς για την βραδινή προσευχή και είπαμε να μπούμε στο τζαμί κι εμείς για να ζήσουμε μια διαφορετική εμπειρία. Βγάλαμε τα παπούτσια μας και στην κοπέλα της παρέας έδωσαν ένα μαντήλι να καλύψει το κεφάλι της. Το τζαμί στο Οrtakoy είναι πολύ μικρό και νιώσαμε εξαιρετικά άβολα ανάμεσα στους πιστούς. Ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες. Σταθήκαμε στην άκρη της πόρτας στην είσοδο και παρακολουθούσαμε σιωπηλοί. Όταν μπήκε μέσα ο ιμάμης αισθανθήκαμε ένα δέος ίσως και τρόμο χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω το γιατί. Όταν άρχισαν οι μετάνοιες πραγματικά νιώσαμε πολύ περίεργα και άβολα γι’ αυτό και διακριτικά βγήκαμε από το τζαμί. Και οι τέσσερις μας στην έξοδο κοιταζόμασταν περίεργα. Όλοι για έναν αδιευκρίνιστο λόγο νιώσαμε τα ίδια συναισθήματα. Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία πραγματικά.
Για την συνέχεια είχαμε φιλόδοξα σχέδια. Μιας και ήμασταν ντυμένοι στην τρίχα θέλαμε να ζήσουμε την Life style διασκέδαση στην πόλη. Είχαμε στα υπ όψιν το παραθαλάσσιο Reina bar ή το Club Anjelique. Ήταν όμως σχετικά νωρίς και είπαμε να το καθυστερήσουμε. Καθίσαμε για μπύρα σε ένα από τα μαγαζιά που βρίσκονται στην πλατεία και χαλαρώσαμε. Χαλαρώσαμε τόσο που βαρύναμε και τελικά η βραδιά δεν είχε συνέχεια. Περάσαμε ένα χαλαρό όμορφο βράδυ και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας με έναν τρελό οδηγό ταξιτζή που έτρεχε σαν σε αγώνα δρόμου!
Άλλη μια υπέροχη μέρα έφτασε στο τέλος της...
Ο πρωινός μπουφές πλούσιος κι εμείς χορτάτοι και έτοιμοι ξεκινήσαμε την δεύτερη μέρα μας. Και πάλι διασχίσαμε την αγαπημένη Ίστικλαλ που ακόμα ήταν σε ήρεμη κατάσταση και μετά από αρκετά λεπτά ποδαρόδρομου φτάσαμε Eminonu. Από εκεί πήραμε ταξί που μας πήγε μετά από 15 λεπτά μέχρι το Pierre Loti. Το ταξί κόστισε 14 λίρες.
Ο λόφος στο Eyup γνωστός ως Pierre Loti προς τιμήν του Γάλλου ναυτικού και λογοτέχνη που ερωτεύτηκε παράφορα την Κων/πολη και στο σημείο αυτό χαλάρωνε γράφοντας πολλές ρομαντικές ιστορίες είναι ένα εκπληκτικό μέρος που σου δίνει την δυνατότητα να θαυμάσεις μια εξαιρετική θέα. Αυτή του κεράτιου κόλπου και όλης της ευρύτερης περιοχής. Πραγματικά χάρμα οφθαλμών. Η μέρα ήταν υπέροχη και ηλιόλουστη και απολαύσαμε τον καφέ μας ατενίζοντας τον κεράτιο και ακούγοντας την μελωδική φωνή του μουεζίνη από το τζαμί του Eyup να καλεί τους πίστούς σε προσευχή. Εκτός από το καφέ Pierre Loti, ο λόφος έχει και διάφορα άλλα καφέ, εστιατόρια καθώς και καταστήματα με σουβενίρ. Αυτό βέβαια που μας έκανε εντύπωση είναι το νεκροταφείο που βρίσκεται στον λόφο σε απόσταση αναπνοής!
Η ώρα πέρασε κι εμείς από το σημείο πήραμε το τελεφερίκ που μας κατέβασε στην αφετηρία στο Eyup σχεδόν δίπλα στον κεντρικό παραλιακό δρόμο. Από εκεί πήραμε ταξί όπου μετά από λίγα λεπτά μας πήγε στην επόμενη στάση μας τα Θεοδοσιανά τείχη στην περιοχή Edirnekapi εκεί όπου βρίσκεται και η μονή της χώρας (Kariye Camii ή Kariye Muzesi). Αυτή η διαδρομή κόστισε 8 λίρες.
Τη μονή της χώρας που φημίζεται για τα μοναδικά ψηφιδωτά της δυστυχώς δεν την επισκεφτήκαμε. Πήγαμε μέχρι τα Θεοδοσιανά τείχη από τα οποία απολαύσαμε μια θαυμάσια θέα. Η κατασκευή τους ξεκίνησε το 408 και η μόνη φορά που παραβιάστηκαν από εχθρό ήταν το 1453 όταν οι Οθωμανοί κατέκτησαν την πόλη. Η περιοχή είναι ιδιαίτερα γραφική και όμορφη και ξεχωρίζουν τα παλιά πολύχρωμα ξύλινα κτίσματα.
Γύρω από την μονή υπάρχουν πάγκοι με αξιόλογα αντικείμενα και σουβενίρ ενώ η πλατεία έχει καφέ και εστιατόρια με τραπεζάκια έξω που εκείνη την ώρα πολύς κόσμος απολάμβανε το φαγητό του σε έναν υπέροχο ανοιξιάτικο μεσημέρι. Εμείς όμως για το μεσημεριανό μας γεύμα επιλέξαμε το ξακουστό εστιατόριο Asitane ακριβώς δίπλα από την μονή.
http://www.asitanerestaurant.com/English/index.php
Το εστιατόριο μας φάνηκε κάπως κρύο ίσως περισσότερο πολυτελές για τα γούστα μας. Ίσως έφταιγε ότι ήταν άδειο. Στον μεγάλο εσωτερικό χώρο εκτός από εμάς υπήρχαν άλλοι τέσσερις πελάτες. Υπάρχει και αυλή αλλά προφανώς τα καλοκαίρια βγάζουν τραπέζια έξω. Το εστιατόριο φημίζεται για την αυθεντική Οθωμανική κουζίνα με συνταγές που δημιουργεί ένας από τους καλύτερους σεφ της πόλης. Καλά όλα αυτά αλλά οι μερίδες όπως αναμενόταν ήταν μικροσκοπικές και τα φαγητά που παραγγείλαμε δεν μας ενθουσίασαν σε καμία περίπτωση. Μπορεί βέβαια να ήταν λάθος οι επιλογές. Πήραμε σχετικά λίγα πράγματα γι’ αυτό και το γεύμα κόστισε περίπου 120 λίρες.
Η συνέχεια είχε Φανάρι. Ο ταξιτζής που ήταν σταματημένος έξω από την μονή μας είπε πως η διαδρομή μέχρι Φανάρι θα κοστίσει 35 λίρες! Κοιταχτήκαμε αλλά δεχτήκαμε (ακόμα αναρωτιέμαι γιατί). Η διαδρομή είναι λίγων λεπτών αλλά δεν θα κατηγορήσω τον ταξιτζή ο οποίος εξ αρχής μας είπε το κόστος της ταρίφας. Εννοείται βέβαια ότι φούσκωσε κατά πολύ το κόστος. Βρήκε κορόιδα και έπιασε! Γενικά χρησιμοποιήσαμε πολλές φορές ταξί και αποδείχτηκε η πιο άνετη και τις περισσότερες φορές οικονομικότερη επιλογή καθώς ήμασταν τέσσερα άτομα και το μοιραζόμασταν. Τα ταξί ήταν αξιόπιστα και οι οδηγοί σωστοί επαγγελματίες με το ταξίμετρο πάντα σε λειτουργία και ουδέποτε κανείς δεν πήγε να μας κοροϊδέψει, με εξαίρεση τον εν λόγο κύριο.
Μετά από δέκα λεπτά! περίπου φτάσαμε στο Φανάρι (Fener) μπροστά στην είσοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Διαβήκαμε την μεγάλη πόρτα και μπήκαμε στο προαύλιο χώρο του Πατριαρχείου. Εκεί βρίσκεται ο Πατριαρχικός ναός του Αγίου Γεωργίου από το 1600 ο οποίος έχει υποστεί πολλές ανακαινίσεις κατά το παρελθόν μέχρι να πάρει την σημερινή του μορφή. Μπήκαμε στο εσωτερικό της εκκλησίας και θαυμάσαμε το λιτό αλλά συγχρόνως εκθαμβωτικό διάκοσμο του με τους κρυστάλλινους πολυέλαιους, τις εξαίρετες εικόνες, τον πατριαρχικό θρόνο και το ξυλόγλυπτο περίτεχνο τέμπλο όλα κειμήλια ανεκτίμητης αξίας.
Μετά την επίσκεψη στο Πατριαρχείο περπατήσαμε αυτή την ιδιαίτερη και γοητευτική φτωχική γειτονιά. Η συνοικία του Fener είναι από τις πιο γραφικές περιοχές της πόλης και είναι μια από τις περιοχές που περιλαμβάνεται στην λίστα της Unesco για ένα σχέδιο αποκατάστασης μιας και οι περισσότερες ιστορικές κατοικίας παρουσιάζουν μια λυπηρή εικόνα ερείπωσης και εξαθλίωσης με τα περισσότερα από τα σπίτια να βρίσκονται σε άθλια κατάσταση δυστυχώς . Εδώ ζουν τα φτωχότερα στρώματα των Μουσουλμάνων που αδυνατούν να επισκευάσουν τα ετοιμόρροπα κτίσματα. Χαθήκαμε στα στενά λιθόστρωτα σοκάκια και αντικρίσαμε φιλικούς ανθρώπους σ’ αυτή την αυθεντική γειτονιά μακριά από την δυτική βιτρίνα της πόλης! Οι εικόνες που απαθανατίστηκαν στον φακό είναι οι αγαπημένες μου από το ταξίδι.
Σε ένα κατάστημα που βρίσκεται σχεδόν απέναντι από το Πατριαρχείο πήραμε αρκετά αντικείμενα σε πολύ καλές τιμές και τα παιδιά που ήταν στο μαγαζί είναι ομογενείς από τις λίγες Ελληνικές οικογένειες που εξακολουθούν να κατοικούν στο Φανάρι.
Πολύ κοντά στο Πατριαρχείο ανηφορίζοντας, στέκεται περήφανο το δεύτερο σημαντικότερο κτίριο της περιοχής η Μεγάλη του γένους σχολή (Fener Rum Erkek Lisesi). Πατριαρχική Ακαδημία ιδρύθηκε μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1454 και από το 1825 μετονομάστηκε σε ‘’ Μεγάλη του γένους σχολή ‘’. Το επιβλητικό κόκκινο κτίσμα που αποτελεί σήμα κατατεθέν του Κεράτιου κόλπου είναι το αρχαιότερο σε λειτουργία εκπαιδευτικό ίδρυμα του Ελληνισμού και σήμερα λειτουργεί ως σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Η επιστροφή μας έγινε ξανά με ταξί και ήταν η μοναδική φορά που συναντήσαμε κίνηση στους δρόμους αυτής της τεράστιας πόλης. Ένα φυσιολογικό όμως μποτιλιάρισμα λίγων λεπτών. Το ταξί μας άφησε στην Taksim και στην Ίστικλαλ η γνωστή λαοθάλασσα από όλες τις φυλές του κόσμου είχε πλημυρίσει τον πεζόδρομο. Πριν πάμε για ξεκούραση κάναμε μια στάση στο φημισμένο και γραφικό ζαχαροπλαστείο inci και δοκιμάσαμε το ξακουστό προφιτερόλ του που οι μισοί της παρέας το βρήκαν εξαιρετικό και οι άλλοι δύο το βρήκαν απλά οκ. Εγώ είμαι της πρώτης περίπτωσης!
Είχε νυχτώσει πια και τα βραδινά μας σχέδια είχαν Οrtakoy. Το ταξί από την Taksim μέχρι το Οrtakoy μας πήρε μόνο 8 λίρες. Εδώ είμαστε. Εδώ είναι άλλη περίπτωση. Η λαμπερή γλάμουρ δημοφιλής Κωνσταντινούπολη! Το Οrtakoy είναι ένα προάστιο ίσως στο ομορφότερο μέρος της πόλης. Περπατήσαμε τα στενά και χαζέψαμε στα διάφορα μαγαζιά και στους πάγκους με αναμνηστικά και δώρα και είπαμε να δοκιμάσουμε kumpir από τις καντίνες της περιοχής. Η ψητή πατάτα με την γέμιση αποδείχτηκε κάτω του μετρίου. Καλή σαν ιδέα αλλά αρκετά φτωχά και άνοστα τα υλικά που την γεμίζουν. Και ακριβή θα έλεγα 10 λίρες.
Ο δρόμος μέσα από τα στενά μας έβγαλε στην πλατεία πάνω στην ακτή του Βοσπόρου εκεί όπου κόσμος απολάμβανε την ανοιξιάτικη βραδιά στον υπαίθριο χώρο και στις γύρω καφετέριες. Σήματα κατατεθέν της περιοχής είναι δύο. Το κομψό Οrtakoy τζαμί ή Mecidiye τζαμί χτισμένο το 1856 σε νέο-μπαρόκ αρχιτεκτονική το οποίο φαίνεται πιο λευκό χάρη στα καταγάλανα νερά του Βοσπόρου και από τα μεγάλα του παράθυρα αντανακλούν τα φώτα του Βοσπόρου στο εσωτερικό του. Το άλλο ορόσημο δεν είναι άλλο από την κρεμαστή γέφυρα του Βοσπόρου 1,500 μέτρων που διακρίνεται στο βάθος και ενώνει την Ευρωπαϊκή με την Ασιατική πλευρά. Φωταγωγημένα όλα είχαν άλλη μαγεία και ήταν μια υπέροχη στιγμή βλέποντας συγχρόνως και την απέναντι όχθη στην Ασιατική μεριά.
Ο μουεζίνης προσκάλεσε τους πιστούς για την βραδινή προσευχή και είπαμε να μπούμε στο τζαμί κι εμείς για να ζήσουμε μια διαφορετική εμπειρία. Βγάλαμε τα παπούτσια μας και στην κοπέλα της παρέας έδωσαν ένα μαντήλι να καλύψει το κεφάλι της. Το τζαμί στο Οrtakoy είναι πολύ μικρό και νιώσαμε εξαιρετικά άβολα ανάμεσα στους πιστούς. Ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες. Σταθήκαμε στην άκρη της πόρτας στην είσοδο και παρακολουθούσαμε σιωπηλοί. Όταν μπήκε μέσα ο ιμάμης αισθανθήκαμε ένα δέος ίσως και τρόμο χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω το γιατί. Όταν άρχισαν οι μετάνοιες πραγματικά νιώσαμε πολύ περίεργα και άβολα γι’ αυτό και διακριτικά βγήκαμε από το τζαμί. Και οι τέσσερις μας στην έξοδο κοιταζόμασταν περίεργα. Όλοι για έναν αδιευκρίνιστο λόγο νιώσαμε τα ίδια συναισθήματα. Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία πραγματικά.
Για την συνέχεια είχαμε φιλόδοξα σχέδια. Μιας και ήμασταν ντυμένοι στην τρίχα θέλαμε να ζήσουμε την Life style διασκέδαση στην πόλη. Είχαμε στα υπ όψιν το παραθαλάσσιο Reina bar ή το Club Anjelique. Ήταν όμως σχετικά νωρίς και είπαμε να το καθυστερήσουμε. Καθίσαμε για μπύρα σε ένα από τα μαγαζιά που βρίσκονται στην πλατεία και χαλαρώσαμε. Χαλαρώσαμε τόσο που βαρύναμε και τελικά η βραδιά δεν είχε συνέχεια. Περάσαμε ένα χαλαρό όμορφο βράδυ και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας με έναν τρελό οδηγό ταξιτζή που έτρεχε σαν σε αγώνα δρόμου!
Άλλη μια υπέροχη μέρα έφτασε στο τέλος της...
Last edited:
