soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.781
- Likes
- 6.651
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Περιεχόμενα
Δίπλα στην είσοδο του κάστρου ήταν το αρχονταρίκι και τον αρχοντάρη τον έκανε ένα νεαρό καλογεροπαίδι αγένειος και ολίγον τι αγενής. Με κέρασε όμως καφέ σύμφωνα με το κώδικα της υποδοχής των επισκεπτών αφού πρώτα του έδωσα τα διαπιστευτήρια μου… ήτοι το όνομα της κράτησης.
Ακολούθως με πήγε να μου δείξει το δωμάτιο μου που ως μεγάλη μου έκπληξη και δυσαρέσκεια ήταν εκτός της μονής. Έχοντας πριν από πέντε χρόνια φιλοξενηθεί στον τελευταίο όροφο της μονής σ ένα δίκλινο δωματιάκι απ το παράθυρο του οποίου ανοιγόταν ένα βάθος εκατό μέτρων πάνω στα βράχια στα οποία ήταν κτισμένο, μια εικόνα μοναδική κι αξέχαστη, τούτη τη φορά μ έστειλε σ ένα νεόκτιστο κτίριο, ένας διάδρομος χώριζε τα δωμάτια με έβαλε σ’ ένα απ αυτά όπου ήδη υπήρχαν επτά κρεβάτια κατειλημμένα από προσκυνητές. Στρίμωξα το σακίδιο μου στο μικρό χώρισμα μεταξύ του κρεβατιού μου και του γείτονα πέταξα τα μουσκεμένα ρούχα μου και τράβηξα για τα μπάνια. Το μόνο που έδινε μοναστηριακή ατμόσφαιρα στο κτίριο ήταν οι λάμπες πετρελαίου που βρισκόταν στα δωμάτια, στους διαδρόμους και στα μπάνια.
-Σε συναντήσαμε , μου είπε κάποιος
-Που, πότε; Τον ρώτησα
-Ήμασταν με το βανάκι όταν πηγαίναμε στον Προφήτη Ηλία.
Μια μικρή ξενάγηση και ενημέρωση μας έγινε από κάποιο μοναχό για τη μονή που το καθολικό της είναι αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο τον Στρειδά, γιατί η εικόνα του που βρέθηκε στην θάλασσα είχε πάνω της κολλημένο ένα στρείδι. Εσπερινός, δείπνο και τράπεζα. Δεύτερη απογοήτευση. Ήμασταν μόνοι μας χωρίς την παρουσία των μοναχών και τη όμορφη διαδικασία που ακολουθείται κάτι που για πρώτη φορά αντιμετώπιζα και που έφερνε την αίσθηση της απομόνωσης και της απαξίωσης εκ μέρους τους. Εννοείται βέβαια ότι όλο τον υπόλοιπο ελεύθερο χρόνο μας τον περνούσαμε εκτός των τειχών της μονής και χωρίς επικοινωνία με κάποιο μοναχό όπως συνήθως γίνεται.
Μετά τη νυχτερινή ακολουθία που τέλειωσε ξημερώματα κατευθυνθήκαμε στο παρεκκλήσι του Αγ. Γεωργίου έξωθεν της μονής όπου έγινε η Θεία Λειτουργία. Ακολούθησε το πρόγευμα που δεν έγινε στην τραπεζαρία, αλλά μας το σέρβιραν στα πέτρινα παγκάκια έξω από την κεντρική είσοδο του μοναστηριού και που αποτελείτο από καφέδες και βουτήματα.
Σ αυτό το μικρότερο μοναστήρι του Α.Ο. αυτό το διαφορετικό, από τα άλλα μοναστήρια πρόγραμμα των προσκυνητών που σου δίνει κάπως το αίσθημα της απόρριψης θα έχει κάποιο αίτιο που δεν το γνωρίζουμε αλλά κι ούτε ρωτήσαμε. Πιθανώς να ενοχλήθηκαν στο παρελθόν από την συμπεριφορά κάποιου προσκυνητή ή γενικά από την παρουσία όλων στα εσωτερικά διαμερίσματα, που λόγω της στενότητα τους χώρου γειτονεύουν με τα κελιά των μοναχών.
Γεγονός είναι ότι τα μοναστήρια έχουν καταντήσει να είναι ξενοδοχεία και εστιατόρια με τις καθημερινές επισκέψεις και πολλά απ’ αυτά φιλοξενούν ημερησίως πάνω από εκατό άτομα.
Το κλίμα όμως που συνάντησα στην Μ. Σταυρονικήτα, τέταρτη μου διανυκτέρευση, δεν επηρέασε καθόλου το όλο ταξιδάκι, το καλλίτερο μου όπως είπα και στον πρόλογο, με τις καθημερινές εναλλαγές εικόνων, πεζοποριών, γνωριμιών και βέβαια μην ξεχνιόμαστε διδασκαλία της «ταπεινότητας»…!
Τέλος
Ακολούθως με πήγε να μου δείξει το δωμάτιο μου που ως μεγάλη μου έκπληξη και δυσαρέσκεια ήταν εκτός της μονής. Έχοντας πριν από πέντε χρόνια φιλοξενηθεί στον τελευταίο όροφο της μονής σ ένα δίκλινο δωματιάκι απ το παράθυρο του οποίου ανοιγόταν ένα βάθος εκατό μέτρων πάνω στα βράχια στα οποία ήταν κτισμένο, μια εικόνα μοναδική κι αξέχαστη, τούτη τη φορά μ έστειλε σ ένα νεόκτιστο κτίριο, ένας διάδρομος χώριζε τα δωμάτια με έβαλε σ’ ένα απ αυτά όπου ήδη υπήρχαν επτά κρεβάτια κατειλημμένα από προσκυνητές. Στρίμωξα το σακίδιο μου στο μικρό χώρισμα μεταξύ του κρεβατιού μου και του γείτονα πέταξα τα μουσκεμένα ρούχα μου και τράβηξα για τα μπάνια. Το μόνο που έδινε μοναστηριακή ατμόσφαιρα στο κτίριο ήταν οι λάμπες πετρελαίου που βρισκόταν στα δωμάτια, στους διαδρόμους και στα μπάνια.
-Σε συναντήσαμε , μου είπε κάποιος
-Που, πότε; Τον ρώτησα
-Ήμασταν με το βανάκι όταν πηγαίναμε στον Προφήτη Ηλία.
Μια μικρή ξενάγηση και ενημέρωση μας έγινε από κάποιο μοναχό για τη μονή που το καθολικό της είναι αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο τον Στρειδά, γιατί η εικόνα του που βρέθηκε στην θάλασσα είχε πάνω της κολλημένο ένα στρείδι. Εσπερινός, δείπνο και τράπεζα. Δεύτερη απογοήτευση. Ήμασταν μόνοι μας χωρίς την παρουσία των μοναχών και τη όμορφη διαδικασία που ακολουθείται κάτι που για πρώτη φορά αντιμετώπιζα και που έφερνε την αίσθηση της απομόνωσης και της απαξίωσης εκ μέρους τους. Εννοείται βέβαια ότι όλο τον υπόλοιπο ελεύθερο χρόνο μας τον περνούσαμε εκτός των τειχών της μονής και χωρίς επικοινωνία με κάποιο μοναχό όπως συνήθως γίνεται.
Μετά τη νυχτερινή ακολουθία που τέλειωσε ξημερώματα κατευθυνθήκαμε στο παρεκκλήσι του Αγ. Γεωργίου έξωθεν της μονής όπου έγινε η Θεία Λειτουργία. Ακολούθησε το πρόγευμα που δεν έγινε στην τραπεζαρία, αλλά μας το σέρβιραν στα πέτρινα παγκάκια έξω από την κεντρική είσοδο του μοναστηριού και που αποτελείτο από καφέδες και βουτήματα.
Σ αυτό το μικρότερο μοναστήρι του Α.Ο. αυτό το διαφορετικό, από τα άλλα μοναστήρια πρόγραμμα των προσκυνητών που σου δίνει κάπως το αίσθημα της απόρριψης θα έχει κάποιο αίτιο που δεν το γνωρίζουμε αλλά κι ούτε ρωτήσαμε. Πιθανώς να ενοχλήθηκαν στο παρελθόν από την συμπεριφορά κάποιου προσκυνητή ή γενικά από την παρουσία όλων στα εσωτερικά διαμερίσματα, που λόγω της στενότητα τους χώρου γειτονεύουν με τα κελιά των μοναχών.
Γεγονός είναι ότι τα μοναστήρια έχουν καταντήσει να είναι ξενοδοχεία και εστιατόρια με τις καθημερινές επισκέψεις και πολλά απ’ αυτά φιλοξενούν ημερησίως πάνω από εκατό άτομα.
Το κλίμα όμως που συνάντησα στην Μ. Σταυρονικήτα, τέταρτη μου διανυκτέρευση, δεν επηρέασε καθόλου το όλο ταξιδάκι, το καλλίτερο μου όπως είπα και στον πρόλογο, με τις καθημερινές εναλλαγές εικόνων, πεζοποριών, γνωριμιών και βέβαια μην ξεχνιόμαστε διδασκαλία της «ταπεινότητας»…!
Τέλος
