soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.781
- Likes
- 6.651
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Περιεχόμενα
Τα καραβάκια που εκτελούν τα δρομολόγια στις μονές του Άθωνα έχουν μία μοναδική παγκοσμίως ιδιαιτερότητα που όλοι τη γνωρίζουμε: Δεν έχουν επιβάτες γυναίκες… Το καραβάκι σαλπάρει από την Ουρανούπολη με επιβάτες Έλληνες κι αλλοδαπούς κυρίως από τις βαλκανικές χώρες, Ουκρανία και κυρίως από τη Ρωσία. Μοναχικοί, παρέες 2,3,4 ή και 5 ατόμων. Περισσότεροι άτομα βλέπουμε στις διάφορες ομάδες και συλλόγους που πηγαίνουν οργανωμένα. Λάθος τους.
Ξεκινώντας από την Ουρανούπολη ο μοναχικός ταξιδιώτης θα κάνει εύκολα γνωριμίες, και ο πρωτάρης μπορεί να πάρει πληροφορίες χρήσιμες για το πρόγραμμα του. Τους συνταξιδιώτες σου εκείνης της στιγμής, θα τους ξανασυναντήσεις λίγο πολύ στο οδοιπορικό σου στο Α.Ο., και το πιθανότερο στο δρομολόγιο της επιστροφής. Είναι η επικοινωνιακή πλευρά του όλου ταξιδιού στο Α.Ο. όπου οι ιδιαίτερες συνθήκες διαβίωσης κάνουν ευκολότερη την επικοινωνία μεταξύ των προσκυνητών. Αν δε τύχει συνάντηση υπό δύσκολες συνθήκες, τότε ακόμα καλλίτερα. Όπως θα δούμε παρακάτω:
Ο Switcherland
Λίγα λεπτά πριν την αποβίβαση στον ταρσανά του επόμενου μοναστηριού, πήρε το μάτι μου ανάμεσα στους συνταξιδιώτες ένα γνωστό πρόσωπο από την πόλη μου. Ήταν από κάποιο χώρο που συχνάζαμε αλλά ποτέ δεν είχαμε μιλήσει. Η παρέα του ήταν μεγάλη πάντως πήρα το θάρρος να βεβαιωθώ και πράγματι με γνώριζε κι αυτός με το όνομα μου. Ήταν με ένα γκρουπ από το Ηράκλειο που διαφώνησαν για το πρόγραμμα και χώρισαν φτάνοντας στο Άθωνα. Το σπουδαιότερο όπως μου είπε, ήταν ότι δεν είχε την ευκαιρία να βρεθεί μόνος να αντιληφθεί ότι είναι προσκυνητής. Κι όταν τον αποχαιρέτησα για να αποβιβαστώ να ανέβω στο μοναστήρι που βλέπαμε πάνω απ το κεφάλι μας, -Μόνος θα πας? – Ε..κάποιον θα βρω παρέα…
Ήταν μεσημέρι όταν το καραβάκι με ξεμπάρκαρε σε μια ερημική αποβάθρα. Σα να ήθελε να με ξεφορτωθεί, μαζί με άλλους τρεις νεαρούς μας πέταξε στην ερημιά κι αναχώρησε αμέσως για τον επόμενο προορισμό του. Ο δικός μου ήταν η μοναδική Σιμωνόπετρα την οποία αντίκριζα να αιωρείται πάνω από το κεφάλι μου λίγο πριν φτάσουμε στην αποβάθρα και τώρα έχει κρυφτεί.
Το βουνό κατέβαινε απότομα στη θάλασσα σκεπασμένο όλο με αδιαπέραστο δάσος από θάμνους και αγριόδενδρα. Ένα σπιτάκι μαζί με παλιό πύργο σε μια άκρη, ολόκλειστα πιθανώς αποθήκες θα είχαν πολλή καιρό να χρησιμοποιηθούν. Η μόνη διέξοδος απ αυτό το στενόχωρο μέρος που βρέθηκα, χειρότερο κι απ’ αυτό που καταλήγει ο ναυαγός που τον πετάει το κύμα σε ερημικά νησιά κάποιες φόρες παραδείσια, ήταν ένα μονοπάτι χαραγμένο πάνω στα βράχια και σκιερό από τα κλαδιά των δένδρων που έπλεκαν αψίδα πάνω του. Οι τρεις νεαροί εξαφανίστηκαν μέσα στο δάσος της απότομης πλαγιάς και δεν σκέφτηκα να τους πω : - Πείτε στους καλόγερους ότι και ό τάδε ανεβαίνει, κι’ αν καθυστερήσει πάνω από μια ώρα κάτι θα συμβαίνει.
Φορτώθηκα τον οκτάκιλο σάκο στην πλάτη, που δεν αλαφραίνει ποτέ …, και πήρα.. ανήφορο. Πέτρινο μονοπάτι γλιστερό μα ευτυχώς σκιερό. Μετά την πρώτη στάση για ξεκούραση συνέχισα κάνοντας νοερά την προσευχή των μοναχών όταν θυμήθηκα το φιάσκο που έπαθα πριν δύο χρόνια τότε που έχασα το δρόμο. (΄Άρθρο : « Χάθηκα στο Α.Ο»). Μετά τη δεύτερη στάση άρχισα να ιδρώνω, να απογοητεύομαι και η Σιμωνόπετρα να μου κρύβεται ακόμα πίσω από τους πράσινους λόφους.
Ετοιμαζόμουν για την τρίτη ξεκούραση όταν διέκρινα ψηλά στο βάθος το μονοπάτι να διακλαδίζεται δεξιά κι αριστερά. Συνέχισα κι όταν έφτασα εκεί, στην δεξιά πλευρά ένα βελάκι πάνω σε πινακίδα έγραφε: «προς Ι. Μ. Γρηγορίου». Αυτό ήταν ένα μέρους του μονοπατιού που θα ακολουθούσα την επόμενη μέρα. Εκεί ήταν και μια κρήνη με βρύση και χωρίς καθυστέρηση ξαλαφρώθηκα από το σάκο μου κι έβαλα το κεφάλι από κάτω από το μπόλικο δροσερό νεράκι.
Στην αριστερή πλευρά της διακλάδωσης υπήρχε το πινακάκι με τη ένδειξη «προς Ι.Μ. Σιμωνόπετρας, που μου έδωσε κουράγιο για τη συνέχεια της διαδρομής καθώς και δύο πέτρινοι πάγκο για ξεκούραση ο ένας απέναντι στο άλλο. Ξαφνικά πρόσεξα ότι ένας άνθρωπος καθόταν στον ένα, κάτι που δεν το είχα προσέξει όση ώρα δροσιζόμουνα. Πως βρέθηκε εκεί; Παρουσιάστηκε ξαφνικά; Η Βιβλική του μορφή θύμιζε Απόστολο του Χριστού … μπα! Οι άγιοι μας σοβαροί αγέλαστοι και θλιμμένοι απεικονίζονται συνήθως. Τούτος εδώ είχε τη μορφή αγάλματος του Βούδα που ακίνητος με ίσια την πλάτη κοιτάζει ίσια μπροστά. Κάθισα απέναντι του. Μάτια μεγάλα ήρεμα καλοσυνάτα. Ένα ελαφρύ γλυκό μειδίαμα στα χείλη δήλωνε την πραότητα του. Τα μαύρα μαλλιά και η μαύρη καλοχτενισμένη γενειάδα στο στήθος όπως και η καστανή επιδερμίδα του όσο το χρώμα του κάστανου, έδειχνε την ανατολίτικη καταγωγή του. Πρόσεξα επίσης τον μεγάλο ξύλινο σταυρό που κρεμόταν στο στήθος του .Τέλος πάντων, θα κοιταζόμαστε αμίλητοι κι ακίνητοι δυο διαβάτες στην ερημιά των βουνών; Πήρα το λόγο. Σαν γνώστης όλως των φυλών του κόσμου ρώτησα αρχίζοντας λόγω της ομοιότητα του με του Ιρανούς που επισκέφτηκα πρόσφατα.
-Ιράν;
-Νο, απάντησε χαμογελαστά
-Ιράκ νο
-Νο
-Συρία;
-Νο
-Παλαιστίνη;
-Νο
Επέμενα στο παιχνιδάκι να δούμε που θα μας βγάλει…
-Ανατολικά ή Δυτικά από την Ελλάδα;
-Δυτικά!!, μου απάντησε. Άντε τώρα να βρεις άκρη… Ιταλός , Ισπανός, Πορτογάλος, δεν είναι. Ας πιάσω τώρα τη βόρειο Αφρική
-Μαρόκο;
-Νο, απάντησε δυσαρεστημένος
Τυνησία, Αλγερία Νο. Ας το πάρει λοιπόν το ποτάμι.
- !!! Switcherland!! Aπάντησε
Έκανα να του πω πως κι εγώ είμαι Κινέζος. Μα θυμήθηκα κάποτε όταν στο Couchsurfing γνώρισα ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Σουηδών που μαζί με την 22άχρονη κόρη τους θα ερχόταν στο Ηράκλειο και κανονίσαμε μια μικρή συνάντηση για καφεδάκι. Κι αντί να δω μια Σουηδέζα καλλονή μου σύστησαν μια μαύρη σαν το κατράμι. –Απ εδώ η κόρη μας !! μου είπαν.
-Από πού ανέβηκες μέχρι εδώ; Ρώτησα το Switcherland
-Από τον ταρσανά που ήρθες κι εσύ, μου απάντησε.
Μπα! Ώστε κάνω και προσπεράσεις!!
-Εγώ συνεχίζω μα εσύ θα με φτάσεις του είπα.
-Νο, μου είπε πηγαίνω, σιγά
Προχώρησα τώρα σε ίσιο μονοπατάκι, τα δένδρα αραίωσαν, το μοναστήρι φάνηκε με όλη του τη μεγαλοπρέπεια κτισμένο πάνω στη άκρη του βράχο, ο Switcherland μ έφτασε, τον προσπέρασα ξανά και τελικά παρέα μαζί περάσαμε κάτω από την μακριά κληματαριά αποτελούμενη από κλίματα αμπελιού και ακτινιδίου και φτάσαμε στη μια από τις δύο εισόδους του μοναστηριού.
Ένα παπαδοπαίδι με υποδέχτηκε και μου έδειξε το κελί μου σε καταλύματα έξωθεν του κάστρου, οι μοναχοί κάπως απλησίαστοι εκτός από μια ξενάγηση με πληροφορίες που μας έκαναν στο χώρο του μοναστηριού. Με τον Switcherland ο οποίος φτάνοντας εξαφανίστηκε μυστηριωδώς δεν ξανασμίξαμε και δεν τον ξανάδα παρά μόνο στον εσπερινό τον πήρε το μάτι μου πάνω σ ένα στασίδι φορώντας ρούχα μοναχού!!!
Ξεκινώντας από την Ουρανούπολη ο μοναχικός ταξιδιώτης θα κάνει εύκολα γνωριμίες, και ο πρωτάρης μπορεί να πάρει πληροφορίες χρήσιμες για το πρόγραμμα του. Τους συνταξιδιώτες σου εκείνης της στιγμής, θα τους ξανασυναντήσεις λίγο πολύ στο οδοιπορικό σου στο Α.Ο., και το πιθανότερο στο δρομολόγιο της επιστροφής. Είναι η επικοινωνιακή πλευρά του όλου ταξιδιού στο Α.Ο. όπου οι ιδιαίτερες συνθήκες διαβίωσης κάνουν ευκολότερη την επικοινωνία μεταξύ των προσκυνητών. Αν δε τύχει συνάντηση υπό δύσκολες συνθήκες, τότε ακόμα καλλίτερα. Όπως θα δούμε παρακάτω:
Ο Switcherland
Λίγα λεπτά πριν την αποβίβαση στον ταρσανά του επόμενου μοναστηριού, πήρε το μάτι μου ανάμεσα στους συνταξιδιώτες ένα γνωστό πρόσωπο από την πόλη μου. Ήταν από κάποιο χώρο που συχνάζαμε αλλά ποτέ δεν είχαμε μιλήσει. Η παρέα του ήταν μεγάλη πάντως πήρα το θάρρος να βεβαιωθώ και πράγματι με γνώριζε κι αυτός με το όνομα μου. Ήταν με ένα γκρουπ από το Ηράκλειο που διαφώνησαν για το πρόγραμμα και χώρισαν φτάνοντας στο Άθωνα. Το σπουδαιότερο όπως μου είπε, ήταν ότι δεν είχε την ευκαιρία να βρεθεί μόνος να αντιληφθεί ότι είναι προσκυνητής. Κι όταν τον αποχαιρέτησα για να αποβιβαστώ να ανέβω στο μοναστήρι που βλέπαμε πάνω απ το κεφάλι μας, -Μόνος θα πας? – Ε..κάποιον θα βρω παρέα…
Ήταν μεσημέρι όταν το καραβάκι με ξεμπάρκαρε σε μια ερημική αποβάθρα. Σα να ήθελε να με ξεφορτωθεί, μαζί με άλλους τρεις νεαρούς μας πέταξε στην ερημιά κι αναχώρησε αμέσως για τον επόμενο προορισμό του. Ο δικός μου ήταν η μοναδική Σιμωνόπετρα την οποία αντίκριζα να αιωρείται πάνω από το κεφάλι μου λίγο πριν φτάσουμε στην αποβάθρα και τώρα έχει κρυφτεί.
Το βουνό κατέβαινε απότομα στη θάλασσα σκεπασμένο όλο με αδιαπέραστο δάσος από θάμνους και αγριόδενδρα. Ένα σπιτάκι μαζί με παλιό πύργο σε μια άκρη, ολόκλειστα πιθανώς αποθήκες θα είχαν πολλή καιρό να χρησιμοποιηθούν. Η μόνη διέξοδος απ αυτό το στενόχωρο μέρος που βρέθηκα, χειρότερο κι απ’ αυτό που καταλήγει ο ναυαγός που τον πετάει το κύμα σε ερημικά νησιά κάποιες φόρες παραδείσια, ήταν ένα μονοπάτι χαραγμένο πάνω στα βράχια και σκιερό από τα κλαδιά των δένδρων που έπλεκαν αψίδα πάνω του. Οι τρεις νεαροί εξαφανίστηκαν μέσα στο δάσος της απότομης πλαγιάς και δεν σκέφτηκα να τους πω : - Πείτε στους καλόγερους ότι και ό τάδε ανεβαίνει, κι’ αν καθυστερήσει πάνω από μια ώρα κάτι θα συμβαίνει.
Φορτώθηκα τον οκτάκιλο σάκο στην πλάτη, που δεν αλαφραίνει ποτέ …, και πήρα.. ανήφορο. Πέτρινο μονοπάτι γλιστερό μα ευτυχώς σκιερό. Μετά την πρώτη στάση για ξεκούραση συνέχισα κάνοντας νοερά την προσευχή των μοναχών όταν θυμήθηκα το φιάσκο που έπαθα πριν δύο χρόνια τότε που έχασα το δρόμο. (΄Άρθρο : « Χάθηκα στο Α.Ο»). Μετά τη δεύτερη στάση άρχισα να ιδρώνω, να απογοητεύομαι και η Σιμωνόπετρα να μου κρύβεται ακόμα πίσω από τους πράσινους λόφους.
Ετοιμαζόμουν για την τρίτη ξεκούραση όταν διέκρινα ψηλά στο βάθος το μονοπάτι να διακλαδίζεται δεξιά κι αριστερά. Συνέχισα κι όταν έφτασα εκεί, στην δεξιά πλευρά ένα βελάκι πάνω σε πινακίδα έγραφε: «προς Ι. Μ. Γρηγορίου». Αυτό ήταν ένα μέρους του μονοπατιού που θα ακολουθούσα την επόμενη μέρα. Εκεί ήταν και μια κρήνη με βρύση και χωρίς καθυστέρηση ξαλαφρώθηκα από το σάκο μου κι έβαλα το κεφάλι από κάτω από το μπόλικο δροσερό νεράκι.
Στην αριστερή πλευρά της διακλάδωσης υπήρχε το πινακάκι με τη ένδειξη «προς Ι.Μ. Σιμωνόπετρας, που μου έδωσε κουράγιο για τη συνέχεια της διαδρομής καθώς και δύο πέτρινοι πάγκο για ξεκούραση ο ένας απέναντι στο άλλο. Ξαφνικά πρόσεξα ότι ένας άνθρωπος καθόταν στον ένα, κάτι που δεν το είχα προσέξει όση ώρα δροσιζόμουνα. Πως βρέθηκε εκεί; Παρουσιάστηκε ξαφνικά; Η Βιβλική του μορφή θύμιζε Απόστολο του Χριστού … μπα! Οι άγιοι μας σοβαροί αγέλαστοι και θλιμμένοι απεικονίζονται συνήθως. Τούτος εδώ είχε τη μορφή αγάλματος του Βούδα που ακίνητος με ίσια την πλάτη κοιτάζει ίσια μπροστά. Κάθισα απέναντι του. Μάτια μεγάλα ήρεμα καλοσυνάτα. Ένα ελαφρύ γλυκό μειδίαμα στα χείλη δήλωνε την πραότητα του. Τα μαύρα μαλλιά και η μαύρη καλοχτενισμένη γενειάδα στο στήθος όπως και η καστανή επιδερμίδα του όσο το χρώμα του κάστανου, έδειχνε την ανατολίτικη καταγωγή του. Πρόσεξα επίσης τον μεγάλο ξύλινο σταυρό που κρεμόταν στο στήθος του .Τέλος πάντων, θα κοιταζόμαστε αμίλητοι κι ακίνητοι δυο διαβάτες στην ερημιά των βουνών; Πήρα το λόγο. Σαν γνώστης όλως των φυλών του κόσμου ρώτησα αρχίζοντας λόγω της ομοιότητα του με του Ιρανούς που επισκέφτηκα πρόσφατα.
-Ιράν;
-Νο, απάντησε χαμογελαστά
-Ιράκ νο
-Νο
-Συρία;
-Νο
-Παλαιστίνη;
-Νο
Επέμενα στο παιχνιδάκι να δούμε που θα μας βγάλει…
-Ανατολικά ή Δυτικά από την Ελλάδα;
-Δυτικά!!, μου απάντησε. Άντε τώρα να βρεις άκρη… Ιταλός , Ισπανός, Πορτογάλος, δεν είναι. Ας πιάσω τώρα τη βόρειο Αφρική
-Μαρόκο;
-Νο, απάντησε δυσαρεστημένος
Τυνησία, Αλγερία Νο. Ας το πάρει λοιπόν το ποτάμι.
- !!! Switcherland!! Aπάντησε
Έκανα να του πω πως κι εγώ είμαι Κινέζος. Μα θυμήθηκα κάποτε όταν στο Couchsurfing γνώρισα ένα ζευγάρι ηλικιωμένων Σουηδών που μαζί με την 22άχρονη κόρη τους θα ερχόταν στο Ηράκλειο και κανονίσαμε μια μικρή συνάντηση για καφεδάκι. Κι αντί να δω μια Σουηδέζα καλλονή μου σύστησαν μια μαύρη σαν το κατράμι. –Απ εδώ η κόρη μας !! μου είπαν.
-Από πού ανέβηκες μέχρι εδώ; Ρώτησα το Switcherland
-Από τον ταρσανά που ήρθες κι εσύ, μου απάντησε.
Μπα! Ώστε κάνω και προσπεράσεις!!
-Εγώ συνεχίζω μα εσύ θα με φτάσεις του είπα.
-Νο, μου είπε πηγαίνω, σιγά
Προχώρησα τώρα σε ίσιο μονοπατάκι, τα δένδρα αραίωσαν, το μοναστήρι φάνηκε με όλη του τη μεγαλοπρέπεια κτισμένο πάνω στη άκρη του βράχο, ο Switcherland μ έφτασε, τον προσπέρασα ξανά και τελικά παρέα μαζί περάσαμε κάτω από την μακριά κληματαριά αποτελούμενη από κλίματα αμπελιού και ακτινιδίου και φτάσαμε στη μια από τις δύο εισόδους του μοναστηριού.
Ένα παπαδοπαίδι με υποδέχτηκε και μου έδειξε το κελί μου σε καταλύματα έξωθεν του κάστρου, οι μοναχοί κάπως απλησίαστοι εκτός από μια ξενάγηση με πληροφορίες που μας έκαναν στο χώρο του μοναστηριού. Με τον Switcherland ο οποίος φτάνοντας εξαφανίστηκε μυστηριωδώς δεν ξανασμίξαμε και δεν τον ξανάδα παρά μόνο στον εσπερινό τον πήρε το μάτι μου πάνω σ ένα στασίδι φορώντας ρούχα μοναχού!!!
