Τουρκία Çok Güsel Κωνσταντινούπολη!

[giannismits]

3η ημέρα: Kapalicarsi, Misir Carsisi, Βόσπορος

Η σημερινή μέρα πιο χαλαρή και η παρέα αποφάσισε να την διαθέσει στις κλειστές αγορές και στα παζάρια και σε μια ωραία βόλτα στον Βόσπορο. Το τραμ μας οδήγησε στην στάση Beyazit-Kapalicarsi. Εδώ βρίσκεται η σκεπαστή αγορά το περίφημο Kapalicarsi. http://www.kapalicarsi.org.tr/

Το μεγάλο αυτό παζάρι άνοιξε το 1461 και αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες και παλαιότερες σκεπαστές αγορές στον κόσμο. Έχει πάνω από 1200 καταστήματα τα οποία είναι ομαδοποιημένα ανάλογα τον τύπο των προϊόντων. Τα αγαθά είναι αμέτρητα κι εμείς χαθήκαμε ανάμεσα τους. Ακόμα πρωί και η αγορά δεν είχε πολύ κόσμο. Είχα διαβάσει ότι εδώ τα παζάρια έχουν την τιμητική τους όμως οι πωλητές ήταν μάλλον χαλαροί βλέποντας μας να κοιτάμε και ουδέποτε δεν μας ενόχλησαν! Που είναι τα παζάρια? Ίσως να άλλαξαν οι εποχές? Δεν ξέρω. Οι τιμές πάντως ήταν αρκετά πιο πάνω σε σχέση με την υπαίθρια αγορά που βρίσκεται έξω από το Καπαλιτσαρσί. Αγοράσαμε κάποια παραδοσιακά φλιτζάνια, φουλάρια και κοσμήματα και αφού κάναμε την βόλτα μας καθίσαμε Cafe Sultan μέσα στην αγορά και χαλαρώσαμε πίνοντας ένα δροσερό Ayran.

Κοντά στην σκεπαστή αγορά είναι το παλαιότερο πανεπιστήμιο της πόλης του 1453 και το δεύτερο σημαντικότερο τζαμί της Κων/πολης το Τέμενος Σουλεϊμανιέ (Suleymaniye Camii) τα οποία δεν επισκεφτήκαμε δυστυχώς και μπήκαν στην λίστα των εκκρεμοτήτων για την επόμενη επίσκεψη μας.

Με το τραμ ξανά επιστροφή και στάση Eminonu. Εδώ βρίσκεται το Yeni Camii δηλαδή το νέο τζαμί ολοκληρωμένο το 1665 βρίσκεται στο νότιο άκρο της γέφυρας του Γαλατά , και είναι ένα από τα πιο διάσημα αρχιτεκτονικά μνημεία της Κωνσταντινούπολης.

Προχωρήσαμε πίσω από το τζαμί και φτάσαμε στην Αιγυπτιακή αγορά των μπαχαρικών το Misir Carsisi. http://www.misircarsisi.org/

Η αγορά των χρωμάτων και των αρωμάτων λειτουργεί από 1660 και εκτός από μπαχαρικά από όλο τον κόσμο έχει διάφορα γλυκά, λουκούμια, παστέλια, αποξηραμένα φρούτα, ξηρούς καρπούς, ζαχαρωτά καθώς και μεγάλη ποικιλία σε καφέδες και τσάι και και όλα αυτά σε διάφορες συσκευασίες. Φυσικά δεν λείπουν και τα μαγαζιά με σουβενίρ. Εκτός από χύμα μπαχαρικά και μυρωδικά και κάποια αναμνηστικά αγοράσαμε και δώρα όπως κάτι ωραίες συσκευασίες με διάφορα μπαχαρικά και παραδοσιακό μύλο για άλεσμα καθώς και διάφορα σιροπιαστά γλυκά. Αυτό που μου άρεσε είναι ότι η συγκεκριμένη αγορά είναι σαφώς λιγότερο τουριστική από την μεγάλη σκεπαστή αγορά.

Με τις σακούλες στα χέρια πήγαμε στο λιμάνι στο Eminonu όπου φεύγουν τα καραβάκια για τη βόλτα στον Βόσπορο. Είχαμε ψάξει το ενδεχόμενο για νυχτερινή βόλτα ακόμα και με τα πλοία της γραμμής αλλά δεν βόλευαν οι ώρες και οι στάσεις οπότε αρκεστήκαμε σε μια απλή βόλτα 1,5 ώρας χωρίς στάση προς 10 λίρες. Ο καιρός πήγε να χαλάσει και συννέφιασε αρκετά. Η βόλτα όμως ήταν εξαιρετική και δεν κάθισα λεπτό. Ήθελα να δώ και να φωτογραφίσω κάθε σημείο της πόλης. Το καράβι προσέγγισε πρώτα την Ευρωπαϊκή πλευρά. Το Dolmabahce, το Οrtakoy, την γέφυρα του Βοσπόρου, το Rumeli Hisar και όλο το παραθαλάσσιο μέτωπο…

Dolmabahce

Οrtakoy

Rumeli Hisar

Στη συνέχεια επέστρεψε προσεγγίζοντας την Ασιατική πλευρά και ενθουσιαστήκαμε με τις βίλες που υπάρχουν κατά μήκος της ακτής και με διάφορα αξιοπρόσεκτα παλάτια και κτίρια όπως το Kucuksu Kasr? το Στρατιωτικό Λύκειο Kuleli και το Beylerbeyi Sarayi. Φτάνοντας ξανά προς το λιμάνι η εικόνα της Κων/πολης από την θάλασσα είναι ακόμα πιο μαγική με τους μιναρέδες και τα παλάτια να δημιουργούν μια παραμυθένια όψη. Φαντάζομαι κατά την δύση του ήλιου η ατμόσφαιρα πρέπει να είναι ονειρική!

Kucuksu Kasri

Στρατιωτικό Λύκειο Kuleli

Beylerbeyi Sarayi

Eminonu

Αφού καθίσαμε στο λιμάνι δίπλα στην γέφυρα του γαλατά και χαζέψαμε τον κόσμο που περνούσε πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για την Istiklal. Ήταν απόγευμα πια, οι ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν και ήταν η καλύτερη ώρα για ένα γεύμα. Στην Katip Celebi Mh. ένα στενό πίσω από την Istiklal είναι η ταβέρνα Gani Gani Naum Pasa Konagi http://www.naumpasakonagi.com/ . Το τριώροφο εστιατόριο αποτελείται από ξεχωριστά δωμάτια παραδοσιακής διακόσμησης και παντού κυριαρχεί το ξύλο. Στον κάτω όροφο έχει κανονικά τραπέζια ενώ στους άλλους ορόφους έχει μεγάλες τραπεζαρίες με χαμηλά τραπέζια και μαξιλάρια για να καθίσεις στο έδαφος. Ένα ολόκληρο δωμάτιο ήταν δικό μας και καθίσαμε κάτω στα μαξιλάρια σαν πασάδες! Σχεδόν ξαπλώσαμε. Πολύ καλό το φαγητό σε πικάντικες γεύσεις και μεγάλες ποσότητες που μας κόστισε περίπου 12 ευρώ το άτομο. Δεν σερβίρει αλκοόλ!

Περάσαμε καταπληκτικά και ευχαριστηθήκαμε φαγητό. Μετά από την ξεκούραση στο δωμάτιο βγήκαμε για την τελευταία δυστυχώς βραδινή μας έξοδο. Αφού ψαχτήκαμε λίγο πέριξ της Ίστικλαλ είπαμε να επισκεφτούμε το διάσημο μπαρ-εστιατόριο 360. Το μπαρ βρίσκεται δίπλα από το Λύκειο Γαλατασαράι σε ένα πολυώροφο κτίριο στον τελευταίο όροφο http://360istanbul.com/eng/bar.html . Προβληματιστήκαμε αν θέλαμε να καθίσουμε γιατί ο χώρος δεν μας ενέπνευσε. Ήταν ήσυχη η ατμόσφαιρα και θέλαμε κάτι πιο ζωηρό. Οι περισσότεροι έτρωγαν κι εμείς θέλαμε κάτι περισσότερο σε μπαρ. Όση ώρα ήμασταν όμως μέσα βγήκαμε στο μπαλκόνι αν και ψιχάλιζε και απολαύσαμε μια θαυμάσια θέα ειδικά τα φωταγωγημένα τζαμιά απέναντι στο Sultanahmet. Απ’ότι είδαμε πολλοί είναι εκείνοι που ανεβαίνουν μέχρι το μπαρ, θαυμάζουν, φωτογραφίζουν την θέα και φεύγουν.

Έτσι κι εμείς μετά την θέα και αφού δεν μας έκανε κλικ να καθίσουμε συνεχίσαμε επί της Ίστικλαλ και στα γύρω στενά. Χωθήκαμε στο Nevizade Sokak όπου στον δρόμο και στα μαγαζιά γινόταν το αδιαχώρητο. Χωρίς να το σκεφτούμε επιλέξαμε το beer house live music. Αν και στην αρχή το μαγαζί μας φάνηκε λίγο παρακμή αποδείχτηκε σούπερ επιλογή γιατί κατ’ αρχήν ήμασταν οι μόνοι τουρίστες (με εξαίρεση δύο Άγγλους γελοίους) οπότε οι θαμώνες ήταν νεαροί τούρκοι που διασκέδαζαν. Θέλαμε να ζήσουμε και λίγο καλτ καταστάσεις! Η μουσική στην αρχή ήταν λαικά μπιτ ανάμεσα και κάποια διασκευασμένα Ελληνικά. Γενικά επικρατούσε ένας ενθουσιασμός και το καλύτερο σημείο ήταν όταν οι μουσικοί και ο τραγουδιστής άρχισαν το Live πρόγραμμα με πιο ''έντεχνες'' επιλογές. Περάσαμε ωραιότατα και διασκεδάσαμε με την ψυχή μας.

Στην επιστροφή για το δωμάτιο μας εντοπίσαμε ένα μικρό Κεμπαπτζίδικο απέναντι από το ξενοδοχείο που το προσπερνούσαμε. Φάγαμε νοστιμότατο γύρο κοτόπουλο σε ψωμάκι με 2 λίρες! Ένα ευρώ περίπου δηλαδή.

Και πάλι Iyi geceler…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[giannismits]

1η ημέρα
Το λεωφορείο μετά από 10 περίπου ώρες έφτασε στον σταθμό λεωφορείων otogar. Αν και η εταιρεία δηλώνει ότι δικό της bus σε μεταφέρει σε περιοχές του κέντρου, κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Ρωτήσαμε αλλά η συνεννόηση με τους υπαλλήλους εκεί δεν ήταν εφικτή οπότε η λύση ήταν τα δημόσια μέσα μεταφοράς.
Δεύτερο ταξίδι στο εξωτερικό και πρώτο σε χώρα με διαφορετικό νόμισμα και ο άσχετος και ανίδεος (εγώ) χωρίς λόγο μας άγχωσα αφού δεν είχαμε μαζί μας λίρες και τα ανταλλακτήρια ήταν κλειστά λόγω πρωτομαγιάς! Βέβαια υπάρχουν και κάτι μηχανήματα που ονομάζονται ΑΤΜ! Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα! Αφού λοιπόν την λύση των ΑΤΜ δεν την είχα στο μυαλό μου έπρεπε με κάποιο τρόπο να πάρουμε στα χέρια μας λίρες για να μετακίνηθούμε. (Η ισοτιμία ήταν περίπου 1 ευρώ = 2 λίρες).

Στο otogar βρίσκεται η γραμμή του μετρό Μ1 Aksaray-Ataturk Airport. Το λεωφορείο 830 κάνει τη διαδρομή από τον σταθμό των λεωφορείων μέχρι την πλατεία Taksim.Ρωτήσαμε τον οδηγό που έκανε φιλότιμες προσπάθειες να μας καταλάβει και να εξηγήσει ότι δεν μπορεί να δεχτεί τα ευρώ. Ένας Έλληνας που βρισκόταν εκεί μας άκουσε και το ίδιο πρόβλημα είχε και αυτός. Με τα λίγα Τούρκικα που γνώριζε όμως μίλησε με τον οδηγό ο οποίος τελικά δέχτηκε να πάρει ευρώ. Ο άγνωστος Έλληνας πληρώσε τα εισιτήρια και των τεσσάρων χωρίς να δεχτεί να του δώσουμε τα χρήματα και επιτέλους επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο 830 το οποίο ήταν παμπάλαιο άλλης εποχής.

Κι ενώ όπως είπα το λεωφορείο κάνει τέρμα στην Taksim, αυτό ξαφνικά σταμάτησε στην στάση του τραμ Τ1 Κarakoy και όλος ο κόσμος κατέβηκε εκεί. Αυτό έγινε λόγω πρωτομαγιάς καθώς οι δρόμοι είχαν κλείσει και παντού υπήρχε αστυνομία. Και τώρα τι κάνουμε? Μπροστά μας ανηφόρα και εμείς με τις βαλίτσες. Από κοντά και ο Έλληνας άγνωστος ο οποίος μας χάλασε λίγα ευρώ σε λίρες για τα πρώτα έξοδα, αφού πριν είχε πάρει ρέστα σε λίρες στο λεωφορείο. Τον ευχαριστήσαμε και τον αποχαιρετήσαμε.

Κατευθυνθήκαμε προς ένα ταξί που βρήκαμε κοντά στο σημείο. Δύσκολη συνεννόηση και προβληματισμός στο βλέμμα του. Ρώτησε έναν αστυνομικό προφανώς αν μπορεί να φτάσει μέχρι την Taksim και ο αστυνόμος είπε όχι! Απο τα συμφραζόμενα μας έδωσε να καταλάβουμε πως μόνο με τα πόδια μπορούσαμε να φτάσουμε στην Taksim.
Ξεκινήσαμε λοιπόν την δύσκολη άνοδο και στα στενά δρομάκια διάφοροι ταξιτζήδες μας προσέγγιζαν χωρίς να ξέρουμε τι ζητάνε και αν μπορούν να μας βοηθήσουν πραγματικά γι’ αυτό κι εμείς αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με τα πόδια. Η διαδρομή όμως ήταν δύσκολη και υπήρχε πολύς δρόμος ακόμα όπως μας ενημέρωσε ένας ευγενέστατος κύριος με άπταιστα Αγγλικά.

Ένας νεαρός ταξιτζής μας είπε πως μπορεί να μας πάει μέχρι ένα σημείο κοντά στην Istiklal με τσουχτερή τιμή όμως 20 ευρώ, 5 ευρώ από το κάθε άτομο! Έτσι και έγινε αλλά τουλάχιστον γλιτώσαμε την δύσκολη ανηφόρα με τις αποσκευές.
Στο σημείο που μας άφησε πάλι υπήρχε μπλόκο από αστυνομικούς. Μάλιστα μας έκαναν και σωματικό έλεγχο και άνοιξαν τις βαλίτσες μας πριν περάσουμε στην Istiklal λες και περνάμε σύνορα! Μου έκανε τεράστια εντύπωση αυτό!

Η ώρα ήταν περίπου 9 το πρωί και ο πεζόδρομος της Istiklal ηταν σχεδον έρημος. Όμως σε κάθε γωνιά της υπήρχαν εκκατοντάδες αστυνομικοί που είχαν γεμίσει ακόμα και τα καφέ του πεζόδρομου. Μάλλον περίμεναν την ώρα που θα άρχιζε η πορεία εν όψη πρωτομαγιάς. Πάντως τους είδα πολύ χαλαρούς και εύθυμους. Έμεις αν και ξενυχτισμένοι και ταλαιπωρημένοι ήμασταν ενθουσιασμένοι αφού το ταξίδι μας μόλις άρχισε.

Ρωτήσαμε κάποιους ομολογουμένως ευγενέστατους και πρόθυμους αστυνομικούς να μας προσανατολίσουν και να μας υποδείξουν την οδό του ξενοδοχείου μας. Τελικώς το βρήκαμε πολύ εύκολα σύμφωνα με τις υποδείξεις τους καθώς βρίσκεται στο Sadri Alisik Sokak, κάθετο δρομάκι επί της Ίστικλαλ στρίβοντας δεξιά μετά το ζαχαροπλαστείο Saray.
Στον αριθμό 19 λοιπόν του δρόμου βρίσκεται το Hotel Residence
http://www.booking.com/hotel/tr/residence
Εξαιρετικό σημείο μια ανάσα από την Istiklal και το ξενοδοχείο οικονομικό και αξιοπρεπέστατο με πολύ ευγενικό προσωπικό. Τιμή του δίκλινου 56 την βραδιά. Το δωμάτιο ήταν ήδη έτοιμο ευτυχώς και δεν χρειαζόταν να περιμένουμε να πάει 13:00 που ήταν το chek in. H πληρωμή έγινε σε ευρώ. Μας είπαν ότι λόγω της ημέρας δεν θα βρούμε ανταλλακτήρια ανοιχτά αλλά πολλά μαγαζιά θα δεχτούν ευρώ και θα δώσουν ρέστα λίρες. Έτσι βγάλαμε την μέρα μας όσον αφορά τις συναλλαγές. Τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια μας, κάναμε το μπάνιο μας, σενιαριστήκαμε και χωρίς καθυστέρηση ξεχυθήκαμε στην πόλη.

Istiklal

Λύκειο Γαλατασαράι (Galatasaray Lisesi. Ιδρύθηκε το 1481 και είναι το παλαιότερο κέντρο μέσης εκπαίδευσης στην Κωνσταντινούπολη

Η πορεία της πρωτομαγιάς δεν είχε ξεκινήσει ακόμα και τα μέσα μεταφοράς ήταν ακόμα νεκρά γι’ αυτό κι εμείς με τα πόδια ακολουθήσαμε μια ιδανική διαδρομή η καλύτερη για την πρώτη γνωριμία μας με την πόλη. Διασχίσαμε την Ίστικλαλ μέχρι τον μεσαιωνικό πύργο του Γαλατά (Galata Kulesi), ο οποίος στέλεται εκεί καμαρωτός από το 1348. Η κορυφή του πύργου προσφέρει ίσως την καλύτερη πανοραμική θέα της πόλης και δυστυχώς κάναμε το λάθος να τον αφήσουμε για την τελευταία μέρα και δεν προλάβαμε. Γι’ αυτό και έγινε απωθημένο – εκκρεμότητα για την επόμενη επίσκεψη.

Κατεβήκαμε Karakoy, περάσαμε την γέφυρα του Γαλατά και φτάσαμε Eminonou και στην περιοχή του Sultan Ahmet στην παλιά πόλη. Ήδη οι εικόνες που πήραμε ήταν μαγικές και μας οδήγησαν σε μονοπάτια και σημεία που ξεδιπλώνουν την τεράστια ιστορία και την αύρα αυτής της ξεχωριστής πόλης.

Yeni Camii

Sultan Ahmet

Η διαδρομή ήταν μεγάλη και κουραστήκαμε αρκετά. Βρισκόμαστε στην καρδιά του Sultan Ahmet σε ένα γραφικό σοκάκι κοντά στο Zeynep Sultan Camii και ήπιαμε το καφεδάκι μας. Αφού γεμίσαμε δυνάμεις στη συνέχεια κάναμε βόλτα στο υπέροχο Gulhane Park με τις πανέμορφες τουλίπες.

Δίπλα από το τεράστιο πάρκο είναι η είσοδός που οδηγεί στο παλάτι Topkapi. Eίχε πάρα πολύ κόσμο στα εκδοτήρια και σε όλο τον υπαίθριο χώρο γενικά. Για την είσοδό μας στο κυρίως παλάτι πληρώσαμε με πιστωτική κάρτα 20 λίρες το άτομο. Όμως για το χαρέμι χρειάζεται έξτρα εισιτήριο 15 λίρες και η πληρωμή γίνεται μόνο με μετρητά κάτι που γνωρίζαμε και φροντίσαμε από πριν όταν χαλάσαμε χρήματα στο καφέ γι’ αυτό τον λόγο. Το Μουσείο είναι ανοιχτό καθημερινά εκτός Τρίτης. http://topkapisarayi.gov.tr/en

Η πύλη του χαιρετισμού (Bab-us Selam) είναι η είσοδος στην δεύτερη αυλή του παλατιού

Το ανάκτορο του Topkapi χτίστηκε λίγο μετά την άλωση της Κων/πολης από τον Μωάμεθ Β’ μεταξύ 1460 και 1478.Χτισμένο πάνω σε λόφο και ήταν το διοικητικό, εκπαιδευτικό και το κέντρο τέχνης της αυτοκρατορίας για σχεδόν τετρακόσια χρόνια από τον πρώτο σουλτάνο Μωάμεθ Β’ μέχρι τον Sultan Abdulmecid ο οποίος είναι ο τριακοστός πρώτος σουλτάνος της αυτοκρατορίας. Μετά την ίδρυση της Δημοκρατίας της Τουρκίας, το παλάτι του Τοπ Καπί, μετατράπηκε σε μουσείο το 1924.Το πρώτο μουσείο της Δημοκρατίας της Τουρκίας.

Το παλάτι είναι ουσιαστικά ένα συγκρότημα με διάφορα χαμηλά κτίρια γύρω από αυλές, κήπους και περίπτερα ενώ τα κύρια τμήματα του παλατιού είναι η αυτοκρατορική πύλη τα τέσσερα προαύλια και το χαρέμι. Το Topkapi περιλαμβάνεται στην λίστα της Ουνέσκο ως μέρος παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Τα ο χαρέμι είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του παλατιού κυρίως από ιστορικής άποψης. Ήταν ένα απομονωμένο τμήμα στο παλάτι και αποτελούνταν από τις συζύγους του Σουλτάνου, δύο γυναίκες σκλάβους, τους ευνούχους που ήταν υπάλληλοι, γυναίκες συγγενείς και τις παλλακίδες. Ο θεσμός αυτός έπαιξε σημαντικό κοινωνικό ρόλο στο πλαίσιο της οθωμανικής Αυλής , και όπως αποδείχθηκε σημαντική πολιτική εξουσία στις Οθωμανικές υποθέσεις. Είδαμε τα διαμερίσματα των ηγεμόνων, που ονομάζονταν kafes (κλουβί), και ήταν μέρος του αυτοκρατορικού οθωμανικού χαρεμιού. Την αυλή των ευνούχων, την αυλή των αγαπημένων, των παλλακίδων, τα διαμερίσματα της μητέρας του βασιλιά Valide Sultan καθώς και υπέροχα πλακάκια ψηφιδωτά και βιτρώ που κοσμούν το εσωτερικό.

Αυλή των παλλακίδων

Αυλή των αγαπημένων στο χαρέμι

Ο Πύργος της Δικαιοσύνης δίπλα στην βασιλική αίθουσα Συμβουλίου

Η ώρα είχε περάσει κι εμείς από εκατοντάδες χρόνια πίσω ξαναγυρίσαμε στο παρόν μιας και η ώρα ήταν ιδανική για ένα γεύμα αντάξιο του χώρου που βρισκόμασταν. Το Konyali Restaurant το γνωστό εστιατόριο παλιάς οθωμανικής κουζίνας, βρίσκεται μέσα στο συγκρότημα του ανακτόρου σε εξαιρετικό σημείο στον λόφο το οποίο προσφέρει άπλετη θέα προς τον Βόσπορο. Είναι από τα δημοφιλέστερα εστιατόρια που το έχουν επισκεφτεί και πολλοί ηγέτες απ’ όλο τον κόσμο. http://www.konyalilokantasi.com/topkapieng/hakkimizda.php

Ο καιρός ήταν ζεστός κι εμείς καθήσαμε έξω αλλά παραήταν ζεστός και μας έκαψε! Τα οθωμανικά φαγητά που επιλέξαμε όπως το tandyr (αρνάκι σε χαμηλή θερμοκρασία φούρνου) και γεμιστό κοτόπουλο με ρύζι και σταφίδες είχαν ιδιαίτερη γεύση και μας εξέπληξαν ευχάριστα χωρίς να ενθουσιαστούμε. Πληρώσαμε 68 ευρώ μια αρκετά φυσιολογική τιμή θα έλεγα για την ποιότητα του εστιατορίου και την φήμη του.

Στη συνέχεια βγήκαμε από το Topkapi και λίγα μέτρα μετά φτάσαμε στο πάρκο Sultan Ahmet από τα δημοφιλέστερα σημεία της πόλης. Η περιοχή περιλαμβάνει τα σημαντικότερα μνημεία της Κων/πολης και παγκόσμιας πληρονομιάς της Unesco.

Αγία Σοφία (Ayasofya)

H αριστουργηματική Αγία Σοφία μας περίμενε. Είναι ίσως το πρώτο κτίσμα που έχει ο κάθε ταξιδιώτης στο μυαλό του αναπολώντας την Κων/πολη. Η πρώτη εικόνα που έχει στο μυαλό του. Τα μάτια του καθενός αποζητούν να αντικρίσουν ίσως το πιο μεγαλειώδες και δοξασμένο επίτευγμα της Βυζαντινής αρχιτεκτονικής με τον αιθέριο τρούλο να αποτελεί το απαράμιλλο αριστούργημα του ναού. Η κατασκευή της Αγίας Σοφίας ολοκληρώθηκε το 537 και μέχρι το 1453 ήταν ορθόδοξος καθεδρικός ναός της Κωνσταντινούπολης, με εξαίρεση την περίοδο 1204 - 1261 κατά την οποία ήταν ρωμαιοκαθολικός ναός. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης μετατράπηκε σε τέμενος όπου προστέθηκαν οι 4 μιναρέδες και από το 1934 μέχρι σήμερα αποτελεί μουσειακό χώρο. http://www.ayasofyamuzesi.gov.tr/en/

Η είσοδος στον ναό κοστίζει 20 λίρες που πληρώσαμε με πιστωτική και πάλι. Με το που μπήκαμε μείναμε έκθαμβοι με την μεγαλοπρέπεια και ατενίσαμε τον 55 μέτρων τεράστιο θόλο. Η κατασκευή αρχιτεκτονικά δίνει μια εντύπωση αρμονίας. Από τα λίγα που προδίδουν το ένδοξο παρελθόν του ναού είναι οι υψηλοί κίονες από μάρμαρο, στεφανωμένοι με μαρμάρινα κιονόκρανα, οι τοίχοι καλύπτονταν με μάρμαρα πολύχρωμα και ζωγραφισμένα και από ψηφιδωτά που είχαν υποστεί σημαντικές ζημιές και έχουν γίνει κάποιες εργασίες αποκατάστασής τους. Οι αραβικές επιγραφές και οι Οθωμανικές μετατροπές δεν είναι ικανές να σβήσουν το σπουδαίο παρελθόν και η ματιά ανεβαίνει πάνω στην θολωτή σκεπή και αντικρίζει την ψηφιδωτή μορφή του Χριστού που μοιάζει να αγκαλιάζει τους επισκέπτες.
Δεν μείναμε πολύ ώρα μέσα στην Αγία Σοφία γιατί παρ’ όλη την σπουδαιότητα της σε λίγη ώρα έχεις δει τα πάντα και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα γκρούπ που επισκέπτονται τον ναό στέκονται εκεί μέσα δύο ώρες!

Ήταν μεσημέρι με έναν ιδιαίτερα ζεστό ήλιο και στην πλατεία του Sultan Ahmet γινόταν χαμός από κόσμο που την είχε αράξει στο γρασίδι γύρω από το σιντριβάνι και είχε κατακλείσει κάθε σημείο του πάρκου.

Αμέσως μετά πήγαμε σε ένα άλλο σπουδαίο χώρο που βρίσκεται στο ιστορικό κέντρο του Sultan Ahmet δίπλα στην Αγία Σοφία, την Βασιλική κινστέρνα (Yerebatan Sarnιcι). Την μεγαλύτερη υπόγεια δεξαμενή νερού που κατασκευάστηκε στην Κωνσταντινούπολη, η οποία χτίστηκε το 542 για την ύδρευση της πόλης σε ολόκληρη τη βυζαντινή περίοδο και ήταν ένα από τα σημαντικότερα δημόσια έργα του Ιουστινιανού και εξαίρετο δείγμα βυζαντινής μηχανικής. Ο χώρος είναι επιβλητικός και μυστηριακός θα έλεγα! Η υγρασία, η εξαιρετική ακουστική, οι χαμηλοί φωτισμοί δημιουργούν μια ιδιαίτερη αίσθηση. Εντύπωση προκαλεί ότι μεγάλο μέρος της δεξαμενής είναι κατασκευασμένο από ερείπια παλαιότερων κτιρίων. Περιηγηθήκαμε και θαυμάσαμε τους μαρμάρινους κίονες και σταθήκαμε ιδιαίτερα στους δύο αρχαιοελληνικούς κίονες που στην βάση τους έχουν σκαλιστεί ανάγλυφες κεφαλές μέδουσας. Τιμή εισόδου 6 ευρώ το άτομο.

Φεύγοντας από την εκπληκτική κινστέρνα βγήκαμε ξανά στην επιφάνεια του Sultan Ahmet Parki. Στην απέναντι πλευρά στέκεται ο ανταγωνιστής της μεγαλοπρέπειας της Αγίας Σοφίας το μπλέ τζαμί ή αλλιώς το τέμενος Sultan Ahmet (Sultanahmet Camii).

Το μπλέ τζαμί όπως είναι ευρέως γνωστό λόγω της κυριαρχίας του μπλε χρώματος των κεραμιδιών που κοσμούν τους εσωτερικούς του τοίχους, χτίστηκε μεταξύ 1609 και 1616 σε μια προσπάθεια να ξεπεραστεί η λαμπρότητα της Αγίας Σοφίας. Δεν ξέρω αν την ξεπέρασε, σίγουρα όμως είναι ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της Ισλαμικής αρχιτεκτονικής παγκοσμίως και είναι το ωραιότερο και μεγαλύτερο τζαμί στην Κωνσταντινούπολη.
Όταν πλησιάσαμε όμως αντικρίσαμε μια τεράστια ουρά από κόσμο που περίμενε να μπει στο εσωτερικό του. Δεν θέλαμε να χάσουμε χρόνο, έτσι δυστυχώς δεν το επισκεφτήκαμε εσωτερικά και έγινε άλλη μια εκκρεμότητα για την επόμενη επίσκεψη μου στην πόλη.

Η βόλτα συνεχίστηκε γύρω από την πλατεία και η τελευταία μας στάση στην παλιά πόλη ήταν η πλατεία ιπποδρόμου (At Meydani) μπροστά από το μπλε τζαμί. Στον χώρο ξεχωρίζουν ο Αιγυπτιακός οβελίσκος του Θεοδοσίου Α΄ που στήθηκε το 390 και ο οχυρωμένος οβελίσκος ή οβελίσκος του Κωνσταντίνου Ζ’ στον οποίο όμως γινόντουσαν εργασίες συντήρησης και ήταν καλυμμένος.

Ήταν πια απόγευμα και η κούραση ήταν τεράστια. Αγοράσαμε μια Ιstanbul card που την γεμίσαμε με μονάδες και την χρησιμοποιήσαμε κοινά και οι τέσσερις μας. Το επίσημο site για τις μεταφορές στην πόλη.
http://www.istanbul-ulasim.com.tr/passenger-services/network-maps.aspx

Η επιστροφή μας έγινε με το τραμ Τ1. Το τραμ πέρασε την γέφυρα του γαλατά και έκανε τέρμα στην στάση Kabatas. Από εκεί πήραμε τον υπόγειο συρμό το λεγόμενο Funikuler το οποίο σε 3 λεπτά μας πήγε στην πλατεία Taksim.

Istiklal

Η πλατεία Taksim είναι ο συγκοινωνιακός κόμβος της Κων/πολης και αποτελεί το κέντρο της συνοικίας του Beyoglu. Ήταν απόγευμα και στην αρχή της Ίστικλαλ παθαίνουμε ένα σοκ μιας και δεν είχαμε δει ξανά κάτι παρόμοιο. Μια λαοθάλασσα κόσμου να διαπερνάει τον πιο διάσημο και εμπορικότερο πεζόδρομο της πόλης! Σκεφτείτε ότι καθημερινά καταγράφονται πάνω από 4,5 εκατομμύρια διελεύσεις! Η κοσμοπολίτικη λεωφόρος περιβάλλεται από μια σειρά από ιστορικά σημαντικά κτίρια και έχει μήκος 1,5 χλμ. Την Istiklal διασχίζει το παλιό νοσταλγικό τραμ από την πλατεία Taksim μέχρι την πλατεία Tunel. Είναι η καρδιά της πόλης, μια ζωντανή περιοχή που δεν κοιμάται ποτέ όλες τις μέρες την περπατήσαμε σε όλο το μήκος της, την χαρήκαμε την χορτάσαμε!

Πήγαμε στα δωμάτια μας να ξεκουραστούμε και να γεμίσουμε τις μπαταρίες. Λίγες ώρες μετά βράδυ πια βγήκαμε για την νυχτερινή μας εξόρμηση. Η Ίστικλαλ ακόμα πιο υπέροχη τη νύχτα και σίγουρα πολύ πιο ήρεμη. Μπήκαμε στα στενά επί της Ίστικλαλ και βρεθήκαμε στο διάσημο σοκάκι Nevizade γεμάτο καφέ, μπαρ και εστιατόρια τα οποία ήταν γεμάτα κόσμο και επικρατούσε μια πολύ όμορφη ζωντανή ατμόσφαιρα.

Προβληματιστήκαμε για το που θα κάτσουμε μιας και όλα ήταν γεμάτα και αυθόρμητα μπήκαμε στο Nevizade Restaurant. Όμως μας έβαλαν στον πάνω όροφο αφού κάτω ήταν όλα γεμάτα. Πάνω όμως έχανες την ζωντάνια που επικρατούσε κάτω στο σοκάκι. Είχε λίγο κόσμο και ο εξωτερικός χώρος που καθήσαμε δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο (ο εσωτερικός είναι πιο όμορφος). Η κουζίνα μέτρια χωρίς να ενθουσιαστούμε με κάτι και η τιμή κοντά στα 15 ευρώ το άτομο. Είχε πάντως live μουσική.

Κατεβαίνοντας και πάλι στο σοκάκι είχε πολύ κόσμο και μετανιώσαμε για την επιλογή μας που καθίσαμε στην ησυχία . Η Istiklal αρκετά έρημη και φεύγοντας προς το δωμάτιο λίγο πριν στρίψουμε κάναμε μια στάση στο φημισμένο ζαχαροπλαστείο Saray που βρίσκεται στον αριθμό 105. Καθήσαμε και παραγγέλλαμε tavukgogsu (πουτίγκα με ρυζάλευρο και ψιλοκομμένο στήθος κοτόπουλου) που φυσικά δεν είχαμε παρατηρήσει ότι έχει κοτόπουλο και δεν άρεσε σε κανέναν μας. Μια κρέμα καραμελέ συμπαθητική, ένα απλό γλυκό σαν πάστα και κανταΐφι με παγωτό που ήταν το πιο νόστιμο απ όλα.

Έτσι γλυκά τελείωσε η τόσο γεμάτη, κουραστική αλλά υπέροχη πρώτη μέρα στην μαγική πόλη… Iyi geceler …

2η ημέρα
Ο πρωινός μπουφές πλούσιος κι εμείς χορτάτοι και έτοιμοι ξεκινήσαμε την δεύτερη μέρα μας. Και πάλι διασχίσαμε την αγαπημένη Ίστικλαλ που ακόμα ήταν σε ήρεμη κατάσταση και μετά από αρκετά λεπτά ποδαρόδρομου φτάσαμε Eminonu. Από εκεί πήραμε ταξί που μας πήγε μετά από 15 λεπτά μέχρι το Pierre Loti. Το ταξί κόστισε 14 λίρες.

Ο λόφος στο Eyup γνωστός ως Pierre Loti προς τιμήν του Γάλλου ναυτικού και λογοτέχνη που ερωτεύτηκε παράφορα την Κων/πολη και στο σημείο αυτό χαλάρωνε γράφοντας πολλές ρομαντικές ιστορίες είναι ένα εκπληκτικό μέρος που σου δίνει την δυνατότητα να θαυμάσεις μια εξαιρετική θέα. Αυτή του κεράτιου κόλπου και όλης της ευρύτερης περιοχής. Πραγματικά χάρμα οφθαλμών. Η μέρα ήταν υπέροχη και ηλιόλουστη και απολαύσαμε τον καφέ μας ατενίζοντας τον κεράτιο και ακούγοντας την μελωδική φωνή του μουεζίνη από το τζαμί του Eyup να καλεί τους πίστούς σε προσευχή. Εκτός από το καφέ Pierre Loti, ο λόφος έχει και διάφορα άλλα καφέ, εστιατόρια καθώς και καταστήματα με σουβενίρ. Αυτό βέβαια που μας έκανε εντύπωση είναι το νεκροταφείο που βρίσκεται στον λόφο σε απόσταση αναπνοής!

Η ώρα πέρασε κι εμείς από το σημείο πήραμε το τελεφερίκ που μας κατέβασε στην αφετηρία στο Eyup σχεδόν δίπλα στον κεντρικό παραλιακό δρόμο. Από εκεί πήραμε ταξί όπου μετά από λίγα λεπτά μας πήγε στην επόμενη στάση μας τα Θεοδοσιανά τείχη στην περιοχή Edirnekapi εκεί όπου βρίσκεται και η μονή της χώρας (Kariye Camii ή Kariye Muzesi). Αυτή η διαδρομή κόστισε 8 λίρες.

Τη μονή της χώρας που φημίζεται για τα μοναδικά ψηφιδωτά της δυστυχώς δεν την επισκεφτήκαμε. Πήγαμε μέχρι τα Θεοδοσιανά τείχη από τα οποία απολαύσαμε μια θαυμάσια θέα. Η κατασκευή τους ξεκίνησε το 408 και η μόνη φορά που παραβιάστηκαν από εχθρό ήταν το 1453 όταν οι Οθωμανοί κατέκτησαν την πόλη. Η περιοχή είναι ιδιαίτερα γραφική και όμορφη και ξεχωρίζουν τα παλιά πολύχρωμα ξύλινα κτίσματα.

Γύρω από την μονή υπάρχουν πάγκοι με αξιόλογα αντικείμενα και σουβενίρ ενώ η πλατεία έχει καφέ και εστιατόρια με τραπεζάκια έξω που εκείνη την ώρα πολύς κόσμος απολάμβανε το φαγητό του σε έναν υπέροχο ανοιξιάτικο μεσημέρι. Εμείς όμως για το μεσημεριανό μας γεύμα επιλέξαμε το ξακουστό εστιατόριο Asitane ακριβώς δίπλα από την μονή.
http://www.asitanerestaurant.com/English/index.php
Το εστιατόριο μας φάνηκε κάπως κρύο ίσως περισσότερο πολυτελές για τα γούστα μας. Ίσως έφταιγε ότι ήταν άδειο. Στον μεγάλο εσωτερικό χώρο εκτός από εμάς υπήρχαν άλλοι τέσσερις πελάτες. Υπάρχει και αυλή αλλά προφανώς τα καλοκαίρια βγάζουν τραπέζια έξω. Το εστιατόριο φημίζεται για την αυθεντική Οθωμανική κουζίνα με συνταγές που δημιουργεί ένας από τους καλύτερους σεφ της πόλης. Καλά όλα αυτά αλλά οι μερίδες όπως αναμενόταν ήταν μικροσκοπικές και τα φαγητά που παραγγείλαμε δεν μας ενθουσίασαν σε καμία περίπτωση. Μπορεί βέβαια να ήταν λάθος οι επιλογές. Πήραμε σχετικά λίγα πράγματα γι’ αυτό και το γεύμα κόστισε περίπου 120 λίρες.

Η συνέχεια είχε Φανάρι. Ο ταξιτζής που ήταν σταματημένος έξω από την μονή μας είπε πως η διαδρομή μέχρι Φανάρι θα κοστίσει 35 λίρες! Κοιταχτήκαμε αλλά δεχτήκαμε (ακόμα αναρωτιέμαι γιατί). Η διαδρομή είναι λίγων λεπτών αλλά δεν θα κατηγορήσω τον ταξιτζή ο οποίος εξ αρχής μας είπε το κόστος της ταρίφας. Εννοείται βέβαια ότι φούσκωσε κατά πολύ το κόστος. Βρήκε κορόιδα και έπιασε! Γενικά χρησιμοποιήσαμε πολλές φορές ταξί και αποδείχτηκε η πιο άνετη και τις περισσότερες φορές οικονομικότερη επιλογή καθώς ήμασταν τέσσερα άτομα και το μοιραζόμασταν. Τα ταξί ήταν αξιόπιστα και οι οδηγοί σωστοί επαγγελματίες με το ταξίμετρο πάντα σε λειτουργία και ουδέποτε κανείς δεν πήγε να μας κοροϊδέψει, με εξαίρεση τον εν λόγο κύριο.

Μετά από δέκα λεπτά! περίπου φτάσαμε στο Φανάρι (Fener) μπροστά στην είσοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Διαβήκαμε την μεγάλη πόρτα και μπήκαμε στο προαύλιο χώρο του Πατριαρχείου. Εκεί βρίσκεται ο Πατριαρχικός ναός του Αγίου Γεωργίου από το 1600 ο οποίος έχει υποστεί πολλές ανακαινίσεις κατά το παρελθόν μέχρι να πάρει την σημερινή του μορφή. Μπήκαμε στο εσωτερικό της εκκλησίας και θαυμάσαμε το λιτό αλλά συγχρόνως εκθαμβωτικό διάκοσμο του με τους κρυστάλλινους πολυέλαιους, τις εξαίρετες εικόνες, τον πατριαρχικό θρόνο και το ξυλόγλυπτο περίτεχνο τέμπλο όλα κειμήλια ανεκτίμητης αξίας.

Μετά την επίσκεψη στο Πατριαρχείο περπατήσαμε αυτή την ιδιαίτερη και γοητευτική φτωχική γειτονιά. Η συνοικία του Fener είναι από τις πιο γραφικές περιοχές της πόλης και είναι μια από τις περιοχές που περιλαμβάνεται στην λίστα της Unesco για ένα σχέδιο αποκατάστασης μιας και οι περισσότερες ιστορικές κατοικίας παρουσιάζουν μια λυπηρή εικόνα ερείπωσης και εξαθλίωσης με τα περισσότερα από τα σπίτια να βρίσκονται σε άθλια κατάσταση δυστυχώς . Εδώ ζουν τα φτωχότερα στρώματα των Μουσουλμάνων που αδυνατούν να επισκευάσουν τα ετοιμόρροπα κτίσματα. Χαθήκαμε στα στενά λιθόστρωτα σοκάκια και αντικρίσαμε φιλικούς ανθρώπους σ’ αυτή την αυθεντική γειτονιά μακριά από την δυτική βιτρίνα της πόλης! Οι εικόνες που απαθανατίστηκαν στον φακό είναι οι αγαπημένες μου από το ταξίδι.

Σε ένα κατάστημα που βρίσκεται σχεδόν απέναντι από το Πατριαρχείο πήραμε αρκετά αντικείμενα σε πολύ καλές τιμές και τα παιδιά που ήταν στο μαγαζί είναι ομογενείς από τις λίγες Ελληνικές οικογένειες που εξακολουθούν να κατοικούν στο Φανάρι.

Πολύ κοντά στο Πατριαρχείο ανηφορίζοντας, στέκεται περήφανο το δεύτερο σημαντικότερο κτίριο της περιοχής η Μεγάλη του γένους σχολή (Fener Rum Erkek Lisesi). Πατριαρχική Ακαδημία ιδρύθηκε μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1454 και από το 1825 μετονομάστηκε σε ‘’ Μεγάλη του γένους σχολή ‘’. Το επιβλητικό κόκκινο κτίσμα που αποτελεί σήμα κατατεθέν του Κεράτιου κόλπου είναι το αρχαιότερο σε λειτουργία εκπαιδευτικό ίδρυμα του Ελληνισμού και σήμερα λειτουργεί ως σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Η επιστροφή μας έγινε ξανά με ταξί και ήταν η μοναδική φορά που συναντήσαμε κίνηση στους δρόμους αυτής της τεράστιας πόλης. Ένα φυσιολογικό όμως μποτιλιάρισμα λίγων λεπτών. Το ταξί μας άφησε στην Taksim και στην Ίστικλαλ η γνωστή λαοθάλασσα από όλες τις φυλές του κόσμου είχε πλημυρίσει τον πεζόδρομο. Πριν πάμε για ξεκούραση κάναμε μια στάση στο φημισμένο και γραφικό ζαχαροπλαστείο inci και δοκιμάσαμε το ξακουστό προφιτερόλ του που οι μισοί της παρέας το βρήκαν εξαιρετικό και οι άλλοι δύο το βρήκαν απλά οκ. Εγώ είμαι της πρώτης περίπτωσης!

Είχε νυχτώσει πια και τα βραδινά μας σχέδια είχαν Οrtakoy. Το ταξί από την Taksim μέχρι το Οrtakoy μας πήρε μόνο 8 λίρες. Εδώ είμαστε. Εδώ είναι άλλη περίπτωση. Η λαμπερή γλάμουρ δημοφιλής Κωνσταντινούπολη! Το Οrtakoy είναι ένα προάστιο ίσως στο ομορφότερο μέρος της πόλης. Περπατήσαμε τα στενά και χαζέψαμε στα διάφορα μαγαζιά και στους πάγκους με αναμνηστικά και δώρα και είπαμε να δοκιμάσουμε kumpir από τις καντίνες της περιοχής. Η ψητή πατάτα με την γέμιση αποδείχτηκε κάτω του μετρίου. Καλή σαν ιδέα αλλά αρκετά φτωχά και άνοστα τα υλικά που την γεμίζουν. Και ακριβή θα έλεγα 10 λίρες.

Ο δρόμος μέσα από τα στενά μας έβγαλε στην πλατεία πάνω στην ακτή του Βοσπόρου εκεί όπου κόσμος απολάμβανε την ανοιξιάτικη βραδιά στον υπαίθριο χώρο και στις γύρω καφετέριες. Σήματα κατατεθέν της περιοχής είναι δύο. Το κομψό Οrtakoy τζαμί ή Mecidiye τζαμί χτισμένο το 1856 σε νέο-μπαρόκ αρχιτεκτονική το οποίο φαίνεται πιο λευκό χάρη στα καταγάλανα νερά του Βοσπόρου και από τα μεγάλα του παράθυρα αντανακλούν τα φώτα του Βοσπόρου στο εσωτερικό του. Το άλλο ορόσημο δεν είναι άλλο από την κρεμαστή γέφυρα του Βοσπόρου 1,500 μέτρων που διακρίνεται στο βάθος και ενώνει την Ευρωπαϊκή με την Ασιατική πλευρά. Φωταγωγημένα όλα είχαν άλλη μαγεία και ήταν μια υπέροχη στιγμή βλέποντας συγχρόνως και την απέναντι όχθη στην Ασιατική μεριά.

Ο μουεζίνης προσκάλεσε τους πιστούς για την βραδινή προσευχή και είπαμε να μπούμε στο τζαμί κι εμείς για να ζήσουμε μια διαφορετική εμπειρία. Βγάλαμε τα παπούτσια μας και στην κοπέλα της παρέας έδωσαν ένα μαντήλι να καλύψει το κεφάλι της. Το τζαμί στο Οrtakoy είναι πολύ μικρό και νιώσαμε εξαιρετικά άβολα ανάμεσα στους πιστούς. Ήμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες. Σταθήκαμε στην άκρη της πόρτας στην είσοδο και παρακολουθούσαμε σιωπηλοί. Όταν μπήκε μέσα ο ιμάμης αισθανθήκαμε ένα δέος ίσως και τρόμο χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω το γιατί. Όταν άρχισαν οι μετάνοιες πραγματικά νιώσαμε πολύ περίεργα και άβολα γι’ αυτό και διακριτικά βγήκαμε από το τζαμί. Και οι τέσσερις μας στην έξοδο κοιταζόμασταν περίεργα. Όλοι για έναν αδιευκρίνιστο λόγο νιώσαμε τα ίδια συναισθήματα. Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία πραγματικά.

Για την συνέχεια είχαμε φιλόδοξα σχέδια. Μιας και ήμασταν ντυμένοι στην τρίχα θέλαμε να ζήσουμε την Life style διασκέδαση στην πόλη. Είχαμε στα υπ όψιν το παραθαλάσσιο Reina bar ή το Club Anjelique. Ήταν όμως σχετικά νωρίς και είπαμε να το καθυστερήσουμε. Καθίσαμε για μπύρα σε ένα από τα μαγαζιά που βρίσκονται στην πλατεία και χαλαρώσαμε. Χαλαρώσαμε τόσο που βαρύναμε και τελικά η βραδιά δεν είχε συνέχεια. Περάσαμε ένα χαλαρό όμορφο βράδυ και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας με έναν τρελό οδηγό ταξιτζή που έτρεχε σαν σε αγώνα δρόμου!

Άλλη μια υπέροχη μέρα έφτασε στο τέλος της...

 

[canf]

Ευχαριστουμε για την ωραια ιστορια!!

 

[akerboom]

χμ....πολυ χρησιμη πληροφορια αυτη για τα λεωφορεια του crazy travel,ειχα ακουσει πως σταματανε τα διεθνη δρομολογια του οσε απο Σαλονικα τα οποια ειχα χρησιμοποιησει γαι να επισκεφτω την Πολη.θα το εχω στο πισω μερος του μυαλου μου...γιατι μια φορα στην Κωσταντινουπολη δεν ειναι ποτε αρκετη!

 

[giannismits]

3η ημέρα
Η σημερινή μέρα πιο χαλαρή και η παρέα αποφάσισε να την διαθέσει στις κλειστές αγορές και στα παζάρια και σε μια ωραία βόλτα στον Βόσπορο. Το τραμ μας οδήγησε στην στάση Beyazit-Kapalicarsi. Εδώ βρίσκεται η σκεπαστή αγορά το περίφημο Kapalicarsi. http://www.kapalicarsi.org.tr/

Το μεγάλο αυτό παζάρι άνοιξε το 1461 και αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες και παλαιότερες σκεπαστές αγορές στον κόσμο. Έχει πάνω από 1200 καταστήματα τα οποία είναι ομαδοποιημένα ανάλογα τον τύπο των προϊόντων. Τα αγαθά είναι αμέτρητα κι εμείς χαθήκαμε ανάμεσα τους. Ακόμα πρωί και η αγορά δεν είχε πολύ κόσμο. Είχα διαβάσει ότι εδώ τα παζάρια έχουν την τιμητική τους όμως οι πωλητές ήταν μάλλον χαλαροί βλέποντας μας να κοιτάμε και ουδέποτε δεν μας ενόχλησαν! Που είναι τα παζάρια? Ίσως να άλλαξαν οι εποχές? Δεν ξέρω. Οι τιμές πάντως ήταν αρκετά πιο πάνω σε σχέση με την υπαίθρια αγορά που βρίσκεται έξω από το Καπαλιτσαρσί. Αγοράσαμε κάποια παραδοσιακά φλιτζάνια, φουλάρια και κοσμήματα και αφού κάναμε την βόλτα μας καθίσαμε Cafe Sultan μέσα στην αγορά και χαλαρώσαμε πίνοντας ένα δροσερό Ayran.

Κοντά στην σκεπαστή αγορά είναι το παλαιότερο πανεπιστήμιο της πόλης του 1453 και το δεύτερο σημαντικότερο τζαμί της Κων/πολης το Τέμενος Σουλεϊμανιέ (Suleymaniye Camii) τα οποία δεν επισκεφτήκαμε δυστυχώς και μπήκαν στην λίστα των εκκρεμοτήτων για την επόμενη επίσκεψη μας.

Με το τραμ ξανά επιστροφή και στάση Eminonu. Εδώ βρίσκεται το Yeni Camii δηλαδή το νέο τζαμί ολοκληρωμένο το 1665 βρίσκεται στο νότιο άκρο της γέφυρας του Γαλατά , και είναι ένα από τα πιο διάσημα αρχιτεκτονικά μνημεία της Κωνσταντινούπολης.

Προχωρήσαμε πίσω από το τζαμί και φτάσαμε στην Αιγυπτιακή αγορά των μπαχαρικών το Misir Carsisi. http://www.misircarsisi.org/

Η αγορά των χρωμάτων και των αρωμάτων λειτουργεί από 1660 και εκτός από μπαχαρικά από όλο τον κόσμο έχει διάφορα γλυκά, λουκούμια, παστέλια, αποξηραμένα φρούτα, ξηρούς καρπούς, ζαχαρωτά καθώς και μεγάλη ποικιλία σε καφέδες και τσάι και και όλα αυτά σε διάφορες συσκευασίες. Φυσικά δεν λείπουν και τα μαγαζιά με σουβενίρ. Εκτός από χύμα μπαχαρικά και μυρωδικά και κάποια αναμνηστικά αγοράσαμε και δώρα όπως κάτι ωραίες συσκευασίες με διάφορα μπαχαρικά και παραδοσιακό μύλο για άλεσμα καθώς και διάφορα σιροπιαστά γλυκά. Αυτό που μου άρεσε είναι ότι η συγκεκριμένη αγορά είναι σαφώς λιγότερο τουριστική από την μεγάλη σκεπαστή αγορά.

Με τις σακούλες στα χέρια πήγαμε στο λιμάνι στο Eminonu όπου φεύγουν τα καραβάκια για τη βόλτα στον Βόσπορο. Είχαμε ψάξει το ενδεχόμενο για νυχτερινή βόλτα ακόμα και με τα πλοία της γραμμής αλλά δεν βόλευαν οι ώρες και οι στάσεις οπότε αρκεστήκαμε σε μια απλή βόλτα 1,5 ώρας χωρίς στάση προς 10 λίρες. Ο καιρός πήγε να χαλάσει και συννέφιασε αρκετά. Η βόλτα όμως ήταν εξαιρετική και δεν κάθισα λεπτό. Ήθελα να δώ και να φωτογραφίσω κάθε σημείο της πόλης. Το καράβι προσέγγισε πρώτα την Ευρωπαϊκή πλευρά. Το Dolmabahce, το Οrtakoy, την γέφυρα του Βοσπόρου, το Rumeli Hisar και όλο το παραθαλάσσιο μέτωπο…

Dolmabahce

Οrtakoy

Rumeli Hisar

Στη συνέχεια επέστρεψε προσεγγίζοντας την Ασιατική πλευρά και ενθουσιαστήκαμε με τις βίλες που υπάρχουν κατά μήκος της ακτής και με διάφορα αξιοπρόσεκτα παλάτια και κτίρια όπως το Kucuksu Kasr? το Στρατιωτικό Λύκειο Kuleli και το Beylerbeyi Sarayi. Φτάνοντας ξανά προς το λιμάνι η εικόνα της Κων/πολης από την θάλασσα είναι ακόμα πιο μαγική με τους μιναρέδες και τα παλάτια να δημιουργούν μια παραμυθένια όψη. Φαντάζομαι κατά την δύση του ήλιου η ατμόσφαιρα πρέπει να είναι ονειρική!

Kucuksu Kasri

Στρατιωτικό Λύκειο Kuleli

Beylerbeyi Sarayi

Eminonu

Αφού καθίσαμε στο λιμάνι δίπλα στην γέφυρα του γαλατά και χαζέψαμε τον κόσμο που περνούσε πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για την Istiklal. Ήταν απόγευμα πια, οι ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν και ήταν η καλύτερη ώρα για ένα γεύμα. Στην Katip Celebi Mh. ένα στενό πίσω από την Istiklal είναι η ταβέρνα Gani Gani Naum Pasa Konagi http://www.naumpasakonagi.com/ . Το τριώροφο εστιατόριο αποτελείται από ξεχωριστά δωμάτια παραδοσιακής διακόσμησης και παντού κυριαρχεί το ξύλο. Στον κάτω όροφο έχει κανονικά τραπέζια ενώ στους άλλους ορόφους έχει μεγάλες τραπεζαρίες με χαμηλά τραπέζια και μαξιλάρια για να καθίσεις στο έδαφος. Ένα ολόκληρο δωμάτιο ήταν δικό μας και καθίσαμε κάτω στα μαξιλάρια σαν πασάδες! Σχεδόν ξαπλώσαμε. Πολύ καλό το φαγητό σε πικάντικες γεύσεις και μεγάλες ποσότητες που μας κόστισε περίπου 12 ευρώ το άτομο. Δεν σερβίρει αλκοόλ!

Περάσαμε καταπληκτικά και ευχαριστηθήκαμε φαγητό. Μετά από την ξεκούραση στο δωμάτιο βγήκαμε για την τελευταία δυστυχώς βραδινή μας έξοδο. Αφού ψαχτήκαμε λίγο πέριξ της Ίστικλαλ είπαμε να επισκεφτούμε το διάσημο μπαρ-εστιατόριο 360. Το μπαρ βρίσκεται δίπλα από το Λύκειο Γαλατασαράι σε ένα πολυώροφο κτίριο στον τελευταίο όροφο http://360istanbul.com/eng/bar.html . Προβληματιστήκαμε αν θέλαμε να καθίσουμε γιατί ο χώρος δεν μας ενέπνευσε. Ήταν ήσυχη η ατμόσφαιρα και θέλαμε κάτι πιο ζωηρό. Οι περισσότεροι έτρωγαν κι εμείς θέλαμε κάτι περισσότερο σε μπαρ. Όση ώρα ήμασταν όμως μέσα βγήκαμε στο μπαλκόνι αν και ψιχάλιζε και απολαύσαμε μια θαυμάσια θέα ειδικά τα φωταγωγημένα τζαμιά απέναντι στο Sultanahmet. Απ’ότι είδαμε πολλοί είναι εκείνοι που ανεβαίνουν μέχρι το μπαρ, θαυμάζουν, φωτογραφίζουν την θέα και φεύγουν.

Έτσι κι εμείς μετά την θέα και αφού δεν μας έκανε κλικ να καθίσουμε συνεχίσαμε επί της Ίστικλαλ και στα γύρω στενά. Χωθήκαμε στο Nevizade Sokak όπου στον δρόμο και στα μαγαζιά γινόταν το αδιαχώρητο. Χωρίς να το σκεφτούμε επιλέξαμε το beer house live music. Αν και στην αρχή το μαγαζί μας φάνηκε λίγο παρακμή αποδείχτηκε σούπερ επιλογή γιατί κατ’ αρχήν ήμασταν οι μόνοι τουρίστες (με εξαίρεση δύο Άγγλους γελοίους) οπότε οι θαμώνες ήταν νεαροί τούρκοι που διασκέδαζαν. Θέλαμε να ζήσουμε και λίγο καλτ καταστάσεις! Η μουσική στην αρχή ήταν λαικά μπιτ ανάμεσα και κάποια διασκευασμένα Ελληνικά. Γενικά επικρατούσε ένας ενθουσιασμός και το καλύτερο σημείο ήταν όταν οι μουσικοί και ο τραγουδιστής άρχισαν το Live πρόγραμμα με πιο ''έντεχνες'' επιλογές. Περάσαμε ωραιότατα και διασκεδάσαμε με την ψυχή μας.

Στην επιστροφή για το δωμάτιο μας εντοπίσαμε ένα μικρό Κεμπαπτζίδικο απέναντι από το ξενοδοχείο που το προσπερνούσαμε. Φάγαμε νοστιμότατο γύρο κοτόπουλο σε ψωμάκι με 2 λίρες! Ένα ευρώ περίπου δηλαδή.

Και πάλι Iyi geceler…

 

[giannismits]

4η ημέρα
Τελευταίο ξύπνημα στην πόλη και μετά το πρωινό μας παραδίδουμε τις αποσκευές μας. Η μέρα ξεκίνησε βροχερά αλλά εμείς απτόητοι. Το ταξί μας άφησε στο στάδιο Besiktas Inonu. Απέναντι είναι η είσοδος του Ντολμάμπαχτσε (Dolmabahce Sarayi). http://www.dolmabahcepalace.com/
Ο νεο-μπαρόκ πύργος του ρολογιού έξω από το παλάτι στην είσοδο προστέθηκε το 1895 Dolmabahce Saat Kulesi

Η πρώτη εικόνα του παλατιού είναι η πύλη του Σουλτάνου εκεί βρίσκονται τα εκδοτήρια των εισιτηρίων. Η ουρά ήταν μεγάλη αλλά η αναμονή ευτυχώς δεν κράτησε ιδιαίτερα. Πληρώσαμε 15 λίρες για το Selamlik (το πιο εντυπωσιακό τμήμα που περιλαμβάνει τις αίθουσες συνεδριάσεων, την Αίθουσα Τελετών και που προοριζόταν αποκλειστικά για άντρες). Το εισιτήριο για το Harem είναι ξεχωριστό και κοστίζει 10 λίρες. Το ενιαίο κοστίζει 20 λίρες. Οι δύο πτέρυγες βρίσκονται εκατέρωθεν της κεντρικής μεγάλης αίθουσας του παλατιού όπου συναντώνται τα πολυτελή δωμάτια και τα βασιλικά διαμερίσματα. Selamlik είναι οι χώροι διαμονής και εργασίας των ανδρών στην βόρεια πλευρά.

Διαβήκαμε την εντυπωσιακή πύλη και μπήκαμε στον προαύλιο χώρο με τους υπέροχους κήπους και την κρήνη στο κέντρο του κήπου μπροστά από την κεντρική είσοδο. Στα αριστερά βρίσκεται η περίτεχνη πύλη του Υπουργείου Οικονομικών. Η ομίχλη εκείνη των ώρα δημιουργούσε μια μαγευτική εικόνα.

Το παλάτι ολοκληρώθηκε το 1856 και ήταν κατοικία των σουλτάνων και διοικητικό κέντρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από το 1856 μέχρι το 1922.Ο σχεδιασμός είναι ένα μείγμα από μπαρόκ, ροκοκό, νεοκλασικό ύφος και παραδοσιακής οθωμανικής τέχνης.
Πύλη στο Βόσπορο. Η αυλόπορτα και ο φρουρός

Το παλάτι δέχεται μέγιστο ημερήσιο αριθμό επισκεπτών 1500 άτομα τα οποία μπαίνουν μέσα σε γκρουπ των 50 ατόμων. Βάλαμε τα ειδικά σακουλάκια να καλύψουμε τα παπούτσια μας και μπήκαμε για να αρχίσει η οργανωμένη ξενάγηση στα Αγγλικά. Οι φωτογραφίες απαγορεύονται αυστηρά (οι 6 λίρες για φωτογράφιση και 15 λίρες έξτρα για βιντεοσκόπηση δεν επιβεβαιώθηκαν κατά την είσοδο).

Ο πλούτος και η χλιδή στο εσωτερικό του παλατιού είναι στον υπερθετικό βαθμό. Το ανάκτορο χτίστηκε για ανανέωση της Αυτοκρατορίας μιας και βρισκόταν σε παρακμή. Το νέο παλάτι έπρεπε να είναι πλούσια διακοσμημένο και να παρέχει πολυτέλειες που έλειπαν από το Topkapi σύμφωνα με τα Ευρωπαϊκά πρότυπα. Αποτέλεσμα αυτής της υπερβολής το αστρονομικό κόστος των 35 τόνων χρυσού που ισοδυναμούν σήμερα με 1,5 δις δολάρια! Δεκατέσσερις τόνοι από φύλλα χρυσού χρησιμοποιήθηκαν μόνο για να χρυσώσουν τα ταβάνια! Χαλιά από μετάξι, εξαιρετικοί πίνακες ζωγραφικής και πολλά διακοσμητικά εμπλουτίζουν την εσωτερική διακόσμηση του παλατιού.

Εντυπωσιαστήκαμε ιδιαίτερα από την εσωτερική σκάλα σε σχήμα διπλού πέταλου φτιαγμένη εξ ολοκλήρου από μπρούντζο και το περίφημο κρύσταλλο Baccarat. Υπερπαραγωγή!
Εικόνες από το ιντερνετ

Επίσης με τον μεγαλύτερο πολυέλαιο στον κόσμο με κρύσταλλο Βοημίας 4,5 τόνων που βρίσκεται στην Αίθουσα Τελετών (Muayede Salonu) στο κεντρικό και πιο εντυπωσιακό τμήμα του ανακτόρου το Muayede. Ο πολυέλαιος είναι ένα δώρο από την βασίλισσα Victoria. Το παλάτι έχει τη μεγαλύτερη συλλογή Βοημίας και Μπακαρά κρυστάλλινους πολυελαίους στον κόσμο!

Η ξενάγηση τελείωσε και ομολογουμένως μείναμε πολύ εντυπωσιασμένοι. Στην πύλη πετύχαμε αλλαγή της φρουράς και κάναμε μια τελευταία βόλτα στους κήπους και γύρω από το ανάκτορο καθώς ο καιρός είχε ανοίξει αρκετά.

Πήραμε ταξί και αλλάξαμε ριζικά παραστάσεις. Levent και μια άλλη Κωνσταντινούπολη ξεδιπλώθηκε μπροστά μας.

Το Levent είναι το επιχειρηματικό κέντρο της πόλης και είναι γεμάτο με ουρανοξύστες και εμπορικά κέντρα. Το ταξί μας άφησε στο εμπορικό κέντρο kanyon.
http://www.kanyon.com.tr/en/#!/home
Το kanyon άνοιξε το 2006 και αποτελεί ένα συγκρότημα πολλαπλών χρήσεων και μάλιστα έχει κερδίσει και βραβείο αρχιτεκτονικής. Κάναμε την βόλτα μας σε κάποιους ορόφους και αφού χαζέψαμε τις ακριβές βιτρίνες καταλήξαμε στο ισόγειο και απολαύσαμε τον καφέ μας στο υπαίθριο.

Το εμπορικό είναι συνδεδεμένο με τον σταθμό του μετρό Levent της γραμμής Μ2. Έτσι χωρίς να χάσουμε χρόνο κατεβήκαμε στο μετρό και ταχύτατα φτάσαμε στην Taksim.
Για φαγητό επιλέξαμε ένα από τα πολλά εστιατόρια self service που υπάρχουν πάνω στην Istiklal με λαχταριστά φαγητά στην βιτρίνα. Ευχαριστηθήκαμε παραδοσιακές γεύσεις σε απίστευτα οικονομική τιμή 30 λίρες τα τέσσερα άτομα. Απλό και καλό.

Το σύγχρονο καφέ-ζαχαροπλαστείο OZSUT μας έκλεισε το μάτι και είπαμε να γλυκάνουμε την πίκρα μας αυτές τις τελευταίες στιγμές στην μαγική πόλη. Το ζαχαροπλαστείο φημίζεται για τις πάστες του γι’ αυτό και επιλέξαμε τέσσερις διαφορετικές και όλες ήταν αριστούργημα.

Μια ακόμα βόλτα στην Ίστικλαλ επιβάλλεται για τις τελευταίες αγορές και λίγα ακόμα δώρα. Ο καιρός βροχερός και μελαγχολικός σαν εμας.

Είχε βραδιάσει πια. Παίρνουμε τις αποσκευές και αποχαιρετούμε τον συμπαθέστατο ρεσεψιονίστ. Από την Taksim παίρνουμε το λεωφορείο 830 και σε 45 λεπτά περίπου γτάνουμε στον σταθμό λεωφορείων Otogar. Στις 22:00 ξεκίνησε το δρομολόγιο για Θεσσαλονίκη.

Αυτό ήταν? Τέλος?
Δεν νομίζω. Τα μέτωπα που άφησα πίσω είναι πολλά και με φωνάζουν να επιστρέψω. Άλλωστε το είπα και στην αρχή όσο και να προσπαθούμε αυτή την πόλη δεν θα την κατακτήσουμε ποτέ. Έτσι για πέφτουμε συνέχεια στα δίχτυα της!

Istanbul seni seviyorum… Gelecegim yakinda geri …

 

[nenena]

Νομίζω η τελευταία σου κουβέντα τα λέει όλα! Μια φορά δεν αρκεί!

 

[akerboom]

Συμφωνω σε ολα εκτος απο ενα, το θεμα ταξι. 3 φορες αποφασισα να παρω ταξι και τις 2 μου ζητησαν αστρονομικο ποσο σε σχεση με την αποσταση και τσακωθηκα μαζι τους. Παντως αυτο δεν χαλαει την καλη εικονα που εχω για την Πολη αλλωστε αυτο συμβαινει λιγο-πολυ παντου.

 

[McElk]

Φίλε μου παρ’ όλο που έχω πάει πάνω από εβδομήντα φορές στην Κων/πολη διάβασα με ενδιαφέρον την ιστορία σου γιατί εκτός του ότι έχει έναν ειρμό που την κάνει να διαβάζεται ευχάριστα, κάνεις μια ρεαλιστική περιγραφή όχι μόνο για τα ωραία αλλά και για το τι δεν σας άρεσε, τα παθήματά σας κλπ, χωρίς να εξωραΐζεις καταστάσεις.

 

[Aria_C]

Σε γενικές γραμμές θα συμφωνήσω μαζί σου.
Εμείς όταν πήγαμε (πριν 1 μήνα) δεν χρησιμοποιήσαμε ούτε μία φορά ταξί, καθώς όλοι (μα ΟΛΟΙ) οι Τούρκοι που συναντήσαμε μας προειδοποιούσαν να το αποφύγουμε σαν τον διάβολο το λιβάνι! Αλλά με το Akbill μας μονίμως γεμάτο (το οποίο και έφερα πίσω, γιατί όπως είπες κι εσύ, μια φορά δεν είναι αρκετή) αλλάζαμε το ένα ΜΜΜ μετά το άλλο και γυρίσαμε σχεδόν παντού (και στην ασιατική πλευρά).
Πάντως πρέπει να παραδεχτώ ότι εγώ το ταλέντο σου στις φωτογραφίες δεν το έχω κι ενώ είδαμε τα ίδια πράγματα, οι φωτογραφίες μας δεν απεικονίζουν σίγουρα τα ίδια! μπράβο

 

[pattyyy]

Η περιγραφή σου είναι πολύ ευχάριστη, οι φωτογραφίες σου ταξιδιάρικες και οι πληροφορίες που παραθέτεις πολύ χρήσιμες! Ευχαριστούμε για την ωραία ιστορία!

 

[fenia42]

έχω πάει πάνω από εβδομήντα φορές στην Κων/πολη